ความคิดเห็นที่ 1 - 1 - “ผมไม่เป็นไรจริงๆ ครับพ่อ ผมอยู่คนเดียวได้ พ่อกับแม่ไปกันเถอะ” นทีพูดอย่างเหนื่อยใจ “แกก็ด้วยนะการ์ตูน จะห่วงอะไรฮึ พี่บอกแล้วว่าอยู่คนเดียวได้” “แต่ว่าคนที่โน้นก็ไม่ค่อยมีใครต้องการตัวหนูหรอกน่า” น้องสาววัยสิบเก้าปีผู้นั่งบนขอบเตียงตอบอย่างเหนื่อยใจพอๆ กัน “นี่จะไปกันตั้งหนึ่งอาทิตย์ เกิดตัวเองไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง?” “นั่นสิ พ่อว่าที่เจ้าตูนพูดมันก็ถูกนะ พ่อกับแม่ไปกันไม่ใช่ไปแค่วันครึ่งวัน แต่ไปกันตั้งหนึ่งอาทิตย์...” ชายวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงของนทีพูด สีหน้าลำบากใจที่ต้องกล่อมลูกชายคนโตให้ทำตามคำที่ขอร้อง นทีกลอกตามองเพดาน สีหน้าเบื่อหน่ายอย่างไม่ปิดบัง เขาสูดหายใจลึกก่อนจะดึงสายตากลับมามองพ่อและน้องสาว ชายหนุ่มพูด “ผมดูแลตัวเองได้ครับ และถ้าทุกคนกลัวว่าผมจะคิดสั้นล่ะก็ ลืมไปได้เลย เพราะคนความจำเสื่อมอย่างผม ไม่รู้หรอกว่าชีวิตก่อนอุบัติเหตุกับชีวิตหลังอุบัติเหตุซึ่งทำให้ผมกลายเป็นคนพิการมันต่างกันตรงไหน ดังนั้นแล้ว ผมเลยไม่รู้ว่าควรเสียใจเรื่องอะไรดี จะมีก็แต่เรื่องที่ทุกคนเล่าให้ผมฟังอย่างครึ่งๆ กลางๆ เท่านั้นแหละที่ทำให้ผมอึดอัดแทบคลั่งตาย” สีหน้าของผู้เป็นบิดาเคร่งเครียดเป็นสองเท่า “พวกเราไม่ได้ปิดบังอะไรแกนะ เพียงแต่ว่าบางอย่างแกก็ไม่ควรรู้” “ทั้งที่มันเป็นเรื่องราวของตัวผมเองเนี่ยนะครับ?” นทีพูดกระแทกเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อรู้ตัวว่าแสดงอากัปกิริยาไม่เหมาะสมออกมา เขาก็หลับตาลง สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนลืมตาขึ้นและกล่าว “ขอโทษครับ ผมมันงี่เง่ามากไปหน่อย” “ไม่เป็นไร พ่อเข้าใจ พ่อเข้าใจ” บิดาพยายามส่งยิ้มให้ แต่นทีก็สัมผัสได้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ฝืดฝืนและเจือความขมขื่นไว้ไม่น้อย หญิงสาวเอื้อมมือมากุมมือพี่ชาย นทีมองตากลมโตของวารีผู้เป็นน้องสาวแล้วก็รู้สึกแย่กับตัวเองมากกว่าเดิม เขาเบือนหน้าไปทางหน้าต่างข้างเตียง เอนศีรษะพิงกระจกหน้าต่างนั้น ทอดสายตามองสนามหญ้าหน้าบ้านเป็นประกายระยิบล้อแสงแดดยามเช้าด้วยฝอยน้ำจากสปริงเกอร์ที่ทำงานอย่างขะมักเขม้น “ตกลงตัวเองจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปกับพวกเราจริงๆ ใช่มั้ย?” เสียงของวารีดังขึ้น มือของเธอยังกุมมือเขาอยู่ นทีหันขวับกลับมามองน้องสาวก่อนพยักหน้า “ใช่ พี่จะอยู่ที่นี่ ก็อย่างที่บอก ถึงพี่ไป พี่ก็ยังจำใครไม่ได้” ชายหนุ่มผายมือข้างที่ว่างไปยังท่อนขาใต้ผ้าห่มของตัวเอง “แล้วถ้าพี่ไปด้วย มันจะเป็นภาระกับทุกคนเสียเปล่าๆ” “อย่าคิดว่าตัวเองเป็นภาระของใคร” บิดาของชายหนุ่มพูดเน้นเสียง “ก็มันเป็นความจริงนะพ่อ” นทีพูดออกไปโดยห้ามตัวเองไม่ทัน เขาสงสัยนักว่าก่อนที่ความจำของเขาจะเสื่อม ตัวเขาเองมีนิสัยเช่นไรกันแน่? บิดาอ้าปากคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่วารีหันมาสบตาและพยักพเยิดไปทางประตูห้อง บิดาเม้มริมฝีปากและถอนหายใจ วารีคลายมือออกจากมือของพี่ชาย เธอกับบิดาลุกขึ้นยืนพร้อมกันขณะพูด “เดี๋ยวหนูมานะ ขอไปคุยอะไรกับพ่อแป๊บนึง” “เฮ่ย จะคุยอะไรก็คุยกันตรงนี้สิ” นทีพูด “ไม่เห็นต้องออกไปคุยข้างนอกสักหน่อย” แต่ดูเหมือนว่าทั้งบิดาและน้องสาวไม่มีใครสนใจคำพูดของชายหนุ่มเลย พวกเขาทั้งสองคนเปิดประตูและเดินออกไปนอกห้อง นทีเม้มริมฝีปาก กลอกตามองเพดานและพึมพำใส่อากาศ แต่ชายหนุ่มอยู่ในห้องคนเดียวได้ไม่กี่นาที ประตูห้องก็เปิดออก บิดาและน้องสาวของเขาเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ทั้งสองคนนั่งประจำที่ - บิดาคือเก้าอี้ข้างเตียง ส่วนน้องสาวคือบนขอบเตียง – นทีมองทั้งคู่เป็นเชิงถามว่ามีอะไรจะมากล่อมเขาอีก? วารีเป็นคนรับหน้าที่ทำลายความเงียบ เธอกล่าว “ขอถามอีกครั้ง ตัวเองไม่อยากไปกับพวกเรา แต่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่มั้ย?” นทีฉีกยิ้มแข็งกระด้าง “ถึงแกจะถามพี่อีกแสนรอบ พี่ก็ยังตอบคำเดิมว่า ใช่ พี่จะอยู่ที่นี่” “งั้นเราจะปล่อยให้พี่อยู่” วารีตอบเสียงเรียบ นทีเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ วารียิ้มมุมปากและกล่าวต่อ “แต่เราให้ตัวเองอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ เมื่อกี้หนูออกไปขอความเห็นพ่อและพ่อก็เห็นด้วย เราจะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลตัวเองระหว่างที่พวกเราไม่อยู่” คิ้วที่เลิกสูงของนทีมีอันเลิกสูงขึ้นไปอีก ทว่าครั้งนี้มันถูกเลิกด้วยความตกใจ ไม่ใช่ประหลาดใจ “อะไรนะ?!” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนที่ถูกหมอแจ้งว่าเขากำลังจะตายภายในวันพรุ่งนี้ “แกจะจ้างพยาบาลพิเศษมาที่นี่?” “ช่าย” วารีเปลี่ยนจากยิ้มมุมปากมาเป็นยิ้มแบบเม้มปาก “ถ้าตัวเองไม่รับข้อเสนอ ก็ไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ เราต้องพาตัวเองไปกับเราด้วย” นทีสั่นหน้า ปากอ้าแต่พูดไม่ออก เขาเลื่อนสายตาจากใบหน้าของน้องสาวมาที่ใบหน้าของบิดา บิดามีสีหน้าที่โล่งใจมากขึ้นและนทีก็ตระหนักแล้วว่าเขาไม่มีทางเลือกจริงๆ หากเขาไม่ยอมอยู่ที่นี่โดยมีคนอื่นคอยดูแลเหมือนเด็กๆ เขาก็ต้องเดินทางไปจังหวัดเชียงใหม่กับพ่อ แม่และน้องสาวเพื่อร่วมงานศพญาติผู้ใหญ่ของพ่อและอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ สำหรับผู้ที่ประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อม คนทุกคนบนโลกใบนี้ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าในชีวิต แม้แต่กับคนในครอบครัวเองก็ตาม นทีจำไม่ได้สักนิดว่าญาติของเขานอกจากพ่อ แม่และน้องสาวที่คอยดูแลเขาแล้วมีใครบ้าง ยังไม่ต้องเอ่ยถึงความพิการที่อุบัติเหตุเมื่อหนึ่งเดือนก่อนทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์พร้อมอาการความจำเสื่อมที่จะสร้างความกระอักกระอ่วนใจให้ทุกคนที่พบหน้าเขาอีก