เพียงผูกพัน.......ตอนที่1....ณ ฤดี

เพียงตัวรถเคลื่อนผ่านทางเข้ารีสอร์ท  ปุณณภัทรก็รับรู้ได้ถึงความร่มรื่นของต้นไม้นานาพันธุ์ที่ขึ้นเรียงรายระหว่างทางที่ชายหนุ่มขับตามป้ายบอกทางไป Lobby  ของรีสอร์ท  นอกจากความร่มรื่นของไม้ใหญ่แล้วสนามหญ้าและแนวข่อยข้างทางล้วนแล้วแต่ถูกตัดแต่งไว้เป็นอย่างดีรวมถึงไม้ประดับชนิดอื่นๆที่แข่งกันอวดใบสวยเงางามแม้นมองว่าเป็นเพียงเรื่องผิวเผินแต่เขากลับมองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความประทับใจแรกที่ผู้มาเยือนจะได้สัมผัสชายหนุ่มพายานพาหนะคู่ใจเข้าไปจอดที่หน้าประตูทางเข้าพนักงานต้อนรับในชุดเครื่องแบบของทางรีสอร์ท กุลีกุจอเข้ามาเปิดประตูให้เขา  พร้อมก้มลงไหว้อย่างนอบน้อม


“สวัสดีครับ เข้าพักหรือรับประทานอาหารครับท่าน”

“เข้าพัก ของอยู่หลังรถ” ปุณณภัทรยื่นกุญแจให้พนักงานขณะตอบคำถาม

“ครับ”ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบรับกุญแจและยกกระเป๋าลงจากรถแล้วส่งต่อให้เพื่อนพนักงานอีกคนที่เดินเข้ามาสมทบก่อนจะพารถของลูกค้าไปจอดยังที่จอด

“สวัสดีค่ะ  ณ ฤดี บูทิค เขาใหญ่รีสอร์ท ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวเอ่ยต้อนรับชายหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมพนมมือไหว้อย่างอ่อนช้อย

“ผมต้องการวิลล่าที่ติดกับแม่น้ำ และจะพักประมาณ 2สัปดาห์” ปุณณภัทรเลือกใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารกับพนักงาน

“ขอโทษด้วยค่ะ ณ ฤดี บูทิค เขาใหญ่รีสอร์ท ยินดีต้อนรับค่ะ คุณต้องการวิลล่าที่ติดกับแม่น้ำ และจะพักประมาณ 2 สัปดาห์นะคะ” พนักงานสาวรีบขอโทษชายหนุ่มก่อนจะกล่าวต้อนรับและทวนคำขอของเขาเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้งหนึ่ง แม้สำเนียงจะไม่ดีมาก  แต่ก็สามารถสื่อสารได้ และที่สำคัญคือเธอเข้าใจความต้องการของเขาทั้งหมด  เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับการต้อนรับแขกต่างชาติ  

“ทางรีสอร์ทมีห้องพักในแบบที่คุณต้องการว่างอยู่สองห้องค่ะ ห้องนึงอยู่ทางทิศตะวันออกติดกับสระว่ายน้ำ  ส่วนอีกห้องอยู่ถัดออกไปอีกใกล้กับสวนกุหลาบค่ะ  ไม่ทราบว่าลูกค้าสนใจจะพักห้องไหนคะ”

“ผมอยากได้บริเวณที่ค่อนข้างสงบหน่อย ขอเป็นใกล้สวนกุหลาบก็แล้วกัน”

“ได้ค่ะ ดิฉันขอ Passport ด้วยค่ะ  ทางเราได้เตรียมwelcome drinkไว้ที่โซาทางด้านนั้น ขอเรียนเชิญค่ะ” พนักงานสาวผายมือไปทางชุดรับแขกด้านข้างที่อยู่ติดกับผนังกระจกขนาดใหญ่
สามารถมองออกไปชมน้ำตกที่ทางรีสอร์ทนำมาตกแต่งช่วยให้บริเวณนั้นดูร่มรื่น สบายตา ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าเงินและยื่นบัตรประชาชนให้พนักงานต้อนรับก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์
พนักงานรับบัตรประชาชนพร้อมกับใบหน้าที่ไม่สามารถปิดบังความสังสัยได้  หากแต่ไม่ได้กล่าวประโยคใดๆกับชายหนุ่ม

“อ่าว  เป็นคนไทยหรอกเหรอ” เมื่อมั่นใจว่าลูกค้าจะไม่ได้ยินแล้ว ในที่สุดคนที่สงสัยก็เอ่ยออกมาเบาๆ

“สงสัยอยู่เมืองนอกมานาน ไฮโซก็แบบนี้แหละแก มีเรื่องให้พวกเราประหลาดใจได้ตลอด” เพื่อนสาวที่อยู่ในเหตุการณ์ตลอดเอ่ยขึ้นมาเป็นครั้งแรกในระดับเสียงพอที่จะได้ยินกันเพียงสองคน

“เฮ้ย  นามสกุลคุ้นๆ เดี๋ยวนะขอนึกก่อน”

“ไหนๆ ขอดูหน่อย… โอ้ย… ไม่ต้องนึกแล้ว  นามสกุลผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ตายแน่เลย สงสัยสาขาแม่ส่งนายลงมาดูอีกคนแน่เชียว แค่คนเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็แทบจะต้องนั่งพับเพียบไม่ก็คลานเข่าทั้งวันอยู่แล้ว……  ตามผู้จัดการเถอะแก” หญิงสาวรีบต่อโทรศัพท์ถึงผู้จัดการทันที

“ผู้จัดการคะ เช้านี้เรามีแขกที่น้ำไม่มั่นใจว่าใช่ผู้บริหารของเรารึป่าวเข้าพักค่ะ ชื่อคุณ ปุณณภัทร สวัสดิเลิศ ค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวกรอกเสียงที่ติดจะตื่นเต้นผ่านไปตามสายโทรศัพท์ แต่ก็ชัดพอที่จะเอ่ยชื่อชายหนุ่ม

“อะไรนะ ปุณณภัทร สวัสดิเลิศ มาที่รีสอร์ท คุณนี่ ท่านเป็นถึงลูกเจ้าของทำไมถึงจำกันไม่ได้ ท่านมาถึงนานรึยัง รีบหาอะไรไปต้อนรับ ผมจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“เอ่อ เราจัด welcome drinkkkk….. อ่าววางไปแล้ว” หญิงสาวกล่าวออกมาเสมือนละเมอ ก่อนจะหันมาสบตากับคนข้างๆ

“ซวยแล้วแกซวยแล้ว ฉันตายแน่ๆ ท่านเป็นลูกชายของ…….”
น้ำเสียงของคนพูดขาดหายไปพร้อมกับมือของเพื่อนตัวดีที่ยื่นเข้ามาปิดปากแทนก่อนจะพูดจบ

“พอแล้ว ฉันนึกออกแล้ว ตายแน่ ตายคู่แน่ๆแก” สองสาวสบตากันอย่างอ่อนใจ





“สวัสดีครับ คุณปุณณภัทร ผม เสนอ ผู้จัดการสาขาเขาใหญ่ครับ  ต้องขอประทานโทษท่านเป็นอย่างมากนะครับที่ไม่ได้ลงมาต้อนรับท่านแต่แรก”

“ไม่เป็นไรหรอก คุณไม่ใช่เทวดานะถึงจะได้รู้ล่วงหน้าว่าผมจะมา”“เอ่อ ผมต้องขอโทษแทนน้องๆพนักงานด้วยนะครับ  พอดีทางเราเพิ่งรับพนักงานต้อนรับใหม่ที่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้ น้องๆจึงอาจจะยังไม่รู้จักท่าน ขอโทษด้วยนะครับ” ชายหนุ่มว่าพลางก็ก้มหัวไปพลาง ส่งผลให้สองสาวที่แอบมองอยู่เริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนๆ

“ดีแล้วล่ะ เพราะเมื่อกี้ผมลองคุยกับเธอแล้ว เธอสื่อสารได้ดีทีเดียว แล้วนี่ห้องพักเรียบร้อยรึยัง” ผู้อาวุโสกว่ารีบกวักมือเรียกพนักงานต้อนรับ  ยังผลให้คนถูกเรียบรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งนำกุญแจห้องมาให้

“โรสวิลล่า เชิญทางนี้เลยครับ”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า อยากเดินชมรอบๆด้วย ตั้งแต่เปิดมาผมยังไม่เคยมาสาขานี้เลย ตอนงานเปิดก็ติดธุระต้องไปต่างประเทศ”

“เอ่อ ครับ วิลล่าอยู่ติดกับสวนกุหลาบ ค่อนข้างไกลนะครับ  เดินออกไปเลี้ยวซ้ายจะเจอสระว่ายน้ำ ข้ามสะพานตรงข้างบาร์จะเจอทางเดินเชื่อมไป มีป้ายบอกตลอดทางครับ”ผู้จัดการอาวุโสกล่าวอย่างไม่มั่นใจ เขาอยากเดินไปกับชายหนุ่มมากว่า เพื่อให้มั่นใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี


               ปุณณภัทรรับกุญแจก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้คนที่เหลือพากันปาดเหงื่อไปตามๆกัน คอยลุ้นอยู่ห่างๆว่าจะมีแจ๊คพ็อตหรือไม่ เพราะบอสใหญ่ของพวกเขาเล่นเดินไปดูมุมนั้นมุมนี้ พร้อมใช้ฝ่ามือลูบโต๊ะเพื่อดูฝุ่นไปด้วย ผู้จัดการได้แต่กล่าวขอบคุณสวรรค์ที่ทรงส่งนางฟ้า หรือ …..มาตรวจงานพวกเขาก่อน ดีที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วจึงยังผลให้โต๊ะเก้าอี้ และของประดับทุกชิ้นสะอาดเงางาม ไร้ฝุ่นไรใดๆ ถ้าเป็นก่อนนี้ล่ะก็ เขาเองก็ไม่อยากจะนึกสภาพ เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็หายใจได้ไม่ทั่วท้องเลยสักวัน


               เจ้าของรีสอร์ทหนุ่มเดินตรวจดูรีสอร์ทไปเรื่อยๆตามความเคยชิน แม้นว่าครั้งนี้เขาตั้งใจจะมาพักผ่อนเพียงอย่างเดียว แต่ก็ไม่สามารถละความเคยชินได้  บางคนอาจมองว่าเพียงแค่นามสกุลก็สามารถทำให้เขาได้เป็นผู้บริหารโรงแรมในเครือ ณ ฤดี ได้สบายๆ ซึ่งนั่นอาจจะเป็นประเพณีที่ใครต่อใครก็ปฏิบัติ แต่ไม่ใช่เขา ชายหนุ่มถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กว่า การที่เราจะเป็นนายคนได้ ไม่ใช่สักแต่เพียงว่า สั่งให้เขาทำเป็นเพียงอย่างเดียว แต่เราจะต้องสามารถทำให้ได้ดีก่อน เราจึงจะรู้ได้ว่าเขาทำถูกต้องหรือไม่ และสอนเขาได้ถูก ดังนั้นกว่าที่เขาจะได้ก้าวเข้ามาเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงตามที่สื่อต่างๆขนานนามนั้น เขาต้องผ่านบททดสอบหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องการเรียน การทำงาน และการบริหารงาน ชายหนุ่มต้องไปฝึกงานที่โรงแรมสาขาต่างๆในเครือทั้งในและต่างประเทศในตำแหน่งงานต่างๆ ตั้งแต่พนักงานทำความสะอาด พนักงานยกกระเป๋า พนักงานตอนรับ และอีกหลายๆตำแหน่งที่ลูกคนรวยบางคนคิดว่าไม่จำเป็น แต่เขาคิดว่าตำแหน่งเหล่านั้นต่างหากที่จำเป็นและสำคัญกับโรงแรมระดับ 5 ดาวเป็นอย่างมาก “การบริหารงานจากโต๊ะผ่านเอกสารแต่ไม่ลงดูหน้างานไม่สามารถทำให้เราบริหารงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ” เป็นคำสอนที่บิดามักจะกล่าวกับเขาเสมอๆ ปุณณภัทรคิดเสมอว่า ประสบการ์และสิ่งต่างๆที่เราได้รับกลับมาเป็นผลผลิตที่คุ้มค่ากับการที่เขาทุ่มเททำงาน แต่ถ้าต้องแลกกับการที่เขาต้องสูญเสียคนสำคัญไปนั้น มันจะคุ้มค่าจริงหรือไม่ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ความคิดของเขาก็พลันสะดุด

แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 22:01:43

แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 22:00:19

จากคุณ	: Ma_Moo_Tua_Aun
เขียนเมื่อ	: 27 พ.ย. 55 21:59:55

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป