ความคิดเห็นที่ 1 - 7 - “ถ้าครอบครัวคุณรู้ว่าฉันเที่ยวเปิดประตูเข้าห้องโน้นออกห้องนี้แบบนี้ ฉันคงโดนไล่ออกแน่ถ้าพวกเขาเอาไปฟ้องหัวหน้าฉันที่โรงพยาบาล” ลลิตาพูดพลางวางกล่องใบหนึ่งลงบนโต๊ะอาหาร “ฉันเจอมันในห้องน้องสาวคุณ ท่าทางเธอคงไม่ให้ความร่วมมือกับพ่อแม่เท่าไหร่ในการปกปิดความจริงจากคุณ” นทีละสายตาจากพยาบาลสาวมาที่กล่องพลาสติกขนาดเท่ากล่องใส่ขนมคุกกี้ เมื่อเขาเปิดมันออกดู เขาก็พบว่าในนั้นมีข้าวของส่วนตัวของเขาเช่นโทรศัพท์มือถือ สายรัดข้อมือ แหวน นาฬิกา รวมไปถึงแผ่นดีวีดีแบ็ค อัพก่อนการล้างข้อมูลของคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก “ถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้น?” นทีเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกล่อง จิตใจของเขายังไม่สงบพอสำหรับการไซโคเมทรี่ แต่ถึงกระนั้น นทีก็คิดว่าคงไม่จำเป็นต้องใช้พลังไซโคเมทรี่กับสิ่งของพวกนี้อีกต่อไปในเมื่อความทรงจำทั้งหมดของเขากลับคืนมาแล้ว “ถ้าน้องคุณไม่ได้ตั้งใจ ก็คงไม่เก็บเจ้าหลักฐานที่จะทำให้คุณฟื้นความทรงจำขึ้นมาง่ายๆ พวกนี้เอาไว้หรอก” ลลิตาตอบหลังจากเดินไปยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์ “และเธอก็คงไม่ติดต่อจ้างพยาบาลซึ่งทำงานอยู่โรงพยาบาลที่เดียวกับอลิสาด้วย เธอรู้ว่ายูนิฟอร์มโรงพยาบาลของคุณอาจทำให้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ” ชายหนุ่มลองกดปุ่มเปิดเครื่องโทรศัพท์ แต่หน้าจอติดขึ้นมาวูบเดียวก็ดับลงไปอีก แสดงว่าแบตเตอรี่ของมันคงไม่ได้ถูกชาร์ตมาพักใหญ่ เขาเงยหน้ามองลลิตา สีหน้าถ่ายทอดความรู้สึกลำบากใจที่ต้องรบกวนความช่วยเหลือในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ออกมาอย่างชัดเจน “มีอะไรคะ?” พยาบาลสาวเลิกคิ้วมองเขา ภายในสองสามชั่วโมงที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ความทรงจำของชายหนุ่มกลับมาสมบูรณ์ เขาก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับที่เธอเคยพบหน้าตอนเช้าทีเดียว “ผมลืมมือถือไว้ในห้อง...” นทีพูดตะกุกตะกัก “ฉันจะไปหยิบมาให้” พยาบาลสาวพูด ส่งยิ้มที่ย้ำเตือนให้ชายหนุ่มนึกถึงรอยยิ้มที่ผ่านการฝึกหน้ากระจกมาอย่างดี เธอหมุนตัวและกำลังจะเดินอ้อมเคาน์เตอร์ออกไป “เดี๋ยวครับ” “คะ?” ลลิตาหยุดชะงัก เหลียวหน้ากลับมามองเขา “ขอบคุณนะครับ” นทีเม้มริมฝีปาก ก่อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง “สำหรับความช่วยเหลือ” เขาผายมือไปทางกล่องใส่ของใช้จากห้องน้องสาวที่ตั้งอยู่ข้างโน้ตบุ๊ก มันแลกกับเวลาที่เธอต้องเหนื่อยค้นหาของให้เขาร่วมหนึ่งชั่วโมง นทีทราบดีว่าเขาคงไม่มีปัญญาค้นพบมันถ้าพยาบาลสาวไม่ช่วยเหลือ ลลิตาฉีกยิ้ม ผงกศีรษะ แล้วกล่าว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันถูกส่งมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือคุณอยู่แล้ว” คราวนี้ รอยยิ้มของเธอไม่ใช่รอยยิ้มที่ส่งมอบให้กระจกแต่อย่างใด นทีจ้องมองด้านหลังเสื้อสีขาวเรียบของเธอหายเข้าไปในห้องของเขา แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาเมื่อหลุบสายตามองขาทั้งสองข้างของตัวเอง ความเป็นจริงที่ว่าชีวิตอย่างคนปกติของเขาจบสิ้นลงแล้วถาโถมเข้ามา ตอนความจำเสื่อมเขาไม่รู้ว่าความโหยหาการยืน เดิน วิ่งเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว และมันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจที่ตระหนักว่า นับจากนี้ไป เขาคงต้องเป็นภาระให้คนรอบกายไปตลอดชีวิต เขาคงไม่มีวันต้องกลายมาเป็นแบบนี้หากเชื่อฟังที่พ่อกับแม่บอกตั้งแต่แรก นทีไม่เคยปล่อยให้ทุกคนในครอบครัวรู้ว่าเขามีความสามารถพิเศษ ยิ่งเรื่องของกลุ่มเพื่อนอย่างพากย์ อลิสาและประกายรุ้งยิ่งไม่มีทาง พ่อกับแม่และวารีรู้เพียงว่าทั้งสามคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมรุ่นในชั้นเรียนมัธยมของเขาและยังทำการติดต่อกันอยู่ไม่ขาดหายเท่านั้น แต่เมื่อมีข่าวว่าประกายรุ้งกลายเป็นเหยื่อไอ้โรคจิตนักข่มขืนศพ ทุกคนก็ทราบว่าเขาตั้งใจจะลงมือตามล่าหาไอ้ฆาตกรนั่นด้วยตัวเอง พ่อกับแม่ออกหน้าตักเตือนและคัดค้านด้วยเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา แต่เขาไม่อาจมัวแต่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองได้หรอก ในเมื่อตั้งใจว่าจะแก้แค้นให้ผู้หญิงที่เขาหลงรักหมดหัวใจอย่างประกายรุ้งให้ได้... โทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งถูกยื่นเข้ามาพร้อมกับเสียงพูดของพยาบาลสาว “นี่ค่ะ โทรศัพท์” นทีเงยหน้ามองลลิตา เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาที่ยากอ่านความรู้สึก ชายหนุ่มรับโทรศัพท์นั้นมาก่อนเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ มันเป็นโทรศัพท์รุ่นใหม่กว่าโทรศัพท์ของเขาเล็กน้อย ซิมการ์ดในตัวเครื่องก็เป็นซิมการ์ดที่เพิ่งเปิดใช้บริการใหม่หมาดๆ ในนั้นจึงไม่มีเบอร์ของใครเลยนอกจากของวารีและพ่อกับแม่ ไม่มีแม้แต่เบอร์เพื่อนร่วมอาชีพในวงการนักออกแบบเฟอร์นิเจอร์สักคนเดียว ชายหนุ่มสงสัยว่าพ่อกับแม่คงสั่งห้ามทุกคนติดต่อเขา นทีลงมือเปลี่ยนซิมการ์ดเบอร์เก่าใส่โทรศัพท์เครื่องใหม่ มันเป็นเรื่องที่ตลกไม่ออกเมื่อความจำเกี่ยวกับตัวเลขของเขาแย่มาก เขาไม่เคยจำเบอร์โทรศัพท์ของใครได้เลยนอกจากจะจดเอาไว้ แต่นทีแน่ใจว่าไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียวหรอกที่มีปัญหาเรื่องนี้ ในยุคปัจจุบันที่เทคโนโลยีเข้ามามีบทบาทสำคัญกับชีวิตของมนุษย์แทบทุกด้านและทุกลมหายใจ จะมีใครสักกี่คนจดจำเบอร์โทรศัพท์ในสมองแทนเมมโมรี่ การ์ด? “คุณจะโทรหาเบาะแสเพื่อนคุณที่หายตัวไปงั้นหรือ?” ลลิตาถามพร้อมกับเดินไปทรุดนั่งบนเก้าอี้ด้านตรงข้าม “ครั้งสุดท้ายผมกับอลิสาสลับกันโทรทุกชั่วโมงก่อนออกเดินทางไปที่คลองวาฬ แต่ไม่มีใครรับสาย” นทีตอบ กดหน้าจอไปที่เมนูค้นหารายชื่อ “หากตอนนี้ติดต่อไม่ได้อีก คงแน่นอนแล้วว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา ผมคงต้องโทรไปหาคำตอบจากลุงของพากย์ ซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่” “แล้วญาติคนอื่นๆ ล่ะคะ?” “พากย์เป็นคนโชคร้าย พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตในอุบัติเหตุไฟไหม้เมื่อสิบปีก่อน” นทีกล่าวพลางกดไปที่เบอร์มือถือของพากย์ ปรากฏเสียงสัญญาณดังขึ้นสี่ครั้ง ใครบางคนก็รับสาย “ฮัลโหล?” เสียงที่ดังจากปลายสาย นทีจดจำได้ดีแม้เพิ่งได้ยินเพียงสองคำ มันเป็นเสียงของพากย์ เพื่อนผู้หายตัวไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ความรู้สึกหลากหลายถั่งโถมเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ นทีได้แต่กำโทรศัพท์อึดใจหนึ่งก่อนจะสามารถเปล่งเสียงออกมาได้ในที่สุด “พากย์ แกยังไม่ตาย!” “ไอ้ที!” เสียงของเพื่อนรักตะโกนลั่น “ความจำของแกกลับมาแล้วหรอวะ?” “เออ กลับมาแล้ว” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะอย่างขมขื่น “แกล่ะ หายไปไหนมา พวกฉัน – ” “เดี๋ยว