นทีคิดว่าการอยู่กับคนแปลกหน้าเพียงหนึ่งคนภายในบ้านของตัวเอง ย่อมดีกว่าออกไปพบสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของคนหลายสิบคนเป็นไหนๆ “ก็ได้ พี่จะอยู่บ้าน” ชายหนุ่มพูดออกมาในที่สุด “แต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าพยาบาลคนนั้นทนพี่ไม่ไหวจนร้องไห้ขี้มูกโป่งหนีเตลิดกลับโรงพยาบาลไปเอง มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้” “ถ้าตัวเองทำตัวแบบนั้น” วารีทำเสียงเข้มขรึม “เราจะกลับมารับตัวเองไปด้วยกันทันที” นทีไม่สนใจในสิ่งที่น้องสาวพูด เขาหันมาทางบิดาและกล่าว “พ่อจะสามารถประหยัดเงินได้ก้อนใหญ่เลยถ้าไม่ฟังคำแนะนำของยัยการ์ตูนตาโปนนี่ - ” “อย่ากล่อมพ่อให้ยากเลย” บิดายิ้มเล็กน้อย “นี่เป็นวิธีการที่ดีที่สุดแล้วนะ พบกันครึ่งทาง แกได้อยู่บ้าน พ่อกับแม่ก็ไม่ต้องเป็นห่วง” “เป็นอันตกลงตามนี้” วารีกระโดดผึงลุกขึ้นยืน “หนูจะได้ทำเรื่องติดต่อพยาบาลให้เรียบร้อย” “ไปเถอะ” บิดาผงกศีรษะอนุญาต หญิงสาวหันมายักคิ้วให้พี่ชายก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องอย่างร่าเริง ถึงความจำจะเสื่อมและยังจดจำเรื่องราวต่างๆ ในอดีตไม่ได้แม้แต่น้อย แต่นทีกลับรู้สึกคุ้นเคยท่าเดินของน้องสาวเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นมันมานับร้อยล้านครั้งแล้วอย่างไรอย่างนั้น “วันนี้พ่อไม่ไปคุมสอบหรือครับ?” นทีถามบิดาเมื่อได้อยู่ในห้องด้วยกันตามลำพัง บิดาของเขาเป็นครูสอนวิชาศิลปะในโรงเรียนมัธยมต้นเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอชะอำ ส่วนแม่เขานั้นเป็นครูสอนวิชาสังคมศึกษาในโรงเรียนเดียวกัน ทั้งคู่จึงมักเดินทางไปทำงานด้วยกันเสมอ แต่วันนี้แม่กลับเดินทางล่วงหน้าไปคนเดียว เมื่อคิดถึงใบหน้าของผู้เป็นแม่แล้ว สีหน้าของนทีก็ซึมเซาลงทันตา “พ่อมีคุมสอบตอนบ่ายน่ะ วันสุดท้ายแล้ว ว่าแต่แกเถอะ อยู่แต่บ้านแบบนี้ไม่เบื่อบ้างหรอไง?” บิดาเอ่ยพลางเอื้อมมือมาบีบไหล่บุตรชาย นทีสลัดความซึมเซาออกไป เขาสบตาบิดาและตอบ “ผมชินแล้วครับพ่อ แต่ผมคงหายเบื่อถ้าพ่อยอมบอกความจริงกับผมสักทีว่าเมื่อหนึ่งเดือนก่อนเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่?” บิดาละมือออกจากไหล่ของลูกชายขณะตอบ “เมื่อหนึ่งเดือนก่อน รถยนต์ของแกถูกแก๊งเด็กแว้นไล่ยิงด้วยความคึกคะนองที่ตำบลคลองวาฬของประจวบ ไม่มีใครรู้ว่าแกไปที่นั่นทำไม กระสุนเจาะหน้าอกของแก โชคดีที่แกรอดตายมาได้ทั้งจากโดนยิงและจากอุบัติเหตุที่รถพุ่งอัดกับกำแพงข้างทาง แต่มันก็ทำให้แกความจำเสื่อมและสูญเสียประสาทการสั่งการขาทั้งสองข้าง ทั้งหมดนี้คือความจริงที่พ่อไม่ได้เติมแต่งเลยแม้แต่นิดเดียว” “คืนที่เกิดอุบัติเหตุ” นทียกมือวางบนขาที่ไร้ความรู้สึก “ผมขับรถไปคนเดียวจริงๆ งั้นหรือครับ?” บิดาพยักหน้า ยิ้มเล็กน้อย “ถึงแกจะถามพ่ออีกแสนรอบ คำตอบของพ่อก็เหมือนเดิม ใช่ คืนนั้นแกขับรถไปคนเดียว” นทีไม่มีอารมณ์หัวเราะให้กับมุกย้อนคำตอบของเขาจากบิดา ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงจริงจังขณะจ้องตาบิดาเขม็ง “แต่เมื่อคืนผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องในฝันอีกแล้วนะครับ ผมฝันเหมือนเดิมเปี๊ยบเลย นี่ก็นับได้ห้าครั้งเข้าไปแล้วที่ฝันแบบนี้ ผมรู้สึกร้อนวาบที่หน้าอก แล้วเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็กรีดร้องขึ้นข้างๆ ผม แสดงว่าในรถต้องมีคนอื่นนอกจากผม เธอเป็นใครครับ? แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” “น่า แกจะเอาอะไรกับความฝัน มันไม่ใช่เรื่องจริงหรอก” บิดาตอบ สบตาเขาไม่กระพริบ “แกควรลืมเรื่องนี้ได้แล้ว ที่แกฝันซ้ำกันบ่อยๆ ก็เพราะว่าแกคิดถึงมันตลอดเวลาน่ะสิ เชื่อพ่อเถอะ ลืมเรื่องนี้ออกไปจากสมองให้หมด มันจะเป็นผลดีกับตัวแกเอง” “ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้วใช่มั้ยครับพ่อ? พ่อถึงไม่อยากบอกผม?” นทีถามโดยไม่สนใจคำตอบที่เพิ่งได้รับ บิดาเหยียดหลังตรง ก้มศีรษะถอนหายใจอย่างอ่อนใจ กำลังจะเงยหน้าตอบบุตรชาย วารีก็เปิดประตูและเดินถือโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายเข้ามา “ของพ่อแน่ะ” เธอหยุดยืนข้างเตียงพี่ชาย ยื่นโทรศัพท์ให้บิดา “อื้อ ขอบใจนะ” บิดาพยักหน้าให้บุตรสาวอย่างซาบซึ้งใจก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้และถือโทรศัพท์เดินออกไปจากห้อง นทีคิดว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นไม่มีใครโทรมาหรอก แต่วารีตั้งใจเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาระหว่างเขากับบิดาต่างหาก “แอบฟังอยู่ตลอดเลยสินะ” ชายหนุ่มพูดเสียงเขียวขณะน้องสาวหย่อนกายนั่งบนขอบเตียง “แอบฟังอะไรฮึ ไม่เห็นจะรู้เรื่อง” หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นทีก็คร้านที่จะพูดเรื่องความฝันต่อเพราะทราบดีว่าการล้วงความลับจากน้องสาว ยากกว่าล้วงความลับจากบิดาเป็นสองเท่า เขาเคยลองมาแล้ว “สอบเสร็จแล้วไม่ไปเที่ยวไหนมั่งหรือไง?” เขาถามน้องสาวเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยและถือโอกาสไล่ในเวลาเดียวกัน “ไม่อ้ะ อยากอยู่บ้านมากกว่า” วารีตอบเสียงเรียบ นทีแกล้งพูดลอยๆ ใส่กระจกหน้าต่าง “แบบนี้คงเพิ่งโดนผู้ชายทิ้งมาสินะ” “นี่ เดี๋ยวเถอะ!” เงาสะท้อนของวารีในกระจกตาลุกโพลง เธอเงื้อมือขึ้นเหมือนจะทุบกำปั้นใส่พี่ชาย แต่พอพี่ชายหันหน้ากลับมา กำปั้นที่เงื้อขึ้นก็ค่อยๆ ลดลง เธอเอ่ยถาม “แน่ใจจริงๆ หรอว่าไม่อยากไปด้วยกันน่ะ?” “ก็จ้างพยาบาลมาแล้วนี่ ยังจะห่วงอะไรอีกฮะ?” นทีถามกลับ “ไม่รู้สิ พี่ชายทั้งคน มันอดห่วงไม่ได้” วารีเหม่อมองใบหน้าของพี่ชายราวกับจมอยู่ในความคิดของบางสิ่งบางอย่าง แต่แล้วเธอก็สลัดมันออกไปได้ หญิงสาวกล่าวต่อ “ออกไปนั่งดูซีรี่ย์เกาหลีเป็นเพื่อนหน่อยสิ ดูคนเดียวมันไม่หนุก” “ไม่เอา น้ำเน่าแบบนั้นน่าเบื่อจะตาย” ชายหนุ่มเบ้หน้า “แต่ว่าก่อนที่ตัวเองจะความจำเสื่อม ตัวเองเคยชอบดูซีรี่ย์พวกนี้มากนะ” น้องสาวพูด น้ำเสียงเป็นจริงเป็นจัง “ชอบถึงขั้นที่ว่าเป็นคนที่คอยแนะนำเรื่องเด็ดๆ ให้หนูดูเลยล่ะ แล้วนางเอกประจำใจตัวเองอย่างลีนายองก็เล่นเรื่องนี้ด้วย บางทีไปนั่งดูอาจจะนึกอะไรออกก็ได้นะ” “นี่พูดจริงหรืออำเล่นเนี่ย?” นทีหรี่ตามองน้องสาวอย่างคลางแคลง “พูดจริงสิ จะอำเล่นทำไม” วารีจ้องตอบตาแป๋ว ชายหนุ่มยกมือเกาศีรษะไตร่ตรองครู่หนึ่งก็พยักหน้าตกลง เขาครุ่นคิดขณะน้องสาวช่วยประคองขึ้นนั่งบนรถวิลแชร์ที่เข็นมาเทียบข้างเตียงว่า ไม่ว่าเขาจะถูกวารีหลอกให้ไปนั่งดูละครเกาหลีเป็นเพื่อนหรือไม่ มันก็คงเป็นการฆ่าเวลาที่ดีกว่าการนั่งฟุ้งซ่านคนเดียวในห้องหลายขุมอยู่แล้ว - 2 - “พยาบาลคนนี้ชื่อศรีนวล ทำงานอยู่โรงพยาบาลเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ไว้ใจได้ว่าจะไม่แอบพาพวกมายกเค้าตอนพวกเราไม่อยู่แน่นอน” วารีเป็นคนเดียวในห้องนั่งเล่นที่พูดเจื้อยแจ้วพยายามสร้างความคึกคักให้ทุกคน ขณะนี้เป็นเวลาล่วงสิบโมงเช้าในวันกำหนดการเดินทางไปเชียงใหม่ แต่พยาบาลสาวซึ่งควรจะอยู่ที่นี่ตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนยังไม่มีวี่แววว่าจะมาปรากฏตัว “วันแรกก็มาทำงานสายแล้ว ผมว่าเธอมาถึงเมื่อไหร่ พ่อไล่กลับไปเลยดีกว่า” นทีพูดอย่างมีความหวัง “เราจะรอจนกว่าเธอจะมา” บิดาตอบด้วยสีหน้าดับความหวังของบุตรชาย “และเราจะไม่ไล่เธอไปไหนทั้งนั้น” นทีเอนศีรษะพิงพนักวิลแชร์ กลอกตามองเพดาน ภาวนาขอให้พยาบาลที่ถูกจ้างมาดูแลเขาเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางหรือไม่ก็ถูกไล่ออกไปแล้วด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง คำภาวนาของเขามีแต่เรื่องราวไม่ดีที่จะเกิดขึ้นกับพยาบาลคนนั้น แม้จะรู้ดีว่าถึงไม่มีเธอ ทางโรงพยาบาลก็ต้องส่งคนอื่นมาดูแลเขาแทนก็ตาม ฉับพลันนั้น ห้วงคิดของชายหนุ่มสะดุดลงเมื่อเสียงของมารดาซึ่งเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดภายในห้องโพล่งขึ้น “เสียงรถใครน่ะ สงสัยจะมาแล้วแน่เลย” วารีซึ่งนั่งอยู่ใกล้ตัวนทีมากที่สุดเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นยืน เธอเดินไปเลิกม่านที่หน้าต่างออกดูก่อนจะหันกลับมาบอกทุกคนด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า “ใช่จริงด้วย มาแล้วล่ะค่ะ” แล้วน้องสาวของเขาก็เดินกึ่งวิ่งเปิดประตูห้องนั่งเล่นออกไปหน้าบ้าน นทีคิดว่าเธอคงไปเปิดประตูรั้วให้พยาบาลสาว(ที่อาจจะแก่?) ขับรถเข้ามาจอดในโรงรถ ทุกคนที่เหลือภายในห้อง – ยกเว้นนที - พากันเดินไปที่ประตูรอรับการมาถึงของแขกผู้ดึงเงินออกจากกระเป๋าของพวกเขาเป็นหลักหมื่นบาทและยังมาสายร่วมหนึ่งชั่วโมง นทียังคงเงยหน้ามองเพดานอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเป็นไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พยายามทำเป็นเหมือนกับว่า เรื่องทั้งหมดนี้ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่แน่นอน ทุกคนต่างทำเพื่อเขา ชายหนุ่มรู้ดี เสียงฝีเท้าของหญิงสาวสองคนดังเข้ามาใกล้มากขึ้นจากทางเดินด้านนอก ไม่กี่วินาทีต่อมา นทีได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งกล่าวสวัสดีพ่อและแม่ของเขาขณะทั้งหมดหยุดยืนหน้าประตู เสียงของเธอคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน นั่นทำให้นทีเลิกจ้องมองเพดานและดึงสายตาลงมาตวัดมองเธอ นทีพบว่าทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว นั่นรวมถึงหญิงสาวผู้สวมชุดเครื่องแบบนางพยาบาลคนหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบสี่ถึงยี่สิบเจ็ดปี รูปร่างผอมสูง ผิวขาว ผมยาวดำขลับรวบเป็นมวยที่ด้านหลัง เสื้อคลุมตัวหนึ่งพาดอยู่ที่แขนของเธอพร้อมด้วยกระเป๋าสะพาย โดยรวมแล้วเธอไม่เหมาะสมสำหรับชื่อโบราณๆ อย่างศรีนวลเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าพยาบาลสาวจะรู้ว่าพวกเขาอยู่ในช่วงอายุวัยเดียวกัน จึงไม่ได้ยกมือไหว้เขาเหมือนที่ทำกับพ่อแม่ของเขา เธอเพียงแค่ฉีกยิ้มที่คงถูกฝึกหน้ากระจกมาอย่างดีและผงกศีรษะให้เขาเล็กน้อยเท่านั้น ในบัดดล ไม่ทันที่นทีจะได้คิดว่าเขาควรผงกศีรษะหรือแสดงการตอบรับใดกลับไปดีหรือไม่ หัวสมองของเขาก็ปวดตึบราวถูกคีมเหล็กที่มองไม่เห็นบีบอย่างหนักหน่วง เขายกสองมือกุมสองข้างขมับ  ความมืดมิดครอบคลุมสองตา ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดนางพยาบาลผุดวาบเข้ามาในเสี้ยววินาที เธอคนนั้นยืนเคียงคู่ศรีนวลคนนี้ - พลัน เสียงที่คุ้นหูอย่างอธิบายไม่ได้ก็ก้องกังวานขึ้นโหวงหวิวจากดินแดนแสนไกลในหัวของเขา “นี่ลลิตา เพื่อนพยาบาลที่ช่วยแลกเวรกับอลิซเอง” “สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ” “เอ้อ อลิซ ทีว่าเรารีบไปกันตอนนี้เลยดีกว่ามั้ย ไปถึงที่นั่นจะได้ไม่ดึกเกินไป” “อื้อ ไปสิ” “ขอให้เดทกันอย่างมีความสุขนะคะ” “บ้า! ยัยพริบนี่พูดอะไรไม่รู้” “แหมๆ มีเขินนะเธอ” “เปล่าหรอกครับ พวกเราไม่ได้ไปเดทกัน แต่พวกเรากำลังจะไปหา...” เงียบ มืดมิด ไม่ได้ยินหรือเห็นอะไรอีกแล้ว “คุณนที คุณนทีคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?!” เสียงหญิงสาวดังขึ้นใกล้ตัว ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังจับไหล่ของเขาอยู่ เขาลืมตาขึ้น พบใบหน้าเคร่งขรึมของพยาบาลสาวเต็มสองตา ด้านหลังของเธอเป็นพ่อ แม่และน้องสาวที่กำลังจับจ้องเขาด้วยความแตกตื่น พยาบาลสาวกระพริบตามองเขา เลื่อนมือที่จับไหล่ขึ้นมาแตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ นทีตวัดมือคว้าหมับเข้าข้อมือของเธอ เขาบีบแน่นขณะถาม “คุณชื่อลลิตา ไม่ใช่ศรีนวล และเราก็เคยเจอกันมาก่อน ผมรู้จักคุณ...