ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 10 เสียงวัตถุบางอย่างแหวกอากาศดังหวือพุ่งตรงมา ปริวรรตเอียงศีรษะหลบตามสัญชาตญาณ แต่กระนั้นลูกธนูก็ยังเกี่ยวเอาผ้าโพกศีรษะหลุดตามไปติดตรึงอยู่กับต้นไม้ ผมสีดำขลับก็สยายยาวลงมากระทบบ่า แล้วเลยไปถึงกลางหลัง ผมยาว... ปริวรรตลูบผมตัวเองด้วยความงุนงง เขาไว้ผมยาวอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ครั้นรู้สึกว่าเท้าไม่ได้แตะพื้นจึงก้มลงมอง แล้วก็ยิ่งฉงนใจเป็นทวีคูณ เขากำลังนั่งอยู่บนหลังม้าท่าทางปราดเปรียวตัวหนึ่ง ! “แสนผา... ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่า แม่หญิงแห่งเวียงสนธยา หาได้สงบเสงี่ยมเป็นแม่ศรีเรือนดั่งเวียงภูก่ำของเราไม่” แสนผา... ปริวรรตฟังไม่ผิด ชายผู้ขี่ม้านำหน้า หันกายมาเรียกเขาอย่างนั้น “พวกนางมีเชิงธนูเป็นเลิศตามคำเล่าลือ หากข้าไม่เชื่อว่าจะเก่งเกินบุรุษ” ปริวรรตพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว แล้วเขาก็กระตุกสายบังเหียนบังคับม้ากระโจนพุ่งสวนทิศทางที่ลูกธนูแหวกอากาศมา แม้จะมีต้นไม้ใหญ่น้อยหนาทึบ แต่เขาก็ยังบังคับม้าวิ่งหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว เพียงชั่วเคี้ยวหมากแหลก เขาก็เห็นหลังไวๆ ของสตรีนางหนึ่งวิ่งลัดเลาะไปตามต้นไม้ เพียงเห็นแค่ท่าทางกับชุดแต่งกายสีดำรัดกุมเขาก็พอเดาออกว่านางเป็นทหารแห่งเวียงสนธยา “ยังไม่ได้ทันถามไถ่ได้ความ ชาวเวียงนี้ถึงกับจะฆ่ากันทีเดียวเชียวหรือ” ปริวรรตตะโกนออกไปเพื่อหวังหยุดยั้งนาง ทว่าเจ้าของร่างว่องไวนั้นคงซอกแซกไปข้างหน้า แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์ตะโกนเสียงใสตอบกลับมา “หากข้าต้องการฆ่าเจ้า ป่านนี้สิ่งที่ลูกธนูปักติดตรึงอยู่กับต้นไม้คงไม่ใช่ผ้าโพกหัวแล้วกระมัง” ปริวรรตแย้มยิ้มใคร่จะเห็นหน้านางเสียเหลือเกิน “พวกข้ามาดี ไฉนเจ้าจึงกระทำเยี่ยงนี้ หยุดสนทนากันก่อนจะเป็นไร” “ไม่” คำตอบอันเป็นวาจาเด็ดขาด ไม่อาจทำให้ปริวรรตล้มความตั้งใจ “ถ้าเยี่ยงนั้น ข้าจำเป็นต้องเสียมารยาทอยู่บ้าง” แล้วเขาก็กระตุ้นม้าให้วิ่งเร็วขึ้น ทว่าดูเหมือนยิ่งไล่ก็ยิ่งห่าง ฝีเท้าของม้าไม่อาจสู้ฝีเท้าของคนได้ในป่าทึบเช่นนี้ กว่าจะรู้ว่าหมดหวัง ปริวรรตก็ถลำลึกเข้าไปไกล พอจะชักม้าหวนกลับสู่ขบวนแห่งตน เสียงสวบสาบก็ดังขึ้นทุกทิศทุกทาง ชายหนุ่มผู้รุกไล่ กลับถูกรุมล้อมด้วยพลธนู สตรีไม่ต่ำกว่าสามสิบนางก้าวพ้นแนวต้นไม้โดยรอบ ทุกนางน้าวสายพร้อมปล่อยลูกธนูมายังเขาได้ทุกขณะ น่าแปลกที่ปริวรรตไม่รู้สึกยี่หระ เขายิ้มอย่างใจเย็น กวาดสายตาชักม้าหมุนตัวไปรอบๆ แต่ละนางสวมชุดสีน้ำตาล หาได้มีผู้หนึ่งผู้ใดสวมชุดดำ แล้วนางผู้ลอบทำร้ายเขา อยู่ที่ใด “นางผู้นั้นเล่า” ปริวรรตสอบถาม มิได้กลัวเกรงคมธนูกว่าสามสิบดอกเลยสักนิด “เจ้าถามถึงผู้ใด” สตรีที่อยู่เบื้องหน้าถามกลับ ปริวรรตยิ้มให้ “เจ้าย่อมรู้ว่าข้าหมายถึงใคร” วงล้อมเริ่มกระชับเข้ามาใกล้ ระยะแค่นี้ ต่อให้มีปีกบินก็ไม่อาจรอดพ้นจากคมธนู สตรีนางเดิมเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะเอ่ยถึงท่านแสงแก้ว” แสงแก้ว... ไยชื่อนี้จึงคุ้นหูยิ่งนัก ปริวรรตสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนั่งอยู่บนเครื่องบิน ไม่ได้นั่งอยู่บนม้าเหมือนในความฝัน ไม่ได้มีพลธนูสตรีรายล้อม หากมีแต่ผู้โดยสารเป็นเพื่อนอยู่เต็มลำ ชายหนุ่มหลับตาลงไปอีกครั้ง ความฝันนี้ช่างแจ่มชัดราวกับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ปริวรรตรู้สึกถึงสัมผัสที่ข้อมือ จึงลืมตาขึ้นมา แล้วเขาก็ต้องตระหนกเมื่อสัญญาณไฟเตือนให้คาดเข็มขัดนิรภัยกับเตือนให้ปรับที่นั่งตรงสว่างขึ้น เขานึกถึงความฝันก่อนหน้านั้น ! “คุณคะ... คาดเข็มขัดกับปรับที่นั่งให้ตรงด้วยค่ะ เครื่องบินจะลงแล้ว” ที่แท้เป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่มาเตือน ส่วนคนที่แตะข้อมือปลุกก็คือผู้โดยสารชายซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ปริวรรตยิ้มให้อย่างขัดเขิน สองคนนี้คงแปลกใจที่เห็นเขาหน้าตาตื่น เครื่องบินลงแตะรันเวย์อย่างนิ่มนวลไร้ปัญหาใดๆ ปริวรรตยังนึกขันตัวเองไม่หาย ที่นอนหลับฝันเป็นตุเป็นตะ ทั้งเครื่องบินตก ทั้งตัวเองกลายเป็นคนโบราณ ช่างไร้สาระสิ้นดี นายจอนมารับถึงสนามบินเหมือนเคย คนขับรถเก่าแก่ของนายประพันธ์กุลีกุจอเข้ามารับกระเป๋าเดินทางใบเล็กจากปริวรรต แม้จะรู้ว่าจะต้องถูกปฏิเสธ “หน้าตาคุณปลิวเหมือนไปบู๊กับใครมา” นายจอนเอ่ยปากทัก หลังจากแย่งกระเป๋าจากชายหนุ่มไม่สำเร็จ “หน้าผมนี่นะหรือครับ” ปริวรรตนึกไม่ออกว่าหน้าเหมือนไปบู๊กับใครมานั้น มันเป็นอย่างไร ยังไม่ทันจะซักไซ้ นายจอนก็เปลี่ยนคำพูด “เอ่อ... เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนน่ะครับ” อย่างนี้พอจะรู้ ซึ่งอันที่จริงเขาก็เพิ่งตื่นนอนอย่างที่กล่าว หลับตั้งแต่เครื่องบินเพิ่งได้ระดับความสูงเพดานบิน ยาวมาจนถึงเชียงราย “ถ้าง่วงหลับในรถต่อก็ได้นะครับ” นายจอนพูดต่อ ปริวรรตไม่กล่าวใดๆ เดินตามไปขึ้นรถ นายจอนคิดว่าเจ้านายจะหลับพักผ่อน จึงไม่ชวนคุย ขับรถมุ่งหน้าสู่บ้านท่าตอนอำเภอแม่อายอย่างเงียบๆ ปริวรรตมาถึงเรือนในสวนส้มเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสามทุ่มครึ่ง โคมไฟที่ชานเรือนยังเปิดสว่าง แสดงว่าบิดาของเขายังไม่นอน ก็คงจะรอพบลูกชายก่อน ชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าเดินขึ้นบันได ในใจพลางคิดไปว่า เมื่อบิดาของเขายังไม่นอน ใครอีกคนก็ควรจะอยู่เป็นเพื่อนด้วย พอก้าวพ้นบันได ปริวรรตก็เห็นบิดานั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรด และมีนางพยาบาลนั่งคุยเป็นเพื่อนอยู่ด้วยจริงๆ เพียงแต่ไม่ใช่คนที่เขาคิด “สวัสดีค่ะ คุณปลิว” กันยารอให้พ่อลูกทักทายกันเสร็จแล้วจึงยกมือไหว้ชายหนุ่ม “สวัสดีครับ คุณกัน” ปริวรรตยกมือรับไหว้ตามธรรมเนียม เขานับวันแล้ว อย่างไรก็ไม่น่าจะพลาด พฤหัสบดีที่แล้วเป็นเวรของพุดตาน สลับกันคนละวัน ศุกร์นี้ก็ควรถึงเวรของพุดตานอีก แล้วทำไมกลายเป็นกันยาไปได้ หรือว่าพุดตานเลิกรับงานนี้ไปแล้ว... เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือ เพราะที่ผ่านมาก็ตั้งใจจะบีบให้เธอลาออกอยู่แล้วนี่ “มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณปลิว” กันยาทำตาปริบๆ เมื่อเห็นปริวรรตรับไหว้เธอแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ “เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่ผมสงสัยนิดหน่อยว่าวันนี้น่าจะเป็นเวรของคุณพุดตาน” “อ๋อ...” กันยาหัวเราะ “กันขอสลับกับพุดเองค่ะ เพราะคืนพรุ่งนี้ติดธุระ” ปริวรรตพยักหน้ารับทราบ หากหญิงสาวยังพยายามอธิบายต่อ “ตอนแรกจะสลับกันเมื่อวาน แต่บังเอิญเป็นวันพระ พุดเขาเลยขอเป็นวันเสาร์แทนแล้วต่อด้วยวันอาทิตย์เลย” ปริวรรตฟังแล้วมึน กันยาพูดเสียเร็วปรื๋อ แต่เขาก็จับใจความได้ว่าพุดตานจะมาทำงานสองคืนซ้อนเสาร์อาทิตย์ สนุกแน่ๆ สุดสัปดาห์นี้ --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 09:59:46

ความคิดเห็นที่ 2 . ปริวรรตอาบน้ำเสร็จก็พบว่าบิดาเข้านอนไปแล้ว ส่วนกันยาก็น่าจะอยู่ในห้องส่วนตัวของเธอ เขาเดินออกมาที่ระเบียงนอกชาน ท้องฟ้าคืนนี้ปลอดโปร่ง ดวงดาวคลับคล้ายกับจะส่องแสงกะพริบแข่งกัน ท้องฟ้าที่นี่กับที่กรุงเทพก็ผืนเดียวกัน แต่ที่นั่นกลับมองไม่เห็นดวงดาว เสียงดาลประตูขยับไปมา ฟังดูก็รู้ว่าคนใช้ยังไม่ค่อยจะถนัดสักเท่าไร ปริวรรตหันไปมองแล้วก็ต้องรีบหันกลับมาทันที เมื่อเห็นกันยาในชุดผ้านุ่งกระโจมอกเดินออกมาจากห้องของเธอ ห้องน้ำบนเรือนหลังนี้มีสองห้อง ห้องหนึ่งอยู่ในห้องนอนของเจ้าเรือน ส่วนอีกห้องหนึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของกันยา “คุณปลิว ยังไม่นอนอีกหรือคะ” กลายเป็นคนนุ่งกระโจมอกที่ส่งเสียงทักมา ปริวรรตตอบโดยไม่หันไปมอง “กำลังจะเข้านอนแล้วครับ คุณกันเองก็เถอะ ไม่อาบน้ำตั้งแต่หัวค่ำ ดึกๆ อย่างนี้อากาศมันเย็น ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอาหรอก” กันยาหัวเราะคิกด้วยความขบขัน ปริวรรตจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอประกอบอาชีพอะไร เขาเผลอตัวไปแนะนำวิธีปฏิบัติเพื่อสุขภาพแก่นางพยาบาลเสียแล้ว พอหัวถึงหมอนปริวรรตก็หลับสนิทรวดเดียวจนถึงเช้า ซึ่งน่าจะเป็นเพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทาง แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ตื่นนอนเป็นคนสุดท้ายของบ้านอยู่ดี “ไปขี่จักรยานกันไหมคะคุณปลิว” กันยาดีดกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งร้องเรียกชักชวนปริวรรตซึ่งยืนอยู่บนระเบียงหน้าบันได เธอนั่งค่อมอยู่บนอานจักรยานเสือภูเขาที่ปริวรรตซื้อมาให้บิดาขี่ ชายหนุ่มมองเลยไปยังผู้บังเกิดเกล้าซึ่งขี่จักรยานแม่บ้านคันเก่าลิ่วๆ เข้าสวนส้มไปก่อนแล้ว “ตามสบายเถอะครับ คุณกัน ผมยังไม่ได้แปรงฟันล้างหน้าเลย” ปริวรรตรู้ดีว่ากันยาชวนตามมารยาท เพราะถ้าหากเขาเกิดอยากไปด้วยขึ้นมาจริงๆ แล้วจะทำอย่างไร ในเมื่อจักรยานมีเพียงสองคันเท่านั้น กว่าทั้งคู่จะกลับมา ตะวันก็สายโด่ง ปริวรรตรอจนไม่ไหวต้องรับประทานอาหารเช้าซึ่งนางอุ่นปรุงไว้ให้ นายประพันธ์เดินเหงื่อซิกขึ้นมาบนเรือน ไม่ต่างไปจากหญิงสาวที่เดินตาม ผิดแต่ว่ารายหลังมีอาการหน้าแดงเพิ่มมาอีกอย่างด้วยเท่านั้น “ไปถึงไหนกันมาครับนี่” ปริวรรตถาม คนเดินนำหน้าตอบ “เข้าไปในสวน คุยกับคนงาน พาแม่กันเขาไปออกกำลังกายด้วย” ส่วนคนตามหลังหน้าแดงออกท่าทางประกอบด้วยการชี้นิ้วไปไกล “ไปถึงนู่นแน่ะค่ะ” ‘นู่น’ ของกันยาคือสวนส้มด้านในอยู่ลึกจนติดเชิงเขา ซึ่งปริวรรตเองยังไม่เคยไปถึง “เป็นอย่างไรบ้างครับ สนุกไหม” “สนุกค่ะ ได้ออกกำลังกายท่ามกลางอากาศสดชื่น แต่ต้องคอยหลบน้ำจากสปริงเกอร์นิดนึง” ปริวรรตนึกภาพออก สวนส้มที่มีพื้นที่มาก หากจะใช้คนงานรดน้ำคงไม่ไหว ต้องใช้สปริงเกอร์ขนาดใหญ่มีกำลังแรง ฉีดน้ำได้เป็นบริเวณกว้าง โดยหัวสปริงเกอร์จะหมุนไปรอบๆ มันหันไปทางใด สายน้ำก็พ่นอย่างชุ่มฉ่ำไปทางนั้น คนขี่จักรยานจึงต้องคอยหลบหลีกให้ดี สปริงเกอร์แบบนี้ในสวนส้มของบิดามีด้วยกันหลายตัว “ดีสิครับ จะได้ไม่ต้องอาบน้ำ” ปริวรรตสัพยอก คนฟังจึงค้อนขวับ “แหม ถ้าเป็นน้ำประปา กันก็จะยอมเปียกค่ะ แต่นี่เป็นน้ำในแม่น้ำ” อันที่จริงน้ำในแม่น้ำกกก็ไม่ได้สกปรกอะไร สวนส้มแห่งนี้อยู่เหนือชุมชน จึงสะอาดพอสมควร “อะไรกันแม่กัน” นายประพันธ์ซึ่งเดินกลับมาร่วมวงสนทนากล่าว “ชาวบ้านแถบนี้ เขาอาบกันในแม่น้ำด้วยซ้ำไป” “รวมทั้งคุณลุงด้วยใช่ไหมคะ” นายประพันธ์หัวเราะชอบใจที่ถูกย้อน “เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ไหวแล้ว มันไกลไปหน่อย ขืนอาบในแม่น้ำ กลับมาเหงื่อออก ต้องอาบกันอีกรอบ” ปริวรรตสังเกตอาการของบิดา ท่านสุขภาพแข็งแรงขึ้นมาก การจ้างนางพยาบาลมาดูแล รวมทั้งควบคุมให้รับประทานยาและออกกำลังกายได้ผลดีเกินคาด ยังไม่นับเรื่องสุขภาพจิตที่ยอดเยี่ยม มีคนช่างพูดช่างเจรจาอย่างกันยาอยู่เป็นเพื่อน ทำให้บิดาคลายเหงาไปได้ไม่น้อย แปดนาฬิกาผ่านไป เก้านาฬิกาก็แล้ว สิบนาฬิกาก็แล้ว จนกระทั่งถึงสิบเอ็ดนาฬิกา กันยาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับไป โดยปกติวันธรรมดา แค่เจ็ดโมงเศษๆ กันยาก็ต้องกระวีกระวาดเตรียมตัวไปทำงานแล้ว “ไม่ต้องสงสัยค่ะคุณปลิว” กันยามองสีหน้าปริวรรตออกว่าเขาอยากจะถามอะไรเธอ “กันหยุดเสาร์อาทิตย์ ไม่ต้องไปทำงาน และยังไม่คิดจะกลับบ้านด้วย” “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ เชิญคุณกันตามสบาย” “ถึงว่า กันก็ยอมค่ะ เพราะวันนี้กันจะขออาศัยกินข้าวกลางวันฟรี” “ผมให้กินถึงมื้อเย็นเลย” ปริวรรตหัวเราะ เขาอยากจะให้เธออยู่ดูแลบิดาต่อในคืนนี้ และคืนต่อๆ ไปเสียด้วยซ้ำ ใครอีกคนดูๆ แล้ว อย่างไรก็ไม่มีทางเทียบกันยาติด “แล้วจะหักกับค่าจ้างหรือเปล่าคะนี่” “แหม... รู้ทัน” ชายหนุ่มหัวเราะเต็มเสียง เช่นเดียวกับหญิงสาว “กะจะหักค่าจ้างให้เกลี้ยงซะหน่อย” “ถ้าไม่ติดธุระอย่างที่เรียนให้คุณปลิวทราบแล้ว กันก็คงจะอยู่ยาวไปถึงเช้าพรุ่งนี้เลยค่ะ กันชอบบรรยากาศของที่นี่ ช่วงนี้ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ อยู่เป็นเพื่อนคุยกับคุณลุงดีกว่าค่ะ” ปริวรรตรู้สึกเบาใจอย่างบอกไม่ถูกที่บิดาของเขาได้อยู่ในการดูแลของนางพยาบาลผู้มีความรับผิดชอบสูง เหนือกว่าสิ่งอื่นใดนั้น เธอยังมีน้ำใจทำงานเกินเวลาให้ ทั้งๆ ที่จะกลับไปตั้งแต่เช้าก็ไม่มีใครว่าอะไร บรรยากาศเรื่อยๆ สบายๆ สงบเงียบหมดไป เมื่อรถเก๋งยุโรปรุ่นโบราณสีดำเป็นมันปลาบแล่นเข้ามาจอดใต้ต้นยางคู่กับรถเก๋งของกันยาในเวลาใกล้เที่ยง มาดนางพญาของรุ้งพรายลดลงไปเล็กน้อย เมื่อเธอถือตะกร้าหวายใบเขื่อง ในนั้นมีกล่องขนมหลายใบวางอยู่จนเกือบเต็ม นายจอนง่วนอยู่กับการซ่อมแซมวัสดุเล็กๆ น้อยๆ ใต้ถุนเรือนเห็นเข้าก็รีบเดินเร็วๆ ไปรับตะกร้ามาถือให้ แล้วท่าเดินอันสง่างามของรุ้งพรายก็กลับมาดังเดิม กันยารู้สึกอึดอัดใจชอบกลยามที่อยู่ใกล้สตรีผู้นี้ พุดตานเพื่อนร่วมงานของเธอว่าเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร จนดูลึกลับแล้ว เมื่อเทียบกับรุ้งพรายยังห่างกันหลายเท่า สตรีมาดนางพญาไม่ได้ลึกลับที่การเก็บตัว เธอออกจะเจนจัดในการเข้าสังคมด้วยซ้ำ ทว่าคำพูดและแววตาของเธอต่างหากที่ยากจะหยั่งถึง รุ้งพรายลึกลับจนน่ากลัว “สวัสดีค่ะคุณลุง สวัสดีค่ะคุณปลิว” รุ้งพรายพนมมือไหว้ได้งดงามอย่างไม่มีที่ติ รอยยิ้มพอดีๆ ไม่มากไม่น้อย กันยาเผลอมองด้วยความชื่นชม ครั้นเมื่อผู้มาใหม่ลดมือลง หันมาสบตาเธอ กันยาก็ใจหายวูบ รีบยกมือไหว้ทักทายก่อนด้วยอาวุโสอีกฝ่ายมีมากกว่า “สวัสดีค่ะ คุณรุ้ง” รุ้งพรายยิ้มให้เธอเหมือนกับที่ยิ้มให้ทุกๆ คน เพียงแต่คำตอบรับฟังดูกระด้างหู “สวัสดีจ้ะ แม่กัน” วันก่อนยังเป็นคุณกันยาอยู่เลย วันนี้กลายเป็นแม่กันไปเสียแล้ว ----------- จบบทที่ 10 ----------- ต่อบทที่ 11 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 10:01:25

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 11 “รับประทานข้าวกันหรือยังคะ รุ้งมีขนมมาฝาก” รุ้งพรายพูดแค่นั้นนายจอนก็รู้งาน ส่งตะกร้าขนมคืนให้เธอ หญิงสาวรับมาแล้วบรรจงยิ้มส่งให้นายประพันธ์อีกที “ขอบใจมากครับ คุณรุ้ง คราวหน้าคราวหลังไม่เห็นจะต้องมีอะไรมาฝากเลยครับ” “อุ๊ย ไม่ได้หรอกค่ะ มาเยี่ยมคุณลุงทั้งทีไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาได้อย่างไร ฝากคุณปลิวด้วยนะคะ ลองชิมดู ขนมจากเมืองฝาง รับรองว่าอร่อยถูกปาก” ปริวรรตก้มหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับทราบ แล้วเขาก็ตอบคำถามที่รุ้งพรายถามไว้ตั้งแต่แรก “เรากำลังจะกินข้าวกันอยู่พอดี เชิญคุณรุ้งด้วยนะครับ” คนถูกชวนทำท่าเก้อเขิน เอามือทาบอก “รุ้งมาถูกเวลาพอดีสิคะนี่  แหม... เกรงใจจัง” “เกรงใจอะไรกันครับ” คำพูดประโยคนี้นายประพันธ์เป็นคนกล่าว “คนกันเองทั้งนั้น คุณรุ้งก็รู้จักดีแล้วไม่ใช่หรือ” “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนแล้วล่ะคะ” ตลอดเวลาที่มีการสนทนากันนี้ กันยาได้แต่เป็นผู้ฟัง ซึ่งเธอก็พอใจที่เป็นเช่นนั้น นางพยาบาลสาวไม่ค่อยสนิทใจเท่าไรในการคุยกับรุ้งพราย และจะรู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมากหากฝ่ายนั้นไม่เห็นเธออยู่ในสายตา อาหารกลางวันที่นางอุ่นปรุงยังเอร็ดอร่อยเหมือนเดิม ทว่าบรรยากาศในการรับประทานกลับจืดชืด ดูเหมือนปริวรรตจะสงบปากสงบคำไม่ค่อยพูดจาเท่าไร ปล่อยให้รุ้งพรายคุยกับบิดา เขาจะออกเสียงบ้างก็เมื่อถูกถามพาดพิงถึง ยิ่งกันยาด้วยแล้ว รายนั้นดอกพิกุลไม่ร่วงออกจากปากแม้แต่ดอกเดียว และเป็นเพราะความช่างสงสัยของกันยานั่นเองที่ทำให้เธอเห็นรุ้งพรายชำเลืองตามาทางปริวรรตบ่อยๆ พอปริวรรตไม่ค่อยจะคุยหรือให้ความสนใจสักเท่าไร แววตาของรุ้งพรายก็ฉายความไม่พอใจออกมา กันยาขนลุกเมื่อสังเกตดูให้ดี แววตาอย่างนี้เหมือนคนน้อยใจปนริษยาอาฆาต น้อยใจน่ะ พอจะรู้หรอกว่าปริวรรตเป็นต้นเหตุ แต่ริษยาอาฆาตนี่สิ... เธอคับแค้นผู้ใด ! กันยามีความจำเป็นต้องเตือนให้นายประพันธ์กินยาหลังอาหาร เธอจึงขัดจังหวะการสนทนา ซึ่งรุ้งพรายยังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ “คุณลุง อย่าลืมรับประทานยานะคะ” กันยาต้องรอให้ใครคนหนึ่งหยุดพูดจึงจะแทรกได้ “ไม่ลืมๆ” นายประพันธ์โบกมือ แต่คนเตือนดูแล้วไม่น่าจะเป็นอย่างที่เธอได้รับคำตอบ จึงลุกขึ้นพร้อมกับบอก “ขอซองยาด้วยค่ะ กันจะได้เตรียมให้” นายประพันธ์แตะที่กระเป๋าเสื้อ ก่อนทำหน้าฉงน แล้วชี้ขึ้นไปบนเรือน “อยู่บนโต๊ะข้างเก้าอี้โยกแน่ะ ช่วยไปหยิบให้ที” พอกันยาขยับตัวจะก้าวเท้า ปริวรรตก็ลุกขึ้นพร้อมกับบอก “เดี๋ยวผมไปหยิบให้เอง คุณกันนั่งเถอะครับ” มีหรือที่กันยาจะยอมนั่งลง ขนาดมีปริวรรตนั่งอยู่ด้วย เธอยังนั่งเกร็ง จึงรีบเดินตามชายหนุ่มขึ้นบันไดไป บนโต๊ะข้างเก้าอี้โยกวางของไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยก็จริง ทว่าซองยาในขันใบเท่าฝ่ามือนั้นมีซองยาอยู่เต็ม ปริวรรตจึงต้องเสียเวลาหยิบขึ้นมาดูทีละซอง “กันหยิบให้จะเร็วกว่ามั้งคะ” นางพยาบาลสาวซึ่งเพิ่งเดินตามมาทันแบมือขอ ชายหนุ่มเห็นจริงดังที่เธอกล่าวจึงส่งขันทั้งใบให้โดยไม่อิดออด กันยาเป็นคนจัดยาให้นายประพันธ์อยู่เป็นประจำ จึงไม่ต้องเสียเวลาเพ่งอ่านแบบปริวรรต เธอกวาดตาทีเดียวก็รู้ว่ายาหลังอาหารนั้นอยู่ในซองไหนบ้าง เมื่อเลือกใส่ถ้วยตะไลได้ครบแล้วเธอก็หมุนตัวกลับ จะเดินลงไปข้างล่าง ทว่าปริวรรตส่งเสียงเรียกเบาๆ “คุณกัน...” “คะ... มีอะไรหรือ” กันยาชะงักเท้า น้ำเสียงของปริวรรตฟังดูแปลกๆ “ถ้าคุณอึดอัด จะพักผ่อนอยู่ข้างบนนี้ก็ได้นะครับ ไม่ต้องห่วงคุณพ่อ ผมดูแลท่านได้” “กัน... กัน...” หญิงสาวอึกอัก ไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเห็น “ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ ลงไปข้างล่างจะลำบากใจเปล่าๆ” ปริวรรตไม่ได้สังเกตเฉพาะช่วงเวลารับประทานอาหารเท่านั้น หากรับรู้ถึงบรรยากาศไม่ค่อยจะดีตั้งแต่รุ้งพรายรับไหว้นางพยาบาลสาว หลังจากคำพูดของรุ้งพรายที่ฟังดูเหมือนผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อยทั้งๆ ที่อายุอานามแตกต่างกันเพียงไม่กี่ปี และอาชีพนางพยาบาลก็เป็นอาชีพที่มีเกียรติสูงในสังคมไทย แล้วเธอก็ไม่สุงสิงพูดจากับกันยาอีกเลย ดุจดั่งอีกฝ่ายหนึ่งไม่มีตัวตน “ถ้าอย่างนั้นกันกลับบ้านดีกว่า” ตอนแรกกันยาตั้งใจจะอยู่จนถึงบ่ายๆ แล้วค่อยกลับ แต่พอบรรยากาศไม่เป็นไปตามที่หวัง ความสงบเงียบ สบายๆ ถูกทำลายลงเพราะผู้หญิงซึ่งมาทีหลัง จะอยู่ต่อก็ทำตัวไม่ถูก เก้ๆ กังๆ ปริวรรตเองก็เสียดาย กันยาเป็นคนมีน้ำใจ ดูเธอมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่ แต่เมื่อเหตุการณ์กลายเป็นแบบนี้ จะให้ทนอยู่ก็คงจะลำบากใจ ดังนั้นพอกันยานำยาลงไปให้นายประพันธ์ เธอก็ขอตัวกลับบ้าน นายประพันธ์ฟังแล้วก็ยังงงๆ เพราะไม่ทันตั้งตัว “อ้าว... จะกลับเลยหรือ ไหนเมื่อเช้าบอกจะอยู่จนถึงบ่ายๆ มีอะไรหรือเปล่า เจ้าปลิวเขาว่าอะไรหรือ” “เปล่าค่ะเปล่า” กันยารีบปฏิเสธ “คุณปลิวชวนให้อยู่ถึงเย็นด้วยซ้ำ” เธอพูดประโยคนี้ออกไปแล้วก็พบว่ามีสิ่งผิดปกติ กันยาเหลือบมองไปทางรุ้งพรายก็พบว่าฝ่ายนั้นจ้องกลับมาด้วยสายตาวาวโรจน์ ถ้าเห็นเธออยู่ในสายตาแบบนี้ สู้มองข้ามๆ ไปแบบเดิมจะดีกว่า “แล้วทำไมถึงรีบกลับล่ะ” นายประพันธ์ถามคำถามที่กันยายากจะตอบ พูดตามตรงก็ไม่ได้ โกหกก็ไม่ดี จึงมองหาคนช่วย “เธอมีธุระน่ะครับ คุณพ่อ” ปริวรรตช่วยตอบแทนให้ เขาไม่ได้พูดปด เพราะกันยามีธุระตอนเย็นจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายเถิด” นายประพันธ์พยักหน้า แล้วหันไปทางลูกชาย “ปลิว ช่วยเดินไปส่งแม่กันแทนพ่อที” ไม่ต้องสั่งปริวรรตก็ตั้งใจทำเช่นนั้นอยู่แล้ว กันยารีบเอ่ยปากห้ามด้วยเกรงคนที่นั่งเชิดหน้าคอตั้งอยู่ข้างๆ นายประพันธ์ “อย่าลำบากเลยค่ะ คุณปลิว แค่นี้เอง กันเดินไปเองได้” “จะลำบากอะไรกัน” ชายหนุ่มยิ้มแล้วผายมือ “เชิญครับ” กันยาจำต้องเดินเคียงคู่ไปกับปริวรรต หากเป็นสถานการณ์ปกติก็คงจะดีอยู่หรอก แต่นี่มีสายตาอันร้อนผะผ่าวไล่ตามหลังมา ถ้าเผาผลาญได้จริงๆ กันยาคิดว่าเธอคงไหม้เป็นจุณไปแล้วแน่ๆ ปริวรรตเดินกลับมาก็พอดีกับบิดาและรุ้งพรายลุกขึ้น ชายหนุ่มนึกว่าผู้มาเยือนจะขอตัวกลับ ทว่าผิดคาด บิดาของเขารอจนเข้ามาใกล้จึงบอก “ปลิว พาคุณรุ้งไปดูที่หน่อยสิ” “ดูที่... “ ปริวรรตทวนคำด้วยความงุนงง “ที่อะไรหรือครับ” “ก็ที่ที่คุณรุ้งซื้อต่อจากเราไปไง” ไม่ได้กระจ่างเลย ปริวรรตทราบตั้งแต่แรกแล้วว่าบิดาหมายถึงที่ดินแปลงไหน แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องพารุ้งพรายไปดูอีก ในเมื่อเธอซื้อและโอนกรรมสิทธิ์กันไปเรียบร้อยแล้ว นายประพันธ์เห็นลูกชายยืนงงอยู่จึงบอกให้ชัดเจน “คุณรุ้งเธอจะปลูกบ้าน ปลิวช่วยไปดูที่ทางให้หน่อย จะปลูกตรงไหน ยังไงช่วยแนะนำเธอด้วย” ปริวรรตจึงถึงบางอ้อ แต่เรื่องแบบนี้เขาไม่ค่อยจะถนัดนัก จึงแบ่งรับแบ่งสู้ “ผมเองก็ไม่ค่อยจะเป็นเท่าไหร่ครับ เกรงว่าจะแนะนำผิดๆ” เรื่องแบบนี้บางทีก็ต้องระมัดระวัง แนะนำไปแล้วหากภายหลังมีผู้รอบรู้ทางฮวงจุ้ยมาบอกว่าผิด จะตะขิดตะขวงใจกันเสียเปล่าๆ “ยังไงคุณปลิวก็ต้องรู้มากกว่ารุ้งอยู่แล้วค่ะ ไปด้วยกันนะคะ” เป็นอันว่าปริวรรตไม่สามารถปฏิเสธได้ และที่ยิ่งร้ายไปกว่านั้นคือ เขาไม่อาจชวนใครไปด้วยได้เลย แดดยามบ่ายยังจัดเกินกว่าจะให้บิดาไปทรมาน ครั้นจะชวนน้าจอนไปด้วยรายนั้นก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนบิดา เผื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉิน เขาต้องไปกับรุ้งพรายเพียงสองต่อสอง ! จะว่าไปแล้วก็น่าหัวเราะ ปริวรรตคิด เขาเคยติดต่อธุรกิจมามากมาย หลายครั้งต้องเจรจากับผู้หญิงเพียงสองคน หรือสาวสวยอย่างนัยนิต เขาก็เคยพาไปรับประทานอาหาร เคยไปส่งที่บ้าน ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่ใกล้ชิดกับสตรีเพียงลำพัง ทว่าทั้งหมดที่เคยประสบมา ไม่เหมือนความรู้สึกในครั้งนี้ ซึ่งปริวรรตเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ หวั่นเกรง... หวาดระแวง หรือตื่นเต้น ล้วนเป็นได้ทั้งสิ้น “ไปรถของรุ้งนะคะ ออกไปทางถนนใหญ่ แล้วค่อยเดินต่อไปอีกที” --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 10:03:39

ความคิดเห็นที่ 4 . ปริวรรตขอเป็นคนขับรถให้ ซึ่งรุ้งพรายก็ไม่อิดออด ส่งกุญแจให้แต่โดยดี ครั้นพอชายหนุ่มเข้าไปนั่งในรถหลังจากเปิดและปิดประตูให้รุ้งพรายแล้ว สัมผัสแรกที่ได้รับรู้คือ กลิ่นหอมที่ไม่เคยสัมผัสมานานแล้ว “กลิ่นน้ำอบน่ะค่ะ” เจ้าของรถบอก เมื่อเห็นชายหนุ่มกวาดตาหาที่มาของกลิ่น “รุ้งจะอบน้ำอบไว้ในรถ หรือไม่ก็ใบเตย ดอกมะลิอะไรแบบนั้น รุ้งชอบกลิ่นหอมที่เป็นธรรมชาติ ปกติรุ้งจะไม่ใช้น้ำหอมเลยนะคะ ถ้าไม่ได้ออกงาน” ปริวรรตพยักหน้ารับทราบ สมัยนี้ต่อให้ชอบอย่างไร ก็คงไม่มีใครประพรมน้ำอบไปออกงานแน่ ชายหนุ่มขับรถออกไปยังถนนหลวง เลี้ยวซ้ายไปตามถนนเส้นนั้นสักพักก็เลี้ยวซ้ายอีกครั้งลงถนนลูกรังอัดแน่นซึ่งเคยเป็นทางเข้าบ้านของบิดาทางเดิม ที่ดินซึ่งบิดาแบ่งขายให้รุ้งพรายนั้นกว้างราวๆ สิบไร่ คร่อมถนนลูกรังเส้นนี้ไว้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ต้องทำทางเข้าใหม่ ปริวรรตขับรถเข้าไปจอดใต้ร่มไม้ รุ้งพรายเดินลงไปเปิดท้ายรถหยิบร่มคันใหญ่ออกมากางไปรับชายหนุ่ม “ไม่เป็นไรครับ ผมมีหมวก” ปริวรรตกล่าวพร้อมนำหมวกแก๊ปขึ้นมาสวม หญิงสาวส่ายหน้าแล้วบอก “ใช้ร่มดีกว่าค่ะ หมวกใบแค่นั้นจะไปกันอะไรได้ แดดจัดๆ อย่างนี้ประเดี๋ยวจะไม่สบายเสียเปล่าๆ คุณปลิวยิ่งเคยแต่อยู่ในห้องแอร์” มันก็จริงของเธอ แต่ปริวรรตยังตงิดใจ ผิวขาวๆ ของเธอก็ฟ้องชัดๆ ใช่ว่าคนพูดจะออกแดดทำงานกลางแจ้งเสียเมื่อไร ปริวรรตต้องทำตามใจเธออีกครั้ง เขารับร่มมาถือแล้วก็เดินเคียงคู่กันออกไปดูที่ดินซึ่งจะปลูกสร้างบ้าน “คุณปลิวว่ารุ้งควรปลูกตรงไหนดีคะ หันหน้าบ้านไปทางทิศไหนจึงจะถูกต้อง” “จะปลูกตรงไหน ผมว่าต้องดูว่าที่ดินส่วนที่เหลือจะเอาไปทำอะไรประกอบด้วยครับ ส่วนจะหันหน้าบ้านไปทางทิศใด ที่เหมาะสมของเมืองไทยคือทิศเหนือกับทิศใต้ครับ จะรับลมได้ดี” ปริวรรตตอบไปตามประสาพอมีความรู้บ้างนิดๆ หน่อยๆ หญิงสาวก็ซักถามประการอื่นๆ อีกเรื่อยๆ ได้คำตอบบ้าง ไม่ได้คำตอบบ้าง สองหนุ่มสาวเดินเคียงคู่ใต้ร่มคันเดียวกัน คนหนึ่งถาม คนหนึ่งตอบ กว่าจะรู้ตัวก็เดินมาห่างจากรถยนต์ไกลโข เวลาผ่านไป ดวงอาทิตย์ลดต่ำลง ทว่าแสงแดดไม่คลายความจัดจ้า กลับยิ่งทวีความร้อนแรง ปริวรรตเหงื่อซึม คอเริ่มแห้ง เขานึกโกรธตัวเองที่ลืมของสำคัญอย่างน้ำดื่มไปได้ ครั้นจะกลับไปที่รถ รุ้งพรายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกดูที่หรือหยุดปรึกษา แล้วเขาก็พิศวงที่หญิงสาวยังดูสดชื่น ใบหน้าผ่องใส ไม่เหมือนคนที่เดินฝ่าแดดอันร้อนระอุมาร่วมๆ หนึ่งชั่วโมงเลย “ท่านพอจะจำได้หรือยัง ว่าที่นี่คือที่ใด...” ปริวรรตกะพริบตาถี่ๆ เขาไม่ได้หูฝาดไปแน่ที่ได้ยินรุ้งพรายพูดประโยคนี้ แต่ก็ยังถามเพื่อความมั่นใจ “อะไรนะครับ” รุ้งพรายค่อยๆ หันหน้ามา พอสบตากัน ปริวรรตก็รู้สึกว่า แสงแดดแผดกล้าทะลุร่มลงมา มันจ้าเสียจนเขาต้องหรี่ตา ทว่าไม่ได้ช่วยอะไรเลย ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวล้วนกลายเป็นสีขาวแสบตา แล้วฉับพลันมันก็กลายเป็นความมืดมิด เสียงสวบสาบดังเข้ามาใกล้ทุกขณะ ปริวรรตลืมตาขึ้นมาก็พบว่า เขาถูกล้อมรอบด้วยพลธนู ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นสตรี “เจ้าเป็นใคร บังอาจบุกรุกดินแดนเราด้วยจุดประสงค์ใด” หนึ่งในนั้นตวาดถาม หากปริวรรตยังรู้สึกว่าเสียงตวาดช่างเจื้อยแจ้วน่าฟังเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่สะทกสะท้านกับการถูกคุกคามด้วยธนูนับสิบคันเลย คลับคล้ายกับว่าสตรีที่น้าวสายพร้อมปล่อยลูกธนูออกจากแล่งเหล่านั้นล้วนเป็นเด็กน้อย “ข้ามาที่นี่ย่อมมีเหตุผลแน่ แต่มิได้มาเพื่อให้พวกเจ้าฆ่าเล่นหรอก” ปริวรรตกล่าวขณะที่ยืนม้าอยู่นิ่ง เขาอยู่ในระยะหวังผลสูงสุดของธนูแล้ว “พวกเรา... หยุด” เสียงสตรีอันทรงอำนาจดังก้อง ปริวรรตฟังไม่ออกว่ามาจากทิศทางใด “ข้าต้องการจับเป็น” สตรีนางนั้นยังกล่าวต่อ “โอหังเยี่ยงนี้ ข้าอยากรู้นัก ว่าหากถูกทรมานก่อนตาย จะยังปากกล้าอยู่อีกหรือไม่” เหมือนกับคำประกาศิต พลธนูทั้งหลายลดคันธนูลง แล้วเปลี่ยนอาวุธใหม่ ทุกคนเก็บลูกธนูใส่กระบอกซึ่งสะพายอยู่ข้างหลัง เกี่ยวคันธนูไว้ที่สายคาดเอว ก่อนชักดาบออกมาจากฝักใกล้ๆ คันธนู ปริวรรตยิ้มอย่างใจเย็น ท่าทางของแต่ละนางบ่งบอกว่ามิได้เชี่ยวชาญในอาวุธชนิดนี้สักเท่าไร หากในความใจเย็นนั้น เปี่ยมด้วยสมาธิไร้ความประมาท ด้วยพวกนางมีมากมายเหลือเกิน ชายหนุ่มปลดดาบของตนเองออกจากสายสะพายหลัง ทว่ามิได้ชักออกจากฝัก เขากระตุกบังเหียนเบาๆ บังคับม้าให้เหยาะย่างเวียนวน สายตากวาดมองไปรอบๆ ในวงล้อมเช่นนี้ หากรอให้อีกฝ่ายกลุ้มรุมเข้ามาพร้อมๆ กัน มีแต่จะพบกับความพ่ายแพ้ หนทางต่อสู้ที่ดีที่สุดควรจะเป็นฝ่ายโจมตีก่อน ปริวรรตเลือกเป้าหมายได้แล้ว เขาหยุดม้าให้ยืนนิ่งชั่วขณะ ก่อนกระตุกให้มันหันหลังพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ด้านนั้นอย่างรวดเร็ว สตรีกลุ่มที่ม้าวิ่งเข้ามาหาต่างตกใจ ด้วยไม่ทันตั้งตัว อย่าว่าแต่ทำอะไรคู่ต่อสู้เลย ป้องกันตัวยังทำไม่ได้ ยังดีที่คู่ต่อสู้ไม่ได้คิดจะทำร้าย ความเสียหายจึงบังเกิดเพียงแค่ดาบหลุดจากมือ ปริวรรตออกนอกวงล้อมได้แล้ว แทนที่เขาจะหนีไป กลับชักม้าวนกลับเข้ามา แล้วเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม ดาบที่พวกนางฟาดฟันออกไป ถูกปะทะด้วยฝักดาบของฝ่ายตรงข้ามจนมือสะท้าน ต้องปล่อยอาวุธร่วงลงพื้น พอก้มลงหยิบ อีกเพียงชั่วครู่มันก็กระเด็นลงไปอยู่บนพื้นอีกหน เป็นเช่นนี้ทุกครา ม้าศึกที่ปราดเปรียวภายใต้การบังคับของผู้เชี่ยวชาญ วิ่งล้อไปมาในกลุ่มสตรีถือดาบ ปริวรรตยิ้มแย้มราวกับเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ เสียงลูกธนูแหวกอากาศมาจากดงไม้ทึบ ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบได้อย่างสบายๆ แต่แล้วเขาก็ต้องใจหายวาบเมื่อธนูดอกที่สองตามมาอย่างติดๆ ผู้ที่ลั่นธนูได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำเช่นนี้ จะต้องมีฝีมือเป็นเลิศ ก่อนที่ลูกธนูจะพุ่งเข้ามาปักตรงแสกหน้า ปริวรรตก็ตวัดดาบขึ้นฟันเบี่ยงเบนทิศทางได้อย่างหวุดหวิด “แสงแก้ว เป็นเจ้าเองหรือไม่ ไยจึงลอบทำร้ายข้าถึงสองครั้งสองครา” เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วดังมาจากดงไม้ “รู้จักข้าแล้วก็ดี จงวางอาวุธแล้วยอมจำนนเสียเถิด มิฉะนั้นข้าจะไม่ละเว้นชีวิต” ปริวรรตจ้องเขม็ง พยายามมองลอดดงไม้หานางผู้เป็นเจ้าของเสียง ก่อนประกาศก้อง “ข้าแสนผา โอรสแห่งเจ้าเวียงภูก่ำ หาเกรงกลัวคำขู่ของเจ้าไม่” ----------- จบบทที่ 11 ----------- ต่อบทที่ 12 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 10:06:47

