ความคิดเห็นที่ 1 “หา? ทำไมท่าน...” “เฮอะ ก็ข้าไม่ได้ตาบอด ความจริงข้าสงสัยตั้งแต่ที่เจ้าเผ่าสิคาลบอกว่าเจ้าใช้ไม้พลอง ยิ่งพอข้าเห็นอาวุธนั้นของท่านมือปราบถูกเก็บอยู่บนหลังไอ้ตาเดียว ข้าก็รู้แล้วว่าปักษบาลที่ช่วยนำท่านบุษบามินตรามาได้ทันกาล คือเจ้านั่นแหละ ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนหรอก เอ...อย่าเถียงเลย เจ้าน่ะจำนนด้วยหลักฐานแล้ว” ประโยคหลังผู้ที่มีวัยวุฒิมากกว่ารีบดักคอ จากนั้นเขาหยิบห่อผ้าอีกอย่างหนึ่งส่งให้อารมันแล้วอธิบาย “เอา...ข้าให้ ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณที่เจ้ามาช่วยเป็นเหยี่ยวตุลาการแทนข้าก็แล้วกัน หากไม่ได้เจ้า ป่านนี้ท่านทันวาคงต้องบังคับให้ข้าต้องถ่อสังขารตะลอนๆ ไปทั่วอุตราทิศ และคงไม่มีเวลาว่างจนสามารถทุ่มเทเวลาให้กับการเป็นช่างไม้ให้วิหารไหมได้นานขนาดนี้หรอก” เมื่อโดนต้อนเข้าให้หากอารมันก็ยังไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ หากถามกลับว่าสิ่งของที่อยู่ในห่อผ้านี้คืออะไร “จำตอนที่ข้าตีกริชเวนไตยให้เจ้าเป็นนักล่านกเมื่อสามปีก่อนได้ไหม?” คงไคยถาม เทวะหนุ่มพยักหน้า ยังนึกต่อว่าตอนนั้นคงไคยบอกว่าเป็นกริชเวนไตยที่ควบคุมได้ยากที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา “ตอนที่ข้าทำกริชของเจ้าต้องโหมไฟหลอมโลหะนานอยู่หลายวันเพราะส่วนผสมนั้นไม่หลอมรวมสักที ในช่วงนั้นเกิดเหตุบังเอิญทำให้ข้าตีกริชเวนไตยจากเบ้าหลอมเดียวกันได้อีกเล่มหนึ่งนอกจากกริชเล่มเดิมที่เจ้าใช้อยู่ตอนนี้ ความจริงมันไม่น่าเกิดขึ้นและเป็นความผิดพลาดของข้าเอง แต่ข้าไม่อาจทำลายกริชอีกเล่มหนึ่งได้ แต่อย่างไรก็แล้วแต่เถิด บางทีมันอาจะไม่ใช่เรื่องที่ผิดพลาด สิ่งที่ข้าจะบอกคือกริชเวนไตยเล่มนี้เป็นของเจ้าเหมือนกัน” จากนั้นอารมันขมวดคิ้ว หยิบกริชเล่มใหม่ขึ้นมาลองกวัดแกว่งไปมา จากนั้นส่ายศีรษะไม่เห็นด้วย พลางส่งคืน “ไม่น่าใช่นะขอรับ กริชเวนไตยจะมีลักษณะจำเพาะตัวที่แตกต่างเพื่อให้เหมาะกับเจ้าของ สำหรับข้าแล้วกริชเล่มนี้มันเบาเกินไปเมื่อเทียบกับกริชเล่มเดิมนะขอรับ” “เอาน่า...มันมีประโยชน์กับเจ้ามากกว่าข้าแน่ เอาไปเถิด ข้าไม่ได้วิวาห์ ไม่มีลูกเมียให้เป็นห่วง และข้าก็ไม่ได้เป็นนักล่านกแล้ว หากคิดว่าเกะกะเจ้าก็มอบให้ใครสักคนที่เจ้าคิดว่าเป็นประโยชน์มากกว่าการเก็บไว้ในห้องเก็บของก็แล้วกัน” คงไคยทิ้งท้ายและเขาก็แน่ใจในคำพูดตัวเองอย่างยิ่ง เจ้าได้มีโอกาสใช้มันแน่อารมัน...ใช้ให้ดีๆ เล่า ***** มันเป็นเวลาเช้ามากตอนที่มัสลินเห็นปลายปีกของวิหคเทพตัวมหึมาถลาร่อนลงบนลานกว้างหน้าหอโอสถจนกลีบดอกสีเหลืองสดกระจายไปทั่วบริเวณ ความจริงแล้วมัสลินมีกำหนดกลับไปที่หอเวชศาสตร์ในทุ่งพยุอัสดรวันนี้ หากทว่าเมื่อบุษบรรณโดนพิษร้าย มัสลินจึงตัดสินใจคอยดูแลอาการเพื่อนสาวเพื่อรอกลับไปป้อมนักล่าด้วยกัน หากเธอกลับไปก่อน คงร้อนใจจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่ ปักษบาลที่กระโดดลงมาจากสดายุตาเดียวเอามือเกาหลังคอคล้ายรู้สึกผิดที่ทำให้ทั่วทั้งลานเกลื่อนไปด้วยกลีบดอกสีเหลืองในอีกมือหนึ่งถือไม้พลองที่มัสลินจำได้ทันทีว่าเป็นของเพื่อนสาวนั่นเอง พออารมันเงยหน้าขึ้นจึงเห็นเทพเวชรักษ์ที่ช่วยเขาเมื่อวานนี้เดินแกมวิ่งมาตามระเบียงรอบหอโอสถ เขาจึงผละจากสายจูงตาเดียว หันไปสั่งให้มันรออยู่ที่นี่ ข้าไปไม่นาน... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 23:04:29

ความคิดเห็นที่ 2 “ขออภัยขอรับ ข้าลืมคิดไป...” อารมันบอกขณะที่ก้าวขึ้นมาที่ระเบียง ความลาดต่ำของปลายชายคาทำให้เทวะหนุ่มต้องก้มตัวหลบก่อนก้าวขึ้นมาอย่างระวัง เป็นเวลาเดียวกับที่มัสลินมาถึงพอดี เธอยิ้มขณะที่เขาทำท่าทางไม่สบายใจ ท่าทีเช่นนี้ทำให้อีกฝ่ายดูเหมือนรามิตไม่มีผิด มัสลินจึงบอกว่าไม่เป็นไรหรอก พอตกสายมันก็ร่วงลงมาเกลื่อนอีก “ข้ากำลังกังวลอยู่ว่า เรื่องเมื่อวานจะทำให้ท่านเดือดร้อน” อารมันกล่าวอย่างจริงใจ “ข้ากำลังจะออกเดินทางวันนี้ ไม่แน่ว่าจะมีเวลากลับมาที่วิหารไหมอีกหรือไม่ ข้าจึงอยากรู้อาการของท่านมือปราบน่ะขอรับ” เขาอธิบาย “อีกอย่างหนึ่งข้าต้องเอาอาวุธของท่านมือปราบมาคืน” คล้ายรอยยิ้มของมัสลินจะจางหายไปครู่หนึ่ง ทว่าในเวลาต่อมาเธอพยักหน้าและบอกว่าให้อารมันตามเธอเข้ามา จะพาไปหา... ห้องของบุษบามินตราถูกย้ายมายังห้องพักธรรมดาริมสุดเพราะว่าอาการพ้นจากระดับอันตราย ทว่าที่ยังไม่ได้สติเป็นเพราะฤทธิ์ยานั่นเอง มัสลินก้าวเข้ามาก่อนเพราะคุ้นเคยกว่า ทว่าอารมันกลับรีรออยู่ด้านนอกจนมัสลินต้องเดินเป็นฝ่ายย้อนมาหาพลางสงสัยว่าไม่อยากไปพบท่านมือปราบหรือ “แค่ข้ารู้ว่าท่านมือปราบปลอดภัยก็น่าจะพอแล้วนะขอรับ ข้าเองไม่รู้จักท่านมือปราบเป็นการส่วนตัว คงไม่สามารถถือวิสาสะได้มากกว่านี้ ความจริงหากเป็นไปได้...ท่านอย่าได้เอ่ยนามของข้ากับท่านมือปราบ บอกว่าข้าเป็นเพียงนภบาลที่บังเอิญผ่านมาช่วยเหลือจะดีกว่า” มัสลินมองคู่สนทนาอย่างสงสัย หากไม่ได้ซักไซ้มากความเพราะตระหนักดีว่าอีกฝ่ายคงมีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกได้ เมื่อครั้นได้รู้สิ่งที่อยากรู้แล้ว อารมันก้าวเข้ามาเพียงก้าวเดียววางไม้พลองของบุษบรรณพาดไว้กับโต๊ะด้านหน้า ทำท่าจะเดินหันหลังจากไป ในตอนนั้นเองที่มัสลินรั้งให้เขาอยู่ต่อสักพัก โดยบอกว่าเธอจะไปเอาโอสถที่พร่องมาเติม “ข้าไปไม่นาน ท่านช่วยเธอมาครั้งหนึ่งแล้วช่วยอยู่เพื่อนบุษบามินตราสักครู่เถิด” อารมันลังเลหากพยักหน้ารับทีหนึ่ง แต่ตัวเองยังเดินวนไปมาอยู่นอกห้องไม่ได้ก้าวล้ำเข้าไปด้วยมารยาท ทว่าเมื่อเทวะหนุ่มคิดถึงเรื่องที่เขาต้องทำในลำดับต่อไป ไม่รู้เมื่อไรจะได้เจอกันอีก...