ความคิดเห็นที่ 1 เจ๊รานีไม่มีเวลามาตอบคำถาม จึงดึงข้อมือเตยหอมให้วิ่งตามตนเองไปโดยเร็วพลัน เตยหอมวิ่งไปสงสัยไปว่าทำไมอยู่ดีๆสุดเขตต์ถึงได้มีท่าทางตุ้งติ้ง เหมือนผู้หญิงไปเสียอย่างนั้น “เอื้องฟ้า เป็นยังไงบ้าง ไหวไหม?” ปราการถามเมื่อวิ่งกลับมาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น “ป้อม ...ป้อมวิ่งหนีไปก่อนเถอะนะ ทิ้งเราไว้ที่นี่แหล่ะเดี๋ยวเราจะหลบอยู่แถวๆนี้ เรา...เราไปไม่ไหวแล้ว” เอื้องฟ้าหอบหายใจแรง หัวใจเต้นโครมครามดั่งว่าจะหลุดออกมานอกอกเสียให้ได้ในวินาทีชีวิตนี้ “เราไม่ไป เอื้องฟ้าต้องไปกับเราด้วย เราจะปล่อยเอื้องฟ้าไว้แบบนี้ได้ยังไง” “แต่ว่า...” “ไม่ต้องแต่แล้วเอื้องฟ้า ไปเร็ว ...” ปราการไม่รอช้า รีบดึงข้อมือข้อเอื้องฟ้า ให้วิ่งหนีต่อไปก่อนที่ผู้ไล่ล่าจะตามมาทัน ด้านเตยหอม ก็ถูกเจ๊รานีในร่างสุดเขตต์จูงไม้จูงมือพาเธอวิ่งสี่คูณร้อย จนปอดเธอแทบจะกระเดนออกมาอยู่นอกอกรำไรๆ “เดี๋ยวๆๆ นายเขตต์ หยุดๆๆ หยุดก่อนๆ” เตยหอมพูดไปหอบไป “อะไรอีกล่ะยะ หล่อนจะหยุดทำไมยะเนี่ย” “นายเขตต์ วันนี้นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย พาฉันวิ่งจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงได้แต๋วแตกขนาดนี้ เพิ่งค้นพบตัวเองหรือไงฮะ!” เตยหอมทิ้งตัวลงนั่งไปกับพื้นดินอย่างหมดแรง เจ๊รานีสะบัดมือเตยหอมออก “อุ๊ยต๊ายตาย หนูเตย พูดจาหยาบคายนะยะหล่อน เจ๊ค้นพบมานานแสนนานแล้ว ว่าเจ๊สวย แล้วก็สวยมากด้วย” เตยหอมอ้าปากค้างกับคำสนทนาที่ได้รับฟัง ซึ่งมันไม่น่าที่จะหลุดรอดออดมาจากปากของสุดเขตต์ บวกกับท่าทาง มีจริตจะก้าน วิธีการพูดจา แถมยังแทนตัวเองว่า ‘เจ๊’ อีกต่างหาก “เจ๊เหรอ?...เจ๊อะไรของนาย?” “ย่ะ ก็เจ๊น่ะสิยะ” เตยหอมยิ่งงงเต๊ก “ทำเป็นจำไม่ได้ ก็เจ๊รานี คนที่หล่อนได้ยินเสียง ตอนที่ยายลูกชิ้นปิ้ง ไปเข้าฝันหล่อนยังไงล่ะยะ หนูเตย” เจ๊รานีเตือนความจำ “เจ๊รานี!” เธอนึกไปถึงความฝันในวันนั้น “ผีตานี!” “ย่ะ ผีตานีแสนสวย รวยเสน่ห์ ไม่ได้โม้นะยะ ...จำได้แล้วก็รีบไปช่วยป้อมสุดหล่อ กับหนูเอื้องฟ้า เร็วเข้าเถอะ เร็วสิยะ ยังจะนั่งนิ่งอีก นี่หล่อนจะให้เจ๊เอาสูติบัติความเป็นตานีมาให้ดูด้วยมั๊ยยะ...ไปเร็ว” เตยหอมยังอึ้งกิมกี่ ไม่หาย ได้แต่วิ่งตามแรงฉุดดึงของเจ๊รานี สมองก็ยังเบลอๆงงๆ รู้อยู่อย่างเดียวว่าตอนนี้ สุดเขตต์กำลังถูกผี แถมยังเป็นผีตานีอีกด้วย เสียงฝีเท้าของผู้ล่า เริ่มขยับตามผู้ถูกล่าเข้าไปเรื่อยๆ ปราการและเอื้องฟ้าวิ่งมาหยุดอยู่ที่น้ำตกสูงชัน ที่เมื่อมองลงไปเบื้องล่างไม่เห็นอะไรนอกจากกระแสน้ำที่ทั้งแรงและเชี่ยวกราด ยิ่งถูกเติมด้วยน้ำฝนที่กระหน่ำตกลงมาเมื่อวานด้วยแล้ว ยิ่งเป็นตัวช่วยอย่างดีที่จะทำให้น้ำในลำธารเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว “เอายังไงดีล่ะป้อม เราหนีไปไหนไม่ได้แล้วนะ” เอื้องฟ้าถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกลัวจนขยับกายทำอะไรไม่ถูกแล้วในตอนนี้ “ยังไงแกก็หนีไม่รอด อย่าวิ่งหนีให้เหนื่อยเปล่าเลย” ชายชุดดำรูปร่างใหญ่โต สวมไอ้โม่งกำลังย่างสามขุมถือปืนจ่อมาที่คนทั้งสอง ปราการเดินหน้ามายืนบังเอื้องฟ้าเอาไว้ “แกเป็นใคร ตามฆ่าพวกฉันทำไม!” “แกสองคนไม่จำเป็นต้องรู้ รู้เอาไว้อย่างเดียว...