ความคิดเห็นที่ 1         “ก็ทำแบบนี้ไงล่ะ...นี่แน่ะ!”    จิดากำทรายขึ้นมาปาใส่ตัวเขา แต่ทรายทั้งหมดก็ทะลุผ่านตัวเขาไปได้อย่างง่ายดาย         “เห็นไหม คุณทำอะไรผมไม่ได้หรอกคุณจี๊ด ฮ้าๆๆ”   เวทินหัวเราะอย่างมีความสุข         “ทรายทำอะไรไม่ได้ เจอนี่หน่อยเป็นไง”   จิดาหยิบเอาก้อนหินขนาดเล็กกว่ากำปั้นนิดนึง ปาเข้าไปตรงหน้าอกเขา         “โอ๊ย!”   เวทินตัวงอกุมหน้าอก ลงไปกองอยู่กับทราย         “นี่...ไม่ต้องทำมามารยาล้านเล่มเกีวยนเลยนะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะเจ็บจริง ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย”    จิดาดักคออย่างรู้ทัน         “ผมเจ็บจริงๆนะคุณ ผมไม่ไหวแล้วคุณจี๊ด ช่วยผมด้วย”    เห็นสีหน้าเขาเป็นแบบนั้นแล้วจิดาตกใจรีบวิ่งเข้าไปดู         “คุณเจ็บจริงเหรอเนี่ย ก็ไหนว่าฉันทำอะไรคุณไม่ได้ไงไหนเจ็บตรงไหนขอฉันดูหน่อย         “เจ็บตรงนี้”  เขาชี้ไปที่หน้าอกข้างซาย  “ตรงหัวใจผมครับ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเวลาอยู่ใกล้กับคุณหัวใจผมมันเต้นแปลกๆ ผมหาสาเหตุไม่เคยเจอจนกระทั่งวันหนึ่ง ผมก็ยิ่งแน่ใจว่าผม...”         “ว่าคุณแกล้งเจ็บใช่ไหม? คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆเลยกล้าหลอกฉันเหรอสนุกมากนักหรือไงหลอกให้คนอื่นเขาเป็นหว่งเนี่ย”   จิดาลุกขึ้นทันทีเลิกสนใจคนแกล้งเจ็บ บังอาจมาหลอกเธอได้คนอุตส่าห์เป็นห่วง         “อ้าว ขโมยซีนผมอีก คุณจี๊ดอ้ะผมจะทำซึ้งสักหน่อย กำลังจะดึงเข้าโหมดโรแมนติกอยู่แล้วเชียว”         “ไม่ต้องมาโรแมนต่ง โรแมนติกเลยเลยฉันไม่ชอบคุยกับคนเจ้าเล่ห์คุณรีบไปให้ไกลเลยนะก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้ แล้วเอาหินก้อนใหญ่กว่านี้มาปาใส่คุณ คราวนี่คุณได้หัวแตกอยู่ตรงนี้แน่ๆ”   จิดาทำตาดุใส่ให้รู้ว่าเธอเอาจริงไม่เชื่อก็ลองดู         “คุณโกรธจริงเหรอเนี่ย ผมขอโทษนะ ผมก็แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง คุณอย่าโกรธผมเลยนะๆๆ”    เวทินคุกเขาอ้อนวอนเหมือนพระเอกง้อขอนางอกคืนดีในละคร         “ไม่รู้ ฉันไม่สนคุณแล้ว คุณจะเป็นอะไรก็เรื่องของคุณ คุณจะไปไหนก็ไปเลย ชิ...”   แล้วจิดาก็หันหลังเดินออกไปทันที         “โอ๊ย!!! คุณจี๊ดช่วยด้วย”    เวทินหนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด         “ไม่ต้องเลยนะ ไม่ต้องมาใช่มุกนี้กับฉันแล้ว บอกแล้วไงว่าไม่เชื่อ ฉันไม่หลงกลคุณหรอก”    จิดายังยืนกอดอกไม่ยอมหันมองเขาและทำท่าจะเดินออกไป         “ผมไม่ได้มุก ผมรู้สึกว่าผมหายใจไม่ออก” คราวนี้เธอหันไปดู   “คุณดูปากฉันนะ ฉัน-ไม่-เชื่อ คุณมันเจ้าเล่ห์ ไม่ต้องมาแอ็กติ้ง คราวนี้จะดึงเข้าโหมดเศร้าเคล้าน้ำตาอีกหรือไง”         “คราวนี้ผมไม่ได้เจ้าเล่ห์นะ ผมเจ็บจริงๆ ผมไม่ไหวแล้ว ...ผม โอ๊ย!...ช่วยผมด้วย”     จิดามองใบหน้าเหยเกซีดเซียวของเขาอย่างตกใจ และตัวของเขาในตอนนี้เริ่มเลือนรางจนแทบจะมองไม่เห็น         “คุณเป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงเป็นแบบนี่ล่ะ?”    จิดาพยายามจะจับตัวเขาแต่ก็จับได้เพียงอากาศ         “ผมไม่รู้... ไม่รู้ ...ผมไม่ไหวแล้ว ผมต้องไปแล้ว...ผม...”   พูดได้เท่านั้นร่างของเวทินก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาจิดา         “คุณ คุณเวทิน คุณจะไปไหน ฉันมองไม่เห็นคุณแล้วนะ คุณเวทิน... นี่อะไรกันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณอย่าเป็นอะไรนะ”   เจ้าละมุดรีบวิ่งเข้ามาหาจิดาและช่วยจิดาส่งเสียงเรียกเวทินด้วยความแสนรู้ จิดานั่งลงลูบหัวมันด้วยความขอบใจ ตอนนี้เธอเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน         แววตาของบุรุษพยาบาลคนนี้ช่างโหดเหี้ยมและน่ากลัวยิ่งนัก เตียงผู้ป่วยถูกเขนจากห้องพักมาหยุดที่หน้าห้องดับจิตของโรงพยาบาลอย่างง่ายดายโดยไม่มีใครสงสัย โดยคลุมผ้าห่มร่างบนเตียงจนมิดให้ดูเหมือนว่าจะนำศพผู้ป่วยที่เสียชีวิตไปเก็บไว้ที่ห้องดับจิต มือข้างหนึ่งค่อยดึงผ้าห่มที่คลุมร่างนั้นออก รอยยิ้มภายใต้ผ้าปิดปากสีขาวกระตุกขึ้นอย่างสมใจ ที่สามารถทำงานได้สำเร็จตามใบสั่ง และเป็นเวลาเดียวกันกับที่เจ้าของร่างมาปรากฏตัวขึ้น จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 13:09:18

ความคิดเห็นที่ 2 “แกเป็นใคร จะพาร่างฉันไปไหน”   เวทินร้องถามบุรุษพยาบาลตัวปลอมอย่างอ่อนแรง  “แกจะทำอะไรฉัน!”         “เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง แค่ฉันเอาร่างนิทราของแกไปให้นายได้ เงินก้อนใหญ่ก็จะเป็นของฉัน ฮ้าๆๆๆช่างเป็นงานที่ง่ายอะไรอย่างนี้ ฮ้าๆๆ”    เสียงหัวเราะนั้นเป็นเสียงที่ไม่น่าฟังที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา         “อย่านะ แกห้ามเอาร่างฉันไปไหนทั้งนั้น ใครเป็นคนสั่งแกมา...ไอ้กรใช่ไหม ใช่ไหม”    ด้วยพลังที่อ่อนแรงเขาจึงไม่สามรถปรากฏกายได้ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วก็ตาม  ตอนนี้เขาเองก็จนปัญญาไม่รู้ว่าจะทำยังไง ร่างของตัวเองแท้ๆยังปกป้องเอาไว้ไม่ได้    “โธ่เว้ย! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้วะ”   เขาได้แต่ยืนมองชายคนนั้นพาร่างเขาออกไปด้วยความร้อนใจ         จิดารีบบึ่งรถกลับมาถึงกรุงเทพฯทันทีที่ได้รับโทรศัพท์ จากธนา         “แกว่ายังไงนะไอ้นา?”         “ร่างคุณเวทินหายไปจากโรงพยาบาล”        ธนาตอบเพื่อนซ้ำอีกครั้ง         “เป็นไปได้ยังไง?”   จิดาไม่อยากจะเชื่อหู ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น         “เราคิดช้ากว่ามันไปก้าวนึง ผู้กองธันตะกำลังจะพาตำรวจมารักษาความปลอดภัยหน้าห้องคุณเวทินคืนนี้ แต่พวกมันก็ดันมาลักพาตัวคุณเวทินไปซะก่อน ตอนนี้ผู้กองกำลังสอบสวนพยาบาลที่อยู่เวรเมื่อคืนอยู่ เดี๋ยวก็คงจะได้รู้กัน” ธนาเล่าให้เพื่อนฟัง         “ถึงว่า คุณเวทินถึงได้มีอาการแปลกๆก่อนที่จะดวงจิตของเขาจะหายไป ที่แท้ก็เพราะว่ามีคนมาทำร้ายร่างกายของเขานี่เอง”  จิดาพยายามจับต้นชนปลาย  “ผู้กอง ได้เรื่องอะไรไหมคะ?”    จิดาถามในทันทีที่เห็นธันตะเดินเข้ามา ตอนนี้เธอร้อนใจจนอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว         “ได้ครับ ผมได้ดูเทปจากกล้องวงจรปิดมาแล้ว ปรากฏว่าเมื่อคืนเวลาเที่ยงคืนเศษ มีชายคนหนึ่งแต่งตัวคล้ายบุรุษพยาบาล เข้าไปในห้องพักฟื้นของไอ้ทิน แล้วก็พาร่างของมันออกไปครับ ผมเรียกสอบบุรุษพยาบาลที่นี่ครบทุกคนแล้วนะครับแต่ทุกคนให้การปฏิเสธหมดไม่มีใครรู้เห็นเลยครับ อ้อ...แต่มีคนหนึ่งโดนวางยานอนหลับครับคงโดนไปแรงมาก ป่านนี้ยังไม่ฟื้นเลยครับ และที่สำคัญเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าแสดงว่าคนร้าย จงใจทำร้ายแล้วขโมยชุดไปก่อเหตุครับน็นเลยครับ  ” ธันตะอธิบาย         “วีว่า ต้องใช่แน่ๆค่ะ แต่งตัวเป็นบุรุษพยาบาลที่นี่จะได้ไม่มีใครสงสัยจะเข้านอกออกในยังไงก็ไม่มีใครจับสังเกตได้”         “กานต์ก็ว่าใช่ค่ะ แล้วกานต์ก็คิดว่ามันต้องเป็นพวกนายกรศักดิ์แน่ๆ”     เวทกานต์บอกอย่างมั่นใจ ภารวีก็เห็นด้วยเช่นกัน         “ทำยังไงดีล่ะครับ ป่านนี้มันจะพาร่างของพี่ชายคุณกานต์ ไปที่ไหนทำอะไรก็ไม่รู้...เราไปลุยกับมันเลยดีไหมผู้กอง”   ธนาฮึดฮัดจะออกไป แต่ธันตะห้ามไว้         “ไม่ได้ครับ เราไม่มีหลักฐานจะไปเอาผิดเขา ถ้าผลีผลามเข้าไปตอนนี้ไอ้ทินนั่นแหล่ะที่จะเป็นอันตราย”  ธันตะเตือนสติ         “นี่มันจะตามจองล้างจองผลาญพวกเราไปถึงไหนเนี่ย นอกจากบ้ากามแล้วยังจะใจยักษ์ใจมารอีก นี่ไอ้นายกรศักดิ์กับยายฝันสลายมันยังมีจิตใจเป็นคนอยู่หรือเปล่าเนี่ย...ทำได้กระทั่งคนป่วยที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราว”   ภารวีพูดด้วยอารมณ์โมโหจัดจนควันแทบจะพุ่งออกจากรูหู เหมือนภูเขาไฟจะระเบิดแล้วลาวากำลังจะปะทุออกมา         “นั่นสิคะ เขาโกรธแค้นอะไรกับพี่ชายกานต์นักหนา ถึงต้องทำกันขนาดนี้” จิดานิ่งคิด “หรือว่าจะเกี่ยวกับเรื่องคุณน้องเน”   เธอเปรยขึ้นมา         “คุณจี๊ดรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอคะ?”    เวทกานต์ถามด้วยความสนใจ         “ค่ะ...คุณเวทินเคยเล่าให้ฟัง”         “เดี๋ยวนะคะ  เนไหนเหรอคะ?”    ภารวีถามด้วยความสงสัยว่าทั่งสองคนพูดเรื่องอะไรกัน         “เธอเป็นรุ่นน้องของพี่ทินตอนเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ กานต์เองก็พอจะรู้จักแต่ไม่ได้สนิทอะไรมาก”         “ใช่ค่ะ เธอชื่อเนติยา เป็นคนที่คุณเวทินแล้วก็นายกรศักดิ์...รักค่ะ”  จิดาว่า         “อะไรนะค่ะ?”         “อะไรนะครับ?”    ธนาและภารวีถามอย่างพร้อมเพรียงกัน         “ตามนั้นแหล่ะค่ะคุณภารวี   จี๊ดก็คิดไว้ตั้งแต่ตอนที่คุณเวทินเล่าให้ฟังแล้วว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่คุณเวทินบอกว่าฉันคิดมากไปเอง” จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 13:10:33

ความคิดเห็นที่ 3         “แสดงว่าคุณเวทินกับนายกรศักดิ์ รักผู้หญิงคนเดียวกัน”   ธนาสรุปให้         “ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปตามผู้หญิงคนนั้นมาเคลียร์ให้เรื่องมันจบไปเลยสิคะ”    ภารวีว่า         “ตามไม่ได้หรอกค่ะ คุณวี”    เวทกานต์รีบบอก  “ถ้าตามมาได้คงต้องวิ่งกันแน่ๆค่ะ”         “ทำไมล่ะคะคุณกานต์? หรือว่าเธออยู่ต่างประเทศ แล้วทำไมต้องวิ่งด้วยล่ะคะ”   ภารวีเอ่ยถาม         “ที่ตามไม่ได้ก็เพราะว่า เธอเสียไปนานแล้วค่ะคุณวี”    จิดาช่วยตอบให้    “และจี๊ดก็คิดว่าเรื่องการเสียชีวิตของคุณน้องเนเนี่ยแหล่ะค่ะ ที่ทำให้นายกรศักดิ์เกลียดคุณเวทินฝังใจมาจนทุกวันนี้”         “เรื่องนี้มันชักจะมีเงื่อนงำมากขึ้นไปทุกที ไม่รู้ว่านายกรศักดิ์จะมีเกมอะไรซ่อนอยู่อีก ผมอยากให้พวกเราทุกคนระวังตัวไว้นะครับ ลองถ้าพวกเขากล้าทำขนาดนี้พวกเราที่อยู่ในที่แจ้งจะเป็นอันตราย คนในที่มืดอย่างพวกนั้นอาจจะทำอะไรก็ได้ที่เราคาดไม่ถึง”    ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจที่ธันตะพูด         “แล้วเราจะรู้ได้ยังคะ ว่าพวกมันเอาร่างพี่ทินไปไว้ที่ไหนกานต์เป็นห่วงพี่ทินจังเลยค่ะ จริงสิคะตอนนี้คุณจี๊ดมองเห็นพี่ทินบ้างไหมคะ”   จิดาส่ายหน้าอย่างหมดทางเหมือนกัน ถ้าเวทินมาปรากฏตัวให้เธอเห็นตอนนี้ก็คงดี จะได้รู้ว่าพวกนายกรศักดิ์พาร่างของเขาไปไว้ที่ไหน แล้วเขายังปลอดภัยอยู่หรือเปล่า         “ผู้กองครับ”    จ่าตำรวจคนหนึ่งวิ่งเข้ามา         “มีอะไรครับจ่ายิ้ม”         “เชิญผู้กองที่ห้องเช็คเทปอีกครั้งเถอะครับ”   ได้ยินดังนั้น ธันตะจึงรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยภารวี ธนา  จิดาและเวทกานต์ที่ตามติดไปไม่ห่าง         “ผมเช็คกล้องวงจรปิดที่ลาดจอดรถของโรงพยาบาล พบชายคนดังกล่าวแล้ว ก็มีผู้หญิงนี้ก็ออกมาจากรถ มาช่วยกันนำร่างผู้เสียหายขึ้นรถออกไปครับ”    จ่ายิ้มอธิบาย         “หยุดตรงนี้จ่า... ซูมภาพเข้าไปอีก”   ธันตะเหมือนจะสะดุดตากับอะไรบางอย่าง         “เอ๊ะผู้หญิงคนนั้น?”    ธนาคุ้นหน้าเธอเป็นอย่างมาก         “ทำไมเหรอคะคุณธนา?”     เวทกานต์เอ่ยถาม         “นั่นมัน ยายหูกวางเลขาแกไม่ใช่เหรอไอ้นา?”    จิดานึกออกในทันทีเพราะเข้าออกบริษัทของธนาและเจอกันอยู่บ่อยๆ         “หูกวางมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ผมจะไปคุยกับหูกวางให้รู้เรื่อง”   ธันตะผลุนผลันจะออกไปแต่จิดาห้ามเอาไว้         “เดี๋ยวไอ้นา แกไปหาเขา แกคิดหรือไงว่าเขาจะยอมปริปากบอกอะไรแก แล้วแกเหรอคิดว่าป่านนี้ยายหูกวางยังจะอยู่ให้แกไปคุยหรือถามอะไร”   จิดาเตือนสติเพื่อน         “แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงไอ้จี๊ด อยู่นิ่งๆเฉยๆแบบนี้เหรอไง”   ธนาชักจะอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง         “ใช่ แกควรจะอยู่เฉยๆให้ตำรวจเขาทำงานกันไป ฉันว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้นะ”   จิดาตบบ่าเพื่อนให้ใจเย็นๆเพราะเธอเองก็กำลังพยายามทำใจให้สงบอยู่เหมือนกัน เพื่อว่าสติจะดลบันดาลให้เธอคิดหนทางอะไรออกบ้าง         “ใช่ครับ ผมขอเวลาสักนิดนะครับ กานต์พี่ขอเวลาหน่อยนะพี่สัญญาว่าพี่จะพาตัวไอ้ทินกลับมาให้ได้”   ธันตะบอกอย่างมุ่งมั่น ใครทำผิดเขาจะต้องจับตัวมันมารับโทษให้ได้มันคือหน้าที่ที่เขาจะต้องทำ และต้องทำจนสุดความสามรถ         “ค่ะ กานต์เชื่อว่าพี่ธันจะต้องช่วยพี่ทินจากคนพวกนั้นได้”         “คุณวี คุณก็ต้องระวังตัวไว้เหมือนกันนะครับ พวกมันก็คงจะส่งคนคอยตามดูคุณอยู่”   เขาหันไปเตือนภารวี         “ขอบคุณนะคะ แต่ผู้กองไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดคุณทำงานของคุณให้เต็มที่นะ”    ภารวียิ้มให้กำลังใจ ธันตะยิ้มอบอุ่นส่งมาให้เธอยิ่งทำให้ภารวีรู้สึกสุขใจเป็นอย่างมากทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆกับเขาเธอไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย เธอพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ขอเพียงมีเขาอยู่ข้างๆเธอเท่านั้นก็พอ   จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 13:12:31

