เลขาเนื้อทอง :: ยอแสงแข - 20

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12909976/W12909976.html

บทที่ 20

จากความช่วยเหลือแบบทุ่มตัวถวายใจของอมฤทธิ์ ทำให้ปัญปัทม์ได้ข้อมูลใหม่มาว่าลุงเฉิดชัยได้รับบาดเจ็บและเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง มันตั้งอยู่ในเมืองประจวบ

เธอจึงพุ่งเป้ามาที่นี่ หวังว่าประวัติประหลาดของตรงฉัตรจะแอบซ่อนอยู่ข้างหลังประวัติคนไข้ของลุงเฉิดชัยบ้าง มันเป็นความคิดโง่ๆ ปนพิเรนทร์ แต่เธอคือไอ้ปัทม์ เธอจะคิดแบบนี้แหละ ใครจะทำไม

"เอ้อ ดิฉันอยู่ในเหตุการณ์ก็จริง แต่ข้อมูลของดิฉันอาจไม่เป็นประโยชน์นัก ถ้าคุณทนายยังอยากฟัง ดิฉันก็.. "

"ค่ะ อยากฟัง ขอเพียงเล่าทุกอย่างที่รู้ที่เห็นก็พอแล้วค่ะ ที่เหลือฉันจะกลับไปสานต่อเอง"

อดีตพยาบาลสาวใหญ่ชื่อ 'ชมชื่น' ยิ้มบางพลางเลื่อนถ้วยกาแฟให้แขก หล่อนเป็นหนึ่งในพยาบาลที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์คราวนั้น แต่ตอนนี้ลาออกมาเปิดร้านขายยาสองคูหาบนถนนสายหนึ่ง ซึ่งก็เป็นย่านชุมชนของเมืองนี้

ปัญปัทม์เป็นแขกที่เหนือความคาดหมายในบ่ายวันนี้ เธอมาพร้อมกับแนะนำตัวว่าเป็นทนายความจากสำนักงานชื่อตลก จากนั้น ก็ร่ายยาวถึงเหตุผลที่จำเป็นจะต้องรู้ข้อมูลในอดีตเพื่อประโยชน์ต่อรูปคดีฟ้องหย่าที่เธอกำลังทำอยู่

"วันนั้น ลุงเฉิดชัยถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาอาการสาหัสกว่า เสียเลือดเยอะมาก ไม่มีใครคิดว่าเขาจะรอด แต่กับลุงเฉิดชัย แกรอดแน่นอนค่ะ"

"วัดจากอะไรคะ เสียเลือดมากน้อยกว่ากันหรือ"

"วัดจากบาดแผลค่ะ" อดีตพยาบาลคนเล่ายิ้มสวย "ลุงเฉิดชัยโดนฟันที่ต้นแขน แผลเหวอะก็จริงแต่ก็รักษาง่ายกว่า ส่วนพ่อหนุ่ม เอ้อ ไม่รู้ชื่อนะคะ คุณณพนาเจ้าของไข้ก็ให้เรียกพ่อหนุ่มไปก่อนในตอนนั้น แล้วตอนหลังก็ค่อยมาบอกว่าชื่อตรงฉัตรค่ะ เป็นชื่อที่เธอตั้งขึ้นใหม่"

"ตั้งขึ้นใหม่" ปัญปัทม์มึนตึบเหมือนโดนตบ อะไรกันน่ะ มีตั้งชื่อใหม่ให้กันได้ด้วยหรือ ประหลาดจริง "เอ้อ เดี๋ยวค่ะ แล้วที่บอกว่าพ่อหนุ่มเขาไม่น่ารอด มันหมายถึงยังไงหรือคะ เขาอาการสาหัส เอ้อ บาดแผล.. "

"เขาถูกแทงด้วยมีดยาวใต้ราวนม คมมีดเฉียดหัวใจเขาไปแบบน่าหวาดเสียว ตอนเขาถูกส่งตัวเข้าไป เขาหยุดหายใจแล้ว เลือดทะลักเต็มเตียงเปลทีเดียว"

ตรงฉัตรถูกแทงหรือ เขามีศัตรูตั้งแต่อายุสิบเจ็ด หรือว่าเขากับณพนาข้องเกี่ยวกันตั้งแต่ตอนนั้นอย่างลับๆ แล้วพันศิลป์ก็ระแคะระคาย จึงส่งลูกน้องมาตัดไฟแต่ต้นลม ดังนั้น มันก็อาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมณพนาจึงบอกชื่อจริงของเขาไม่ได้

'เอ๊ะ ไม่สิ' สาวทนายมาดห้าวร้องแย้งกับข้อสันนิษฐานในใจ ในตัวเขามันต้องมีหลักฐานยืนยันตัวตนว่าเป็นใครมาจากไหน อย่างน้อยก็ต้องเป็นบัตรประจำตัวประชาชนล่ะ

"ไม่มีอะไรเลยค่ะ" คนเล่าตอบข้อซักถามกังขาของเธอด้วยรอยยิ้มตามเคย "ทั้งตัวเขามันเต็มไปด้วยเลือด ตอนนั้น ไม่มีใครสนใจประวัติความเป็นมาของเขามากไปกว่ารีบช่วยชีวิต คุณหมอใหญ่ในเวลานั้น ยังบอกคุณณพนาเลยว่าให้ทำใจเผื่อไว้ เพราะโอกาสมันเป็นศูนย์ตั้งแต่เขาหยุดหายใจแล้ว"

"คุณณพนารู้จักเขามาก่อนหรือคะ"

"ไม่นะคะ" หล่อนยักไหล่ แล้วหัวเราะเบาๆ "หมายถึงไม่แน่ใจ เพราะเราก็บอกไม่ได้ว่าเธอพูดความจริงหรือเปล่า สภาพของเธอเองตอนนั้นก็ดูไม่ได้นะคะ เสื้อผ้าเปื้อนเลือด หน้าตาเลอะโคลน รู้สึกว่าเส้นผมของเธอโดนเฉือนแหว่งด้วย"

"แสดงว่าเกิดการต่อสู้กันก่อนหน้านั้น แล้วทุกคนก็บาดเจ็บ เอ้อ แล้วใครส่งพวกเขาไปโรงพยาบาลคะ"

"คุณณพนาขับรถไปเองค่ะ ในสามคนก็มีเธอที่บาดเจ็บน้อยกว่าใคร หลังจากตรวจดูอาการแล้ว ก็พบว่าเธอโดนต่อยกับโดนตบ มีแผลปากแตก โหนกแก้มแตก ที่เหลือก็ร่องรอยฟกช้ำดำเขียวทั่วไป ซึ่งก็ทุเลาเป็นปกติได้ภายในไม่กี่วัน"

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

เจ้าของร้านยักไหล่ กิริยานั้นบอกเป็นนัยๆ ว่าณพนาใช้เงินจำนวนมากซ่อนปริศนาทุกอย่าง หล่อนไม่เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น และเหตุนั้นก็ยังผลให้คนสามคนบาดเจ็บ ซ้ำยังประคับประคองกันไปโรงพยาบาลเองอีกด้วย

เอาเถอะ ปัญปัทม์จะขอข้ามรายละเอียดตรงนี้ไปก่อน เธออยากเจาะอาการของตรงฉัตรมากกว่า เขาหยุดหายใจไม่ใช่หรือ แล้วทำไมจู่ๆ ก็รอดชีวิตราวกับมีปาฏิหาริย์

อีกทั้งการได้ลมหายใจกลับคืนในคราวนั้น ก็เปรียบเสมือนชะตาใหม่ที่พลิกโฉมเขาจากวันวานโดยสิ้นเชิง เพราะเธอรู้สึกได้ว่าเขาไม่อาจย้อนกลับไปสู่รูปโฉมดั้งเดิมได้อีกแล้ว

"คุณณพนาเป็นคนให้เลือดเขา ให้เยอะมากจนคุณหมอต้องปราม แต่เธอก็มีลูกอึดไม่เบา เป็นนางพญาจอมดื้อ ตอนนั้นดิฉันยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าเธอช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน"

"ทุกวันนี้ คุณตรงฉัตรก็น่าจะยกย่องเธอแบบนั้น"

อันนี้ ปัญปัทม์แค่เปรยๆ กับตัวเอง แต่ปล่อยเสียงดังไปหน่อย คนเล่าซึ่งเว้นจังหวะดื่มน้ำพอได้ยินเข้าก็พยักหน้าเห็นด้วย เสริมความเห็นตัวเองเข้าไปอีกหน่อยด้วยว่า

"ก็สมควรอยู่หรอกค่ะ เป็นฉันก็คงต้องยกย่องเธอแบบนั้น ถ้าวันนั้นไม่มีเธอ คุณตรงฉัตรก็คงตายแบบผีไร้ญาติ เพราะเขาหมดสติก่อนจะถึงโรงพยาบาล พอเข้าห้องฉุกเฉิน หัวใจก็หยุดเต้น คุณณพนาอาละวาดลั่นว่าต้องช่วยเขาให้ได้"

"เธออาจดูว่าสง่าเหมือนนางพญา แต่เธอไม่ใช่ เธอประกาศิตชีวิตใครสักคนให้อยู่หรือตายไม่ได้ไม่ใช่หรือคะ"

"แต่เธอก็ทำได้สำเร็จ เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะเธอลงทุนปั๊มหัวใจพ่อหนุ่มคนนั้นด้วยตัวเอง ทำอย่างบ้าคลั่ง แล้วค่อยหมดสติหลังจากพยายามอยู่สักพัก จนหมอต้องเข้าไปจัดการต่อจากเธอ"

"เธอเป็นห่วงคุณตรงฉัตรมากขนาดเลยหรือคะ"

"ตอนนั้น หมอกับพยาบาลรวมทั้งดิฉันด้วยก็หารือกันเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ระหว่างคนไข้สองคนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากไปกว่าคนผ่านทางไปเจอตามที่คุณณพนาเล่าหรือเปล่า"

"ผ่านทางไปเจอ"

โดนตบอีกฉาดแล้วใช่ไหมปัญปัทม์ คำบอกเล่าพวกนี้มันคือยานอนหลับชนิดแรงเป็นพิเศษแหงๆ เลย พอกินเข้าไปแล้ว สมองจะเบลอภายในเสี้ยวนาที จากนั้นก็จะหลับแบบตาย ใครอุ้มหิ้วพาดโยนยังไงก็เชิญตามสบายแล้วล่ะ

ณพนาโกหกหรือเปล่า หล่อนเล่าว่าเสร็จธุระที่ประจวบแล้ว ก็กำลังมุ่งหน้ากลับกรุงเทพ แต่ระหว่างทางนั่นล่ะ ที่ตรงฉัตรวิ่งพรวดออกไปตัดหน้ารถ

"เธอบอกว่ามีคนร้ายตามมา และคนคนนั้นก็คือเจ้าของมีดยาวที่ฟันลุงเฉิดชัยกับแทงพ่อหนุ่ม รวมทั้งตัวเธอก็เกือบจะโดน แต่เพราะพ่อหนุ่มพาตัวไปขวาง เขาจึงโดนไปอีกแผล และเป็นแผลสำคัญที่ชี้ชะตาเขาได้"

คนร้ายยังพยายามจะปลิดชีวิต แต่ณพนาก็ปกป้องตามประสาสาวกล้าหาญ เธอผลักตรงฉัตรไปกระแทกกับรถ หมุนตัวคว้าท่อนไม้แถวนั้นฟาดข้อมือคนร้าย แล้ววิ่งตื๋อไปหยิบปืนในรถ

