ความคิดเห็นที่ 1 เหมือนหมอกมัวอยู่ข้างหน้าฟ้าสลัว         เหมือนตัวอยู่ตรงหน้าคว้าไม่ได้ เหมือนรักฝังจิตติดตรึงใจ                     เหมือนใครกันนักหนอพ่อคุณ     เหมือนลมเพลมพัดกระจัดห่าง               เหมือนทางรถไฟสลับที่สับสน เหมือนกรรมมาบังขังกมล                     เหมือนไม่ได้เจอคนดีที่หวังเชย จากคุณ : Susisiri เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 20:11:16

ความคิดเห็นที่ 2 ปกติอ่านกลอนของพี่สุนันยาแล้วให้กิ๊ฟ ต้องสารภาพและยอมรับตรงๆเลยว่า ผมให้ไปยังงั้นแหล่ะ  ไม่ได้ชอบหรือหลงใหลในบทกลอนของพี่เลยแม้แต่น้อย ให้เพราะถือว่ารู้จักมักคุ้นกัน และที่ผมเขียนกลอนและได้กิ๊ฟ บางครั้ง อาจเพราะเหตุผลนี้จากเพื่อนๆก็เป็นได้ครับ โดยปกติ ธรรมชาติของตัวผม  เสกคาถา  ก็ไม่ใช่นักเลงกลอน หรือคนที่ชอบเขียนกลอนมาแต่แรก และงานกลอนก็ไม่ลึกซึ้ง มีคุณค่ามากมายนัก เพียงแค่เป็นคนที่มาอาศัยฉันทลักษณ์ของบทกลอนบทกวีระบายความรู้สึกทางด้านการเมืองเท่านั้น จึงไม่ได้ใส่ใจกับงานของตัวเอง และให้ความรู้สึกแบบลงลึกจากบทกวีของเพื่อนๆหรือของใครเท่าไหร่ แต่เมื่อได้อ่านบทกลอนชิ้นนี้ของพี่สุนันยา ผมให้กิ๊ฟพี่ด้วยความเต็มใจให้แบบเต็มร้อยเลยครับ พี่สุนันยาแสดงความรู้สึกออกมาจากกลอนบทนี้ได้อย่างธรรมชาติที่สุด (ตามความรู้สึกผม) เป็นการระบายความทุกข์อย่างแท้จริง ไม่ต่างจากความทุกข์ที่ได้เห็น ได้สัมผัสจากที่ได้เจอะเจอ พูดคุย และได้สังเกตจากกริยาอาการที่พี่ได้แสดงออกมาให้ผมเห็นเมื่อวันก่อน ทุกทีพี่จะเขียนกลอนออกมาเป็นลักษณะของการออดอ้อน เรียกร้องความสนใจนิดๆ ถึงจะดูเศร้า อกหัก แต่จะเหมือนเศร้าแบบประชดประชัน ประเภทว่าใครไม่แคร์ฉัน  แต่ฉันก็ยังมีคนอื่นคอยปลอบประโลมอยู่นะ อะไรประมาณนี้ (ขออภัยครับ ถ้าหากวินิจฉัยผิด) แต่กลอนบทนี้ผมอ่านแล้ว มีความรู้สึกว่าพี่เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่ได้เขียนเพราะปรุงแต่งอารมณ์กลอน แต่เหมือนเขียนจากความรู้สึกจริงๆของพี่สุนันยา คนที่เสกคาถารู้จักอยู่พอสมควร เพียง 4 บทนี้ กระชากความรู้สึก ให้เกิดความเห็นใจพี่อย่างแท้จริง และจริงใจครับ แต่คงไม่อาจช่วยอะไรพี่ได้มากกว่าการปลอบใจ ได้รับรู้ความรู้สึกจากส่วนนี้ของพี่ได้ ผมเขียนกลอนปลอบใจใครก็ไม่ถนัด ก็ได้แต่บอกพี่ผ่านตัวอักษรตรงนี่ว่า     ชิวิตไม่สิ้น กลิ่นความหวัง ก็ยังหอมหวลชวนให้ไขว่คว้าอยู่ตลอดเวลา สู้สู้ครับ ขอเป็นแรงใจ และเป็นกำลังใจให้พี่สุนันยาเสมอๆเท่าที่จะทำได้   ครับผม จากคุณ : เสกคาถา เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 23:12:37

ความคิดเห็นที่ 3 หมอกมัว .. สลัวร้างสว่างไสว หม่นไหม้ .. ไห้สะท้อนอาวรณ์ถวิล เมฆม่าน .. ผ่านหยาดหยดน้ำตารดริน หมองหมาง .. ห่างหายสิ้นใครยินสำเนียง             ************** จากคุณ : โค อัสดง เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 02:42:46

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่เค้นความลำเค็ญมาเป็นหลัก แต่โทษหนักชะตากรรมชี้นำหนอ มิหวังผลไว้เพียงเคล้าเคียงคลอ ที่ต้องท้อเพราะแพ้พ่ายในชะตา ทั้งโรคร้ายเกาะกุมรุมเกิดก่อ กลัวไม่พอความอดทนให้ค้นหา เจ็บปวดด้วยอาการอันตามมา ห่วงหนักหนาลูกน้อย ..เจ้ากลอยใจ แม้นคิดปลงอย่างไรไม่สมเจตน์ ทุกข์เทวษถมถาพาหวั่นไหว มิได้แสร้งแกล้งเหงายวนเย้าใคร ความเป็นไปที่เห็นล้วนเป็นจริง แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 08:11:29 จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 08:10:32

ความคิดเห็นที่ 5 น้าเสกฯแค่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกลึกๆของนาเสกฯพี่ก็ดีใจแล้ว ขอบคุณมาก เราไม่ได้รู้จักกันแค่บทกวี หรือตัวอักษรแต่เรารู้จักกันจริงๆ รวมทั้งอุดมการณ์ ที่มีเหมือนกันจึงทำให้เกิดความผูกพันเป็นพี่น้องจนถึงทุกวันนี้ ความทุกข์ที่พี่ได้รับไม่มีใครช่วยได้หรอก เพราะมันเป็นอาการเจ็บป่วยที่บั่นทอนเรี่ยวแรง ทำให้เป็นอุปสรรคการทำงาน มันก็เลยเกิดความท้อน่ะไม่ได้อ่อนแอนะแต่บางครั้งมันสุดฝืนจริงๆ ยังไงพี่ก็ขอขอบคุณน้าเสกมาก จินตนาการสูญหายไปจึงไม่ค่อยได้เข้ามาเขียนกลอนยังคิดถึงพี่น้องที่ถนนนี้เสมอ กลอน”เหมือนหมอกมัว”ไม่ต้องจินตนาการเขียนจากความรู้สึกที่เป็นเช่นนั้นจริงๆ ขอบคุสำหรับกำลังใจจ้ะ... ... แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 08:57:56 จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 08:27:10

ความคิดเห็นที่ 6 สุรีย์ฉายปลายทางสว่างไสว แต่ดวงใจ ระคน ความหม่นหมอง สิ้นแสงใสในสรวงท่วงทำนอง ที่หวังปองมองเห็นเช่นหมอกมัว..................สุนันยา ทุกข์เดียวดายหน่ายแหนงทางแพร่งสี่ แพร่งหนึ่งหนีลี๊หลบพยบหลัว แพร่งสองคืนสภาพเดิมเหิมหมอกมัว เข้าเกลือกกลั้วสถานะปิยะมิตร แพร่งสามเลือกประนีนอมพร้อมยุติ สมาธิสติดำริอุทิศ แพร่งสี่นั้นสำคัญบั่นยึดติด คือสารพิษคือสายธารประหารตัว ..........สวัสดีครับ จากคุณ : ลุงชิกง เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 12:53:25

