ความคิดเห็นที่ 1 “ยังกลับไม่ได้หรอก เราต้องรอไอ้เขตต์ก่อน มันยังทำธุระไม่เสร็จ” ปราการว่า เตยหอมพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังสงสัยว่าปราการเนี่ยนะที่จะมีธุระเรื่องอะไรต้องคุยกับเธอ ร้อยวันพันปี ไม่เห็นมีธุระอะไรที่จะต้องคุยกัน เจอหน้าก็ทักทาย คุยกันนิดหน่อยก็แยกย้ายทางใครทางมันคำว่าธุระแทบจะไม่เคยหลุดออกมาจากปากเลยด้วยซ้ำไป ลาดหน้าทะเลของเตยหอม ถูกยกมาเสริฟ  ตามด้วยก๋วยเตี๋ยวเนี้อน้ำตกของปราการ กลิ่นอาหารหอมหวนชวนให้ลิ้มลองโชยมาเตะจมูกของคนทั้งสองเข้าอย่างจัง ช่วยเรียกน้ำย่อยจากกระเพาะอาหารได้อย่างดีเลิศเลยทีเดียว ปราการหยิบช้อนกับซ้อมให้เตยหอม แล้วหยิบตะเกียบกับช้อนกลางมาคนก๋วยเตี๋ยวเส้นหมีในถ้วยตราไก่ของตัวเอง  ปราการใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมา และเป่า2-3ครั้ง แล้วนำอาหารใส่ปากในทันที เตยหอมมองเขางงๆ มันดูผิดวิสัยของคนกินก๋วยเตี๋ยว “นี่ นายไม่ปรุงก่อนเหรอ?” ปราการส่ายศีรษะ “ไม่หรอก” “ทำไมล่ะ แล้วจะอร่อยเหรอ?” “ไม่รู้สิ กินกี่ครั้งๆ เราก็ไม่เคยปรุงสักที ไม่รู้จะปรุงยังไง คิดว่าเขาคงทำอร่อยอยู่แล้ว พอยกมาเสริฟเราก็กินได้เลย” เตยหอมหัวเราะ กับคำตอบของเขา “เตยหัวเราะอะไร?” เขาเลิกคิ้วถาม “นายนี่เหมือนลูกไม้เลยนะ กินก๋วยเตี๋ยว แต่ปรุงไม่เป็น” เตยหอมเอ่ยพลางตักพริกป่นสีแดงสด มาใช่จานลาดหน้าของตัวเอง “งั้นเหรอ?” ปราการยิ้ม เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าเขากับลูกไม้ก็มีอะไรเหมือนๆกันอยู่บ้าง ไม่ใช่เหมือนกันเฉพาะชอบใช้ฝีปากเถียงกันเพียงอย่างเดียว “อื้ม...ตั้งแต่เด็กจนโต กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันทีไร ลูกไม้ไม่เคยปรุงเองสักที ฉันนี่แหล่ะที่ต้องเป็นคนปรุงให้ทุกครั้งเลย” เตยหอมบอกปนเสียงหัวเราะ ทางด้านสุดเขตต์ เขาทำธุระเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังเดินกางร่มตามหาปราการอยู่ แต่เนื่องด้วยร่มนั้นคันเล็กเกินไปกว่าร่างกายสูงใหญ่ของเขา ร่มจึงทำหน้าที่ได้ไม่สมบูรณ์แบบนัก บังฝนได้เพียงแค่ส่วนบนของร่างกายเท่านั้น ส่วนท่อนล่าง กางเกงยีนส์ทรงกระบอกสีน้ำเงินอ่อน ถูกพับสูงขึ้นมาจนเกือบจะถึงหัวเข่า เพื่อที่จะได้เปียกฝนให้น้อยที่สุด แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นจะต้องเปียกอยู่เหมือนเดิม “เอ...ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านไหน ของไอ้ป้อมมันน้า” เขาไล่สายตามองหาร้านก๋วยเตี๋ยว ที่ปราการโทร.นัดหมายเอาไว้ “อ้อ อยู่ตรงนั้นเอง...เอ๊ะนั่นคุณแฝดเตยนี่นา มาอยู่กับไอ้ป้อมได้ยังไง คุยอะไรกันทำไมต้องหัวเราะมีความสุขแบบนั้นด้วย” สุดเขตต์กำลังจะเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ แต่ก็เปลี่ยนใจ ถอยหลังกลับมายืนที่เดิม หุบร่มลงและยืนแอบดูอยู่ห่างๆ ไม่ให้ทั้งคู่สังเกตเห็นได้ “นายป้อม ส่งถ้วยก๋วยเตี๋ยวนายมาให้ฉันสิ” เตยหอมมองไปที่ถ้วยก๋วยเตี๋ยวที่ไม่มีร่องรอยของการปรุงแต่งรสชาติ ปราการเงยหน้ามองเธอ “ส่งไปทำไม?” “เอ้า ฉันก็จะปรุงให้นายไง” ปราการยังนั่งนิ่ง “ส่งมาสิ...เดี๋ยวก๋วยเตี๋ยวก็เย็นหมดหรอก ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันปรุงก๋วยเตี๋ยวอร่อยนะจะบอกให้ ...ถ้าไม่เชื่อ นายจะไปจุดธูปถามลูกไม้ดูก็ได้นะ” เตยหอมพูดทีเล่นทีจริง ปราการยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับเลื่อนถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองส่งไปให้เตยหอม คิดในใจว่า “ถึงไม่จุดธูปฉันก็มองเห็นพี่สาวของเธอได้นะเตย” เตยหอมจัดการชิมรสชาติดั้งเดิมของอาหารในถ้วย ก่อนจะจัดการเดาะน้ำปลา ใส่พริกป่น ตามด้วยน้ำส้มสายชูเพียงเล็กน้อย ปิดท้ายด้วยน้ำตาลทรายสีขาวละเอียด แล้วคนๆให้ทุกอย่างเข้ากัน และใช้ช้อนกลางตักน้ำก๋วยเตี๋ยวรสชาติใหม่ส่งไปให้เขาชิม “ลองชิมดู ขาดรสอะไรบอกฉันได้ เดี๋ยวฉันเติมให้” ปราการเอื้อมมือจะหยิบช้อน แต่เตยหอมชักช้อนกลับ “ยื่นปากของนายมาชิมอย่างเดียว แล้วตอบฉันมาว่ารสชาติ มันเป็นยังไง” ปราการทำตามที่เธอบอกคือชิมก๋วยเตี๋ยวที่เธอปรุงให้ สุดเขตต์เห็นภาพที่เกิดขึ้นแบบคมชัดทุกอย่าง “โห มีป้อนกันด้วยเหรอเนี่ย ไหนแกบอกไม่ได้คิดอะไรกันไงวะ ฉันจะเชื่อแกดีไหมเนี่ยไอ้ป้อม” สุดเขตต์เปรยออกมาเบาๆ “อื้ม...อร่อยมาก นี่เธอปรุงก๋วยเตียวเก่งจริงๆนะเนี่ย” จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:18:05