ไม่สิ ผมรู้จักเพื่อนร่วมงานของคุณต่างหาก!” “คะ?” พยาบาลสาวเบิกตาจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจขณะอีกสามคนด้านหลังเธอหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก นทีหลุบสายตามองป้ายชื่อของพยาบาลสาว ชื่อของเธอที่ติดอยู่คือลลิตาจริงๆ ด้วย! “คุณพยาบาลครับ รบกวนมาคุยกับผมแป๊บนึงสิครับ” บิดาของนทีทำลายความเงียบด้วยประโยคนี้ “คะ?” ลลิตารับคำด้วยคำเดิม ก่อนจะสลัดความงุนงงเมื่อหันไปเห็นสีหน้าของผู้พูด “อ๋อ ค่ะ ได้ค่ะ” นทีสูดหายใจลึก ยกมือนวดขมับตัวเองขณะมองลลิตาเดินตามพ่อเข้าไปคุยอะไรบางอย่างในห้องครัว โดยมีแม่ของเขาตามหลังเข้าไปเป็นคนสุดท้าย ประตูห้องครัวถูกงับปิดลง “ตัวเองเคยรู้จักเค้าหรอ?” วารีเข้ามากระซิบ พยักพเยิดไปทางห้องครัว “เหมือนจะเป็นอย่างนั้น” นทีกระพริบตาถี่ๆ แล้วหันมองน้องสาว “แล้วตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพยาบาลคนนี้ถึงมาที่นี่ คนที่ชื่อศรีนวลไปไหน?” “คนที่ชื่อศรีนวลลาป่วยกะทันหัน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้คุณลลิตาคนนี้มาช้าเพราะเธอเพิ่งได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่แทนคุณศรีนวลคนนั้น ก่อนจะมาหาเราไม่ถึงครึ่งชั่วโมง” น้องสาวตอบ ยกมือมาลูบไหล่พี่ชาย “นอกจากคุ้นๆ ว่าจะรู้จักกับพี่พยาบาลคนนี้แล้ว ตัวเองนึกเรื่องอะไรออกอีกมั้ย?” นทีเม้มริมฝีปาก จ้องตาน้องสาว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดกับเธอ เขาสั่นศีรษะ จังหวะนั้นเอง ประตูห้องครัวก็เปิดออก ผู้ที่เดินกลับออกมาคนแรกคือแม่ ตามด้วยพยาบาลลลิตาและคนสุดท้ายคือพ่อของเขา ทั้งสามคนเดินมาหยุดเบื้องหน้านทีกับวารี ชายหนุ่มนิ่งเงียบจ้องมองพยาบาลขณะเธอกล่าว “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไรนะคะ คุณนที แต่ฉันกับคุณ - เราไม่เคยพบกันมาก่อน” นทีจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่า...เธอกำลังโกหก จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 11:45:28

ความคิดเห็นที่ 2 - 3 - ขณะพยาบาลสาวเคาะประตูห้องนอนของนทีในเวลาเที่ยงตรง พ่อแม่และน้องสาวของเขาคงกำลังอยู่ที่ไหนสักแห่งบนท้องถนนที่มุ่งหน้าสู่จังหวัดเชียงใหม่ ชายหนุ่มเคาะนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ของคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนตักต่อไป ไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่ได้ยิน นทีกำลังนั่งอยู่บนเตียง ข้างเตียงของเขาคือวิลแชร์ที่ใช้งานนับครั้งได้ หลังออกจากโรงพยาบาล ชายหนุ่มหมดเวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียง อ่านหนังสือ ดูดีวีดี ฟังเพลงและเค้นสมองนึกถึงอดีตที่ตนเองลืมเลือน ไม่บ่อยครั้งที่จะขึ้นนั่งบนรถเข็นสำหรับคนพิการ ไม่ใช่ว่าเขารับความจริงไม่ได้ แต่เขาไม่รู้ว่าจะขึ้นไปนั่งเพื่อออกไปไหน มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพราะว่าโลกเสื่อมๆ ของเขาในตอนนี้คือห้องนี้ เตียงนี้ ข้างหน้าต่างบานนี้ต่างหาก “คุณนทีคะ?” เสียงเคาะประตูดังขึ้นต่อไปสลับกับเสียงเรียกขานของพยาบาลที่ชื่อลลิตา คิดถึงชื่อเธอแล้วรู้สึกหงุดหงิดชะมัด เขาแน่ใจว่าเคยพบเธอมาก่อนในอดีต แต่ในเมื่อเธอปฏิเสธ(โดยคำสั่งจากพ่อและแม่ผู้พยายามอย่างเหลือเกินไม่ให้เขาระลึกความทรงจำก่อนเกิดอุบัติเหตุได้)  นทีก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีกต่อไป เมื่อทุกคนออกเดินทางไปด้วยรถกระบะสี่ประตูประจำบ้านเรียบร้อยเมื่อเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงเช้า นทีก็เข็นตัวเองเข้ามาในห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น ปิดประตูล็อกและไม่ได้สนทนากับพยาบาลประจำตัวอีกเลยสักคำเดียว การพยุงตัวเองขึ้นจากวิลแชร์มาอยู่บนเตียงอาจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องลำบากเกินไป นทีมีเครื่องช่วยเดินหรือเจ้า Walker สำหรับยันตัวเองขึ้นจากวิลแชร์ตั้งรอให้ใช้งานอยู่ข้างเตียง สิ่งสำคัญนอกจากพละกำลังสองแขนที่ต้องเตรียมให้พร้อม ที่เหลือก็มีเพียงแค่การกะจังหวะเคลื่อนตัวเท่านั้น “คุณนทีคะ?” เสียงเรียกของลลิตายังคงดังต่อไป ผู้ถูกเรียกก็ยังคงปล่อยให้ดังต่อไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะขานรับ สองตาของเขากำลังจับจ้องอยู่บนหน้าจอโน้ตบุ๊กที่เป็นผลการวิจัยวิธีบำบัดผู้ป่วยความจำเสื่อมของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในอเมริกา ตัวอักษรบนหน้าจอล้วนแต่เป็นภาษาอังกฤษ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่น่าประหลาดมาก จะว่าไปสมองของเขามันก็ไม่ได้ว่างเปล่าเสียทีเดียว มันยังจดจำได้ว่าเขาเคยเรียนหนังสือ จึงสามารถอ่านหนังสือออกทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษโดยไม่ต้องใช้การฟื้นฟู ซึ่งต่อให้ไม่ต้องอาศัยเค้าโครงจากคำบอกเล่าของพ่อและน้องสาว นทีก็พอเดาออกว่าตัวเขาเองต้องเป็นพวกที่มีคะแนนด้านศิลปะสูง แต่ด้านที่ต้องใช้สมองขบคิดเช่นเคมี ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ต้องลุ่มๆ ดอนๆ แน่ๆ เพราะว่าความสามารถในด้านเกี่ยวกับตัวเลขของเขามันไม่กระดิกเอาเสียเลย “คุณนทีคะ?” เสียงเรียกของลลิตาดังขึ้นเป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ ชายหนุ่มกลอกตามองประตูอย่างรำคาญ แต่เขาก็ดีใจที่พบว่านั่นเป็นเสียงเรียกครั้งสุดท้ายที่ได้ยิน บางทีเธอคงเหนื่อยใจจนกลับไปที่ห้องนั่งเล่นแล้ว กำลังจะตวัดสายตาและสมาธิกลับมาที่โน้ตบุ๊กตามเดิม เสียงกริ๊กก็ดังขึ้น ลูกบิดประตูถูกหมุนและประตูเปิดออก พยาบาลสาวพาร่างบางของตัวเองก้าวเข้ามา ในมือของเธอมีกุญแจพวงหนึ่งที่ชายหนุ่มจำได้ว่าปกติแล้ววารีจะเป็นคนเก็บเอาไว้ ไว้ใจถึงขนาดฝากกุญแจบ้านไว้เลยหรือนี่? “เที่ยงแล้ว