คราแรมร้างห่างกันไปใจหล่นหาย ด้วยมิวายให้ระทมขมหม่นเศร้า
ได้เพียงแต่แค่ฝากไปในหมู่ดาว ช่วยส่งข่าวบอกคราวครั้งยังอาวรณ์
กิ่งไม้ไหวดุจใครไหนกระซิบ หวังหรี่ริบหยิบมากอดทอดเคียงหมอน
โปรดอย่าได้หายเงียบไปใจรอนรอน อกสะท้อนก้อนสะอื้นกล้ำกลืนทรวง
ท้องทะเลเห่ซัดกวาดเกลียวคลื่น ทั้งแผ่นพื้นผืนสมุทรสุดแห่งห้วง
มหรรณพจบหล้าบรรดาปวง ฝากความห่วงล่วงไปสาดซัดใจคน
ภูผาชันอันตระหง่านกระดานข่าว ร้อยเรื่องราวร้าวรู้สึกผนึกทุกหน
ใครที่ห่างร้างกันไปให้ยินยล ว่าหนึ่งคนทนได้ยากหากพรากไป
ปุยก้อนเมฆเสกปั้นกลั่นอักษร คำเว้าวอนอ่อนหวานหวามหวั่นไหว
จะคอยรอขอแต่คนอยู่หนไกล สดับทราบความนัยโดยไววัน
ธรณีที่แห่งนี้มีความหมาย ชีพสลายกายดับลงยังคงมั่น
เวลาเวียนเปลี่ยนคืนมิฝืนวัน ยังยืนยัน "วันที่รัก" จักไม่แปร
อยู่ดีฤๅไฉน .. ให้ได้รู้ อย่าให้อยู่สิ้นขัยไม่แยแส
โหยหาห่วงทรวงสะท้อนอกอ่อนแอ หรือทำได้ก็แค่ .. แต่เพียงรอ
*****************************
อยู่ดี ฤๅ ไฉน? ..