ความคิดเห็นที่ 2 เตยหอมยิ้มรับคำชม “ของมันแน่นอนอยู่แล้ว” เมื่อรสชาติเป็นอันถูกปาก เตยหอมจึงเลื่อนถ้วยก๋วยเตี๋ยวคืนให้กับเขา “ฉันปรุงให้นายเหมือนที่ปรุงให้ลูกไม้เลยนะ แสดงว่าชอบรสเดียวกัน” ปราการยิ้ม “ขอบใจนะ” “ไม่เป็นไร...เออเมื่อกี้นายบอกมีธุระจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ?” เตยหอมนึกขึ้นได้จึงถามขึ้น “ใช่...แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วล่ะ ว่าจะเล่าดีหรือเปล่า ฉันกลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ” ปราการบอกด้วยน้ำเสียงกังวน “นายก็ลองพูดมาสิ ฉันจะได้ตัดสินใจ ว่าฉันจะเชื่อนายหรือว่าไม่เชื่อ” “คือ...ฉัน...เอ่อ... ฉันจะบอกเธอว่า...” “ว่า...” เตยหอมลุ้นฟังคำตอบ “ฉันมองเห็นยายลู...” “ไอ้ป้อม” เสียงเรียกนี้ทำให้คำพูดของปราการต้องหยุดชะงักและขาดห้วงไป  ทั้งเตยหอมและปราการจึงหันไปตามเสียงเรียก “ไอ้เขตต์ ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?” ปราการเอ่ยถามญาติลูกพี่ลูกน้อง คิดในใจว่า “ไอ้บ้าเอ๊ย จะเข้ามาทำไมตอนนี้ ฉันก็เลยไม่ได้พูด จบกัน” “อืม เสร็จแล้ว” “นายเขตต์ กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันสิ” เตยหอมเอ่ยชวน “ครับ” สุดเขตต์รับคำ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ข้างๆปราการออกมาแล้วนั่งลง และตะโกนสั่งอาหารกับแม่ค้า “เล็กเนื้อน้ำตกที่นึงครับป้า”  ไม่นานนักก๋วยเตี๋ยวเนื้อน้ำตกน้ำสีแดงขุนเข้มข้น ก็ถูกยกมาวางที่โต๊ะ สุดเขตต์ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตักเครื่องปรุงทุกอย่างใส่แบบไม่ยั้ง ปิดท้ายด้วยพริกป่นสีแดงแจ๋ด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันต้องเผ็ดไปถึงลำไส้ใหญ่แน่ๆ  สุดเขตต์ตักมันออกมาเต็มอัตราส่วน  ก่อนจะโรยพริกสีแดงที่ถูกบรรจุจนพูนช้อนโต๊ะ มาใส่อยู่ในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง พริกลอยเด่นแดงเถือก บดบังเส้นก๋วยเตี่ยวจนแทบมองไม่เห็น เท่านั้นคงยังไม่หนำใจ สุดเขตต์จึงตักมาใส่อีกหนึ่งช้อนพูนๆ ปราการกับเตยหอมกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เมื่อเห็นก๋วยเตี๋ยวเนื้อน้ำตกของสุดเขตต์ ที่บัดเดี๋ยวนี้ได้เปลี่ยนสถานะมาเป็นก๋วยเตี๋ยวพริกน้ำตกไปเรียบร้อยแล้ว “เฮ้ยๆ พอๆ ทำไมถึงได้ใส่พริกมากมายขนาดนี้ด้วยวะ”ปราการจับช้อนของสุดเขตต์เอาไว้ ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปตักพริกป่นมาใส่ถ้วยอีกช้อน “ใส่พริกขนาดนี้เดี๋ยวก็เผ็ดตายกันพอดี” “นั่นสิ แล้วจะกินได้เหรอนั่นน่ะ พริกป่นร้านนี้เผ็ดมาเลยนะ ลูกกินเผ็ดมายันพ่อ พ่อกินเผ็ดไปยันแม่เลยนะ... พูดง่ายๆ นายไม่น่าใส่เยอะขนาดนี้มันเผ็ดอย่างแรงนิ” เตยหอมเตือน “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นคนชอบกินเผ็ด มันจะได้ไม่เลี่ยนน่ะครับ” สุดเขตต์พูด พลางเหล่มองปราการที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง “กินได้แน่นะนายเขตต์?” เตยหอมถามย้ำอีกครั้ง “ฉันว่าสั่งถ้วยใหม่ดีกว่านะ เดี๋ยวฉันสั่งให้” “ไม่เป็นไรครับคุณแฝดเตย ผมกินได้จริงๆเดี๋ยวผมกินให้ดูครับ” ใจจริงในใจสุดเขตต์ก็คิดจะสั่งถ้วยใหม่อย่างที่เตยหอมว่า แต่ออกตัวแรงมาขนาดนี้แล้วก็เลยกลัวว่าจะเสียฟอร์ม  สุดเขตต์ใช้ตะเกียบคนๆก๋วยเตี๋ยวพริกของตัวเองให้เข้ากัน ก่อนจะคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวนั้นเข้าปาก ปราการและเตยหอมนั่งมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ ว่าสุดเขตต์จะกินได้จริงหรือไม่ เมื่อลิ้นสัมผัส สมองก็เริ่มสั่งการให้ประมวลผลเหมือนคอมพิวเตอร์เก็บข้อมูลไว้ในฮาร์ดดิสก์ ต่อมรับรู้รสชาติของลิ้นเริ่มจะเดินเครื่องทำงานอย่างเต็มกำลัง เร็วยิ่งกว่าอินเทอร์เน็ต 3 Gก็ว่าได้ เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ ค่อยๆผุดพรายขึ้นมาเต็มหน้าเต็มตาของสุดเขตต์ เสื้อยืดสีขาวที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ดูแทบไม่ออกแล้วว่าตอนนี้ มันเปียกฝนหรือเปียกเหงื่อมากกว่ากัน มือสั่นเกรงกำกับตะเกียบเอาไว้แน่น จนมันเกือนจะหักออกจากกัน “ไอ้เขตต์ แก...โอเคมั้ยวะ?” ปราการรเอ่ยถาม “นายเขตต์ ไหวมั้ยอ้ะ?” จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:19:09