ทานอาหารกลางวันเลยมั้ยคะ?” หญิงสาวพูด สีหน้าไม่แสดงความแปลกใจเลยที่เห็นเขานั่งอยู่บนเตียงอย่างเป็นปกติดี เธอหยุดยืนหลังเคลื่อนกายเข้ามาภายในห้องได้สองก้าว แสดงท่าทีชัดเจนว่าไม่อยากบุกล้ำเข้ามาในโลกส่วนตัวของเขาจนเกินไปโดยไม่ได้รับอนุญาต “ไม่เป็นไร ผมไม่หิว” เขาตอบ ตั้งใจยั่วโมโห “ไม่คิดนะครับว่าพยาบาลส่วนตัวมีหน้าที่หาข้าวหาน้ำให้ด้วย แต่ผมไม่ต้องรบกวนคุณหรอก เชิญคุณกลับไปนั่งๆ นอนๆ ได้ตามสบาย ถ้าผมหิว ผมจะออกไปหาอะไรกินเอง” พูดจบก็พยักหน้าไปยังวิลแชร์ที่ตั้งอยู่ข้างเตียงเคียงข้างเครื่องช่วยเดิน ในความคิดเรื่องการหาอาหารใส่ท้อง นทีไม่อยากให้เป็นภาระของใครทั้งนั้น ในเมื่อไม่มีใครอยู่บ้าน เขาก็จะทำเหมือนไม่มีพยาบาลส่วนตัวอยู่ด้วย ชายหนุ่มตั้งใจว่าเมื่อเขาหิว เขาจะพาตัวเองขึ้นนั่งบนวิลแชร์ เคลื่อนล้อไปยังห้องครัว หาอาหารกล่องสำเร็จรูปในตู้เย็นที่วารีชอบซื้อมาติดบ้านไว้กิน โดยหากอุ่นไมโครเวฟได้ก็อุ่น ถ้าอุ่นไม่ได้ก็กินมันทั้งอย่างนั้นล่ะ ถือว่ากินกันตาย ไม่ได้กินเอาอร่อย แค่นี้เอง เรื่องง่ายๆ “มีใครเคยบอกคุณรึเปล่าคะว่าอย่าวางโน้ตบุ๊กไว้บนตัก เพราะแบตเตอรี่มันอาจระเบิดและสร้างอันตรายให้คุณได้” ลลิตาพูด แม้สีหน้าจะเรียบเฉย แต่น้ำเสียงก็บอกว่าความพยายามที่จะยั่วโมโหของเขาสำเร็จในระดับหนึ่ง แต่แทนที่เธอจะเดินกลับออกไปและปิดประตูห้อง พยาบาลสาวกลับเดินออกไปและกลับเข้ามาใหม่อีกครั้งพร้อมหมอนบางๆ ใบหนึ่งที่เคยมีที่อยู่เป็นอาร์มแชร์ในห้องนั่งเล่น ครั้งนี้เธอก้าวฉับๆ เข้ามาในโลกส่วนตัวของเขา พยาบาลสาวหยุดยืนข้างเตียง ยกโน้ตบุ๊กขึ้นไปด้วยมือซ้าย มือขวาวางหมอนลงบนตักของเขา ก่อนจะวางโน้ตบุ๊กลงมาพร้อมกับจ้องตาเขาและพูด “ทีหลังไม่ต้องล็อกประตูหรอกค่ะเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อครอบครัวของคุณมอบกุญแจสำหรับไขห้องทุกห้องภายในบ้านหลังนี้ให้กับฉันแล้ว” นทีจ้องตาเธอกลับอย่างไม่ลดละ ไม่พูดอะไรเพราะอยากลองดูว่าหากเขาได้จ้องมองเธออีกครั้ง เขาจะนึกอะไรออกอีกหรือไม่? คำตอบคือไม่ ทุกอย่างนิ่งสนิท ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พยาบาลสาวตีความการจ้องหน้าของเขาเป็นการท้าทาย เธอหมุนตัวหยิบเครื่องช่วยเดินไปวางชิดผนังข้างประตูห้อง นทีเบิกตาค้างด้วยความงุนงง เขาเอ่ยถามขณะเธอเดินกลับมาและเอื้อมมือแตะวิลแชร์ของเขา “คุณจะทำอะไรน่ะ?” “ฉันคงเป็นพยาบาลที่แย่หากปล่อยให้คนไข้ในความดูแลต้องดูแลตัวเองตามเวรตามกรรม” ลลิตาตอบเสียงเรียบ หันหลังให้เขาและเข็นวิลแชร์ที่ว่างเปล่าออกไปจากข้างเตียง หญิงสาวหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเดินเข็นวิลแชร์ไปถึงประตู เธอหันกลับมาและพูด “ต้องการอะไรก็เรียกนะคะ ฉันเตรียมอาหารอยู่ในห้องครัว” ชายหนุ่มจ้องมองพยาบาลสาวกับวิลแชร์หายลับไปจากคลองสายตาเมื่อประตูห้องถูกดึงปิด รู้สึกหน้าร้อนวูบด้วยความโกรธ นทีสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามระงับอารมณ์สุดความสามารถที่จะไม่ตะโกนใส่ประตู เขาตวัดสายตากลับมาที่โน้ตบุ๊กและหมอนที่ตั้งอยู่บนตัก กลิ่นน้ำหอมของพยาบาลสาวยังลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ(และดูเหมือนว่ามันจะติดอยู่ที่หมอนด้วย) นทีกลั้นหายใจ พยายามไม่นึกถึงใบหน้าและท่าทางถือดีของเธอ ความโกรธค่อยจางหายไป มันถูกแทนที่ด้วยความหดหู่ นทีมองรอบตัว ตอนนี้เขาไม่ต่างจากคนว่ายน้ำไม่เป็นที่นั่งอยู่บนเรือลำน้อยล่องลอยกลางทะเล เขาพายเรือมาได้ระยะหนึ่งแต่ดันทำไม้พายหลุดมือหล่นลงไปในน้ำ เมื่อไม่มีพายก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากลอยเท้งเต้งรอเรือที่จะแล่นมาช่วยเหลือ นทีเอนศีรษะพิงกระจกหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังรั้วบ้านอย่างไร้จุดหมาย มือทั้งสองวางแตะบนแป้นพิมพ์ไม่ขยับเขยื้อน ความหดหู่กับตัวเองแผ่ขยายครอบคลุมจิตใจ แม้เขาจะไม่เคยเสียใจหรือคิดมากที่ต้องมีอันกลายเป็นคนพิการ เพราะเขาจำไม่ได้ว่าในยามปกติตัวเองใช้ชีวิตอย่างไร หากเขาชอบเตะฟุตบอลหลังเลิกงานตอนเย็น เขาก็จำความรู้สึกมีความสุขของการเตะฟุตบอลไม่ได้ มันจึงไม่เคยเกิดความรู้สึกเสียดายหรือโหยหา แต่กับการที่ต้องอยู่เฉยๆ บนเตียงโดยไม่สามรถเคลื่อนย้ายตัวเองไปไหนได้โดยสะดวกอย่างที่ต้องการ แบบนี้มันมากเกินไปแล้ว มากเกินจนเขาอาจจะรับไม่ไหว ชายหนุ่มหลับตาลง นิ่งค้างราวรูปปั้น พยายามดับความคิดทั้งหมด พยายามทำให้หัวสมองว่างเปล่า ความว่างเปล่า... ...ว่างเปล่า... ความมืดมืด ...ว่างเปล่า... ฉับพลันนั้น มือทั้งสองที่วางแปะอยู่บนแป้นพิมพ์ของโน้ตบุ๊กรู้สึกร้อนวาบ คลื่นพลังงานบางอย่างไหลผ่านมือขึ้นมาถึงแขน ส่งจากแขนมาที่หัวไหล่และดีดตัวจากหัวไหลขึ้นลำคอ สุดท้ายก็พลั่งพรูเข้าสู่สมองกับสองตา ในความมืดของการหลับตา นทีเห็นภาพเลือนรางภายในห้องสีชมพู ภาพนั้นเป็นภาพจากมุมมองของโน้ตบุ๊กซึ่งใครบางคนกำลังกอดมันอยู่แนบอก เขาจึงไม่เห็นหน้าคนกอด เขาเห็นแต่เพียงชายหญิงวัยกลางคนสองคนยืนอยู่ข้างหน้า และผู้ชายพูด “ลบไปให้หมดเลยนะ เอาแบบที่ว่าไม่มีอะไรให้กู้คืนมาได้อีกเลย” ผู้หญิงเสริม “แม่จะไม่ยอมให้พี่แกไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว จัดการให้เรียบร้อยนะ แกเองก็ไม่อยากให้พี่แกทำเรื่องนี้ไม่ใช่หรอ?” ผู้ที่กอดโน้ตบุ๊กตอบ “ค่ะ หนูจะจัดการลบให้เกลี้ยงชนิดที่ว่า ต่อให้ความจำของพี่เค้ากลับมาเหมือนเดิม ก็ไม่มีทางกู้ข้อมูลอะไรขึ้นมาได้เลยแม้แต่อย่างเดียว พ่อกับแม่วางใจเถอะ” แล้วภาพกับเสียงก็ดับวูบเหมือนโทรทัศน์ที่ถูกปิด นทีลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองกำลังหอบหายใจเล็กน้อย มีเหงื่อเม็ดหนึ่งไหลย้อยลงมาตามข้างแก้มทั้งที่ห้องก็เปิดแอร์ แต่เขาไม่สนใจเพราะกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นใน...เขาจะเรียกมันว่าอะไรดี...