"เธอบอกว่าเธอยิงคนร้ายไปหนึ่งนัด คนร้ายโกรธมาก เพราะกระสุนมันแค่ถากหัวไหล่ เขาจึงพุ่งไปหยิบมีดยาวแล้วกระโจนเข้าหาตัวเธอ ท่าทางก็เหมือนตั้งใจจะฆ่าแก้แค้น"

"จากนั้น.. "

"จากนั้น พ่อหนุ่มคนนั้นอีกตามเคย เขายังไม่หมดสติ และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจึงกระโจนไปขัดขวาง ยื้อแย่งมีดกัน แล้วสุดท้าย.. "

สุดท้ายตรงฉัตรก็โดนแทงอีกครั้งและตรงตำแหน่งเดิม คำบอกเล่ามันจบแบบนี้ ปัญปัทม์ทิ้งสองแขนลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง สีหน้าเธอเผยความรู้สึกเหลือเชื่อแกมว้าวุ่น

ก็มันหวาดเสียวมากเลยไม่ใช่หรือ โดนแทงซ้ำที่เดิมตั้งสองแผล แล้วแผลสุดท้าย มีดยาวเล่มนั้นก็ปักคาอกเขาด้วย ส่วนคนร้ายพอเห็นท่าไม่ดีเข้า ก็รีบหนีเข้าป่าไปเลย

ดูสิ จากสภาพการณ์แล้ว อ้อ ต้องมีข้อแม้ด้วยว่าเรื่องทั้งหมดคือความจริงนะ ตรงฉัตรน่าจะตายตรงนั้นไปเลยต่างหาก ไม่ใช่แค่หมดสติแล้วมาหยุดหายใจในห้องฉุกเฉิน เสร็จสรรพก็ฟื้นคืนชีวิตตามประกาศิตของ 'ณพนา'




อมฤทธิ์เคาะนิ้วกับขมวดคิ้วแน่น เรื่องราวมันดูพิลึกพิลั่นไปหน่อยหากจะบอกว่าสิ่งที่ปัญปัทม์กำลังทำคือการหาหลักฐานมาพิสูจน์ข้อกล่าวหาว่าตรงฉัตรเป็นชายชู้ เพราะมันทำท่าจะก้าวลึกเข้าไปกระทบกับเรื่องส่วนตัวชาวบ้าน

"ชาวบ้านอะไรที่ไหนเล่าพี่อม ก็พวกเขาทั้งนั้น"

"แล้วนั่นแกจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่"

"ยังหรอก ยังอยากรู้อะไรอีกนิดหน่อย ตอนนี้ต้องรอฟังข่าวจากคุณชมชื่น เธอก็ใจดีนะ ช่วยให้ข้อมูลปัทม์เยอะมากเลย ต้องขอบคุณ.. "

"ขอบคุณปากเปราะของแกดีกว่า เธอคงหลงเชื่อน้ำคำลวงของแกเข้าเต็มเปาละสิ"

สาวสวยหัวเราะเสียงใส แหม มันก็ต้องมีบ้าง การทำงานให้ประสบผลสำเร็จจะอาศัยลูกบ้าแบบตรงทื่ออย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ มันก็ต้องมีเอี้ยวเบี้ยวเลี้ยวกันบ้าง ไอ้ปัทม์มันเป็นคนไร้ระเบียบนี่ อะไรที่พลิกแพลงไปตามสถานการณ์ได้ มันก็ไม่ลีลาเลือกมากหรอก

"แล้วตกลงจะเอายังไงอีก ต้องการให้พี่ช่วยอะไรอีกไหม อ้อ พี่จ้างนักสืบไปฝั่งลาวให้แกแล้วนะ อีกสักวันสองวันคงได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมมา"

"ปัทม์จะลองไปสืบค้นประวัติของคุณตรงฉัตรที่ทะเบียนราษฏร์ หยุด ปัทม์รู้ว่าพี่อมจะแย้งอะไร"

