ความคิดเห็นที่ 1 3 “ถ้าคุณสามีพร้อมฟังแล้ว งั้นหมอเริ่มเลยนะครับ” “ครับ” “เริ่มต้นที่ข่าวดีกันก่อน ก้อนเนื้องอกในสมองของคุณแพรวานั้นมีขนาดยังไม่ใหญ่มาก ถือเป็นโชคดีที่ตรวจพบในระยะที่เนื้องอกยังไม่ทำลายสมองมากนัก” “แล้วข่าวร้ายล่ะครับ” “มีก้อนเนื้อบางส่วนอยู่ในจุดอันตรายจนไม่สามารถผ่าตัดออกไปได้หมด นั่นหมายความว่าหลังจากผ่าตัดนำก้อนเนื้อส่วนหนึ่งออกไปแล้ว ทางเราก็ยังต้องทำการรักษาคุณแพรวาต่อด้วยการฉายรังสีระดับสองมิติ คุณสามีตามทันไหมครับ?” “ทันครับ แต่ถ้าหมอจะอธิบายอีกนิดจะดีมาก หมอตั้งใจจะบอกผมเรื่องอะไรกันแน่ครับ?” “คือหมออยากจะบอกว่าการผ่าตัดก็ดี การฉายรังสีก็ดี ล้วนแต่มีค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูงมาก ทางเราไม่อยากให้มีเรื่องผิดใจกันระหว่างโรงพยาบาลกับคนไข้ในภายหลัง ก็ขอถามตรงๆ เลยนะครับว่าทางคนไข้มีความสามารถพร้อมที่จะจ่ายค่ารักษาเต็มจำนวนหรือไม่ ถ้าไม่พร้อม หมอก็มีทางเลือก – ” “ - คุณหมอตั้งใจจะพูดเรื่องค่ารักษางั้นหรือครับ?” “เอ่อ ไม่ใช่ว่าทางเราจะเห็นแก่เงินหรืออะไรนะครับ แต่เพื่อเป็นการป้องกันปัญหาที่จะตามมา – ” “ – เลยต้องพูดกันก่อนเสียแต่ตอนนี้? ครับ ผมเข้าใจ หมอรักษาได้เต็มที่เลย ไม่ว่าค่าใช้จ่ายจะสูงขนาดไหน ผมก็มีปัญญาหามาจ่ายได้ ขอแค่ภรรยาของผมปลอดภัยเท่านั้นก็พอ” “การปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องนัก แต่นั่นแหละนะ ถ้าเป็นกับสิ่งที่เรารักที่เราชอบ อย่างไรฝ่ายอารมณ์ก็เป็นผู้ชนะอยู่ดี คุณว่าอย่างนั้นไหม?” เจ้าสัวทองมีพูดอย่างอารมณ์ดีขณะเดินนำตุลเข้ามาในแกลลอรี่ส่วนตัว “ครับ” ตุลรับคำ สายตาจ้องมองท้ายทอยที่ปกคลุมด้วยผมสีเทาบางเบาของชายสูงวัย ขณะนี้พวกเขาสองคนอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวางไร้หน้าต่าง ฝาผนังทุกด้านถูกจับจองด้วยกรอบรูปภาพทั้งขนาดเล็กและขนาดใหญ่ พวกมันเรียงรายแน่นเอียดแทบทุกตารางนิ้ว ราวกับจะไม่ยินยอมหลงเหลือพื้นที่ให้สิ่งแปลกปลอมใดๆ เบียดแทรกเข้าไปอีกแล้วนอกจากประตูบานหนึ่งปลายทางเดินด้านไกลสุด มันคือประตูห้องน้ำ ตุลรู้ดี ฉับพลันนั้น ช่างภาพหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่เล่นงานเขาเวลาก้าวเดินแต่ละก้าว เท้าของเขาเกร็งและหนักแทบยกไม่ขึ้น หูนั้นก็อื้อจนฟังอะไรก็ตามที่เจ้าสัวพูดได้ไม่ถนัดนัก ตุลยกมือปาดเหงื่อและเกือบเดินชนแผ่นหลังของชายสูงวัยโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่ออีกฝ่ายหยุดเท้าหน้าภาพถ่ายภาพหนึ่งอย่างกะทันหัน “คุณรู้จักประเทศกาบองไหม?” เจ้าสัวทองมีเอามือไขว้หลังและหมุนตัวกลับมาถามช่างภาหนุ่ม “ใช่ที่อยู่แถวๆ อเมริกาใต้และมีสงครามกันบ่อยๆ หรือเปล่าครับ?” ตุลพูด พยายามไม่หลบสายตาของชายสูงวัยที่จ้องมองมา ชายสูงวัยยิ้มอย่างพอใจ ผงกศีรษะและหันหน้ากลับไป “ลองดูรูปนี้สิ คุณเห็นอะไรบ้าง?” ตุลมีร่างกายที่สูงกว่าเจ้าสัวทองมีร่วมสิบเซนติเมตร เขาจึงไม่จำเป็นต้องเขย่งเท้าหรือโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อมองภาพนั้นผ่านไหล่ของฝ่ายตรงข้าม ภาพที่เจ้าสัวให้ตุลดูเป็นภาพถ่ายสีซีดภายในกรอบเลี่ยมทอง มันเป็นภาพศพของคนผิวดำศพหนึ่งถูกจับแขวนห้อยหัวกับต้นไม้ มีชายผิวดำอีกคนหนึ่งกำลังเงื้อขวานจามใส่ลำตัวให้ขาดเป็นสองท่อน ชายถือขวานกับศพแต่งเครื่องแบบคนละชนิด บ่งบอกชัดเจนว่าอยู่กันคนละฝ่ายของสงคราม จุดโฟกัสของภาพอยู่ที่ศพกับชายถือขวาน แต่แล้วสายตาของตุลก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง ในหมู่ใบไม้เขียวดกของต้นไม้ที่ถูกใช้เป็นที่แขวนศพ มีเงาเลือนรางของใบหน้าใครบางคนซุ่มอยู่ เป็นใบหน้าเดียวกับศพในภาพถ่าย “เชื่อกันว่าใบหน้ากลางใบไม้นั้นเป็นวิญญาณของทหารที่ถูกฆ่าตายและนำศพมาย่ำยีให้เสียศักดิ์ศรี รูปนี้ถูกถ่ายได้โดยนักข่าวสงครามชาวอเมริกัน ผมซื้อมันมาจากลูกชายของเขาหลังจากที่เขาตายไปแล้วเมื่อสิบแปดปีก่อน” เจ้าสัวทองมีหัวเราะหึๆ “ราคาของภาพใบนี้คือสิบล้านบาท กับภาพที่ไม่มีใครรู้จักและไม่สามารถนำมาใช้งานอะไรได้อีกนอกจากแขวนบนผนัง นี่นับเป็นการลงทุนที่โง่เขลา แต่นี่ไม่ใช่การลงทุน แต่มันเป็นการซื้อความสุขให้ตัวเองต่างหาก” “ครับ มันคือของตอบแทนสำหรับความเหน็ดเหนื่อย” ตุลกล่าวและเริ่มต้นชำเลืองมองภาพถ่ายภาพอื่นๆ อย่างจริงจัง สติของเขากลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เหงื่อผุดพรายขึ้นมาบ้างแต่น้อยลงแล้ว ช่างภาพหนุ่มเดินตามหลังเจ้าของสถานที่อีกครู่ใหญ่ แล้วเขาก็ตระหนักว่าที่นี่ไม่ใช่เพียงแกลลอรี่ที่รวบรวมภาพถ่ายแปลกประหลาดจากทุกมุมโลกหลายร้อยใบเท่านั้น แต่มันยังเป็นการรวบรวมภาพถ่ายสงครามจากทุกมุมโลกและทุกยุคสมัยอีกด้วย ไล่ระดับความเก่าแก่ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่หนึ่งมาถึงสงครามเวียดนามและการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในเขมร พลันท้องไส้ของตุลกลับมาปั่นป่วนอีกครั้ง เขาชำเลืองมองภาพทุกภาพเพียงผ่านๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าสัวทองมีถึงต้องการสะสมภาพถ่ายติดวิญญาณเฉพาะภาพที่ถ่ายจากช่วงสงครามเท่านั้น ความรุนแรงในภาพสามารถสะท้อนความน่าสะพรึงได้มากกว่าวิญญาณหรือสิ่งเหนือธรรมชาติที่โผล่เข้ามาในภาพหลายเท่า ภาพมนุษย์แขนขาขาด ภาพศพที่ถูกยิงพรุนทั่วร่างและนำมาลบเกียรติแห่งการเป็นมนุษย์อย่างหยาบคาย ภาพของเชลยสงครามและประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่นัยน์ตามีแต่ความหมองหม่นหมดหวัง ตุลไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเจ้าสัวทองมีรู้สึกมีความสุขได้อย่างไรกับการจ้องมองภาพถ่ายเหล่านี้ หากพีระเข้ามาในแกลลอรี่นี้ด้วย ตุลคิดว่าคอลัมนิสต์หนวดดกต้องยิงคำถามนี้แน่นอน แต่แล้วช่างภาพหนุ่มก็ได้เข้าใจเมื่อเจ้าสัวพาเขามาชมภาพถ่ายใบหนึ่งซึ่งมีผ้าสีแดงปิดคลุมเอาไว้ หัวใจของตุลเต้นระรัว เขารู้ว่าเวลาแห่งการลงมือของเขากำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ช่างภาพหนุ่มเลื่อนมือมาแตะกระเป๋าสะพายเพื่อให้แน่ใจว่าของที่เขาต้องใช้งานยังอยู่ในที่ของมันตามที่เขาจัดวางเอาไว้ แต่ก่อนจะได้ลงมือทำอะไร ตุลก็ต้องละมือออกจากกระเป๋าเมื่อเจ้าสัวทองมีหันหน้ากลับมาถามเขาว่า “คุณรู้สึกอย่างไรบ้างกับแกลลอรี่ของผม?” รู้สึกอยากอ้วกจะตายอยู่แล้ว ตุลพูดในใจ ส่วนปากตอบกลับไป “ผมว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับคนรุ่นหลังมากเลยครับ ภาพเหล่านี้ไม่ใช่จะหาดูกันง่ายๆ แล้วคุณลุงวางแผนสำหรับเปิดนิทรรศการหรืออะไรทำนองนั้นให้คนเข้าชมบ้างไหมครับ?” เจ้าสัวทองมีส่ายศีรษะ “ผมไม่คิดว่าในประเทศของเราจะมีคนสนใจหรือยอมรับภาพพวกนี้สักเท่าไหร่หรอก” “อ้อ ครับ นั่นสินะ” ตุลผงกศีรษะทำเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก็เป็นจังหวะที่เจ้าสัวหันหน้ากลับไปจ้องมองผืนผ้าคลุมสีแดงที่ปิดบังภาพถ่ายภาพนั้น ตุลรู้ดีว่ามันคือภาพอะไร เพราะสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมายืนอยู่ที่นี่ ตรงนี้ วินาทีนี้ ก็คือเจ้าภาพถ่ายที่มีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าภาพถ่ายจากกล้องโพลาลอยด์ปกติเสียเท่าไหร่ภาพนี้นี่เอง “คุณรู้จักคนที่ชื่อซาโล้ธ ซาร์ไหม?” ชายสูงวัยถาม ไม่หันหน้ากลับมามอง ตุลรู้ว่าชื่อนั้นเป็นใคร แต่เขาต้องแกล้งทำไม่รู้จักไว้ก่อน ตุลตอบ “คุ้นหูมากครับ แต่ไม่แน่ใจว่าเคยได้ยินมาจากไหน” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้น แล้วเจ้าสัวทองมีก็พูด “ถ้าอย่างนั้นพอล พตล่ะ รู้จักรึเปล่า?” “พอล พต?” ตุลทำเสียงประหลาดใจ “ผู้นำเขมรแดงที่ทำรัฐประหารกัมพูชาเมื่อปี 1975 น่ะหรือครับ?” “ใช่แล้ว พอล พตคนนั้น” ศีรษะด้านหลังของชายสูงวัยผงกหงึกหงัก “และเขาเป็นคนๆ เดียวกับซาโล้ธ ซาร์ที่ผมเอ่ยถึง” ตุลไม่ทราบว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของการเอ่ยถึงอดีตผู้นำเผด็จการเขมรแดงคืออะไร แต่ช่างภาพหนุ่มคิดว่าเขาได้ยินความมีชีวิตชีวาแสดงตัวอยู่ในน้ำเสียงของเจ้าสัวทองมีอย่างเด่นชัด พลันวินาทีนั้น ร่างอันผ่ายผอมของชายสูงวัยที่ยืนอยู่เบื้องหน้าก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเมื่อค่อยๆ หมุนกายกลับมาและถามว่า “มีคนตายภายใต้คำสั่งของซาโล้ธ ซาร์นับล้านคน ทั่วโลกประณามว่าเขาเป็นซาตานเดินดิน แต่หากเขาเป็นซาตานจริง คงไม่ต้องตายภายใต้เปลวไฟของยางรถยนต์ราคาถูกหรอก เป็นเพราะอะไรงั้นหรอ?” เจ้าสัวทองมีแค่นหัวเราะเหมือนโกรธแค้นใครสักคน “มันเป็นเพราะว่าซาตานไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับซาโล้ธ ซาร์น่ะสิ” ตุลไม่รู้ว่าควรจะรับคำอย่างไรให้เหมาะสม จึงตัดสินใจยิ้มฝืดและยืนเงียบๆ รอให้เจ้าสัวกล่าวต่อไป “ผมมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ว่าซาตานไม่ได้อยู่ข้างเขา – แม้มันจะเป็นหลักฐานที่ไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับก็ตาม – แต่ความน่ากลัวของมันก็ทำให้มีนักการเมืองชาวคริสต์บางคนทุ่มเงินจ้างให้คนไล่ล่าทำลายภาพนี้มาแล้ว” พูดจบเจ้าสัวก็พยักพเยิดไปทางภาพถ่ายที่มีผ้าสีแดงปิดคลุมไว้ ความโกรธแค้นสลายหายไป ชายสูงวัยกลับมาเป็นเจ้าสัวผู้สุภาพอ่อนโยนดังเดิม ช่างภาพหนุ่มรู้ว่าเขาจะเสียเวลาต่อไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแล้วแผนการทุกอย่างจะผิดเพี้ยนไปหมด เขาจะต้องลงมือตอนนี้และต้องลงมืออย่างรวดเร็วไร้สุ้มเสียงใดที่จะเล็ดลอดออกไปให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่ยืนเฝ้าหน้าห้องแกลลอรี่ผิดสังเกต ตุลพูด “มันคือภาพอะไรหรือครับคุณลุง ทำไมถึงต้องมีผ้าปิดไว้ด้วย?” “มันคือภาพถ่ายซาตาน มันเป็นภาพต้องสาป สาเหตุที่ผมต้องนำผ้ามาปิดไว้ก็เป็นเพราะว่าหากใครก็ตามได้รับชมภาพนี้และไม่ทำการแก้คำสาปซึ่งก็ไม่มีใครทราบว่าวิธีแก้คืออะไร คนผู้นั้นจะต้องมีอันเสียชีวิตภายในเวลาหกสิบหกชั่วโมงหลังจากนั้น” มุมปากของเจ้าสัวบิดเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย “คุณเชื่อเรื่องคำสาปนี้ไหมล่ะ ถ้าไม่เชื่อ ผมจะเปิดให้ดู” ตุลเชื่อเรื่องคำสาป ด้วยว่าเขาได้ค้นคว้าเกี่ยวกับภาพถ่ายซาตานมาพักใหญ่ เขารู้ดีว่าสถิติของผู้เสียชีวิตหลังรับชมภาพถ่ายซาตานมีจำนวนและระยะเวลาที่แม่นยำเที่ยงตรงขนาดไหน แต่เพื่ออนาคตของเขากับภรรยา ตุลตอบออกไปว่า “ผมว่ามันไม่น่าเป็นเรื่องจริงหรอกครับ คำสาปอะไรพวกนั้น” ช่างภาพหนุ่มตระหนักดีว่ามันคือความจริง แต่ไม่เป็นไร เขารู้วิธีแก้คำสาปและกำลังจะได้ลงมือทำอยู่รอมร่อแล้ว “งั้นหมายความว่าคุณอยากดูภาพนี้?” ชายสูงวัยถาม นัยน์ตาหลังกรอบแว่นเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ช่างภาพหนุ่มพยักหน้า “ครับ ผมอยากดู” “ดี เป็นการตัดสินใจที่ดีมาก” เจ้าสัวทองมีกล่าวอย่างอารมณ์ดี หมุนตัวกลับไปกดปุ่มสีแดงเล็กๆ ที่ติดอยู่ใต้ภาพถ่ายเยื้องมาทางขวาเล็กน้อย บังเกิดเสียงบี๊บดังขึ้น แล้วผ้าสีแดงที่ปิดบังกรอบภาพถ่ายก็ถูกดูดเข้าไปภายใต้ช่องแคบยาวเล็กๆ ที่ปรากฏด้านบนภาพถ่าย ผ้าสีแดงหายไปราวม่านกั้นที่ถูกดึงขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ละครเวทีกำลังจะเริ่มต้นการแสดง ภาพถ่ายซาตานที่เห็นตรงหน้า ไม่แตกต่างอะไรกับภาพถ่ายปลอมที่ตุลมีอยู่ในกระเป๋าสะพาย มันมีทุกอย่างที่เหมือนกันชนิดหาจุดต่างไม่ได้ด้วยสายตาของมนุษย์ ตุลล้วงมือเข้ามาในกระเป๋าสะพายพร้อมกับใช้สายตาสำรวจภาพถ่ายนั้นทุกจุดเพื่อกันความผิดพลาด มันเป็นภาพสนามกว้างในสถานที่ที่เรียกว่าทุ่งสังหาร ณ จังหวัดกันดานชานกรุงพนมเปญ ถูกถ่ายไว้ราวปี ค.ศ.1977 มีทหารในชุดเครื่องแบบเขมรแดงอยู่ในภาพสองคน ทั้งสองฉีกยิ้มให้กล้อง ปืนยาวในมือที่กอดแนบอกล้อประกายกับแสงแดดของดวงตะวันที่เบื้องบนวิบวับ ด้านหลังของพวกเขาเป็นหัวกะโหลกและศีรษะของมนุษย์ที่ถูกฝังดินตากแดดร้อนเปรี้ยงเพื่อทรมานให้ตายทั้งเป็น แต่จุดที่สามารถทำให้สายตาของผู้จ้องมองถึงกับผงะได้ก็คือปุยเมฆสีขาวบนฟ้าซึ่งจะเป็นเพราะกระแสลมหรืออะไรก็ตามแต่ที่บันดาลให้มันมีรูปทรงบิดเบือนคล้ายใบหน้าของมนุษย์ มีหู ตา จมูก ปาก มีแม้กระทั่งลูกตาที่แสดงแววกร้าวแห่งความโกรธแค้น แต่สิ่งหนึ่งที่ใบหน้าบนปุยเมฆนั้นมีแตกต่างจากมนุษย์ก็คือ เขาแหลมสองเขาที่โผล่ออกมาจากข้างศีรษะทั้งสองด้าน... “ตอนนี้คุณกำลังสบตากับซาตาน” เจ้าสัวทองมีกล่าว กำลังจะหมุนตัวกลับมาเพื่อพินิจปฏิกิริยาของช่างภาพหนุ่ม “คุณรู้สึกอย่างไรบะ – ” ตุลไม่ปล่อยให้ชายสูงวัยหมุนตัวกลับมา เขาตัดสินใจที่จะล้วงมือออกมาจากกระเป๋าสะพายในเวลานั้น มือของเขามีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งติดมาด้วย มันทำหน้าที่ปิดครึ่งปากครึ่งจมูกของเจ้าสัวทองมีตามความตั้งใจของตุลพอดีเมื่อเขาเอื้อมแขนข้ามไหล่ของเจ้าสัวไปในลักษณะคล้ายการใช้ท่อนแขนรัดคอจากด้านหลัง ช่างภาพหนุ่มดึงร่างของชายสูงวัยให้ห่างออกมาจากผนัง เพื่อป้องกันไม่ให้มือของเจ้าสัวสามารถตะกายผนังและทำให้ภาพถ่ายที่แขวนอยู่บนนั้นร่วงลงมาตกแตกซึ่งจะเป็นการเรียกความสนใจจากบอดี้การ์ดหน้าประตูทั้งสองคน ทุกอย่างดำเนินไปตามขั้นตอนที่เขาฝึกซ้อม ตุลภาวนาขอให้ทุกอย่างสำเร็งลุล่วงเหมือนอย่างที่เขาฝึกซ้อมไปตลอด อย่าให้มีเหตุไม่คาดฝันใดเกิดขึ้นเลย ร่างของชายสูงวัยไถลรูดทรุดลงบนพื้น ตุลย่อกายลงตามติดและล็อคตัวใช้ผ้าเช็ดหน้าโปะจมูกไม่ปล่อย ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที ร่างของเจ้าสัวทองมีก็หยุดเคลื่อนไหว ชายสูงวัยอ่อนยวบไปทั้งกายและแน่นิ่งไม่ต่างจากพวกคนตายในภาพถ่ายแม้แต่น้อย แต่ตุลทราบว่ายาที่โปะอยู่ในผ้าเช็ดหน้าไม่สามารถทำให้ตายได้ นี่เป็นเพียงแค่ยาสลบ ส่วนยาสำหรับความตายนั้นอยู่ในเข็มฉีดซึ่งรออยู่ในตลับใส่ของที่อยู่ในกระเป๋าสะพายของเขาอีกเช่นกัน ตุลวางร่างของเจ้าสัวลงบนพื้น เก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวังไม่ให้ตนเองเผลอแตะต้องด้านที่มียา จากนั้นก็กำลังจะหยิบตลับใส่เข็มฉีดยาออกมา พลัน มือของใครบางคนก็เคาะประตูห้องพร้อมเสียงร้องเรียก “คุณท่านคะ มีโทรศัพท์จากคุณนฤมลค่ะ”   ตุลชะงักกึก เย็นวาบไปทั้งตัว คำภาวนาขอให้การลงมือของเขาปราศจากอุปสรรคขัดขวางไม่เป็นความจริงเสียแล้ว ช่างภาพหนุ่มตระหนักในสถานการณ์ดี มันจะน่าสงสัยมากหากไร้เสียงขานรับตอบกลับไปจากภายในห้อง ดังนั้น อย่างไม่มีทางเลือกมากนัก เขาข่มใจทิ้งร่างของเจ้าสัวไว้บนพื้นอย่างนั้นขณะยกแขนเสื้อปาดเหงื่อและเดินตรงดิ่งไปที่ประตู ตุลปลดล็อคและแง้มประตูเปิดให้เกิดช่องว่างน้อยที่สุดเท่าที่จะน้อยได้และกล่าว “ท่านเจ้าสัวเข้าห้องน้ำครับ ให้ผมไปเรียกไหม?” หญิงรับใช้ทรงสะบึ้มเบิกตาที่ติดขนตางอนพราวมองเขาและตอบ “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เพียงแต่ว่าท่านออกจากห้องน้ำเมื่อไหร่ ช่วยเรียนท่านทีนะคะว่าลูกสาวของท่านโทรมา” “ครับ ผมจะเรียนท่านให้” ตุลผงกศีรษะอย่างแข็งขันและยิงฟันยิ้มให้หญิงรับใช้ เธอยิ้มตอบและเล่นหูเล่นตาพอประมาณก็หมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้พื้นที่หน้าประตูห้องยึดครองโดยชายชุดสูททั้งสองผู้เป็นบอดี้การ์ดคู่ใจของเจ้าสัวทองมีตามเดิม ตุลกวาดตามองทั้งคู่และพบว่าทั้งคู่ก็กำลังขมวดคิ้วมองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ช่างภาพหนุ่มจุดยิ้มให้ชายชุดสูททางขวามือผู้สวมแว่นดำเล็กน้อยก่อนที่เขาจะงับประตูปิดอย่างรวดเร็ว ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตุลไม่ลืมที่จะล็อคประตูก่อนเดินกลับไปที่ร่างของชายสูงวัย โชคดีที่ห้องน้ำเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของเขาอยู่แล้ว เขาจึงปั้นแต่งเรื่องได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ตุลล้วงมือลงไปในกระเป๋าสะพาย หยิบตลับใส่เข็มฉีดยาออกมา ช่างภาพหนุ่มย่อกายลงนั่งคุกเข่าข้างๆ ร่างเจ้าสัวทองมี สองตาของเขามีแต่ภาพจากดีวีดีสารคดีการฉีดยาพิษนักโทษประหารที่เขาดูมันจนจำขึ้นใจ ตัวยาที่เขาถืออยู่นี้คือสารที่เรียกว่าโพแทสเซียมคลอไรด์แบบเข้มข้น กับต้นไม้ สารชนิดนี้ถือเป็นปุ๋ยที่ทำให้ชีวิตเจริญเติบโตงอกงาม แต่กับมนุษย์ มันคือมัจจุราชที่จะกระชากลมหายใจออกไปอย่างเลือดเย็น ณ ปัจจุบัน กฎหมายประหารชีวิตเกือบทั่วโลกล้วนพิพากษาความตายของนักโทษด้วยสารเคมีตัวนี้ ตุลได้รับตลับบรรจุเข็มฉีดยาและดีวีดีประกอบการฉีดยาจากคนของ “ผู้จ้าง” เมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่แล้ว ไม่มีอะไรที่เขาจะต้องกลัวเกี่ยวกับความผิดพลาด ขอแค่ปลายเข็มทิ่มเข้าไปในเส้นเลือดของเจ้าสัวทองมีได้เท่านั้น ตัวสารมรณะที่ถูกฉีดเข้าไปจะทำงานของมันเอง ไม่มีอะไรที่ตุลจะต้องทำอีกนอกจากนำเจ้าสัวเข้าไปในห้องน้ำและจัดฉากให้เหมือนกับว่าเจ้าสัวทองมีเกิดอาการหมดสติในห้องน้ำอย่างปัจจุบันทันด่วน ตุลใช้เวลาสามนาทีในการหาเส้นเลือดและฉีดสารพิษเข้าไปในร่างกายของชายสูงวัย หมดอีกห้านาทีกับการแบกร่างอันผ่ายผอมของเจ้าสัวเข้ามานั่งบนชักโครกในห้องน้ำ ปลดกางเกงออกและรูดลงมากรอมข้อเท้า จัดวางมือไม้ให้ห้อยตกอย่างที่ควรจะเป็น ศีรษะนั้นเอนพิงไปด้านหลัง แว่นตายังคงติดอยู่บนดั้งจมูกอย่างจงรักภักดี ตุลหมดอีกสองนาทีกับการสำรวจความเรียบร้อยทั้งหมด แล้วเขาก็เดินออกจากห้องน้ำ ดึงประตูปิด ก้าวปราดๆ มายังภาพถ่ายซาตาน ซึ่งเป็นงานลำดับสุดท้าย แต่เป็นงานที่สำคัญที่สุดของเขาในวันนี้ - และอาจจะในชีวิตนี้ด้วย ช่างภาพหนุ่มหยิบกรอบภาพที่บรรจุภาพของปลอมออกมาจากกระเป๋าสะพาย ก่อนหน้านี้หนึ่งวันได้มีคนแอบเล็ดรอดเข้ามาขันน็อตที่ล็อคฐานด้านซ้ายกับด้านขวาของกรอบภาพติดกับฝาผนังให้หลวมออกโดยที่เจ้าสัวทองมีไม่รับรู้ ตุลจึงสามรถถอดภาพของแท้ออกและสับเปลี่ยนของปลอมแทนที่ได้อย่างง่ายดาย เขาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ภาพถ่ายในตำนานสยองขวัญก็เข้ามานอนอยู่ในกระเป๋าของเขา ส่วนของปลอมก็อยู่บนผนังหลังผ้าสีแดงที่เขากดปุ่มให้มันเลื่อนลงมาปิดบังภาพถ่ายตามหน้าที่ของมันเหมือนเดิม ตุลใช้เวลาทำงานเบ็ดเสร็จไม่ถึงสิบห้านาที นับเป็นความรวดเร็วที่น่าพอใจทีเดียวและเขาหวังว่ามันจะดีพอสำหรับเรื่องราวที่จะตามมาต่อจากนาทีนี้เป็นต้นไป ตุลสูดหายใจลึก เดินไปที่ประตู ปั้นสีหน้าให้ตื่นตกใจก่อนจะปลดล็อคและเปิดประตูออกไปแจ้งแก่บอดี้การ์ดทั้งสองคนว่า “ช่วยเข้าไปดูเจ้าสัวหน่อยครับ ผมเห็นท่านเข้าห้องน้ำไปตั้งนานแล้ว ไปเรียกก็ไม่มีเสียงขานตอบกลับมา ไม่รู้ท่านเป็นอะไรรึเปล่า!” ชายชุดสูทร่างเตี้ยเลิกคิ้วสูงเบิกตาโต แต่ในวินาทีเดียวกันนั้น คู่หูร่างสูงผู้สวมแว่นดำก็เลือกที่จะปราดเข้ามาในห้องและกระโจนไปยังประตูห้องน้ำ ตุลเห็นเขาลองหมุนลูกบิด แน่นอนว่ามันไม่ได้ล็อคจากด้านใน แต่ชายแว่นดำก็หันหน้ามาบอกเมื่อชายร่างเตี้ยวิ่งเหยาะๆ เข้าไปสมทบว่า “ประตูล็อค ฉันจะพังมันเข้าไป” ชายร่างเตี้ยพยักหน้ารับทราบ ขยับถอยออกมาเล็กน้อยเพื่อเปิดพื้นที่ให้คู่หู ชายแว่นดำถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวก่อนยกเท้าถีบประตูเต็มแรง บานประตูเปิดผัวะออก เขากระโจนเข้าไปภายใน ชายร่างเตี้ยเดินไปหยุดหน้าประตูและถึงกับอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น ก่อนที่เสียงของเพื่อนคู่หูจะตะโกนลั่นว่า “ท่านไม่หายใจ! ให้พวกเราเตรียมรถไปโรงพยาบาลเร็ว!” ชายร่างเตี้ยหลุดออกจากความตกใจ เขาสามารถควบคุมสติได้อย่างรวดเร็วสมเป็นมืออาชีพขณะเลื่อนมือแตะหูฟังสื่อสารและพูด “ฉุกเฉิน! ฉุกเฉิน! พบท่านเจ้าสัวนั่งหมดสติในห้องน้ำ! จัดเตรียมรถส่งโรงพยาบาลด่วน!” ไม่กี่วินาทีให้หลัง ชายแว่นดำก็อุ้มร่างอันอ่อนปวกเปียกของเจ้าสัวทองมีออกมา ชายร่างเตี้ยเดินนำทางผ่านประตูออกไปก่อนเป็นคนแรกโดยไม่สนใจตุลเลย ตุลเองก็รู้สึกดีใจที่เขามีค่าเป็นเพียงอากาศธาตุในเวลาเช่นนี้   ชายแว่นดำเดินออกจากประตูไปเป็นคนต่อมา แต่ขณะที่เขาก้าวผ่านข้างประตูด้านนอกซึ่งเป็นจุดที่ตุลยืนอยู่ ชายแว่นดำก็เหลียวหน้ามาผงกศีรษะให้ตุลเล็กน้อย... เป็นสัญญาณบอกว่า งานของตุลเสร็จสิ้นลงแล้ว 4   “ผมจะทบทวนแผนการขั้นสุดท้าย กรุณาฟังให้ดี” “ครับ ผมกำลังฟัง” “ขั้นแรก เมื่อลงจากรถที่หน้าคฤหาสน์ของเจ้าสัวทองมี จะมีบอดี้การ์ดสองคนเดินออกมาตรวจค้นตัวคุณ หนึ่งในนั้นจะมีคนที่ใส่แว่นตาดำ เขาเป็นคนที่ทางเราซื้อตัวไว้แล้ว ปล่อยให้เขาค้นตัวคุณได้ตามสบาย เขาจะไม่ทำกระโตกกระตากเมื่อพบอาวุธของคุณ แต่ระวังอย่าให้บอดี้การ์ดอีกคนผิดสังเกต” “ครับ จะระวังครับ” “แล้วนี่คุณมาพร้อมกับคนสัมภาษณ์แล้วใช่มั้ย?” “พี่ระก็มาพร้อมกับผมแล้วครับ” “โอเค เมื่อถึงเวลาที่พวกคุณจะได้เข้าไปเยี่ยมชมแกลลอรี่ของเจ้าสัวทองมี กดโทรศัพท์ส่งสัญญาณมาที่ผมด้วย ผมจะให้คนที่สำนักพิมพ์โทรไปตามตัวคนสัมภาษณ์คนนั้นกลับมาโดยบอกว่ามีเรื่องเร่งด่วน คุณจะได้เข้าไปภายในแกลลอรี่กับเจ้าสัวเพียงสองคน ส่วนที่เหลือก็เป็นไปตามแผนเดิมที่คุยกันเอาไว้” “รับทราบครับ” “ท่านประธานฝากความหวังไว้กับคุณมาก...” “ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนครับ” “ดีแล้ว นี่แหละคือสิ่งที่ผมอยากได้ยิน” “ครับ” “อย่าลืมว่าหากคุณพลาด จะเกิดอะไรขึ้น” “ครับ เอ่อ แค่นี้ก่อนนะครับ พวกผมจะเข้าไปแล้ว” “ตกลง ได้ภาพมาเมื่อไหร่ก็ติดต่อมาแล้วกัน” “ครับ สวัสดีครับ” หลังเสร็จสิ้นการนัดแนะกับคนของผู้จ้างวาน ตุลก็ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพาย ขณะนี้เขาอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งย่านชานเมือง ผ่านมาหนึ่งวันหลังการตายของเจ้าสัวทองมี ช่างภาพหนุ่มยังคงเก็บภาพถ่ายซาตานไว้กับตนเอง แต่เขารู้ดีว่ามันจะอยู่กับเขาอีกเพียงไม่นาน เพราะอีกไม่ถึงสิบนาทีข้างหน้า กำลังจะมีใครบางคนมารับมันไปเพื่อทำลายตามจุดประสงค์ของท่านประธานผู้ที่เขาไม่เคยพบหน้า ตุลยังคงไม่อยากเชื่อว่าตนเองได้ทำเรื่องเหล่านั้นลงไปแล้ว เขาเป็นฆาตกรและเป็นหัวขโมย แต่มันก็เป็นการลงมือที่คุ้มค่าเมื่อแลกกับเงินค่าจ้างจำนวนสามสิบล้านบาท แม้มีความเป็นไปได้ที่แพรวาจะไม่ให้อภัยเขาหากเธอรู้ความจริง แต่ตุลคิดว่าเขาปิดบังความจริงกับเธอได้ ถึงไม่ใช่ตลอดไป แต่สักวันเธอคงซึ้งใจว่าเขายินยอมแลกทุกอย่างเพื่อเธอขนาดไหน ตุลเชื่อว่าแพรวาต้องเข้าใจเขา ช่างภาพหนุ่มหลุบสายตามองนาฬิกาข้อมือ อีกห้านาทีกว่าจะถึงเวลานัดหมาย เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ละเลียดกับกาแฟดำตรงหน้า ปล่อยตัวตามสบายให้บทเพลงป๊อปร่วมสมัยขับกล่อมในความเพลิดเพลิน ความคิดของเขาล่องลอยกลับไปในวันหนึ่งของหนึ่งอาทิตย์ก่อน ตอนนั้นเขาจำได้ว่าตนเองเดินออกจากห้องพักของภรรยาในโรงพยาบาล เดินเข้าลิฟต์เพื่อลงไปลานจอดรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน ภายในลิฟต์นอกจากเขาแล้ว ก็ยังมีผู้ชายวัยกลางสี่สิบคนหนึ่งยืนกุมเป้ากางเกงอยู่ในความเงียบ พวกเขายืนอยู่คนละมุมในลิฟต์ ไม่มีใครทำลายความเงียบในอากาศ จนกระทั่งประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกที่ชั้นหนึ่ง ชายคนนั้นก็เอ่ยขึ้นขณะตุลกำลังจะเดินออกจากลิฟต์ “สนใจทำงานที่จะทำให้คุณกับภรรยาหมดห่วงเรื่องค่ารักษาพยาบาลและอนาคตในภายภาคหน้าไหมครับ คุณตุล?” เท่านั้นเอง เมื่อตุลหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจ มันก็เป็นการเปิดประตูต้อนรับเขาสู่โลกของสมาคมลับ โลกที่มี “ท่านประธาน” เป็นดั่งพระเจ้าในการบังคับบัญชาทุกสิ่งทุกอย่าง โลกที่มีความเชื่อหลายอย่างที่ตุลไม่เคยคาดคิดว่าในศตวรรษนี้จะยังมีคนเชื่ออยู่ ยกตัวอย่างเช่นเรื่องของ ‘ภาพถ่ายซาตาน’ ใบนี้เป็นต้น “ท่านประธาน” ยินยอมจ่ายเงินนับสิบๆ ล้านเพื่อทำลายภาพถ่ายใบเดียว...ภาพถ่ายที่มีคำเล่าลือว่าหากใครก็ตามที่ได้ยลโฉมและสบตากับซาตานในภาพ ถ้าไม่ทำการแก้คำสาปโดยการสังหารคนเพื่อเป็นการสังเวยวิญญาณแด่ซาตานภายในเวลาหกสิบหกชั่วโมงแล้วไซร้ บุคคลผู้นั้นจะต้องสังเวยวิญญาณของตนเองให้แก่ซาตานแทนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลและออกจะไร้สาระในความคิดแรกของตุล ทว่าเมื่อมีรายชื่อและเอกสารการตายที่คนของท่านประธานนำมามอบให้เขาพิจารณา ตุลก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกขนลุกเหมือนกัน โดยเฉพาะในยุคปัจจุบันที่ภาพถ่ายอยู่ในการครอบครองของเจ้าสัวทองมีผู้ปรากฏตัวออกสื่อน้อยมาก แถมจำนวนคนที่ได้รับอนุญาตให้เข้าพบยังน้อยจนสามารถนับได้ภายในเวลาไม่กี่วินาที แต่นั่นหมายถึงคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ส่วนที่ได้เข้าพบและต้องเสียชีวิตในสามวันให้หลัง... มีจำนวนนับไม่ถ้วน ทุกคนเสียชีวิตหลังจากเจ้าสัวทองมีพาเข้าไปชมแกลลอรี่ส่วนตัวและอวดภาพถ่ายซาตานให้ดูด้วยความภาคภูมิใจ บางคนตายด้วยอุบัติเหตุเช่นรถชน บางคนตายด้วยโรคประจำตัวอย่างหัวใจกำเริบ แม้คนที่มีสุขภาพแข็งแรงดีก็ตาม จู่ๆ เส้นโลหิตในสมองก็แตกอย่างไม่มีสัญญาณเตือน สถิติเหล่านี้เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ จริงอยู่ที่ความตายของคนบางคนเกื้อหนุนให้เจ้าสัวทองมีหมดคู่แข่งทางธุรกิจ แต่กับบางคนแล้ว จะมีตัวตนอยู่หรือจะตกตายไป ก็ไม่มีผลกระทบใดต่อชีวิตของเจ้าสัวทองมีทั้งนั้น คนของ “ท่านประธาน” บอกตุลว่า มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่เจ้าสัวทองมีจะใช้ภาพถ่ายซาตานฆ่าคนเพื่อความสนุกสนาน เป็นการตอบสนองต่อความกระหายสงครามและการฆ่าล้างชีวิตที่เป็นความหลงใหลส่วนตัวของเจ้าสัวสูงวัย พิจารณาได้จากแกลลอรี่ภาพถ่ายของเขาที่โดยมากจะเป็นภาพของความรุนแรงที่มนุษย์พรรคพวกหนึ่งกระทำต่อมนุษย์อีกพรรคพวกหนึ่ง สะท้อนให้เห็นถึงความต้องการที่จะเป็นผู้อยู่เหนือกว่ามนุษย์คนอื่นๆ ในจิตใต้สำนึกของผู้เป็นเจ้าของ ตุลไม่แน่ใจว่าตนเองเชื่อเรื่องที่คนของ “ท่านประธาน” พูดหรือไม่ ถึงอย่างไรเขาก็ลงมือทำไปแล้ว เขาฆ่าเจ้าสัวทองมีตายไปแล้วด้วยมือที่กำลังวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะข้างนี้ มันไม่สำคัญอีกต่อไปว่าเจ้าสัวทองมีจะมีธาตุแท้เป็นคนอย่างไร  แต่มันสำคัญที่ว่าเขาคงตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกทำงานให้ “ท่านประธาน” ผู้ลึกลับที่รับปากว่าจะเคลียร์หลักฐานทุกอย่างที่จะโยงใยการตายของเจ้าสัวทองมีมาถึงตัวเขาให้หมดสิ้นไป ถึงแม้จะผ่านมาหนึ่งวันเท่านั้น แต่ตุลก็เชื่อว่า “ท่านประธาน” คงเป็นคนที่รักษาคำพูด อุ่นใจได้จากสาเหตุการตายของเจ้าสัวทองมีที่ถูกประกาศออกมาว่าหัวใจวายเฉียบพลัน ไม่มีอะไรผิดปกติมากไปกว่านั้นและการที่ตุลเป็นบุคคลสุดท้ายที่ได้อยู่กับเจ้าสัวก่อนเสียชีวิตก็ไม่ได้ถูกเอ่ยถึงเลยแม้แต่นิดเดียว เสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะจากป๊อปร่วมสมัยมาเป็นเพลงป๊อปย้อนยุค ตุลหยุดความคิดของตัวเองแล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือ ได้เวลานัดส่งภาพถ่ายแล้ว ตุลลุกขึ้นยืน วางเงินไว้บนโต๊ะและสะพายกระเป๋าที่ด้านในบรรจุซองใส่ภาพถ่ายซาตานอย่างเดียวเข้ากับไหล่เพียงหลวมๆ ตุลเดินไปที่ประตู หน้าประตูมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจะเดินเข้ามาพอดี พวกเขาจึงเดินชนกัน กระเป๋าสะพายของทั้งสองหลุดออกจากไหล่และร่วงลงบนพื้น พวกมันเป็นกระเป๋าที่มีสีและยี่ห้อเดียวกัน ทุกอย่างเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว “ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มผมยาวผู้มีอายุอ่อนกว่าตุลไม่กี่ปีค้อมศีรษะขอโทษขอโพยก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าสะพายบนพื้นขึ้นมาใบหนึ่ง “ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน” ตุลตอบอย่างยิ้มแย้ม หลังจากก้มลงหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นจากพื้นและรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่กระเป๋าที่มีภาพถ่ายซาตานของเขา การส่งมอบภาพถ่ายผ่านพ้นไปแล้ว ชายหนุ่มผมยาวพยักพเยิดให้ตุลและพูด “งั้นขอตัวก่อนนะครับ” “โชคดีครับ” ตุลผงกศีรษะตอบก่อนหมุนตัวเดินจากมา 5 “สวัสดีครับ ผมส่งมอบภาพถ่ายให้คนของท่านประธานไปแล้วนะครับ” “ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ?” “เรียบร้อยดีมากครับ” “ดี แล้วเราจะติดต่อกลับไป” “เดี๋ยวครับ ไม่ทราบว่าผมจะได้เงินค่าจ้างเมื่อไหร่ครับ?” “คุณไม่ไว้ใจเรารึ?” “เปล่าครับ ผมเพียงแค่ – ” “ – สอบถามดูเท่านั้น? ผมเข้าใจ คุณคงกดดันและกลัวมาก ไม่ต้องห่วง หากท่านประธานได้พิสูจน์ว่ามันเป็นภาพถ่ายของจริงและท่านได้เผาทำลายมันด้วยตัวเองเรียบร้อยแล้ว เราจะโอนเงินค่าจ้างทั้งหมดให้คุณทันที ระหว่างนี้สิ่งที่คุณทำได้คือรอคอยเท่านั้น” “ครับ ผมจะรอ” “รออะไรอยู่หรอคะ?” แพรวาส่งเสียงถามจากเตียงคนป่วย “ฉันเห็นคุณนั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์เอาเป็นเอาตายมาสองสามวันแล้ว” “เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ผมแค่รอเมล์ติดต่อเรื่องงานจากเพื่อนเท่านั้น” ตุลตอบ ฉับพลันนั้นโทรศัพท์ในมือของเขาส่งเสียงดังติ๊ง เป็นสัญญาณว่ามีข้อความเข้า ช่างภาพหนุ่มปั้นยิ้มให้ภรรยาแล้วตวัดสายตามองหน้าจอ ผู้ส่งมาเป็นเบอร์ศูนย์บริการธนาคารบัญชีเงินฝากของเขา มันส่งมาแจ้งเตือนว่า เงินจำนวนสามสิบล้านบาทถ้วน ได้เดินทางมาถึงบัญชีของเขาเรียบร้อยแล้วเมื่อวินาทีที่ผ่านมา -------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 16:32:54 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 16:30:42 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 16:28:13

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มา - ที่ไป เรื่องสั้นเรื่องนี้ ได้รับอิทธิพลมาจากการอ่านหนังสือและดูหนังสยองขวัญประเภทตามล่าหาของอาถรรพ์ของตะวันตกหลายๆ เรื่องจนคันมืออยากเขียนอะไรที่ให้อารมณ์แบบนั้นขึ้นมาบ้างสักเรื่องหนึ่ง จึงออกมาเป็นเรื่องนี้ในที่สุด คนเขียนหายหน้าไปนานต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่รอคอยกันนะครับ วันนี้สองทุ่มยี่สิบนาทีมชาติไทยจะลงสนามฟาดแข้งกับพม่าเพื่อนบ้านของเรา ยังไงก็อย่าลืมส่งใจเชียร์กันนะคร้าบ(ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนิยายเล้ยยย) ปล.สัปดาห์หน้า พบกับเรื่องสั้นขนาดยาว(มาก) เรื่อง "คำสาบานที่ลบเลือน" ซึ่งแบ่งเป็นสี่พาร์ท จะออนแอร์สัปดาห์ละสองพาร์ทคือวันอังคารหนึ่งพาร์ทและวันศุกร์อีกหนึ่งพาร์ท ใครที่ชอบอ่านแนวฆาตกรต่อเนื่องโรคจิตๆ ก็ขอฝากติดตามด้วยนะครับ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ขอให้นักอ่านทุกท่านรักษาสุขภาพด้วยครับ จะได้ไม่ป่วยงอมแบบคนเขียน แหะๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 16:29:10

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 20:58:58

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกอ่ะ แต่ลุ้นเก้อนึกว่าจะมีหักมุม อ่านมาจนใกล้ ๆ ตอนที่ตุลจะจิ้มเข็มใส่แขนเจ้าสัวนี่ แทบไม่หายใจ จบแบบนุ่มนวลมากเลย แฮปปี้เอนดิ้งฉีกแนวจากเรื่องก่อน ๆ ร้ายนักนะคะ เอาคุกกี้ “นับดาว“ มายั่วซะเลย จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 08:51:38

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : oxygen2me เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 12:02:33

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าเทียบกับงานในชุดนี้ เรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมา เรื่องนี้ถือว่า เบา..ไม่ใช่ข้อเสียนะครับ เพราะเบาแต่อร่อย ทานไปได้เรื่อยๆ จนหมดจาน คล้ายๆ คุกกี้ “นับดาว“ ของคุณSniper นั่นล่ะครับ การโยงอ้างอิงไปยังภาพถ่ายต่างๆ และตัวบุคคล เหตุการณ์ในอดีต ทำให้เรื่องดูมีมิติสมจริงสมจังแม้จะเกี่ยวกับอาถรรพ์ภาพซาตานก็ตาม และเรื่องสนุกๆก็ไม่จำเป็นต้องหักมุมเสมอไป เนอะ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 55 14:47:08 จากคุณ : Psycho man (GTW) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 14:45:36

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ^ แหม จารย์จีเจ้าขาาาาา ก็เค้าจำมาจากเรื่องก่อน ๆ นี่นา ไม่ได้บอกว่าไม่มีหักมุมน่ะไม่ดี แต่แบบ เหมือนจะดูหนังสยองขวัญสักเรื่อง ผู้หญิงเราก็จะเตรียมผ้ามาปิดตา อยากดูแต่ก็กลัว จินตนาการล่วงหน้าไปสามขุม พอเรื่องเข้มข้นจนถึงจุดที่คิดว่าน่าจะเป็นไคลแมกซ์ละ ตาก็เบิกโพลงรอเวลากรี๊ดตกใจกันทั้งนั้นแหละ   แต่พอเรื่องจบลงดี ๆ ผู้หญิงแบบเรา ๆ ก็จะ “อ้าว ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ" แต่ถ้ามีคนมาถาม เราก็จะบอกว่า "สนุกดี ลองไปดูเรื่องนี้สิ“ แล้วสุดท้ายเจ้าตัวก็ขวนขวายหาหนังแนวนี้เรื่องอื่นมาดูอีก เพราะคิดว่าภูมิต้านทานดีพอ หนังไม่ได้น่ากลัว แล้วก็กลายเป็นกลัวแต่ก็ดู กลัวแต่ก็อ่าน เหมือนเค้าไง ^^~ ******************** คุณน้องคะ อย่าลืมแจ้งข่าวถ้าได้ตีพิมพ์นะ จะซื้อมาเก็บไว้ ^^~ จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 15:39:07

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีทุกคนวันลอยกระทงครับ! แหะๆ มาทักทายช้าก็ได้แต่ลีลาเฉไฉไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละครับ เอื๊อก! เพราะฉะนั้น เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เรามาตอบคนอ่านทั้งสี่ท่านกันเลยดีกว่า @3 - คุณมาโซคิส มาทักทายกัน ขอบคุณมากๆ เลยครับ ไม่มีสิ่งใดมอบให้ นอกจาก หนึ่งดวง ^^ @4 - บก.สไนเปอร์ มาซะเช้าจังเลย อิอิ เอาคุกกี้มายั่วแบบนี้ ตายครับตาย ตายลูกเดียว งั่มๆ ความจริงแล้วการไม่หักมุมก็ถือว่าหักมุมอย่างหนึ่งนะครับ หักมุมเพราะมันไม่หักมุม ฮ่ะๆ ตอนจบที่วางไว้อีกแบบก็มีนะครับ คือตุลถูกพบกลายเป็นศพในอีกไม่กี่วันให้หลังการสังหารเจ้าสัว แต่ก็ยังมีเงินลึกลับเพิ่มเข้ามาในบัญชีของแพรวา แต่(อีกแล้ว) ผมคิดว่าคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อความรักอย่างตุล ไม่สมควรที่จะพบจุดจบที่เลวร้ายอบ่างนั้น หลังจากขบคิดอยู่ประมาณหนึ่งจุดแปดวินาที(นานมากนะนั่น) ผมเลยตัดสินใจว่าจบแบบฟิล กู้ด happy ending ดีกว่าครับ ^^ @5 - คุณ oxygen2me ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นกันนะค้าบบบ :) @6 - อาจารย์จี คุกกี้ของบก.เค้ากินหมดโดยไม่รู้ตัวเลยเนอะครับอาจารย์ ดีใจที่อาจารย์รู้สึกอร่อยและทานแล้วไม่อึดอัดท้องครับ ปล.รองานเขียนของอาจารย์อยู่นะครับ รู้สึกว่าไม่ได้อ่านมาพักใหญ่ๆ แล้วเนาะ @7 - บก.สไนเปอร์ ผมไม่เชื่ออ่ะว่าเวลาดูหนังผีบก.จะเอามือปิดตาข้างหนึ่ง ภาพที่ผมจินตนาการไว้นะ เวลาถึงฉากที่ผีโผล่หรือถึงฉากเลือดสาดเสียวไส้ ในขณะที่คนทั้งโรงยกมือปิดตาสะดุ้งสุดตัว จะมีหญิงสาวคนหนึ่งจะนั่งทำหน้าอารมณ์ประมาณว่า...อาห์ นี่แหละที่รอคอย อิอิ เผ่นดีก่า :p แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 55 16:36:45 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 16:32:57

ความคิดเห็นที่ 9 วันศุกร์กลับมาอ่านนะน้องทะเล . . . ขอจกคุกกี้ บก. ไปก่อน พร้อมมาชวนไปลอยกระทงกันจ้า เผ่นด้วยๆ   แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 55 21:36:38 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 55 21:35:18 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 21:34:21

ความคิดเห็นที่ 10 นายทะเลฯ จะบ้าเหรอ .. เค้าออกจะบอบบาง ไอ้ที่ปิดตาข้างเดียวดูไม่มีอ่ะ เปิดตาดูมันทั้งสองข้างนี่ล่ะ โหดมะ ? ถึงฉากตื่นเต้นลุ้นระทึก ถ้านั่งดูแผ่นที่บ้านคนเดียว ก็สะดุ้งเบา ๆ แต่ถ้าสามีนั่งใกล้ ๆ เราต้องแอ๊บว่ากลัวนิดนึง ว้ายยย ที่รักขาาา น่ากลัวจังเลย น้องกลัว ๆ แล้วก็โผเข้าซุกจุ๊กกุแร้สามี สะดีดสะดิ้งออดอ้อนไรงี้ ฮาาาา ************** คุณกาป๊อมมมมม อาทิตย์นี้เค้าอบคุกกี้สองรอบละ รอบนึง สองกล่องบะเฮิ่ม บางบ้านอาจจะกินได้เป็นอาทิตย์ บ้านนี้อบรอบนึงกินได้สามวันค่ะ ฮาาา ช่วงนี้ต้องเริ่มสะสมไขมันไว้สู้อากาศหนาว กินแหลกทั้งคู่ ^^~ เอาสปาเกตตี้แกงไตปลา ฟิวชันสิ้นคิดของเค้ามาฝาก จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 01:36:23

ความคิดเห็นที่ 11 ลืมรูปเฉยเลย จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 01:37:20

ความคิดเห็นที่ 12 สปาเก็ตตี้แกงไตปลาน่ากินมวากกกก ><~ รอซื้อเก็บเมื่อตีพิมพ์รวมเล่มเช่นกันจ้า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 09:23:12

ความคิดเห็นที่ 13 @9 - พี่กาปอม ใจร้าย พี่กาปอมขโมยคุกกี้ผม เดี๋ยวก็แอบไปเก็บเศษเหรียญในกระทงซะเลยนี่ คิคิ @10&11 - บก.สไนเปอร์ เล่าเห็นภาพมากเลยครับ ฮ่าๆๆ สปาเกตตี้แกงไตปลา สีสันแสบซ่ามาก แต่แกงไตปลาเป็นอะไรที่ไม่ถูกโรคกับผมอย่างแรง ผมกินเผ็ดไม่เก่งอ่ะ มีอะไรที่รสไม่จัดมั่งมะอ้ะ @12 - พี่รุริกะ หวังว่ามันจะได้พิมพ์เพื่อให้ทุุกคนซื้อเหมือนกันครับพี่ครับ ฟู่ฟู่//พ่นไฟ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 11:52:52

ความคิดเห็นที่ 14 เดี๋ยวคราวหน้าจะจัดตามสั่งให้นะ ^^~ แต่วันนี้วันเกิดเค้าแหละ อิอิ ขอเค้กวันเกิดให้เค้าก่อนจิ จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 13:11:11

ความคิดเห็นที่ 15 HAPPY BIRTHDAY จ้า บก.      มีเค้ก   มาฉลองกันนะคะ . . . สวย . . ใส . . . เยาว์วัย ตลอดกาลจ้า **************************************************** น้องทะเล . . . แหมๆๆๆ จกคุกกี้นิดเดียว จะมาจิ๊กตังค์ในกระทงพี่เลยเหรอ . . . และแล้ว . . ก็ยังไม่ได้อ่าน . . . พรุ่งนี้มาให้กิ๊บแล้วอ่านพร้อมๆกันนะจ๊ะ   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 19:11:01

ความคิดเห็นที่ 16 อร๊ายยยย เค้กน่าหม่ำอ่ะ นายทะเลฯ อันนี้ของเค้านะ ห้ามเอานิ้วจิ้ม ห้ามชิม ขอบคุณคุณกาปอมฯ น้าาา ทั้งเค้ก ทั้งคำอวยพร สวยใส ๆ ๆ อยากได้ข้อนี้เกิ๊นนน นอนไม่หลับมาสามวันละ โดนคนข้าง ๆ ล้อว่า กลัวตำรวจมาจับ ข้อหาลักลอบนำหมีแพนด้ามาเดินเพ่นพ่านในปารีส ~T_T~ คราวนี้เอาวิวกลางคืนที่สวยที่สุดในคืนวันเกิดเค้ามาฝาก จากคุณ : Sniper in Paris (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 06:14:08

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีจ้า บก. ภาพยามค่ำคืน กลางมหานครปารีส สวยจังนะคะ เริ่มประดับไฟกันแล้ว ขอบคุณสำหรับภาพงามๆ เรื่องของ น้องทะเล คราวนี้ไม่ค่อยโหด . . . แต่กำลังสงสัยว่า ถ้าพี่ถ่ายภาพของกินไปเรื่อยๆ จะติดหน้าซาตานบ้างอ่ะเปล่า . . . พี่คงฆ่าใครไม่ได้ (มดยังไม่กล้าฆ่าเลย) ดูท่าต้องรอให้คนมาซื้อภาพไป จะได้รวยเละ มาหม่ำๆมื้อเช้าด้วยกันจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 08:59:03

ความคิดเห็นที่ 18 @บก.สไนเปอร์ อั้ยยะ วันเกิดบก.ใกล้ๆ ผมเลย ผมเกิดวันที่ 27 พ.ย.(ซึ่งก็คือวันที่โพสต์เรื่องนี้นี่แหละ อิอิ) เพิ่งครบยี่สิบสองขวบไม่กี่วันนีี่่เอง แล้วบก.ครบกี่ขวบแล้วอ้ะ บอกได้ม้า? ปล.อวบพรย้อนหลังนะครับ ขอให้บก.มีความสุข ความทุกข์ไม่มากร้ำกราย หันซ้ายเจอโชคดี หันขวาเจอแต่คนเอาใจ มองไปข้างหน้ามีนักคาราเต้ดูแลตลอดไป ขออย่าเจ็บ อย่าไข้ ลั้ลลาสดใสทุกๆ วันเน้อ ^^ @พี่กาปอม งั่มๆ อึ้มตึกกับมื้อเช้า(ที่กินเป็นมื้อกลางวันไปเลย) ขอบคุณสำหรับอาหารจานอร่อยครับพี่กาปอม ^^ ปล.ผมว่าซาตานไม่มาติดในรูปพี่กาปอมหรอก แต่ถ้าเป็นพวกเทวดาน้อยๆ ล่ะไม่แน่ เพราะเด็กๆ ชอบทานขนมไง คิคิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 11:06:04

ความคิดเห็นที่ 19 เขียนอวยพรให้บก.เป็นอวบพรซะงั้น 555 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 11:07:36

ความคิดเห็นที่ 20 นายทะเลฯ เค้าให้ตัวทาย o>_<o~ (แอบกรี๊ดกร๊าดแบบสาวห้องแป้ง เวลามีล็อกอินเอารูปมาให้ทายอายุ) แต่แม่บอกว่า อย่าเปิดเผยตัวจริงถ้าไม่จำเป็น ! (ประโยคนี้คุ้น ๆ มะ โฆษณาอะไรก็ไม่ทราบจำไม่ได้ละ -.,-") เอาเป็นว่าลองพยายามเดาจากเท่าที่เคยคุยกันมาก่อนนะ (เค้าอยากรู้อ่ะ คนที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตากัน แต่โม้กันเป็นคุ้งเป็นแคว จะคิดว่าเค้าอายุเท่าไหร่ อิอิ) ปล. แล้วถ้าหันหลังล่ะ ? จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 03:08:05

ความคิดเห็นที่ 21 อ้าว สองคนนี้ เกิดวันใกล้ๆ กันอีกต่างหาก :D ส่งเค้กมาเสิร์ฟจ้า อันนี้สำหรับคนอายุ 22 เกิดวันที่ 27 บลูเบอรี่ ชีสเค้ก ;-) จากคุณ : via iPad (รุริกะ) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 09:12:56

ความคิดเห็นที่ 22 อันนี้สำหรับคนอายุ ... เกิดวันที่ 30 เค้าเดาว่าน่าจะอายุสัก 28 ไม่เกินนี้จ้า :D เค้กส้ม ;-) จากคุณ : via iPad (รุริกะ) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 09:16:18

ความคิดเห็นที่ 23 @บก.สไนเปอร์ นั่น แหม ผมไม่เก่งพวกเรื่องทายซะด้วย เอาเป็นว่า 26 ขึ้นไป แต่ไม่เกิน 29 อ่ะ (คล้ายๆ ลอกข้อสอบพี่รุริกะไงไม่รุ ฮ่ะๆๆๆ) ปล.หันข้างหลังเจอผมไง ผมจะคอยอยู่ข้างหลังไกลๆ และมองด้วยสายตาโรคจิต แฮ่ ข้าอยากกินเลือดดดดดดด @พี่รุริกะ ว้ากกกกกกกกกกก เค้ก! บูลเบอร์รี่เค้ก! อ๊ากกกกกกกกกกกกกก! เค้กน่ากินจนบ้าไปแล้ว อ๊าก ว๊าก จ๊ากกกกกก! ปล.ขอบคุณครับพี่รุริกะ งั่มๆๆๆ //ไหน ขอชิมเค้กส้มของบก.สักนิด อิอิ อร่อย แพล่บๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 12:54:56

ความคิดเห็นที่ 24 ใกล้เคียงมั้ยนะ ฮาาาา ปีนี้เค้าครบรอบ 26 ขวบแย้ววว >.,< @นายทะเล ฯ นึกถึงเพลงประกอบละครอะไรสักอย่างตอนเด็ก ๆ อ่ะ ผู้หญิงร้อง ตอนท้าย ๆ เพลง เค้ากรีดร้องคำว่าเลือดอ่ะ ปอบผีฟ้าหรือเปล่าไม่แน่ใจ @คุณรุริกะ เค้กน่าหม่ำมว๊ากกกก ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:04:11