[เรื่องคนบนหนทาง] - เปื้อนสีบนผืนผ้าใบ
|
|
จะว่าไปแล้วเรื่องนี้เกิดขึ้นกับฮารุกิเมื่อตอนนี้โน้ตบุ้ค (ก็คือเครื่องที่ใช้พิมพ์อยู่ตอนนี้นี่แหละ) เกิดเสียขึ้นมาครับ
แน่นอน เรื่องที่ว่าโน้ตบุ้คของฮารุกิเป็นอะไร หรือไปทำอะไรมาถึงเสียได้คงไม่ใช่ประเด็นหลักที่อยากจะมาเล่าสู่กันฟังในวันนี้...
แต่เรื่องของเรื่องมันอยู่ตรงตอนที่ฮารุกิเอาเครื่องไปให้ช่างดูครับ ประโยคที่ช่างคอมของฮารุกิทักขึ้นมาและก็ทำให้ฮารุกิได้ฉุกคิดขึ้นมามากๆ เลยก็คือ คำว่า “ใช้งานหนักไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย”
แน่นอนว่าเมื่อในตอนนั้น โน้ตบุ้คของฮารุกิยังไม่ได้ถูกเปิด เพราะฉะนั้น ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คำว่า “ใช้งานหนักไม่ใช่เล่น” ของช่าง จึงย่อมหมายถึงสภาพภายนอก หรือถ้าจะพูดให้ชัด ก็คือ รอยขูดขีดข่วนมากมายที่อยู่บนตัวเครื่องนั่นเอง
ของสารภาพไว้ตามตรงเลยครับ ว่าแวบแรกที่ได้ยินก็แอบเสียใจอยู่เหมือนกัน เพราะเจ้าโน้ตบุ้คเครื่องนี้เพิ่งซื้อมาได้ไม่นาน และก็ตั้งใจรักษามาอย่างดี ต่อให้ใส่กระเป๋าหิ้วไปไหนมาไหนก็ต้องซ้อนด้วยซองนิ่มๆ (Soft case) ตลอดทุกครั้ง ก็เลยเสียใจว่า โถ! อุตส่าห์รักษาอย่างดี แต่เครื่องก็เป็นรอยมากขนาดนี้เลยเหรอ (แถมด้วยการแอบยื่นหน้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะได้ตระหนักถึงความจริงว่า “มีรอยเยอะจริงๆ แฮะ”)
แต่ถ้าลองมองในอีกมุมหนึ่ง ก็อาจจะคิดได้ว่า “ร่องรอย” ต่างๆ เหล่านั้น ก็เป็นร่องรอยของการ “ผ่านมเวลาต่างๆ มาด้วยกัน” ของฮารุกิกับเจ้าโน้ตบุ้คตัวนี้เช่นกันครับ
เพราะก็เป็นเจ้าโน้ตบุ้คตัวนี้เอง ที่ฮารุกิพาไปด้วยกันถึงเมื่อตอนที่ไปฝึกงานถึงต่างจังหวัด หอบวิ่งไปวิ่งมาเพื่อเตรียมงานนำเสนออาจารย์ที่มหาวิทยาลัย ใช้ทั้งเรียน ทั้งเล่น ทั้งทำงานอดิเรก มาตลอดตั้งแต่ตอนที่ซื้อมา
เมื่อใช้มากขนาดนี้ ต่อให้ระวังมากเพียงไหนก็คงรักษาให้ไม่เป็นรอยไม่ได้
...แต่คำถามต่อไปก็คือ ถ้าโน้ตบุ้คเป็นรอยแล้ว มันจะเป็นอย่างไรหรือ
จริงอยู่ เมื่อเป็นรอยแล้วเครื่องมันอาจไม่สวยเหมือนใหม่ แต่เครื่องที่จะสวยใสไร้รอยตำหนิแบบนั้นอยู่ได้ ก็คงจะมีแต่เครื่องที่ใส่ตู้โชว์ไว้หน้าร้านขายเท่านั้น
ซึ่งก็คงต้องตั้งคำถามว่า โน้ตบุ้คในตู้นั้นมีประโยชน์อะไรในตัวของมันเอง ถ้าไม่นับเรื่องการส่งเสริมการขาย
และมันก็ทำให้ฮารุกินึกถึงเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งขึ้นมา...
และมันก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับผ้าใบ 2 ผืน
เรื่องนั้นมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่ง มีผืนผ้าใบอยู่ 2 ผืน ผ้าใบทั้งสองผืนนี้เป็นผ้าใบสีขาวสะอาดเหมือนกัน แต่สิ่งที่มันทั้งสองต่างกันก็คือ ความคิด
ผ้าใบผืนหนึ่งมีความภูมิใจในความขาวสะอาดของตัวเองยิ่งนัก และจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้มันเปื้อนเป็นอันขาด ในขณะที่ผ้าใบอีกผืนหนึ่ง แม้จะภูมิใจในสีขาวของตนเองเช่นกัน แต่มันก็ยินดีให้ใครมาแต่งแต้มสีของมันได้
แต่เมื่อเวลาผ่านไป แม้สีขาวของผ้าใบผืนแรกก็ไม่อาจต้านทานการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลาได้ สีของมันเริ่มหมอง และเหลืองกรอบไปตามเวลา แม้จะไม่มีใครแต่งแต้มก็ตาม เมื่อคนมาพบ ก็อุทานว่า คงไม่มีใครต้องการผ้าใบเก่าๆ แบบนี้ และในที่สุดก็นำมันไปทิ้งในถังขยะ
ในขณะที่ผ้าใบผืนที่สอง ได้มีศิลปินคนหนึ่งนำมันไปใช้วาดภาพ และครั้นวาดภาพเสร็จแล้ว เขาก็เก็บรักษามันไว้อย่างดี จนเมื่อศิลปินผู้นั้นเสียชีวิตไป ก็มีคนนำภาพดังกล่าวไปเก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ และมันจึงได้อยู่เช่นนั้นอีกเป็นเวลานาน
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้ว บางทีฮารุกิก็มาคิดถึงชีวิตของคนเราบ้าง...
บางทีคนที่ดีที่สุด อาจไม่ใช่คนที่ไม่เคยผิดพลาดอะไร แต่เป็นคนที่เรียนรู้ผ่านความผิดพลาดต่างๆ ที่ผ่านมาของตัวเอง และปรับตัวให้ดีขึ้น
ก่อนหน้านี้ฮารุกิเคยมีนิสัยเสียๆ อยู่อย่างนึง คือ เวลาที่ทำอะไรที่ไม่ควรทำในคอมพิวเตอร์ (เช่น ท่องเน็ตเรื่อยเปื่อยฯ) ฮารุกิจะ “จัดการ” ด้วยการฟอร์แม็ตเครื่องของตัวเอง และลงวินโดส์ใหม่
...เหมือนกับการลบล้างความผิด ชำระบาป หรือไม่ก็การเกิดใหม่
แต่การทำอย่างนั้นมันคงไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า การรักษาจิตใจของตัวเอง
เพราะสิ่งที่ทำไปแล้ว มันก็เป็นที่สิ่งผ่านมาแล้ว เรียกกลับมาไม่ได้
ฮารุกิก็ยังคงเป็นตัวฮารุกิเอง ที่ทำผิดพลาดไปแล้วมากมาย
การฟอร์แม็ตเครื่องคอมพิวเตอร์จึงไม่ได้อะไรมากไปกว่า การเสียเวลาไปมากขึ้น ทั้งจากการล้างเครื่อง ลงวินโดส์ใหม่ และลงโปรแกรมใหม่อีกนับสิบ
เสียเวลาที่จะเอาไปทำอะไรต่างๆ ได้อีกเยอะ
ทั้งยังไม่ได้แก้ปัญหาอะไรแบบ “ตรงจุด” เลย
เพราะความจริงมันอาจจะ “ผิดจุด” ตั้งแต่แรก
เพราะอดีตของเรา จะถูกจะผิดอย่างไร มันก็เป็นสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง มันก็เป็นเรื่องที่หล่อหลอมให้ตัวเราเป็นตัวเราอยู่วันนี้นั่นเอง
| จากคุณ |
:
Haruki13  
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 พ.ย. 55 19:06:58
|
|
|
| 