คนตาย พูดไม่ได้!”  มันตะเบ็งเสียงกร้าว ดวงตาที่จ้องมองมาดุดันราวกับปีศาจไม่มีผิด “เอื้องฟ้า...โดด!” ปราการหันไปกระซิบบอกเอื้องฟ้า เธอมองเขาด้วยสายตาหวาดๆ ก่อนจะค่อยๆกระเถิบไปตามแรงดึงของปราการ ไปตรงโขดหินที่ริบขอบน้ำตกสูงลิบ ชายชุดดำเดินลุยน้ำใกล้ทั้งสองคนเข้ามาทุกขณะ พร้อมนิ้วชี้ที่ประจำการอยู่ที่ไกปืน พร้อมจะเหนี่ยวยิงเพื่อปลิดชีวิตทั้งคู่ได้ทุกเมื่อ “นังเอื้องฟ้า แกตาย!” แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 55 12:57:12 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:08:49

ความคิดเห็นที่ 2 ปราการพยักหน้าให้เอื้องฟ้า สองคนจับมือกันแน่น ก่อนจะหันหน้ามองลงไปเผชิญหน้ากับความสูง ก่อนตัดสินใจก้าวขากระโดดลงมาจากบนน้ำตกอย่างเร็วพลัน ตามด้วยเสียงปืนที่ดังสนั่นไล่หลังคนสองคนไปติดๆ “ไม่...!!!” ลูกไม้ปรากฏตัวขึ้น แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว  “เอื้องฟ้า นายป้อม!” เธอหันไปมองไอ้โม่งชุดดำด้วยความโกรธเคือง คิดว่าจะจัดการเสียให้หนัก แต่อีกใจก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้  “แย่แล้ว... เอื้องฟ้าว่ายน้ำไม่เป็นนี่หว่า!” วิญญาณสาวชะโงกหน้าลงไปมองที่ผืนน้ำเบื้องล่าง ที่กระแสน้ำแรง และเชี่ยวกราดอย่างน่ากลัว แต่ก็มองไม่เห็นคนทั้งสองเลยแม้แต่เงา ไม่รู้ป่านนี้จะโดนน้ำพัดหายไปอยู่ตรงส่วนไหนของลำธารแล้ว เธอจึงจำต้องปล่อยไอ้โม่งนั่นไปแล้วหันไปคิดหาทางช่วยเหลือสองคนนั้นต่อไป “ปัดโธ่โว้ย!...นายป้อม เอื้องฟ้า จะเป็นยังไงกันบ้างเนี่ย ” จิตใจของเธอร้อนเป็นไฟ ไปหมดแล้วในขณะนี้ เธอพยายามหลับตาทำจิตให้นิ่งตั้งสมาธิให้มั่น ส่งกระแสจิตเชื่อมต่อไปที่คนทั้งสองคน ไม่นานนักเธอก็เห็นภาพเอื้องฟ้า หมดแรงและกำลังจะจมลงไปใต้น้ำ  “เอื้องฟ้า!” เธอไม่รอช้า เร่งเชื่อมดวงวิญญาณของตัวเองไปที่ร่างของเอื้องฟ้าในทันที ร่างกายที่เหนื่อยล้าจนหมดแรง บวกกับการที่ว่ายน้ำไม่เป็น ทำให้เจ้าของร่างค่อยๆจมลงไปๆในใต้น้ำลึก สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่น้อยนิดของเอื้องฟ้าค่อยๆดับวูบลง เปลือกตาปรือไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้แต่จะบังคับให้มันกะพริบ จนกระทั้งดวงตาหลับปิดสนิทลง  แต่แล้วดวงตาที่ปิดสนิทลงไปเมื่อครู่ก็เปิดผับขึ้นมาอีกครั้ง ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้ากะพริบตาถี่ๆไล่สายน้ำที่ไหลผ่านเข้าไปในดวงตา  สภาวะกดดันใต้ผิวน้ำทำให้สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของเธอทำงานในทันที เธอพาร่างของเอื้องฟ้า ทะลึ่งพรวดขึ้นสู่ผิวน้ำอีกครั้ง  ก่อนที่เพื่อนของเธอ จะขาดอากาศหายใจ “เกือบไปแล้วนะเอื้องฟ้า ” เธอกำลังมองไปรอบๆ เพื่อหาที่ยืดเหนี่ยว แต่ตอนนี้เธอยังมองไม่เห็นเลยว่าจะพอยึดเกาะกับอะไรไว้ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้กระแสน้ำพัดพาร่างเอื้องฟ้าออกไปเรื่อยๆอย่างไม่มีทางเลือก “เอื้องฟ้า!” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้า ผินคอกลับไปมองทางต้นเสียง เธอเห็นปราการกำลังพยายามว่ายน้ำต้านกระแสน้ำเชี่ยวเพื่อมุ่งหน้ามาทางเธอ “นายป้อมยาม...ฉัน...