ความคิดเห็นที่ 3 สุดเขตต์นั่งหน้าแดงแป๊ดกระพริบตาถี่ จะบอกว่าไหวก็จะเป็นการโกหก “โอ๊ย...เผ็ดโว้ย!!!”  สุดเขตต์ตะโกนเสียงดังลั่นแข่งกับเสียงฝนตก เพราะความอดทนของเขาได้หมดสิ้นลงไปเรียบร้อยแล้ว คนในร้านทั้งหมด และคนที่เดินผ่านไปผ่านมา หันมามองเขาเป็นตาเดียว ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะกับท่าทางของเขา “โอ๊ยๆๆ เผ็ดๆๆ น้ำๆๆ” “เดี๋ยวนะๆ เดี๋ยวฉันเทให้ ฉันว่าแล้วไงล่ะ” เตยหอมรีบหยิบเหยือกน้ำมาเทน้ำใสแก้วให้เขาแทบไม่ทัน สุดเขตต์รับน้ำไปดื่มอักๆๆ รวดเดียวหมด “โอ๊ยๆ...เผ็ดครับ ไม่ไหวแล้วครับคุณแฝดเตย...” สุดเขตต์แลบลิ้นยาวเฟื้อยใช้มือพัดที่ปากไปมาหวังจะคลายความเผ็ดลงไปได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย “แก้วใบแค่นั้นไม่พอหรอกเตย มันต้องนี่...” ปราการยกเหยือกน้ำส่งไปให้เพื่อน สุดเขตต์ไม่รอช้า รับมาซดฮวบๆๆในทันทีทันใด เพราะหวังจะให้ฤทธิ์เย็นของน้ำ ซึมซาบเข้าไปทำลายฤทธิ์ร้อนของความเผ็ดของพริกป่นที่กำลังพุ่งพร่านอยู่ในกายจนร้อนรุ่มไปหมด ถ้าไม่เกรงใจจะวิ่งออกไปอ้าปากรับน้ำฝนให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปข้างนึง เหยือก3ใบถูกนำมาตั้งเรียงกันไว้เมื่อน้ำที่บรรจุเอาไว้ภายในถูกกินจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่นาน ข้างๆกันยังมีกระปุกน้ำตาลปีบ ที่แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวยกมาให้อมเอาไว้แก้เผ็ด “นายเขตต์ นายโอเคหรือยัง?” เตยหอมเอ่ยถาม พลางส่งกระดาษทิชชูให้สุดเขตต์ “โอครับ ผมโอเคครับคุณแฝดเตย” “แน่นะเว้ย แล้วแกจะเอามือปิดปากไว้ทำไมวะ หรือว่าปากแกเป็นอะไร? นี่ปากพังจนต้องไปหาหมอรึเปล่าวะเนี่ย” ปราการถามอย่างสงสัย สุดเขตต์ช้อนสายตามองเพื่อนก่อนจะเอามือข้างที่ปิดปาออก “ก็เป็นแบบนี้ไง” ปราการและเตยหอมปล่อยพรืด หัวเราะออกมาทันทีที่ได้เห็นในหน้าของเพื่อนอย่างเต็มตา โดยเฉพาะปากที่ตอนนี้ทั้งบวมทั้งแดง เหมือนทาลิปสติกแต่ทาเลยริมฝีปากบนขึ้นไปจนเกือบจะถึงจมูกทาเลยริมฝีปากล่างลงไปเกือบจะถึงคางแบบที่พวกตัวตลกชอบทำกัน “เฮ้ย ปากแกเหรอน่ะ แดงเป็นตูดลิงแสมเลยไอ้เขตต์” ปราการแซวเพื่อนปนเสียงหัวเราะ “ก็ฉันเตือนนายแล้ว ว่าพริกร้านนี้เผ็ดมาก นายก็ไม่ฟัง ใส่เข้าไปได้ยังไงเกือบจะ3ช้อนโต๊ะพูนๆ แค่ครึ่งช้อนก็เผ็ดจะแย่อยู่แล้ว” เตยหอมเอ่ยบอก “นี่แกเป็นอะไร ไม่สบายหรือว่าโดนฝนมากไปจนเพี้ยนก็เลยลุกมาเล่นอะไรพิลึกพิลั่น แบบนี้วะ” “ ฉันสบายดีเว้ย ก็แค่หมั่นไส้คนแถวนี้นิดหน่อย” ประโยคสุดท้ายพูดเสียงเบา “เออ จริงสิเมื่อกี้นี้นายกำลังจะบอกอะไรฉันเหรอนายป้อม?” เตยหอมเอ่ยถาม เพราะนึกได้ว่าปราการกำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ ว่าเขามองเห็นอะไรสักอย่าง แต่สุดเขตต์เข้ามาเสียก่อนก็เลยไม่ได้บอก “เอ่อ...คือ...” ปราการอึกอัก เขาเหล่มองไปทางสุดเขตต์ที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาอยากจะรู้จนเต็มแก่  เขาจึงเปลี่ยนใจไม่พูดอะไรดีกว่า “ฉัน ลืมไปแล้ว” “อ้าว เป็นงั้นไป” เตยหอมบอกงงๆ “ก็ฉันมัวแต่ตกใจไอ้เขตต์จนลืมเรื่องที่จะพูดไปหมดแล้ว”  ปราการหาเหตุแก้ตัว “ว่าแต่ คุณแฝดเตยมาทำอะไรในเมืองหรือครับ?” สุดเขตต์ถามไปจับปากแดงๆของตัวเองไป “อ้อ ฉันเอารูปมาอัด...แล้วก็ว่าจะมาตามหา...” “ใช่ถุงในมือนั่นหรือเปล่า เราเห็นเตยวางไว้ไม่ห่างตัวเลย”  ปราการเห็นว่าเตยหอมดูจะเป็นห่วงถุงใบนั้นมากเป็นพิเศษ ขนาดกินก๋วยเตี๋ยวยังเอาวางไว้บนตักตลอดแทนที่จะวางไว้ที่เก้าอี้ที่ว่างตัวข้างๆ “แล้วเมื่อกี้เตยว่าจะมาตามหา ตามหาอะไรเหรอ?” “นั่นสิครับคุณแฝดเตย ตามหาอะไรเหรอครับ?”         “เอ่อ...ตามหา ตามหาร้านอัดรูปไง หาย้ากยาก ฉันเดินหาต้องนานแน่ะ”  เตยหอมแถไปเรื่อย นึกในใจว่า...         “เตยเอ้ยเกือบหลุดปากว่ามาตามหาผู้ชายที่มีรอย แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 15:52:41 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:20:56