อมฤทธิ์อ้าปากค้างอยู่ทางโน้น เขาหัวเราะฉุนๆ แม่ตัวดีจำเพาะต้องมาดักคอถูกเผงราวกับมีตาทิพย์เสียอีก ก็เขาไม่เห็นด้วยนี่หว่า ทางโรงพยาบาลยืนยันแล้วไม่ใช่หรือว่าตรงฉัตรน่ะความจำเสื่อม ตอนเกิดการต่อสู้ชุลมุน ศีรษะอาจไปฟาดเข้ากับอะไรโดยไม่มีใครทันสังเกตเห็นก็ได้

"แต่.. " ปัญปัทม์แย้งยั่ว แล้วเว้นจังหวะ ดีดนิ้วเปาะๆ

"ไอ้ปัทม์ แกอย่าดัดจริต" เจ้านายใจดีด่าแว้ดมาเลย

"แหม ผู้ชายนี่ยังไง นิสัยเหมือนกันหมด ทำเป็นรีบทำเป็นร้อน" สาวทะเล้นยั่วกลั้วหัวเราะสดใส "ปัทม์จะบอกว่าแต่หมอก็ยืนยันแล้วเหมือนกันว่าศีรษะของเขาปกติดี ไม่มีร่องรอยจ๊ะเอ๋กับของแข็งสักชนิด โดนฟาดขมับนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีผลอะไรกับระบบความทรงจำแน่นอน"

"เออ ในเมื่อแกก็รู้อย่างนี้ แล้วทำไม.. "

"ปัทม์ต้องทำค่ะ" เธอบอกเสียงจริงจัง "ปัทม์ได้รับงานมาชิ้นหนึ่ง ไม่มีหลักฐาน ไม่มีแบบแผน ปัทม์ต้องเริ่มต้นเอง เดินเองและต้องจบเอง ปัทม์คงไปถึงขั้นตอนสุดท้ายไม่ได้ ถ้ามัวแต่ดึงอุปสรรคมาขวางความคิดว่าทำไมต้องทำ ทำไมต้องไป ทำไมต้องเสี่ยง ทำไมต้องเลือก"

"ปัทม์"

"ปัทม์ยอมรับว่าก่อนหน้านี้ ปัทม์อยากทำงานให้สำเร็จเพื่อเงินค่าจ้างไม่อั้น เพราะปัทม์อยากมีเงินไปเปิดร้านถ่ายรูป อยากให้แม่อยู่อย่างสุขสบายเสียที ไม่ต้องหลังขดหลังแข็งทำขนมขาย ตื่นแต่เช้ามืดไปนั่งคู้บนแผงในตลาด น้องก็จะได้เรียนสูงๆ ได้ไปเมืองนอกอย่างที่มันหวัง"

"พี่รู้"

"แต่พอทำไปได้สักพัก คุณตรงฉัตรก็ทำให้ปัทม์รู้สึกว่างานนี้มันท้าทายความสามารถ เงินค่าจ้างปัทม์ก็ยังอยากได้อยู่นะคะ แต่เอาชนะคุณตรงฉัตรให้ได้คือเป้าหมายที่ปัทม์จะทำให้สำเร็จ เขาต้องก้มหัวยอมแพ้ปัทม์ สารภาพกับปากเองว่าเป็นชายชู้ของคุณนา พี่อมคอยดูเถอะ"

"แกกำลังจะบอกพี่ว่าแกเกลียดคุณตรงฉัตรมากขนาดนี้เชียว"

'เกลียด' ปัญปัทม์เลิกคิ้วสูง ตาเรียวเบิกกว้างขึ้น เธอทอดประกายสดใสแกมมุ่งมั่นจับผ้าม่านหน้าต่าง สมองกำลังวิเคราะห์วลีระคายหูของอมฤทธิ์อย่างเร่งด่วน เจ้านายใจดีไปเอาความคิดนี้มาจากไหน เธอน่ะหรือเกลียดพ่อเลขาเนื้อทองปากร้ายคนนั้น