เอื้องฟ้า เอื้องฟ้าอยู่นี่ นายป้อม”  เธอพยายามตะโกนบอก “เอื้องฟ้า ตั้งสตินะ ใจเย็นๆ” ปราการตะโกนตอบกลับมา “โอ๊ย...คนจะจมน้ำตายอยู่แล้ว ยังจะให้ใจเย็นอีก ฉันไม่ได้นั่งวิปัสสนา กรรมฐานอยู่นะเนี่ย ...ฉันจะพึ่งนายได้ไหมนายป้อม จะตายรอบสองไหมเนี่ยฉัน” “เอื้องฟ้า ตั้งสติ ข้างหน้ามีต้นไม้ เธอเกาะต้นไม้เอาไว้ให้ได้ เร็วเอื้องฟ้า จับกิ่งไม้เอาไว้ ...”  ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้า มองเห็นต้นไม้ที่เขาบอกแล้ว เธอพยายามพยุงร่างว่ายน้ำให้ชิดริมฝั่งให้ได้มากที่สุด และเอื้อมมือให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อจะได้คว้ากิ่งไม้เอาไว้ ...แล้วเธอก็ทำได้ “เฮ้ย จับได้แล้ว ฉันจับกิ่งไม้ได้แล้วนายป้อม” เธอบอกอย่างดีใจ ตัวเธอเองไม่เคยรู้สึกเหนื่อยแบบนี้มาตั้งนานแล้วนับตั้งแต่กลายมาเป็นวิญญาณ แต่ดีใจยังไม่เท่าไร กิ่งไม้ที่เธอเกาะไว้ได้ มันก็หักกร๊อบ จนเกือบจะขาดออกจากต้น “เฮ้ย! ไม่นะ อย่าหัก ไม่อย่างนั้นฉันได้ตายรอบสองจริงๆแน่ เอื้องฟ้าต้องอยู่รอดปลอดภัย คุณพระคุณเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธ์ ช่วยเอื้องฟ้าด้วย....อย่าหักนะๆ”   แต่เหมือนกิ่งไม้จะฟังเธอไม่รู้เรื่อง มันหักกร๊อบออกจากต้นภายในเวลาไม่กี่วินาทีหลังจาที่เธอพูดจบ อาจจะเป็นเพราะกิ่งไม้ที่เธอจับเอาไว้ได้ กิ่งมันเล็กเกินไป กว่าที่จะรับน้ำหนักตัวหนักๆของคนคนนึงเอาไว้ได้ “เฮ้ย...ไม่!!”  เธอไม่สามารถพยุงตัวได้อีกต่อไปคิดในใจอย่างเดียวคือเธอต้องช่วยเอื้องฟ้าไว้ไม่ได้แน่ๆ แต่ทันใดนั้นเองมือแข็งแกร่งของปราการก็ฉวยมาโอบร่างของเอื้องฟ้าเอาไว้ได้ทันเวลาพอดิบพอดี ส่วนมืออีกข้างของเขา ก็คว้าเอากิ่งไม้ที่แข็งแรงกว่าเดิมเอาไว้ได้ จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:10:34

ความคิดเห็นที่ 3 “นายป้อม”  เธอเรียกชื่อเขาอย่างดีใจ เพราะตอนนี้เธอเริ่มจะไม่ไหวแล้ว เอื้องฟ้ากินน้ำไปหลายอึกจนเธอรู้สึกจุกไปหมด ปราการพยายามพยุงตัวเองและร่างของเอื้องฟ้าขึ้นฝั่งมาได้อย่างปลอดภัยแต่ก็ทุลักทุเลน่าดู ปราการใจไม่ดีเลยที่เห็นเอื้องฟ้าหลับตานิ่งงัน โดยที่เขาหารู้ไม่ว่าวิญญาณลูกไม้ที่สิงอยู่ในร่างของเอื้องฟ้า แค่ปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อนเพียงเท่านั้น “เอื้องฟ้า...เอื้องฟ้า” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้า ยากจะเอ่ยรับคำเรียกขานแต่เหนื่อยจนพูดไม่ออก ลืมตาก็ไม่ขึ้น “เอื้องฟ้า...” ปราการเรียกซ้ำอีกครั้ง เขาเอามือตบหน้าเธอเบาๆ หวังจะเรียกสติให้กลับคืน วิธีปฐมพยายบาลเบื้องต้นแล่นปรู๊ดเข้าสู่สมอง “ใช่ ผายปอด คนจมน้ำต้องผายปอด” วิญญาณของลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้าลืมตาขึ้นแทบจะในทันที ที่ได้ยินคำว่า ‘ผายปอด’ กำลังจะอ้าปากร้องห้ามก็ร้องไม่ทัน เพราะปราการเอามือบีบปากเธอให้อ้าออก ก่อนจะก้มเอาปากตัวเองลงมาประกบปากเธอเอาไว้ พร้อมเป่าลมอัดเข้าไปในปากของเธอเต็มที่ เธอแทบจะทะลึ่งพรวดขึ้นมา ถ้าปราการไม่ก้มลงมาผายปอดซ้ำอีกครั้ง เธอคิดในใจว่า อยากจะสลบให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยจริงๆ ถึงแม้ร่างกายจะเป็นของเอื้องฟ้า แต่ดวงวิญญาณในร่างเอื้องฟ้าในตอนนี้เป็นของเธอ เอื้องฟ้าหมดสติไม่รู้สึกอะไร แต่เธอรู้สึกทุกอย่าง มันจุกยิ่งกว่าเมื่อกี้ที่สำลักน้ำ เป็นหลายเท่าเลยทีเดียว ที่ถูกลมอดเข้าไปในปอดขณะกำลังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน  คราวนี้ปราการอัดลมเอาไว้ในปากตัวเองเต็มที่ ก่อนจะแนบริมฝีลงมาอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับลมจำนวนมหาศาล มากกว่าสองครั้งแรกเป็นเท่าตัว ที่เป่าอัดเข้าไปในปอดเธอเต็มๆ  วิญญาณสาวตาเบิกโพลง กระเด้งตัวลุกขึ้นมาในทันทีก่อนที่จะมีการผายปอดครั้งที่ ๔ตามมาอีกครั้ง สำลักน้ำก็ส่วนหนึ่ง แต่สำลักลมที่ปราการเป่าอัดเข้ามาในร่างกายเสียมากกว่า เธอนั่งไอโขลกๆ จนหน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้วในตอนนี้ “เอื้องฟ้า เป็นยังไงบ้าง?” ปราการถามอย่างดีใจที่เห็นร่างของเอื้องฟ้าฟื้นตัวขึ้นมา “นายป้อมยาม!” สำเนียงคุ้นหู ทำเอาปราการชะงักงัน “อย่าบอกนะว่าเธอคือ...ยายลูกไม้!” “เออ...ก็ฉันน่ะสิ” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้ามองปราการตาเขียวปัด “แสดงว่าที่ฉันผายปอดเมื่อกี้ เธอก็อยู่ในร่างเอื้องฟ้าด้วยอย่างนั้นเหรอ?” ลูกไม้ยกมือขึ้นจับปาก หน้าเธอแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าจะอยู่ในร่างเอื้องฟ้าก็ตามที ปราการแอบยิ้ม แล้วแสร้งทำเป็นตกใจ “แล้วเธอมาอยู่ในร่างเอื้องฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหน ได้ยังไง? ...ฉันก็นึกว่าเอื้องฟ้าจมน้ำจนหมดสติน่ะสิ ถึงได้รีบผายปอดให้” ลูกไม้สูดหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อเรียกสติสตัง ก่อนที่จะตอบเขาออกไป “นักกีฬาว่ายน้ำประจำโรงเรียนอย่างฉัน ไม่มีทางจมน้ำหรอกย่ะ...แต่เอื้องฟ้าเกือบจะต้องจมน้ำตาย ถ้าฉันเข้ามาสิงร่างเอื้องฟ้าเอาไว้ไม่ทัน...นายพาเอื้องฟ้าโดดลงมาได้ยังไง รู้ไหมว่าเอื้องฟ้าว่ายน้ำไม่เป็น” ปราการตะลึงไปชั่วครู่ เขาไม่รู้เลยจริงๆว่าเอื้องฟ้าว่ายน้ำไม่เป็น “ฉัน...ฉันขอโทษ ก็ไอ้โม่งนั่นมันกำลังจะยิงเรา ฉันก็เลยจำเป็นต้องพาเอื้องฟ้าโดดลงมา มันหนีไปทางอื่นไม่ได้แล้ว ฉันไม่รู้จริงๆว่าเอื้องฟ้าว่ายน้ำไม่เป็น” ลูกไม้ตีปั๊บไปที่ต้นแขนของเขา ที่เกือบจะทำให้เพื่อนของเธอต้องเกือบจะกลายเป็นผีเฝ้าลำธารไปเสียแล้ว “โอ๊ย!!!” “อะไร ตีแค่นี้ร้องซะเสียงดัง จะเจ็บอะไรกันนักหนา” ปราการเอื้อมมือไปจับตรงบริเวณที่เธอตีลงไปเมื่อสักครู่ เขารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในทันที  เมื่อแบมือออกมาดูก็พบว่ามีเลือดสีแดงสด ติดมาที่มือเต็มไปหมด “เฮ้ย เลือด! นายป้อมยาม ทำไมนายเลือดออก ไปโดนอะไรมา?”   ลูกไม้รีบลุกไปดูแผลที่ต้นแขนของเขาในทันที ปราการมัวแต่พาเอื้องฟ้าวิ่งหนีจึงไม่ทันได้ใส่เสื้อ ลูกไม้จึงเห็นรอยแผลนั้นได้อย่างชัดเจน แผลลักษณะเป็นรอยถากเป็นทางยาว แต่เลือดไหลออกมาอยู่มากเหมือนกัน จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:11:53

ความคิดเห็นที่ 4 “คงเป็นตอนที่มันยิง ตอนที่ฉันพาเอื้องฟ้ากระโดดลงมาจากน้ำตก” ลูกไม้ไม่รอให้เลือดไหลออกมามากกว่านี้เธอจับปลายเสื้อของตัวเองขึ้นมา พยายามดึงให้ปลายเสื้อนั้นขาดออกมาจากกัน “เธอจะทำอะไร?” “ก็เลือดออกขนาดนี้ ก็ต้องห้ามเลือดสิ ขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้เลือดได้ไหลออกมาหมดตัวกันพอดี” เธอพูดพลางฉีกเสื้อออกมา จนเสื้อที่ร่างของเอื้องฟ้าใส่อยู่ มันขาดจนเกือบจะกลายเป็นเสื้อเอวลอย เธอเอาเศษผ้าที่ได้มาผูกเอาไว้ที่แผลของปราการเพื่อห้ามเลือด ปราการขบกรามแน่นข่มความเจ็บ แต่เขาก็ยังยิ้มออกมาได้ “เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะยิ้มออกอีกหรือไง หรือว่าโดนกระสุนยิงใส่จนสมองกลับตาลปัตรไปหมดปล้ว” “ฉันก็ยิ้มดีใจไง ที่เธอห่วงฉัน” ปราการจ้องหน้าเธอตาไม่กะพริบ “เฮ้ย...นาย ...นายเอาอะไรมาพูด ฉันไม่ได้ห่วงนายสักหน่อย ก็แค่...” “ก็แค่อะไร?” ปราการพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้ารีบเบี่ยงตัวหลบ “ก็แค่ไม่อยากเห็นใครบางคน เลือดออกจนหมดตัว” “แค่นั้นจริงๆเหรอ?” “ก็จริงน่ะสิ...” เธอตอบเสียงสูง ปราการพยักหน้ายิ้มๆ “ยิ้มอะไรอยู่ได้...นายเดินไหวหรือเปล่า รีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวแผลนายก็จะต้องอักเสบแล้วนายนั่นแหล่ะที่จะแย่ แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นห่วงเตยด้วย ให้เจ๊รานีไปดูไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง” ปราการพยักหน้า “ไหว...แต่เธอช่วยพยุงฉันลุกขึ้นหน่อยได้ไหม ฉันเจ็บแขน” “นายใช้แขนเดินหรือไง?” “ใช้ขาสิ ขาเดินไหว แต่ตอนนี้แขนฉันเจ็บก็เลยใช้แขนพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นไม่ได้” “เหตุผลเยอะจริงนะ...เออๆ พยุงก็พยุง...โห ทำไมนายตัวหนักขนาดนี้ฮะ กินหินกินกรวดเป็นอาหารเสริมหรือไงนายเนี่ย” ถึงปากจะบ่นแต่เธอก็ช่วยประคองให้เขาลุกขึ้นเดินไปจนได้ เธอเขาเอาแขนข้างที่ไม่เจ็บโอบไหล่บางของเธอไว้ ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในร่างของเอื้องฟ้า แต่ปราการรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้ ลูกไม้มีตัวตนอยู่จริงๆแล้วก็เป็นร่างกายของลูกไม้ ที่ช่วยพยุงเขาเอาไว้ ด้านเจ๊รานี ก็พาร่างสุดเขตต์และเตยหอมวิ่งมาหยุดอยู่ที่บนน้ำตกสูง เตยหอมสูดหายใจเข้าออกลึกๆ เหนื่อยจนแทบจะพูดอะไรไม่ออก... “นาย...นายเขตต์ เอ๊ย...เจ๊...เจ๊รานี”  เธอพูดเสียงสั่น “ว่าไงยะ?” “นั่น ...นั่นมันรองเท้าของเอื้องฟ้า ฉันจำได้” เตยหอมหยิบรองเท้าเตะข้างหนึ่งขึ้นมาจากน้ำ “แย่แล้ว ...อย่าบอกนะว่า สองคนนั้นโดนไอ้มือปืนไล่ยิง จนหนีเตลิดตกน้ำตกไปแล้ว!” เจ๊รานีบอกเสียงตื่น เตยหอมค่อยชะเง้อลงไปดูกระแสน้ำที่เบื้องล่าง แล้วก็ต้องรีบถอยหลังกลับมายืนอยู่ที่เดิม เพราะแค่เธอเห็นความสูง เธอก็รู้สึกเสียวท้องน้อยขั้นมาในทันที ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเอื้องฟ้ากับปราการตกลงไปจริงๆ สภาพจะเป็นอย่างไร “ทำยังไงดีล่ะเจ๊?” “เจ๊คิดว่า สองคนนั้นจะต้องปลอดภัย เพราะยายลูกคลื่น น่าจะช่วยเอาไว้ได้” เจ๊รานีประเมินสถานการณ์ “ลูกคลื่น... อ้อ ลูกไม้น่ะเหรอ?” “ย่ะ...ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหล่ะ เดี๋ยวเจ๊ต้องออกตามหาซะหน่อยแล้ว” เจ๊รานีทำท่าจะออกจากร่างของสุดเขตต์แต่เตยหอมห้ามเอาไว้ “เดี๋ยวเจ๊ อย่าเพิ่งออกจากร่างนายเขตต์สิ ฉันอยากไปตามหาสองคนนั้นด้วย ถ้าเจีออกจากร่างไปฉันก็มองไม่เห็นเจ๊น่ะสิ” “หล่อนจะไปทำไมกันยะ หนูเตย รออยู่ตรงนี้แหล่ะ เดี๋ยวเจ๊หายตัวแวบไปแวบมาแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เจอ” เจ๊รานีในร่างสุดเขตต์เอ่ยบอก จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:13:21