ความคิดเห็นที่ 7 555 เห็นบล็อกสุนันยาอยู่บนหน้าถนนนักเขียน กำลังจะตกไป เลยคลิ๊กเข้าไปดู อ่านกลอนก็เป็นกลอนบทเดิมจากที่นี่ พอเลื่อนลงมาก็ได้เจอสาวงามยิ้มอย่างมีเสน่ห์ชวนหลงใหล อะบร๊ะบาราเฮ้ยยยยย!!!  แม่เจ้า!!! พี่สุนันยาตั๊วนี่  555  งามแต้งามเหลือ อารมณ์กลอนจากบล็อกและกระทู้นี้ กับรูปภาพที่่ผ่านการตบแต่งมาอย่างดี ช่างเข้ากันดีแท้น๊อ เหอๆๆ เหมียนเดิม สุนันยาคนเดิม ..... คิดว่าจะเปลี่ยนเข้าสู่โหมดความจริง!!! ไปแระค้าบบบบ   ไปหาที่ซ่อมรังวัดซะหน่อย จะมีช่างไหนรับซ่อมรังวัดตรูป่าววะเนี่ย !!!!??? (หยอกล้อเล่นตามประสาคนคุ้นเคยคะร้าบบบบ 555) จากคุณ : เสกคาถา เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 22:30:20

ความคิดเห็นที่ 8 .. แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 22:50:10 จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 22:49:26

ความคิดเห็นที่ 9 น้าเสก พี่พิจรณาดูแล้วถ้าเอารูปที่กำลังร้องไห้ มันทุเรศมากๆ ถึงจะอยู่ในอารมณ์เศร้า ก็ขอสวยไว้ก่อนละกัน อย่าแซวดิ พี่เขิลลลลลลลลลลล... แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 22:51:01 จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 22:49:46

ความคิดเห็นที่ 10 ๐  หมอกมักมัว ม่านหม่น ปนเย็นเยือก ก็แค่เปลือก คลุมปรก โพกห่มห้อม ลมพัดซ้ำ พรูซ่าน ม่านหมอกยอม ฟ้าใหม่กรอม ม่านกาง สว่างนวล   ๚ะ๛ ลองร้อยเรียงแค่หนึ่งบทดู แบบว่าให้ได้ใจความ  และก็จบด้วยแฮ็ปปี้เอนดิ้ง ยากนะ     บทเดียวใช้เวลามากกว่า 2 บท  3 บทซะอีก กลอน 1 บทข้างบนนั้นสื่อความหมายในตัวอักษรอยู่แล้ว เลยไม่รู้จะขยายความอะไรเพิ่ม ไปแล้ว........ จากคุณ : เปลวอัคคี เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 08:33:58

ความคิดเห็นที่ 11 เจอหมอกมัวสลัวทางสร้างปัญหา     ค่อยค่อยเดินช้าช้าอย่าผลีผลาม   มองรอบกายหลายความจริงสิ่งงดงาม   สัมผัสยามหมอกมัวรอบตัวเรา     สวัสดีครับ... สายๆแดดก็ออกหมอกก็สลายไปเองนะครับ ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ล้วนอยู่กับเราไม่นาน จากคุณ : ลำน้ำ C เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 11:16:25

ความคิดเห็นที่ 12 เข้าผิดกระทู้มาให้กำลังใจครับ  เข้ากระทู้ใกล้ๆคือจิ้มผิด  ไอแป็ดเล่นยาก  สบายดีครับ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 23:47:14

ความคิดเห็นที่ 13 กลางความมืด ความเงียบ คืนสงบ เส้นบรรจบ ฟ้าน้ำ ในคืนเหงา แสงสว่าง ที่ปลายฟ้า พร่าเลือนเงา คงเพียงเรา นั่งเฉาจิต เหม่อเดือนดาว จากคุณ : sarasiri เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 02:56:13