นิมิตงั้นหรือ?...ใช่ มันคงเรียกว่านิมิต ไม่มีคำใดจะเหมาะสมไปกว่านี้อีกแล้ว ผู้ชายที่เขาเห็นในนิมิตคือพ่อ ผู้หญิงที่เขาเห็นในนิมิตคือแม่ และคนที่ถือโน้ตบุ๊ก แม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่นทีก็จำเสียงได้ดี เธอคือวารี น้องสาวของเขานั่นเอง! ทั้งสามคนกำลังปิดบังความจริงอะไรจากเขาอยู่นะ? คำพูดของแม่ในนิมิตบ่งบอกว่าเขากำลังหมกมุ่นอยู่กับอะไรบางอย่างที่ทุกคนในครอบครัวไม่ชอบใจ มันคืออะไรล่ะ? ก่อนความจำเสื่อมเขาทำอะไรอยู่? แต่นิมิตเมื่อกี้มาได้ยังไง? มันแตกต่างจากอาการปวดหัวและเศษเสี้ยวความทรงจำผุดวาบในสมองเหมือนตอนที่เห็นหน้าพยาบาลลลิตาอย่างสิ้นเชิง เพราะเขาไม่มีอาการปวดขมับและมันก็เหมือนกับว่า สิ่งที่เขาเห็นในนิมิตไม่ได้มาจากความทรงจำของเขาเอง แต่มันมาจากความทรงจำของเจ้าโน้ตบุ๊กเครื่องนี้ ชายหนุ่มหงายฝ่ามือทั้งสองของตัวเองขึ้นพิจารณา ไม่มีอะไรผิดปกตินอกจากความเปียกชื้นของเหงื่อ เขาเช็ดมันกับชายเสื้อ ลองกำๆ แบๆ ครู่หนึ่งก็เกิดความคิดบางอย่าง นทีก้มหน้ามองแป้นพิมพ์ของโน้ตบุ๊ก หากโน้ตบุ๊กเครื่องนี้มีความทรงจำบางอย่างเก็บไว้ภายนอกฮาร์ดดิสก์เหมือนสิ่งที่มีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเอง มันก็น่าจะบอกอะไรเขาได้บ้างสิ นทีหลับตาลง ตัดสินใจสุ่มจิ้มนิ้วแตะลงไปบนปุ่มใดปุ่มหนึ่งของแป้นพิมพ์ เมื่อปลายนิ้วสัมผัสตัวปุ่มกดนั้นแล้ว เขาก็พยายามข่มใจอย่างที่สุดที่จะไม่เผยอเปลือกตามองว่านิ้วของตัวเองกำลังแตะอยู่บนปุ่มอักษรตัวใด เขาจ้องมองเพียงความมืดมิด ทำจิตใจให้สงบและรอคอย ความมืดมิดหนาแน่น ไม่มีสรรพเสียง ไม่มีการเคลื่อนไหว กาลเวลาคล้ายถูกหยุดนิ่ง แล้วตัวอักษรตัวหนึ่งก็ปรากฏกลางความมืดนั้น มันคือตัวอักษร ‘N’ ในภาษาอังกฤษ บังเกิดเสียงเคาะแป้นพิมพ์ในความมืดมิด ตัวอักษรอีกสิบตัวปรากฏตามติดตัว N รวมกันแล้วก็เป็นคำที่อ่านได้ว่า ‘Necrophilia’ ความมืดมิดถาโถม ทุกอย่างดับวูบ ตัวอักษรทั้งหมดหายวับไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกหลายนาที ในที่สุด ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้น พบว่าร่างกายของตนเองมีเหงื่อออกมากขึ้น เขารู้สึกเหนื่อยหอบ แม้จะไม่มากนักแต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขาต้องสูดหายใจลึกๆ เข้าปอดสองเฮือกใหญ่ ชายหนุ่มรวบรวมสติและนิ่งคิดว่าเมื่อสักครู่เขาเห็นอะไรในนิมิต Necrophilia ภาษาต่างดาวรึไง? นทีคิดขณะก้มมองนิ้วของตัวเองที่ยังคงแตะอยู่บนปุ่มกดของแป้นพิมพ์ เขาแทบไม่แปลกใจเลยที่พบว่านิ้วของเขากำลังแตะอยู่ที่ปุ่มอักษรตัว N ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลก ราวกับว่าในยามปกติ เขาก็ทำเรื่องพิลึกๆ ในการเห็นนิมิตแบบนี้ได้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่เหนืออื่นใด ชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าไอ้คำว่า Necrophilia มีความหมายอย่างไร มันไม่มีอยู่ในคลังภาษาอังกฤษในสมองของเขาเท่าที่เขานึกได้ ดังนั้นเขาจึงต้องใช้บริการของเว็บไซต์ค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต นทีพรมนิ้วลงไปอย่างรวดเร็ว เขากดเอนเตอร์และสิ่งที่ตอบรับกลับมาบนหน้าจอก็เป็นอะไรที่เหนือความคาดคิดของเขา Necrophilia คือชื่ออาการที่ใช้เรียกบุคคลที่มีพฤติกรรมชอบร่วมเพศกับศพ และยิ่งมองหัวข้อลิงค์ลำดับต่อมา นทีก็เย็นวาบไปทั้งตัว “คุณนทีคะ ไม่ว่าคุณจะหิวหรือไม่ แต่ฉันคิดว่าคุณควรทานมื้อกลางวันอย่างที่ครอบครัวของคุณได้กำชับฉันเอาไว้” พยาบาลลลิตาเปิดประตูเข้ามาพร้อมถาดใส่จานอาหารโดยไม่สนใจส่งสัญญาณบอกล่วงหน้า นั่นทำให้เธอพบกับภาพของชายหนุ่มที่นั่งนิ่งตะลึงลานจ้องมองคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กด้วยใบหน้าซีดเผือด เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยถามขณะเดินใกล้เข้าไป “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ผู้ถูกถามได้สติ เขาเหลือบตามองเธอขณะมือก็กดคำสั่งออกจากโปรแกรมท่องอินเตอร์เน็ต พอเธอเดินถือถาดอาหารเข้ามาถึงข้างเตียง นทีก็พับฝาโน้ตบุ๊กลง แล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือ “พาผมออกไปจากห้องนี้หน่อยได้ไหม?” “คะ?” พยาบาลสาวแสดงสีหน้าประหลาดใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเขา นทีตั้งสติใหม่ เขากระแอมและพูดอีกครั้งด้วยเสียงที่เป็นปกติมากขึ้นกว่าเดิม “ผมอยากกินที่ห้องนั่งเล่น ช่วยพาผมไปหน่อยได้ไหม?” “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” ลลิตาพยักหน้า แต่ก็ยังอดหรี่ตาและถามต่อไม่ได้ “แต่แน่ใจนะคะว่าไม่เป็นอะไร?” “แน่ใจ...ครับ” นทีรับคำ ยกมือปาดเหงื่อที่เปียกชื้นหน้าผาก “แต่ฉันไม่แน่ใจ ยังไงเดี๋ยวขอวัดไข้ด้วยนะคะ” ลลิตาพูดเสียงเข้ม “ตามสบายครับ จะทำอะไรก็ทำ” ชายหนุ่มตอบอย่างอ่อนใจ ใบหน้าของเขายังคงซีดเซียว... คล้ายคนที่กำลังช็อกกับเรื่องอะไรบางอย่างในความเห็นของลลิตา   - 4 - เมื่อถูกประคองขึ้นมานั่งบนรถวิลแชร์ด้วยความชำนาญของพยาบาลสาวเรียบร้อย นทีก็เข็นตัวเองมาที่ห้องนั่งเล่น มีเคาน์เตอร์กั้นกลางระหว่างชุดโซฟาหน้าโทรทัศน์กับโต๊ะรับประทานอาหารที่มีเก้าอี้อยู่ทั้งหมดสี่ตัว หนึ่งในนั้นเคยเป็นที่จับจองของเขาก่อนเกิดอุบัติเหตุ แต่ทว่าตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มหยุดรถวิลแชร์ข้างโต๊ะอาหาร ถาดอาหารที่ลลิตาถือเข้าไปในห้องนอนของเขาเมื่อห้านาทีก่อนถูกนำมาวางรอเขาที่โต๊ะตัวนี้ แต่นทียังไม่มีความรู้สึกหิวเลย ลำคอของเขามันฝืดและแห้งผากจนกระเดือกอะไรไม่ลงทั้งนั้น ในนาทีนี้ สิ่งที่เขาหิวกระหายคือข้อมูลที่สั่นคลอนจิตใจของเขาต่างหาก ข้อมูลของฆาตกรต่อเนื่องคนหนึ่งที่อาละวาดในจังหวัดเพชรบุรีเมื่อสามเดือนก่อน ข้อมูลของฆาตกรต่อเนื่องที่ถูกระบุว่ามีอาการ Necrophilia - ชอบสมสู่กับศพ ฆ่าทิ้งก่อนแล้วค่อยเก็บไว้เชยชมทีหลัง ข้อมูลของฆาตกรต่อเนื่องที่อาจจะ...