ความคิดเห็นที่ 1 หลังงานช่วงกลางวันเลิก พริกแกงกลับไปทำงานต่อที่สำนักงานของเธอ ส่วนท่านราชองครักษ์ยังต้องมีภารกิจในช่วงค่ำที่วัดมกุฎกษัตริยาราม ริมคลองผดุงกรุงเกษม ก่อนที่จะได้เวลางาน อภิเศกออกเดินตรวจตราบริเวณวัดโดยรอบ เขาเดินเรื่อยมาจนถึงบริเวณหน้าพระอุโบสถ ซึ่งอยู่หลังพระเจดีย์องค์ใหญ่ ที่กำแพงแก้วมีรั้วเหล็กดัดสูงแค่เอวปิดอยู่                                            “ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าผมเข้าไปข้างในได้มั้ยครับ” อภิเศกเดินเข้ามาสอบถามกับชายอาวุโสท่านหนึ่งที่เวลานี้กำลังวาดภาพด้วยดินสอดำลงบนสมุดในมือ                                             “ผลักรั้วเข้าไปเลยคุณ ประตูอยู่ทางด้านนี้” ชายคนนั้นชี้ทางเข้าให้เขาเห็น เขาถึงได้เห็นว่าอาคารหลังนี้สร้างขวางกับแนวอาคารที่เขาเดินเรื่อย ๆ เข้ามา อภิเศกกล่าวขอบคุณ ก่อนที่เขาจะมองเห็นชายคนนั้นลงมือวาดลวดลายที่น่าจะเป็นลายที่ประดับส่วนประตู หรือ หน้าต่างของอาคารแห่งนี้อยู่                                               “คุณอาวาดรูปสวยจังครับ” อภิเศกมองภาพในสมุดเล่มนั้นอย่างสนใจ                                                “ขอบคุณครับ ไม่ค่อยได้วาดนานแล้ว เผอิญวันนี้ที่วัดมีงานพอดี ผมก็เลยหลบมานั่งวาดลายพวกนี้น่ะครับ คุณคงมาทำงานนี้ล่ะสิ” ประโยคหลังคนที่ถูกเรียกว่า คุณอา ถามกลับหลังจากเห็นชุดที่เขาใส่ทำงานพร้อมบัตรประจำตัว                                                “ครับผม วัดนี้สวยดีนะครับ ผมเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก” อภิเศกออกปาก                                               “วัดนี้สร้างตั้งแต่รัชกาลที่สี่น่ะครับ สร้างเป็นวัดคู่กับวัดโสมมัสวิหาร คุณเคยไปมาแล้วหรือยัง”                                              “ยังไม่เคยไปครับ เมื่อสักครู่ผมเข้าไปตรวจในโบสถ์มา สวยมากเลยครับ แล้วตรงนี้เรียกอะไรครับ คุณอา” อภิเศกถาม ฝ่าย คุณอา หัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบออกมาว่า                                                          “ตรงนี้ต่างหากครับที่เป็น พระอุโบสถ โบสถ์ที่คุณเรียกนั่นแหละ ข้างหน้าที่กำลังเตรียมพิธีอยู่คือ พระวิหาร ครับ” แล้วชายสูงวัยก็ชี้ให้ท่านราชองครักษ์ดูใบเสมาที่ประดิษฐานอยู่รอบพระอุโบสถ                                             “คุณดูนี่สิ อาคารที่เป็นพระอุโบสถจะมีใบเสมาล้อมอยู่แปดทิศเสมอ” อภิเศกพยักหน้าหงึกหงักสำหรับความรู้ใหม่ ซึ่งน่าขันตรงที่เขาก็เป็นพุทธศาสนิกชนคนหนึ่ง แต่กลับมีความรู้ในเรื่องเหล่านี้น้อยนิดเหลือเกิน ชายแปลกหน้ายังเล่าต่อไปอีกว่า “แต่วัดที่สร้างในสมัยรัชกาลที่สี่จะมีความพิเศษตรงที่มักจะมีการสร้างสีมาสองชั้น คือ พัทธสีมา แบบที่คุณเห็นรอบพระอุโบสถนี่ กับ มหาสีมา ที่ปักอยู่รอบกำแพงวัด” ชายแปลกหน้าหยุดเล่าหันมามองหน้าเขายิ้ม ๆ เพราะดูจากสีหน้าคนฟังก็เดาได้ว่า เขาคงไม่ค่อยเข้าใจมากนัก                                               “คุณเข้าไปไหว้พระเถอะ ผมก็ชวนคุยเสียนาน ประเดี๋ยวจะเสียเวลาทำงานของคุณ” อภิเศกถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปกราบพระประธานในพระอุโบสถ เมื่อเขากลับออกมาเขายังคงเห็นชายแปลกหน้าที่เล่าเรื่องวัดนี้ให้เขาฟัง ตอนนี้กำลังเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนต่าง ๆ เข้ากล่องอยู่ตรงม้าหิน                                               “คุณหาอะไรเหรอ” ชายหนุ่มสูงวัยกว่าถามเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มที่เพิ่งออกมาจากพระอุโบสถ มาหยุดยืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่ใต้ต้นลีลาวดี                                                “ผมหา เอ่อ ดอกลีลาวดี ที่มีหกกลีบน่ะครับ”                                                “หาไปทำไมหรือคุณ” อีกฝ่ายสงสัย                                                 “ผมทราบมาว่า ถ้าใครเก็บดอกลีลาวดีหกกลีบได้ จะโชคดี ผมจะเก็บไปฝาก...” อภิเศกเว้นไปนิดหนึ่ง แต่ชายอีกคนตอบให้แทนว่า                                                  “แฟนล่ะสิ” แล้วเขาก็ยิ้มให้ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าที่ตอนนี้ยืนยิ้มกริ่ม “โรแมนติกดีนะคุณ” เขาพูดได้แค่นั้นก็หยุดไป เพราะมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังแทรกขึ้นมา อภิเศกสังเกตเห็นว่า ชายคนนั้นยิ้มนิดหนึ่งเมื่อเห็นชื่อบนโทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะหันมาบอกชายหนุ่มในชุดสูทว่า                                                  “หาต่อไปแล้วกันนะคุณ ผมขอตัวก่อน”                                                  “ครับผม สวัสดีครับ” อภิเศกยกมือไหว้ชายแปลกหน้าที่ยืนคุยกันตั้งนาน แต่ก็ไม่ทราบว่าเขาคือใคร                                                    ยามสายของวันสุดสัปดาห์พริกแกงขับรถสปอร์ตคันเล็กเข้ามาจอดที่ลานหน้าวัด แม้แดดจะเริ่มจ้าขึ้นมาเล็กน้อย แต่เมื่อต้องเข้าไปในเขตพุทธาวาส หญิงสาวก็ถอดแว่นตากันแดดที่สวมมาในขณะขับรถออกก่อนจะเดินเข้าไป                                                     “คุณพ่อขา พริกแกงมาแล้ว” แล้วหญิงสาวก็โผเข้ากอดคุณอารักษ์ที่ตอนนี้กำลังแรเงาภาพบนกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ เขาผู้นั้นยังไม่รามือจากงาน เพียงแต่หันหน้ามามองลูกสาวคนสวย                                                      “ไง เรา พ่อไม่อยู่ด้วยก็ก่อเรื่อง” พริกแกงผละจากคุณพ่อของเธอก่อนจะปฏิเสธ                                                     “ไม่จริงค่ะ แกงไม่ได้ก่อเรื่องสักหน่อย”                                                    “แล้วที่ไปตกน้ำตกท่านั่นล่ะ ว่ายังไง พ่อบอกว่าไม่ใช่เหรอว่า ไม่ให้เล่นน้ำ ไม่ให้ลงเรือ แล้วยังจะไปอีก”                                                    “พ่อรู้ได้ไง” พริกแกงทำหน้าแหย ๆ                                                    “คิดว่าพ่ออยู่ในวัดแล้วติดต่อโลกภายนอกไม่ได้หรือไง อาหนิงของเราเขาโทรมาเล่าให้พ่อฟัง”                                                    “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”                                                    “แล้วยังไง พ่อห้ามแล้วไม่ใช่เหรอ เจ้าแกง พ่อเป็นห่วงนะลูก” คุณอารักษ์พูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดเพราะลูกสาวของท่านทำเสียงแมลงหวี่แมลงวัน วู้วี้ ๆ แล้วลุกจากที่นั้นไปชมนกชมไม้ นี่ถือเป็นไม้ตายของพริกแกงเวลาไม่อยากฟังคุณพ่อของเธอเปิดกัณฑ์เทศน์ คุณอารักษ์ได้แต่ส่ายศีรษะมองตามแมลงหวี่ตัวใหญ่ที่ตอนนี้บินไปหยุดอยู่ที่ใต้ต้นลีลาวดี อาการเช่นนี้คุ้นตาคุณอารักษ์จนต้องถามออกไปว่า                                                       “หาอะไรน่ะลูก”                                                       “หาดอกไม้ค่ะ” พริกแกงหันกลับมาตอบ “แกงหาดอกลีลาวดีหกกลีบ” แล้วพริกแกงก็หันหน้ากลับสนใจกับดอกไม้แล้วพูดต่อไปว่า “มีคนบอกแกงว่า ถ้าใครเก็บดอกลีลาวดีหกกลีบได้จะโชคดี”                                                       “คนที่บอกเราน่ะ คนนี้หรือเปล่า” พอพริกแกงได้ยินคำถามจากคุณอารักษ์ เธอก็หันขวับกลับมา แล้วก็ถึงกับทำหน้าเหรอหรา เมื่อเห็นท่านราชองครักษ์อภิเศกที่หลังจากยกมือไหว้คุณอารักษ์แล้วก็ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้าง ๆ คุณพ่อของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้                                                       “นี่คุณ” พริกแกงลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาชายหนุ่มที่มาใหม่ “ฉันชักสงสัยแล้วสิ คุณเอาอะไรมาฝังที่ตัวฉันหรือเปล่านี่” พริกแกงทำเป็นเหลียวซ้ายแลขวา อภิเศกทำหน้างง ๆ จนพริกแกงต้องพูดต่อว่า                                                       “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”                                                       “นี่รู้จักกันเหรอ” คุณอารักษ์ถามขึ้นมาก่อนที่หญิงสาวกับชายหนุ่มจะพูดอะไรกันต่อ อภิเศกนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงพูดขึ้นมาว่า                                                       “วันก่อนที่พบกัน ถ้าผมเห็นคุณพ่อกำลังถ่ายรูปอยู่ผมคงจำได้ทันที” อภิเศกจำได้ว่า บิดาของพริกแกงเป็นช่างภาพมือรางวัล ฝ่ายคุณอารักษ์ยิ้มนิด ๆ ทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น                                                        จาก คุณอา เลื่อนเป็น คุณพ่อ สงสัยสองคนนี้ไม่ได้รู้จักกันธรรมดา                                                        แต่พริกแกงกลับเป็นคนโพล่งออกมาก่อนว่า                                                        “นี่คุณ พ่อฉันมีลูกสาวคนเดียวย่ะ” อภิเศกถึงกับสะอึกแล้วก็หัวเราะ                                                        “แค่นี้ก็หวงด้วยเหรอ” ชายหนุ่มย้อนถาม แต่ยังไม่ทันที่พริกแกงจะได้ตอบว่าอะไร คุณอารักษ์พูดขึ้นมาก่อนว่า                                                        “เขาไม่ได้อยากเป็นลูกชายพ่อหรอก แต่เขาคงอยากเป็นลูกเขยพ่อมากกว่ามั้ง” ท้ายประโยคคุณอารักษ์จงใจหันมาหาทางชายหนุ่มในเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้ม ที่อยากจะยิ้มให้ปากฉีกถึงหู แต่ติดที่หญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้นถลึงตามองเขาอยู่                                                        “ขึ้นไปไหว้พระบนวิหารมั้ย รีบไปไหนหรือเปล่าคุณ” คุณอารักษ์ถามอภิเศก                                                       “ไม่รีบครับ ผมตั้งใจมาหาคุณพ่อ” อภิเศกเรียกคุณอารักษ์ว่าคุณพ่ออย่างไม่เคอะเขิน ทั้งสามคนเดินขึ้นไปสักการะพระประธานในพระวิหาร โดยคุณอารักษ์เดินเข้าไปกราบพระก่อน ส่วนพริกแกงและอภิเศก เดินตามเป็นแถวที่สอง พริกแกงนั่งตีคู่กับท่านราชองครักษ์ แล้วกระซิบกระซาบระหว่างก้มลงกราบ                                                         “นี่ ฉันบอกแล้วไงว่า พ่อฉันมีลูกสาวคนเดียว” แม้จะต้องลดเสียงลงเมื่อเข้ามาอยู่ในพระวิหารแล้ว แต่พริกแกงก็ยังหันมาแหวใส่ชายหนุ่มตัวโตอย่างไม่ลดละ                                                         “ผมรู้แล้วว่ามีลูกสาวคนเดียว ท่านอาจจะอยากได้ลูกชายเพิ่มไงคุณ เมื่อตะกี้ท่านยังชวนผมเป็นลูกเขยอยู่เลย” อภิเศกกระซิบตอบกลับไป ทั้งคู่ก้มลงกราบนมัสการพระพุทธรูปประจำพระวิหารแล้ว พริกแกงก็คลานเข้าไปนั่งข้างบิดา ปล่อยคุณบอดี้การ์ดให้นั่งห่างออกมา                                                         “เจ้าแกง เรื่องที่ไปตกน้ำตกท่ามาว่ายังไงเรา” คุณอารักษ์เริ่มไล่เรียง พริกแกงยิ้มแหย ๆ เพราะในพระวิหารอย่างนี้เธอคงไม่มีทางเลี่ยงไปไหนได้อีกแถมยังมี คู่กรณีตัวโตนั่งอยู่ข้าง ๆ อีก จะให้เล่ายังไงดีล่ะ ส่วนอภิเศกเวลานี้ได้แต่มองนี้คนโน้นทีคนนี้ที                                                        “แกงไม่ได้ก่อเรื่องนะคะ แกงไปทำงานแล้วมันเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อย” พริกแกงเล่าเสียงอ่อย ๆ เธอทราบว่าคุณพ่อของเธอเป็นกังวลกับเรื่องนี้มาก ทั้ง ๆ ที่ท่านก็ได้เห็นแล้วว่า ตัวเธอนั้นปลอดภัยดี                                                         “นิดหน่อยยังไง อาเราเขาบอกว่า ตกลงไปในแม่น้ำ แล้วเห็นเขาว่า มีทหารหรือใครที่เราชอบเขาอยู่น่ะ ช่วยเราไว้ใช่มั้ย พ่อล่ะอยากเห็นหน้า ใครนะมันช่างกล้านักกระโดดลงน้ำไปช่วยลูกพ่อ แถมยังทำให้ลูกสาวพ่อชอบเขาได้ด้วย” คุณอารักษ์ที่ปกติเป็นคนเจ้าคารมอยู่แล้ว ก็เลยถามอะไรออกมายาวเหยียดตามประสาพ่อผู้ห่วงใย แต่หารู้ไม่ว่าเวลานี้พริกแกงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว                                                         อภิเศกอมยิ้มกับบทสนทนาของสองพ่อลูก โดยเฉพาะตอนที่คุณอารักษ์โพล่งเรื่องเกี่ยวกับคนที่ช่วยลูกสาวของตนเอาไว้ออกมา เขาเห็นพริกแกงถึงกับยกมือข้างหนึ่งบังหน้าเอาไว้ และทำหน้าเหมือนกินของเปรี้ยวจัดเข้าไปเต็มคำ                                                          “พ่ออยากเห็นเหรอ เขานั่งอยู่นี่ไง” พริกแกงบุ้ยใบ้ไปทางชายหนุ่มที่คุณพ่อของเธอ ชี้ชวนให้เขามาเป็นลูกเขยนั่นเอง                                                         “อ้อ คนนี้น่ะเหรอ” คุณอารักษ์ตกใจเล็กน้อย แต่ท่านก็สามารถรักษาท่าทีให้เป็นปกติได้อย่างน่าอัศจรรย์ แถมยังตั้งคำถามกลับไปยังชายหนุ่มที่นั่งอมยิ้มอยู่เวลานี้ได้ว่า                                                          “เป็นทหารเรือหรือคุณ ถึงว่ายน้ำเก่ง”                                                          “ครับ ผมเป็นทหารเรือ แต่ข้อหลังนี่ผมไม่ทราบว่าใช่ด้วยหรือเปล่า” ชายหนุ่มปรายตามายังหญิงสาวคนเดียวในที่นั้น “คงต้องถามคุณแกงครับ” ข้อหลังที่อภิเศกว่า หมายถึงข้อที่บอกว่า คนที่ช่วยชีวิตพริกแกงเอาไว้คือคนที่เธอชอบอยู่นั่นเอง                                                           “คุณ” พริกแกงเตรียมจะแหวใส่แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ เพราะขณะนี้เธอกำลังอยู่ในพระวิหาร และอยู่ต่อหน้าคุณพ่อของเธอด้วย จึงได้แต่ทำหน้ากระเง้ากระงอดไม่ยอมตอบอะไร                                                            “คุณพ่อก็ได้เห็นผมแล้ว คุณพ่อจะไว้ใจให้ผมดูแลคุณแกงได้มั้ยครับ” อภิเศกหันมาถามคุณอารักษ์ตรง ๆ คุณอารักษ์ไม่ตอบคำถามนั้นในทันทีแต่ท่านหันกลับมาถามลูกสาวของท่านเอง                                                             “ว่ายังไงเจ้าแกง จะให้เขาดูแลเรามั้ย”                                                            “แกงไม่ตกน้ำบ่อยหรอกค่ะ ไม่ต้องให้เขาดูแลก็ได้” พริกแกงตอบแบบไม่สบตา คุณอารักษ์หัวเราะในลำคอ                                                            “ยังไงคุณ ดื้อ ๆ อย่างนี้ยังอยากจะดูแลอยู่มั้ย”                                                            “ไหวครับ ดื้อกว่านี้ก็ไหว” อภิเศกตอบคำอย่างมั่นใจ                                                             “ถ้าอย่างนั้นก็ฝากด้วยนะ อ้อ เอาไปแล้วไม่รับเปลี่ยน รับคืนนะคุณ” คุณอารักษ์พูดอย่างติดตลก                                                             “ครับ คุณพ่อ” อภิเศกรับคำอย่างหนักแน่น ก่อนก้มลงกราบ ว่าที่พ่อตา อย่างงดงามที่สุดเท่าที่เคยทำมาในชีวิต ส่วนหญิงสาวที่เป็น คนกลาง ของเรื่องนี้อย่างพริกแกงนึกท้วงอยู่ในใจ                                                              อะไรกัน ทำไมพ่อถึงไปตกลงกับเขาง่าย ๆ อย่างนั้นล่ะ พริกแกงมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเต็ม ๆ ตาแล้วก็นึกในใจ                                                              “สงสัยอีตานี่จะเล่นของ มีสาลิกาลิ้นทอง หรือไม่ก็บูชาชูชกแน่ ๆ เลย” จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 01:05:01

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณแกงเป็นอะไรไปครับ”                                         อภิเศกออกปากถามเมื่อเห็นพริกแกงนิ่งเงียบไปตั้งแต่แต่เดินออกจากวัดมาที่ลานจอดรถ                                         “แกงรู้สึกว่าตัวเองเป็นกัณหา ชาลี ยังไงก็ไม่รู้” พริกแกงออกปาก เพราะเวลานี้เธอรู้สึกโหวง ๆ แทนที่จะรู้สึกอบอุ่นตามที่ควรจะเป็นในเมื่อกำลังจะผู้ชายอีกคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของเธอ แต่เธอกลับรู้สึกเหงา ๆ เหมือนถูกผลักออกจากโลกที่เรียกว่า ครอบครัว                                          “แต่ผมหล่อกว่าชูชกเยอะนะ” อภิเศกรีบท้วง และคำพูดของเขาในยามนี้กลับทำให้เธอหัวเราะออกมาได้อย่างไม่อั้น จนเมื่อพริกแกงหยุดหัวเราะนั่นล่ะ เขาถึงพูดต่อ                                          “แต่ผมยอมเป็นชูชกก็ได้ เพราะว่าชูชกน่ะมีเมียสวย” ประโยคนี้ผู้พูดไม่พูดเปล่า ยังส่งสายตาเจ้าชู้มาหาเธอ จนพริกแกงต้องมองค้อน                                          “แหม ทีเรื่องอย่างนี้รู้ดีเชียวนะ” และก่อนที่พริกแกงจะลดตัวเข้ารถไป อภิเศกก็ได้กล่าวคำศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล่าวกับเธอมาก่อน                                           “คุณพ่อคุณยกคุณให้ผมแล้ว ต่อไปนี้คุณเป็นของผมแล้วนะ คุณแกง” ------------------------------------------ ฮิ้ววววว อะไรจะใจดีปานนั้นคะ คุณพ่อ หรือ ท่านราชองครักษ์ของเราจะเล่นของกันนะ ติดตามเรื่องราวตอนต่อไป ในวันพฤหัสค่ะ ธ.ศ.ร. คุยกับแควน ๆ @ คุณ คุณนายนวล : ตอนใหม่มาแล้วนะคะ @ คุณ chenjiayi (ตกลงคุณอภิเศกแอบดีใจลึกๆใช่มั้ยเนี่ยย ที่มีข่าวซุบซิบลงหนังสือพิมพ์) : เอ๊ะหรือเป็นแผนของ คุณอภิเศก กันนะ อิอิไม่ใช่หรอกค่า @ คุณ อรุสา (npuiy) (พี่เศกเป็นคนดังด้วยนะนี่ ลูกท่านทูต แถมเป็นหนุ่มในเครื่องแบบทหาร เป๊กพี่เลยนะเนี่ย ขอนะๆๆ) : ขอ คุณแขก ไป แล้วเอาน้องพอร์ช ไว้ไหนคะ อิอิ @ คุณ   N_Foxtrot (คุณอภิเศก ถือโอกาสนี้ไปขอน้องแกงเลย บอกว่า ผมทำน้องเสียชื่อเสียง ยินดีรับผิดชอบครับ ;P) : เหมือนรู้ลวงหน้าเลยนะคะ ตอนนี้ คุณอภิเศก มาขอจริง ๆ ด้วย @ คุณ ดีแอน (สำบัดสำนวนจิงนะพ่อทหารเรือ) : จังหวะนี้ ก็ขอนิดนึงนะคะ @ คุณ lovereason : ติดตามกันต่อนะคะ @ คุณ ห้าสิบป่าย : ตอนใหม่มาแล้วค่า @ คุณ goldensun  (นักข่าว พอเป็นข่าวเอง เลยรู้สึกนะ คุณเศกตามน้ำเลย แต่แกงคงไม่ตามด้วย เจอกันงานนี้ ได้เป็นข่าวต่อรึเปล่า) : อย่างนี้เรียกตามน้ำหรือเปล่านะ @ คุณ sasatorn : ตอนใหม่มาแล้วนะคะ @  คุณ  :::อาราเร่::: (ตามรอยน้ำตาลไปเรื่อยๆ..วันนี้น้อยไปหน่อยนะคะ) : อ่านกันต่อได้เลยค่ะ ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจนะคะ จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 01:24:53

ความคิดเห็นที่ 3 โห พระเอกเราใจกล้ามากเลย แมนมาก ๆ ขอลูกสาวกับว่าที่พ่อตาต่อหน้าพระในวิหารเลย ...พ่อตา่ก็นักเลงมาก ยกให้แถมไม่รับคืนอีกต่างหาก แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 04:29:53 จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 04:29:12

ความคิดเห็นที่ 4 ทั้งว่าที่พ่อตาและว่าที่ลูกเขย เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 07:37:12

ความคิดเห็นที่ 5 ตกลงเป็นลูกเขยพ่อตากันภายใน สองประโยค สาลิกาลิ้นทองสองแฉกป้ะเนี่ย จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 08:39:41

ความคิดเห็นที่ 6 เจอพ่อตาอย่างนี้ลูกเขยก็สบายใจไป จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 12:30:07

ความคิดเห็นที่ 7 อืมมมม คุณพ่อใจดีอย่างนี้ น้องแกงก็มีใจอย่างนี้ อย่างงั้นก็ไม่มีปัญหาแล้วนะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 15:33:55

ความคิดเห็นที่ 8 ว้ายยย...คุณพ่อขาอะไรจะใจดีใจเป็นพระเวสสันดรขนาดนั้นคะ คำพูดของคุณพ่อเข้าทางชูชกรูปหล่อคนนี้เต็มๆเลยล่ะ นี่...ปากฉันมันจะฉีกยิ้มกว้างไปถึงไหนนี่ ราชองครักษ์หนุ่มเขาขอหนูพริกนะจ๊ะ ไม่ได้ขอเธอย่ะยัยคำนาง ขอบคุณ คุณ ธ.ศ.ร. ที่ทำให้เรายิ้มได้และหายเหนื่อยในวันนี้ จากคุณ : คำนาง (คำนาง) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:47:39

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่นึกว่าจะขอกันง่ายๆแบบนี้เลย ฮ่าๆๆ ที่คิดไว้นี่ คงยากสุดๆ แต่นี่ดูยกให้ง่ายมากๆ แถมขอในวัดด้วย เพราะฉะนั้น ห้ามกลับคำนะ คุณอภิเศก จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:18:18

ความคิดเห็นที่ 11 คุณอภิเศกเลื่อนขั้น มีพ่อเพิ่มอีกคน คิคิ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 23:08:00

ความคิดเห็นที่ 12 เข้าหาผู้ใหญ่เก่งมาก คุณเศก ฝากตัวเรียบร้อย รวดเร็วจนพริกแกงหวิวที่พ่อไม่หวงลูกสาวเลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 01:08:37

ความคิดเห็นที่ 13 คืนนี้ไปลอยกระทงกัน ระวังตกน้ำตกท่า แบบน้องพริกแกงนะคะ สุขสันต์วันลอยกระทงค่ะ จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 11:30:31

ความคิดเห็นที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12997556/W12997556.html ตอนต่อไปมาแล้วนะคะ วุ่นนัก รักกับบอดี้การ์ด ๒๑ เปิดตัว จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 08:36:10