จุดประสงค์ของกลุ่มต่อต้านความมีสาระของชีวิต

เพจนี้มีจุดประสงค์เพื่อล้อเลียนภาระที่ไร้เดียงสาอันหนักหน่วงของชีวิตคน
เพราะตรรกะความคิดของคนในปัจจุบัน ที่พวกเขาใช้ในการดำเนินชีวิตนั้น
มันเป็นการยึดเหนี่ยวกับชีวิตโดยไร้ขอบเขตสิ้นดี
เหตุผลที่ทำให้พวกเขาเหล่านั้นยึดเหนียวกับชีวิตโดยไร้ขอบเขตเช่นนี้

มีเพียงข้อเดียวคือ การที่พวกเขากลัวตาย เพราะเขาตระหนักว่าต้องกอบโกยทุกอย่าง
กอบโกยเงินทอง กอบโกยสมบัติ ชื่อเสียง เกียรติยศให้ได้ก่อนที่จะถึงวาระสุดท้ายในชีวิตของเขา

ซึ่งมันทำให้กระผมเอียนและอึดอัดมากฮะกับความคิดเช่นนี้
มันจะทำให้โลกเรามันเพี้ยนและสับสนวุ่ยวาย จนน่าอยู่น้อยลง

เพราะชีวิตคนเรานั้นแสนสั้น ไม่ว่าคุณจะเป็นคนที่มีชื่อเสียง
หรือยิ่งใหญ่เพียงใด ดูได้อย่าง เจงกิสข่าน หรือ นโปเลียน
บุคคลเหล่านี้ยิ่งใหญ่ขนาดไหน เวลาตายก็ตายอย่างหมาหัวเน่าตัวหนึ่ง
ตายไปเป็นอาหารของสิ่งมีชีวิตที่กากเดนที่สุดนั่นคือ จุลินทรีย์ มันช่างไร้ค่าเหลือเกินฮะคนเรา

และความคุ้มค่าของชีวิตมนุษย์ทุกตัวคนนั้นวัดจากอะไร
ผมเคยมีเพื่อนคนหนึ่ง สมมติว่าชื่อ หมา(ผมชอบหมาฮะ)
หมาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของผมตอนป.4
ในสายตาผม เขาเป็นเด็กที่ค่อนข้างแตกต่างจากคนอื่นฮะ

ความแตกต่างที่ว่านั้นมาจากการห่อข้าวไปโรงเรียน
กับข้าวของเขานั้นออกจะมีดีเทลล์สูงและซับซ้อนยิ่ง
เช่นเด็กธรรมดาอาจจะห่อข้าวกับข้าวเหนี่ยวและหมูทอด
แต่หมา ห่อข้าวมากับ ส้มตำและไก่อย่าง
และมีช้อนซ่อมและจานพลาสติก เรียกได้ว่าออฟชั่นเขาต้องมั่น
ก่อนกินข้าวกลางวันในแต่ละวัน
มันเป็นอะัไรที่แปลกและซับซ้อนเกินไปสำหรับผมในตอนนั้นฮะ
(ตอนนั้นผมคิดว่าเขาเป็นลูกแง่ด้วยที่ห่อข้าวที่มีสารอาหารต่อร่างกายเยอะขนาดนั้น)

และมีบางวันผมก็ทนไม่ไหวที่จะขอหมากินฮะ
เพราะกับข้าวของเขามันยั่วน้ำลายผมมาก ที่ผมต้องขอเขากินเพราะผมอยากกินอะไรที่มีรสชาติบ้างฮะ
เพราะตอนนั้นผมห่อข้าวกับกุนเชียงทอดเกลือบทุกวัน เวลาผมเห็นกับข้าวตัวเอง
มันทำให้ผมอยากอ้วก อีกอย่างเพราะพ่อผมไม่รวยด้วยฮะที่จะห่อกับข้าวดีๆ
มีดีเทลล์สูงขนาดนั้น และนั่นทำให้ผมจดจำหมาในฐานะเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของผม

แล้วเช้าวันนึงฮะ ผมกำลังกวาดห้องอยู่เพราะมันเวรประจำวันของผม
มีเพื่อนอีกคนมาบอกผมว่าหมาตายแล้วตอนแรกผมนึกว่าเขาล้อผมเล่น
ผมไม่เชื่อจนครูประจำชั้นเข้ามาบอกว่าหมาตายแล้ว
ตายหลังจากโรงเรียนเลิก ขณะที่กำลังนั่งรถกลับบ้านซึ่งแม่เขาเป็นคนขับ
แล้วรถเกิดเสียหลักไปชนกับเสาไฟฟ้า
ครูบอกว่าตอนนั้นหมาหลับหลังรถอยู่ มันเป็นกลายหลับครั้งสุดท้ายและเป็นนิรันดริ์

วินาทีแรกที่ผมรู้ ผมมีความรู้สึกเศร้าสลดมากและเสียดายแทนหมา
ที่ชีวิตนี้ของเขาช่างสั้นนักมีชีวิตอยู่แค่ป.4เท่านั้นเอง
เขาไม่ทันจะได้เห็นเกมส์คอมพิวเตอร์เจ๋งๆหลายเกมส์ หรือความเป็นไปของโลกหลายอย่าง
ไม่ทันเห็นไอพอด ไม่ทันเห็น แบล็คเบอรี่
(ผมยกตัวอย่างเฉยๆฮะของพวกนี้ผมไม่เคยสนใจมันแม้แต่นิด  มันเป็นสิ่งโคตะระจะงี่เง่ามากในความคิดผม)
และเหตุการณ์นี้ก็มีอิทธิพลต่อชีวิตผมมาก มากซะจนบางครั้งผมกลัวว่าจะเจอเหตุการณ์อย่างหมาเข้าซักวันไม่ช้าก็เร็ว ผมยังอยากดูโลกต่อไปฮะ ผมยังอยากเห็นโลกในอีก30-40
หรืออีก 100 ปีข้างหน้า

แต่ถึงวันนี้ผมรู้แล้วว่า การที่กลัวเช่นนั้นมันช่างงี่เง่ามากฮะ
ความตายเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ ถึงเวลาตายมันก็ต้องตาย
การจะมีชีวิตให้คุ้มค่านั้นก็เป็นสิ่งที่งี่เง่าเช่นกัน
คุณไม่มีทางใช้ชีวิตให้คุ่มค้าได้  ถ้าตราบใดที่คุณไม่รู้ว่าคุณจะตายเมื่อไหร่
เด็ก 2 ขวบโดนหมากัดตาย ผมถามหน่อยฮะ ว่าเขามีสิทธิ์ทำให้ชีวิตเขาคุ้มค่าหรือไม่

ความคุ้มค่าของชีวิตนั้นมันขึ้นอยู่กับการที่คุณตระหนักถึงบทบาทเพียงเล็กน้อยของคุณต่างหาก
เช่น คุณอาจจะกำลังอ่านหนังสือ หรือกวีที่เพราะๆแล้วตาย
หรือคุณอาจจะกำลังนั่งตัดหญ้าที่สนามหน้าบ้านคุณแล้วเกิดตายอย่างกระทันหัน เป็นต้น

บทบาทเพียงเล็กน้อยของหมาก็คือการที่เขานอนหลับในรถ  แล้วอาจจะกำลัง
ฟังเพลงของเดอะ เน็กซ์ เจนเนอเรชั่น ซึ่งกำลังนิยมอยู่ขณะนั้น
และอาจจะเป็นเพลงที่เขาชอบมากก็ได้ และนั่นแหละ  
คือบทบาทที่ให้ความหมายและความคุ้มค่าต่อชีวิตของหมา
เพราะชีวิตมันก็มีอายุไขของมันเพียงเท่านั้น

ดังนั้นเพจกลุ่มต่อต้านความมีสาระของชีวิตจึงได้ถือกำเนิดก่อตั้งขึ้นมา
เพื่อล้อเลียนความมีสาระของชีวิตที่เป็นเพียงแค่เศษธุลี
ที่พร้อมจะปลิดปลิวไปทุกเวลาเมื่อถูกกระแสลมพัด
ล้อเลียนชีวิตของมนุษย์ที่คิดว่าตัวเองนั้นยิ่งใหญ่และมีเกียรติ
พวกที่ไม่รู้ว่ายังมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่จริงๆอยู่ภายนอกของกะลาซึ่งก็คือสังคมหรือโลกที่เขาอยู่
มันอยู่ตรงนั้น  และมันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ของจริง ใหญ่กว่าดวงอาทิตย์เป็นหลายล้านเท่า
เราจำต้องล้อเลียนคนที่จริงจังและให้สาระกับชีวิตที่กระจอกงอกง่อยเหล่านั้น
เพาะมันเป็นสิ่งที่งี่เง่าเหลือเกิน

กติกาก็ง่ายๆฮะแค่คุณ พูดเฮี้ยไรก็ได้ที่ไร้สาระขึ้นมาซักอย่าง
แล้วก็จะมีคนไปตอบอะไรที่ไร้สาระกลับไป

เช่นอาจมีบางคนละเมิดจุดประสงค์ของเว็บพูดเรื่องที่ให้สาระกับชีวิต
เช่นเรื่องการเมืองบ้าๆบอๆ เขาอาจจะโดนตอกกลับด้วยคำพูดเช่นว่า

"รีโมทที่บ้านผมหาย"

"เดี๋ยวฮาไปหาคิงที่ร้านเน้อ"

หรือร้องเพลงของนาทาน โอมานขึ้นมาซักเพลง เป็นต้น

แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 55 10:13:58

จากคุณ	: Peace brother
เขียนเมื่อ	: วันลอยกระทง 55 19:32:43

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป