ความคิดเห็นที่ 1 บ้านเมืองนี้ถูกสร้างด้วยปูนและหินเป็นหลัก สีเทาของกำแพงและฝาผนัง ทำให้เมืองนี้มีบรรยากาศเหมือนอยู่ใน นิยายแฟนตาซี ถนนถูกปูไว้ด้วยหินสีขาว พอลองมองดูชัดๆ ก็พบว่ามันคล้ายกับถนนในกรุงโรม อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเขามองดูบนท้องฟ้า ก็พบมังกรสีเทากำลังบินผ่านหัวไป มันกำลังบินลงไปที่ใจกลางเมือง และที่ตรงนั้นมีหอสูงสร้างจากหินและบนยอดบานออก รูปร่างคล้ายกับไม้เท้าของจอมเวทย์ที่เคยเห็นในเกมส์ "เจ้านั่นมีไว้ทำอะไรน่ะครับ " แทนไทเอ่ยปากถาม เทอร่าที่กำลังชี้ให้ฟ้าใส ดูเจ้าสิ่งมีชีวิตคล้ายตัวนิ่มที่กำลังอยู่บนเขียงของพ่อค้าขายเนื้อ  เปลี่ยนความสนใจ ก่อนที่เธอจะหันไปมองตามนิ้วของเขา "อ๋อ หอคอยนั่นงั้นรึ นั่นก็หอคอยสื่อสารอย่างไรเล่า  ในนั้นมีผลึกฟาราฟอันโตยิ่งนัก  ไม่เหมือนที่ข้ามีดอก เอาไว้สื่อสารได้ไกล ขนาดระยะเดินเท้าเป็นเดือนเชียวนะ " "ผลึกฟาราฟ งั้นเหรอครับ " เขาทวนคำอย่างสงสัย เธอเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "เจ้ามาจากที่ไหนกัน ทำไม ไม่รู้จักผลึกฟาราฟ ก็นี่อย่างไรล่ะ " สิ้นคำเธอก็ล้วงเอาสร้อยคอออกมา มันเป็นสีฟ้า เมื่อมองดูให้ดีนั่นไม่ใช่สีของตัวสร้อย แต่เปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ในก้อนผลึก ทำให้ตัวสร้อยกลายเป็นสีฟ้า "เขารับมันมาไว้ในอุ้มมือ ช่างน่าแปลก ความรู้สึกร้อนในมือกลับไม่มี มีเพียงสัมผัสเย็นชืดเท่านั้น "มันมีไว้ทำอะไรครับ " "มันก็ไว้พูดคุยกันน่ะสิ อันถูกๆอย่างที่ข้ามีนี่ เอาไว้คุยกันได้ประมาณ  ภายในเขตกำแพงเมืองเท่านั้นล่ะ " ไม่ทันขาดคำ ไฟสีฟ้าก็กลายเป็นสีแดง "มีคนติดต่อมา ขอสร้อยข้าคืนหน่อย " เธอรับสร้อยคอไว้ในอุ้งมือ ก่อนจะหลับตาลงแล้วกล่าว "ว่าไง..."เธอทำเสียงเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตะโกนอย่างตกใจ "อะไรนะ!!!  เจ้าพูดใหม่อีกทีซิ "  ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดลงก่อนจะหันไปทางหอคอยสื่อสาร ที่ตอนนี้มีเปลวไฟและควันลอยออกมา " แย่แล้ว " เธอผิวปากเสียงสูงครั้งหนึ่ง ทำให้ชายสวมชุดเกราะเต็มยศคนหนึ่งที่ยืนเฝ้าอยู่บนหลังอาคารหันมามองที่เธอ " ตามคนไปช่วยดับไฟ ส่งสัญญาณเรียกหน่วยที่สองให้ข้าด้วย " ชายคนนั้น พยักหน้ารับก่อนจะส่งสัญญาณมือให้ใครสักคน ทันใดนั้นเองเสียงแตรแปลกหูก็ดังขึ้น แล้วอีกเสียงก็ดัง  แล้วก็ดังต่อกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุดคนทั้งเมืองก็ได้ยิน พอรู้ว่า เกิดไฟไหม้ที่หอคอยสื่อสาร หลังสั่งคน เธอก็รีบรุดไปยังคอกม้า แต่ทว่าก็อดแปลกใจไม่ได้ทำไมที่นั่น ถึงได้โดนไฟไหม้ได้ ยามก็มี ใครเข้าเวรกันนะ ประเดี๋ยว เธอจะสั่งลงโทษให้อยู่ยามต่อเสียให้เข็ด เธอวิ่งสวนทหารนายหนึ่งที่ห้อม้าสวนไป