ไม่จริงเลยนะ เธอกับเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องเกลียดกันสักหน่อย เขาก็ทำงานของเขา ยืนบนถนนสายหนึ่ง เธอก็ทำงานของเธอและยืนบนถนนอีกสาย

เขาพยายามปกป้องถนนสายของตัวเองไม่ให้โดนเธอล่วงล้ำ ส่วนเธอก็จะหาทางย่ำเหยียบมันให้สำเร็จ นี่ยังไงล่ะ งานที่ต่างฝ่ายต่างทำ มันไม่ใช่ความเกลียดหรอก




เพื่อพิสูจน์ว่าตนไม่เคยเกลียดตรงฉัตร ปัญปัทม์จึงโทรศัพท์ถึงชายหนุ่ม น้ำเสียงสดใสของเธอดึงรอยยิ้มขรึมพรายขึ้นเล็กน้อยทั่วกรอบหน้าเคร่ง เขาดื่มกาแฟและกลืนอย่างสุขุม ขณะฟังเธอโอ้อวดอะไรก็ไม่รู้

"ฉันคิดถึงคุณจังเลย ทายสิคะฉันอยู่ที่ไหน อ้อ แต่ฉันใบ้ให้นิดหน่อยว่าตอนนี้ฉันครึ่งนั่งครึ่งนอนบนเตียงนุ่มๆ สวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงผ้ายืดรัดข้อแบบสบายๆ ถ้าคุณได้มาเห็นฉันตอนนี้ละก็ คุณต้องอิจฉาฉันแน่"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปัญปัทม์รีบลุกไปเปิดแล้วเบี่ยงตัวให้พนักงานโรงแรมเข้าไปส่งอาหาร เธอกล่าวขอบคุณเบาๆ เดินไปหยิบเงินส่งให้ แล้วตบท้ายว่า 'ช่วยปิดประตูให้ด้วยนะจ๊ะพี่รูปหล่อ'

ทั้งหมดมันเกิดขึ้นในโรงแรมแห่งหนึ่งของเมืองประจวบ ตรงฉัตรหรี่ตาพร้อมกับอมยิ้มเอ็นดู เธอพยายามจะปรับปรุงการทำงานของตัวเอง อยากให้รอบคอบขึ้น ระมัดระวังขึ้น แต่ความหละหลวมก็ยังมีอยู่ สับเพร่าก็ดูว่าแก้ยาก

"ยังอยู่ในสายไหมคะคุณเลขาเนื้อทอง" เสียงเธอถามยั่วๆ แต่คนถูกถามก็ฟังออกว่ามีกระแสเย้ยนิดๆ แฝงอยู่

"ยังอยู่ครับ"

"ทำอะไรอยู่คะ"

"ประเมินการทำงานบางชิ้นอยู่"

"อ้อ จริงสิ ฉันเคยรู้มาว่าคุณเป็นจุดศูนย์กลางของบรรดาพนักงานทั้งหมด พวกเขาจะอยู่หรือไป เงินเดือนจะขึ้น โบนัสจะลด ก็ขึ้นอยู่กับผลการประเมินจากคุณ"

"โทรมาเพื่อคุยเรื่องพวกนี้หรือครับ"

"เปล่า" เธอยักไหล่ ย้อนเสียงสูงยียวน "ฉันก็แค่โทรมารายงานว่าฉันเปลี่ยนแผนการท่องเที่ยวนิดหน่อย อ้อ แต่ก่อนที่จะบอกว่าฉันย้ายไปเที่ยวที่ไหน ฉันให้คุณทายก่อนว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกับชุดสบายๆ ของฉัน"

"คงจะโรงแรมที่ไหนสักแห่ง"

"คะ"

ปัญปัทม์ตาโต สำลักน้ำลาย หุ่นเล็กผุดลุกจากเก้าอี้ ก้มมองต้มยำกุ้งกลิ่นหอมๆ ตัวต้นเหตุของน้ำลายสอเต็มปาก แล้วมันก็ทำให้เธอสำลักในตอนท้ายนี่ยังไง ไม่รู้เหมือนกันว่ามันแปลกอะไร