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวละครเยอะไปมั้ย จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 13:40:30

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ---คุณ Sniper-1500watt คุณมาโซคิส คุณดีแอน--- อาจจะมีตัวละครเพิ่มมาอีก เป็นตัวคลายปม เกือบทุกตัวจะมารวมอยู่ตอนนี้ ทุกคนเริ่มใกล้ความจริง ...ร่างพระเอกหาย ทุกคนจะต้องมารวมตัวกัน ทั้งตัวละครเก่า ใหม่ จะมีตัดสลับไปมาบ้าง อะไรบ้าง ถ้าอ่านแล้วทำให้สับสนไปบ้างก็ต้องขอโทษด้วยนะคะูู^^ คุณห้าสิบป่าย--- ถูกจ้ะถูก ไม่เคลียร์กันแต่แรก เฮ้อ เพื่อนกันแท้ๆ (อุ๊ย! เราเป็นคนเขียนเองนี่นา^^)   คุณกระดานสีครีม--- ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ขอบคุณมาก อย่าลืมตามอ่านต่อนะคะ เหลืออีก 3 ตอน ก็จบแล้วจ้ะ สำหรับเรื่องนี้ ^^ คุณกะตุ้งนิ้ง--- คิดถึงผู้กอง หรือภารวีมากกว่ากันจ้ะ^^  วันนี้มาเกือบจะครบทุกคน รับรองหายคิดถึง...งงง คุณ lovereason--- คนเขียนก็สงสารน้องเนเหมือนกันจ้า  เฮ้อ...T.T คุณPsycho man--- ^^ หลากหลายความรู้สึก แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะคะ ตกลงน้องเน วิ่งไปชนรถ หรือ น้องเนโดนรถชนคะเนี่ย^^ คุณN_Foxtrot--- เห็นด้วยทุกอย่างค่ะ เฮ้อ...เรื่องมันเศร้า   ------------------------------------------------------------------- เตรียมนับถอยหลัง ...สู่ 3ตอนสุดท้าย... ชนมนธรส... จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 14:29:04

ความคิดเห็นที่ 6 ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน รอตอนคลายปมแทบไม่ไหว อยากปลอมเป็นนักสืบไปสืบ เสียเอง 555555 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 14:55:21

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกจริงๆ ติดตามมาตลอดเลยค่ะ อยากให้เป็นละครในทีวีแล้วนะนเย จากคุณ : louktanpim เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 15:51:21

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นแก่ความทะเล้นของเวทินคร่าาาา เลยวนเวียนอ่าน ล้อเล่นๆ สนุกดีจิงๆค่ะ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 16:23:41

ความคิดเห็นที่ 9 คุณมาโซคิส -- ^^ ...อดใจรอไม่นาน อดใจเอาไว้แค่ไม่นาน (ร้องเป็นเพลงเลยเรา) อีกนิดเดียวๆ ทุกอย่าก็จะเคลียร์แล้วจ้า... คุณ louktanpim--- เยๆๆ  ขอบคุณนะคะที่ติดตาม พูดถูกใจตลอดเลยอะ ^ ^  (คนเขียนยกมือสาธุๆๆ) ขอให้มีวันนั้นจริงๆเถอะ เพี้ยง!!!    คุณดีแอน--- ... ^^ คนเขียน แค่นึกว่า... เอ๊ะ!...อ่านแล้ว งงกันหรือเปล่า? ถ้าผู้อ่านไม่งงก็แสดงว่า คนเขียนไม่เบลอ 555+ ขอบคุณมากๆค่ะ   แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 55 16:38:18 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 16:25:13

ความคิดเห็นที่ 10 โอ๊ะ..โอ..วันนี้คุณวีกะผู้กองส่งยิ้มให้กำลังใจกันด้วยวุ๊ยยย..รู้สึกสุขใจโดยไม่ต้องพูดกันก็ได้นิ..เคลิ้มๆๆๆ จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 19:30:16

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่งงหรอกค่ะ แต่ว่าตัวละครเยอะจนงงว่าใครฝ่ายพระเอกใครฝ่ายตัวร้าย จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 22:14:40

ความคิดเห็นที่ 12 น้องเนออกไปชนกับรถจริงๆนา^^ นายเว นิสัยไม่ดี (เอาอีกแล้ว..) คือว่าตัวเองเป็นผี ชอบอ่านใจคนอื่น ละเมิดสิทธิเสรีภาพความเป็นส่วนตัว แบบนี้หนูจิํดจ๊าด ก็ลำบากสิครับ เพราะความคิดคุมง่ายที่ไหน แถมมัวแต่มาจีบสาว หลอกคนอื่นก็ไม่เป็น ได้แต่ทำตาปริบๆเมื่อเขาหนีบร่างตัวเองเดินออกไป สรุปว่าสู้เจ๊รานีของผมไม่ได้แม้แต่นิดๆ^^ ภาพประกอบเอื้อเฟื้อโดยคุณชนมนธรส จากคุณ : รานีแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 10:32:52

ความคิดเห็นที่ 13 บทพระนางหวานจัง >< เริ่มเข้าสู่ฉากตื่นเต้นแล้ว อยากรู้จังว่าจะคลายปมอย่างไร รออ่านอยู่น่ะค่ะพี่ชมน :> จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 16:41:20

ความคิดเห็นที่ 14 กำลังน่ารักกันเลยเวทินกับหนูจี๊ดเนี่ย อยู่ดีๆก็พาไปไหนก็ไม่รู้ นิสัยไม่ดีจริงๆเลย >< จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 16:59:00

ความคิดเห็นที่ 15 โอะโอ เวทินหายไปอยู่ที่ไหนละเนี่ย หรือว่าไปตามร่างตัวเองอยู่ แล้วค่อยหายตัวมาบอก แต่ว่าอ่อนแรงแบบนั้นจะปรากฎตัวได้หรอ? จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 13:42:35