ก่อนจะหลบชายแก่ๆคนหนึ่งที่เรียกให้พักพวกดูกลุ่มควัน  เธอเลี้ยวเข้าคอกม้า ก่อนจะขึ้นเจ้าซิลเฟ่คู่ใจ ส่วนแทนไทและฟ้าใสเธอให้สองคนนั้น ขึ้นม้าที่พวกพลทหารใช้กัน ก่อนที่จะพบว่าสองคนนั้นขึ้นม้าอย่างลำบากยากเย็น เหมือนกับไม่เคยขี่มาก่อน . พวกนี้อยู่แถวไหนกันนะ ไม่มีม้าใช้หรือไงกัน  เธอลงจากหลังม้า เข้าไปช่วยฟ้าใส พอดีกับที่สร้อยคอเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง ด้วยความเร่งรีบ เธอจึงส่งกระแสจิตไปที่สร้อยบังคับให้มันออกเสียง "ว่ายังไง " เธอตอบไปด้วยเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเหตุที่ร้อนใจ "เทอร่าเจ้าอยู่ที่ไหน " เสียงในสร้อยดังออกมาไปบริเวณ ไม่ต้องก็รู้ฟีเรียสนั่นเอง คงมาเร่งให้เธอไปที่เกิดเหตุเร็วๆล่ะสิ "ข้าอยู่ที่คอกม้า กำลังจะไป " เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่แข็งๆเล็กน้อย รู้แล้วคนกำลังจะไป ไม่รู้หรือไรกัน "ไม่ต้องแล้ว เจ้าไปที่หอคอยประจำเมือง สั่งให้คนปิดประตูเมืองเดี๋ยวนี้ " "อะไรนะ เจ้าว่าใหม่อีกทีซิ " เธออดเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งไม่ได้ "มีคนสังหารยามเผ้าหอคอย นี่เป็นการวางเพลิง ย้ำนี่คือการวางเพลิง " "ว่าไงนะ!! ได้ๆอีกประเดี๋ยว ข้าจะไปถึง เจ้าดูคนให้ดีล่ะ เลิกกัน" เธอเก็บสร้อยคอเข้าอกเสื้อ  ก่อนจะเหวี่ยงตัวขึ้นม้า  ใจเธอเต้นหน่วงๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยได้ยิน ว่าเคยมีพวกปีศาจวางเพลิง ไปจนถึงทำร้ายคนบริสุทธิ์ให้ได้ยินบ่อยๆ  พวกมันไม่มีเหตุผล มีเพียงแค่ความไม่พอใจเท่านั้น พวกนี้มีการทำงานเป็นองค์กร เคยได้ยินชื่อที่พวกมันเรียกขานกันเอง หรือใครสักคนตั้งให้ว่า สายลมปีศาจ และมักจะมีการเอาคืนจากพวกมนุษย์ที่สูญเสียเช่นกัน แต่ไม่ว่าครั้งใด  มันก็เกิดขึ้นในที่ห่างไกล มันไม่น่าจะเกิดขึ้น  ที่นี่อยู่ในความดูแลของ หน่วยมังกรที่101 เป็นหน่วยรบพิเศษ ที่ได้รับคำสั่งให้มาดูแลที่นี่  การที่หอคอยถูกวางเพลิง  เท่ากับว่าตบหน้าหน่วยรบพิเศษเข้าอย่างจัง "แทนไท ฟ้าใสเจ้าสองคนอยู่ที่นี่นะ " เธอหันไปบอกทั้งสองคนที่อยู่บนหลังม้า  เธอต้องการไปด้วยความเร็วสูงสุด ไม่รู้ว่าจะทันรึเปล่า  ป่านนี้เจ้ามือเพลิงไปไกลถึงไหนๆแล้วมั้ง แทนไทพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่ตื่นๆ คงรู้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างร้ายแรง ตรงกันข้ามกับฟ้าใสที่ก้มหน้านิ่ง เธอทำปากขมุบขมิบ เหมือนท่องอะไรบางอย่าง "ฟ้าใสเจ้าได้ยินรึเปล่า " ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะบอก  ดวงตาของเธอสีนี้งั้นเหรอ  เทอร่า อดแปลกใจไม่ได้  แต่เพราะอยู่ในที่มืด คงทำให้แสงเกิดผิดเพี้ยนไป  เธอจึงเห็น ฟ้าใสมีดวงตาสีเงิน "คุณเทอร่าคะ คนทำยังไม่ไปไหนหรอกค่ะ " “ไฮ้ย่ะ!!! ” เธอฟังได้เพียงแค่นั้น ก่อนจะกระตุ้นม้าออกไปจากโรงเก็บ มุ่งหน้าไปยังหอหอคอยสั่งการ จากที่นั่นเธอจะสามารถปิดประตูเมืองได้  บนท้องถนนช่างเต็มไปด้วยผู้คนมากมายราวกับว่า เมื่อครู่ เป็นยามกลางคืนที่ผู้คนหลับไหล เธอและเจ้าซิลเฟ่หลบสิ่งกีดขวาง หลบผู้คนที่ออกมาตามถนนเพื่อรับรู้เหตุการณ์ เธอพยามเร่งความเร็ว แต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเร่งเต็มที่ได้ เสียงเด็กน้อยเรียกร้องหาแม่  ผู้ชายสูงใหญ่คนหนึ่แบกของขึ้นหลัง บนถนนดูสับสนวุ่นวายไปหมด คิดผิดจริงๆที่ใช้เส้นทางนี้ ข่าวคงไปทั่วแล้วว่าเกิดรื่องใดในใจกลางเมือง จึงเกิดเหตุวุ่นวายถึงเพียงนี้ ขณะที่เธอตัดสินใจว่าจะย้อนกลับไปทางเดิม เพื่อหาเส้นทางใหม่ดีหรือไม่ เสียงเล็กๆก็ดังขึ้นด้านหลัง  ฟ้าใสนั่นเอง แม้ว่าจะทุลักทุเลไปบ้าง แต่เธอก็พาม้าที่ขี่อยู่ตามเธอทันจนได้ "คุณเทอร่าคะ  " “เจ้ากลับรอข้าที่คอกม้านั่นล่ะเดี๋ยวข้าตามไป “ "ฉันอยากรู้ค่ะว่า แม่น้ำไปทางไหน" เธอตอบกลับมาด้วยคำพูดและ แววตาที่เทอร่า อดไม่ได้ ที่จะรู้สึกว่ามันช่างทรงอำนาจเหลือเกิน จากที่คิดจะกระตุ้นเจ้าซิลเฟ่ ก็กลับเหลือเพียงแตะสีข้างม้าเบาๆ เทอร่าเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ รถม้าที่บรรทุกภาชนะบรรจุน้ำวิ่งนำหน้าเธอไปเป็นขบวน มีการเปิดเส้นทางให้แล้ว ผู้คนเริ่มถูกกันออกไปจากท้องถนน "เจ้าจะรู้ไปทำไม  ไฟไหม้แค่นี้ ประเดี๋ยวเดียว ก็ดับได้กลัวขนาดนั้นเลยรึ  " เธออดขำไม่ได้ เมื่อเด็กสาวตรงหน้าดูจะกลัวเกินกว่าเหตุ ถึงขนาดถามทางไปแม่น้ำ แต่ทว่า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าเชื่อถูกส่งมาแทนคำตอบ จากคุณ : sillfai เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 21:38:39

ความคิดเห็นที่ 2 ในเงามืดของเมือง มือเพลิงมองความวุ่นวายอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ก่อนจะหันหลังไป ยังทางออกของเมือง เมื่อตรงไปยังกำแพงด้านตะวันออก ก็พบว่าทหารที่ควรจะเฝ้าทางออกไว้มีน้อยกว่าที่คิด เมื่อมือเพลิงเดินพ้นหัวมุมตึกก็ตัดสินใจ เดินไปทางออกอีกด้านหนึ่ง  โดยรักษาระดับความเร็วเอาไว้ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต กับดักงั้นรึ  มันไม่คิดว่า  จะรู้ตัวไวขนาดนี้   แต่ที่แน่ๆการที่ทหารน้อยกว่าปกติ และประตูเมืองเปิดทิ้งเอาไว้น่าจะเป็นกับดักอย่างแน่นอน  เพราะเกิดเหตุวุ่นวายขนาดนี้ ตามปกติ ประตูเมืองน่าจะถูกปิดเอาไว้เป็นอันดับแรก เพราะหอคอยแห่งนั้นเป็นจุดยุทธศาตร์ที่สำคัญของ ท่าจอดมังกร  มันมองมังกรที่บินวนอยู่บนอากาศ เพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าจะลงจอดเมื่อไหร่ เมื่อขาดการสั่งการจากหอคอยสื่อสาร ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งการเกี่ยวกับเรื่องนี้ อาจเป็น เทอร่าหรือ ฟีเรียส น่าจะเป็นฟีเรียสมากกว่า แต่ที่แน่ๆสองคนนี้ประมาทไม่ได้  ไม่งั้นคงไม่เป็นถึงหัวหน้าหน่วยมังกรที่101 ตั้งแต่อายุยังน้อยหรอก  แม้ว่าจะเป็น หัวหน้าแต่อายุยังน้อย แต่เด็กคือเด็ก  ไม่ทันความคิดคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างมันหรอก กับดักง่ายๆแบบนี้  ถ้าคิดสักหน่อย ก็รู้แล้วว่าต้องเป็นกับดัก มันเดินผ่าน เหล่าทหารที่กำลังวุ่นวายกับการสั่งการ ตรงไปยังกำแพงเมืองอีกด้านหนึ่ง ตรงจุดนี้มีทหารเยอะที่สุด เพราะเป็นเขตศาลากลางเมือง ไม่มีใครคิดหรอกว่า ว่ามือเพลิงอย่างมันจะเลือกผ่านทางนี้ ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ๆปลอดภัยที่สุด น่าเสียดายสิ่งที่ลงแรงมากว่าห้าปี สำเร็จเพียงครึ่งเดียว  มันต้องหนีแล้ว  มันไม่กังวลถึงเรื่องนั้น เพราะทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้ว แต่ที่แน่ๆต้องออกนอกเมือง ภายใน กึ่งหม้อข้าวเดือด (ประมาณ15นาที)  ไม่อย่างนั้น ต่อให้มีปีกก็หนีไม่รอด ท่อระบายน้ำคือทางออกที่มันตระเตรียมไว้ ตามปกติ ถ้ามีข้าศึกมาประชิดกำแพงเมือง  ท่อระบายพวกนี้จะถูกปิดตาย  แต่เวลาอย่างนี้ไม่มีใครทันคิดแน่ๆ  เมื่อแน่ใจว่า ไม่มีใครมอง มันตัดสินใจ ตรวจดูและทำลายตะแกรงกันเศษขยะและมุดออกไปตามทางที่มืดมิด ในท่อระบายนั่นมีเศษขยะ และเจ้าสิ่งมีชิวิตตัวเล็กวิ่งวุ่นวายอยู่ภายในท่อน้ำ  เสียงที่มีอยู่ก็มีเพียงเสียงน้ำที่มันลุยฝ่าเท่านั้น มันรอดแล้ว อดยิ้มให้กับประสบการณ์ก่อวินาศกรรมของตัวเองไม่ได้  เมื่อครู่ตรวจดูตระแกรงแล้ว  ไม่มีการร่องรอยการ ผิดปกติใดๆ แสดงว่ายังไม่มีใครรู้ตัว ไม่มีใครเปิดฝาท่อ แล้วปิดเอาไว้ก่อนเข้ามาดักในนี้ เพื่อล่อให้มันติดกับ ฝาท่อปิดเปิดได้อันนั้น มันทำกับดักเอาไว้สองชั้น ชั้นแรกมันเอาแท่งไม้ขัดไว้ที่ข้อต่อ แต่เห็นได้ชัด ไม่มีใครทำอะไรมัน นั่นคือกับดักชั้นแรก ถึงจะมีใครเห็นแล้วใส่เอาไว้ตามเดิม ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะนั่นคือการเบี่ยงเบนความสนใจ ที่มันใส่ถุงน้ำมันเล็กๆ เอาไว้ตรงข้อต่อต่างหาก คือกับดักที่แท้จริง ตามปกติ ฝาตระแกรงนั่นถ้าเปิดออกถุงน้ำมันก็จะแตก และฝาตระแกรงจะเปิดออกง่ายเกินไป เมื่อมีใครมาเห็นถุงน้ำมันก็บอกไม่ได้อยู่ดีว่านั่นคือขยะที่ลอยมาติดตะแกรง หรือว่ามีใครมาใส่เอาไว้ ในที่สุด เมื่อมันมาถึงตรงทางแยก ที่จะตรงไปท่อระบายทางออก มันวิ่งเลยไป ก่อนจะตรงไป อีกช่องทางหนึ่งเพื่อที่จะไปหยิบเอาค้อนที่มันซ่อนไว้ แล้วทุบตรงฝาผนังมันเคยตรวจดูแล้ว ว่าบางที่สุด ใช้เวลาไม่นาน ฝาผนังก็แตกออก  เผยให้เห็นอุโมงค์ที่มันขุดซ่อนเอาไว้ ขาดเพียงแค่การทุบฝาผนังออกให้บรรจบกัน  ตรงทางออก ของท่อระบาย ถ้ามันคาดเดาไม่ผิด น่าจะมีกองทหารดักอยู่  เพราะทุกอย่างมัน ง่ายเกินไป  ต่อให้ไม่มีใครคาดคิด แต่น่าจะมีทหารอยู่คนสองคน เฝ้าอยู่ตรงปากทางเข้า ในเมื่อมีคนรู้ตัวแล้ว ฟีเรียสกับเทอร่าไม่น่าจะประมาทขนาดนั้น  ดีที่ว่ามันคิดเตรียมเอาไว้แล้ว แผนที่มันวางและตระเตรียมการไว้กว่าสองปี  ไม่ถูกทำลายโดยง่ายหรอก   เมื่อมันผ่านความมืดมิด ที่มองอะไรแทบไม่เห็นมาได้ ก็พบกับความแสงสว่างและ รับรู้ว่าอาการที่เหมือนยกภูเขาออกจากอก เป็นยังไง "ว่าไง เจ้ามือเพลิง  " เมื่อมันหันไปดูก็พบกับเทอร่าและกองทหาร  ข้างๆเทอร่ามีเด็กผู้หญิงที่มีดวงหน้าเล็กๆคล้ายแมว แอบอยู่ด้านหลังอย่างกล้าๆกลัว หน้าไม้ และธนูนับสิบถูกเล็งมาที่มัน มันรู้สึกเหมือนมีใครมา ยกภูเขามาทุ่มใส่อกมัน "รู้ตัวได้ยังไง ว่าข้าจะมาทางนี้ " เทอร่าไม่น่าที่จะรู้ตัวนี่นา ว่ามันจะผ่านมาทางนี้ จะมีหนอนบ่อนไส้ก็เป็นไปไม่ได้ งานนี้มันทำเพียงคนเดียว  แถมพวกยามที่มันสังหาร ก่อนจะวางเพลิง ก็ไม่มีใครรอดไปสักคน ทุกอย่างสมบรูณ์แบบ แล้วทำไม "นั่นเพราะมันหมดจดเกินไปค่ะ " เด็กผู้หญิงที่มีดวงหน้าคล้ายแมวนั่น โผล่หน้ามาจากด้านหลังเทอร่าเล็กน้อย ก่อนจะพูดให้ฟัง "ยังไงเด็กเอ๋ย " มันเริ่มกลับมาใช้ภาษาเดิมอีกครั้ง เพราะรู้แล้วว่าปิดไปก็ไม่มีประโยชน์ "คุณเข้ามาลอบวางเพลิง หอคอยสื่อสารได้ทั้งๆที่อยู่ในใจกลางเมือง แถมยังเป็นกลางวันแสกๆและไม่มีใครรู้ นั่นแสดงว่าคุณเป็นคนที่มีฝีมือมาก ไม่มีทางเลยที่จะจับคุณได้ ในเวลาที่จำกัด ฉันจึงทำให้คุณออกมาหาพวกเราเอง " มันอดที่จะสงสัยไม่ได้ จึงเอ่ยปากถามผู้ที่อายุน้อยกว่าตนไม่ถึงครึ่ง "ขยายความให้ฟังหน่อยได้รึไม่ ข้าเคยเชื่อว่าตนเองชำนาญการศึกนัก แต่ทว่าข้าคงคิดผิด " " ฉันให้คุณเทอร่าปล่อยให้เปิดประตูเมืองด้านตะวันตก และให้คนเผ้าลดกำลังลง ฉันรู้ว่าคนฝีมือระดับคุณต้องสงสัยแน่ว่านี่เป็นกับดัก  เมืองนี้มีทางออกแค่สองทางเท่านั้น เพราะฉะนั้นคุณต้องไปอีกด้านแน่นอน การที่ไม่มีกำลังคนตรงไหน คุณย่อมไม่ไปทางนั้น เพราะคุณรู้ดีว่านั่นคือกับดัก ฉะนั้นเหลือทางเดียวคือทางนี้ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะต้องออกไปทางนี้แน่นอน สิ่งที่คุณกลัวมากที่สุดคือการถูกพบเห็น  ท่อระบายน้ำคือตัวเลือกที่ดีที่สุด " มันยืนฟังทุกถ้อยคำก่อนจะถามอีกครั้ง "แต่เด็กเอ๋ย แม้ข้าชำนาญศึกนัก แต่ข้าไม่รู้ว่า เหตุใด เจ้าจึงรู้ว่าข้าขุดอุโมงค์เอาไว้    " เธอมองไปที่พื้น ก่อนจะยิ้มแหยๆให้ " ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณจะขุดอุโมค์ แต่ฉันมั่นใจว่าคุณจะมาทางนี้แน่นอน " ที่พื้นงั้นรึ  ที่พื้นมีอะไร  แต่ทว่าทันทีที่มันมอง มันเข้าใจได้ในทันที ใช่แล้ว ฝนที่ตกมาเมื่อวันก่อนนี่เอง