ความคิดเห็นที่ 1 ผมขอจัดหน้าใหม่นะครับ จะได้อ่าน ง่ายขึ้น ตอนที่2 สายลับ หน้า/น่า ตาย ตอนการคัดเลือก โดย as50_joe           “เสียงใครทะเลาะกัน” ผมลืมตาขึ้น จองไปที่เพดาน   “นี่ก็อยู่ที่บ้าน.......” เสียงดังที่ได้ยินมาจาก LED 65นิ้วที่ผมเพ่งซื้อมานี่เอง ผมนึกว่าอยู่ที่ กวางโจ ตอนที่ไปทำ ...งาน เสียงภาษาจีนจากช่อง CCTV ดังเหมือนคนทะเลาะกัน เปล่าแต่เป็นเสียงการรายงานข่าวการระเบิดของโรงงานในจีน ผู้สื่อข่าวจีน  รายงานแบบได้อารมย์มาก แค่พูดภาษาจีนธรรมดาผมว่าเหมือนคนทะเลาะกันแล้ว                    พุดถึง LG LED 65 In ผมคิดถีงพ่อขึ้นมา เพราะตอนจะซื้อ พ่อผมคำนวณแล้วบอกผมว่า ห้องแกนะขนาดนี้ เอาแค่ 50-55 in ก็พอแล้ว ผมไม่เชื่อตามประสาวัยรุ่น อย่าซื้อของใหญ่ๆไว้ก่อน ก็เลยซื้อมา ผล ใหญ่เกินไปครับ ..ไม่น่าดื้อเลย          ผมลืมเล่าไป หลังเรียนจบ กลับมา ผมก็ทำงาน บริษัทเอกชน เป็นบริษัท คอมของ อเมริกันร่วมกับไทย สำนักงานอยู่ที่ศูนย์กลางธุรกิจของประเทศไทย สีลม  แถวๆ สถานนีรถไฟฟ้า ผมก็เลยมาซื้อบ้านที่หมู่บ้านชานเมืองที่ใกล้กับสถานนีรถไฟฟ้า  โดยใช้เงินจาก สามแหล่ง แหล่งแรกจากผมเองที่เก็บไว้   แหล่งที่ สองกู้ธนาคาร และแหล่งที่สำคัญและก้อนใหญ่สุดคือ ..คือพ่อแม่ครับ แต่ผมพูดให้ดูดีว่า “อ๊องซ์ ขอยืมก่อนนะครับแล้วจะค่อยๆใช้ให้ ...” พูดให้หรูเลยครับแต่ไม่บอกว่าเมื่อไร   ผมคิดต่อผมโชดดีนะครับที่เกิดเป็นคนไทย เพราะถ้าเป็น พวกฝรั่ง ถ้าลูกโตแล้วมายืมส่วนมากเข้าจะไม่ให้เพราะคิดว่าควรหาด้วยตัวเอง   ที่บอกว่าส่วนมากเดี่ยวจะมาเถียงว่ารู้จักเพื่อนพ่อเขาก็ให้ก็มีให้นิครับแต่เป็นส่วนน้อยครับ            ครอบครัวผมไม่เห็นด้วยที่จะย้ายออกมา  แต่ผมก้ชักแม่น้ำทั้งห้า ว่าบ้านที่อยู่ถึงแม้จะอยู่ในเมืองแต่ก็ไกลจากสถานนีรถไฟฟ้า  ผมไม่อยากขับรถไปทำงาน “ลดโลกร้อนนะครับ ”  ผมอธิบาย .. “แล้วอ๊องซ์จะทำงานที่นี่ไปตลอดจนเกษียณเลยหรือ .”   แม่ผมถาม ผมไม่ตอบ ..แต่คิดอยู่ในใจว่าใช่จนโดนเลิกจ้างหรือ ต . เหตุผลที่ผมอ้างทุกข้อเป็นความจริง แต่ บอกไม่หมด ผมฟังภาษาจีนออกบ้าง พอจับใจความได้ว่ารายงานข่าวเกี่ยวกับการระเบิดในโรงงานในตำบลเล็กๆในเขตหวังโจง ผมเลือบไปดู  ตอนนี้ 0430 ตีสี่ครึ่งนะครับ ผมขอนอนต่ออีกสัก 30 นาที แล้วผมคิดถึง ตอนที่ผมไปเรียนที่ Sydney ช่วงก่อนคริสมาส อากาศที่นี่ร้อน คนออสซีเรียก Hot คริสมาส ผมเดินคนเดียวอยู่แถว  Circular Quay     มองดู Opera House ที่จริงผมต้องเรียนจบแล้ว แต่ทาง ยู บอกว่าช่วงซัมเมอร์จะมีอาจารย์จาก MIT มาสอบวิชาเกี่ยวกับคอมประยุกต์ ที่ผมอยากเรียนมาก ผมเลยลงทะเบียนเรียนอีกเลยยังไม่จบ   ส่วนเพื่อนๆผมกลับเมืองไทยส่วนมากยังไม่จบมีน้อยที่จบแล้ว  ส่วนพวก อินโด มาเล สิง ปุ่น จีนก็กลับไปหมดเลย ที่ไม่กลับบ้านก็ไปเที่ยวแต่ผมไม่อยากไป พอผมเหงาคิดจะกลับ ตั๋วไม่มีเลย หาไม่ได้ จะมีอีกทีก็ไกล้เปิดเรียนแล้วผมก็เลยคิดว่าไม่กลับดีกว่า เสียงเพลงจาก โทรศัพท์ดัง Hello มีเสียงภาษาอังกฤษ “ My I Speak with Khun Abhiluk” “ Abhiluk Speaking” ผมตอบ   แล้วเสียงเปลียนเป็นภาษาไทย “สวัสดีคะคุณอภิลักษณ์ ดิชันโทรมาจากสถานเอกอัคราชทูตไทยที่กรุงแคมเบอร์รร่า ท่านผู้ช่วยทูตทหารเรืออยากเรียนสายด้วยคะ กรุณารอสายสักครู่นะคะ ” “.ครับ”  ผมบอกอย่างแปลกใจที่ท่านทูตทหารอยากคุยกับผม แล้วได้เบอร์ผมมาได้อย่างไร คิดเท่านี้ก็มีเสียง . “สวัสดีครับ ผม นาวาเอก นาวิน ผุ้ช่วยทูตทหารเรือประจำที่กรุงแคมเบอร์ล่า .”หลังจากแนะนำตัวและพูดคุยกันสักพัก ท่านเข้าเรี่องอย่างรวดเร็วสมเป็นทหาร “พอดีฯพณฯ เอกอัคราชฑูต สยาม อยากจะพบ น้องอองซ์ ที่ทำเนียบพรุ่งนี้บ่ายสองน้องว่างหรือเปล่าครับ” ผมเงียบไปสักครู่ ตอบไป....”ว่างครับ..แต่ .” .แล้วเสียงท่านฑูตทหารเรือก็บอกต่อว่า  “ทางสถานฑูตเช่ารถให้น้อง ขับมาแล้วไปรับรถที่ avis ที่สนามบินได้เลยนะครับบอกว่ารถที่สถานฑูตไทยจองไว้ เอาใบขับขี่ให้เขาดู ผมบอกชื่อน้องไว้แล้ว...ที่จริงจะให้บินมาแต่ เครื่องเต็มทุกเที่ยวเลย น้องก็รู้ว่าช่วงนี้หาตั๋วยากมาก จะลำบากกับน้องมากไหมครับ....” “.ไม่ครับ”  ผมตอบ .” พรุ่งนี่บ่ายเจอกันนะครับ ”ท่านฑูตทหารบอก “ครับสวัดดีครับท่าน.....” ผมตอบแต่ใจผมคิดตลอดว่าเรื่องอะไรกัน.....คิดไปเดินไป....คิดๆๆๆๆ.... มาอีกที่ผมอยู่ที่เคาเตอร์ avis ที่สนามบิน เจ้าหน้าที่บอกว่าผมโชคดีที่ได้รถเพราะคันนี้เป็นคันสุดท้าย เพราะตอนนี้คนเช่ารถกันมาก ผมรับกุญแจ .เดินไปเอารถ.....ไม่ต้องหาเลยครับเพราะรถสีเงินจอดที่ลานของ Avis คันเดียว รถ Holden  รถประจำชาติออสซี แต่เป็นของ GM รถใหม่เอี่ยมน้ำมันเต็ม ผมขับกลับอพาทเมนต์ วางแผนการเดินทางพรุ่งนี้ .. ผมตื่นนอนตีห้าครึ่งอาบน้ำ จัดการทุกอย่างเรียบร้อย....ล้อหมุน หกโมงครึ่ง ผมออกเดินทางออกฟรีเวย์ แวะ Campbell town ไปวัดไทย ที่นี่ ที่วัดตั้งอยู่นอกเมือง สถานที่ใหญ่โตกว้างขวาง สวยงามมากแบบวัดป่า ผมทำบุญและนมัสการท่านเจ้าอาวาส... คิดแล้วก็อยากกับไปอีก แปดโมงขับรถออกมาจากวัด แวะที่ปั๊ม ที่นี่มี ผักและผลไม้ท้องถิ่นสดๆมาขายด้วยผมซื้อ มาหลาย ถุงฝากท่านฑูตและพี่ๆที่สถานฑูต ผมขับรถไปเรื่อยๆไม่เร่งอะไรที่นี้บนฟรีเวย์ขับได้ 110 กม.ต่อ ชม อยู่แล้ว แวะทานอาหารจีนที่ชานเมือง ผมกะไปถึงประมาณ บ่ายโมงครึ่งกำลังดี ไม่ไปก่อนนานแต่ห้ามสายเด็ดขาด หลังจากผ่านการตรวจตราตามระเบียบผมก็มานั่งคอยที่หน้าห้อง ฯพณฯ เอกอัคราชฑูต สักพักก็มีชายคนหนึ่งเดินยิ้มเข้ามา ผมไม่ต้องเดาเพราะท่านแต่งเครื่องแบบ ขาวแขนสั้น บ่าระบุยศนาวาเอก ผมลุกขึ้นยืนแล้วยกมือไหว้ .... “.สวัสดีน้องอองซ์ผม นอ.นาวิน..ขับรถมาเหื่อยไหม” ผู้การนาวิน ถาม “...ไม่ครับสบายมากครับ”....ผมตอบแบบสนิทขึ้นเพื่อลดความประหม่าของผมลง.... ท่านน่าจะอายุประมาณ 40 กว่าๆ สมาทมากและดูเป็นกันเอง.ผมเห็นเครื่องหมาย Seal ที่หน้าอกแสดงว่าท่านคงผ่านการฝึกกับ Seal ที่อเมริกามากแล้ว...ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ ประตูห้องเปิดออกมีหญิงสาวอายุประมาณ 22-23 คงจะเท่ากับผม เดินออกมา “ท่านฑูตเชิญคะ....”..เสียงคุ้นๆ “สวัดีครับผม สยาม ครับ .....”ฯพณฯ ยิ้มและพูดกับผมอย่างเป็นกันเอง...ท่านคงรู้ว่าผมประหม่าท่านก็เลยทำสถานะการให้เป้นกันเอง “ ทานกาแฟหรือชาละ...” ท่านฑูตถาม “.ผมขอกาแฟดำครับ....” ผมตอบ “คุณลัดดา เอาของว่างมาด้วยแล้วกัน.” ท่านฑูตสยามบอก...หลังจากแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเสร็จ สักพักเสียงเคาะประตูพร้อมเสียง.... “ขออนุญาตครับ..” เสียงประตูเปิดออกมา “..พี่ขอแนะนำนี่ พอ.โยธิน ผช.ฑูตทหารบก...” ผู้การนาวินกล่าว ผมยกมือไหว้ ท่านแต่งเครื่องแบบแขนสั้นสีเขียว มีเครื่องหมาย Ranger ที่ฝึกมาจากอเมริกา . อายุใกล้กันกับผู้การเนวิน “ เราขาด ผช ฑูตทหารอากาศ ท่านไป ดาวินไปรับท่าน ผบ.ทอ. ที่มาร่วมการฝึกร่วมทางอากาศระหว่างอาเซียบกันออสเตรเลีย  นิวซีแลนด์” ...ผู้การนาวินบอก ....เสียงในเงียบไปชั่วขณะ...และแล้วผมก็ทำลายความเงียบ  ... .”..ผมขอไปห้องน้ำหน่อยครับ”  ผมกล่าวเหมือนเด็กประถมขออนุญาตกับครู.. “.เชิญครับออกประตูไป เลี้ยวซ้ายจะเจอ...” .ท่านฑูตตอบ ที่จริงผมไม่อยากเข้าห้องน้ำแต่ผมมาคิดว่าเกิดอะไรขึ้นและก็อยากออกมาพักเพื่อคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้น  ตอนแรกผมคิดว่า ท่านเอกอัคราชฑูตหรือท่านฑูตทหารเรือเป็นเพื่อนกับพ่อ หรือรู้จักกัน ผมแต่อายุท่านฑูตก็มากกว่าพ่อผมท่านฑูตทหารเรือก็น้อยกว่ามาก แล้วฑูตทหารที่มาร่วมก็ทั้ง สามเหล่า .....คิดไม่ออกจริงๆ...ว่าเกิดอะไรขึ้น....กับผม ผมกลับเข้าห้อง กาแฟและของว่างมาแล้ว ผมยกกาแฟขึ้นดื่มเพื่อลดความประหม่าลง.. “..ขอเริ่มเลยนะ....คุณอภิลักษณ์... .” ท่านฑูตเริ่มกล่าวด้วยเสียงที่เข้มขึ้นแต่ไม่เครียดมาก ......ท่านพูดสรุปถึงสถานะการของโลก การก่อการร้าย การจารกรรมทางการค้าและทหาร  การวางแผนขโมยเด็ก อาวุธชีวภาพ ห่วงโซอาหาร ความอดหยาก การค้ามนุษย์  ยาเสพติด การทำลายทรัพยาการธรรมชาติ และอีกหลายๆร้ายๆเรื่องที่เกิดในโลกของเรา โดยมีท่านฑูตทหารทั้งสองช่วยอธิบายเสริมและเปิด VCR ยกตัวอย่างร่วมด้วย... ..หลังจากกล่าวจบ ผมก็เงียบไปเพราะผมไม่เข้าใจ ..ที่ว่าไม่เข้าใจ...ผมเข้าใจในสิ่งที่ท่านทั้งสามพูดประมาณ 80-90เปอร์เซนต์ แต่ไม่เข้าใจคือมาเล่าให้ผมฟังทำไม “น้องอองซืฃ์คงจะแปลกใจว่าทำไมผมมาเล่าเรื่องต่างๆที่โหดร้ายเล่าให้ฟัง......” .ท่านทูตเรียกชื่อเล่น เพื่อให้บรรยากาศเครียดลดลง... “.ผมขอเล่าต่อเลยนะ....ทางสหรัฐอเมริกามีแผนที่จะทำกลุ่มของ Secret Agent ในทุกประเทศที่เป็นพันธมิตรระดับสูงโดยเลือกเพียงประเทศละ 1 -3 เท่านั้น....” .ท่านหยุดไป... ผมได้คัดเลือกหรือไง....ทำไมผม..ผมคิดในใจ..เหมือนรู้ใจท่านพูดต่อ.. “..และกำหนดว่าผู้ที่ได้รับการคัดเลือก รวมทั้ง บิดา มารดา จะต้องไม่เป็นขอกล่าวอีกทีนะ “ต้องไม่เป็น” หทารหรือตำรวจหรืออยู่ในหน่วยงานความมั่นคงของประเทศนั้นๆ”   ท่านฑูตมองหน้าผมแล้วพูดต่อ.. .”..ผมคงไม่ต้องถามนะ น้องอ๊องซ์คงจะรู้คำถามแต่ผมจะถามคำถามขั้น 1 เลยนะ ที่ว่า น้องอ๊องซ์สนใจจะมาร่วมใน เหล่า Secret Agent หรือไม่ คำถามนี้เป้นขั้นที่ 1 ถ้าไม่สนใจเราจะถือว่าไม่เคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้น น้องอ๊องซ์ก็สามารถเดินออกไปได้เลย ไปรับค่าเสียเวลาที่คุณลัดดาหน้าห้องเป็นค่าน้ำมันและค่าใช้จ่ายได้ แล้วเอารถไปคืนที่ avis ที่สาขาไหนก้ได้ ถ้าสนใจหรือยังตัดสินใจไม่ได้ก็สามารถถามคำถามได้ทางเราจะตอบทุกคำถามเท่าที่ตอบได้....” ..ในห้องเงียบเริบมีแต่เสียง 2 เสียงที่ดังคือของพัดลมแอร์และอีดเสียงที่ดังกว่าคือเสียงการเต้นของหัวใจผม To  be continued .. จากคุณ : as50_joe เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:01:07