เป็นตัวเขาเอง “ขอวัดไข้หน่อยค่ะ” เสียงพยาบาลสาวดังขึ้นข้างกาย นทีหันมอง พบเธอกำลังยื่นปรอทวัดไข้ให้เขา “สอดไว้ใต้แขนด้วยค่ะ” นทีรับมาสอดใต้แขนอย่างว่าง่าย เขาพูด “ทำไมคุณต้องโกหกว่าเราไม่เคยพบกัน เป็นเพราะพ่อแม่ผมสั่งใช่มั้ย?” นัยน์ตาที่แลอ่อนโยนลงของลลิตาถูกเคลือบด้วยความว่างเปล่าที่เสแสร้งอีกครั้ง “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรจริงๆ ค่ะ เราไม่เคยพบหรือรู้จักกันมาก่อน” “แล้วกับพยาบาลที่ชื่ออลิซล่ะ คุณรู้จักเธอรึเปล่า?” นทีหรี่ตา จับจ้องพิจารณาปฏิกิริยาของเธอ พยาบาลสาวสะอึกไปเล็กน้อย นทีคิดว่าเห็นประกายอะไรบางอย่างในดวงตาของเธอขณะเธอตอบ “ไม่ค่ะ ไม่รู้จัก” “แต่ผมรู้ว่าคุณรู้จัก คุณกับเธอเป็นเพื่อนกันและคุณก็ยังเคยแลกเวรกับพยาบาลที่ชื่ออลิซในวันที่ผมขับรถไปรับเธอเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง” นทีพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ผมจำชื่อเล่นของคุณได้ด้วยนะ พยาบาลอลิซเรียกคุณว่าพริบ บอกผมสิว่าไม่จริง?” พยาบาลลลิตาจ้องมองเข้ามาในดวงตาของเขา นทีทราบแล้วว่าประกายที่ปรากฏวูบในดวงตาของเธอคืออะไร มันคือประกายของหยดน้ำตา เธอกำลังจะร้องไห้ ความเงียบปกคลุมบรรยากาศ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทันใดนั้น เสียงปี๊บๆ ดังขึ้นจากซอกแขนของนที เขาก้มมองปรอทวัดไข้ที่ส่งเสียง ไม่ทันได้หยิบออก มือของลลิตาก็เอื้อมมาดึงมันขึ้นไปอ่านตัวเลขอุณหภูมิร่างกาย “สามสิบแปดจุดห้า คุณมีไข้” เธอพูดเสียงสั่นเครือ ถือปรอทในมือซ้าย ใช้ปลายนิ้วก้อยของมือขวาปาดน้ำตาออกจากหางตาเหมือนกับว่าเขามองไม่เห็นมัน “เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของคุณใช่ไหม?” นทีกระซิบ คำพูดอีกมากมายกระจุกที่ลำคอจนเขาสามารถกล่าวต่อได้เพียงแค่ว่า “เธอตายแล้วใช่ไหม ตอบผมมาสิ เธอตายแล้วใช่หรือเปล่า?” “ไม่...ไม่รู้ค่ะ” ลลิตาตอบ ยิ่งปาดน้ำตาออกเท่าไหร่ น้ำตากลับยิ่งไหลพรูออกมามากเป็นสองเท่า “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงใคร” “ถ้างั้นคุณร้องไห้ทำไม?” ชายหนุ่มกล่าวอย่างมั่นใจมากขึ้น “ฟังนะ ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ผมกำชับอะไรกับคุณไว้บ้าง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาไม่ต้องการให้ผมฟื้นความจำในอดีตขึ้นมา ผมไม่แน่ใจว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น แต่ถ้าคุณรู้จักผมหรือรู้จักพยาบาลอลิซจริงๆ ล่ะก็ คุณช่วยผมได้ไหม? ขอร้องล่ะ ช่วยให้ผมฟื้นความจำทุกอย่างขึ้นมา หน้าที่ของคุณคือการช่วยเหลือคนไข้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ?” ลลิตาไม่ตอบคำ เธอหมุนตัวกลับ เดินถือปรอทวัดไข้นำไปวางบนเคาน์เตอร์ร่วมกับกระเป๋าสะพายของเธอ นทีเห็นไหล่ของเธอไหวสะท้าน เขาพูดออกไปอีกครั้งด้วยเสียงแหบเครือ ขอบตาร้อนผ่าวอย่างไม่มีเหตุผล “บอกผมเถอะนะ  ตอนนี้ผมสับสนไปหมด ผมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นฆาตกรโรคจิตที่ฆ่าคนไปสี่คนเมื่อสามเดือนก่อน ไอ้โรคจิตที่ตำรวจตั้งฉายาให้ว่านักข่มขืนศพน่ะ ผมกำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นไอ้บ้าจิตวิปริตคนนั้น ความสับสนแบบนี้มันทำให้ผมทรมานยิ่งกว่ารู้ความจริงซะอีก” พยาบาลสาวปาดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย เธอหันหน้ากลับมาหาเขาและถาม “ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นคะ?” นทียักไหล่ “ทุกอย่างประจวบเหมาะ ไอ้ฆาตกรนักข่มขืนศพนั่นเลิกอาละวาดหลังผมเกิดอุบัติเหตุ แล้วผมก็กำลังสงสัยว่าครอบครัวผมช่วยกันปกปิดเรื่องนี้ พวกเขารู้ว่าผมเป็นฆาตกรมาตลอด นี่ล่ะมั้งถึงเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่อยากให้ผมฟื้นความทรงจำในอดีตขึ้นมา” ใบหน้าของลลิตาแสดงความประหลาดใจ “คุณไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน รู้ได้ยังไงว่านักข่มขืนศพเลิกอาละวาดหลังคุณเกิดอุบัติเหตุ?” “ผมอ่านข่าวย้อนหลังในอินเตอร์เน็ต – ก่อนคุณจะเปิดประตูเข้าไปไม่กี่นาที เรื่องนี้เป็นข่าวดังไปทั่วประเทศ” ชายหนุ่มตอบ “ถ้างั้นข่าวที่คุณอ่านคงย้อนหลังมากไปหน่อย” พยาบาลสาวว่า เอนตัวพิงเคาน์เตอร์ วางมือทั้งสองข้างบนขอบของมันอย่างหาที่ยึดเหนี่ยว “เพราะเมื่อสองอาทิตย์ก่อน นักข่มขืนศพเพิ่งนำเหยื่อรายล่าสุดมาทิ้งที่ลานจอดรถของหาดปึกเซียน” นทีตะลึงงันกับสิ่งที่ได้ยิน เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังตกใจ โล่งใจหรือประหลาดใจ(บางทีมันอาจผสมในส่วนที่เท่าๆ กันก็ได้) เขาถาม “และเหยื่อคือ?” “เพื่อนของฉัน ผู้หญิงคนที่คุณพูดถึง เธอชื่ออลิสา แต่ทุกคนที่รู้จักเรียกว่าพยาบาลอลิซ” ลลิตาตอบ เสียงสั่นเล็กน้อย “เธอหายตัวไปในคืนที่คุณเกิดอุบัติเหตุ ก่อนที่จะถูกพบอีกครั้งในสภาพที่กลายเป็นศพ...เปลือยเปล่า...