ฝนที่ตกมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ทำให้พื้นดินอ่อน หากไปทางบก มันย่อมถูกตามรอยได้แน่นอน เพราะฉะนั้น  หากไม่อยากถูกตามรอยได้ มีเพียงทางน้ำเท่านั้น  ไม่จำเป็นที่จะต้องเดา ว่ามันจะขุดอุโมงค์ ต่อให้มันกระโดดข้ามกำแพงได้ หรือหนีด้วยวิธีไหนๆ ยังไงๆ มันก็ต้องหนีทางน้ำอยู่ดี   ที่เหลือก็แค่ ไปดักที่แม่น้ำเท่านั้น         ใจที่เคยคิดว่าสงบนิ่งมาได้ตลอด กลับเต้นแรงมากขึ้น   "แล้วรู้ได้เยี่ยงไร ว่าข้าจะหนีเพลานี้   " "นั่นเพราะสถานที่ตั้งของที่นี่ค่ะ ฉันเคยได้ยินมาว่าที่นี่เป็นป้อมใกล้ชายแดน การสอบสวน หรือว่าป้องกันเหตุอะไรต้องเข้มงวดกว่าปกติ แล้วก็ต้องเป็นคนในเท่านั้นถ้าไม่อย่างนั้น คุณต้องเข้าถึงเป้าหมายไม่ได้แน่ เมื่อเป็นคนใน เป้าหมายมันก็แคบลง ถ้าคุณไม่อยากถูกจับแล้วล่ะก็ ต้องเป็นเวลานี้เท่านั้น " เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะออกแรงที่ขยุ้มด้านหลังเสื้อของเทอร่า จนเจ้าตัวต้องหันมามองอย่างสงสัย " แล้วอีกอย่างคุณมีเป้าหมายอะไรกันแน่คะ" ใจมันเหมือนถูกถ่วงด้วยหินหนักๆ เด็กน้อยนี่จะฉลาดเกินไปแล้ว ฉลาดจนน่ากลัว  ทุกอย่างๆเหมือนอยู่บนฝ่ามือของเธอ "ทำไมถึงคิดเช่นนั้น เด็กเอ๋ย " "นั่นเพราะเวลาที่คุณลงมือค่ะ เวลากลางวันแสกๆแบบนี้การระดมพลระงับเหตุอะไร ก็ทำได้ง่าย ถ้าเป้าหมายคือหอคอยที่ว่านั่นจริงๆแล้วล่ะก็ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมค่ะ คิดว่าหอคอยนั่นเป็นเพื่อเบนความสนใจ ในบางอย่างที่คุณคิดจะทำมากกว่า " ถูกต้องทุกอย่างที่ คนที่อยู่ตรงหน้ามันพูด  ทุกๆอย่างที่มันเคยฝึกมาเป็นสิบปี ทั้งวิธีคิดประสบการณ์ ช่างน่าหัวเราะ แต่เด็กก็คือเด็กล่ะนะ คิดว่ามันจะยอมพูดอย่างเดียว เพียงแค่เพราะสงสัยเท่านั้นรึไง "ถูกต้องเด็กน้อย "มันพูดก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ทันใดนั้นเอง เสียงกึกก้อง ดุจดังฟ้าผ่า ก็เกิดขึ้นในเมืองพร้อมๆกับควันที่พวยพุ่ง มันทำสำเร็จแล้ว ทันทีที่เสียงดังทุกๆคนในที่นั้น ต่างเบนความสนใจไปจากมัน มันพุ่งเข้าหาเด็กสาวเพื่อเพิ่มแรงส่ง ในมือมีมีดสั้นคู่ใจที่พร้อมจะดื่มเลือด เป้าหมายคือหน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจ ไหนๆมันก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว  สัญชาติญาณของมันบ่งบอกว่า เด็กน้อยผู้นี้อันตรายต่อแผนการมาก ทุกอย่างที่หวังไว้ชั่วชีวิต อาจพังลงเพราะคนที่อยู่ตรงหน้า มันเงื้อมือไปข้างหลังเพื่อเพิ่มแรงส่ง ทันใดนั้นเอง แสงสีเงินก็เกิดขึ้น ลูกธนูดอกหนึ่งถูกยิงมาจากที่ไหนไม่มีใครรู้ แต่ทว่ามันปักเข้าตำแหน่งหัวใจพอดีแรงส่งทำให้มันหมุนคว้าง มีดในมือจึงไม่เข้าเป้า "อย่าพึ่งยิง!!! "ทันทีที่รู้ตัว