ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 23 สิ่งที่ไม่คาดคิด อุบัติเหตุทางการแพทย์ และอุบัติเหตุชีวิต "เจาะคอเถอะกล้วย” เฉินฮ่าวหมิงกระซิบเบาๆ “กว่ารถพยาบาลจะมาถึงอีกสิบนาที" ไม่พูดเปล่า ยื่นมีดคมวาวจนเห็นเงาสะท้อนเป็นประกายวิบวับให้ปันนา  เออ จริงสิ คนไข้มีทางเดินหายใจอุดตัน เอาแต่ปั๊มหัวใจ ไม่มีออกซิเจนเข้า ก็ไม่มีประโยชน์  หญิงสาวรับมีดมา  ความตื่นเต้น ใจร้อน มุ่งการช่วยชีวิตสถานเดียว ลืมขออนุญาตคนเป็นญาติเสียสนิท  ฮ่าวหมิงเป็นฝ่ายช่วยพูดแทน  "หมอจำเป็นต้องเจาะคอ เพื่อช่วยชีวิตพ่อคุณ" เขาอธิบายต่อ "อากาศเข้าข้างบนไม่ได้ ก็ต้องเอาเข้าข้างล่างแทน"  ลูกชายคนเจ็บเอ่ยปากอนุญาตให้ทำได้  "ทำอะไรก็ได้ ให้พ่อผมรอดก็พอ"  แม้หน้าตาเหมือนจะพูดว่า  แต่ถ้าไม่รอด น่าดู  ปันนารีบเทน้ำยาฆ่าเชื้อที่ฮ่าวหมิงขอจากเจ้าของร้านแต่แรก ลงไปบนพื้นที่รอบคอ ก่อนจะกรีดมีดลงไปบริเวณเดียวกับที่จำได้เมื่อครั้งเจาะคอบนรถพยาบาล   เสียเวลาไม่กี่วินาที ปันนาก็เปิดรูที่คอหอยสำเร็จ ยังไม่ทันเหลียวหาท่อที่จะใช้สอดเข้าไป ก็มีปากกาที่แกะใส้ในแล้วยื่นมาให้  เฉินฮ่าวหมิงอีกแล้ว แถมมีร่องรอยราดน้ำยาฆ่าเชื้อแล้วเรียบร้อย  หญิงสาวรีบรับมาสอดเข้าไปตามรอยที่เปิดไว้ก่อน   แต่เหยื่อสำลักอาหารยังไม่หายใจ  ปันนาเตรียมก้มลงเป่าลม เพื่อให้ออกซิเจนเข้าปอด  ปากของหญิงสาวกำลังจะถึงปลายท่ออยู่แล้ว  ไหล่ของหล่อนก็ถูกกระชากออกมา  เฉินฮ่าวหมิงอีกนั่นแหละ เขาดันปันนาออกไป  รับหน้าที่เป่าลมหายใจแทน  ฟู่ ฟู่ ฟู่  เพียงสองสามครั้ง หน้าอกคนไข้ก็กระเพื่อมขึ้นลง หายใจได้เอง  สีหน้าคนไข้จากม่วงตล้ำ เริ่มซับสีเลือด ชีพจรที่คอเต้นตุบๆ มองเห็นได้ชัดผ่านผิวหนัง  ชายชราค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองคนโน้นทีคนนี้ที ก่อนจะมาหยุดนิ่งที่ลูกชาย ลูกสาว  เสียงร้องไห้กระซิกๆของบุตรสาวหยุดทันที  ลูกชายหน้าดุเพิ่งยิ้มออก  ปันนาลอบถอนใจ  ภาพที่ลูกสาวก้มลงกอดพ่อไว้พร้อมกับพร่ำพรรณา  "พ่อ พ่อไม่เป็นไรแล้ว พ่อไม่เป็นไรแล้ว"  ทำให้ปันนาอดคิดถึงพ่อตัวเองไม่ได้  ถึงจะต่อต้านพ่อเรื่องพี่เตย แต่ปันนาก็ไม่ได้รักพ่อน้อยกว่าใคร  "ขอบคุณมากนะคะหมอที่ช่วยชีวิตพ่อฉัน"   แปดนาทีหลังเหยื่อหมูติดคอรู้ตัว รถพยาบาลก็มาถึงพอดี  รอจนส่งชายชราเข้าไปในรถฉุกเฉินเรียบร้อย ลูกสาวเขาก็ยื่นเงินเป็นปึกส่งให้ปันนา  หากหญิงสาวปฏิเสธ  "เป็นหน้าที่ของหมอค่ะ พ่อคุณดีขึ้นถือเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งนั้น"  คำตอบของปันนาทำเอาฮ่าวหมิงทึ่ง  ยายกล้วยโตขึ้นเยอะจริงๆ  สองคนยืนมองตามไฟสีแดงท้ายรถพยาบาลจนหายลับไปกับโค้งข้างหน้า ก่อนจะพากันเดินไปยังรถที่จอดห่างไปไม่ไกลนัก  ข้าวปลาไม่มีอารมณ์จะกินต่อแล้ว  หากฮ่าวหมิงและปันนาไม่มีโอกาสรู้เลยว่า เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในรถพยาบาลหลังจากแล่นจากไปไม่นาน  ชายชราหมดสติไปอีกครั้ง! “ทำไมคุณถึงเป่าลมหายใจแทนฉัน” ปันนาถามทันทีที่เข้ามานั่งในรถ                “ผมก็อยากเป็นพระเอกบ้างสิ แย่งซีนคุณหน่อย ไม่ได้หรือไง” เขาพูดทีเล่นทีจริง                “คุณรู้ไหมว่ามันอันตราย คุณอาจจะติดเชื้อได้”                “ผมไม่ใช่หมอ จะไปรู้ได้ยังไง” เขาปฏิเสธด้วยท่าทางน่าเชื่อถือ ก่อนจะถามกลับ “ในเมื่อรู้ว่าอันตราย ทำไมคุณถึงทำ”                “เพราะฉันเป็นหมอ” หล่อนเน้นเสียงหนัก “หน้าที่หมอ ต้องช่วยชีวิตคน”                “ผมไม่เคยได้ยินว่าหมอมีหน้าที่พลีชีพเพื่อคนไข้ เคยแต่ได้ยินว่าทหารต้องพลีชีพเพื่อชาติ”                “ก็ไม่ต่างกันหรอก ในช่วงเวลาวิกฤติ คนไข้ต้องมาก่อน”                ฮ่าวหมิงอดละสายตาจากถนนมาแวบหนึ่งไม่ได้ หน้าตาของปันนาเคร่งขรีม สาวน้อยเอาแต่ใจคนก่อน อันตรธานหายไปชั่วคราว                ไม่น่าเชื่อ ความเป็นหมอหล่อหลอมปันนาคนใหม่ได้อย่างน่าอัศจรรย์                “แต่ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่รู้” ปันนายังสงสัย “คุณเตรียมทุกอย่างให้ฉันพร้อมหมด แสดงว่าคุณต้องมีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง คุณเรียนมาจากไหน” หล่อนถามคาดคั้น                “ไอ้เรื่องใช้ปากกาแทนท่อช่วยหายใจนะหรือ ก็จำมาจากในหนังไง หมอไม่เคยดูบ้างหรือ”                “งั้นหรือ” เสียงปันนาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง            แต่ช่างเถอะ ฉันยังมีเวลาพิสูจน์นายอีกนาน  เฉินฮ่าวหมิง จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 16:21:53

ความคิดเห็นที่ 2 ขอย้ายฉากมาที่ครอบครัวภูวดล ชายที่เป็นหนึ่งในต้นเหตุให้เฉินฮ่าวหมิงเข้าใจหมอกล้วยผิด ก้มีปัยหาใหญ่เกิดขึ้น "วันนี้คุณหนึ่งกลับมาแต่หัววัน" ทันทีที่ชายหนุ่มร่างสันทัดก้าวเข้ามาในบ้าน พร้อมกระเป๋าเอกสารในมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งประคองกล่องของขวัญห่อกระดาษสีสวยเป็นมันเงาวับไว้อย่างหวงแหน