ความคิดเห็นที่ 5 “นะเจ๊นะ ให้ฉันไปด้วย พาฉันไปด้วยนะ ถ้าเกิดไอ้คนที่มันไล่ยิงสองคนนั้นมันย้อนกลับมาอีกฉันจะทำยังไงล่ะเจ๊” “ก็ได้ๆ ตามใจหล่อนนะยะหนูเตย ดื้อเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง งั้นก็ตามเจ๊มา” เจ๊รานีพาร่างสุดเขตต์เดินขาไขว้ส่ายสะโพก โยกย้าย พาเตยหอมเดินตามหาปราการ กับเอื้องฟ้ากันต่อไป... ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้า ช่วยพยุงปราการเดินย้อนกลับไปตามเส้นทางของน้ำตกอย่างทุลักทุเล... “นายป้อม...นายป้อม เดินดีๆสิ เดินเซแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ล้มลงไปทั้งคู่กันพอดี” ไม่ทันขาดคำของลูกไม้ ปราการก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้น พาให้เธอล้มลงไปด้วย “นายป้อม เห็นไหมล้มจนได้...เฮ้ย! ทำไมนายหน้าซีดแบบนี้!” เธอถามด้วยความตกใจ ที่เห็นหน้าของปราการซีดเผือด “ฉันปวดหัว แล้วก็หนาวมากด้วย” ปราการบอกเสียงสั่น นั่งตัวสั่นกอดอกจนตัวเกรงไปหมด “ฉันว่าแล้วไหมล่ะ ว่าแผลนายจะต้องอักเสบ ดูสิเลือดก็ยังไหลอยู่เลย” เธอเอามือไปอังที่หน้าผากของเขา “อุ๊ย ตัวร้อนอย่างกับไฟเลย!” “ฉันหนาว...” ปราการปากคอสั่น “ก็แน่ล่ะเสื้อก็ไม่ได้ใส่ แถมไข้ขึ้นด้วยอีกต่างหากแล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย ตัวนายก็ไม่ใช่เล็กฉันแบกไม่ไหวหรอกนะ” เธอมองดูอาการของเขาด้วยความกังวน ปราการหลับตานิ่งเนื้อตัวสั่นไปหมด ...แล้วเธอก็ต้องสะดุ้ง เมื่อปราการมาบีบมือเธอเอาไว้  ก่อนจะดึงร่างเอื้องฟ้าที่มีวิญญาณของเธอสิงอยู่ เข้าไปกอดเอาไว้แน่น และซบศีรษะลงกับไหล่บางของเธออย่างอ่อนแรง จนเธอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิความร้อนที่ออกมาจากตัวของเขา “เฮ้ย!...นายป้อม นายป้อมยาม” ลูกไม้พยายามเขย่าตัวเขาเพื่อเรียกสติ แต่ปราการไม่รู้สึกตัวเสียแล้ว ด้วยพิษไข้ มันทำให้เขาหนาวสั่นไปทั้งกาย และกระชับกอดเธอให้แน่นขึ้นเหมือนดังเธอเป็นผ้าห่มผืนหนึ่ง “เอ้า...กอดก็กอด ” เธอค่อยๆเอื้อมมือไปโอบกายเขาเอาไว้ อย่างน้อยมันก็น่าจะทำให้เขาอุ่นขึ้นมาได้บ้าง “นี่ถ้านายไม่ได้ไข้ขึ้น จนสั่นขนาดนี้ ฉันไม่มีทางยอมให้นายกอดหรอกนะนายป้อม ถึงร่างนี้จะเป็นร่างของเอื้องฟ้าก็เถอะ...แล้วจะเอายังไงดีเนี่ยขืนนั่งกอดเธออยู่แบบนี้ นายแย่แน่”   เธอมองคนป่วยที่นอนซบซบอยู่บนไหล่ด้วยความไม่สบายใจ กลัวว่าถ้าปล่อยเอาไว้นานกว่านี้ ปราการอาจจะอาการหนักไปมากกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้  แล้วเธอก็นึกถึงเจ๊รานีขึ้นมา “เจ๊รานี จริงด้วย เราต้องขอความช่วยเหลือจากเจ๊รานี...ทำยังไงวะ...อ้อ นึกออกแล้ว” ลูกไม้กำหนดสมาธิจะออกจากร่างของเอื้องฟ้าเพื่อจะได้หายตัวไปหาเจ๊รานี แต่เธอก็ทำไม่สำเร็จ “อะไรกัน ทำไมฉันออกจากร่างเอื้องฟ้าไม่ได้ล่ะ ...หรือว่าตอนช่วยเอื้องฟ้าขึ้นมาจากน้ำเราจะใช้พลังงานมากไป กำลังเราก็เลยอ่อนลง ปัดโธ่เอ๊ย! แล้วกัน แล้วฉันต้องติดแหงกอยู่กับร่างเอื้องฟ้าไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย แล้วแบบนี้จะไปตามเจ๊รานีได้ยังไงล่ะเนี่ย ขืนทิ้งนายป้อมเอาไว้นานกว่านี้ได้ไข้ขึ้นสูงจนช๊อกตาตั้งขึ้นมา จะทำยังไง” เธอพยายามนึกถึงวิธีที่จะติดต่อ กับเจ๊รานี  “โทรจิต...เจ๊รานีเคยบอกไว้นี่นา” ลูกไม้หลับตาทำสมาธิ ตั้งจิตให้มั่นนึกไปถึงดวงวิญญาณของเจ๊รานี “อั๊ยย่ะ โทรจิตเจ๊รานีมีเสียงเพลงรอสายด้วยเหรอเนี่ย สุดยอด ทันสมัยสุดๆ” เธอแทบจะไม่เชื่อหู เมื่อเธอนึกถึงเจ๊รานี เธอก็ได้ยินเสียงเพลง กา กา กา ของปาล์มมี่ดังขึ้นเป็นเสียงรอสาย เหมือนโทรศัพท์ของมนุษย์ในยุคปัจจุบันไม่มีผิด “Hello Good evening. นี่คือเบอร์โทรจิต ของเจ๊รานีนางสาวตานีแสนสวยรวยเสน่ห์ผู้เลอโฉม  เจ๊รานีพูดอยู่ค่ะ” “เจ๊รานี นี่ฉันเองนะ” “ฉันไหนยะ เจ๊ไม่เห็นจะเคยได้ยินเสียงหล่อน?” เจ๊รานีไม่คุ้นเสียง “ลูกไม้ไงเจ๊” “อุ๊ยตาย ยายลูกมะพูด หล่อนเองเหรอ นี่หล่อนอยู่ไหนยะ รู้ไหมเจ๊กับน้องสาวหล่อน กำลังตามหาหล่อน หนูเอื้องฟ้ามารตี แล้วก็ป้อมสุดหล่ออยู่นะยะ นี่แทบจะพลิกผืนป่าถามหากับไส้เดือนดิน กันอยู่แล้วนะยะเนี่ย” จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:14:43

ความคิดเห็นที่ 6 “เอ่อ ...เดี๋ยวนะเจ๊ทำไมวันนี้เสียงเจ๊แปลกๆไปเหมือนกัน ฟังดูแมนจัง ห้าวๆทุ้มๆ อย่างกับเสียงผู้ชาย”   เธอถามเพราะเสียงของเจ๊รานีฟังดูผิดแผกแปลกไปจากเดิม เป็นเสียงของผู้ชาย แต่ถูกเจ๊รานีดัดเสียงให้พูดเลียนเสียงผู้หญิง เหมือนพวกสาวประเภทสอง “ก็ตอนนี้ เจ๊สิงสู่อยู่ในร่างพ่อหนุ่มสุดเขตต์น่ะสิยะ เนี่ยน้องสาวหล่อนก็ยืนอยู่ข้างๆเจ๊ด้วยนะ มองเจ๊ตาปริบๆเลยเนี่ย  ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงจ๊ะหนูเตย” “ฉันเข้าใจแล้วจ้ะเจ๊...แต่ที่ฉันโทรจิตมาหาเจ๊ก็เพราะว่าฉันมีเรื่องขอความช่วยเหลือ” “ยายลูกมะไฟ หล่อนเป็นอะไรยะ ถึงต้องขอความช่วยเหลือ แต่เอ๊ะ หล่อนยังไม่ตอบเจ๊เลยว่าทำไมเสียงหล่อนก็แปลกๆไปนะยะ เสียงหวานๆ นุ่มๆ ยังไงพิกล” “ฉันสิงอยู่ในร่างเอื้องฟ้าน่ะสิเจ๊ เจ๊อย่าเพิ่งซักมากเลยนะ ตอนนี้ นายป้อมโดนยิง ไข้ขึ้นตัวร้อนจี๋ อาการไม่ค่อยดีเลยเจ๊” ลูกไม้รีบเข้าเรื่อง “อั๊ยย่ะ! ป้อมสุดหล่อโดนยิง! แล้วตอนนี้หล่อนอยู่ตรงส่วนไหนของป่ายะ...โอ๊ะเคๆ เดี๋ยวเจ๊จะรีบตามไป... เทคแคร์นะยะ” “เจ๊รานี เมื่อกี้เจ๊คุยกับใคร?” เตยหอมเอ่ยถาม เมื่อเจ๊รานีวางโทรจิตเรียบร้อยแล้ว “เจ๊คุยกับยายลูกลางสาด พี่สาวของหล่อนไงล่ะยะหนูเตยหอมมะลิ ...อุ๊ยตายอย่ามัวมาชวนเจ๊คุยสิยะ ตอนนี้เราต้องรีบไปช่วย ป้อมสุดหล่อก่อน ป้อมสุดหล่อถูกยิง” “ฮะ นายป้อมถูกยิง!” “ก็ใช่นะสิยะ ไป รีบไปกันเร็วเข้า เดี๋ยวจะมืดจะค่ำเสียก่อน เจ๊ไม่ใช่หิงห้อยนะยะ จะได้เรืองแสงเป็นไฟนำทางให้พวกหล่อนได้” “เจ๊ฉันชื่อเตยหอมเฉยๆ ไม่ใช่เตยหอมมะลิ...ฟังดูแล้วเหมือนข้าวหอมมะลิยังไงก็ไม่รู้” เตยหอมแย้ง เหมือนลูกไม้ ที่โดนเจ๊รานีเปลี่ยนชื่อในตอนแรก “เออน่า ...อย่าเพิ่งมาทวงลิขสิทธิ์ชื่อกันตอนนี้ ยายลูกเก๋าลัด พี่สาวหล่อนยังไม่เห็นจะว่าอะไรเลย”  เจ๊รานียอมเสียที่ไหน เตยหอมพยักหน้า ไม่รู้จะท้วงยังไงต่อได้ จึงรีบเดินตามเจ๊รานีในร่างสุดเขตต์ไปอย่างเร็วไว แต่ก็อดขำไม่ได้กับท่าทางตุ้งติ้ง เป็นหญิงงามของสุดเขตต์ในตอนนี้ น่าจับไปประกวด มีสทิฟฟานี เสียจริงๆ แค่ท่าทางก็ชนะเลิศ ไปกว่าครึ่ง จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:20:39

ความคิดเห็นที่ 7 ยู้ฮู สวัสดีจ้า จากตอนที่แล้วนะจ๊ะ ขอบคุณ---คุณSniper-1500watt คุณมาโซคิส--- มาดูกันในตอน ตอนค่ะ ว่าใครยิงใคร ได่รู้กันล่ะตอนนี้^^ คุณกะตุ้งนิ้ง--- เจ๊รานีฝากมาบอกว่า (ถ้าไม่แซ่บเวอร์ ก็ไม่ใช่เจ๊น่ะสิยะ) ๕๕๕+ เจ๊แกเรียกชื่อคนอื่นไม่เคยจะซ้ำ แม้แต่ตัวเองก็ไม่เว้น ^^ อังศุมารานี (คิดได้ สงสัยดูคู่กรรมเยอะ) อันนี้เจ๊แกชอบปาล์มมี่ แต่ละอัน คุณกะตุ้งนิ้ง สงใจ จะตั้งชื่อให้เจ๊บ้างไหมค่ะ เจ๊บอกขอเริ่ดๆๆ ๕๕๕+   คุณ Psypho man--- รานีแฟนคลับ ^^ เจ๊รานี บอกว่า (เจ๊ปลื้มปิติ แบบว่า ไม่รู้จะอธิบายยังไง (เจ๊ทำหน้าซึ้ง )^^ เจ๊ปลื้มอกปลื้มใจมากมายอะ ดีใจที่มีแฟนคลับ มาชื่นชอบ และชื่นชม ทุกตอนๆแบบนี้ เจ๊รักทุกคน I love you .) ชื่นใจบ้างไหมคะ คุณ Psypho man ^  ---  ^ คุณlovereason--- ลูกไม้อยู่กับเจ๊จนรู้ทันแล้วค่ะ อยู่กับเจ๊รานีต้องทันแก ไม่งั้น จะจับมุกแกไม่ทันค่ะ^^ คุณN_Foxtrot--- ใครยิง ? ต้องตามดูนะคะ คนเขียนบอกมิได้ แต่...แต่อะไรไม่บอกดีกว่า อุบอิ๊บเอาไว้ก่อน ไม่ว่ากันนะคะ ๕๕๕+  (หัวเราะเป็นเลขไทย^ ^ ) ก็น่ารักดีนะ... ขอบคุณทุกคนนะคะ ขอบคุณมากๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 55 12:12:35 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 11:55:53

ความคิดเห็นที่ 8 สงสารคุณป้อมยาม T T ถูกใครก็ไม่รู้กอด ถึงจะสิงร่างก็เถอะ T T เจ๊รานีเป็นนักวิ่งทีมชาติไปซะแล้ว 555 แวะมาอ่านก่อนไปเที่ยว เด๊วเค้าจะไปเก็บสาหร่ายจากทะเลมาฝากเน้อ เค้าจะไปเกาะช้างตามหานีลาน่า 5555 คุณ ชนมนธรส คะ .. มีน้องที่ออฟฟิศบางคนอยากรู้ว่าชื่อ ชนมนธรส แปลว่าอะไร? แล้วถ้าเปลี่ยนเป็น ชะ-นะ-มะ-นะ-ธะ-ระ-สะ ดีกว่าคะน้องบอกจำง่ายกว่า อิอิ (แซวเล่นนะคะ อย่าโกรธกันน๊า) ** พอดีเมื่อตอนกลางวันน้องมานนั่งท่องชื่อใหญ่เลย ดูท่าจะสนใจชื่อนี้มาก 55 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 18:28:42

ความคิดเห็นที่ 9 ดีนะที่สุดเขตต์ถูกสิงแล้วคนอื่นรู้ว่าถูกสิง ไม่อย่างนั้นเสียผู้เสียคนอนาคตดับสูญ... อ้าว หนูเอี้ยงโดนด้วย..นายปราการได้กำไรเห็นๆ ทั้งผายปอด ทั้งได้กอด ทั้งได้เห็น เจ็บก็คุ้ม งานนี้ ชื่นใจกับเจ๊ผู้แสนน่ารัก ว่าแต่รานี รีบออกมาจากร่างนายเขตต์เถอะ หวงนะ... แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 55 20:13:36 จากคุณ : รานีแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 20:12:21

ความคิดเห็นที่ 10 2 in 1 อ่ะ นายป้อม จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 22:25:25

ความคิดเห็นที่ 11 ยิ่งอ่าน ยิ่งสงสัย ว่าพระนางของเราจะกลับมาคู่กันได้ยังไง ยิ่งเจอฉากแบบนี้เข้าไป ยิ่งสงสัยจริงๆๆๆ อยากรู้ๆๆๆ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 20:36:45

ความคิดเห็นที่ 12 ดีที่ลูกไม้เข้าร่างเอื้องฟ้ามาช่วยไว้ได้นะ แต่ลูกไม้โดนคิสช่วยชีวิตไป คงอึ้งน่าดูเลยนะคะ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 08:09:05