เสียงของเทอร่าร้องตะโกนสั่งห้ามคนของตัว หน้าไม้ทั้งหมดถูกเล็งมาที่มัน แต่ทว่าไม่มีใครยิงซ้ำมาอีก "มันที่นอนหงายจากฤทธิ์ของธนู มองไปยังท้องฟ้า แล้วเลยไปยังต้นไม้ที่สูงสง่า จริงสินะ ที่บ้านมันก็มีต้นไม้แบบนี้เหมือนกัน อยาก กลับบ้านเหลือเกิน....... มันเห็นคนผู้หนึ่งในชุดสีเงิน ที่เล็งบางอย่างมาที่มัน ก่อนที่คนผู้นั้นจะเลือนหายไปกับอากาศ คงเป็นคนนี้นี่เองที่เป็นคนลั่นไกสังหารมัน คำถามที่อยู่ในหัวคือ  ทำไม แล้วมันก็ขาดใจ                              เทอร่าดันฟ้าใสเข้าไปไว้ข้างหลังในกลุ่มคนของตัว ก่อนจะชักดาบออกมา เธอส่งสัญญาณมือให้คนสองคนเดินตามข้างหลังมา เมื่อมาถึงร่างกำยำที่เคยเห็นหน้าค่าตากันมากว่าสองปี เท้าก็เตะอาวุธในมือของมือเพลิงออกไป จนที่แน่ใจว่า คนที่นอนอยู่จะไม่สามารถลุกขึ้นมาหยิบอาวุธต่อกรได้อีก ก่อนจะก้มลงไปจับที่ต้นคอตรงตำแหน่งชีพจร ไม่มีการเต้นของหัวใจ มันตายสนิท เธอตรวจดูบาดแผล  ธนูถูกยิงเข้าที่อก ตรงตำแหน่งด้านขวา ด้านขวางั้นเหรอ ไม่โดนหัวใจแล้วทำไม เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่นานเธอก็ได้คำตอบ  ขนทั่วทั้งร่างค่อยๆงอกออกมาก่อนจะปกคลุมทั่วไปทั้งตัว เสื้อผ้าหน้าผมถูกปกคลุมจนไม่เห็น  พวกไฮดร้านี่เอง หนึ่งในเผ่าพันธ์ของพวกมัน พวกนี้มีความสามารถแปลงรูปกายภายนอก ให้เป็นแบบใดก็ได้ หัวใจของพวกมันต่างจากเราตรงที่จะอยู่ด้านขวา โดนเข้าอกด้านขวาจังเป็นการตัดขั้วหัวใจพอดี ใครกันนะ ฝีมือดีเหลือเกิน เธอมองไปยังกลุ่มทหารของตน แต่ทว่า...เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอมองดูควันไฟที่พวยพุ่งมาจากในเมือง ก่อนจะยกผลึกฟาราฟขึ้นจ่อหน้าผาก แล้วหลับตาลงนึกถึงฟีเรียส ไม่นานนักหลังจากภาพที่ดำมืดที่เกิดจากการหลับตา เธอก็ได้ยินเสียงและเห็นภาพใบหน้าของฟีเรียส ที่แยกกับเธอไปดูแลความปลอดภัยในเมือง "เกิดอะไรขึ้น ฟีเรียส " ใบหน้าที่เคยร่าเริงเสมอ บัดนี้กลับเคร่งเครียด ก่อนจะก่อนจะพูด "เจ้าดูเอาเองก็แล้วกัน " ฟีเรียสดันผลึกให้ถอยห่าง ก่อนจะชูผลึกขึ้นเพื่อให้เธอเห็นสภาพรอบๆ รอบๆมีแต่ฝุ่นควันและซากปรักหักพัง กองอิฐที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นกำแพงที่สูงสง่า บัดนี้เหลือเพียงซาก บริเวณด้านล่างตรงฐานยุบตัวลงไปเป็นหลุม แสดงว่าคนร้ายลอบเข้ามาขุดอุโมงเพื่อเผาฐานกำแพง ทำให้ทรุดตัวลงมา     ถูกอย่างที่ฟ้าใสพูดจริงๆ หอคอยสื่อสารเป็นเพียงนกต่อในสิ่งที่จะทำ   ถ้าเป็นปกติ คงจะมีคนเห็นควันไฟจากด้านล่างและ หอคอยอาจจะถูกทำลายไม่สำเร็จ แต่เพราะความวุ่นวาย เมื่อหอคอยการสื่อสารถูกวางเพลิง ทำให้คนร้ายทำงานได้ง่ายขึ้น  หลงกลพวกมันเข้าเต็มที่เลย มือบางกำแน่นเมื่อรับรู้ในสิ่งที่เกิด  แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่ากังวล