ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 23 งานศพของคาจาร์ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติในฐานะที่เป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งแห่งเมืองไซเบิ้ล แต่เพราะเป็นช่วงเทศกาลปีใหม่ จึงไม่ได้มีกระแสพูดถึงเรื่องนี้มากมายเท่าที่ควรจะเป็น  อีกทั้งยังมีกระแสงานพระราชพิธีอภิเษกสมรสของเจ้าหญิงชารีด้ากับเจ้าชายอาร์กฟาก็ยังครอบครองพื้นที่สื่อทั้งในและต่างประเทศได้มากกว่าอยู่แล้วด้วย โดยเฉพาะในวันที่ เจ้าหญิงชารีด้าเสด็จกลับมาจากประเทศสหรัฐอเมริกา พร้อมกับพระคู่หมั้นที่ทรงนำเครื่องบินเจ็ทส่วนพระองค์ไปรับด้วยพระองค์เอง  ภาพวันที่ทั้งสองพระองค์ลงมาจากเครื่องบินพร้อมกันโดยที่พระหัตถ์ประสานกันแนบแน่น เป็นภาพอันน่าปลื้มปีติของประชาชนชาวออสเตคินยิ่งนีก รวมไปถึงผู้คนในหลายๆทวีป หลายๆประเทศทั่วโลก ที่ให้ความสนใจกับข่าวอันน่ายินดีครั้งนี้ตั้งแต่มีการประกาศออกมาอย่างเป็นทางการ  และในวันสุดท้ายของของงานฝังศพตามประเพณีโบราณแห่งเมืองไซเบิ้ล  เนเนสต์ก็ได้รับรู้ข่าวไม่สู้ดีอีกอย่างจากมาร์ลิคผู้ซึ่งมาคอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้เธอในทุกๆวัน โดยไม่สนใจกระแสข่าวหรือภาพที่เผยแพร่ออกไปใดๆทั้งสิ้น “พี่เดยันหนีออกไปจากโรงพยาบาลเหรอคะ  โธ่  แล้วป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง  ตอนไปเยี่ยมครั้งล่าสุด เขายังจำอะไรม่ได้เลยสักอย่าง” เนเนสต์อุทานอย่างหนักใจ กับสิ่งที่มาร์ลิคนำมาบอก “เจ้าหน้าที่กำลังออกตามหาเขาอยู่ครับ  คุณไม่ต้องกลัวนะ  พวกเราจะไม่ทำร้ายเขา  จะต้องนำตัวเขากลับมาแบบยังมีชีวิตอยู่แน่นอน  ผมเชื่อว่ามีเงื่อนงำหลายอย่างที่ต้องสอบสวนจากเขา” มาร์ลิคเองก็ดูมีสีหน้าหนักใจไม่ต่างกัน “อ้อ ผมลืมไปสนิทเลย  เมื่อสองวันก่อน  ธรณ์เขาโทรมาหาผม แล้วก็ฝากแสดงความเสียใจเรื่องพ่อของคุณด้วย  เขายังบอกอีกว่า เป็นกำลังใจให้คุณเสมอนะครับ” หญิงสาวยิ้มรับบางๆ “ฉันฝากขอบคุณเขาด้วยค่ะ  ว่าแต่เขาจะกลับมาที่นี่อีกเมื่อไหร่เหรอคะ” “องค์ชายฟารินอส เชิญให้เขามาร่วมงานอภิเษกสมรสขององค์หญิงด้วย  แต่เขาบอกผมว่า เขาอาจจะมาก่อนหน้านั้น เพราะน้องสาวของเขาอยากมาเที่ยวงานประจำปีของหาดเตลาวาน น่ะครับ” ทั้งสองเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณที่รถประจำตำแหน่งของมาร์ลิคจอดรออยู่  ทั้งสองรู้สึกได้ว่า มีช่างภาพที่เดินตามมาและลอบถ่ายภาพอยู่เป็นระยะ ทั้งที่อึดอัด และไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยากจะทำให้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต “ขอบคุณมากนะคะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง  ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน โดยไม่แคร์ว่าจะกลายเป็นผู้ให้ความเห็นใจแก่ศัตรูเกินความจำเป็น” “ผมไม่สนใจหรอก  ผมบอกแล้วไง ว่าเราเป็นเพื่อนกัน  เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้สิครับ  ผมกลับก่อนนะ  ถ้ามีอะไรก็ โทรหาได้ตลอดเวลาเลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมองเธออย่างให้กำลังใจเหมือนเช่นทุกครั้ง ก่อนจะขอตัวจากไป   ระหว่างทางกลับบ้านพัก มาร์ลิคก็ได้รับโทรศัพท์จากราชเลขาธิการของเจ้าชายฟารินอส ว่าทรงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าด่วนที่พระราชวังหลวงในเมืองบาตูฮานเดี๋ยวนี้  แม้จะแปลกใจอยู่บ้าง เพราะทราบมาว่า เมื่อวานนี้ เจ้าชายเพิ่งจะเสด็จไปเยี่ยมราษฎรทางภาคเหนือกับพระราชินีนาถ และยังไม่น่าจะรีบเสด็จกลับ  หากเขาก็ต้องทำตามพระราชประสงค์แต่โดยดี  จนเมื่อเดินทางมาถึงพระราชวังในช่วงใกล้ค่ำ  มาร์ลิคถึงได้รับรู้ว่า ไม่ใช่เจ้าชายฟารินอสหรอกที่รับสั่งให้ราชเลขาธิการโทรไปเรียกตัวเขา   “เธอมาช้ามากนะ  มัวแต่ไปทำอะไรอยู่” พระสุระเสียงไม่พอพระทัย กับสายพระเนตรที่เย็นชาของเจ้าหญิงชารีด้า คือสิ่งแรกที่ชายหนุ่มสัมผัสได้เมื่อก้าวเข้ามาในห้องทรงงานของเจ้าชายฟารินอส “กระหม่อมเข้าใจว่า เป็นองค์ชายฟารินอสไม่ใช่หรือ ที่รับสั่งให้เลขาฯของพระองค์โทรตามตัวกระหม่อม” “จะต้องเป็นพี่ชายของฉันคนเดียวเท่านั้นเหรอที่เรียกใช้งานเธอได้   ลืมไปแล้วรึไง ว่าเธอเองก็เป็นหนึ่งในคณะทำงานพระราชพิธีอภิเษกสมรสของฉัน   มิน่าล่ะ ถึงมัวแต่เข้าไปยุ่งกับเรื่องงานของคนอื่นอยู่ได้  แต่จะว่าไป เธอกับแม่ลูกสาวบุญธรรมของคนกบฏคนนั้น ก็ดูเข้ากันได้ดีนะ” มาร์ลิคเงยหน้าขึ้นมองสบสายพระเนตรของเจ้าหญิงชารีด้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับถ้อยคำรับสั่งประชดประชันของพระองค์ “กระหม่อมช่วยเหลือเนเนสต์ในฐานะเพื่อน  เพื่อนที่พึงมีน้ำใจไม่ตรีต่อกัน ยามที่เดือดเนื้อร้อนใจ   ถ้าสิ่งที่กระหม่อมทำลงไป  ทำให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัย กระหม่อมต้องขอประทานอภัยเป็นอย่างสูง  แต่อย่างไรก็ตาม กระหม่อมไม่ลืมหรอกว่าตนเองมีหน้าที่อะไรในเวลานี้  และจะทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ” “ดี   ขอให้เธอรู้จักหน้าที่ของตัวเองอย่างที่พูดออกมาจริงๆเถอะ   ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอต้องเข้ามาประชุมกับคณะทำงานทุกวัน ห้ามหลีกเลี่ยงเป็นอันขาด  และไม่ต้องกลับไปที่เมืองไซเบิ้ลอีกจนกว่างานจะเสร็จสิ้น นี่เป็นคำสั่ง” “รับด้วยเกล้า  