ลูกโป่งสีขาวกับลมหนาวฤดูใบไม้ผลิ
|
|
ฉันจำได้ว่าฉันเป็นลูก โป่งลูกสุดท้ายที่เขาสูบขึ้นมา เมื่อฉันพองขึ้นๆ จนเต่งเต็มที่ "เขา"ก็เอาไม้พลาสติคมามัดที่ปลายของฉัน แล้วจับไปเสียบรวมกับพี่น้องของฉันที่ขาตั้งหน้าร้าน
พี่น้องของฉันนั้นมีราวๆสี่สิบกว่าใบ ต่างก็มีสีสันหลากหลายแตกต่างกัน มีทั้งสีแดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้า น้ำเงิน ชมพู บางใบก็มีใบหน้าและรูปทรงเป็นตัวตลก อุลตร้าแมน กระต่าย หมา แมว ฮิปโปและบรรดาสัตว์สาระพัด
เอ แล้วฉันล่ะ ...ฉันนั้นหน้าตาเป็นยังไง แล้วมีสีอะไรกันนะ??
ราวกับรู้ความคิดของฉัน ลูกโป่งกระต่ายสีชมพูก็พูดขึ้นมาว่า
"...ว่าไงเจ้าลูกโป่งขาวน้องเล็ก"
ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่า ฉันคือลูกโป่งสีขาว ..แล้วฉันก็หันไปยิ้มให้กับลูกโป่งรุ่นพี่ทุกใบ
"หวัดดีครับพี่ๆ"
"ไม่ต้องเรียกพี่หรอกจ้า" ลูกโป่งม้าลายว่า
"เดี๋ยวพอพ้นวันนี้ เธอก็จะกลายมาเป็นพี่ใหญ่ประจำร้านเองแหละจ้า"
พอกล่าวจบ ลูกโป่งทุกใบก็หัวเราะร่า ผมได้แต่ทำตาปริบๆ ไม่รู้ว่าพวกพี่ๆเค้าขำอะไรกัน
...ยังไม่ทันจะถามอะไรต่อ ประตูรั้วสวนสนุกก็เปิดขึ้น เด็กๆวิ่งกรูกันเข้ามาอย่างเริงร่า เสียงหัวเราะคิกคักๆชี้ชวนพ่อแม่ให้มาซื้อของเล่น ขนมและลูกโป่งดังขึ้นจนอลหม่านอึงมี่ไปทั่วบริเวณ
ไม่นานนัก พี่ลูกโป่งกระต่ายสีชมพูก็ถูกส่งไปอยู่ในมือหนูน้อยหน้าทะเล้นคนหนึ่ง พี่เค้าหันกลับมาแล้วบอกพวกเราด้วยน้ำเสียงยินดีว่า "ฉันไปแล้วนะทุกคน"
หลังจากนั้นพวกพี่ๆของฉันก็ค่อยๆทะยอยถูกส่งไปให้เด็กๆมากหน้าหลายตา เด็กบางคนกำลังร้องไห้อยู่ พอแม่ยื่นพี่ฉันให้ไป เจ้าหนูนั้นก็หัวเราะเสียงใส ฉันเห็นสีหน้าของพี่ๆที่ได้ไปอยู่ในมือน้อยๆของเด็กทั้งหลาย แล้วก็อดอิจฉาพวกเค้าไม่ได้ พวกเค้าคงจะมีความสุขมากเลยสินะที่ได้เด็กน้อยพวกนั้นยิ้มได้
ทุกครั้งที่มีเด็กๆเข้ามาในร้าน ฉันก็จะเฝ้าภาวนาในใจ 'ขอให้เป็นฉันเถอะน่า คราวนี้ ขอให้เป็นฉันเถอะ ' แต่แล้วก็ต้องผิดหวังทุกครั้ง เมื่อหนูน้อยเลือกหยิบลูกโป่งใบอื่นไป
ฉันเฝ้ารออยู่อย่างนั้น ....ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ลูกโป่งในร้าน ก็เหลือร่อยหรอลงไปทุกที เช่นเดียวกับจำนวนคนที่เข้ามา ยิ่งนานๆไปผู้คนที่เดินผ่านเข้าประตูรั้วก็ลดลงทุกทีๆ ทีนี้พอมีเด็กเดินเข้ามาในร้าน พวกเราก็ได้แต่มองหน้ากันปริบๆ แม้ไม่ต้องบอกก็รู้กันว่าในใจต่างก็คงลุ้นให้เป็นคราวของตนซักที
...แล้วเสียงติ๊งต่องก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงประกาศว่า อีกสิบห้านาทีสวนสนุกจะปิดแล้ว .. สิ้นเสียงประกาศไม่นาน ผู้คนก็เริ่มทะยอยกันเดินกลับออกมา ระหว่างที่ฉันกำลังมองผู้คนอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น " ลาก่อนนะน้องลูกโป่งขาว " ฉันหันไปมอง พี่ลูกโป่งกระต่ายสีเขียวนั่นเอง ตอนนี้เธออยู่ในมือของเจ้าหนูทารกที่นอนหัวเราะคิกคักอยู่ในรถเข็น ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้กับเธอพอเป็นพิธี ...แล้วหันไปมองพี่ๆที่เหลือรอบข้าง
..ทว่า....ไม่มีใครเหลืออีกแล้ว......
....
" แกร๊กก " เสียงประตูรั้วถูกปิดลง ตามมาด้วยกับเสียงกุกกักๆ ของ "เขา" เจ้าของร้าน ที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บร้าน
" อ้าว เฮีย ลูกโป่งขายไม่หมดเหรอ " ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน " ชั้นก็บอกเฮียตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าเอาสีขาว เด็กสมัยนี้มันไม่ชอบ "
" โอ๊ย ผมก็ไม่ได้ตั้งใจซื้อมาร้อก สงสัยคงจะเผลอหยิบติดมาก็เลยสูบๆไปงั้นแหละ เหลือไว้พรุ่งนี้ขายต่อก็ยังได้ "
แกตอบขณะกำลังง่วนเก็บของเข้าร้าน
ผู้หญิงคนนั้นคุยกับ"เขา" ต่อซักพักก็เดินออกจากร้านไป
" งั้นชั้นไปล่ะนะ "
เธอกล่าวทิ้งท้ายแล้วก็เดินไปขึ้นรถที่จอดไว้ด้านหน้า
....จังหวะที่รถแล่นผ่านไป ฉันเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนบนกระจกข้างรถ ....ภาพของลูกโป่งกลมเกลี้ยงสีขาว มีเพียงตาสองจุด และขีดโค้งที่วาดเป็นปาก ไม่มีสีสันลวดลายใดๆ เสียบอยู่บนขาตั้งอย่างโดดเดี่ยว
ประตูร้านถูกปิดลง.... คีนนั้นทั้งคืน ฉันอยู่ในความมืดเพียงลำพัง
...มีเพียงเสียงที่ดังก้องวนไปวนมาในห้วงความคิด
'เดี๋ยวพอพ้นวันนี้ เธอก็จะกลายมาเป็นพี่ใหญ่ประจำร้านเองแหละจ้า'
'ชั้นก็บอกเฮียตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าเอาสีขาว'
'.ผมก็ไม่ได้ตั้งใจซื้อมาร้อก สงสัยคงจะเผลอหยิบติดมาก็เลยสูบๆไปงั้นแหละ'
บางทีฉัน ....ซึ่งไม่มีใครต้องการ อาจจะไม่มีค่าพอสำหรับโลกใบนี้สินะ
ถ้าเช่นนั้น ฉันจะเกิดมาทำไมกันนะ?
....แสงไฟในห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง "เขา" หยิบเครื่องสูบลมออกมาแล้ว ค่อยๆสูบลูกโป่งน้องๆของฉันขึ้นมาทีละใบๆ จนเต็มขาตั้ง เช่นเดียวกับพี่ๆของฉัน เหล่าน้องๆของฉันนั้นต่างก็มีรูปร่างหน้าตา และสีสันสวยงามกันทั้งนั้น ทุกใบต่างพูดคุยชื่นชมสีสันลวดลายกันและกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วก็มีใบหนึ่งถามฉันขึ้นมาว่า
" อ้าว ทำไมพี่ถึงได้มีสีขาว และรูปทรงกลมมนอย่างนั้นล่ะครับ?? "
... นั่นสินะ ทำไมกัน? ฉันเองก็ได้แต่เฝ้าถามตัวเองด้วยคำถามนี้เช่นกัน
ฉันกำลังอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบออกไปอย่างไร ก็พอดีมีลมแรงพัดมาวูบหนึ่ง ขาตั้งไหวเซจวนจะล้ม พวกเราหลายใบ หลุดออกจากขาตั้ง ลอยไปตามลม "เขา"เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามเก็บอย่างจ้าละหวั่น ปากก็ตะโกนขอให้คนร้านข้างๆมาช่วยกันเก็บด้วย ฉันซึ่งอยู่แถวบนสุดของขาตั้ง ....ลอยสูงขึ้นไปติดอยู่บนกิ่งต้นสนสูงลิ่วใกล้กับชิงช้าสวรรค์
ลมสงบแล้ว ....จากจุดนี้ ฉันมองเห็นคนหลายคนเก็บลูกโป่งน้องๆของฉันมาส่งคืนให้กับ"เขา"เจ้าของร้าน เขาก้มหัวขอบคุณทุกคนและสาละวนอยู่กับการจัดน้องๆใส่ขาตั้ง แล้วเอาเชือกผูกยึดขาตั้งไว้ไม่ให้เอนอีก แล้วหายเข้าไปในร้าน
....ฉันสงสัยว่าทำไม "เขา" ถึงไม่ตามหาฉันต่อเล่า หรือว่าเขาลืมไปแล้วถึงการมีอยู่ของฉัน หรือว่าเขารู้ว่าฉันติดอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้อง 'ลำบาก' ปีนขึ้นมาเอาฉันไป
....ช่างมันเถอะ เพราะไม่ว่ามันจะเป็นเหตุผลไหนๆ ฉันก็คงไม่มีความสำคัญกับ"เขา"อยู่ดี
" จิ๊บๆ ๆ " นกสองสามตัว โผทะยานเข้ามาเกาะที่กิ่งไม้ใกล้ๆฉัน พวกมันคงจะมาแวะพักหลบลมแรงเมื่อครู่
ฉันรู้สึกว่านกตัวหนึ่งจ้องมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ มันค่อยๆกระโดดมาใกล้ฉัน พลางทำหัวยึกยักๆมองฉันอย่างฉงน
และ.....เปรี้ยงงง !!!!
.........จบสิ้นแล้วสินะ........
ฉันมองเห็นกิ่งไม้ ค่อยๆห่างฉันออกไป เจ้านกขี้สงสัย และเศษพลาสติกสีขาวที่เคยเป็นตัวฉันลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ
.........จบสิ้นแล้วสินะ ชีวิตที่ไร้ค่าของฉัน.........
ฉันค่อยๆหลับตา ยอมรับกับ'ความมีอยู่' ของฉันที่คงกำลังจะสูญสลายไป
พร้อมกับความรู้สึกนึกคิด....ที่กำลังค่อยๆจางคลายมลายไป
.................
" สวัสดีจ้ะ น้องใหม่ " เสียงนุ่มๆทว่าเจือด้วยไออุ่นดังขึ้นข้างๆฉัน
ฉันงุนงงกับที่มีของเสียงนั้น พยายามหันมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร
" ค..คุณ เป็นใครกันเหรอ " ฉันถามขึ้นมาลอยๆ " แล้วชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง? "
" พวกเราคือลมหนาวฤดูใบไม้ผลิจ้ะ" เสียงนั้นตอบเบาๆ " ส่วนที่เธอถามว่า มาอยู่ที่นี่ได้ไงนั้น ฉันคงตอบไม่ได้หรอกจ้ะ เธอต่างหากที่จะต้องเป็นคนบอกฉัน "
ฉันคิดทบทวนเรื่องเมื่อครู่
" เอ เมื่อกี๊ฉันถูกลมแรงพัดลอยออกมาติดที่กิ่งไม้ ... ค้างอยู่ตรงนั้นตั้งนาน แล้วก็...แล้วก็ ...." ฉันค่อยๆนึก พยายามทบทวนเหตุการณ์ไปตามลำดับ " อ้อ..แล้วก็มีนกตัวหนึ่งกระโดดเข้ามาหาฉัน แล้วก็จิก... ... ใช่แล้ว....ฉันโดนนกจิกจนแตก ความจริงแล้วฉันควรจะสูญสลายไปแล้วนี่นา ?? "
ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วตามด้วยเสียงพูดว่า " เธอยังไม่สูญสลายไปไหนหรอกจ้า ถ้าเช่นนั้นเธอจะมาพบกับฉันได้ไง จริงมั้ย? "
" เฮ้ออ.... แต่ถ้าฉันสูญสลายไปจากโลกนี้จริงๆก็คงจะดีสินะ " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะจ๊ะ?" น้ำเสียงเพื่อนใหม่ของฉันเจือด้วยความสงสัยและกังวล
" ก็ชีวิตฉันมันช่างไม่มีค่าต่อโลกใบนี้เลยน่ะสิ " ฉันตอบแกมตัดพ้อ แล้วก็เล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟังตั้งแต่ฉันถูกสูบขึ้น จนกระทั่งถึงตอนที่ฉันลอยขึ้นมาติดอยู่ที่กิ่งไม้โดยไม่มีใครเหลียวแล ฉันเล่าถึงคำพูดของพี่น้องลูกโป่ง และ 'เขา'ที่ตอกย้ำความ 'ไร้ค่า'ของลูกโป่งสีขาวราบเรียบอย่างฉัน
" ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครต้องการ ....บางทีถ้าฉันหายๆจากโลกนี้ไปซะก็คงจะดี..... " ฉันกล่าวปิดท้ายเรื่องราวชีวิตอันแสนเศร้าของฉัน
" ฟังฉันก่อนนะจ๊ะ " สายลมพูดขึ้นมาทันทีที่ฉันเล่าจบ " ชีวิตเธอน่ะ ไม่ได้ไร้ค่าหรอกนะ ....ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนแต่มีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น ... " เสียงนั้นเงียบไปซักพักแล้วพูดต่อว่า " ตามฉันมานะ ฉันจะพาเธอไปดูอะไร "
สายลมหนาว เพื่อนใหม่ของฉันค่อยๆพัดพานำฉันเลียบเลาะหน้าผาชันสูงขึ้นไป แม้ฉันจะมองไม่เห็นตัวเธอ แต่ก็เห็นได้จากร่องรอยใบไม้ใบหญ้าที่เธอหอบพัดพาไประหว่างทาง ...เราค่อยๆทะยานสูงขึ้นไปเรื่อยๆจนฉันเริ่มเห็นหิมะปกคลุมไปทั่วขุนเขา สูงขึ้นๆ จนเห็นแต่เพียงสีขาวโพลนของหมู่เมฆ .....และแล้วทันใดนั้นเอง สายลมก็เลี้ยวตวัดและดำดิ่งลงไป
ครั้นพอเราพ้นออกจากหมู่เมฆ......ฉันก็ได้พบกับสิ่งที่ฉันไม่รู้จะบรรยายออกมาให้ฟังยังไงดี
เบื้องหน้าฉัน....คือเทือกเขาสูงๆต่ำ แซมสลับด้วยสีของพรรณไม้ดอก ไม้ใบนานา ทั้งสีแดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้า น้ำเงิน ชมพู และอีกสารพัดสีอื่นๆที่นอกเหนือไปจากบรรดาสีของพี่ๆน้องๆของฉันซะอีก ต้นไม้ดอกไม้เหล่านั้น ต่างไหวลู่เอนไปตามทางที่พวกเราผ่านไป
" สวัสดีจ้ะลมหนาว " ...." ขอบคุณที่ผ่านมานะจ๊ะ" ...." ยินดีต้อนรับจ้า"
...ในทุกที่ที่เราผ่านไป ฉันจะได้ยินสียงต้อนรับและรอยยิ้มจากต้นไม้ดอกไม้ เหล่านั้นดังเซ็งแซ่ไปหมด
ฉันกำลังจะเอ่ยปากถาม ก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นใบหน้าของเธอปรากฏขึ้นมาจาก เหล่าใบไม้ และกลีบดอกไม้หลากสี ที่พัดพามารวมกันเป็น ตา จมูก ปาก ของเธอ
" นี่คือสิ่งที่พวกเราทำยังไงล่ะจ๊ะ "... เธอกล่าว รอยยิ้มที่ประกอบขึ้นมาจากใบไม้หลากสีของเธอนั้นช่างดูอ่อนหวานเสียจริง " เราพัดหอบเอาเมล็ดพันธุ์ของต้นไม้เหล่านี้.ให้ไปตกตามที่ต่างๆ และพัดพาเมฆฝนให้ตกลงมาหล่อเลี้ยงให้ต้นไม้เหล่านี้เจริญงอกงาม ....ป่าไม้แสนสวยที่เธอเห็นอยู่เบื้องหน้านี้ ก็คือผลงานของพวกเราที่ร่วมกันสรรค์สร้างเอาไว้ทุกๆปียังไงล่ะจ๊ะ ....เธอเองก็เช่นกัน ต่อไปผืนป่าข้างหน้านั้นก็จะสวยงามได้เพราะเธอ "
" แต่...แต่ฉันเป็นเพียงแค่ลูกโป่งสีขาวเองนี่นา" ฉันพูดขึ้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
" เธออย่าไปยอมรับในบทบาทที่คนอื่นกำหนดให้เธอสิจ๊ะ "
" หมายความว่ายังไงจ๊ะ ฉันไม่เข้าใจ "
...สายลมพยักเพยิดให้ฉันมองลงไปเบื้องล่าง ฉันจึงมองตามไป
......ที่เบื้องล่างนั้น ปรากฏเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ ผืนสีเขียวนวลน้ำอันราบเรียบนั้นใสราวกับกระจกเงา และสะท้อนภาพของกลีบดอกไม้และใบไม้ที่ประกอบกันเป็นใบหน้าของสายลมเพื่อนฉัน ทว่ามีอีกใบหน้าหนึ่งซึ่งประกอบขึ้นจากใบไม้ดอกไม้หลากสีอยู่ข้างๆเธอ
ฉันแปลกใจจนพูดไม่ออก "...น...นี่คือ...."
" นี่ก็คือเธอยังไงล่ะจ๊ะ " เธอช่วยพูดตอกย้ำคำตอบในสิ่งที่ฉันกำลังสงสัย
" แต่...แต่ว่าฉันเป็นลูกโ.. " ฉันกำลังจะพูดต่อ แต่เธอก็พูดขัดขึ้นมาว่า
" ไม่ใช่หรอกจ้า " เธอยิ้มให้อย่างใจดี แล้วกล่าวต่อไป " พวกมนุษย์น่ะ เค้าก็แค่เป็นคนกำหนดบทบาทสมมุติให้เธอ... เค้าสูบเธอไปใส่พลาสติค แล้วบอกว่า เธอจะต้องเป็นลูกโป่งสีสวย แล้วมอบหมายหน้าที่สร้างความบันเทิงให้เด็กๆชื่นชอบ จะได้เรียกพ่อแม่ให้มาจับจ่ายซื้อไป ....เธอรู้มั้ย นั่นเป็นเพียง 'คุณค่า'เทียม ที่พวกเขากำหนดขึ้นมาให้เธอเท่านั้น ....แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น ความจริง เธอก็คือสายลม เหมือนอย่างฉัน เหมือนอย่างพวกเรา เธอมีหน้าที่พัดพาความอุดมสมบูรณ์มาสู่ผืนดิน ...แม้เธอจะไม่มีสีสันงดงามเหมือนดอกไม้ หรือลูกโป่ง แต่เธอก็คือผู้แต่งแต้มสีสันให้กับโลกใบนี้ยังไงล่ะจ๊ะ นี่ต่างหากล่ะจ๊ะคือ 'คุณค่า'แท้ ของเธอ "
" ฉันเข้าใจแล้วล่ะจ้ะ " ฉันตอบรับอย่างมั่นใจ
" คุณค่าของฉัน ฉันต้องเป็นคนกำหนดเองใช่มั้ยจ๊ะ "
.....กล่าวจบแล้วฉันก็ยิ้มหวานให้เธอ และให้กับตัวเอง ....เป็นครั้งแรกที่ฉันยิ้มขึ้นมาเองจากใจจริง โดยไม่มีใครมาวาดมาขีดเขียนเส้นให้เป็นรอยยิ้มขึ้นมา
................
......................................
ทุกๆปี ยามย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิ...... ฉันจะผ่านมาที่สวนสนุกแห่งนั้นอีกครั้ง
ปีนี้ก็เช่นกัน เมื่อฉันพัดผ่านหน้าร้านของเขา ก็ได้พบกับน้องๆลูกโป่งหลากรูปหลายสี เฝ้ารออวดโฉมแก่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
...เด็กน้อยคนหนึ่งเผลอทำลูกโป่งแมวเหมียวสีฟ้าหลุดมือไ ป
ลูกโป่งใบนั้นค่อยๆลอยขึ้นมาหาฉันด้วยสีหน้าท่าทีตื่นตกใจ
" สวัสดีจ้ะ คุณลูกโป่งแสนสวย " ฉันทักทายอย่างเป็นมิตร
ลูกโป่งแมวดูจะงงๆ แต่ก็ตอบกลับมาว่า " สวัสดีจ้ะ....เอ่อ คุณ.. "
เธออึกอัก แล้วถามต่อว่า " คุณเป็นใครเหรอจ๊ะ?? "
" ฉันน่ะเหรอ " ฉันหันไปส่งยิ้มให้กับลูกโป่งทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าเธอคงมองไม่เห็น
" ฉัน....คือลมหนาวฤดูใบไม้ผลิจ้ะ"
<< จบ >>
| จากคุณ |
:
ซงย้ง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ธ.ค. 55 11:34:41
|
|
|
| 