ในที่สุดเทวะหนุ่มตัดสินใจก้าวเข้าไปภายใน ความจริงบุษบรรณเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แต่ดวงตายังคงพร่างพรายและเลือนลาง เธอเห็นใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา แม้จะเห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ชัดเจนเหมือนกำลังมองภาพผ่านหมอกหนา  ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอก็จำได้ ก่อนที่สติที่เลือนลางจะดับวูบไปอีกครั้งบุษบรรณคิดว่าได้เรียกชื่อฝ่ายนั้นออกมา เสียงของหญิงสาวแผ่วเบาอย่างยิ่ง จนอารมันต้องยอมเสียมารยาทก้มลงใกล้ตัวบุษบามินตราเพื่อฟังข้อความเผื่อว่าเธออาจต้องการน้ำหรือความช่วยเหลือ  อารมันนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยืดกายขึ้น เป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่มัสลินเดินเข้ามา เธอชะงัก ทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยทักอย่างมีไมตรีเหมือนเดิม “บุษบรรณรู้สึกตัวแล้วหรือ? เธอพูดอะไรกับท่านบ้างหรือไม่?” อารมันถอนหายใจยาว ก่อนหันกลับมาฝืนยิ้ม ดวงตาปรากฏร่องรอยผิดหวัง “เอ่อ...เธอ...ท่านมือปราบเรียกชื่อคนอื่นน่ะขอรับ ข้า...ไม่รู้จัก ต้องขออภัยด้วยจริงๆ” จากนั้นเมื่อเห็นท่าทางของนภบาลหนุ่มทำท่าจะจากไปจริงๆ ฝ่ายเทพเวชรักษ์จึงออกปากถามว่าจะเดินทางไปแล้วหรือ อารมันจึงตอบสั้นๆ ว่า ตอนนี้เขาควรถึงผาพญาครุฑแล้ว จึงเดินสวนออกไปโดยเร็ว มัสลินรีบเดินมาที่ประตูย้อนถามอีกครั้งว่าเขาแน่ใจหรือที่ไม่ต้องการบอกนามของตนให้บุษบรรณรับรู้ อารมันพยักหน้ารับอย่างแน่ใจ กล่าวย้ำว่าเขาไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ก่อนเดินตรงไปหาวิหคเทพของตน “ดูแลท่านมือปราบให้ปลอดภัยก็พอขอรับ” ถึงอารมันบอกกับมัสลินว่าเขาจะกลับไปผาพญาครุฑ ทว่าเทวะหนุ่มไม่ได้บินตรงกลับไปที่นั่นทันที เขาบินอ้อมย้อนกลับไปที่ถ้ำหิรัณเพื่อตรวจสอบบางอย่าง และเพื่อบอกข่าวดีกับท่านวารุณีผู้เป็นคู่ชีวิตของหัวหน้าเผ่าสิคาล จากนั้นเขาเดินทางต่อไปยังเขาเศวต เมืองขาว สอบถามถึงเหตุการณ์ที่พวกพาฬปักษ์บุกมาโจมตีอีกครั้ง จากนั้นเขาจึงเดินทางกลับไปที่ผาครุฑ ซึ่งทำให้เทวะหนุ่มพลาดโอกาสที่จะได้พบกับท่านบังสูรย์ หัวหน้าเผ่าภูระอย่างน่าเสียดาย ***** คุยกันท้ายบท: ตอนหน้าจะเปลี่ยนฉากไปบนเขาครุฑแล้วค่ะ, ความจริงผาพญาครุฑถูกคนเขียนนำมาอ้างถึงตั้งแต่บทแรกแต่ไม่เคยพาไปทัวร์เลยว่าที่นี่เป็นอย่างไรได้แต่เล่าความอยู่ห่างๆ ตอนหน้าขอพาเที่ยวที่นี่สักเล็กน้อยนะคะแล้วจะรู้ว่าอารมันโค-ตะ-ระโชคดีที่ได้คนพวกนี้ช่วยเอาไว้ (เห็นมะ ครายว่าเราโหดร้ายกับตัวละคร หือ?) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 23:09:44