"เอาอย่างนี้ดีไหมคุณปัญปัทม์"

"ค่ะ"

"กินข้าวให้อิ่ม อ้อ คุณสั่งอะไรมากินบ้าง"

"อ้อ ก็ข้าวสวย ต้มยำกุ้ง ปลาเผา อ้อ แล้วฉันก็ตบท้ายด้วยลอดช่องน้ำกะทิ นี่ รู้อะไรไหม มันเป็นขนมหวานที่ขึ้นชื่อมากเลยในเมืองประจวบ"

"หมายถึงซื้อมาจากร้านของโกคำ ตรงซอยอาตี๋ใช่ไหมครับ"

"ค่ะ อุ๊ย คุณตรงฉัตรก็รู้จักหรือคะ แหม เก่ง อุ๊บ"

ปัญปัทม์ห่อปากตาโต เธอยกมือกุมโทรศัพท์แนบอก แล้วค่อยขยี้เท้าโมโหตัวเอง ทำไมเธอหลงกลเขาง่ายดายขนาดนี้ นี่เธอตั้งใจยั่วให้เขาระแวงนะ ทำไมไปหลุดเผยตำแหน่งตัวเองเสียได้ บ้าจริงๆ พลาดประโยคไหนกันนะนี่

การเงียบไปเพียงชั่วครู่ของสาวทนายเรียกรอยยิ้มเอ็นดูระคนขบขันระบายกว้างขึ้น กรอบหน้าเคร่งก็พลอยสว่างโร่เหมือนโดนแสงอาทิตย์สาดหมดดวงทีเดียว

กระจกไม่มี ถ้ามีก็จะได้เห็นประกายตาของตรงฉัตรกันละว่ามันพราวระยิบระยับเหมือนพ่อหนุ่มใจว่างคนหนึ่ง เดินยังไงก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็ไปชนปังเข้ากับ 'ความรัก'

"คุณตรงฉัตร"

"ครับ ผมเข้าใจเสียงหงุดหงิดแบบนั้นดี" ตรงฉัตรรีบบอกคล้ายปลอบใจในที "เอาล่ะ ผมจะตอบคำถามคุณละนะ"

"คะ"

"ตอนนี้คุณพักอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองประจวบ คุณกำลังจะกินข้าว อืม นี่มันเพิ่งจะสี่โมงเย็น ผมเดาว่าเป็นมื้อเที่ยงก็แล้วกัน กินให้อร่อยนะครับ อิ่มแล้วค่อยโทรหาผมอีกทีก็ได้ กับคุณปัญปัทม์ ผมยินดีคุยด้วยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"

"คุณตรงฉัตร"

"ไม่ต้องตกใจครับ การปรากฏตัวที่ประจวบของคุณ ไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมาย ตรงกันข้าม มันอยู่ในความคิดของผมตั้งแต่แรก ไม่สิ ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมจับได้ว่าประวัติของลุงเฉิดชัยกับของผมถูกคุณขโมยไป"

"คะ"

"สวัสดีนะครับคุณปัญปัทม์"

"ค่ะ"

ปัญปัทม์เบะปากตาคว่ำ แล้วนั่งแหมะเขย่าตัวกึกๆ อยากร้องไห้จริงๆ ปากหนอปากไอ้ปัทม์ ทำไมไม่มีหูรูดแบบนี้นะ

หมดกันสิ อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะเป็นฝ่ายยั่วเย้าปลุกเร้าไฟระแวงร้อนๆ ให้ปะทุในอกพ่อเลขาเสียหน่อย ดูสิ กลายเป็นว่าในอกของเธอนี่ยังไง ที่มันร้อนแซบยิ่งเสียกว่าต้มยำกุ้งถ้วยโตตรงหน้านี่เสียอีก

จากคุณ	: รัชนีกานต์
เขียนเมื่อ	: 24 พ.ย. 55 16:58:06

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป