PANTIP.COM : W12980142 ต้นไม้สีเลือด(ตอนที่ 5) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

5…

ช่วงเที่ยงๆ ลูกค้าแน่นร้าน แต่พอตกบ่าย บรรยากาศในร้านเริ่มเงียบเหงา ตอนนี้เหลือลูกค้าเพียงสองโต๊ะเท่านั้น คุณทิพย์ระวีจึงเอาเวลาตรงนี้จัดดอกไม้ใส่แจกันกระเบื้องเคลือบทรงเตี้ยสำหรับวางประดับงานวันเกิดเล็กๆ ของบุตรสาว ซึ่งมีแจกันเปล่าสองใบที่รอจัดดอกไม้วางอยู่ใกล้ๆ

รถกระบะสีบรอนซ์เงินดับเครื่องจอดเยื้องจากประตูหน้าร้านไป ข้างกับรถยนต์สีดำที่จอดอยู่ก่อนหน้า รถจักรยานยนต์สีน้ำเงินคาดขาวของหญิงสาวเจ้าของวันเกิดจอดเอียงกะเท่เร่ด้วยขาตั้งข้างเดียวอยู่ถัดไปหน่อย

“ร้านนี้น่ะนะ” พิทตะวันถามเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ ผู้เป็นเพื่อนได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย

“ก็แกบอกจะพาฉันไปงานวันเกิดน้องสาวไม่ใช่หรือไง หรือว่าเขาจัดที่ร้านนี้” พิทตะวันยังติดใจ พยายามทบทวนและจับต้นชนปลายได้จึงพูดต่อ

“แกอย่าบอกนะว่า น้องผู้หญิงคนนั้นที่ข้าเคยเล่าให้เอ็งฟัง เป็นน้องสาวของแก”

อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้มๆ เพียงเท่านั้นสีหน้าของผู้ฟังก็เจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“เฮ้ย ทำไมแกต้องทำหน้าพิกลแบบนั้นวะ”

ทั้งที่รู้ว่าทำไมพิทตะวันต้องทำหน้าพิกลแบบนั้น แต่สนธยาก็ยังหัวเราะชอบใจในท่าทางของเพื่อน หลังจากที่พิทตะวันมาทานอาหารที่ร้านนี้ ชายหนุ่มก็กลับไปเล่าให้สนธยาฟังถึงสองครั้ง โดยเฉพาะเมื่อตอนเล่าถึงหญิงสาวผู้ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง สนธยาก็รับฟังไปโดยไม่เฉลยว่าผู้หญิงที่พิทตะวันเอ่ยถึงนั่นคือน้องสาวของเขา และร้านบ้านมณฑาก็เป็นร้านของญาติ เพียงแต่สนธยารู้สึกแปลกใจ เขาเป็นเพื่อนกับพิทตะวันมาก็ร่วมห้าปี ตั้งแต่ไปทำงานเป็นเกษตรอำเภอประจำอยู่ที่ทองผาภูมิ เขาไม่เคยได้ยินว่าเพื่อนจะสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลย

“แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะไอ้สนต์ ปล่อยให้ฉันนินทาน้องสาวแกอยู่ได้ตั้งนาน”

“แกก็ไม่ได้นินทาอะไรนี่ ก็แค่บอกว่าฉันว่า ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านอาหารบ้านมณฑาแถวๆ ท่าม่วง อายุน่าจะยังไม่ถึงยี่สิบล่ะมั้ง ผู้หญิงคนนั้นดูแปลกๆ ครั้งแรกที่เจอก็เห็นคุณเธอรีบร้อนวิ่งมาเกือบจะชนกับรถ ฉันต้องเหยียบเบรกเสียมิด ไม่ขอโทษสักคำแล้วแถมยังมาตวาดใส่ฉันว่าซื้อใบขับขี่มาหรือเปล่า ท่าทางเฮี้ยวน่าดู ไม่ได้สมกับเป็นกุลสตรีเลย แต่พอมาเจออีกครั้งกลับเป็นอีกคนไปเลย แล้วดูเหมือนจำข้าไม่ได้ด้วย ตอนข้าเดินเข้าร้านก็เอ่ยต้อนรับยิ้มหวาน ส่งเมนูอาหารให้ แล้วก็ออกไปใส่บาตรกับผู้หญิงอีกคนที่คิดว่าน่าจะเป็นแม่” สนธยาทวนเรื่องเล่าของเพื่อนสนิทอย่างนึกสนุก

“เออ พอได้แล้ว ทีอย่างนี้ล่ะจำแม่นเชียว”

“บอกก็ไม่เซอร์ไพร้ส์สิวะ เดี๋ยวฉันต้องบอกยายมีนหน่อยล่ะว่ามีคนเห็นมันอายุยังไม่ถึงยี่สิบ มันคงดีใจจนตัวลอย”

“อ้าว! ไม่ใช่หรือไง” พิทตะวันแย้ง

“วันนี้ยี่สิบปีเต็มแล้ว อ้อ! น้อยกว่าเอ็งกับข้าเป็นสิบปีด้วยนะ” สนธยาเน้นหนักในประโยคสุดท้ายเป็นพิเศษ ก่อนจะเดินนำไปยังประตูกระจกหน้าร้าน

เสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋ง ทันทีที่ร่างสูงที่สวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงสียีนส์ รองเท้าผ้าใบผลักประตูกระจกเข้ามากับเพื่อนชายที่การแต่งตัวคล้ายๆ กัน ต่างเพียงเสื้อที่ใส่เป็นเสื้อโปโลสีน้ำเงินเท่านั้น

“สวัสดีครับ น้าทิพย์” หลานชายทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ ก่อนจะแนะนำเพื่อนที่มาด้วย “นี่พิทตะวัน เพื่อนผมเองครับ ตะวัน นี้น้าทิพย์ น้าของฉันเอง”

พิทตะวันประนมมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับคุณน้า เรียกผมว่าตะวันก็ได้ครับ”

“งั้นก็เรียกน้าว่าน้าทิพย์เหมือนเจ้าสนต์ก็แล้วกันนะลูก” พูดไป ก็พินิจหน้าตาของอีกฝ่ายไปอย่างรู้สึกคุ้นๆ และก็ไม่ปล่อยให้ความคุ้นคาค้าง จึงเอ่ยถาม

“เดี๋ยวนะ น้ารู้สึกว่าตะวันเคยมาที่นี่ด้วยใช่หรือเปล่า”

อีกฝ่ายยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ครับน้าทิพย์ ผมผ่านมาทางนี้ ติดใจอาหาร แล้วก็บรรยากาศของร้านนี้ก็เลยแวะมาทานสองครั้งแล้ว” แม้น้ำเสียงกระอึกกระอักเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ตอบไปตามตรง

“นั่นสิ น้าก็ว่าคุ้นเหลือเกิน แต่ไม่เคยรู้ว่าเป็นเพื่อนของสนต์”

“ก็เพื่อนคนนี้แหละครับน้าทิพย์ที่ผมเคยบอกว่าเป็นลูกชายเจ้าของร้านเพียงดาว การ์เด้นท์” สนธยาเพิ่มเติม

“อ๋อ... อย่างนั้นหรือ นี่บ้านอยู่ถึงทองผาภูมิ แล้วทำไมมาทานข้าวถึงนี่ล่ะ”

“พอดีผมพาคนงานมาส่งต้นไม้ที่รีสอร์ท ไม่ไกลจากที่นี่ พอดีเป็นลูกค้ารายใหญ่ของทางร้าน ผมก็เลยต้องมาด้วยตัวเอง เพราะแม่ต้องคอยคุมคนงานที่ร้าน ผมก็เลยรับหน้าที่บริการลูกค้าหลังการขายด้วย ก่อนหน้านี้ผมก็ผ่านร้านนี้เหมือนกัน แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้แวะเข้ามา ที่นี่ร่มรื่นมากเลยครับ มองไปด้านหลังเห็นทิวเขาด้วย” ชายหนุ่มเล่า

“จ้ะ คุณย่าท่านชอบปลูกต้นไม้ บริเวณบ้านนี่มีต้นไม้หลายชนิดเลย บางต้นก็ได้มาจากเพื่อนบ้าน บางต้นก็ซื้อมาปลูกเอง ท่านจะชอบปลูกพวกพืชสมุนไพร แต่เจ้ามีนจะชอบพวกไม้ดอกกลิ่นหอมๆ อืม...ว่าแต่เจ้ามีนโทรไปบังคับให้มาจนต้องเสียงานเสียการหรือเปล่า”

“ไม่หรอกครับ ผมเองก็จำได้ว่าวันนี้วันเกิดของมีน ถึงเจ้าตัวยุ่งไม่โทรไป ผมก็ว่าจะมาอยู่แล้ว”

หญิงวัยกลางคนหัวเราะเล็กน้อย “แล้วนี่ทานข้าวกันมาหรือยัง ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนไป เดี๋ยวน้าให้คนหาอะไรให้ทาน” ชายหนุ่มทั้งสองไม่ปฏิเสธ เพราะกะไว้ว่าจะมาฝากท้องสำหรับมื้อกลางวันที่นี่อยู่แล้ว และก็ต้องเผื่อท้องไว้สำหรับงานวันเกิดในตอนเย็นด้วย

จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์

เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 13:41:35

ความคิดเห็นที่ 3

ต่อค่ะ...

พิทตะวันเดินกลับเข้าไปในร้าน บนโต๊ะอาหารมีกับข้าววางพร้อมข้าวสวยส่งกลิ่นหอมกรุ่น เมื่อเห็นคุณทิพย์ระวีนั่งสนทนากับหญิงชราอีกคนอยู่ ชายหนุ่มก็เดินประสานมือไว้ข้างหน้าอย่างนอบน้อม ก่อนเดินเข้าไปหาผู้ใหญ่ทั้งสอง

“สนต์บอกว่าตะวันไปเดินเล่น แต่น้ากลัวว่ากับข้าวจะเย็นเสียหมด ก็เลยให้ตาสนต์ไปตาม”

“ขอบคุณครับน้าทิพย์ ผมขอโทษนะครับที่ถือวิสาสะไปเดินเล่นโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างนอบน้อม

“จะต้องขออนุญาตอะไร ตามสบายเถอะนะ” ตอบแล้ว จึงจัดการแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน “แม่คะ นี่ตะวัน เพื่อนของตาสนต์ ตะวัน นี้คุณย่ามณฑา เป็นย่าของตาสนต์ แล้วก็เป็นเจ้าของร้านอาหารร้านนี้”

เด็กหนุ่มประนมมือไหว้อย่างนอบน้อม

“ไหว้พระเถอะพ่อคุณ” ผู้เป็นย่ารับไหว้ เมื่อได้มองหน้าใกล้ๆ ดวงตาเหี่ยวย่นภายใต้คิ้วที่ขมวดมุ่นก็บ่งบอกความสงสัย ยิ่งพินิจรูปหน้าท่าทางของชายหนุ่มเพื่อนของหลานชายคนนี้ ก็ยิ่งคุ้นหน้า ทิพย์ระวีสังเกตเห็นย่ามณฑาจ้องมองชายหนุ่มและคาดเดาว่าน่าจะรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนกับตอนแรกที่เธอเห็นชายหนุ่มคนนี้ ทิพย์ระวีจึงพูดขึ้นมา

“ตะวันเคยมาทานอาหารที่ร้านเราสองครั้ง เห็นครั้งแรกหนูก็คุ้นหน้าเหมือนกับแม่เลย”

หากแต่การคุ้นหน้าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่เพียงคุ้นหน้าว่าเขาเคยมาทานอาหารที่ร้าน เพราะสองครั้งที่พิทตะวันมาทานอาหารที่ร้าน ย่ามณฑาไม่ได้อยู่ในร้านอาหาร หากแต่เค้าโครงหน้า แววตา บางสิ่งบางอย่างในตัวของเขา ทำให้ย่ามณฑารู้สึกเหมือนกับคนเคยรู้จักมาก่อน

“อย่างนั้นหรือ โทษทีนะ คนแก่ก็แบบนี้ จะมองอะไรก็ต้องเพ่งไปหมด” หญิงชราแก้ต่าง ก่อนจะถามต่อ “แล้วนี่เป็นเพื่อนกับเจ้าสนต์ อายุอานามก็เลขสามขึ้นแล้วสิ ใช่ไหม”

“ครับคุณย่า ประมาณเมษาปีหน้าก็สามสิบสองเต็มแล้วครับ”

“บ้านช่องอยู่แถวไหนล่ะ ท่าทางไม่ได้เป็นคนแถวนี้สินะ” ผู้เป็นย่าถามต่อ แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบ สายตาทุกคู่บนโต๊ะก็หันไปมองตามเสียงกระดิ่งหน้าร้านที่บ่งบอกว่ามีคนกำลังเข้ามา

ลูกค้าสองรายเดินนำหน้าสนธยาซึ่งตามหลังมา คุณทิพย์ระวีจึงลุกจากวงสนทนาไปต้อนรับลูกค้า ส่วนสนธยาเดินไปร่วมโต๊ะกับย่าและเพื่อนสนิทที่นั่งคุยกันอย่างออกรส

“ตาสนต์มาแล้ว นั่งกินไป คุยกันไปเถอะนะ” ย่าชราบอก สองหนุ่มจึงเริ่มต้นจัดการอาหารตรงหน้า

“แล้วตกลงว่าบ้านช่องเราอยู่แถวไหนลูก” ย่ามณฑาทวนคำถามเดิม

“ผมอยู่ทองผาภูมิครับ รู้จักกับสนต์ที่นั่น ที่บ้านผมเปิดร้านขายต้นไม้อยู่ใกล้ๆ กับศูนย์พัฒนาและอนุรักษ์พันธุ์พืชทองผาภูมิครับ”

ยิ่งได้ฟัง ก็ยิ่งสะกิดใจ เรื่องราวในอดีตย้อนกลับคืนมาในห้วงความคิด

“ย่า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” สนธยาสะกิดเรียกผู้เป็นย่าเบาๆ เมื่อเห็นว่าท่านเงียบไป

“เปล่าๆ ย่าเพียงแต่นึกถึง เมื่อก่อนย่าก็อยู่ที่ทองผาภูมิ พอแต่งงานย่าถึงย้ายมาอยู่ที่นี่ ว่าแต่ร้านของหลานชื่อร้านอะไร”

“เพียงดาว การ์เด้นท์ครับคุณย่า” ได้ฟังชื่อร้าน หญิงชราก็ลอบถอนใจอย่างโล่งอก

“แม่ของผมกับพ่อสืบทอดกิจการร้านต่อจากปู่ย่า เมื่อก่อนแม่บอกว่าเป็นร้านเล็กๆ แต่ต่อมาทางการมาจัดศูนย์พัฒนาและอนุรักษ์พันธุ์พืชที่นั่น จึงทำให้มีนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้น ลูกค้าก็เพิ่มขึ้น แม่ก็เลยขยับขยายร้านให้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ” พิทตะวันเล่า

“แถมยังเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดด้วยนะครับย่า” สนธยาเสริม เขาไม่แน่ใจว่าย่ามณฑารู้เรื่องที่หลานสาวสุดแสนรักของท่านจะไปค้างคืนที่นั่นเพื่อหาข้อมูลทำโปรเจคต์หรือยัง เขาเดาว่าท่านคงจะยังไม่รู้ หาไม่คงพูดเรื่องนี้ขึ้นก่อนแล้ว

“เอ... ป่านนี้เจ้าตัวยุ่งทำไมยังไม่ลงมา...” สนธยาเอ่ยยังไม่ทันขาดคำ ร่างเพรียวบางก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาจากประตูหลังร้านซึ่งมองออกไปเป็นทางเดินแคบๆ สู่ตัวบ้าน

“นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ ดูซิ ขาก็ยังไม่หายดี วิ่งเป็นม้าดีดกะโหลก” ผู้เป็นย่าบอกกับชายหนุ่มทั้งสอง

“เจ้าตัวยุ่ง ขาไปโดนอะไรมา” สนธยาร้องถาม ย่ามณฑากำลังจะอ้าปากตอบ แต่เด็กสาวรีบวิ่งปราดมาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หวายข้างผู้เป็นย่า แม้รู้ดีว่าถ้าวิ่งแล้วจะยิ่งปวดระบมก็ตาม

“ย่า อย่าบอกคนอื่นนะ” ซบไหล่พลางออดอ้อนย่าแล้ว โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนแปลกหน้านั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย ก่อนจะหันไปตวาดแหวใส่พี่ชาย “ขามีนจะโดนอะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่สนต์ไม่ทราบ”

ทันทีที่สบตากับชายหนุ่มร่างสูงเกือบร้อยแปดสิบ หน้ารูปไข่ ดวงตาเรียวเล็กอยู่ภายใต้คิ้วเข้มสีดำสนิท แม้ผิวออกคล้ำแต่ก็ดูสะอาดตา จมูกโด่งรับกับปากเรียวได้รูปราวกับผู้หญิงกำลังยิ้มมองเธออยู่ หญิงสาวก็ชะงักกึกด้วยความขายหน้า ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

“ขอโทษค่ะ มีนนึกว่าพี่สนต์มาคนเดียว” ทิ้งท้ายด้วยการยิ้มแห้งๆ ก่อนจะแปรเปลี่ยนท่าทางจากกำลังซบหน้าที่ไหล่ของย่าอย่างออดอ้อน มานั่งตัวตรงทำเป็นสงบเสงี่ยม แต่ก็ยังไม่วายเสียงค่อนขอดของพี่ชายตามมา

“เรียบร้อยไม่ทันแล้วล่ะเจ้าตัวยุ่ง”

อีกฝ่ายส่งค้อนเขม็ง ผู้เป็นย่าหัวเราะชอบใจ พิทตะวันเองก็หัวเราะเล็กน้อยอย่างรักษามารยาท หญิงสาวยกมือไหว้ และมองชายหนุ่มที่มากับสนธยาอย่างรู้สึกคุ้นหน้า

“เอ่อ... พี่เป็นเพื่อนพี่สนต์หรือคะ”

“ใช่จ้ะ พี่ชื่อตะวัน เราเคยเจอกันตอนที่น้อง...” พิทตะวันลังเลที่จะเรียกชื่อเล่น แม้จะเคยได้ยินหญิงสาวแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นก็ตาม

“เรียกมีนก็ได้ค่ะ”

“เราเคยเจอกันตอนที่พี่มาทานข้าวที่นี่ แล้ว...”

แล้วสนธยาก็พูดแทรกขึ้นมา “แล้วก็ตอนที่เราไปตวาดแหวใส่เพื่อนพี่ว่าซื้อใบขับขี่มาหรือเปล่าด้วย จำได้ไหมยายตัวยุ่ง”

“ตวาดตอนไหน พี่สนต์อย่ามั่วนะ มีนเพิ่งเจอพี่ตะวันแค่ครั้งเดียวเอง เอ่อ... มีนขอเรียกว่าพี่ตะวันแล้วกันนะคะ” หญิงสาวนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก พิทตะวันหัวเราะเล็กน้อย หญิงสาวคงลืมไปแล้วว่าเหตุการณ์ในครั้งแรกที่ได้พบกันเป็นเช่นไร หรือไม่เธอก็อาจจะไม่ใส่ใจกับมันด้วยซ้ำ

สนธยาอ้าปากจะเล่าเรื่อง แต่พิทตะวันสะกิดส่งสัญญาณเป็นทำนองว่าไม่ต้องรื้อฟื้น

เพียงแค่พูดคุยกันซึ่งหน้าไม่กี่คำ ชายหนุ่มก็รู้สึกเบาใจลง เมื่อเห็นลักษณะของหญิงสาวดูเป็นกันเองกับเขา ซึ่งต่างจากวันนั้น...

“โธ่เอ๊ย! ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ ซื้อใบขับขี่มาหรือไง”

หรือแม้แต่วันนั้น...

“สวัสดีค่ะ เชิญด้านในเลยค่ะ เมนูค่ะ”

นึกถึงทีไร ก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที

“จะเรียกลุงก็ไม่ว่านะยายลิง” สนธยาล้อคำถามของผู้เป็นน้อง

“ว่าใครลิง ไอ้ลุงสนต์” น้องสาวเถียงกลับทันควัน

“มีน... เรียกพี่ว่าไอ้ว่าอีได้ยังไง เราน่ะเด็กกว่าพี่เขาตั้งหลายปี เดี๋ยวเถอะ” ผู้เป็นย่าปรามหลานสาว ส่วนผู้ถูกเรียกว่าลุงแกล้งเอามือป้องปากแอบหัวเราะ อมีนาได้แต่เจ็บใจ เดี๋ยวย่าไปก่อนเถอะ มีแก้แค้นแน่นอน

“แล้วธารจะมากี่โมงกันล่ะ” คำถามของย่ามณฑา พาให้ชายหนุ่มที่ยังแอบขำตั้งใจฟังคำตอบ อมีนารู้ทัน จึงแกล้งกลับ

“ไม่รู้สิจ๊ะย่า เห็นมันบอกอาจจะมาไม่ได้ด้วยมั้ง มีนก็บอกไม่เป็นไร ถ้าติดธุระจริงๆ พรุ่งนี้ค่อยไปหาอะไรกินด้วยกันก็ได้”

เห็นได้ชัดว่าคนที่รอฟังคำตอบหุบยิ้มลงสนิท อันที่จริงอมีนาอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ให้สาแก่ใจ แต่ทำเช่นนั้นไม่ได้ เดี๋ยวสนธยาจะรู้ตัวก่อนว่าเธอโกหก

“อย่างนั้นหรือ น่าเสียดาย ไม่รู้แม่ทิพย์ต้มน้ำรากลำไยหรือยัง อย่าลืมกินก่อนอาหารล่ะ เดี๋ยวย่าไปเอนหลังสักแปบนึง คุยกันไปตามสบายนะลูก”

คล้อยหลังผู้เป็นย่าเดินออกไป สนธยาจึงถามต่อ

“ตกลงว่าขาเป็นอะไร”

“ขาเป็นอวัยวะชนิดหนึ่งในร่างกายไงล่ะ” อมีนาตอบแบบกวนๆ พิทตะวันหัวเราะเล็กน้อย

“เราน่ะมันกวนประสาท พี่หมายถึงว่าขาเราน่ะเป็นอะไรถึงต้องกินรากลำไย” เห็นได้ชัดว่าผู้ถามรู้ถึงสรรพคุณทางยาของเจ้าต้นไม้ชนิดนี้

“ก็ถามไม่ละเอียดเองนี่ แล้วก็ฝันไปเถอะว่ามีนจะบอก”

“เอ... ทำไมวันนี้น้าทิพย์เจียวไข่อมน้ำมันจัง” สนธยาสงสัย จึงชำเลืองมองไปทางหญิงสาวที่นิ่งเงียบอย่างมีพิรุธ ซึ่งผิดปกติวิสัยที่ต้องเถียงแทนมารดาทันควัน ชายหนุ่มก็รู้ทันทีว่าไข่เจียวจานนี้เป็นฝีมือของใคร

“ให้ม้าดีดกะโหลกไปเป็นแม่ครัวก็แบบนี้ล่ะ”

แต่อมีนาหาได้ตอบโต้ด้วยวาจาไม่ แต่หันไปแขวะพี่ชายด้วยการชวนชายหนุ่มอีกคนคุยบ้าง

“ทำไมพี่ตะวันเป็นเพื่อนกับพี่สนต์แท้ๆ ทำไมนิสัยไม่เหมือนกันเลย พี่ตะวันออกจะให้เกียรติผู้หญิง ต่างกับอีกคนสิ้นดี” ฝ่ายที่ถูกพูดกระทบซึ่งกำลังจะซดน้ำแกงได้ยินดังนั้น น้ำแกงก็แทบจะกระฉอกออกจากปาก

“คนเราทุกคนจะให้เหมือนกันทุกอย่าง ชีวิตก็คงไม่มีรสชาตินะครับน้องมีน อย่างพี่เป็นคนพูดไม่เก่ง ถ้าลองมีแต่คนแบบพี่ โลกนี้คงเงียบเหงาน่าดู ส่วนใหญ่ผู้หญิงก็ชอบผู้ชายแบบสนต์ทั้งนั้น ไม่ค่อยมีใครชอบคนเงียบขรึมแบบพี่หรอกจ้ะ”

“แต่คงไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนหรอกค่ะที่จะชอบผู้ชายพูดมาก... แบบพี่สนต์” หญิงสาวเน้นคำว่ามาก จนอีกฝ่ายต้องขอเถียงบ้าง

“จะแขวะพี่อีกนานไหมเจ้าตัวยุ่ง” หญิงสาวชำเลืองมองเล็กน้อย แต่หาได้ใส่ใจไม่ แล้วหันไปพูดกับพิทตะวันต่อ

“ก็คงจะจริงอย่างที่ย่าเคยพูดนะคะพี่ตะวัน ส่วนใหญ่คนสองคนที่เป็นเพื่อนสนิทกัน มักจะนิสัยแตกต่างกัน อีกคนชอบพูด อีกคนชอบฟัง อีกคนเรียบร้อย อีกคนกระโดกกระเดก อีกคนทำผิด อีกคนตักเตือน ประมาณเนี้ยค่ะ ย่าพูดทีย้าวยาว มีนจำไม่ค่อยจะได้หรอก”

“เหมือนแกกับธารไง ธารเรียบร้อย ส่วนแกก็... คิดเอาเอง” สนธยาได้ทีจึงตอบโต้บ้าง ก่อนจะหันไปตักหมูกรอบในผัดผักคะน้า เตรียมจะเอาเข้าปาก แต่แล้วฝ่ามืออรหันต์ก็ฟาดลงบนบ่าบึกบึนดังผัวะ จนสนธยาร้องเสียงหลง ฝ่ายคนทำและพิทตะวันหัวเราะประสานกันจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ

อันความรู้สึกเช่นนี้ เคยเกิดกับเขาก็หลายปีมาแล้ว ตั้งแต่วันที่คนรักในอดีตเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ นานมาแล้วเขาไม่เคยพบใครที่ทำให้ใจสั่น หวั่นไหว เท่ากับหญิงสาวตรงหน้าที่อายุน้อยกว่าเป็นสิบปี แม้ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกครั้งนี้นัก แต่เขาก็สุขใจที่ตรงหน้านี้เป็นเธอ คนที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้รู้จัก เพราะความขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกต่อผู้หญิงอย่างเขา

มาวันนี้... ราวกับพรหมลิขิตได้นำพา ให้น้องสาวของเพื่อน ผู้เป็นเจ้าของวันเกิดคนนี้คือเธอที่ไม่เคยคิดว่าจะได้รู้จักพูดคุยและใกล้ชิดเช่นตอนนี้

จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์

เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 13:46:14