การกำแพงเมืองมีช่องโหว่ไม่ใช่ปัญหา แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือ กำแพงที่จะคอยกันลมจากหุบเขารอบๆต่างหาก เพียงเท่านี้ เหล่ามังกรก็ไม่สามารถขึ้นบินได้  เหตุเพราะพื้นที่โดนรอบเป็นหุบเขาลักษาณะของมันทำให้ลมแรงกว่าปกติ  ลมที่พัดไหลมาจากพื้นที่รอบๆ   จะทำให้มังกรทิ้งระเบิดและมังกรขนส่งไม่สามารถขึ้นบินได้  เพราะลมที่รุนแรง จะทำให้พวกมันเสียสมดุลในตอนที่ดีดตัวขึ้นสู่ท้องฟ้า จึงมีการสร้างกำแพงขนาดใหญ่เพื่อไว้กั้นลม  ถ้าไม่มีมัน มังกรทิ้งระเบิดที่ต้องพ่วงเกวียนบรรทุกระเบิดก็ขึ้นบินไม่ได้ มังกรที่ไว้ขนส่งทหารก็ขึ้นไม่ได้เหมือนกัน อาจจะยกเว้นตัวที่แข็งแรงหน่อยอาจจะขึ้นบินได้ แต่มังกรทิ้งระเบิดขึ้นบินไม่ได้แน่ๆ เพราะน้ำหนักที่มากของพวกมัน   จะทำยังไงดีนะ   ถ้าเกิดพวกมันบุกตอนนี้ล่ะก็ เธอมองไปที่มังกรที่ไม่มีเกราะเพื่อความคล่องตัว ที่เอาไว้ สำหรับโจมตีมังกรทิ้งระเบิดของผ่ายศัตรูโดยเฉพาะ หรือที่เรียกว่ามังกรขับไล่ ส่วนใหญ่ใช้พันธ์บลูเรย์ อันคล่องแคล่ว ที่ตอนนี้กำลังทยอยร่อนลง หอคอยสื่อสารคงใช้การได้แล้ว แต่มีแค่มังกรขับไล่จะไปทำอะไรได้  พวกมันแทบไม่มีประโยชน์เลยในด้านการโจมตี                   สถานที่แห่งนี้เป็นที่ราบ หนึ่งในสองแห่ง ที่อยู่ระหว่างหุบเขา จึงเป็นชุมทางของถนนเกือบทุกสายในบริเวณนี้ ถนนแทบทุกเส้นจะผ่านทางนี้  จึงมีการตั้ง กองบินขึ้นที่นี่  เพื่อไว้คอยสนับสนุนทหาร เมื่อมีการร้องขอ เพราะสามารถส่งกำลังได้ทันท่วงที ความคิดนี้เดิมที เธอเคยคิดว่าเข้าทีมาก ไม่ต้องเปลืองกำลังทหารมากมาย  แค่เอาไว้ที่เดียว  พอเกิดเรื่อง ก็ส่งกำลังไปเสริมจากที่นี่เพราะที่แห่งนี้เป็นหุบเขา ถ้ากระจายกำลังทหารไปตามป้อมต่างๆ  ด้วยกำลังทหารอันน้อยนิดของแคว้นนี้  คงแทบไม่ต่างอะไรจากคำว่า ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้ามีสนามบินปัญหาก็หมดไป  ไม่ต้องกระจายทหาร  แต่ตอนนี้ข้อได้เปรียบที่ว่า มันหมดไปแล้ว ขออย่าให้ พวกมันมาบุกตอนนี้เลย "เกิดอะไรขึ้นคะ"  ฟ้าใสเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของเทอร่า "สนามบินใช้ไม่ได้น่ะ " เธอตอบกลับไป ในเรื่องร้าย ก็มีเรื่องดีๆอยู่บ้าง ถ้าไม่มีเรื่องวันนี้แล้ว เธอคงไม่รู้ว่าเธอเก็บเพชรเม็ดงามมาได้ คิดถูกจริงๆที่ช่วยคนคู่นี้เอาไว้ โชคดีที่ตอนนั้น  เธอคิดว่ายังไง เธอก็ไม่สามารถจับมือเพลิงได้อยู่แล้ว  แล้ววิธีที่ฟ้าใสเสนอมาในตอนนั้น  มันก็เข้าทีอยู่   แต่ไม่นึกเลยว่า  คนที่อยู่ตรงหน้าเธอดูจะมีคุณค่ากว่าทีคิด แต่ก็ขอให้ยังไม่ถึงเวลาต้องใช้เลย  ดวงตาสีฟ้ามองกลุ่มควันที่อยู่ในเมืองอย่างหนักใจ ......... จากคุณ : sillfai เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 21:39:23