ความคิดเห็นที่ 1 “สวัสดีครับน้องเน พี่ชื่อกรศักดิ์ เป็นเพื่อนสนิทมากของไอ้ทิน ยินดีที่ได้รู้จักครับผม”  กรศักดิ์ยื่นมือออกไปเพื่อขอทำความรู้จัก แต่เนติยายกมือไหว้ เขาดึงมือกลับไปรับไหว้แทบไม่ทัน “สวัสดีค่ะ พี่กรศักดิ์” “สวัสดีครับ น่ารักจังเลยทักทายแบบไทยๆ พี่ชอบครับ”  เนติยามองหน้าเวทินแล้วยิ้มเจื่อนๆ  เวทินก็อดขำเพื่อนไม่ได้อุตสาห์ทักทายแบบฝรั่ง แต่โดนตอกกลับด้วยการไหว้อย่างนอบน้อมแบบไทยๆ “ถ้าน้องเนมีธุระอะไรด่วนแล้วหาพี่ไม่เจอก็ปรึกษาไอ้กรมันได้นะ” “นี่จ้ะเบอร์โทรพี่”   กรศักดิ์ส่งนามบัติให้อย่างรวดเร็ว เนติยารับไว้แบบงงๆ “ถ้าอย่างนั้น พี่ไม่รบกวนน้องเนแล้วดีกว่า ซ้อมต่อเถอะนะพี่เอาใจช่วย”   เวทินเอื้อมมือไปแตะบ่าให้กำลังใจ เนติยายิ้มเขิน “พี่ก็เอาใจช่วยด้วยเหมือนกันนะจ๊ะน้องเน”   กรศักดิ์เสียงหวาน “ขอบคุณนะคะ พี่เวทิน เนจะตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่เลยค่ะ”   เนติยาแทบจะไม่ได้ยินที่กรศักดิ์พูดเลยแม้แต่น้อยเพราะมัวแต่ยิ้มปลื้มกับคำให้กำลังใจของเวทิน กรศักดิ์รู้สึกแปลกๆกับสายตาที่เนติยามองเวทิน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเวทินเป็นคนบอกเองว่าไม่ได้ชอบเนติยา ถึงขั้นนี้แล้วเขาต้องลุยอย่างเดียว น้องเนคนนี้เขารักจริงหวังแต่งยังไงก็ต้องจีบให้ติดให้จงได้ “คุณ คุณเวทิน ทำไมเงียบไปล่ะเล่าต่อสิ”   จิดาทักขึ้นเมื่ออยู่ๆเวทินก็เงียบไปกลางอากาศ  “แล้วตกลงคุณชอบคุณน้องเนหรือเปล่า?” “ใช่ผมชอบน้องเน” เขายอมรับตรงๆ “อ้าว แล้วทำไมคุณถึงบอกกับนายกรศักดิ์ว่าคุณไม่ชอบน้องเน” “เพราะไอ้กรมันเป็นเพื่อนรักของผมไง ผมเห็นว่าไอ้กรมันจริงจังกับน้องเนมาก ผมก็เลยหลีกทางให้มันผมคิดว่ามันจะทำให้น้องเนมีความสุขได้” “คำตอบสั้นแต่ ความหมายยิ่งใหญ่นะ เพื่อนรัก”   จิดาเข้าใจดีที่สุด “คุณรู้ไหม ผมอยากรักษาคำว่าเพื่อนระหว่างผมกับไอ้กรให้ได้ตลอดไปแต่ผมก็ทำไม่ได้ แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ผมกับไอ้กรไม่มีวันที่จะกลับไปเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิมได้อีก”  เวทินนึกไปถึงภาพเหตุการณ์วันนั้น ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่เนติยานัดเวทินออกมารับประทานอาหารวันนี้เป็นวันสุดท้ายในการสอบของเวทิน และเขาก็กำลังจะเรียนจบ “น้องเนนัดพี่มา มีอะไรเหรอครับ?”   เวทินเอ่ยถาม “คือเนอยากจะแสดงความยินดีค่ะ ที่พี่เวทินกำลังจะเรียนจบแล้วเนก็อยากจะขอบคุณที่พี่เวทินเป็นพี่รหัสที่ดีของเนคอยช่วยเหลือเนมาโดยตลอดเนขอบคุณนะคะ”   เนติยาไหว้ขอบคุณ “นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องแค่นี้เองมันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้วน้องเนไม่เห็นต้องขอบคุณพี่เลย”   เวทินพูดยิ้มๆ เอื้อมมือไปขยี้ศีรษะของเนติยาด้วยความเอ็นดู “แล้วเน ก็มีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกพี่เวทินด้วยค่ะ”   เนติยาก้มหน้าก้มตาพูดโดยไม่สบตาเวทินเพราะเธอเขินและเกิดอาการประหม่าจนหน้าสีขาวอมชมพูกำลังจะกลายเป็นสีแดง “เรื่องอะไรครับ?” “คือ รู้นะคะว่าเนไม่ควรจะพูดมันออกไปเนกลัวค่ะถ้าพี่เวทินเรียนจบออกไปแล้วเนจะไม่ได้เจอพี่เวทินอีก ” “นี่เนกำลังจะบอกอะไรพี่เหรอครับ พี่ชักตื่นเต้นตามแล้วนะ”   เวทินตั้งใจฟังในสิ่งที่เนติยากำลังจะพูด “คือตลอด3ปีที่ผ่านมาเนไม่เคยมองใครเลยนอกจากพี่เวทินคนเดียว เนคิดมาตลอดนะคะว่าเน...เนจะรักพี่เวทินแบบพี่ชายของเนได้เนพยายามบอกกับตัวเองแบบนี้มาโดยตลอด แต่...แต่เนก็ทำไม่ได้” “น้องเน!” “เน รักพี่เวทินค่ะรักมาตลอดแล้วก็ไม่มีวันที่เนจะรักใครได้อีกแล้ว แล้วพี่เวทินล่ะคะ คิดแบบเดียวกันกับเนหรือเปล่า พี่เวทินก็รักเนเหมือนกันใช่ไหมคะ?”    เนติยารอฟังคำตอบด้วยหัวใจจดจ่อหวังว่าคำตอบที่จะได้ยินก็คือเวทินก็รักเธอเหมือนที่เธอรักเขาเหมือนกัน “เน...คือพี่ ยอมรับนะว่าพี่รู้สึกดีๆแบบนั้นกับเน”   เนติยายิ้มดีใจ เธอและเวทินคงจะไม่ได้สังเกตว่าแขกที่โต๊ะอาหารข้างๆกำลังฟังคำสนทนาของทั้งคู่ด้วยอารมณ์เดือดดาล งอช้อนอาหารในมือจนหักลงชายคนนั้นคือกรศักดิ์ เขาค่อยๆลุกขึ้นเดินออกจากร้านอาหารโดยเงียบที่สุด และไม่คิดจะอยู่ฟังคำสนทนาใดอีก ในเมื่อเขาเข้าใจทุกอย่างแจ่มชัดแล้วว่าเขาโดนเพื่อนรักหักหลังและสวมเขาให้เขามาโดยตลอด “ไอ้เวทิน ไอ้เพื่อนเลว แกหักหลังฉัน แกแย่งน้องเนไปจากฉัน”   กรศักดิ์จ้องอดีตเพื่อนรักอยู่ด้านนอกร้านด้วยความโกรธแค้น และเขาพลาดที่จะได้ยินคำพูดประโยคต่อไปของเวทิน “แต่พี่คงจะทำตามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เพราะถ้าพี่ทำแบบนั้นไอ้กรจะต้องเสียใจมาก น้องเนก็รู้ว่าไอ้กรมันรักน้องเนมากแค่ไหนพี่ขอโทษ ที่พี่รักน้องเนแบบที่น้องเนต้องการไม่ได้  พี่ขอโทษ” “ไม่จริง มันต้องไม่เป็นแบบนี้ พี่เวทินล้อเนเล่นใช่ไหมคะ ใช่ไหมคะพี่เวทิน”   เนติยาถามเสียงสั่นเครือ ไม่คิดว่าคำตอบจะพลิกออกมาเป็นแบบนี้ จนเธอเองไม่ทันที่จะตั้งตัวและรับไม่ได้กับสิ่งที่ยิน “เน ฟังพี่นะทุกอย่างที่พี่พูดมันคือความจริงพี่...พี่ไม่ได้รักน้องเน”    น้ำใสๆเอ่อท้นจนเต็มดวงตาสวยๆของเนติยา จนเวทินเองรู้สึกสงสารเธอจับใจ แต่เขาต้องตัดสินใจทำแบบนี้ก็เพราะ กรศักดิ์เป็นเพื่อนที่เขารักมากที่สุด เขาทรยศเพื่อนโดยการรักผู้หญิงคนเดียวกับเพื่อนไม่ได้จริงๆ จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 09:04:24

ความคิดเห็นที่ 2 “ทำไมพี่เวทินถึงทำกับเนแบบนี้ทำไมไม่เป็นพี่เวทินที่รักเนทำไม ทำไม!”     เนติยาร้องไห้และวิ่งออกไปจากร้านอาหารด้วยความเสียใจ “เน น้องเน ”    เวทินพยายามเรียกแต่ตอนนี้เนติยา ไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น   “โธ่โว้ย...ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ”  เวทินตบปังลงไปที่โต๊ะอย่างแรงไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เนติยาวิ่งออกไปอย่างไรจุดหมาย โดยที่คำตอบของเวทินที่กรีดใจเธอจนขาดยังก้องอยู่ในหู ‘พี่ไม่ได้รักน้องเน พี่ไม่ได้รักน้องเน...พี่ไม่ได้รักน้องเน’                       เนติยายกมือขึ้นปิดหูไม่อยากที่จะได้ยินอะไรทั้งนั้น  “ทำไมพี่เวทินไม่รักเน ทำไม ทำไม” “น้องเน” “พี่กร!”   เนติยาทำท่าจะเดินหนีแต่กรศักดิ์จับข้อมือเอาไว้   “ปล่อยเนนะเนเกลียดพี่กร ออกไปให้พ้นเนไม่อยากเห็นหน้าพี่กรออกไป!” “ทำไม... ต้องเป็นไอ้ทินคนเดียวใช่ไหมเนถึงจะฟัง เนรักมันมากนักหรือไง”   เนติตาสะบัดจนมือกรศักดิ์หลุดออกจากแขนเธอ “ใช่ เนรักพี่เวทินเนรักพี่เวทินคนเดียว”  เนติยาตอบทั้งน้ำตา “ทำไมล่ะเน ไอ้เวทินมันมีอะไรดีกว่าพี่ตรงไหนเนถึงได้ไปหลงรักมันจนคลั่งจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ ที่พี่ทำทุกอย่างให้เนมันยังไม่พอที่จะทำให้เนรักพี่ได้เลยเหรอ หรือว่ามันกับเนไปถึงไหนๆกันแล้ว ใช่ไหมเน”   ฝ่ามือหนักฟาดเข้ามาเต็มๆที่ใบหน้าด้านซ้ายของกรศักดิ์จนเขาหน้าหัน “อย่ามาดูถูกเนนะ เนจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของเนไปให้พ้น เนเกลียดพี่กรเนไม่ได้รักพี่กรได้ยินไหม เนเกลียดๆๆๆๆพี่กร”   เนติยาตะโกนไล่กรศักดิ์สุดเสียง กรศักดิ์รวบตัวเธอมากอดไว้  “แต่พี่รักเน” “ปล่อยเน ปล่อยเดี๋ยวนี้ ปล่อย!”   เนติยาผลักอกกรศักดิ์อย่างแรงจนคนตัวใหญ่อย่างเขายังเซออกไป   “อย่ามายุ่งกับเนอีก ไปให้พ้นเพราะพี่กรคนเดียวเรื่องมันถึงต้องเป็นแบบนี้ เพราะพี่กรคนเดียว พี่เวทินถึงไม่รักเน เพราะพี่คนเดียว!”  เนติยาวิ่งหนีกรศักดิ์รีบลุกขึ้นวิ่งตามออกไปจนถึงถนนใหญ่ “เน พี่รักเนนะ ได้ยินไหมพี่รักเน เนฟังพี่ก่อน” “ไม่ฟัง พี่กรไปให้พ้น ไม่ต้องตามเนมานะ” กรศักดิ์ยังวิ่งตามไปไม่ลดละจนกระทั่งเขาเห็นเนติยากำลังวิ่งข้ามถนนโดยไม่สนใจรถที่วิ่งสวนไปมาอย่างน่ากลัว  “น้องเน... ไม่!!!”    กรศักดิ์ร้องอย่างตกใจ เมื่อเขาเห็นรถเก๋งสีดำ กำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรจนเสียงดังสนั่น พุ่งเข้าชนร่างของเนติยาอย่างแรงจนกระเดนออกไปต่อหน้าต่อตาเขา และเวทินที่วิ่งตามมาถึงเป็นคนสุดท้าย “น้องเน”   เวทินยืนอึ้งกับเหตุการณ์สดๆร้อนๆและรวดเร็วจนเขาเองตั้งหลักไม่ทันทรุดลงไปนั่งคุกเข่าลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง “น้องเน!”   กรศักดิ์ได้สติรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของเนติยา ที่นอนไม่ไหวติงจมกองเลือดสีแดงฉาน ที่ไหลทะลักออกจากศีรษะ ปากและจมูก ชุดนักศึกษาสีขาวบัดนี้โชกชุ่มไปด้วยเลือดทีไหลออกมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกรศักดิ์ประคองร่างเธอขึ้นมา   “เน เนอย่าเป็นอะไรนะเน ตื่นสิเนลืมตามาคุยกับพี่น้องเน น้องเน”   กรศักดิ์ปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร  “น้องเน พี่รักเน ได้ยินไหมพี่รักเนพี่รักเน เนอย่าทิ้งพี่ไปน้องเน!”   กรศักดิ์พยายยามเขย่าร่างของเนติยาหวังว่าเธอจะลืมตาขึ้นมาบ้างแต่ไม่เลย ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆทั้งสิ้น  เวทินรีบวิ่งมาจับชีพจร “ไอ้กร... น้องเขา...เขา น้องเนตายแล้ว”    เวทินบอกทั้งน้ำตา “ไม่จริง น้องเนไม่ตาย แกโกหก แกไปนะไอ้เพื่อนทรยศไอ้เลวแกหักหลังฉัน แกรักน้องเนแต่น้องเนเขารักฉัน แกก็เลยจะแก้แค้นฉันใช่ไหม แกก็เลยทำให้น้องเนรักแกหลงแกใช่ไหมไอ้ทิน แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงแกทำได้ยังไง!”   กรศักดิ์ตะโกนเสียงกร้าว ด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกพูดอะไร มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดแกฟังฉันก่อนไอ้กร” “ฉันไม่ฟัง แกจะให้ฉันฟังอะไรแกอีกในเมื่อฉันได้ยินทุกอย่างที่แกพูดที่ร้านอาหารหมดแล้ว” “มันไม่ใช่นะไอ้กรแกยังฟังไม่จบฉันจะเล่าทุกอย่างให้แกฟังคือฉันบอกน้องเนว่า...” “ไม่ต้อง! แกไม่ต้องเล่าอะไรทั้งนั้นฉันไม่อยากฟังคำโกหกจากเพื่อนเลวๆอย่างแก  ...ตั้งแต่วินาทีนี้ฉันกับแกจะไม่หลงเหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อนฉันกับแก เราขาดกัน! แกทำให้น้องเนต้องตาย ไอ้ฆาตกร!” กรศักดิ์ตะโกนไล่เวทินด้วยความเกลียดชังและโกรธแค้นที่สุดในชีวิต “ไอ้กรมันไม่ยอมฟังอะไรผมเลย มันหาว่าผมเป็นฆาตกร ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องเนต้องตาย ทั้งๆที่เรื่องทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่มันคิดมันเข้าใจผิดหมดทุกอย่าง ที่ผมบอกน้องเนไปแบบนั้นก็เพราะมัน” “แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ?”    จิดาถามขึ้นหลังจากที่นั่งฟังอย่างเงียบเชียบมาซะนาน “น้องเนเสียก่อนที่จะถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง จนก้านสมองฉีกขาด ร่างกายทั้งภายนองภายในบอบช้ำมาก อวัยวะภายในหลายก็แห่งฉีกขาด หมอจึงไม่สามารถช่วยชีวิตเธอไว้ได้  หมอบอกว่าถึงเธอจะไม่ตาย และถ้าเธอรอดชีวิตเธอก็จะมีสภาพไม่ต่างจากเจ้าหญิงนิทรา ...เหมือนกับร่างของผมที่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ตอนนี้ไง ส่วนไอ้กรหลังจากงานศพของน้องเน ผมก็ติดต่อมันไม่ได้อีกเลยแต่ก็มีคนบอกว่ามันไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศ จนกระทั่ง ผมมาเจอมันในวันแข่งรถ ที่ผมเกิดอุบัติเหตุนั่นแหล่ะผมถึงได้รู้ว่ามันกลับมาเมืองไทยได้สักพักนึงแล้ว”        “โห... เรื่องของคุณนี่คล้ายๆกับนิยายที่ฉันเขียนเลยนะ เอ๊ะ เมื่อกี้คุณเล่าว่าถ้าคุณน้องเนรอดเธอก็จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราใช่ ไหม ฉันว่าเรื่องนี้มันดูคล้ายๆ จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 09:06:31

ความคิดเห็นที่ 3 กับที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ยังไงก็ไม่รู้นะ เหมือนมันถูกวางแผนไว้แล้วอย่างนั้นแหล่ะ หรือว่าอาจเป็นเพราะนายกรศักดิ์คิดมาตลอดว่าคุณเป็นคนที่ทำให้คุณน้องเนต้องตายเขาก็เลยวางแผนทุกอย่าง ที่จะแก้แค้นคุณให้เหมือนกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับคุณน้องเนไง”  จิดาออกความเห็นตามที่เธอคิด “แต่เรื่องมันก็นานมาแล้วนะคุณจี๊ด ผมว่าคุณเขียนนิยายมากไปหรือเปล่า ดูสิคิดได้เป็นตุเป็นตะเชียว”   เวทินทำเป็นไม่คิดอะไรมากแต่ในใจ ก็คิดว่าที่จิดาพูดก็มีส่วนอยู่มากเหมือนกัน “นี่ ถึงฉันจะเป็นคนเขียนนิยายเพ้อฝันไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เพ้อเจ้อนะ ฉันก็แค่คิดไปตามเหตุผลและความเป็นไปได้ก็แค่นั้นเอง”    ยังไม่ทันที่เวทินจะได้พูดอะไร เสียงของแม่ของจิดาก็ดังออกมาจากในบ้าน “จี๊ดดึกแล้วทำไมยังไม่เข้าบ้าน  แล้วนั่นนั่งคุยอยู่กับใครลูก?” “ตายแล้ว!นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนี่นา แม่ต้องเห็นคุณแน่ๆเลย”   “ทำยังไงดีล่ะคุณจี๊ด”   เวทินลนลานทำอะไรไม่ถูก “ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครเล่า ...แล้วที่ผ่านมาคุณเคยทำยังไงล่ะ” เขาพยายามนึก   “ผมเคยทำยังไง ๆ อ้อ..นึกออกแล้วคุณ” “นึกออกก็เร็วเข้าสิคุณ แม่ฉันเดินลงมาโน่นแล้วเร็วๆ”    จิดาเร่งเร้า  เวทินหลับตาตั้งสมาธิกำหนดจิตทั้งหมดให้หายตัวไปจากตรงนั้นได้ทันเวลาก่อนที่แม่ของจิดาจะเดินมาถึง ฉิวเฉียดไปเพียงแค่นิดเดียว เส้นยาแดงผ่าแปดจริงๆ “คุยกับใครอยู่น่ะลูก”    นางจันทรามองหาบุคคลที่เข้าใจว่านั่งคุยกับลูกสาวแต่ก็ไม่เจอ “แม่มองหาใครเหรอจ๊ะไม่มีนี่จ๊ะแม่ จี๊ดนั่งอยู่คนเดียว”    จิดาแกล้งหาว   “ขึ้นนอนกันดีกว่าจ้ะแม่ จี๊ดง้วงง่วง” “แต่แม่เห็น...” “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่ ไปจ้ะไปนอนกันจี๊ดอยากนอนหนุนตักแม่จะแย่อยู่แล้ว” “จ้ะลูก”    และแล้วจิดาก็พามารดาขึ้นบ้านนอนไปจนได้ จิดาแอบถอนหายใจอย่างโล่งใจที่ไม่เห็นเวทินอยู่ตรงนั้นแล้ว   จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 09:07:53

ความคิดเห็นที่ 4 จากตอนที่แล้วจ้า ขอบคุณ---คุณ Sniper-1500watt, :::อาราเร่:::, N_Foxtrot  คุณกระดานสีครีม--- อิจฉาที่ได้ไปเที่ยวทะเลกับฉองคน ล่ะซี้ โฮะๆๆ มาอ่านได้แล้วน้า มาลงให้แล้วจ้า^^ คุณมาโซคิส--- อยากไปร่วมปฏิบัติการภาระกิจลับกับเขาด้วยเปล่าจ๊ะ แต่ต้องหลบนายกรศักดิ์ให้ดีนะแจะ... คุณห้าสิบป่าย--- คนบ้านเดียวกันก็ไม่บอก555+ จิดามาอยู่กทม.เสียนานก็เลยไม่เจอคุณห้าสิบป่ายล่ะมั้งจ๊ะ คุณ GTW---แหม พูดซะเห็นภาพเลย555+ แต่ก็น่ารักจริงๆเนอะ โฮะๆๆ ฮั่นแน่! คิดถึงเจ๊รานีข้ามเรื่องอีกแล้ว ฮิ้วๆ เจ๊รานีไม่โดดมาเรื่องนี้หรอกค่ะ ไม่มีทิวาราตรี กะยายลูกไม้ เดี๋ยวแกเหงา จิ๊ดมีเวทินคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่555+ คุณอาราเร่--- พระจันทร์ยิ้มมาแว้ว ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาอ่าน คุณกะตุ้งนิ้ง---คนเขียนยังสงสารภารวีเลย55+ งานเข้าตล๊อด อย่าเพิ่งติดลบตาผู้กองน้า ใจเย็นๆค่ะ55+ ตาเวทินก็ขอเที่ยวบ้าง อะไรบ้าง (สบโอกาส ^^) ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านนะจ๊ะ.... จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 09:52:54

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อวันอังคาร ไม่ได้เอาเรื่องนี้มาลงนี่ วันนี้ต้องลงสองตอนสิคะ แหะๆ จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 11:38:48

ความคิดเห็นที่ 6 อะจึ๋ยๆ ชมน ขอแปะโป้งไว้ก่อนได้มิคะคุณมาโซ 555+ เกรงว่าเจ๊รานี จะ มาโผล่ที่บ้านยายจิ๊ด ^^ ตาเวทิน จะ ไปอยู่ลำปาง กะ ลูกไม้ ป้อม ปราการอกหักเลยคราวนี้5555+ จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 12:09:47

ความคิดเห็นที่ 7 มีความหลังนั้นเอง จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 13:41:29

ความคิดเห็นที่ 8 ทั้งหมดนี้เพราะเพื่อนรักหักเหลี่ยมแท้แท้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 14:22:12

ความคิดเห็นที่ 9 มีฉากระลึกความหลังด้วย >< มารอตอนต่อไปค่ะ มาต่อไว้ๆน่ะค่ะพี่ชมนเป็นกำลังใจให้ค่ะ :> จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 18:59:20

ความคิดเห็นที่ 10 วันนี้นั่งอ่านความหลังของคุณเวทินกันเพลินเลย.. ว่าแล้วก็..คิดถึงตาผู้กองกะคุณวีนะคะเนี่ย..วันนี้ไม่ได้เจอเลยอ่า.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 19:45:27

ความคิดเห็นที่ 11 สงสารน้องเน >< จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 22:36:41

ความคิดเห็นที่ 12 กรศักดิ์นิสัยไม่ดี ผู้หญิงไม่รักยังจะไปนั่นนี่อีก เขานั่นล่ะเป็นตัวการสำคัญทำให้หนูเนออกไปชนกับรถ อยู่เฉยๆก็ไม่มีอะไร จะเอาส้อมจิ้มคอตัวเองตาย ก็ไม่มีใครว่า เวทินก็นิสัยไม่ดี..จะบอกตัดรักผู้หญิงทั้งทีไม่เห็นจำเป็นต้องไปอ้างชื่อเพื่อน หรือความรู้สึกของเพื่อนกับหนูเน เผินๆเหมือนทำตัวเป็นวีรบุรุษแห่งความรัก แท้จริงคือฆาตกรแห่งการฆาตกรรมความรักแบบเลือดเย็น..เป็นส่วนหนึ่งในการทำให้หนูเนออกไปชนกับรถ ทำตัวเป็นพระเอกหนังไทยสมัยเก่า ผลของกรรมเลยให้เขามาเป็นแบบนี้ (โห.....ว่าซะไม่มีดีเลยวุ้ยเรา....) เนติยา ผู้น่าสงสาร เธอทั้งสุภาพ ดีและสวย (จะแพ้ก็เฉพาะเจ๊รานีของผม..) เธอตกเป็นเหยื่อของวงจรฆาตกรรมของความรักแท้ๆ ความรักที่ผู้ชายรอบตัวรุมสังหารเธอแบบไร้สภาพ จนเธอขาดสติวิ่งออกไปชนกับรถ สงสารคนที่ขับรถมาชนกับเธอ ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย ต้องมาซวยแบบไม่รู้ตัว ครอบครัวทางบ้านคงเดือดร้อน ถ้ากำลังไปทำธุระสำคัญคงเดือดร้อนหนักเข้าไปอีก (จะคิดมากไปถึงไหนกันวุ้ย.....) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 06:42:17

ความคิดเห็นที่ 13 เพราะแบบนี้นี่เอง... ถึงได้มีเรื่องราวตามมา แต่ว่ากรนี่ก็ผู้ชายแปลกๆนะ คิดเล็กคิดน้อยแบบแปลก ขเาใจผิดเป็นตุเป็นตะ เข้าใจผิดไปไกลมากกกก ส่วนเวทิน ตอนตอบไม่เห็นต้องบอกว่ารู้สึกดีเลย บอกไม่ได้รักไปเลยยังจะดีกว่า บอกแบบนี้เท่ากับทำให้กรเสียหายไปด้วย เหมือนบอกกลายๆว่า ฉันรักเธอไม่ได้ เพราะว่ากรนะ แบบเนี้ย จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 13:58:10

ความคิดเห็นที่ 14 จ๊ากส์ เวทิน โดนรุม^^ ใจร่มๆนะจ๊ะทุกคน จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 17:02:53