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 12 ปริวรรตงุนงงในคำพูดของตัวเอง ไม่ผิด เขาเพิ่งประกาศนามของตนเองออกไป ‘แสนผา โอรสแห่งเจ้าเวียงภูก่ำ’ เป็นใครก็ไม่รู้ หากที่แน่ๆ นามนี้ทำให้ทุกคนที่กลับมาล้อมเขาอยู่ถึงกับหน้าถอดสี บางคนเผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ปริวรรตตั้งรับการจู่โจม พลันมีเสียงเครื่องเป่าชนิดหนึ่งดังขึ้น แล้วสตรีทั้งหมดก็เก็บอาวุธ ก่อนพากันวิ่งลับหายเข้าไปในป่าทึบ “เดี๋ยวสิแสงแก้ว ข้ายังมิได้เห็นหน้าเจ้าเลย” ไม่มีคำตอบใดๆ นางจากไปแล้ว ปล่อยให้เขายืนม้าอยู่เพียงลำพัง บรรยากาศรอบตัวสงบเงียบ ไร้สรรพเสียง ราวกับว่าไม่เคยเกิดการต่อสู้ขึ้นมาก่อน ณ ที่นี้ เมื่อปริวรรตขี่ม้ากลับมาก็พบว่าขบวนเสด็จจากเวียงภูก่ำยังคงอยู่ที่เดิม ชายผู้ขี่ม้านำหน้าท่าทางทระนงองอาจยิ้มให้ “เป็นอย่างไรเล่า แสนผา ไหนเจ้ากล่าวว่าแม่หญิงแห่งเวียงสนธยาไม่อาจเก่งเกินบุรุษ บัดนี้เจ้ายังยืนยันคำพูดเดิมหรือไม่” “อย่าหยอกข้านักเลย เจ้าพี่ยอดภู” ปริวรรตขี่ม้าผ่านหน้าบุรุษที่เขาเรียกว่า ‘เจ้าพี่’ เลยไปยังต้นไม้ซึ่งมีลูกธนูปักติดตรึงพร้อมกับผ้าโพกศีรษะ เขาออกแรงดึงมันออกมาแล้วหันไปพูดกับบุรุษผู้เดิม “อย่างน้อยข้าก็รู้ว่านางชื่ออะไร” เจ้ายอดภูแย้มพระโอษฐ์ ผินพระพักตร์ไปทางเหล่าทหารแล้วรับสั่ง “ข้าสงสัยว่านางจะต้องงามยิ่งนัก แสนผาน้องข้าถึงได้กลับมาในสภาพเยี่ยงนี้” ปริวรรตก้มลงมองลูกธนูในมือ จะบอกความจริงกับเจ้าพี่ก็แสนจะละอาย แม้แต่เสี้ยวหนึ่งของดวงหน้าแม่หญิงนางนั้นเขาก็ยังไม่เคยเห็นเลย ชายหนุ่มเหน็บลูกธนูดอกนั้นไว้กับผ้าคาดเอว พลางคิดในใจ “ข้าจะต้องเจอเจ้าอีกครั้งให้ได้... แสงแก้ว” “ท่านแสนผา...” ปริวรรตรู้สึกเหมือนมีใครมาเรียกอยู่ใกล้ๆ เปลือกตาของเขาหนักอึ้ง ลืมตาได้อย่างยากเย็น แสงสว่างสาดจ้าเข้ามาจนปริวรรตต้องหรี่ตาลง ในความเลือนราง เขาเห็นสตรีนางหนึ่งอยู่ตรงหน้า “คุณปลิวคะ คุณปลิว” เหมือนเสียงที่ฉุดให้สติสัมปชัญญะกลับมาอีกหน พอลืมขึ้นมาอย่างเต็มตาก็พบว่าตัวเองนั่งเหยียดขาอยู่ใต้ร่มไม้ โดยมีรุ้งพรายคอยพัดวีให้ “นี่ผมเป็นลมไปหรอกหรือครับ” เขาถามเธอตรงๆ พร้อมกับเอามือลูบท้ายทอยตัวเอง พอรู้ว่าเส้นผมไม่ได้ยาวอย่างที่เกรงก็โล่งใจ “จู่ๆ คุณปลิวก็หน้ามืดน่ะค่ะ น่าจะเป็นเพราะแดดจัด รุ้งต้องประคองมาหลบใต้ต้นไม้นี่แหละค่ะ” ปริวรรตค่อยๆ นึกทบทวนก็พอจำได้ เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าพลางนึกแปลกใจ ปลายฤดูหนาวปีนี้ช่างน่าประหลาด มาแม่อายหนที่แล้วก็เกิดพายุฝนกระหน่ำ ฟ้าคะนอง มาคราวนี้กลับกลายเป็นแดดเปรี้ยงร้อนจัดไปได้ ผิดแปลกหลงฤดูราวกับมีใครแกล้งเสียอย่างนั้น “ผมละอายใจจังเลย เป็นผู้ชายแท้ๆ กลับสู้คุณรุ้งไม่ได้” ปริวรรตกล่าวขณะนั่งรถกลับบ้าน โดยรุ้งพรายเป็นผู้ขับ “อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ คุณปลิวมาจากต่างถิ่น อาจจะยังไม่ชินกับสภาพอากาศแถวนี้” ปริวรรตยังคิดไม่ตกว่าเป็นเพราะสาเหตุนี้จริงหรือ ถ้าเป็นอากาศหนาว อาจจะพอเชื่อได้บ้าง แต่อากาศร้อนอย่างวันนี้ เขาเจออยู่เป็นประจำที่กรุงเทพ ถึงแม้ห้องทำงานจะติดเครื่องปรับอากาศก็จริง แต่ใช่ว่าเขาจะอยู่ในนั้นตลอดเวลาเสียเมื่อไร ยิ่งเมื่อเข้าไปกลางกรุงก็ยิ่งเจออากาศร้อนผสมสภาวะแบบนั้น ย่ำแย่กว่าที่นี่ตั้งหลายเท่า ที่สำคัญ ต่อให้ไม่สบายอย่างไร เขาก็ไม่เคยฝันประหลาดๆ พิลึกกึกกือเช่นนี้มาก่อนเลย มันแจ่มชัดเสียจนเกือบแยกแยะไม่ออกว่าเป็นความฝันหรือเป็นความจริง “แสงแก้ว...” ชายหนุ่มเผลอตัวพูดออกมาเบาๆ หากเพียงเท่านั้นก็ทำให้คนได้ยินนัยน์ตาลุกวาว “อะไรนะคะ” ปริวรรตรู้สึกตัว รีบพูดกลบเกลื่อน “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมคิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อย” ทว่ารุ้งพรายไม่กระจ่าง เธอซักต่อ “เมื่อกี้คุณปลิวพูดว่าอะไรนะคะ รุ้งได้ยินไม่ถนัด” ปริวรรตจะตอบไปตามจริงได้อย่างไร ขืนพูดออกมา มีหวังได้ถูกตราหน้าว่าเป็นคนงมงาย แค่ความฝันนิดเดียว ก็เก็บเอามาคิดเพ้อเจ้อ “ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณรุ้งอย่าได้ใส่ใจเลย” เขาปฏิเสธไปอีกหน ซึ่งเธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้ติดใจอะไร หันไปมองทางแล้วขับรถต่อไปตามเดิม จนกระทั่งถึงบ้านเรือนไทยล้านนา “รุ้งส่งตรงนี้นะคะ ฝากลาคุณลุงด้วย” “ไม่ลงไปดื่มน้ำสักหน่อยก่อนกลับหรือครับ” ปริวรรตชักชวน เพราะเห็นว่าเธอก็ตากแดดร้อนจัด น่าจะกระหายน้ำเช่นกัน “ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ” รุ้งพรายยิ้มให้ “ขอบคุณ คุณปลิวมากนะคะที่ช่วยไปดูที่ดูทางให้ ไม่ได้คุณปลิว รุ้งคงไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร” “ไม่เป็นไรครับ อันที่จริงผมก็ช่วยได้แค่นิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง” รุ้งพรายยิ้มให้อีกหน ปริวรรตยิ้มตอบ ก่อนเปิดประตูเพื่อจะก้าวลงจากรถ “หวังว่าจะจำได้ไม่ลืม...” ปริวรรตชะงักทันที แล้วหันไปมองผู้พูด เห็นฝ่ายนั้นกำลังง่วนค้นหาอะไรสักอย่างภายในกล่องเก็บของระหว่างที่นั่งคนขับกับที่นั่งผู้โดยสารตอนหน้า รุ้งพรายหยิบสมุดจดเล็กๆ กับปากกาขึ้นมาถือในมือ เธอเงยหน้าสบตาชายหนุ่มแล้วทำสีหน้าสงสัย “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ปริวรรตมองเธอแล้วค่อยๆ เลื่อนสายตาลงมาที่สมุดจดกับปากกา “ไม่มีอะไรหรอกครับ” ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ ปิดประตูแล้วยืนรอจนรถเก๋งยุโรปรุ่นเก่าแล่นออกไป เขาถอนหายใจโล่งอกที่รุ้งพรายไม่ได้ติดใจกับคำว่า ‘ไม่มีอะไรหรอกครับ’ หนที่สามของเขา แค่เธอจะจดบันทึกกันลืม ก็ดันคิดไปไกลเกินเหตุ สงสัยจะต้องตั้งสติให้ดีกว่านี้ จิตใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่านสับสน ประเดี๋ยวคนรอบข้างจะหาว่าบ้า ปริวรรตเดินขึ้นเรือนมาก็พบว่าบิดาของเขานั่งหลับอยู่บนเก้าอี้โยก โดยมีนายจอนนั่งโงกอยู่ใกล้ๆ หนังสือธรรมะที่บิดาอ่าน วางกางอยู่บนหน้าอก ส่วนหนังสือพิมพ์ที่นายจอนอ่าน หลุดตกจากมือปลิวว่อนเป็นแผ่นๆ กระจัดกระจายเต็มพื้นเรือน “น้าจอน...” ปริวรรตแตะแขนเรียกเบาๆ คนถูกปลุกสะดุ้งเฮือกลืมตาขึ้นมามอง “แหม... ขวัญอ่อนจริงนะครับ” เขายิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายตกอกตกใจ “โธ่ คุณปลิว ผมกำลังหลับเพลินๆ เล่นมาแตะตัวแบบนี้ ผมก็ตกใจหมดสิครับ” ปริวรรตหัวเราะ  แล้วรีบหยุดเพราะเกรงบิดาจะตื่น “ฝันถึงสาวๆ ละสิ แตะนิดแตะหน่อยถึงได้สะดุ้งอย่างนี้” “แหม... ถ้าเป็นสาวๆ ปกติก็ดีนะสิครับ” คนถูกสัพยอกค้อนปะหลับปะเหลือก “แต่นี่เล่นมาแบบน่ากลัว จะว่าเป็นผีก็ไม่ใช่ เป็นคนก็ไม่เชิง” “ก็แค่ฝันร้ายน่า น้าจอน” ปริวรรตปลอบ “น้าจอนมีธุระอะไรจะไปทำก็ได้นะครับ ทางนี้ผมอยู่กับคุณพ่อเอง” นายจอนยืดตัวบิดขี้เกียจ ปิดปากหาวหวอดๆ ก่อนลุกขึ้นเก็บหนังสือพิมพ์มาพับให้เรียบร้อย แล้วกล่าวกับปริวรรต “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ ถ้ามีอะไรจะใช้ก็เรียกได้เลย ผมอยู่แถวนี้แหละ ไม่ได้ไปไหน” ปริวรรตพยักหน้ารับทราบ แล้วทรุดตัวลงนั่งแทนที่นายจอน เขาหยิบหนังสือจากโต๊ะเตี้ยข้างเก้าอี้โยกของบิดามาหนึ่งเล่ม ก่อนเอนกายพิงเสาพลิกหนังสืออ่านอย่างไม่ตั้งใจนัก --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 10:08:40

ความคิดเห็นที่ 6 . ชายหนุ่มอ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้าก็ได้ยินเสียงจักรยานยนต์แล่นเข้ามา ตอนแรกเขานึกว่าคนงานสวนส้มจะมาหาหรือมีธุระอะไรกับนายจอน จึงไม่สนใจก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ทว่าหลังจากจักรยานยนต์คันนั้นดับเครื่องแล้ว สุ้มเสียงก็เงียบผิดปกติ ผิดธรรมชาติของพวกคนงานซึ่งมักจะโหวกเหวก เขาจึงวางหนังสือลง แล้วลุกขึ้นเดินไปดูที่หัวบันได หัวใจที่เป็นปกติอยู่ก็พลันเต้นแรง เมื่อเห็นผู้ที่กำลังเดินขึ้นบันได อีกไม่กี่ขั้นก็จะถึงตัวเขานั้นคือ พุดตาน ปริวรรตบอกไม่ได้ว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น อาจจะเพราะความตั้งใจหาเรื่องเลิกจ้างนางพยาบาลรูปร่างบอบบางคนนี้ จึงทำให้ตื่นเต้นไม่เป็นปกติ จะเริ่มต้นหาเรื่องอย่างไรดี ปริวรรตนึกในใจ มาสายก็ไม่ใช่ นี่เพิ่งจะบ่ายสามโมง กลายเป็นข้อดีไปเสียอีกที่เธอมาก่อนเวลาตั้งสี่ชั่วโมง ก็นับว่าเป็นคนมีน้ำใจอยู่บ้าง... ครั้นจะจับผิดประการอื่น ปริวรรตก็ยังมองไม่เห็นช่องทาง คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ยามกะทันหัน ด้วยพุดตานเดินขึ้นบันไดมาถึงตัวแล้ว เขาจึงรีบร้อนพูดออกไป “ผมถือกระเป๋าให้ไหมครับ” พุดตานปลดกระเป๋าเป้สะพายหลังออกพอดี จะด้วยความเกรงใจกลัวชายหนุ่มเก้อหรือเปล่าไม่มีใครรู้ เธอจึงส่งให้เขาไปง่ายๆ ชายหนุ่มรับมาด้วยความงงๆ ในความประพฤติของตนเอง มือหนึ่งถือกระเป๋า อีกมือหนึ่งเกาหัวแกรก เผลอตัวทำดีด้วยไปแล้ว จะกลับใจเปลี่ยนเป็นเล่นบทผู้ร้ายก็กระไรอยู่ จึงจำต้องปล่อยเลยตามเลย โอกาสหน้ายังมี เธอจะอยู่ที่นี่สองคืนซ้อน เวลายังเหลืออีกบานเบอะ เพียงแต่อย่าเผลอตัวอย่างนี้อีกก็แล้วกัน ปริวรรตหิ้วกระเป๋าไปส่งเธอถึงหน้าห้อง พอเปิดประตู เขาจึงเพิ่งเห็นสภาพภายในห้องที่พุดตานกับกันยาใช้ร่วมกัน เตียงไม้สักขนาดสามฟุตครึ่งวางชิดอยู่ริมหน้าต่าง ที่นอนหมอนมุ้งเรียบร้อย ตรงนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเป็นห้องรับรอง มันอยู่ในสภาพนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทว่าถัดจากเตียงลงมาที่กลางห้อง มีร่องรอยของการปูผ้า ซึ่งผ้าที่ว่านั้นก็พับวางไว้ชิดผนังพร้อมจะดึงมาปูได้โดยสะดวก อีกทั้งผนังด้านเดียวกันนั้น ยังมีมุ้งอีกหนึ่งหลังแขวนมุมทั้งสองไว้ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องเดา ก็บอกได้ว่าระหว่างพุดตานกับกันยา ใครเป็นผู้นอนบนพื้น ใครเป็นผู้นอนบนเตียง “เอ่อ... คุณกับคุณกันผลัดกันนอนคนละคืนอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ แล้วทำไม...” พุดตานมองตามสายตาของปริวรรตก็ทราบว่าเขาจะถามเรื่องอะไร “พุดต้องนอนกับพื้นค่ะ นอนบนเตียงแล้วนอนไม่หลับ” ความที่ไม่เคยเจอคนแบบนี้ ปริวรรตจึงสงสัยยิ่งนัก นอนบนเตียงสบายๆ กลับนอนไม่หลับ แล้วจะนอนหลับบนพื้นไม้กระดานแข็งโป๊กได้อย่างไร ยังไม่ทันจะถามไถ่ พุดตานก็พูดต่อ “คุณปลิวลองนอนบนพื้นบ้างสิคะ แล้วจะรู้ว่าดีกว่า ไม่เป็นโรคปวดหลังด้วย” นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วยังถูกย้อนให้ลองนอนเองเสียอีก เห็นหน้าตาซื่อๆ แท้จริงร้ายไม่เบานะ แม่คนนี้ ปริวรรตส่งกระเป๋าคืนให้พุดตาน แล้วเขาก็เดินกลับมายังชานเรือน เห็นบิดากำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้โยกพอดี “หนูพุดมาแล้วหรือ ปลิว” “ครับ มาแล้ว ผมเพิ่งเดินไปส่งเธอที่ห้องเมื่อกี้นี้เอง” พอพูดจบก็รู้ว่าพลาดพลั้ง แล้วก็ถูกซักถามจริงๆ “ส่งที่ห้อง... ทำไมถึงต้องไปส่ง หนูพุดเธอมาที่นี่ตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่หลงหรอก” เป็นคำถามที่มาพร้อมกับรอยยิ้ม ไม่ได้คาดคั้นใดๆ หากเป็นการสัพยอกระหว่างพ่อกับลูกชาย อาจจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่กระนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มร้อนตัว “ผมลืมไปครับ แค่อยากจะทำหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีเท่านั้น” “ดีแล้วลูก ถึงแม้ว่าเราจะจ่ายค่าจ้าง แต่หนูพุดก็ดูแลพ่อเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่อง เมื่อสองสามวันที่แล้ว แม่อุ่นไม่สบาย หนูพุดก็ยังไปช่วยดู แล้วยังเจียดยาฝากแม่กันมาให้อีก งามทั้งรูปลักษณ์ทั้งจิตใจจริงๆ” ปริวรรตฟังแล้วก็นึกในใจ ถ้าเขาเกิดเจ็บป่วยระหว่างอยู่ที่นี่ขึ้นมา จะไม่ยอมให้เธอดูแลรักษาเป็นอันขาด สู้กัดฟันยอมเสียเวลาไปหาหมอที่กรุงเทพจะดีกว่า ตลอดช่วงบ่ายจนถึงเย็น ปริวรรตขลุกอยู่แต่ในห้อง เขาหยิบหนังสือเล่มที่อ่านติดพันมาอ่านจนจบ พอโผล่หน้าออกมาจากห้องก็เห็นบิดายืนคุยอยู่กับพุดตานที่เฉลียงนอกชาน ท่าทางของบิดาดูมีความสุข ใบหน้าอิ่มเอิบสดใส ชวนให้พุดตานดูทั้งไม้ใบไม้ดอกซึ่งอยู่ในกระถางที่ตั้งอยู่บนหัวเสาราวเฉลียง ปริวรรตค่อยๆ เดินเลี่ยงลงบันได เขาตรงไปหานางอุ่นซึ่งอยู่ในครัว กลิ่นหอมของอาหารเย็นเตะจมูกตั้งแต่ยังไปไม่ถึง “หอมจัง มีอะไรกินบ้างครับเย็นนี้” นางอุ่นกำลังล้างภาชนะรวมทั้งอุปกรณ์ที่ใช้ประกอบอาหารหันไปยิ้มให้ปริวรรตที่โผล่หน้าเข้ามา “หลายอย่างค่ะ คุณปลิว มีพิเศษหน่อยก็ต้มยำกุ้งแม่น้ำ หิวแล้วหรือคะ อุ่นจะได้เรียกพ่อจอนให้มายกสำรับกับข้าว” “ยังหรอกครับ” ปริวรรตยิ้มอย่างมีเลศนัย เร่เข้ามาหาแม่ครัว เลียบๆ เคียงๆ ถาม “เอ... เห็นน้าอุ่นบอกมีหลายอย่าง ทำไมทำเสร็จเร็วจังละครับ” นางอุ่นออกแรงขัดกระทะ พลางตอบชายหนุ่มโดยไม่ต้องคิด “พ่อจอนก็ช่วยสับหมู หั่นผัก ตามปกตินั่นแหละค่ะ” เหมือนยังไม่ได้คำตอบตามที่ต้องการ ปริวรรตจึงเซ้าซี้ต่อ “แล้วพวกปรุงอาหารอะไรพวกนี้น่ะ น้าอุ่นทำคนเดียวไม่มีใครช่วยเลยใช่ไหมครับ” คราวนี้นางอุ่นหยุดกึก ก่อนหัวเราะแล้วออกแรงขัดกระทะไปตามเดิม “น้ารู้แล้วว่าคุณปลิวหมายถึงใคร” นางชำเลืองตามอง ขณะที่อีกฝ่ายหลบตาวูบ “คุณพุดเธอไม่ได้ลงมาช่วยหรอกค่ะ ได้คุยกับน้าอยู่แป๊บเดียว คุณท่านก็เรียกขึ้นไปดูต้นไม้” ปริวรรตยิ้มแก้เก้อที่มีคนรู้ทัน “ผมไม่ได้หมายถึงเธอสักหน่อย แค่อยากรู้ว่าน้าอุ่นทำคนเดียวหรือเปล่าเท่านั้น” คำอธิบายฟังไม่ขึ้นเลย นางอุ่นยิ้มแป้นตอบชัดถ้อยชัดคำ “ทำคนเดียวค่ะ คุณพุดไม่ได้ช่วยเลยแม้แต่นิดเดียว” ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว... นายประพันธ์ ปริวรรตและพุดตานนั่งกันพร้อมหน้า โดยนายจอนเป็นคนคดข้าวใส่จานให้ ปริวรรตมองกับข้าวซึ่งวางอยู่เรียงราย ใจหนึ่งก็นึกเสียดายที่ไม่มีจานไหนปรุงด้วยฝีมือนางพยาบาลร่างบอบบางซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ นี่เลย ส่วนอีกใจหนึ่งกลับขัดแย้งกันเอง ว่าดีแล้วถ้าขืนมีขึ้นมาจริงๆ เขาอาจจะไม่แตะกับข้าวจานนั้นเลยก็ได้ ทว่ามองไปมองมา อาหารขาดไปหนึ่งอย่าง “เอ๊ะ น้าจอน เห็นน้าอุ่นบอกว่ามีกุ้งแม่น้ำด้วยไม่ใช่หรือครับ แล้วมันหายไปไหน” “อ๋อ... เดี๋ยวแม่อุ่นก็ยกมาครับ” นายจอนตอบแล้วอธิบาย “ป่านนี้คงเดือดแล้วละครับ ต้มยำต้องรับประทานร้อนๆ ถึงจะอร่อย” ขาดคำนายจอน นางอุ่นก็ยกหม้อใบเล็กมาพร้อมกับถ้วยแบ่งสามใบ “มาแล้วค่ะ มาแล้ว วันนี้อุ่นไปเจอกุ้งแม่น้ำในตลาด ตัวโตเชียว มีสามตัวพอดี อุ่นตักแบ่งให้เลยนะคะ” “เออดี... นานๆ ได้กินเสียที สดหรือเปล่านี่” นายประพันธ์ถาม “สดสิคะ ถ้าไม่สดอุ่นก็ไม่ซื้อมาหรอก นี่คุณท่านลองชิมดู” นางตักแบ่งให้นายประพันธ์เป็นคนแรก แล้วตามด้วยปริวรรตเป็นคนที่สอง “อยู่กรุงเทพคุณปลิวอาจได้กินบ่อย แต่รับรองว่าสู้ฝีมืออุ่นไม่ได้หรอกค่ะ” ปริวรรตรับถ้วยที่นางอุ่นส่งให้มาสูดดม กลิ่นหอมเครื่องต้มยำเข้มข้นน่ารับประทาน แล้วนางอุ่นก็ส่งถ้วยสุดท้ายให้พุดตาน “นี่พิเศษสำหรับคุณพุดค่ะ” คำว่า ‘พิเศษ’ สะดุดหูชายหนุ่มอย่างแรง เขาหันไปมองกุ้งในถ้วยของพุดตาน แล้วสลับมามองกุ้งของตัวเอง “อ้าว น้าอุ่น ทำไมกุ้งผมตัวเล็กกว่าตั้งเยอะล่ะครับ” ปกตินางอุ่นจะเอาอกเอาใจเขาเป็น ‘พิเศษ’ ทว่าคราวนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น พุดตานเหลือบตามองนางอุ่นอย่างเกรงอกเกรงใจ ก่อนบอกปริวรรต “แลกกันก็ได้ค่ะ คุณปลิว น้าอุ่นคงไม่ได้ตั้งใจ” เธอยกถ้วยต้มยำกุ้งสองใบสลับกัน ปริวรรตยังไม่ทันได้พูดอะไร นางอุ่นก็จับสลับกลับที่เดิม แล้วพูดเสียงเข้ม “ตั้งใจค่ะ กุ้งตัวใหญ่ พิเศษสำหรับคุณพุดตานเท่านั้น” ------------ จบบทที่ 12 ------------ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 10:10:16

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทที่ 1-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12773597/W12773597.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12796982/W12796982.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12867434/W12867434.html ------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 10:10:46

ความคิดเห็นที่ 8 นานๆ โพสต์ทีก็ดีไปอย่างค่ะ จะได้ตามอ่านทัน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 05:04:11

ความคิดเห็นที่ 9 ปลิวคือแสนผาแล้วแสงแก้วจะใช่พุดตานหรือเปล่าน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 07:25:49

ความคิดเห็นที่ 10 คุณรุ้งคนนี้เป็นใครหนอ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 08:39:03

ความคิดเห็นที่ 11 แสงแก้วจะเป็นรุ้งพรายรึเปล่า เพราะพอปลิวเผลอเรียกแสงแก้ว รุ้งพรายดูเหมือนจะดีใจที่ปลิวเริ่มจำได้ ฝันได้ต่อเนื่องกันดีแท้ อย่างนี้ได้รำลึกอดีตได้ไวแน่ ทำไมอุ่นเอาใจพุดตานมากกว่าปลิวล่ะคะ คุณประพันธ์เองก็ชอบพุดตานตั้งแต่แรกด้วย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 13:28:25

ความคิดเห็นที่ 12 จะขอบคุณที่ช่วยดูแล แต่ทำไมทำเสียงเข้ม ไม่น่าไว้วางใจ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 16:09:00

ความคิดเห็นที่ 13 ว้ายยยยยย ไม่ได้เข้าถนนกี่เดือนเนี่ย คุณตั๋มลงนิยายใหม่ถึงบทที่ 12 แล้ว เดือนที่แล้วไปเที่ยวฟาร์มแกะ เพลินวาน ซานโตรินี่มา ยังคิดถึงคุณตั๋มอยู่เลย สบายดีนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาย้อนอ่านตอนแรกเลย อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 23:03:53

ความคิดเห็นที่ 14 คุณตั๋มคะ 1-3 หายไปแล้วเหรอคะ ในบล็อคก็ไม่มี หาอ่านได้ที่ไหนเนี่ย จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 10:10:29