ความคิดเห็นที่ 1 ติ่งต่อง ติ่งต่อง เย็นย่ำป่านนี้แล้ว ยังมีใครบางคนแวะเวียนมาที่บ้านกฤตภาค เสียงกริ่งที่ประตูใหญ่ทำให้มณิการ์ต้องวางส้อมที่กำลังม้วนเส้นสปาเกตตี้เตรียมส่งเข้าปากลง แล้วบ่นพึมพัมเมื่อถูกขัดจังหวะ ก่อนจะพาหน้ามุ้ยๆ เดินออกไปต้อนรับแขก “Hello lady” ประตูเล็กเปิดออก เสียงทักของคนด้านนอกก็ดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มหวานและดอกไม้ช่อสวยสำหรับเจ้าของบ้าน “คุณเอริค มาได้ยังไงคะ” มณิการ์ตื่นเต้น ฉีกยิ้มจนแก้มปริ เธอรับช่อดอกทิวลิปแสนสวยจากเขาด้วยหัวใจพองโต แล้วเอ่ยปากชวนเขาให้เข้ามาในบ้านพร้อมกัน “ผมมาหาเพื่อนทานข้าว หวังว่าคุณตัวเล็กจะไม่รังเกียจ” เอริคยกถุงพลาสติกจากห้างดังขึ้นชู ภายในบรรจุอาหารหน้าตาน่ารับประทานไว้หลายชนิด “ไม่เลยค่ะ ดีซะอีก ฉันจะได้ไม่ต้องทานข้าวคนเดียว มาค่ะฉันช่วยถือ” มณิการ์แบ่งข้าวของจากมือเอริคมาถือไว้แล้วเดินนำเขาเข้าเขตห้องครัว วางของทั้งหมดลงบนโต๊ะ รวมทั้งดอกไม้ช่อสวยของเขาด้วย ก่อนจะลงมือแยกของเพื่อจัดใส่ในที่ของมัน “ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ แค่มื้อเย็น เราคงทานกันไม่หมดหรอกค่ะ” เห็นถุงขนมหลากชนิด รวมทั้งน้ำผลไม้อีกหลายกล่องใหญ่ จึงหันมาถามเอริคด้วยความไม่เข้าใจ “ทานไม่หมด ก็เก็บไว้ทานวันอื่นไงครับ ผมซื้อมาไว้ เผื่อจะแวะมารบกวนคุณตัวเล็กอีก” “แล้วอาหารสำเร็จรูปพวกนี้ ก็ของฉันเหรอคะ” มองเห็นบรรดาอาหารกล่องสำเร็จรูปที่เพียงเปิดฝาส่งเข้าไมโครเวฟก็พร้อมทานอีกถุงใหญ่ จึงถามเอริคอีกครั้งเพราะยังไม่เข้าใจ “ครับ ซื้อมาติดตู้เย็นไว้ เผื่อคุณทำงานตอนดึกๆ แล้วหิว จะได้ทานสะดวก” ฟังคำคนมีน้ำใจมณิการ์ก็แอบอมยิ้มให้กับความน่ารักและช่างเอาใจ ของผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ “ขอบคุณมากนะคะที่นึกถึงฉัน” “สำหรับคุณแล้ว ผมเต็มใจครับ” ไม่ใช่แค่คำพูดที่กินใจมณิการ์ แต่แววตาและน้ำเสียงของเอริค ก็หลอมละลายหัวใจของเจ้าหล่อนไปทั้งดวง อาการแพ้คนหล่อกำลังจะกำเริบจนต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง เพื่อหลีกหนีสถานการณ์ที่เป็นอันตรายยิ่งต่อหัวใจ “คุณเอริคไปนั่งรอที่ห้องอาหารก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกนี้ฉันจัดการเอง” มณิการ์ยกกล่องอาหารออกจากถุง จัดใส่จาน เตรียมอุ่นให้ร้อนพร้อมเสิร์ฟอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอกครับให้ผมช่วยนะ” เอริคไม่ฟังคำเสนอ ขยับไปใกล้คนที่หัวใจกำลังจะวายอีกนิดและโน้มหน้าลงไปเกือบจะชิดแก้มใสของมณิการ์ “คุณอยู่บ้านนี้คนเดียวเหรอครับ” “ปะ...เปล่าค่ะ” มณิการ์ขนลุกกับประโยคคำถามที่ดังอยู่ข้างใบหู อยากขยับหนีเขาแต่ขาเจ้ากรรมก็ไม่อำนาวยความสะดวกแก่เธอเสียเลย “อยู่กับแม่น่ะค่ะ” “แม่คุณยังไม่เลิกงานเหรอครับ นี่ก็เย็นมากแล้ว” “แม่ฉันไปทัวร์เกาหลีเดือนนึงค่ะ ส่วนฉันก็ถูกแม่ทิ้งตามเคย” อุ่นเมนูน่าอร่อยทั้งสามอย่างจนครบ จึงได้เดินห่างจากบุรุษเจ้าเสน่ห์มายื่นอีกมุมหนึ่งได้ มณิการ์ยกหนึ่งในสามเมนูแล้วเดินนำเอริคไปยังห้องอาหาร ที่มีจานสปาเกตตี้ของเธอค้างอยู่บนโต๊ะ “ของฉันเองน่ะค่ะ กำลังจะทานพอดี” มณิการ์ยิ้มอายๆ เมื่อผู้ชายที่เดินตามมองสปาเก๊ตตี้หน้าตาไม่ค่อยสวยนักที่ยังพูนจาน วันนี้เธอนึกสนุก ลองหยิบเมนูแสนง่ายอย่างสปาเกตตี้ผัดซอสที่แม่เขียนทิ้งไว้ให้มาลองทำดู ไม่มีอะไรยากจริงๆ แค่ต้มเส้นสปาเกตตี้ให้สุกตามเวลาที่แม่ระบุไว้ ช้อนเส้นขึ้นมาลวกน้ำเย็นแล้วพักไว้ก่อนจะตั้งกระทะ เทน้ำมันพืชนิดหน่อย ตอกไข่ แล้วใส่เส้นสปาเกตตี้ลงผัดตามด้วยซอสมะเขือเทศ เติมผงปรุงรสนิดหน่อยแทนการใส่น้ำปลา น้ำตาล ผงชูรส ก็เป็นอันเรียบร้อยพร้อมเสิร์ฟให้ตัวเองทาน แม้รสชาติและหน้าตาจะพิลึกกึกกือไปหน่อย แต่มณิการ์ก็ภูมิใจ ที่อย่างน้อยเธอก็ทำสปาเกตตี้ทานเองได้โดยไม่ต้องง้อใคร ตลอดมื้ออาหาร มณิการ์ได้รับการเอาอกเอาใจเป็นอย่างดีราวเจ้าหญิงน้อยๆ ของเจ้าชายรูปงาม เป็นอีกวันที่มณิการ์มีความสุข หลงลืมความหมองหม่นในใจตลอดหลายวันไปจนสิ้น ดูเหมือนเธอและเอริคจะเข้ากันได้ดี เขาพูดอะไร เล่าอะไร เธอก็เออออ หัวเราะสนุกสนาน คล้อยตามไปเสียหมด แต่มณิการ์ดูจะสนหน้าหล่อๆ แววตาและรอยยิ้มบาดใจของเขามากกว่า เรื่องเล่ายืดยาวที่เขาใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับเธอนั้น แทบไม่ซึมเข้าหัวสมองของเธอเลยแม้แต่น้อย จบมื้ออาหาร แขกสุดหล่อก็ช่วยมณิการ์เก็บโต๊ะ ทำความสะอาดจานชามจนเรียบร้อยดี เดินตามสาวเจ้าออกมาที่ห้องรับแขกก็เอ่ยถามไปตามมารยาท “นี่คุณยังต้องทำงานต่อรึเปล่าครับ ผมจะได้ไม่รบกวนเวลาของคุณ” “ฉันนอนดึกจนชินแล้วค่ะ ทำงานโดยไม่ต้องนอนยังได้เลย งานก็ไม่ได้รีบอะไร อีกหลายวันค่ะกว่าจะถึงกำหนดส่ง” ต่อให้ต้องส่งงานพรุ่งนี้ มณิการ์ก็ไม่อยากเสียโอกาสดีๆ กับผู้ชายในฝัน อยากอยู่กับเอริคให้นานๆ ชดเชยความคิดถึงที่มันอัดแน่นในใจมาตลอดหลายเดือน “หากผมมีลูกน้องดีๆ แบบคุณ ผมคงจะเอ็นดูเป็นพิเศษ” สายตาที่จับจ้องบ่งบอกความหมายของคำว่าเอ็นดูจนมณิการ์ยิ้มเขิน หากมีเจ้านายแสนดีแบบเขา เธอคงกลายเป็นโรคหัวใจวันละหลายสิบรอบ “คุณก็คงจะเอ็นดูลูกน้องคุณทุกคนสินะคะ” มณิการ์รู้ว่าเอริคมีธุรกิจส่วนตัวที่บ้านเกิด เขาเติบโตมาในครอบครัวของนักธุรกิจ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะมีลูกน้องคอยล้อมหน้าล้อมหลังมากมาย “มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกครับ มันขึ้นอยู่กับว่า ผมถูกชะตากับใครมากกว่า” “และคนที่ถูกชะตาส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงใช่รึเปล่าคะ” มณิการ์หยั่งเชิงถามแบบทีเล่นทีจริง ก็ได้รับเสียงหัวเราะของเอริคเป็นคำตอบ ก่อนเขาจะมองเธอด้วยแววตาที่มีความหมาย จนต้องอายม้วนไปอีกรอบ “หากผมถูกชะตากับใครแล้ว เสียเงินว่าจ้างเท่าไหร่ ผมก็ยอมครับ ขอแค่เขามาร่วมงานกับผม” “แต่กับคนบ้างคน เงินก็ซื้อไม่ได้นะคะ” มณิการ์แสดงความเห็นไปตามมุมมองและทัศนคติของตัวเอง เพราะเธอก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนเช่นนั้น “ผลตอบแทนสูงๆ คือสิ่งที่พนักงานต้องการไม่ใช่เหรอครับ เพราะคนส่วนใหญ่ก็ต้องการแบบนั้น” “กับบางคน ผลตอบแทนไม่ใช่ประเด็นหลักค่ะ ยังมีเรื่องของความพึงพอใจ เคยได้ยินมั้ยคะ คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก หากทำงานแล้วไม่มีความสุข แม้ว่าเงินจะเยอะ ก็ไม่อยากทำหรอกค่ะ ฉันก็เป็นคนนึงที่มองว่าผลตอบแทนไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดค่ะ” เจอสำนวนแปลกๆ ของมณิการ์เอริคก็นั่งงงอยู่พักใหญ่ จนเจ้าของคำพูดต้องอธิบาย คำว่า คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยากให้เอริคฟังเป็นภาษาอังกฤษ เขาถึงจะพยักหน้าเออออ “หมายความว่า หากมีงานดีๆ เงินดีๆ แม้จะมากกว่าที่เก่า คุณก็ไม่สนใจร่วมงานเหรอครับ” “ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ทำงานกับพี่ชินทร์ก็เหมือนทำงานให้คนในครอบครัว สบายใจ มีความสุข ผลตอบแทนก็สูง จะให้ฉันดิ้นรนหาเจ้านายคนใหม่ทำไมกันคะ ในเมื่อที่มีอยู่ก็วิเศษอยู่แล้ว” เอริคคิดตามคำพูดของมณิการ์ เธอมีความคิดไม่เหมือนเด็กสาวทั่วไป แม้จะไฟแรง ฝีมือเยี่ยม แต่มณิการ์ไม่ทะเยอทยานอยากมีอยากได้ หรือหวังเติบโตไปกว่าที่เป็นทั้งที่โอกาสนั้นมีสูง ชื่อเสียงเงินทองไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเธอจริงๆ “งั้นผมคงหมดสิทธิ์จะเป็นเจ้านายของคุณ แต่หากจะเปิดรับเจ้าหัวใจเมื่อไหร่ บอกผมคนแรกนะครับ” เอริคปล่อยประโยคเด็ดให้หัวใจมณิการ์พองโต หญิงสาวเขินจนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าให้เขาอย่างไม่มั่นใจ ก่อนจะแสร้งเบี่ยงประเด็น ไปเรื่องอื่นแทน “แล้ว คุณจะไปเยี่ยมยัยหนันกับพี่ชินทร์เมื่อไหร่คะ ยังต้องการเพื่อนร่วมเดินทางอยู่รึเปล่า” “แน่นอนครับ คาดว่าสองสามวันนี้ผมคงจะมีเวลาว่างพอ เอาไว้ผมจะโทรนัดคุณอีกที” “ฉันยังไม่ได้บอกพวกเขาเลยนะคะว่าคุณกลับมาแล้ว กะจะให้เซอร์ไพร์สน่ะค่ะ” “ดีเลยครับ ผมก็อยากให้พวกเขาเซอร์ไพร์สเหมือนกัน” เอริคเงยมองนาฬิกาข้างฝาที่เจ้านกตัวน้อยกระเด้งตัวออกมาร้องเสียงจิ๊บๆ เมื่อเข็มนาฬิกาเดินครบชั่วโมง สามทุ่มตรง ได้เวลาอันสมควรที่เขาจะออกจากบ้านกฤตภาคเสียที พรุ่งนี้เป็นวันทำงาน และเขาไม่ควรรบกวนเวลาพักผ่อนของมณิการ์จนเกินไป “คุณตัวเล็กพักผ่อนเถอะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เอาไว้วันหลังผมจะแวะมาใหม่” “งั้น ฉันเดินไปส่งนะคะ” แม้ในใจจะแอบเสียดายที่เวลาเดินผ่านไปรวดเร็ว แต่ไม่กล้าพอจะออกปากรั้งเขาไว้อีกสักชั่วโมง มันคงดูไม่งามนักที่จะแสดงตัวประเจิดประเจ่อไปเช่นนั้น ส่งพ่อเทพบุตรสุดหล่อขึ้นรถเรียบร้อย มณิการ์ก็เดินขึ้นห้องด้วยหัวใจที่ยังพองโต สมองไม่มีที่ว่างเหลือพอให้คิดเรื่องอื่นมีแต่ภาพของเอริคเวียนไปเวียนมา คนเพ้อฝันคว้าตุ๊กตาหมีหัวโตบนที่นอนมากอดแนบอกแล้วกลิ้งตัวไปมาอย่างมีความสุข โลกทั้งใบของเธอยังเป็นสีชมพู ผิดกับโลกสีหม่นตลอดห้าเดือนที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง เลิกงานแล้วมณิการ์กลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ เพราะหวังว่าจะมีแขกคนสำคัญแวะมาหากันอีกอย่างเมื่อวานนี้ หญิงสาวกำลังจะก้าวเข้าบ้าน เสียงกริ่งจากประตูรั้วก็ดังเรียกรอยยิ้มให้ประทับบนหน้าใส เธอรีบวางข้าวของลงข้างประตูแล้ววิ่งหน้าบานไปรับแขกคนสำคัญ ปั้นหน้าให้เริงร่าสุดชีวิตก่อนจะเอื้อมเปิดประตูรั้วต้อนรับชายในดวงใจ “สวัสดีครับ” ผู้มาเยือนยิ้มกว้าง แต่สาวเจ้าของบ้านหน้าตูม เปลี่ยนสีหน้าข้ามวินาที เมื่อคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่ใช่พ่อเทพบุตรที่อุตส่าห์เฝ้ารอ “มาทำไม” เสียงห้วนถามคนที่ไม่สมควรจะโผล่หน้ามาให้เห็น ความหวังของมณิการ์พังครืนลง โลกสีชมพูเริ่มด่างสีเมื่อมีผู้ชายปากคมคนนี้ยื่นหน้ามาขัดตาขัดใจ “ก็มาทำงานน่ะสิครับ” “ทำไมไม่มาทำตอนฉันไม่อยู่บ้าน ไหนคุณบอกเองว่าทำสวนไม่ใช่ส่องกบ ทำตอนกลางคืนไม่สะดวก นี่ก็ใกล้จะมืดแล้วนะคะคุณเขมินทร์” มณิการ์ตีหน้ายียวน กลับมาเรียกเขาอย่างให้เกียรติอีกครั้ง ในฐานะที่เขาเองก็อาวุธโสกว่าเธอ เบื่อจะฟังคำสอนของมารดา หากคนโปรดเกิดคาบข่าวไปฟ้องว่าเธอเสียมารยาทกับเขา “แต่วันนี้ผมมาหาคุณ ไม่ได้มาทำสวน เลยไม่ต้องกลัวมืดค่ำ และก็มาตอนคุณไม่อยู่บ้านไม่ได้ซะด้วยสิ” ยียวนกลับไปบ้างอย่างอารมณ์ดี ให้หน้าตาเจ้าของบ้านยิ่งตูมหนักกว่าเก่า “มีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ” มณิการ์ยกมือกอดอก จ้องเค้นคนตัวสูงกว่า “ใจคอคุณจะไม่เชิญผมเข้าบ้านเลยหรือครับคุณมณิการ์ ธุระของผมมันไม่ใช่แค่นาทีสองนาทีนะครับ” “เชิญ!” มณิการ์ตอบห้วนแล้วสะบัดหน้าหนี เดินนำเข้าบ้านไปอย่างหงุดหงิด เซ็งในอารมณ์อย่างรุนแรง หากเอริคแวะมาหาเธอ แล้วพบว่าเธออยู่ในบ้านตามลำพังกับอีตานักออกแบบสวน เขาอาจจะเข้าใจเธอผิดไป คิดแล้วก็อยากเสียมารยาท ไล่เขมินทร์กลับบ้านเพราะเธอไม่พร้อมจะต้อนรับเขา ............................................................................. “มีอะไรก็รีบๆ พูดมา เพราะฉันไม่ว่าง” กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาก็หันตาเขียวไปมองผู้ชายตัวใหญ่ที่วางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าเธอ “แม่คุณสั่งให้คุณเป็นคนตัดสินใจเลือกพันธุ์ไม้สำหรับจัดสวน ผมเลยลิสรายการทั้งไม้ดอก ไม้ใบ ไม้ยืนต้นไม่ยืนต้น ไม้ล้มลุกคลุกคลาน ที่เหมาะจะปลูกในบ้านคุณ มาให้คุณเลือก” เขาบอกอารมณ์ดีทีเล่นทีจริง “แค่นี้ใช่มั้ยธุระของคุณ งั้นก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวว่างฉันจะทำให้” “ผมยังกลับไม่ได้หากยังไม่ได้รายชื่อพันธุ์ไม้ที่ต้องใช้ เพราะผมต้องออกใบออเดอร์ให้ลูกน้องผมไปจัดการ” เขมินทร์แย้งแล้วฉีกยิ้มกว้าง ผิดกับมณิการ์ที่หันขวับมามองอย่างเคืองๆ “ก็วันนี้ฉันไม่ว่าง” “งั้นผมก็ยังไม่กลับ” เขมินทร์ยังยิ้มไม่หุบ เขาเอนหลังพิงพนักโซฟาตัวยาว แล้ววาดเท้ามาไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ สั่นปลายเท้านิดๆ จ้องผู้หญิงหน้าบึ้งด้วยสายตายียวนที่แฝงด้วยความเอ็นดู ไม่รู้ตัวเลยว่าเริ่มสนุกกับการต่อปากต่อคำกับมณิการ์ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าเขามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ ผู้หญิงคนนี้ “เอ๊ะ! นี่คุณกำลังบังคับฉันนะ” “ผมไม่ได้บังคับคุณเลยครับ ผมแค่ขอความร่วมมือ งานผมจะได้เสร็จไวๆ สวนบ้านคุณก็จะได้สวยสมใจ เอ...หรือว่าคุณอยากจะยื้อเวลาให้ผมทำงานที่นี่นานๆ ถึงไม่ยอมให้ความร่วมมือกับผม” “คุณ!” มณิการ์ขึงตาให้โต ยิ่งโกรธที่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผู้ชายปากคม หลงตัวเองเป็นที่สุด อยากให้เขาจัดสวนให้เสร็จภายในวันสองวันด้วยซ้ำ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมารบราฆ่าฟันกันด้วยคำพูดเช่นตอนนี้ ผู้ชายอะไรยียวนกวนประสาท ดูซิ นั่งทำหน้าระรื่นจนน่าหมั่นไส้ “ว่าไงครับคุณมณิการ์ จะจ้องหน้าผมอีกนานมั้ย เราจะเริ่มงานกันได้รึยัง” “อีตาบ้าเอ้ย” มณิการ์พึมพัมด่าเขาให้ตัวเองฟัง แล้วลากแฟ้มที่วางไว้มาเปิดกระแทกกระทั้น “ก็แค่นั้น” เขมินทร์ยักไหล่ แล้วยกยิ้มคล้ายภูมิใจในชัยชนะ ก่อนจะเปิดแฟ้มตรงหน้าตัวเอง หยิบแบบสวนที่ร่างไว้คร่าวๆให้มณิการ์ช่วยตัดสินใจ แรกๆ สาวเจ้ายังแข็งขืนไม่ยอมให้ความร่วมมือโดยง่าย ถามคำตอบคำคงเพราะยังเคืองเขาไม่หาย แต่พอบทจะจริงจังกับงานขึ้นมา เธอก็ให้ความร่วมมือ ออกความคิดเห็น ตินู้นว่านี่นั่น สมกับมีเลือดศิลปินอยู่ในตัว ได้แลกเปลี่ยนความคิดกับมณิการ์ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันทำให้งานของเขาสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น “อันที่จริง แม่ไม่จำเป็นต้องเสียเงินจ้างคุณเลยด้วยซ้ำ แค่ออกแบบสวน ฉันก็ทำได้” คุยงานกันมาสักพักก็ไม่วายจะเหน็บผู้ชายหน้าหล่อแต่ปากมาก “เหอะ รู้ครับว่าเก่ง แต่ผู้หญิงบอบบางตัวเล็กแบบคุณ จะให้ขุดดิน ปลูกต้นไม้ หรือยกหินยกทราย ผมว่า คงได้เดี้ยงก่อนสวนจะเสร็จแน่นอน ให้คนอื่นเขามีงานมีการทำกันบ้างเถอะคุณ อย่างกนักเลย เดี๋ยวเงินก็ทับตายกันพอดี” “เอ๊ะ! คุณนี่มันผีเจาะปากมาพูดรึไง” มณิการ์เริ่มฉุน แต่อีกคนกลับหัวเราะร่วน ซ้ำยังทำหน้าทะเล้นล้อเลียนเธออีก “โอเคๆ ผมไม่กวนคุณแล้วก็ได้ เลือกเถอะว่าอยากได้ต้นอะไรบ้าง ผมเริ่มจะหิวแล้วล่ะ มาบ้านคุณทีไรอดอยากทู้กที” เขมินทร์ว่าให้เจ้าของบ้านสะอึก เข้ามานั่งในฐานะแขกได้ร่วมชั่วโมงแล้ว น้ำสักแก้วยังไม่เห็นจะยกมาบริการ แต่อันที่จริงเขาควรชินได้แล้ว ดูอย่างวันแรกที่พบเจ้าหล่อนซิ เดินหนีขึ้นบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวได้สบายใจเฉิบ “แม่ฉันให้อภิสิทธิ์คุณอย่างเต็มที่ในบ้านหลังนี้ไม่ใช่เหรอ อยากได้อะไรอยากจะทานอะไร ก็บริการตัวเองซิคะ หรือต้องรอให้ลอยมาถึงปาก” “คุณนี่ก็แปลกนะ วันก่อนยังหวงบ้านแทบเป็นแทบตาย ชักดิ้นชักงอไม่ยอมให้ผมมาเดินเพ่นพ่านในบ้าน แล้ววันนี้ผีเข้าเหรอคุณ ให้ผมหาทานได้ตามใจแน่นะ” “คุณเขมินทร์!” มณิการ์อยากจะข่วนหน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด “หากฉันเป็นแม่มดนะ ฉันจะเสกให้ปากคุณเท่ารูเข็ม หรือไม่ก็เป็นใบ้ตลอดชีวิต จะได้ไม่ต้องจิกต้องกัดคนอื่นอีก” ร่างเล็กดีดตัวลุกจากโซฟาแทบจะทันที ทนเห็นหน้าตายียวนของเขมินทร์ไม่ไหว หญิงสาวสะบัดหน้าพรืดแล้วกระแทกเท้าเดินเข้าครัว ค้นหาของกระแทกปากให้ผู้ชายพูดมากที่กวนประสาทเธอได้ตลอดเวลา “ผมหิวข้าวมากกว่า” เสียงทุ้มของพ่อตัวดีทำเอามณิการ์สะดุ้ง มือที่กำลังจะแกะแซนวิสเข้าไมโครเวฟต้องชะงักหันตาเขียวปั้ดไปมองคนที่เดินตามมาสมทบ “เรื่องมาก” ว่าเขาแล้วหันไปเปิดตู้เย็น เลือกอาหารสำเร็จรูปออกมาวางสองสามกล่อง ให้เขาเลือกได้ตามอำเภอใจ อันที่จริงก็อยากจะแล้งน้ำใจกับเขาอยู่เหมือนกัน อาหารสำเร็จรูปพวกนี้เอริคซื้อมาให้เธอ เธอควรจะเก็บไว้กินคนเดียวไม่ใช่เผื่อแผ่ให้คนพูดมากปากกรรไกร “ผมไม่ชอบข้าวกล่องแบบนี้ คุณไม่ทำกับข้าวไว้บ้างเลยเหรอ” คนเรื่องมากเงยหน้าขึ้นมาถาม ปกติอยู่คนเดียวเขาก็ไม่เคยเลือกอยู่แล้ว แต่อารมณ์ตอนนี้มันอยากกวนประสาทมณิการ์ ยัยตุ๊กตาตัวเล็กที่เริ่มจะกลายร่างเป็นยักษ์ขมูขีอีกครั้ง “นี่! จะเรื่องมากให้ได้โล่หรือไงไม่ทราบ เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทอง ฉันไม่เสียเวลามานั่งทำกับข้าวหรอกนะ มีอะไรกินได้ก็กินไปเถอะ หรืออยากทำนัก ก็ทำเองแล้วกัน” ว่าจบก็หมุนตัวหนีหน้า เตรียมจะก้าวเท้า ออกห่าง เสียวสันหลังวาบๆ ที่จู่ๆ ตาปากมากก็หยิบยกเรื่องทำกับข้าวกับปลามาถามกัน “งั้น...ทอดไข่ให้หน่อยได้มั้ยครับ คุณมณิการ์” นั่นประไร เขมินทร์โยนระเบิดลูกย่อมๆ ให้มณิการ์เสียแล้ว ตัวเขาเองก็พอจะรู้อะไรอยู่บ้าง จากการสนทนากับคุณมณฑา เรียกได้ว่ารู้มากกว่าที่มณิการ์จะคาดถึง  ไอ้เรื่องที่เจ้าหล่อนไม่ชอบเข้าครัว ไม่ชอบทำอาหารมีหรือจะพลาดหูเขาไปได้ “อยากกินก็ทอดเองซิ” “แหม่คุณ โชว์ฝีมือหน่อยจะเป็นไร ในฐานะเจ้าของบ้าน” “ฝันไปเถอะว่าคุณจะได้ลิ้มรสฝีมือฉัน” มณิการ์เชิดใส่ ทำท่าทางราวนางพญา “ทำไม่เป็นก็บอกมาเถอะ อย่ามาเล่นตัวเลย แบบคุณน่ะนะ ทอดไข่ก็คงจะไหม้เกรียม เค็มปี๋ หรือไม่ก็กลายเป็นไข่กวน” พูดอีกก็ถูกอีกเพราะเขมินทร์ควักความจริงออกมาพูดทั้งหมด คนรู้มากมองหน้าซีดของมณิการ์แล้วยิ้มหยัน หล่อนคงอึ้ง และทึ้งไปตามๆ กัน “นี่! เอาอะไรมาพูดหะ ฝีมือฉันมันไม่ได้ห่วยแตกขนาดนั้นนะ” “งั้นก็แสดงฝีมือซิครับ” เขมินทร์กอดอก ยื่นหน้าไปท้าทาย คนที่กำลังจะเต้นเร่าๆ เป็นเจ้าเข้า มณิการ์คันปากอยากจะต่อว่า คันมือคันไม้อยากจะซัดคนตรงหน้าซักหมัดสองหมัด ถูกท้ากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ มีหรือที่เธอจะยอม แต่ก็ลังเล ไม่กล้ารับคำท้าของเขา หากผลงานออกมาแย่แบบที่เขาพูดไว้ มีหวัง เขาได้ประณามเธอไปทั้งชาติ “ว่าไงล่ะคุณ ผมหิวแล้วนะ” “ก็แค่ไข่เจียว ทำไมฉันจะทำไม่ได้” ประโยคที่บอกเขาก็คล้ายให้กำลังใจตัวเอง มณิการ์เดินกลับมาเปิดตู้เย็น หยิบไข่ในช่องออกมาสองใบ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้หยิบชามแก้วใบสวยออกมาวางบนโต๊ะ รู้สึกประหม่า ไม่เป็นส่วนตัว เพราะเขมินทร์ยังยืนกอดอกพิงผนังแล้วมองเธออยู่ “นี่คุณ ออกไปข้างนอกก่อนได้มะ ฉันต้องการสมาธิ” “แค่ทอดไข่เนี่ยนะคุณ ต้องทำสมาธิด้วยเหรอ สวดมนต์ก่อนด้วยรึเปล่าคุณ แล้วตามด้วยกรรมฐานสักสิบนาที” “จะกินมั๊ย” มณิการ์เริ่มหน้าหงิก อารมณ์เริ่มจะเดือดปุดๆ ควันเริ่มจะออกหู เพราะถูกกวนประสาท “โอเคๆ ออกไปแล้วครับ” เขมินทร์ยอมยกธงขาว แล้วเดินผิวปากออกจากห้องครัวไปอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยมณิการ์ไว้กับเมนูไข่เจียวแสนง่าย ที่กำลังจะทำให้มณิการ์กลุ้มใจตาย เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าข้าวไข่เจียวจะพร้อมเสิร์ฟลงตรงหน้าเขมินทร์ หน้าคมเงยมองมณิการ์ที่ยืนกอดอกฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ถึงกับอึ้งไปเลยเหรอคะ หรือว่าหน้าตาน่าทานจนเชื่อไม่ลงว่าเป็นฝีมือของฉัน” มณิการ์เปรยอย่างเป็นต่อ แอบสะใจเล็กๆ ที่ตาโตๆ ของเขมินทร์จ้องไข่เจียวตรงหน้าราวกับไม่เคยพบเคยเห็น “หน้าตาดี แต่รสชาดอาจจะไม่ดีเหมือนหน้าตา” เขมินทร์ไม่รอช้าตักไข่เจียวกลิ่นหอมหวนเข้าปากลิ้มรส เคี้ยวจนละเอียดแล้วกลืนลงคอแบบคาดไม่ถึง ในขณะที่เขมินทร์กำลังตาโตกับไข่เจียวรสชาดเยี่ยม มณิการ์ก็ยกมือปิดปากแอบหัวเราะคิก ภูมิอกภูมิใจในความชาญฉลาดของตัวเอง เขมินทร์ไม่รู้เลย ว่าไข่เจียวที่เขากำลังเอร็ดอร่อย แท้จริงแล้วไม่ใช่ฝีมือของมณิการ์ หากแต่เป็นรสมือของป้าสอางค์ แม่ครัวมือเอกที่เปิดร้านอาหารตามสั่งอยู่ถัดจากบ้านเธอไปไม่กี่หลัง ลูกค้าประจำอย่างเธอและแม่ แค่โทรไปสั่งเมนูที่อยากทาน ป้าสอางค์ก็ให้เด็กของร้านบริการเสิร์ฟตรงถึงบ้าน อย่างไข่เจียวรสเลิศนี่ ก็ฝีมือเธอกดโทรศัพท์ต่อสายตรงถึงป้าสอางค์ ย้ำบอกว่าอยากได้ไข่เจียวสุดพิเศษ อร่อยเหาะแบบลืมไม่ลงกันไปเลยสักกล่องหนึ่ง มีข้อแม้ว่าให้เด็กของร้านเอามาแขวนไว้ที่รั้วบ้านด้านข้าง ไม่ต้องมาส่งที่หน้าประตูใหญ่อย่างเคย เพราะเธอไม่สะดวกออกไปรับ แต่สะดวกเปิดประตูครัวแล้วลงไปคว้าถุงที่แขวนไว้กับรั้วข้างบ้านมากกว่า เขมินทร์ไม่เห็น และไม่มีทางได้เห็นแน่นอนว่าเธอกำลังเล่นตุกติก มณิการ์เพียงจัดใส่จานให้สวยงาม แล้วเทซอสใส่ถ้วยพร้อมยกเสิร์ฟ ง่ายแสนง่ายเพียงเท่านี้ ก็อุดปากเขมินทร์ได้สนิท รสมือของป้าสอางค์อร่อยเลิศ ไม่มีทางที่เขาจะบอกว่าไม่อร่อย “อร่อยมั้ยคะคุณเขมินทร์” “ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าฝีมือคุณ ไหนคุณบอกไม่ได้ทำกับข้าว แล้วทำไมถึงมีข้าวสวยร้อนๆ พร้อมเสิร์ฟล่ะ” คนช่างจับผิดยังสงสัยไม่เลิก “ฉันหุงเอาไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว อุ่นอีกนิดหน่อยก็ยังทานได้” สีหน้าปิดไม่มิด เหมือนมีพิรุธ แต่เขมินทร์ก็แสร้งพยักหน้าเข้าใจไปอย่างนั้น เพราะเขาไม่เชื่ออยู่แล้วว่าข้าวไข่เจียวที่ลงไปอยู่ในท้องเขาเป็นฝีมือของมณิการ์ “ก็อร่อยดีนะ วันหลังผมคงต้องมาฝากท้องที่บ้านคุณบ่อยๆ” “วันเดียวก็พิสูจน์ได้แล้วว่าฝีมือฉันไม่ได้แย่อย่างที่คุณคิด งั้นก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องเสียเวลาทำอาหารให้คุณทานอีก” มณิการ์ไม่อยู่รอต่อปากต่อคำ รีบยกจานและถ้วยเปล่าๆ เข้าไปเก็บในครัว กันเขมินทร์ซักไซ้เพราะกลัวความลับจะแตกเพล้งลงเสียก่อน จัดการข้าวไข่เจียวจนเกลี้ยงจานเขมินทร์ก็เริ่มลุยงานของเขาอีกครั้ง มีมณิการ์คอยคิดและคอยขัดในเวลาเดียวกัน เขมินทร์ช่วยเลือกพันธุ์ไม้ที่เหมาะสมกับสภาพ ดิน น้ำ และอากาศของบ้านกฤตภาค แต่ดูเหมือนว่ายังไม่โดนใจมณิการ์ เพราะเธออยากได้แต่ความเป็นไปไม่ได้ในบ้านของตัวเอง “ปลูกทิวลิปไม่ได้เหรอฉันชอบ หรือไม่ก็พญาเสือโคร่ง ดอกสวยจะตาย” นั่นล่ะความคิดของคนเพ้อฝัน และช่างจินตนาการ “นี่มันกรุงเทพนะคุณมัช ไม่ใช่เมืองหนาว” “เอ๊ะ ใครอนุญาตให้คุณเรียกฉันแบบนั้น” มณิการ์โวยลั่นเมื่อเขมินทร์ริอาจตีสนิท เรียกชื่อเล่นที่มีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์ “ผมก็เรียกตามอย่างแม่คุณ ไม่ได้รึไง” “ไม่ได้!” มณิการ์แผดเสียง เขาไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์มาเรียกเธออย่างสนิทสนม “แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไร เรียกมณิการ์มันยาวจะตาย หรือจะให้ผมตั้งชื่อให้คุณใหม่” “ตัวเล็ก เรียกฉันว่าตัวเล็ก” “คนบ้าอะไรชื่อตัวเล็ก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณน่ะตัวเล็ก จะเอาชื่อมาย้ำปมด้อยตัวเองทำไมไม่ทราบครับบบ” “คนบ้า คุณน่ะซิบ้า ฉันชักไม่อยากจะเชื่อแล้วนะว่าคุณน่ะแมนเต็มร้อย คุณมันต้องเป็นพวกวิปริตผิดเพศแน่ๆ ไม่มีผู้ชายที่ไหนปากคมเหมือนคุณหรอก” มณิการ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ลืมไปว่ายังมีรชัชต์อีกคนที่ปากคมพอๆ กับกรรไกร แต่รายนั้นก็อดีตเสือผู้หญิงตัวยง ผิดกับเขมินทร์ แม่เคยบอกเอาไว้เอง ว่าต่อให้เธอนอนแก้ผ้าเขาก็คงไม่สนใจ ซึ่งมันผิดปกติวิสัยของผู้ชาย ใช่ว่าเธอไม่มีอะไรให้มอง แต่อาจเป็นได้ที่เขมินทร์สนใจไม้ป่าเดียวกัน “อยากรู้ว่าแมนรึเปล่า ลองทดสอบดูก็ได้นะ จะได้หายข้องใจ” ไม่พูดเปล่าแต่โน้มหน้าคมเข้าไปใกล้หน้าใสจนเกือบชิด เพราะเธอและเขานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน ช่วยเลือกพันธุ์ไม้ในแฟ้มเล่มเดียวกัน หญิงสาวผงะถอย ตกใจเมื่อเห็นสายตาวาววับของเขากวาดมองเธออย่างเสียมารยาท จู่ๆ หัวใจมณิการ์ก็เต้นแรง ไม่แปลกเพราะเขมินทร์ก็หล่อเข้มตรงเผงตามสเปค แค่พื้นที่ทั้งสี่ห้องในหัวใจถูกผู้ชายที่เพอร์เฟคกว่ายึดครองไปแล้วทั้งหมด จึงไม่เหลือที่ว่างพอจะบรรจุใครอีกคนลงไป ที่สำคัญ คนปากร้าย ช่างกวนประสาทแบบเขมินทร์ เธอก็ไม่อยากจะชายตาแล “ถอยออกไปนะ” มณิการ์ขยับถอย แต่เขมินทร์ยังไม่หยุดโน้มหน้าลงมาใกล้ แววตาวาววับพาให้หัวใจแกว่งไกว มานึกด่าตัวเองว่าพูดไม่คิดก็ตอนนี้ หมอนี่โรคจิต เธอไม่ควรจะยั่วโมโหเขาเลยจริงๆ “ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะฟ้องแม่” หญิงสาวเริ่มขู่ แต่มีหรือที่คนขี้แกล้งจะหวาดกลัว ได้เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของมณิการ์ก็ยิ่งได้ใจ ตอนนี้เขากลายเป็นคนโรคจิตไปแล้วตั้งแต่วันที่บุกเข้าห้องเธอวันนั้น จึงไม่แปลกที่มณิการ์จะกลัวเขาจนหน้าซีดตัวสั่น “ไอ้คนบ้า คนโรคจิต” ทนเห็นสายตาแทะโลมจากเขมินทร์ไม่ไหว มณิการ์ก็ถอยไปจนสุดโซฟาแล้วรีบลุกหนี แต่ไม่พ้นเพราะมือใหญ่ไวกว่า คว้าแขนเล็กแล้วรั้งดึงให้เธอต้องนั่งลงอีกครั้ง “ว้าย” หันมาอีกทีก็ร้องตกใจเพราะหน้าคมๆ ของเขมินทร์อยู่ใกล้แค่คืบ “ไม่อยากพิสูจน์เหรอ ว่าผมแมนเต็มร้อยรึเปล่า” เขมินทร์ยิ้มเย็น มองผู้หญิงที่กลอกตาลอกแลกคล้ายหาทางหนีทีไล่ “ผมเต็มใจให้คุณพิสูจน์นะ” เขมินทร์ยังเล่นไม่เลิก จากยิ้มเย็นเปลี่ยนเป็นขบขันเมื่อได้ยินเสียงใสตอบมาอย่างรวดเร็ว “ไม่พิสูจน์แล้ว ๆ ฉันเชื่อแล้ว เชื่อแล้วจริงๆ” “ยังไม่ได้พิสูจน์เลย ทำไมเชื่อง่ายจัง” “ก็บอกว่าเชื่อแล้วไง ถอยออกไปได้แล้ว” เล่นสนุกจนพอใจเขมินทร์ก็ถอยกลับมานั่งยังที่ของตัวเอง อดไม่ได้จะหัวเราะชอบใจกับกิริยาแสนตลกของมณิการ์ “นี่คุณกลัวผมมากขนาดนี้เลยเหรอ” “นายมันไว้ใจได้ที่ไหน คนโรคจิต” “หากว่าผมอีกคำเดียว ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่” น้ำเสียงของเขาดุเข้ม ทำเอามณิการ์ใจหายวาบรีบละล่ำละลักบอกเขาอยากหวาดหวั่น “โอเคๆๆ ฉันจะไม่ว่าอะไรคุณอีกแล้ว พอใจรึยัง” “ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ซิ ค่อยน่ารักหน่อย” เขาชมแล้วยิ้มมีเสน่ห์ให้คนที่นั่งตัวลีบอยู่ขอบโซฟา มณิการ์ไม่ต่อปากต่อคำ รีบเลื่อนแฟ้มมาพลิกเปิด เลือกพันธุ์ไม้ที่ต้องใช้จัดสวนให้เรียบร้อยโดยไว เพราะเริ่มไม่ไว้ใจผู้ชายคุ้มดีคุ้มร้ายที่คอยแต่ชำเลืองตามองเธออยู่ ไม่รู้ว่าภายใต้ดวงตาสีดำดุจรัตติกาลของเขานึกคิดการณ์ใด แต่ที่รู้ๆ คือมณิการ์ไม่อาจหาญพอสู้ตาคมคู่นั้นแน่นอน กลัว....ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเพราะกลัวเขา หรือกลัวอาการประหลาดที่เกิดกับหัวใจของตัวเอง *************************************************** มัวแต่ทะเลาะกันไปกันมาแบบนี้ จะลงรอยกันเมื่อไหร่น้า ตอนต่อไปคู่หมั้นของหนูพรีม จะโผล่มากวนหัวใจเอริคบ้างแล้ว เรื่องราวจะวุ่นวายจะดำเนินไปทางใดต่อ พบกันในตอน ภารกิจลับ นะคะ แต่เอ๊ะ ภารกิจอะไรยังไงใครของใครนะ ภารกิจลับ หรือภารกิจรักน้า ขอกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันบ้างนะคะ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 08:40:50

ความคิดเห็นที่ 2 แวะมาอ่านเก็บจ้าคุณน้ำ...  อยากไปช่วยยายตัวเล็กสวดมนต์ทำสมาธิ ตอนทอดไข่ด้วยคนจัง ^^ น่ารักค่ะ  **อ้อ... ขอบคุณที่แวะไปอ่านลูกไม้ฯ นะคะ จะบอกว่า ...ไม่ได้แวะไปอัพในบล๊อกมาตั้งนานแล้ว แฮะๆ^^ ตอนนี้ลงไปได้17ตอนแล้วจ้า แต่ในบล๊อกมี11 ตอน ^.^ จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 12:29:29

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ ชนมนธรส ขอบคุณที่แวะมานะคะ ส่วนหนูลูกแก้ว เอ้ย ลูกไม้ เดี๋ยวจะตามไปเก็บให้ครบจ้า อิอิ แบบว่าติดนิสัยเจ๊รานี เรียกลูกไม้ไม่เคยถูกเลย 55+ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 13:55:52 จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 13:22:04

ความคิดเห็นที่ 4 มีสำนักไหนติดต่อขอซื้อตัวบ้างค่ะเนี่ย เขียนหนุกจัง ถ้ายังขอดึงเข้าสังกัดได้ป่ะ จากคุณ : ondeedee เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:20:14

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ ondeedee โอ้ว ขอบคุณมากค่ะที่หยิบยื่นโอกาสทองมาให้ ยังไงขอหลังไมค์ไปคุยนะคะ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:55:43

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบเฮริคนะ แต่ชอบเวลายัยตัวเล็กอยู่กับเขมินทร์มากกว่า จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:38:25

ความคิดเห็นที่ 7  คุณidakok ไรเตอร์ก็ชอบเวลาเขมินทร์อยู่กับตัวเล็กค่ะ ตอนอยู่กับเอริคมันเลี่ยนๆเหมือนไม่จริงใจชอบกล ฮ่าๆๆ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:39:22

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิคุณน้ำ ฝีมือเข้าตากรรมการซะแล้วววว จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:48:03

ความคิดเห็นที่ 9 คนบ้ากับยัยตัวเล็ก สมกันดีนะ ต่อปากต่อคำ อิอิ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 23:00:16

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ chenjiayi อิอิ ไปแอบคุยมาทางหลังไมค์ ยังไม่มีการติดต่อกลับมาจ้า พอดีว่าเรื่องนี้มีคิวพิมพ์แล้วจ้า แต่หากฝีมือน้ำเข้าตาพี่เขาจริงๆ คงต้องเขียนเรื่องใหม่ให้แทนจ้า จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 08:14:59

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ lovereason อิอิ คู่นี้พลัดกันบ้าค่ะ ต่อปากต่อคำ อีกไม่นานก็จะกลายเป็นใจต่อใจ 555+ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 08:16:19