กระหม่อม   กระหม่อมจะทำตามพระบัญชาของฝ่าบาททุกประการ” ภาพเหตุการณ์ และถ้อยคำสนทนาระหว่างประธานองคมนตรีหนุ่มกับเจ้าหญิงแห่งออสเตคิน  อยู่ในสายพระเนตรของเจ้าชายอาร์กฟา ที่ลอบสังเกตจากบานพระทวารด้านนอก ตั้งแต่ทรงเห็นมาร์ลิคมาถึงแล้ว  เพราะเจ้าชายฟารินอส ไม่เคยมีความลับอะไรกับพระองค์ รวมถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพระภคินีกับประธานองคมนตรีคนสนิทที่เปรียบเหมือนพระสหายอีกคน  ยิ่งมาได้เห็นด้วยพระเนตรของพระองค์เองแบบนี้ เจ้าชายอาร์กฟาก็ทรงรับรู้ได้ถึงความรัก ความโหยหาที่ทั้งคู่มีต่อกันว่ามากมายเพียงใด ทว่า ก็ต้องหักห้ามความรู้สึกและทำตามหน้าที่ เป็นที่หน้าเห็นใจยิ่งนัก  โดยเฉพาะ พระคู่หมั้นผู้เลอโฉม ที่ผู้คนต่างคิดว่า เป็นเจ้าหญิงผู้เพียบพร้อมและกำลังจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสอย่างมีความสุขและน่าอิจฉาเป็นที่สุด  ในขณะที่ความจริง หาเป็นเช่นนั้นไม่  เพราะในทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง สิ่งเดียวที่เจ้าหญิงชารีด้าแสดงออกก็คือความทุกข์ในพระทัย ที่ไม่เคยแสดงออกให้ผู้ใดได้เห็น “น้องหญิงชารีด้า” เจ้าชายอาร์กฟาเอื้อมพระหัตถ์มาแตะที่หลังพระหัตถ์บอบบางของเจ้าหญิงเบาๆ  เมื่อเข้ามาหาในห้องทรงงานหลังจากมาร์ลิคกลับออกไปแล้ว “เจ้าพี่อาร์กฟา   มีอะไรหรือเพคะ” ทรงฝืนแย้มพระสรวล ขณะเงยพระพักตร์ประสานสายพระเนตรกับพระคู่หมั้น “คนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาว น่าจะดูมีความสุขมากกว่า มานั่งทำหน้าเศร้าอยู่แบบนี้นะ  พี่ชักไม่แน่ใจแล้วล่ะ  ว่าการทำเช่นนี้ จะเป็นการแก้ปัญหาที่ดี” “ทำไมรับสั่งเช่นนั้นล่ะเพคะ  เราพูดเรื่องนี้กันเข้าใจดีแล้วไม่ใช่เหรอ  อย่าลืมสิ  ว่าเจ้าพี่เป็นคนบอกหญิงเอง ว่าบ้านเมืองต้องมาก่อน” พระหัตถ์แข็งแรงของเจ้าชายอาร์กฟาเลื่อนมาลูบพระเกศาของผู้ที่พระองค์ให้ความรักดุจดั่งน้องสาวแท้ๆมาโดยตลอดตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ “น้องหญิงช่างเสียสละและเข้มแข็งเหลือเกิน  พี่ให้สัญญาว่าการแต่งงานของเรา  จะเป็นแค่การแต่งงานในนามเท่านั้น พี่จะเป็นพี่ชายที่ดูแลน้องหญิงอย่างดีที่สุด” “แหม  ก็แน่ล่ะสิเพคะ  ในเมื่อพระองค์มีเจ้าพี่ฟารินอสอยู่เต็มพระราชหฤทัยแล้วนี่นา” เจ้าหญิงชารีด้าหยอกเย้าอย่างเข้าพระทัยผู้เป็นพระเชษฐากับเจ้าชายอาร์กฟาเป็นอย่างดี  ดูเอาเถอะ  แม้แต่ความรักในรูปแบบที่ไม่ใช่ชายหญิง และเป็นสิ่งต้องห้ามด้วยประการทั้งปวง ของทั้งสองพระองค์ ยังมีโอกาสได้มีความสุขสมหวังร่วมกัน  คิดแล้วมันก็น่าเศร้ากับโชคชะตาที่ช่างเล่นตลกกับชีวิตที่ใครๆต่างก็อยากมีโอกาสได้ใช้ชีวิตเฉกเช่นพระองค์สักครั้ง ในขณะที่พระองค์เองนั้น ปรารถนาจะใช้ชีวิตอย่างสามัญชนมากกว่าสิ่งอื่นใด แม้รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม หลังงานศพของคาจาร์ผ่านพ้นไป เนเนสต์ก็กลับมาใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเดิม ไปทำงานที่พิพิธภัณฑ์ตามเดิม แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ต้องประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเดินทางมาก้าวเข้าในห้องทำงานเช้าตรู่วันนี้ “มีมี่” หญิงสาวเรียกชื่ออีกฝ่าย ที่หันมาส่งยิ้มให้ทางดวงตาเพียงข้างเดียวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดผ้าคลุมสีดำทั้งตัวเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยทำเช่นนั้น “ฉันมาช่วยเธอทำงานไง  ไม่ดีเหรอ” “แต่  มันอันตราย” เนเนสต์บอกอย่างไม่เห็นด้วย  เท่าที่ได้อยู่ใกล้ชิดมีมี่ ก่อนช่วงที่คาจาร์จะเสียชีวิตไป  ก็ทำให้เธอพอทราบบ้างว่าการที่ต้องมีคนคอยคุ้มกันอันตรายให้หญิงสาวอย่างหนาแน่นตลอดเวลา เป็นสิ่งที่บ่งบอกชัดเจนว่า มีมี่ มีอันตรายรอบตัวมากเพียงใด “ไม่ต้องห่วงหรอก  คนของแดดดี้ฉันเฝ้าอยู่ข้างนอกหลายคน    ฉันขอโทษนะ  ที่ไม่ได้ไปช่วยงานศพพ่อบุญธรรมของเธอเลย” “ไม่เป็นไรหรอก  ฉันเข้าใจ ว่ามันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ  มีมี่  ฉันขอร้องล่ะ  กลับไปเถอะนะ” “นี่เธอกล้าไล่ฉันเหรอ” มีมี่ยกแขนเท้าสะเอวมองเนเนสต์อย่างไม่อยากเชื่อ  ในขณะที่อีกฝ่ายก็ถอนใจออกมาอย่างลำบากใจ “เธอจะมาทำเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ  แล้วเธอก็ไม่ใช่มีมี่ คนเร่ร่อนคนนั้นแล้วด้วย   เธอคือเจ้าหญิงเมเนลย่า ของประชาชนชาวออสเตคิน  ฉันอยากให้ประชาชนทุกคนได้รับรู้เหลือเกินว่า เจ้าหญิงพระองค์เล็กของพวกเขายังมีชีวิตอยู่ และเป็นเจ้าหญิงที่งดงามน่าชื่นชมเพียงใด” มีมี่ยกมือเป็นเชิงบอกว่าพอ  พร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ “ฉันคิดว่าเราพูดเรื่องนี้กันเข้าใจแล้วซะอีก   เอาล่ะ  ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันมาช่วยเธอทำงาน  เธอก็ย้ายไปอยู่บ้านของฉัน ที่แดดดี้ซื้อไว้ให้ได้แล้ว  รู้ไหม ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียว เหงาจะตาย” “อ้าว  แล้วแดดดี้ของเธอล่ะ” “กลับฮ่องกงไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ  เห็นบ่นว่าทิ้งงานทางโน้นมานานแล้ว” เนเนสต์มองสบตาคมสีดำสนิทของคนพูดอย่างครุ่นคิด  จะว่าไป ตอนนี้ชีวิตเธอก็เหมือนตัวคนเดียวแล้ว และมีมี่ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งที่เธอมี  การตัดสินใจครั้งนี้จึงไม่ยากเย็นเกินไปนัก “ก็ได้  ตกลงฉันจะย้ายไปอยู่กับเธอ” ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดีด้วยซ้ำ ร่างสูงโปรงของมีมี่ก็โถมเข้ามากอดเนเนสต์เข้าเต็มแรงด้วยความดีใจ “ขอบใจมากนะ เนเนสต์ ฉันดีใจที่สุด” “ฉันต่างหากล่ะ ที่ต้องขอบใจเธอ กับความใจดีของแดดดี้เธอ” มีมี่คลายอ้อมกอดและมองสบตาเนเนสต์ด้วยดวงตาเป็นประกายของความยินดี  แล้วก็อยู่ช่วยทำงานในพิพิธภัณฑ์ทั้งวัน แม้เนเนสต์จะขอร้องให้กลับไปก่อนก็ไม่ยอม โดยให้เหตุผลว่า จะต้องกลับไปพร้อมกัน  เพื่อให้แน่ใจว่า เนเนสต์ยอมย้ายไปอยู่ด้วยแล้วจริงๆ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 21:52:26

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาวในยามดึกสงัด เงาร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งค่อยๆทรุดตัวนั่งลงต่อหน้าหลุทศพในสุสานของคาจาร์พร้อมๆกับส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ  โดยมีร่างของชายชราอีกคนถือตะเกียงมานั่งลงข้างๆอย่างเห็นใจ “ผมฆ่าพ่อด้วยมือของผม  พ่อต้องมาตายเพราะผม  ผมขอโทษ” เสียงปนสะอื้นของเดยันร้องค่ำครวญต่อหน้าหลุมศพผู้เป็นบิดาบุญธรรมอย่างน่าเวทนา “คุณไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย เดยัน  ไอ้คนที่คิดแผนชั่วๆ ยืมมือคุณให้ฆ่าท่านคาจาร์ต่างหาก ที่สมควรต้องได้รับผลการกระทำของมัน” ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น   เขาเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ  ที่อยู่หมู่บ้านชาวประมงใกล้ๆกับสถานบำบัดที่ได้ช่วยชีวิตเดยันไว้ตอนหนีออกมา  นับว่าเป็นโชคดีของเดยัน ที่มาเจอกลุ่มชาวบ้านที่จงรักภักดีกับคาจาร์ และได้ให้การช่วยเหลือดูแลเขาเป็นอย่างดี พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังทั้งหมด  แม้จะยังจำไม่ได้ด้วยตัวเอง หากชายหนุ่มก็เชื่ออย่างสนิทใจ และก็รู้สึกเจ็บแค้นกับการกระทำของเจ้าชายฟารินอสกับเจ้าชายอาร์กฟายิ่งนัก “ไม่นึกเลย ว่าพวกเขาจะใช้วิธีสกปรกกันขนาดนี้  แล้วน้องสาวผมล่ะครับ เป็นไงบ้าง” “หนูเนเนสต์ก็สบายดี  เธอทำหน้าที่เป็น:-)านจัดงานศพท่านคาจาร์ได้อย่างน่าชื่นชมมากเลยล่ะ  และเธอก็ยังทำงานที่พิพิธภัณฑ์เหมือนเดิม” เดยันพยักหน้ารับรู้  ในขณะที่ดวงตาเริ่มแข็งกร้าวขึ้นอย่างโกรธแค้นคนที่ทำให้ชีวิตของเขากับครอบครัวต้องกลายเป็นแบบนี้ “ส่วนกลุ่มสมัชชาฯ ตอนนี้ก็สลายตัวกันไปหมดแล้วล่ะ  ขาดท่านคาจาร์กับคุณไป ก็ไม่มีใครที่แข็งแกร่งพอจะเป็นผู้นำให้คนอื่นๆได้เลย” “พวกมันจะต้องชดใช้สิ่งที่ทำกับผม ทำกับพ่ออย่างสาสม ลุงต้องช่วยผมนะครับ” ชายชราพยักหน้ารับทันที “ได้สิครับ คุณเดยัน  มีอะไรที่ลุงกับพรรคพวกพอจะช่วยได้  ลุงจะช่วยเต็มที่เลย” อีกไม่ถึงสัปดาห์ ก็จะถึงกำหนดเวลาที่ธรณ์จะกลับไปออสเตคินอีกครั้ง  ทว่า ความตื่นเต้นดีใจของชายหนุ่มดูจะถดถอยลงไปทุกวัน  เพราะสาเหตุเดียวก็คือ การหายไปอย่างไร้ซึ่งข่าวคราวความเคลื่อนไหวของมีมี่  แม้ว่าเขาจะเพียรพยายามส่งเมล์ไปหาเธอบ่อยเพียงใดก็ตาม หากก็ไม่ต่างจากการพูดคุยกับตัวเองเพียงคนเดียวสักนิด   “ได้ข่าวมีมี่บ้างไหม มาร์ลิค” “ใจคอคุณจะถามผมแบบนี้ทุกครั้งที่โทรมาเลยหรือไง   ถ้าผมได้ข่าวผมคงรีบโทรไปบอกคุณด้วยตัวเองแล้วล่ะ” มาร์ลิคตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ “ผมคงทำใจไม่ได้  ถ้าเธอจะหายไปจากชีวิตผมจริงๆ” “เชื่อผมสิ ว่ามีมี่ ไม่ได้หายไปไหนหรอก  แต่เธอคงมีเหตุผลที่ทำแบบนี้  และอีกไม่นานเธอจะต้องกลับมาหาพวกเราแน่ๆ” “ผมหวังว่าสิ่งที่คุณพูดจะเป็นความจริงนะ   แล้ว เนเนสต์เป็นยังไงบ้าง  คุณดูแลเธอดีรึเปล่า” นอกจากถามถึงมีมี่  เนเนสต์ก็เป็นอีกคนที่ธรณ์ต้องถามถึงด้วยความห่วงใยเสมอ “คิดว่าคงสบายดี  หลังจากงานศพคาจาร์ ผมก็ไม่มีเวลาไปพบเนเนสต์อีกเลย  แต่เท่าที่มีโอกาสได้คุยโทรศัพท์กันบ้าง เธอก็ยังใช้ชีวิตประจำวันตามปกติเช่นเดิม  เดี๋ยวผมต้องเข้าประชุมกับฝ่ายอาคารสถานที่แล้ว คงต้องขอตัวก่อน “โอเค  คุณไปทำงานต่อเถอะ  แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ” ธรณ์บอกลามาร์ลิคก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือและทิ้งตัวนอนลงบนเตียง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน เมื่อคิดหาคำตอบไม่ได้สักที ว่ามีมี่ไปอยู่ที่ไหน และทำไมถึงยอมติดต่อเขาหรือเพื่อนๆคนไหนบ้างเลย  ช่างเป็นหญิงสาวที่ใจแข็งและใจร้ายเสียจริง “ฮัดเช้ย” อาการจามติดๆกันของหญิงสาวที่หนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงโดยมีโน้ตบุ๊คอยู่ตรงหน้า  เรียกความสนใจจากหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำให้หันไปมองได้ไม่ยากนัก “ไม่สบายรึเปล่า มีมี่ ได้ยินเธอจามหลายครั้งแล้วนะ ตั้งแต่ตอนอาบน้ำ” “ไม่ได้เป็นอะไรหรอก  สงสัยจะแพ้อากาศน่ะ ช่วงนี้อากาศเย็นขึ้นมากเลย” “แล้วนั่น  คุยกับใครอยู่เหรอ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” เนเนสต์ถามอย่างสงสัย “ลุงแจ็ค” คำตอบที่ได้รับทำให้เธอต้องเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อนึกได้ “เพื่อนของแดดดี้เธอ  คนที่เธอเล่าว่า  สอนวิชาสะกดจิตให้กับเธอน่ะเหรอ” “ใช่จ้ะ ลุงแจ็คเป็นทั้งนักมายากล และ นักสะกดจิตที่เก่งมากๆ  เขาสอนทุกสิ่งทุกอย่างที่จะช่วยป้องกันตัวให้ฉันตั้งแต่เด็ก” มีมี่พูดไป สายตาก็มองสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอโน้ตบุ๊คที่อ่านแล้วทำให้ใบหน้าขาวจัดต้องกลายเป็นสีแดง จนคนที่มองอยู่อดสงสัยไม่ได้ “นี่  อย่าบอกนะ  ว่าที่อยู่ดีๆก็หน้าแดงเนี่ย เพราะคุยกับลุงแจ็คด้วย” มีมี่ไม่พูดอะไร  ไม่ แม้แต่จะเงยหน้าสบตามองเนเนสต์ด้วยซ้ำ  ที่สำคัญ เธอต้องห้ามใจอย่างหนักไม่ให้เผลอยิ้มกว้างออกมาจากข้อความสั้นๆที่กำลังอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตอนนี้   “ท้องฟ้าที่เมืองไทยคืนนี้สวยเหลือเกิน ยิ่งมอง ผมก็ยิ่งคิดถึงคุณ คิดถึงค่ำคืนนั้นที่ได้กอดคุณไว้ทั้งคืน  ช่วยบอกผมทีว่าผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม มีมี่   ผมรักคุณ และคิดถึงคุณเหลือเกิน แล้วคุณล่ะ คิดเหมือนกันบ้างรึเปล่า คุณยังมีผมอยู่ในความทรงจำบ้างไหม” .................................................................................................................. จบตอนที่ 23 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 21:54:08

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีวันพ่อค่ะ ตอนใหม่มาแล้ว  หายไปนานเลย ช่วงนี้หวัดเล่นงานค่ะ >< ตอบความเห็นจากตอนที่่แล้ว คุณลูนาติก <<< ขอบคุณสำหรับคำผิดค่ะ  ต้องตั้งสติดีๆกว่าเดิมแล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านด้วยค่ะ คุณlovereason <<< ยินดีมากค่ะ  ขอบคุณที่แวะเข้ามานะคะ :) คุณนารีจำศีล <<< นั่นสิเนอะ ><  บางทีชีวิตมันก็ไม่ค่อยมีทางเลือกมากมัั้งคะ แหะๆ คุณกุลธิดา (kdunagin) <<<  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ   ขอบคุณกิฟท์จากคุณ  นารีจำศีล, ลูนาติก, สามปอยหลวง, มานีโอลา, kdunagin และทุกๆคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ   เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ;) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 22:00:41

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งเห็นว่ายังไม่ได้อ่านตอนที่แล้วค่ะ ^^ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 01:36:38

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกคู่ธรณ์กับมิมี่จะลงตัวแล้วนะคะ เหลือก็แต่คู่มาร์ลิคกับเนเนสต์เน้อ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 05:22:35

ความคิดเห็นที่ 6 เดยันเป็นตัวแปรสินะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 11:44:38

ความคิดเห็นที่ 7 ตามเก็บสองตอนเลยค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 15:21:00