ความคิดเห็นที่ 4 สัก ที่ลูกไม้บอกเสียแล้ว ขืนพูดออกไป มีหวังสองคนนี้หาว่าฉันเพ้อเจ้อ หรือไม่ก็บ้าแน่ๆเล้ย” “คงเป็นรูปที่สำคัญมากใช่ไหม ถึงได้ห่วงขนาดนี้” ปราการเอ่ยถาม “ใช่ สำคัญ สำคัญมาก ...นายอยากจะดูไหมล่ะ” “ถ้ามันเป็นของส่วนตัว ฉันไม่ดูดีกว่า” เตยหอมส่ายหน้า “ดูได้ ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ได้เป็นความลับขนาดนั้น” เตยหอมเอ่ย พร้อมๆกับยื่นถุงดังกล่าวไปให้ปราการ สุดเขตต์รีบกระเถิบไปนั่งใกล้ๆเพื่อน เพราะเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันคือภาพอะไร ปราการรับถุงมาถือไว้ ก่อนจะหยิบกรอบรูปสีโอ๊คขึ้นมา และพลิกดูที่ด้านหน้าของกรอบรูป “นี่รูปอะไรเหรอเตย น่ารักดี” ปราการยิ้มเมื่อได้เห็นภาพดังกล่าว “ใช่ครับคุณแฝดเตย รูปเด็กที่ไหนครับเนี่ย ทำไมหน้าตาเหมือนกันเชียวครับ” สุดเขตต์ถามยิ้มๆ เตยหอมยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบออกไป “รูปฉันกับลูกไม้ เราช่วยกันวาดกันตั้งแต่เด็กๆ เพื่งจะค้นเจอก็เลยเอามาใส่กรอบเก็บเอาไว้ดู ...ตอนคิดถึงลูกไม้” เตยหอมเอ่ยเสียงเศร้า แต่ริมฝีปากบางก็ระบายไปด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงพี่สาว ปราการมองดูรูปภาพดังกล่าว เขามองตรงไปยังรูปเด็กผู้หญิงที่ใส่ชุดเอี๊ยมสีน้ำเงิน “ถ้าฉันเดาไม่ผิด เด็กที่ใส่เอี๊ยมสีน้ำเงิน ก็คือยายลูกไม้ ส่วนเอี๊ยมสีชมพูก็คือเธอใช่ไหมเตย?” “ถูก นี่นายดูออกด้วยเหรอเนี่ย” ปราการหัวเราะหึๆ “ดูไม่ยากหรอก เธอกับยายลูกไม้เหมือนกันแค่หน้าตา แต่บุคลิกมันต่างกัน” ปราการว่า “ต่างยังไง ไหนนายลองอธิบายให้ฉันฟังหน่อยสิ” “ยายลูกไม้ ห้าว โผงผาง ปากจัด ปากไว ใจร้อน ไม่ยอมคน จนบางครั้งฉันยังเคยนึกเลยว่า ยายนั่นเป็นทอม” ปราการบอกไปก็อมยิ้มไป “ส่วนเธอ นิ่ง ใจเย็น มีเหตุผล แล้วที่สำคัญเธอดูเป็นผู้หญิงมากกว่ายายลูกไม้ตั้งเยอะ ...แต่ความแสบฉันยอมรับว่าสูสี” ปราการและเตยหอมประสานเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน เมื่อนึกไปถึงวีรกรรมสมัยเด็ก สุดเขตต์นั่งมองทั้งสองคนที่คุยกันสนิทสนม แล้วรู้สึกขัดหูขัดตาไปเสียหมด จะลุกหนีไปก็ไปไหนไม่ได้เพราะฝนยังตกหนักอยู่ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเป็นส่วนเกินของวงสนทนานี้ไปเสียแล้ว และชักจะไม่มั่นใจในคำพูดของปราการที่ว่า “แกสบายใจได้... ฉันไม่ได้ชอบเตย แล้วเตยก็คงไม่ได้ชอบฉันเหมือนกัน เราเป็นเพื่อนกัน” “ไอ้ป้อม แกคิดยังไงกับคุณแฝดเตยกันแน่” สุดเขตต์นึกในใจ ขมวดคิ้วมุ่นในไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ “ฮัดเช้ย!...” ลูกไม้นั่งจามแบบนี้มาสามสี่ครั้งติดต่อกัน โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้สาเหตุ “นี่ ยายลูกมะเดื่อง รู้ไหมการจามมันมีความหมายนะยะจะบอกให้” เจ๊รานีทาลิปสติกสีแดงเลือดนกไปก็พูดไป “ความหมาย...ยังไงเหรอเจ๊?” “เอ้า...ก็ถ้าไม่มีคนคิดถึง มันก็ต้องมีคนนินทา หรือเรียกง่ายๆว่าด่านั่นแหล่ะยะ” แล้วเจ๊รานีก็ไม่ลืมที่จะปัดมาสคร่า จนขนตาเด้งดึ๋ง “เหรอ...แล้วเจ๊คิดว่า ที่ฉันจามเนี่ย จะมีคนด่า หรือมีคนคิดถึง?” ลูกไม้ถามความคิดเห็น “กรณีหล่อน กรูรูอย่างเจ๊รานีคนสวยคิดว่า รวมมิตรย่ะ” “รวมมิตร?”         สุดท้าย เจ๊รานีก็ไม่ลืมที่จะกรีดอายไลน์เนอร์ จนหางตาคมกริบ เจ๊รานีกระพริบตาปิ้งๆๆ ใส่คันฉ่องสีเขียวเข้ม แล้วยิ้มด้วยความพอใจ “โอ๊ะ เค สวย เริด เจิดไปถึงร้อยปีข้างหน้า คนอาไร้ แต่งหน้าไม่แต่งหน้าก็สวย ...แต่งแล้วก็ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่ นี่ถ้าเจ๊ไม่ไม่เด๊ดม่องเท่ง ซี้แหงแก๋ มาซะก่อนนะ เจ๊จะไปเป็นเม็คอัพอาร์ตติส ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ช่วงนี้อาชีพนี้กำลังบูมอยู่ด้วย เจ๊จะไปเฉิดฉายที่นิวยอกร์ก...แต่ชาตินี้คงจะไปได้แค่หนองจอก มีนบุรี” แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 15:59:09 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 15:56:14 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:23:30

ความคิดเห็นที่ 5 ลูกไม้หัวเราะหึๆ “เจ๊นี่ความไฝ่ฝันเยอะจัง วันก่อนยังอยากเป็นนักร้อง จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า วันนี้เปลี่ยนใจอยากจะเป็นเม็คอัพอาร์ติสอีกแล้ว ...เจ๊อย่าเพิ่ง ไปตะกายฝันสิ ตอนนี้เอาเรื่องจามก่อน ที่เจ๊พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง ด่าเพราะคิดถึงมันมีด้วยเหรอเจ๊?” “อ้าว...ก็มีสิยะ ไม่แน่นะ คนที่นินทาหล่อน อาจจะเป็นนายป้อมปราการสุดหล่อก็ได้นะยะ” เจ๊รานีทำเสียงเล็กเสียงน้อย “เอาอีกแล้วนะเจ๊ วนมาเรื่องนี้อีกแล้ว เจ๊อย่าเสียเวลาเชียร์เลย ก็ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นไปไม่ได้ เชียร์ไม่ขึ้นหรอก” “โอ๊ะ เคๆ” เจ๊รานีทำเสียงสูง “เจ๊ไม่พูดแล้วก็ได้” เจ๊ทำท่ารูดซิปปากให้ปิดติดกัน “ว่าแต่...เจ๊คืนดีกับท่านทิวาหรือยังจ๊ะเนี่ย” “เชอะ...” “เชอะนี่มีความหมายว่าอะไรเจ๊?” “จะเหลือหรือยะ” “ยังไม่ดีกันเหรอ?” “จะเหลือความงอนไว้ทำไมล่ะยะ เจ้าที่หล่อๆยิ่งหายากอยู่ ขืนเล่นตัวนาน เดี๋ยวเจ๊ก็กินแห้วกันพอดีน่ะสิยะ ...รักแท้ไม่ใช่การครอบครอง แต่เก็บเอาไว้มองเป็นอาหารตาก็ยังดี” “โธ่ นึกว่าอะไร ที่แท้ก็กลัวจะไม่มีอาหารตา...เจ๊รานีของฉัน” ลูกไม้ส่ายหน้าขำๆ “ก็ต้องมีบ้างอะไรบ้างงี้ นางสาวตานีอย่างเจ๊ถึงจะสวยเลือกได้ยังไงก็ตาม แต่ทุกคนที่ผ่านเฉียดมาข้างต้นกล้วยของเจ๊ เจ๊ขอเลือกเองทุกคน” เจ๊รานียืดอกอย่างภาคภูมิใจ ในความสวยของตัวเอง “ต้องกราบขอบคุณคุณพ่อ คุณแม่ ที่ทำให้เจ๊เกิดมาหน้าตาดีแบบนี้ โฮะๆๆ” ปิดปากหัวเราะ “โอ้ว...ฉันยอมแพ้เจ๊จริงๆ เจ๊มั่นมาก” ลูกไม้ยกนิ้วโป้งกดไลค์ให้ “เอาไปล้านไลค์เลยเจ๊” “แน่นอนย่ะ ยายลูกกระปอม ก็คนมันสวย เอาอะไรมาฉุดก็ไม่สามารถจะมาพรากความสวยออกไปจากร่างกายเจ๊ได้หรอกย่ะ โดยเฉพาะความสวยที่มันฝังรากลึกอยู่ในจิตใจอันดีงามของเจ๊  จะฉุดดึงยังไงก็ไม่มีวันกระเดนหลุดออกมาง่ายๆหรอกย่ะ อิๆๆๆ นี่ถ้ามีประกวดนางงาม เจ๊ไปแล้วนะเนี่ย เจ๊จะไปเป็นมิสตานีเวิลด์” เจ๊รานีเคลิ้มฝันว่าตัวเองจะได้สวมมงกุฎแล้วโบกมือบ้ายบาย อยู่บนเวที “จ้า...ขอให้เจ๊สมหวังนะ” ลูกไม้มองเจ๊ยิ้มๆ “ฝนตกแบบนี้ เตยไปไหนนะ ทำไมยังไม่กลับ” ลูกไม้มองฟ้ามองฝนแล้วก็นึกเป็นห่วงน้องสาวขึ้นมา เธอก้มมองดูวิญญาณโปร่งแสงของตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้ฝนจะตก แต่เม็ดฝนทุกเม็ดที่ร่วงหล่นลงมากลับทะลุผ่านตัวเธอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ดีจัง เป็นผี หายตัวก็ได้ สิงคนก็ได้ แถมฝนตกก็ไม่เปียกอีกด้วย ไม่ต้องกลัวว่าเปียกฝนแล้วจะไม่สบาย” “ใช่แล้วย่ะ แล้วที่สำคัญยิ่งไปกว่าอื่นใด เวลาเจ๊แต่งหน้าทำสวย หน้าก็ไม้ต้องเปียกน้ำ เครื่องสำอางแบร์นดตานี คอสเมติคของเจ๊ก็ไม่ต้องหลุดลอก ติดทนไปนานแสนนาน” “ตานีคอสเมติค?” เธออยากจะรู้เสียจริง ว่าใครเป็นคนคิดชื่อแบร์นดนี้ขึ้นมา “ย่ะ หล่อนฟังไม่ผิดหรอก ยี่ห้อนี้กำลังดังในหมู่นางสาวตานีวัยรุ่น ซึ่งก็มีเจ๊รวมอยู่ในนั้นด้วย หุๆๆ” “เออ ว่าแต่ท่านทิวาหายไปไหน ไม่เห็นตั้งแต่วันก่อนแล้วนะ” “ไม่รู้สิ นั่งชิลด์ อยู่ในศาลพระภูมิประจำตำแหน่งล่ะมั้ง...พูดแล้วก็คิดถึง แวบไปหาสักหน่อยดีกว่า” เจ๊รานีทำท่าจะหายตัว แต่ลูกไม้จับแขนเอาไว้ “เดี๋ยวเจ๊” “อะไรยะ?” “ไปหาเตยกับฉันดีกว่า ฉันเป็นห่วงเตย” “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า น้องหล่อนก็แค่ออกไปทำธุระโน่นนี่นั่น แล้วฝนก็เกิดตก เลยติดฝนกลับมาไม่ได้ เดี๋ยวฝนหายตก น้องหล่อนก็กลับมาเองนั่นแหล่ะ...โอเคเบตง ตามนี้นะ เจ๊ไปหาทิวาราตรีก่อน” “เดี๋ยวเจ๊” แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 15:59:56 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:24:55

ความคิดเห็นที่ 6 “อะไรอีกล่ะยะ?” “ฉันสังหรณ์” “สังหรณ์อะไรยะ ยังไม่ถึงวันลอยกระทงสักหน่อย เหลืออีกตั้งหลายวัน” “มันไม่เกี่ยวกับเพลงน่าเจ๊...ฉันสังหรณ์ว่า ฉันจะได้เจอในสิ่งที่ไม่อยากเจอ” ลูกไม้บอกความรู้สึกของตัวเอง เจ๊รานีกอดอกยิ้มแป้น “เจ๊รู้แล้วล่ะ ยายลูกบวบ ว่าหล่อนจะได้เจออะไร” “อะไรหรือเจ๊?” “โน่น...” เจ๊รานีชี้นิ้วออกไปให้ลูกไม้มองตาม “นั่งหล่อมาแต่ไกลเลย” ลูกไม้เห็นรถกระบะสีบอนด์เงินคันหนึ่ง กำลังขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของเธอ ลูกไม้ตาลุกวาวเมื่อเห็นหน้าคนขับ “นายป้อมยาม!...เตย สองคนนี้กลับมาด้วยกันได้ยังไงเนี่ย” “นายป้อม นายเขตต์ เข้าไปในบ้านก่อนสิ” เตยหอมเอ่ยชวน “ไม่เป็นไรดีกว่า” ปราการปฏิเสธ “ทำไมล่ะ ไปเถอะน่าวันนี้แม่ฉันทำขนมไว้เยอะแยะเลย พ่อก็ไม่อยู่ เข้าไปช่วยชิมขนมก่อนแล้วค่อยกลับ” “ดีครับ ผมกำลังอยากกินขนมอยู่พอดีเลย กินของหวานบ้างก็ดี เมื่อกี้เผ็บจนปากแทบฉีก” สุดเขตต์รีบตอบรับคำเชิญในทันที “นายป้อมยาม!” ลูกไม้กับเจ๊รานีมาปรากฏตัวอยู่ตรงประตูรถข้างคนขับ “เฮ้ย!” ปราการสะดุ้งโหยง สุดเขตต์ที่นั่งอยู่เบาะข้างๆกับเตยหอมที่นั่งอยู่ทางตอนหลังของรถมองเขาอย่างงงๆ “นายป้อมยาม นายมากับเตยได้ยังไง?”ลูกไม้ถามเสียงเข้ม “ไอ้ป้อม แกเป็นอะไร ตกใจอะไรวะฉันไม่เห็นจะมีอะไรเลย” สุดเขตต์เอ่ยถาม “นั่นสิ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” เตยหอมก็สงสัยเช่นกัน “เอ่อ...ปละเปล่า ไม่ได้ตกใจ ไม่ได้เป็นอะไร” “ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปในบ้านก่อน” เตยหอมเอ่ยชวนอีกครั้ง “เตย แกจะชวนนายนี่เข้าบ้านทำไม นายป้อมยาม นายไม่ต้องเข้านะรีบๆกลับบ้านนายไปเลย” ลูกไม้ออกคำสั่ง ปราการคิดว่าเขาจะตอบปฏิเสธเตยหอม แต่เมื่อได้ยินชินาณา พูดออกมาแบบนั้นเขาก็เกิดเปลี่ยนใจ ยกมุมปากยิ้มกวนๆให้เธอ ก่อนจะหันไปบอกเตยหอมว่า... “ขอบใจนะเตย ที่มีน้ำใจชวนฉัน” เขาเน้นชัดคำว่า ‘น้ำใจ’ “ไม่เหมือนบางตน” พูดจบเขาก็เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านของเตยหอมทันที “ยายลูกช้าง เขาว่าหล่อนแล้งน้ำใจย่ะ” เจ๊รานีช่วยแปลความหมายให้ “ฉันรู้แล้วเจ๊ ไม่ต้องแปลก็ได้ ...ไปเจ๊เข้าไปในบ้านกัน” “โอเคย่ะ...” เจ๊รานีจีบนิ้วงดงามทำเครื่องหมายโอเค “เจ๊รอคำนี้มาตั้งนานแล้ว ทิวาราตรีของเจ๊ รอเจ๊แป๊บนึงนะจ๊ะในที่สุด เราก็จะได้เจอกันสักทีนะ...โกโบริ รออังศุมารานีก่อนนะจ๊ะ จุ๊บๆๆ” แล้วทั้งสองตน ก็หายวับเข้าไปข้างในบ้านทันที... จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:26:02

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วหิวทันที อยากกิงเตี๋ยวทันใด โอ๊ย!! ท้องร้อง จ๊อกๆ เรียกเตยหอมมาปรุงให้ด้วยนะ มาโซคิสก็กิงแบบไม่ปรุงเหมือนกัน วะ ฮะ ฮ่า เจอผีเรียกชื่อ ไม่ตกใจก็งงล่ะ 555555 เจ๊รานี เรียกยัยลูกช้าง อีกแล้ว!! จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 16:27:32

ความคิดเห็นที่ 8 ดีจ้า จากตอนที่แล้วจ้า... ขอบคุณ คุณ---, Sniper-1500watt,  N_Foxtrot คุณห้าสิบป่าย---เรื่องความสวยไม่ต้องสงสัย ชนมนธรส หรือจะกล้าไปงามกว่าเจ๊รานี เจ๊รานีก็ต้องงามกว่าอยู่แล้วค้า... คุณกระดานสีครีม---ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ ค้า...มารอลุ้นไปพร้อมกันได้เลยจ้า (ฝากลุ้นคู่ทิวาราตรี กะ เจ๊รามี่ กา กา ด้วยนะคะ^^) คุณGTW (Psycho man)---วิ๊ดวิ้วๆๆๆๆ (ผิวปากแซว555+)  ขอยืมมาใช้หน่อยนะคะ เอิ๊กๆๆๆ <คุกเข่า.....ต่อหน้ารานีสุดที่รักรานีครับ...ผมรักคุณ ในเรื่องนี้ผมไม่รู้ไม่สนใครทั้งนั้น รับรักผมเถิดครับ ผมมองคุณคนเดียว...ผมจะดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ยคุณอย่างดี....ได้โปรด..> เจ๊รานีได้ยินแล้วค้า เขินจนต้นกล้วยบิดเลย555+ ฝากมาบอกว่า ถ้าจะใส่ปุ๋ยขอเป็นปุ๋ยรสช๊อกโกแล็ตนะคะ เจ๊ชอบ 555+^^ คุณกะตุ้งนิ้ง--- หนูลูกไม้แค่ล้อเล่นนิด...ดดด เดียวเอง เอางี้ๆเดี๋ยวจะให้เจ๊รานีแวบไปร้องเพลงให้คุณกระตุ้งนิ้งฟัง ดีกว่า ^^ แต่มีข้อแม้ว่าคุณกระตุ้งนิ้งต้องเต้นท่ารามี่ สไตล์ด้วยนะคะ55+ คุณมาโซคิส---เจ๊รานีมัวแต่เพลินกับคำชม ที้งของป้อม ทั้งของคุณGTW เลยไม่ทันระวังนก555+ เจ๊รานีไม่ได้หนีตามน้า...แค่ไปโดยที่ไม่ได้บอกใครเฉยๆ^^ ***...นีลาน่าจ๋า อย่าเพิ่งเผาต้นกล้วยน้า^^ วันนี้มาลงช้าไปครึ่งวันเอง555+ ...แล้วเจ๊ก็จะไปตะโกนว่า... ( ยายปลาทูน่า เอาต้นกล้วยของเจ๊คืนมานะยะหล่อน><...) เปลี่ยนชื่อให้นีลาน่าซะเลย5555+ ขอบคุณทุกคนจ้า... แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 19:00:21 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 16:56:36 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 16:55:41 จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 16:53:03

ความคิดเห็นที่ 9 จัดไปคนละชาม  นะจ๊ะ^^...คุณมาโซและทุกๆคน ใครอยากให้เตยหอมปรุง ต้องผ่านด่าน สุดเขตต์ไปก่อน  เอ๊ะ...หรือจะให้เจ๊รานี ปรุงให้แทนก็ได้นะ เจ๊เต็มใจ^^...  จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 17:32:41

ความคิดเห็นที่ 10 ลูกชิ้นน่ากิน   ร้านกวยเตี๋ยวท่ามะโอป่าว จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 23:49:12

ความคิดเห็นที่ 11 เย เจ๊รานี กลับมาแล้ว พร้อมกับควาสวยเลือกได้และบุคลิกภาพโดดเด่นไร้เทียมทาน ออกฉากทีไรก็ดูน่ารักไร้ที่เปรียบปาน ทิวาราตรีไม่ต้องมีบทก็ได้ หวงรานีของผม!!^^ อ่านแล้วหิวก๋วยเตี๊ยวขึ้นมาทันใด นายสุดปรุงก่วยเตี๋ยวมหาวินาศขนาดนั้น ท่าทางมีอะไรในใจ ฮา เลยหาทางออกกับก๋วยเตี๋ยว ฮา และการแก้เผ็ด น้ำเย็น น้ำแข็ง ช่วยไม่ได้ครับ ยิ่งดื่มยิ่งแย่ เพราะพอความเย็นในปากหายไป ความเผ็ดจะปะทุขึ้นมาหนักกว่าก่อน ทางแก้คือ ทำลิ้นห้อย^^...หรือไม่ก็กัดฟันเหงื่อท่วมรับชะตากรรมความเผ็ดไปจนกว่ามันจะจางลงเอง ด้านล่าง <ท่าทางคนเขียนต้องวาดโลโก้รานีใหม่แล้ว โดนคนอื่นยึดอำนาจนำมาใช้เฉย^^..> จากคุณ : รานีแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 07:29:16

ความคิดเห็นที่ 12 วันนี้เค้าไปหม่ำ เตี๋ยวเรือมาด้วยล่ะ   คุณ ชนมนธรส เอารูปมายั่วน้ำลายอยู่หลายวัน เอิ้กๆ อร่อยมากมายยยยยยยย ไม่ต้องง้อให้ใครปรุงทั้งนั้น 555 กินมันแบบไม่ปรุงนั้นล่ะ อร่อยสุดแระ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 17:44:28

ความคิดเห็นที่ 13 ตกลงคุณมาโซกินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุงจริงๆเหรอคะเนี่ย ^^ เรียกเจ๊รานีมาปรุงให้มั้ยเอ่ย รับรอง แซบเวอร์5555 + จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 11:13:59

ความคิดเห็นที่ 14 โอย อ่านเรื่องนี้แล้ว ฮา แถมยังเข้ากะสถานการณ์อีก แต่ตัดช้าบบบบบบ ทำร้ายจิตใจคนอ่านมากเลย อยากรู้ต่อๆๆ ว่านายป้อมจะไปรื้ออะไรมาดูจากของๆลูกไม้ป่าวน้าาา จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:07:20

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่ปรุงจริงค่ะ รสดังเดิมเขาอร่อยอยู่แล้ว 555 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:56:16

ความคิดเห็นที่ 16 มายกมือว่า..ไม่ปรุงก๋วยเตี๋ยวเหมือนกันค่า.. แต่อ่านแล้ว..อยากแย่งหนูเตยหม่ำราดหน้าทะเลจัง..ได้ม๊ายยยย.. เอิ่มมม..เจ๊รานีจ๋า..วันนี้ตัวเองแอบโฆษณาแฝง..แบรนด์เครื่องสำอางค์ด้วยอ่ะ.. ใช้ดีจริงเปล่าจ๊ะ..เอางี้..ถ้าจะให้เชื่อ..ตัวเองต้องเอาตัวอย่างมาให้เค้าลองก่อนน๊า..โอป่ะ..อิ..อิ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 18:46:34