หญิงชราที่คอยท่าอยู่แล้วตั้งแต่เห็นรถของเจ้านายน้อยแล่นผ่านประตูใหญ่เข้ามา ก็วิ่งออกมารับหน้า แย่งรับกระเป๋าในมือของชายหนุ่มไปตามหน้าที่ที่เคยทำมาแต่สาวจนแก่ จากกระเป๋านักเรียน แปรเป็นกระเป๋าเครื่องมือแพทย์หลังชายหนุ่มสำเร็จการศึกษาด้านศัลยกรรมประสาทจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด "ป้าหลวย บอกกี่ทีแล้ว อย่าวิ่ง อย่าวิ่ง เดี๋ยวได้หกล้มแข้งขาหักหรอก" เขาร้องห้าม แต่ก็ปล่อยกระเป๋าในมือให้แต่โดยดี พลางรับน้ำวุ้นใบเตยหอมชื่นใจจากผู้อาวุโสมาดื่มอึกๆจนเหลือแก้วว่างเปล่า นางสลวยหน้าบาน "คนอื่นวันหยุด เขาอยู่บ้่านหรือไปเที่ยวกันทั้งนั้น แต่คุณหนึ่งของป้าตรงข้าม วันหยุดกลายเป็นวันทำงานหนักที่สุด" ป้าสลวยบ่น "แต่ยังดีที่วันนี้ปลีกตัวมาได้" "ก็วันสำคัญนี่ครับ ผมบอกงดเคสล่วงหน้าเป็นเดือน" ชายหนุ่มอธิบาย อาจารย์หมอศัลยกรรมประสาทประจำมหาวิทยาลัยแพทย์ ช่วงวันหยุดคือช่วงรับปรึกษาผ่าตัดตามโรงพยาบาลเอกชนได้สะดวกที่สุด ทุกรายหากไม่ฉุกเฉิน เขาจะเก็บไว้ทำนอกเวลางานประจำเสมอ ไม่อยากเอาเวลาราชการไปทำงานส่วนตัว ยกเว้นในกรณีรีบด่วนที่เกี่ยวกับความเป็นความตายเท่านั้น "คุณพ่อกลับมาหรือยังครับ" "กลับมาแล้วค่ะ เห็นเดินไปตามหาคุณผู้หญิงที่สวนกุหลาบด้านหลัง" แม่นมตอบ ก่อนจะยื่นกระเป๋าคืนให้เจ้านายน้อย นายแพทย์สยุมภูพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหิ้วกระเป๋าและกล่องของขวัญวันเกิดก้าวขึ้นบันได ผ่านโถงกลาง กำลังจะแวะเข้าไปเก็บของในห้องตัวเอง หากเมื่อสายตาเหลือบเห็นประตูห้องน้องชายที่อยู่ติดกันแง้มออกมานิดหนึ่ง ชายหนุ่มก็เปลี่ยนใจ วางของในมือลงบนโต๊ะคอนโซลสะท้อนแสงเงาวับข้างประตู  เดินเลยไปที่ห้องน้องชายแทน ใช้มือเคาะเบาๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป แต่แม้จะเข้ามายืนใกล้จนเจ้าของห้องน่าจะรู้ตัวแล้ว แต่ดูเหมือนน้องชายของเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ลึกล้ำ จึงไม่รู้ว่ามีคนบุกรุกเข้ามาประชิดถึงตัว สยุมภูแอบยิ้มเมื่อชะโงกดูภาพถ่ายในมือของเจ้าของห้อง สาวน้อยผูกเปียยืนยิ้มเริงร่าเคียงคู่กับน้องชายในวันรับรางวัลชนะเลิศการแข่งขันแชมป์ยูโดประจำปีของสถาบัน ถึงจะไม่เคยเห็นตัวจริงของสาวหน้าตาจิ้มลิ้มแก้มยุ้ยคนนี้ เพราะช่วงเกิดเรื่อง เขาอยู่ต่างประเทศ แต่ก็รู้กิตติศัพท์ดี รักแรกของภูวดลคือสาวน้อยรุ่นน้องในสถาบันฝึกการต่อสู้ "อะแฮ้ม" เขาส่งเสียงกระแอม เจ้าของห้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบเอารูปในมือใส่กล่องเก็บเข้าลิ้นชัก "ซ่อนไปทำไม ถ้าทำให้เขาหายไปจากใจเราไม่ได้ ก็ไม่มีประโยชน์หรอก" "พี่หนึ่งเล่นเข้ามาเงียบๆ" "พี่ทั้งเคาะทั้งเดินกระแทกเท้า ภูไม่ได้ยินเองต่างหาก..." เขาบุ้ยใบ้ไปที่ลิ้นชัก "เด็กคนที่ทำให้ภูผิดหวังในความรักจนไม่คิดจะเริ่มกับใครคนนั้นหรือเปล่า ...ยังไม่ลืมเขาอีกหรือ" "เขาไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ ตอนนี้เป็นแพทย์หญิงไปแล้ว "เจอกันแล้วหรือ เมื่อไหร่" "ตอนที่เธอไปช่วยดูแลคนบาดเจ็บที่รีสอร์ทของเรา" "อ๋อ" ทำสีหน้ารับรู้ "ตอนนั้นพี่ไม่อยู่นี่ ไปประชุมโรคปาร์กินสันที่อังกฤษ ไม่งั้นพี่คงเจอด้วย เป็นหมอด้านไหนล่ะ" "แผนกสูติครับ" "มำงานที่ไหน" "โรงบาลเพชรธานี" "อ้าว" เขาทำเสียงรับรู้กึ่งประหลาดใจนิดหน่อย "โรงพยาบาลนี้ เคยเชิญพี่ไปผ่าตัดหลายครั้งเหมือนกัน เขาชื่ออะไรล่ะ" "ปันนาครับ" คนฟังขมวดคิ้ว ทำท่านึก ท้ายสุดก็ยอมรับว่า "ไม่เคยได้ยิน วันหลังต้องลองสืบๆดูสักหน่อย เขาแต่งงานหรือยัง?" "ยังครับ" "ยังไม่แต่งงาน" สยุมภูทำหน้าฉงน "จนป่านนี้สิบปีแล้ว ยายนักยูโดสาวนั่นยอมโหนคานเป็นทาร์ซานสาว แต่ไม่สนภูวดลน้องชายหล่อเลือกได้ของพี่ที่มีสุภาพสตรีสาวแสนสวยรอเข้าคิวอยากเป็นเจ้าสาวยาวไปถึงเชียงใหม่ ไม่น่าเชื่อ" "ก็เขาไม่ชอบผมนี่ครับ" "แล้วอยากรื้อฟื้นไหม พี่จะช่วย" "เขายังโกรธผมอยู่ หน้ายังไม่อยากมองเลย" "รู้ได้ไง" "ผมเคยส่งดอกกล้วยไม้ ดอกโปรดของเธอไปให้ที่โรงพยาบาล คนส่งบอกว่า เธอขยำลงถังขยะแบบไม่เสียเวลาคิดเลย" "อ้าว แล้วเราไปทำอะไรเขาไว้ล่ะ" คนถูกถามหลบสายตา "ผมทำไม่ดีกับเธอไว้...แล้ววันนี้พี่หนึ่ง กลับบ้านแต่วันได้" รีบเปลี่ยนเรื่อง "ก็วันสำคัญของคุณแม่นี่" น้ำเสียงยามเอ่ยถึงผู้เป็นมารดาให้ความรู้สึกรักใคร่ อบอุ่น ภาคภูมิใจลึกๆเสมอ "ทุกปีพี่หนึ่งติดงาน มาสายกว่าใครเพื่อน หรือไม่ก็โดนตามกลางคัน คราวนี้กลายเป็นยายชลติดคุยกับลูกค้าแทน" "พูดเรื่องโดนตามกลางคัน พี่ต้องรีบเอาของขวัญไปเซอร์ไพรส์คุณแม่เสียก่อน เอาเคล็ดก่อน จะได้ไม่พลาดเหมือนปีก่อน" มีรอยยิ้มอบอุ่นยามเมื่อเอ่ยถึงมารดาทุกครั้ง "ผมยังจำได้อยู่เลย" ภูวดลเสริมด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "กำลังกินข้าวอยู่ พี่หนึ่งโดนตามกะทันหัน กว่าจะกลับบ้านก็เกือบเช้า คุณแม่มายืนแบมือทวงของขวัญพี่หนึ่งถึงหน้าห้อง" เสียงหัวเราะของสองพี่น้องดังประสานกันอย่างมีความสุข ศูนย์กลางความรักของทุกคนในบ้าน คุณภัทราผู้เป็นมารดาของบุตรชายสองและบุตรหญิงหนึ่ง หากโลกนี้มักมีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ สยุมภูเดินถือกล่องของขวัญย่ำไปตามทางเดินปูด้วยศิลาแลงสีอิฐผิวหยาบเว้นช่องห่างระหว่างแผ่นโรยด้วยหินเกร็ดสีขาวละเอียด สองข้างทางร่มรื่นด้วยพรรณไม้หลากหลายชนิด มีทัั้งไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาอย่างไทรย้อย ไทรคอมแพ็ค มะกอก และพรรณไม้ขนาดเล็กเช่นแก้วเจ้าจอม พุดป่า เสียงน้ำตกไหลผ่านกระแทกหินลงสู่พื้นลำธารเบื้องล่างได้ยินมาแต่ไกล  เมื่อชายหนุ่มก้าวขึ้นสะพานหินทรายที่ทอดผ่านลำธารคดเคี้ยวไหลเอื่อยๆมาจากสายน้ำตกต้นทาง ในบริเวณสวนหลังบ้านเป็นสถานที่จะตามหาผู้เป็นมารดาได้ง่ายที่สุด คุณภัทราจะมานั่งจัดตกแต่งและดูแลการเจริญเติบโตของต้นไม้ทุกต้น ดอกทุกดอก ใบทุกใบด้วยตัวเอง แม้ในบ้่านจะมีคนสวนนับสิบ หน้าตาชายหนุ่มยิ้มแย้มมีความสุข หากยังไม่ทันโผล่พ้นแนวไม้ระแนงที่จะเลี้ยวเข้าสู่ดงกุหลาบข้่างธารน้ำตก ก็ได้ยินเสียงปนโกรธของผู้เป็นมารดาดังแว่วเข้ามา "นี่หรือที่คุณสัญญาว่าจะรักลูกเท่ากัน คุณให้สัญญากับฉันตั้งแต่วันที่คุณอุ้ม..." วันเกิดแม่ พ่อยังหาเรื่องทะเลาะอีก เขานึกในใจ หากเขายังคงก้าวต่อไป "อย่าพูดเหลวไหล ผมก็รักลูกเท่ากันทุกคน ไม่เคยแบ่งแยก" "แต่ที่คุณทำ ใครๆก็ดูออกทั้งนั้นว่าคุณรักใครมากกว่ากันระหว่างตาหนึ่งกับตาภู" กำลังจะเลี้ยวพ้นรั้วไม้ระแนงแล้ว ชายหนุ่มกลับหยุดกึก ยืนนิ่งแอบฟังด้วยความสงสัย "ไม่ใช่ผมรักไม่เท่ากัน แต่ผมรู้ว่าใครเหมาะกับอะไรต่างหาก" เสียงพ่อของเขาเข้มทรงอำนาจ แม้กับคนในบ้าน ยังปราศจากน้ำเสียงเป็นกันเองให้ได้ยิน "ศรุตาเหมาะกับลูกภูตรงไหน เขาไม่เคยสนใจเด็กคนนี้เลย ลูกหนึ่งต่างหากที่ชอบศรุตา" คราวนี้ เขารีบถอยฉากหลบหาที่กำบัง ตั้งใจฟังเต็มที่ แม้เสียงจะขาดหายไปบางช่วงเพราะเสียงน้ำตกดังกลบ แต่ก็พอจับใจความได้ "แต่ศรุตามีพื้นฐานที่ดี มีแรงผลักดันให้งานตาภูก้าวหน้ามั่นคงได้ในอนาคต" "การแต่งงานไม่ใช่การรวมธุรกิจนะ" "ผมคิดดีแล้ว ตาภูผิดหวังจากความรักอย่างรุนแรง ชีวิตแต่งงานครั้งแรกก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ศรุตาทั้งสวย ทั้งหน้าที่การงานดี สนิทกับภูตั้งแต่เด็ก ตาภูก็ไม่รังเกียจ อีกหน่อยแต่งงานกันไปก็รักกันไปเอง" หากคิดจะทำอะไรแล้ว หาคนเปลี่ยนความคิดของสาระยาก "วันนี้วันเกิดคุณนะภัทรา อย่าหาเรื่องเครียดๆมาคุยกันดีกว่า" สาระรีบเปลี่ยนเรื่อง คงไม่อยากทะเลาะกับภรรยาในวันสำคัญ "ไหนๆก็เป็นวันเกิดฉัน งั้นฉันขอเลือกของขวัญวันเกิดเองได้ไหม?" "จะเอาอะไร" "ขอให้คุณรักลูก ให้ความยุติธรรมกับลูกเท่ากันทุกคน  ทั้งลูกจริง ลูกเลี้ยง ลูกในสายเลือดกับลูกนอก.." "ภัทรา!" เสียงสาระกราดเกรี้ยว "ผมบอกกี่ครั้งแล้ว ห้ามพูดคำนี้ออกจากปาก ถ้าลูก...รู้เข้า เขาจะเสียใจแค่ไหน" คนที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าถอดสี รู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดกระหน่ำลงเหนือศีรษะ อาการช็อกทางใจเป็นอย่างไรเพิ่งประสบด้วยตัวเองวันนี้ ลูกเลี้ยง ลูกจริง ไม่ต้องฟังต่อ ไม่ต้องถามให้มากความ เขาก็ประเมินได้ ใครลูกจริง ใครลูกเลี้ยง ชายหนุ่มค่อยๆเดินย่องกลับออกไปช้าๆ ร่างสูงสันทัดเซเล็กน้อย กล่องของขวัญเล็กๆในมือ หากคุณค่ามากมายมหาศาล หัวใจรัก เคารพ เทิดทูนผู้เป็นเจ้าของอัดแน่นอยู่ภายในหล่นจากมือใหญ่ลงไปกลิ้งสองสามตลบที่พื้นหญ้า โดยเจ้าของหาสนใจไม่ ไม่รับรู้ด้วยซ้ำ หัวใจเจ็บปวดร้าวราน ที่แท้ คำพูดของพ่อที่ว่า "หนึ่ง เรียนหมอนะลูก ช่วยสานความฝันของพ่อให้เป็นจริง หนึ่งคือตัวแทนของพ่อ เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อ สิ่งที่พ่อทำไม่ได้ เพราะหน้าที่ต้องออกมาดูแลธุรกิจให้ปู่ พ่อยกให้หนึ่งช่วยทำต่อให้สำเร็จนะลูก คือคำหลอกลวง คือคำพูดแสนหวาน ฟังน่าประทับใจเขาคือตัวแทนพ่อ คือเลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อ เคยภาคภูมิใจนักหนา หากทั้งหมดนี้เพียงแค่ตัดตัวอุปสรรคขัดขวาง ถ่วงความเจริญให้ภูวดล เลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริงต่างหาก เคยสงสัยลึกๆมานาน เหตุใด เขาผู้เป็นบุตรชายคนโตจึงไม่ได้สิทธิ์รับถ่ายทอดมรดก ทรัพย์สินมากมาย นอกจากหุ้นในบริษัทในเครือและอสังหาริมทรัพย์เล็กๆน้อยๆในฐานะบุตรชายคนหนึ่ง และอาชีพแพทย์ที่บิดาทุ่มทุนส่งเสียไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา สถาบันชั้นนำของโลก ทั้งหมดคือภาพโรยหน้า ภูวดลต่างหากคือตัวจริง ทุกอย่าง ทั้งเลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริง ทั้งผู้สืบทอดมรดกตกทอดกันมาทางสายเลือด ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าขับรถออกจากบ้านได้อย่างไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ จะไปที่ไหน ไม่รู้แม้แต่จุดหมายปลายทาง