ถูกทรมานและข่มขืน” “นอกจากนั้น หนังตายังถูกกรีด ริมฝีปากถูกเย็บปิด บางสิ่งบางอย่างบนหน้าอกถูกเฉือนออก?” เขาถามออกมาโดยไม่รู้ตัว อาการปวดหนึบสองข้างขมับเริ่มก่อเกิดขึ้นอย่างเบาบาง แต่เขารู้ดีว่ามันกำลังจะทวีความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้า ลลิตาพยักหน้า ตอบรับว่าหนังตาและปทุมถันของศพเพื่อนเธอถูกเฉือนออกไปและริมฝีปากก็ถูกเย็บปิดจริงๆ “เป็นฝีมือมันแน่!” นทีพูดอย่างโกรธแค้น ความรู้สึกนี้กับคำพูดคำนี้ให้ความคุ้นเคยอย่างประหลาด แต่ทันใดนั้น คีมเหล็กที่มองไม่เห็นก็บีบขมับของเขาอย่างไร้ความปราณี นทียกสองมือกุมขมับด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาสั่นเทาและโน้มออกมาข้างหน้าจนสุดท้ายก็หล่นจากวิลแชร์กระแทกพื้นอย่างแรง ลลิตาอุทานด้วยความตกใจ แต่ขณะเดียวกับที่อุทานนั้น เธอก็ถลามาอยู่ข้างกายที่งอก่องอขิงของเขาแล้วด้วยความรวดเร็วตามที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี “คุณคะ เป็นอะไรไป?” คำตอบที่เขาตอบเธอคือเสียงครางในลำคอที่ดังออกมาด้วยความทรมานสุดกลั้น นทีรู้สึกได้ว่าพยาบาลสาวกำลังช้อนศีรษะของเขาขึ้นจากพื้น เธอใช้อีกมืองัดปากเขาเพื่อดูอาการแข็งเกร็ง แต่ไม่มี เขาไม่ได้กำลังชักกระตุก เขากำลังจะบอกว่าสิ่งที่เขาเป็นคืออาการปวดหัว แต่ยังไม่ได้เอ่ยปาก ความเจ็บปวดก็หายวับไปราวมายากล ลลิตาเห็นมือทั้งสองของชายหนุ่มค่อยๆ ลดลงจากสองข้างขมับ ซึ่งทำให้เห็นว่าดวงตาของเขากำลังจ้องมาที่เธอไม่กระพริบ แต่ถึงสองตาจะจ้องเธอ ทว่าสิ่งที่นทีเห็นในตอนนี้ไม่ใช่ใบหน้าของพยาบาลสาวเลย หากแต่ว่ามันเป็นภาพเหตุการณ์ในความทรงจำที่หลั่งไหลออกมาจากสมองของเขาราวมวลน้ำที่หลากล้นออกมาจากทำนบที่พังทลาย... - 5 - “เป็นฝีมือมันแน่!” นทีขว้างหนังสือพิมพ์ลงพื้นห้องทำงานด้วยความโกรธแค้น “พวกตำรวจไปอยู่ที่ไหนกันหมดนะ ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้นมาได้!” “ใจเย็นๆ นะที” อลิสาพูดอย่างปลอบใจ ลุกขึ้นยืนและกดไหล่ให้ชายหนุ่มทรุดกายนั่งลงตามเติม “ไอ้ฆาตกรมันไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย ว่าไปแล้วก็น่าเห็นใจตำรวจเหมือนกันนา” ชายหนุ่มคนที่สองผู้นั่งอยู่หัวโต๊ะพูด “แต่นี่มันสองอาทิตย์แล้วนะเว้ยไอ้พากย์ ตำรวจยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย แบบนี้ไงไอ้คนบ้าพวกนั้นมันถึงไม่กลัวการกระทำผิด” นทีบดกรามกรอด ความโกรธแค้นยังไม่คลายแม้จะมีมือนุ่มๆ ของอลิสาคอยลูบแผ่นหลังของเขาอยู่ก็ตาม นทีพูดต่อ “แกรู้มั้ย ไอ้พวกจิตวิปลาสพวกนั้นน่ะ บทได้ทำผิดแล้วไม่มีใครจับได้ไล่ทัน มันจะยิ่งได้ใจ  เปอร์เซ็นต์การลงมือจะเพิ่มมากขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ รับรองได้เลยว่าอีกไม่เกินสองอาทิตย์ต้องมีข่าวเจอศพที่หาดไหนสักหาดอีกแน่ พวกเราจะยอมปล่อยให้คนบริสุทธิ์ตกเป็นเหยื่อไอ้บ้านั่นหรอวะ? ไม่ล่ะ เราจะไม่ทำอย่างนั้น พวกเราจะไม่มีทางปล่อยให้รุ้งต้องตายฟรี แกคิดเหมือนฉันมั้ย?” “ใจเย็นน่า คู่หู ไม่มีใครในที่นี้อยากให้รุ้งต้องตายฟรีหรอก” สีหน้าของชายหนุ่มชื่อพากย์หม่นหมองลงด้วยความเศร้า “แต่ประชาชนธรรมดาอย่างพวกเราจะไปตามหาไอ้ฆาตกรนั่นได้ยังไง ขนาดตำรวจทั้งประเทศยังหาไม่เจอ” นทีโน้มตัวไปข้างหน้า วางข้อศอกลงบนโต๊ะ “อย่าลืมสิว่าถึงพวกเราจะเป็นประชาชน แต่พวกเราไม่ธรรมดา” อลิสามองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอถาม “ทีหมายความว่า...” นทีหันหน้าสบตาเธอก่อนตอบอย่างกระตือรือร้น “ใช่แล้วอลิซ พวกเราจะใช้พลังความสามารถพิเศษของพวกเราสามคน ตามหาตัวไอ้ฆาตกรที่ฆ่ารุ้งให้ได้!” ------------------------------------------------------ episode 2 Is Coming In Friday! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 11:46:38

ความคิดเห็นที่ 3 ที่มา - ที่ไป สำหรับเรื่องสั้นขนาดยาวเรื่องนี้ ได้รับแรงบันดาลใจมาจากการได้อ่านหนังสือฆาตกรสาว เสื้อกาวน์เลือด ของนักเขียนไทยประจำใจผม สรจักร ศิริบริรักษ์ ซึ่งเนื้อหาภายในเล่มได้มีส่วนหนึ่งกล่าวถึงฆาตกรที่คลั่งไคล้การฆ่าคู่ขาของตนเองและร่วมเพศกับศพ พฤติกรรมนี้เรียกว่า Necrophilia (ร่วมเพศกับศพ หรือส่วนใดส่วนหนึ่งที่เป็นอวัยวะของศพ) เนื้อหาในตอนต่อๆ ไปอาจมีบางส่วนไม่เหมาะกับผู้ที่มีอายุต่ำกว่าสิบแปดปี เตือนกันไว้ก่อนครับ เผื่อนักอ่านท่านใดอายุไม่ถึงจะได้สแกนตัวเองไว้ทันเนาะ ^^ ส่วนข้อมูลต่อไปนี้ นำมาให้ดูกันเล่นๆ เพราะได้มาจากการค้นข้อมูลสำหรับการเขียนเรื่องนี้ เป็นชื่อเรียกพฤติกรรมพิสดารวิตถารที่ไม่ควรข้องแวะด้วยเป็นอย่างยิ่ง Fetishism - มีความสุขทางเพศกับสิ่งของที่ไม่มีชีวิต อาทิเช่น เสื้อชั้นใน กางเกงใน กระโปรง รองเท้า ต่างหู ลิปสติก ฯลฯ ถ้านึกไม่ออก ให้ย้อนกลับไปอ่านเรื่องรักรสเลือดจ้ะ อิอิ Exibitionism - อันนี้คือพวกชอบเปิดหนอนให้คนอื่นดูในที่สาธารณะ บางรายไม่เปิดเปล่า มีสไลด์หนอนโชวฺด้วย Frotleurism - มีความสุขทางเพศกับการได้ถูไถเบียดเสียดผู้อื่น พบได้ตามรถเมล์ช่วงคนหนาแน่นเป็นต้น Pedophilis - ชื่นชอบการร่วมเพศกับเด็ก เกลียดอันนี้มากสุดอ่ะ Gerontophilia - ชื่นชอบการร่วมเพศกับคนแก่ อันนี้ก็รับไม่ไหว Loophilia - ชอบร่วมเพศกับสัตว์ ผมว่าอันนี้ไม่ใช่คนแล้วล่ะ มันเป็นอะไรที่เกินกว่าจะเรียกว่ารสนิยม มันควรถูกเรียกว่าการทารุณอย่างวิปริตมากกว่า ยิ่งเร็วๆ นี้มีข่าวจับซ่องหมาด้วยแล้ว ได้แต่ถอนหายใจ เฮ้อ มนุษย์นะมนุษย์ ปล.ขอบคุณกิฟท์ของทุกท่านจากกระทู้ที่แล้วด้วยครับ  - คุณ ravio, คุณกุหลาบมอญ, พี่รุริกะ, เจเจ้บก.สไนเปอร์ -  Sniper-1500watt, คุณ npuiy,อ.สามปอยหลวง, พี่ zoi, อ.จี - GTW, พี่ปอมมี่ - กาปอมซ่า คุณiNgrOyArrAi, และจากคุณ kiwi@eve คร้าบ แล้วเจอกันวันศุกร์ครับ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 11:47:48

ความคิดเห็นที่ 4 นึกภาพตามแล้วสยอง T T รอต่อวันศุกร์ แหะๆ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 14:44:37

ความคิดเห็นที่ 5 อยากให้ถึงวันศุกร์ไว ๆ จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 16:26:26

ความคิดเห็นที่ 6 รุนแรงและน่ากลัวครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 15:54:06

ความคิดเห็นที่ 7 อ่ะจึ๊ยยยยยยยยยยยย โหดและแรงเหรอ . . . . คือกลัวอ่ะ . . . ยังกลัวๆกล้าๆ อยู่ . . . ส่งเสบียงให้ก่อนนะ น้องทะเล อ่านที่มา - ที่ไป แล้ว คนเราก็มีอะไรแปลกๆเนอะ . . . วันศุกร์มาใหม่จ้า . . . . มาหม่ำๆมื้อเย็นด้วยกันจ้า  จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 18:40:58

ความคิดเห็นที่ 8 จะโหดไปไหนคะคุณน้อง  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 23:06:53