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อโดนต้อนเข้าให้/หาก/อารมันก็ยังไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ /หาก/ถามกลับว่าสิ่งของที่อยู่ในห่อผ้านี้คืออะไร >>> หาก ใช้ ซ้ำ ในประโยคต่อเนื่องกัน ตัดตัวหลังออกดีไหมเอ่ย /หาก/ทว่าเมื่อบุษบรรณโดนพิษร้าย มัสลินจึงตัดสินใจคอยดูแลอาการเพื่อนสาวเพื่อรอกลับไปป้อมนักล่าด้วยกัน /หาก/เธอกลับไปก่อน ตอนนี้ใช้คำว่า หาก เยอะเป็นพิเศษน้อ “ข้าไปไม่นาน ท่านช่วยเธอมาครั้งหนึ่งแล้วช่วยอยู่(เป็น)เพื่อนบุษบามินตราสักครู่เถิด” แหม ท่านคงไคย เอ่ยว่าไม่ได้วิวาห์ เราก็คิดไปไกลว่า ว้าย ของหมั้นๆๆ (=><=) ชิชะ อารมัน มาแสดงแววตาผิดหวังอะไรกับคนป่วย เดี๊ยวโบก (แหะๆ) จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 23:36:19

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ เย้ยยย เร็วมากค่ะ (สำหรับอ่านด้วย comment ด้วย) จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 00:04:21

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ของหมั้นนะสิ คุณซาลาสซา แล้วบุษบรรณก็รับไว้ด้วย ผมถึงเชียร์คู่นี้อยู่ยังไงละ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 11:29:05

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามเก็บ 3 ตอนรวดค่า เราปักหลักเชียร์มัสลิน อย่าหวั่นไหวน้า ยังมีคนเชียร์อยู่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 20:04:44

ความคิดเห็นที่ 7 อืมสุดท้ายก็มีคนสนับสนุนคู้นี้กันจังน่ะครับ (แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอท่านเมธินละเนี่ย) จากคุณ : Cool_Blue เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 20:08:49

ความคิดเห็นที่ 8 บทนี้ดีขึ้นครับ (หมายถึงเข้ารูปเข้ารอยวิธีการเขียนของคุณรัน) คือ....จะว่ายังไงดีนะ ผมอ่านเรื่องนี่มาตั้งแต่แรก จนจับวิธีการเขียนคุณรันได้ ไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงแล้ว เหมือนเราคุ้นเคยกับลายมือ บทที่แล้วลายมมือผิดไปบ้างบทนั้เริ่มเข้าที่เข้าทาง อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่ว่า หากเราอ่านงานเขียนใครสักคน โดยต่อเนื่องและตั้งใจ คนอื่นไม่รู้นะ....^^ แต่สำหรับผม เหมือนเห็นลายมือ....ที่คุ้นเคย ดังนั้น พอแปลกๆไป เราจะจับได้ทันที เหมือนเรดาห์ ^__^... ^_^ แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 55 21:24:54 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 21:23:34

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ ชาลาสซา: ขอบคุณเป็นอย่างแรกสำหรับคุณตาวิเศษค่ะ, และเห็นด้วยค่ะว่าอีตาอารมันมีสิทธิอะไรมาทำท่าผิดหวังล่ะเนี่ย ชื่อตัวก็ไม่ยอมให้บอก แล้วใครมันจะไปรู้ได้เล่า ฮื้อ! คุณ ลูนาติก: แสดงว่าท่านชอบคนดุๆ คุณ Scottie: เย้ เย้ คุณกลับมาแล้ว ความจริงเราก็เข้าใจว่าผู้อ่านย่อมมีธุระปะปังและเวลาก็เป็นของมีค่า แต่พอเอาเข้าจริงๆ พอขาประจำหายไป ไม่น่าเชื่อ เล่นเอาวูบเหมือนกันนะ, (^ ^") สำหรับตัวละครผู้หญิงสองคนนี้นะ เข้าข่ายหยินหยาง คือเหมือนจะตรงข้ามแต่กลับเข้ากันได้ดี ก็น่าอยู่หรอกที่มีคนตามอ่านเชียร์ให้พระเอกรวบสองเสียเลย (โชคดีอย่างนี้มีที่ไหน?) คุณ Cool_Blue: อีกไม่นานค่ะ ยืดยาดไม่ได้ เพราะครึ่งหลังยังมีอีกเพียบเลย คุณ Psycho man: จำได้เหมือนกันไม่เคยลืม(จริงอ้ะ?)ว่าคุณไซโคแมนเป็น comment แรกในพันทิป ตอนนั้นแบบว่า...ข้ามาคนเดียว ไม่รู้จักใครเลยสักคน แต่พอรู้กติกา มารยาท คร่าวๆ ของที่นี่บ้าง จากนั้นตัดสินใจลงนิยายแบบกลั้นใจตาย (คือไม่รู้ว่าฝีมือแค่นี้จะมีคนอ่านหรือไม่?)หลังจากนั้นก็มี คุณ scottie ที่ตามอ่านมาตลอดจากหน้าคอมฯ ต้้งแต่บทนำภาคแรกจนบัดนี้ นานนนนมากกกก (ไม่กล้านับนิ้ว)ส่วนคุณ ชัดเจนน้องนางและคุณ ลูนาติกมาอ่านกลางๆ เรื่องของภาคแรกใช่ไหมคะ? รู้สึกขอบคุณมากๆ ค่า จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 23:14:50

ความคิดเห็นที่ 10 เหอๆๆๆๆๆ   มาลงชื่อว่ายังตามอ่านอยู๋ค้า  ไม้ได้หายไปไหน  ตั้งตารออ่านทุกอาทิตย์จ้า   แหมอยากบ่นนิดนึ่งว่า  จำไม่ได้แล้วว่ากว่าจะมาถึงตอนนี้  ตอนต้นมันมาถึงไหนแล้ว  ประมาณว่ามันจะไปชนกะตอนที่ อารมันชนะศนิกะในการประลอง แล้วหัสรังสีจะขอสู้กะอารมันแต่โดนศนิกะแย่งไปใช่ไหม เดาว่างานยุ่งเหยิงทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของอีตาอะไรน้า  จำชื่อไม่ได้แล้ว  ที่เอาของหมั้นของมัสลินไปคืนให้หัสรังสี แล้วป๋าวิษของป้าหายไปไหนน้า คิดถึงเน้อ... จากคุณ : kiikifon เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 10:50:31

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่นะ สองสาวรักกันได้ แต่อย่ามารวบสอง ไม่งามๆ น้องมังกือก็น่ารักออก จีบบุษบรรณมาแต่ต้นด้วย ไม่รู้ล่ะ เขาเชียร์มัสลิน ปูลู แม้จะงานยุ่งมาก แต่ก็นึกออกเสมอว่าคืนศุกร์-เสาร์มีงานที่รออ่านมาลงนะคะ ครั้งที่แล้วก็เข้ามาเพื่อตามนี่แหละ คิดถึงเสมอนะ (ปะเหลาะสุดๆ) แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 55 14:13:03 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 14:08:30

ความคิดเห็นที่ 12 ยังอยู่ office อีกแล้วค่ะ, << คือจริงๆ แล้วจะหนีเที่ยวเลยต้องสางงานไว้ก่อน แล้วค่อยกลับมาทำหัวฟูต่อ (^ ^") คุณ kiikifon: ขอบคุณมากค่ะ, ส่วนตอนต้นเรื่องที่ค้างไว้ คุณ kiiฯ บอกได้ถูกต้องแล้วค่ะ (เก่งมั่กๆ) ค้างไว้ที่อารมันในงานปัญจยุทธ ถูกแล้วค่ะ >>'เดาว่างานยุ่งเหยิงทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของอีตาอะไรน้า  จำชื่อไม่ได้แล้ว  ที่เอาของหมั้นของมัสลินไปคืนให้หัสรังสี'<< เย้! จำเนื้อเรื่องตอนนี้ได้ไงนี่? อีตาคนนี้คือ ภากร ค่ะ แกเป็นแบ็คอัพให้วังสุริยันมาตลอด (ประมาณตำแหน่งปัจจุบันคล้ายๆ เลขาธิการของพรรคการเมือง) ความจริงอีตาคนนี้แกผลุบโผล่ออกมาตั้งแต่ภาคแรกแล้วนา เออ (ใครจำได้มั่ง?)...แต่ภาคสองเริ่มมีบทมากขึ้น ภาคสามแกจะมีบทมาตอนท้ายๆ ค่ะ หากช่วงของแกจริงๆ อยู่ที่ภาคสุดท้ายค่ะ(หากกรุณาตามอ่านนะคะ) ป่าวิษฯ หาย? แต่รับรองได้ค่ะ พอแกโผล่มาทีรับรองว่าหมัดยังหนักเหมือนเดิม (หลังจากฟอร์มตกตอนกลางเรื่อง) คุณ scottie: เค้าก็คิดถึงนะตัว (ว้ายยย) ปล. เรากลับมาไม่ทันวันเสาร์ อาจลงให้อ่านคืนวันอาทิตย์นะคะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 00:08:59

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องสาวๆ ของรามิต ซาไม่ถือป้ายไฟฝั่งไหนทั้งนั้นนะ แต่แซวไปเรื่อย 555 จงผจญเคราะห์กรรมตามคุณ run ลิขิตไปซะเถอะ (ฮา) กรี๊ดจริงๆ ก็เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของป๋าวิษ (=><=) จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 08:03:02

ความคิดเห็นที่ 14 เก็บทีดียว 3 ตอนรวดค่า คิดถึงรามิตจัง มีเเข่งวิชาการก็เลยพักอ่านไปเเป๊บนึง เกือบลงเเดงเลยค่ะ เมื่อไหร่จะเจอกับเมทินอีกนะคะ อยากให้เรื่องนี้มีซัก60ตอนเลยล่ะค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงหลงฤดู เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 17:23:46 A:1.1.246.134 X: TicketID:382432