ความจริงที่รับรู้อย่างกะทันหันทำให้หัวใจเจ็บปวด เขาคือแกะดำในบ้าน ศรุตา สาวสวยลูกเพื่อนรักและเพื่อนนักธุรกิจของพ่อ ที่เขาหมายตาตั้งแต่หล่อนยังเกล้าผมแกละสองข้าง วิ่งเล่นอยู่ในบ้านของเขา พ่อกำลังจะยกให้ภูวดล ทัั้งที่รู้ว่าเขาสนิทสนมกับหล่อน ทั้วที่รู้ว่าภูวดลไม่สนใจศรุตาแม้แต่น้อย เสียงริงโทนเป็นเพลงไพเราะเสนาะหูเรียกเข้าดังขึ้น เขาก้มดูชื่อบนหน้าจอ น้องภู ชายหนุ่มปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังไปเรื่อยๆ จนเงียบไปเอง หากไม่ทันไร ก็เรียกซ้ำเข้ามาอีก จนครั้งที่สาม สยุมภูจึงกดรับสาย ปรับเสียงให้คุ้นเคย อบอุ่นเช่นพี่หนึ่งคนเดิม "ว่าไงภู" "พี่หนึ่งไปไหนครับ ป้าหลวยบอกว่าพี่หนึ่งขับรถออกไปข้่างนอก ทุกคนมาครบแล้ว รอพี่หนึ่งคนเดียว" เสียงภูวดลแว่วมาตามสาย "เอ้อ" เขาอึกอัก "เผอิญพี่มีเคสด่วน ฝากขอโทษคุณแม่ด้วย ที่พี่ไปร่วมงานวันเกิดท่านไม่ได้" เมื่อวางสาย สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้ง ชายหนุ่มใช้มือสองข้างทุบพวงมาลัยหลายครั้งติดๆกัน หากเมื่อเงยหน้าขึ้น ตาสองข้างแดงกล่ำ ลูกผู้ชายไม่มีน้ำตา แม้จะเสียใจเพียงไร ตอนนี้ยังไม่รู้จะจัดการชีวิตตัวเองอย่างไร แต่ที่แน่ๆ แก้วที่แตกร้าวจะกลับมาประสานกันเรียบสนิท ไม่มีทางเป็นไปได้ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 16:24:40

ความคิดเห็นที่ 3 ขอขอบคุณกิ้ฟจากคุณ นารีจำศีล, คุณ ณ พิชา, คุณ ห้าสิบป่าย, คุณ Sniper-1500watt, คุณ เอริชา, คุณ รพิชา, คุณ Psycho man, คุณ :::อาราเร่:::คุณข้าวคำ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 16:30:29

ความคิดเห็นที่ 4 กิฟหมด อดแจกหัวใจ T T เม้นต์แทนแระกัน อิอิ หมอปันนามาแล้ว  ;p จากคุณ : มาโซคิส     เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 21:38:11  แค่เข้ามาก็ชื่นใจแล้วค่ะ ลุ้นระทึก  ตล้อดกับหมอปันนา จากคุณ : ห้าสิบป่าย     เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 22:36:58   ต่อไปไม่ต้องลุ้นมากค่ะ เพราะจะจเอเคสฉุกเฉินที่เข้าทางหมอปันนาพอดี  แต่ต้องลุ้นเรื่องอื่นแทน         ความคิดเห็นที่ 7   เป็นหมอไม่ง่ายเลยเนอะ อยู่ระหว่างความเป็นความตายของคนตลอดเลย แล้วหมอปันนายิ่งโก๊ะๆอยู่ >< จากคุณ : lovereason    เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 23:47:40    ต่อไปฉากโก๊ะจะน้อยลงเพราะเจอเคสเข้าทางหมอปันนาพอดี เคสที่หมอปันนาชำนาญค่ะ ไม่ใช่เจอเคสคนละฟิลด์      ความคิดเห็นที่ 8    หมอปันนาไปที่ไหนก็โชคร้าย มีคนไข้ให้รักษาตลอดเลย จากคุณ : รพิชา     เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 10:04:56      ไม่งั้นก้ไม่ใช่นิยายวงการแพทย์สิคะ        ความคิดเห็นที่ 9    เฮ้อ ชีวิตคุณหมอมันช่างลำบากใจ >< จากคุณ : :::อาราเร่:::     เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 20:24:01   เนาะ หมอน่าสงสารจะตาย เก็บไว้ดูเล่นสักคนเถอะ     ความคิดเห็นที่ 5   แวะมาชมค่ะ (อุตส่าห์โพสต์ติดๆ กันเลย เสมือนเราเป็นเนื้อคู่ ฮาาาาาาา) นางเอกเรื่องนี้ฮาได้ใจดีค่ะ ว่าแต่อยากถามนานแล้วว่าคนเขียนเป็นหมอด้านไหนคะ (เผื่อว่างๆ จะขอไปตรวจด้วยนะเออ) จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 21:43:39 เนาะ นี่ก็รอคุณ ณ พิชาเมื่อไหร่มาโพส ก็จ้องๆอยู่ค่ะ เราจะได้รีบเสียบคู่กันเป็นปาท่องโก๋พอดี สำหรับคำถาม คุณ ณ พิชาอ่านนิยายเรื่อง สายใยรักเสื้อกาวน์สีขาว โรมีโอ จูเลียต ฉบับคนเสื้อกาวน์ แค่อ่านหน้าแรกของบทที่หนึ่ง http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=876887 กับบทนำเรื่อง ปาฏิหาริย์รักเสื้อกาวน์สีขาว ที่นี่ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=877039 คำตอบอยู่ในบทนำนี้เลยค่ะ อ่านปั๊บได้คำตอบเลย แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 55 21:41:17 แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 55 17:02:32 แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 55 17:00:02 แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 55 16:53:54 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 16:51:29

ความคิดเห็นที่ 5 เคยมีคนถามผมว่า รู้สึกอย่างไรที่เป็นลูกเลี้ยง ผมตอบว่า ผมโชคดีจังเลย โชคดีกว่าคนอื่นๆตั้งสองเท่า คนอื่นเขามีพ่อแม่ ที่รักเขาแค่คู่เดียว ผมมีพ่อแม่ที่รักผม ตั้งสองคู่แหนะ From : Chicken soup for soul จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 01:35:48

ความคิดเห็นที่ 6 เอาใจช่วยหมอปันนาค่ะ ว่าแต่พี่mamahuhu เป็นหมอรึเปล่าคะ ปกติชอบดูซีรีย์พวกผ่าตัดอยู่แล้วด้วย เลยนึกภาพตามได้สนุกไปด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 19:57:20

ความคิดเห็นที่ 7 มาสองตอนรวด จะหยุดไปเที่ยวหรือ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 22:38:10