ความคิดเห็นที่ 1 |
|
******************************************************
ในช่วงเวลา หัวค่ำอย่างนี้ หลังจากอาหารมือค่ำ ภัคจิรามักจะกลับเข้ามาในห้อง พักแล้ว ลงมือทำงานไปเรื่อยๆ อย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้เร่งรีบ แต่เพราะความคิดในการโปรเซ สมันกำลังเล่นฉิว
หญิงสาวจึงต้องเร่งมือให้ทันตามความคิดนั่น สัญญาณโทรศัพท์เครื่องจิ๋วดังขึ้น ทำลาย สมาธิ หญิงสาวจึงหยุดมือ หยิบมือถือขึ้นดู เบอร์โทรศัพท์ที่โชว์อยู่หน้าจอทำให้รู้ทันทีว่า ใครโทรเข้ามา
หญิงสาวรับและกรอกเสียงลงอย่างสุภาพ
สวัสดีค่ะ ท่านสจ.
สวัสดี หนูภัคพรุ่งนี้หนูว่างหรือเปล่าเข้ามาหาพี่ที่กระทรวงหน่อยสิ โปรแกรมที่ทำมันมี ปัญหาน่ะ สจ.มนัญชัย กรอกเสียงลงมาอย่างเอ็นดู
ปัญหาหรือคะ?!? ภัคจิรากรอกเสียงสูงอย่างตกใจ ปน สงสัยในผลงานของตัวเอง
โอ..ไม่ต้องตกใจๆ อันที่จริงไม่ใช่ตัวโปรแกรมหรอกแต่ว่า คนมันยังใช้กันไม่ค่อยเป็น อย่างว่าพวกที่ใช้ก็แก่ๆกันหมดแล้ว เทคโนโลยีอะไรพวกนี้มันไม่ค่อยจะจำกันได้ง่ายๆ เลย
เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เบาใจยิ้มกว้าง
ไม่เป็นไรค่ะท่าน พรุ่งนี้ภัคจะเข้าไปดูให้แต่ต้องขอเป็นช่วงบ่ายได้ไหมคะ ตอนนี้ภัคอยู่ กาญจนบุรี นะค่ะ
อ้าวแล้วอย่างนี้เป็นการรบกวนหรือเปล่านี่
อย่าเกรงใจภัคเลยค่ะท่าน ภัคต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายเกรงใจ ท่านช่วยเหลือภัคเยอะ เหลือเกิน
เอาอย่างนั้นเลยนะ เอาเถอะพรุ่งนี้บ่ายนะ แล้วพี่จะรอ ขอบใจมาก
ภัคจิราตัดสัญญาณ ควงโทรศัพท์เล่น นึกอะไรเงียบๆ ก่อนที่ พัคพงศ์ จะยื่นหน้าเข้ามา ทำลายความเงียบนั่นลง
เป็นไง มาอยู่ที่นี่ สบายดีหรือเปล่า
ภัคจิราขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำถาม
พี่พงศ์หมายถึงอะไรล่ะ ภัคก็อยู่มาเกือบอาทิตย์แล้ว เพิ่งนึกได้เหรอถึงถามนะ
พัคพงศ์ยิ้ม มีเลศนัย แววตากรุ้มกริ่ม
พี่หมายถึงมาอยู่ในที่บรรยากาศดีๆ กับ คนเดิมๆแบบนี้ รู้สึกดีไหม
พี่พงศ์จะแซวอะไรภัคอีกล่ะ
ภัคจิราหมุนตัวออกจากหน้าคอม เดินออกไปด้านนอก นั่งชิงช้าแทน
ป๊าว พี่จะแซวอะไร เห็นพี่เป็นยังไงล่ะ
ก็เห็นเป็นพี่ ที่ชอบพูดจาไม่รู้เรื่องอยู่เรื่อยนะสิ
เอ๊ะ เรานี่ชอบ ชวนพี่ทะเลาะอยู่เรื่อย ยังไงเนี่ย
ภัคจิรายิ้มยวนลอยหน้าลอยตาก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าพูดจริงจัง
อ้อ..พี่ พรุ่งนี้ภัคจะต้องเข้ากรุงเทพไปดูโปรแกรมของลูกค้า อาจจะออกไปแต่เช้าเดี๋ยว พี่บอก รุธกับน้องปา ให้หน่อยสิ พรุ่งนี้น้องปาเขาชวนภัคใส่บาตร
ไอ้ปานะพี่จะบอกให้ ส่วน อีกคนบอกเอาเองแล้วนะ โน่น เดินมาโน่นแล้ว
พัคพงศ์ชี้ให้หญิงสาว ดูอีกฟาก พูดทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเดินออกไปว่า
พระรองอย่างเราไปดีกว่า เดี๋ยวไม่มีเรื่องจะมีเรื่องอีก
ภัคจิรามอง หนุ่มที่เดินเข้ามาใหม่ ใจกระตุกอย่างไรพิกล
พี่เขาไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้เห็นคุยกันอยู่
ไม่รู้สิ พี่เขาไม่ได้บอกภัคเหมือนกัน
รณภพพยักหน้า แว๊บหนึ่งเธอได้ยินเสียงขึ้นจมูกเบาๆของอีกฝ่าย
พรุ่งนี้ ภัคต้องเข้ากรุงเทพ ต้องไปดูโปรแกรมของลูกค้านะเมื่อกี้โทรมาว่ามีปัญหา
รณภพ เลิกคิ้วสูง ปรับอารมณ์ปกติ
แถวไหนล่ะ พรุ่งนี้ผมก็ว่าจะเข้าไปดูอะไหล่เครื่อง มาเปลี่ยนเหมือนกัน แถวบ้านหม้อ
ชายหนุ่มพูดปกติ อันที่จริง ที่ว่าจะไปก็มาคิดได้ตอนนี้แหละ
หญิงสาวพยักหน้า บอกสถานที่ๆตัวเองจะไปบ้าง เมื่อเห็นว่าไม่ไกลกันนัก จึงตกลง ที่จะ เข้ากรุงเทพด้วยกัน พรุ่งนี้ แต่เช้า
o(≧v≦)o ================================= o(≧v≦)o
รณภพ เงยหน้ามองท้องฟ้า บรรยากาศ ยามค่ำคืนที่ชื้นไปด้วยน้ำค้าง ความรู้สึกแบบนี้ มันฝังอยู่ในใจของเขาตลอด ภัคจิรามองตาม ดาวเต็มท้องฟ้า ...นานแค่ไหนแล้วนะ... ที่ เธอไม่ได้เงยหน้ามองฟ้าอย่างนี้ ความรู้สึกอบอุ่นใจเกิดขึ้นจางๆภายใต้เสียงร้องของ จักจั่น เรไร แม้จะไม่ได้พูดกันสักคำ แต่ราวกับว่า เราสื่อสารกันได้เสมอ
รณภพ เปลี่ยนสายตาจากดาวบนฟ้ามาเป็น ใบหน้าอ่อนละมุนของคนข้างๆแทน ดวงตา สวยที่เคยสดใส นั่น ยังฝังอยู่ในจิตใจของเขาตลอด แม้วันนี้ ดวงตาคู่เดียวกัน จะฉาย แววเฉยชาออกมาบ้างบางที เขาเข้าใจ สภาวะจิตใจของหญิงสาวดี เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหน เขารู้ดีเสมอ
เจ้าของดวงตาคู่สวย หันกลับมามอง เมื่อสายตาประสานกัน เหมือนหญิงสาวมีอะไรมาก มายอยากจะบอกเขา อยากจะถาม แต่แล้วดวงตาเธอกลับทอดแสงหายไปเฉยๆ
ดึกแล้วเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า รณภพพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นนุ่มนวลไม่ต่างจาก เคย
หรือเขาจะไม่สนใจ ว่าเธอมีอะไร อยากจะพูดให้เขาได้รับรู้..
ภัคจิราสูดลมหายใจเข้าลึกๆ บรรยากาศแบบนี้ อาจทำให้เธออ่อนไหวโดยง่าย
ใช่เธอควรจะเข้มแข็ง จะได้ไม่ต้องเป็นอย่างที่แล้วมา
หญิงสาวพยายามยิ้มกว้างเหมือนปกติเสริมว่า
จ๊ะ กู๊ดไนท์
ชายหนุ่มยื่นส่งเธอเข้าห้อง เมื่อเห็นเธอปิดประตูเรียบร้อย เขาก็หมุนตัวเดินกลับห้องบ้าง เช่นกัน เขารู้ หญิงสาวมีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเขา แต่ไม่ใช่เวลานี้ ....
o(≧v≦)o ================================= o(≧v≦)o
ต่อ ๆๆ คร่าา
v v
จากคุณ |
:
ริญรภัสร์
|
เขียนเมื่อ |
:
25 พ.ย. 55 11:28:25
|
|
|
|