ในเมื่อความจำของแกกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แกอย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น รีบไปเปิดทีวีดูอย่างด่วนเลย” เสียงของพากย์เจือด้วยความร้อนรน “ตอนนี้เลย?” “เออ” “ทำไมวะ?” “ปัดโธ่ บอกว่าอย่าเพิ่งถาม แกดูแล้วจะรู้เองแหละ ช่องที่มีข่าวนะ  อย่างด่วนที่สุดเลย เร็วเข้า!” นทีหันมาทางลลิตา เขาพูด “ช่วยเปิดทีวีช่องที่มีข่าวให้ผมหน่อยสิคุณ” “นั่นแกพูดกับใครวะ?” เสียงของพากย์ถามอย่างสงสัยในขณะที่ลลิตาลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปกดเปิดเครื่องโทรทัศน์ที่ชุดโซฟา ไม่ต้องเสียเวลากดรีโมทหาช่องที่ต้องการเพราะช่องที่เปิดขึ้นมา กำลังทำการเสนอข่าวอยู่พอดี “พยาบาลพิเศษ” นทีพูดแผ่วเบา สองตาจ้องมองหน้าจอโทรทัศน์ขนาดห้าสิบนิ้ว ซึ่งกำลังเป็นภาพเหล่าเจ้าหน้าที่มูลนิธิช่วยตำรวจยืนล้อมรอบที่เกิดเหตุกันกลุ่มไทยมุงไม่ให้เข้ามายุ่มย่ามหลังเส้นเหลืองที่ขึงกั้น ภาพถ่ายจากบัตรประชาชนของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏอยู่ที่มุมจอด้านล่างซ้ายมือ มีตัวหนังสือกำกับว่า ‘ผู้เสียชีวิต’ ขณะเดียวกันนั้น เสียงของผู้ประกาศข่าวสาวภาคสนามดังออกมาจากลำโพงว่า “...นี่นับเป็นเหยื่อรายล่าสุดของนักข่มขืนศพ เห็นได้ชัดว่านักข่มขืนศพเป็นฆาตกรโรคจิตที่ลงมือโดยไม่เลือกเหยื่อ น่าเศร้าที่เหยื่อรายนี้เป็นหญิงสาวแม่ลูกอ่อน จากคำบอกเล่าของสามี เธอเพิ่งคลอดลูกสาวคนแรกในชีวิตไปเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วก่อนจะหายตัวไปเมื่อสี่วันที่ผ่านมาค่ะ ขณะนี้ประชาชนที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงต่างตกอยู่ในสภาวะหวาดกลัว...” นทีไม่สนใจฟังส่วนที่เหลือ เขาพูดใส่โทรศัพท์อย่างไม่อยากเชื่อ “ไอ้เชี่ยจอนนั่นมันลงมืออีกแล้วใช่มั้ยวะพากย์?! แกหนีมันมาได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้นวะ? ทำไมแกถึงหายตัวไป? แกหายไปอยู่ไหนมา? แล้วแกได้หลักฐานอะไรที่จะใช้มัดตัวมันบ้างมั้ย?” “ใจเย็นก่อนนะ ไอ้ที” พากย์ตอบ “ฉันอยากให้แกตั้งสติและเตรียมฟังสิ่งที่ฉันพูดให้ดี” ชายหนุ่มหลับตาลง รับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของเพื่อนสนิทไม่ค่อยดีนัก “โอเค ว่ามา” “ไอ้จอนไม่ใช่ฆาตกร” พากย์กล่าว “หลังพ้นโทษออกจากคุกได้สองเดือน มันก็ผูกคอตายในบ้านพักของตัวเองเมื่อปีที่แล้ว!” - 8 - ราตรีกาลย่างกรายเข้ามาอย่างเนิบนาบ โคมไฟที่สนามหน้าบ้านถูกเปิดให้แสงสว่าง นทียังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหาร แต่บนโต๊ะปราศจากจานอาหาร มันเต็มไปด้วยแผ่นกระดาษข้อมูลเกี่ยวกับคดีนักข่มขืนศพที่ชายหนุ่มรวบรวมจากแผ่นดีวีดีแบ็ค อัพข้อมูลและสั่งปริ๊นต์ออกมาจากปริ๊นเตอร์ในห้องนอนของวารี เขาคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ บางอย่างที่เป็นจุดเล็กๆ แต่เป็นเหตุให้เกิดความวิปริตครั้งใหญ่ที่เขามองข้ามไป นทีไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่ามันคืออะไร แต่เขากำลังพยายามหาให้เจอ เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงมาจากบันไดชั้นบนดึงสายตาของนทีให้เงยจากหน้ากระดาษ หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏในคลองสายตา ชุดพยาบาลถูกถอดออกไปและเปลี่ยนใหม่เป็นเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน มวยผมได้รับการปลดปล่อยกลายเป็นหางม้า เธอเดินเข้ามาทรุดนั่งด้านตรงข้ามกับเขาและถาม “ได้อะไรบ้างไหมคะ?” นทีถอนหายใจ วางกระดาษที่กำลังอ่านลงไปรวมกับแผ่นอื่นๆ ก่อนตอบ “ไม่มีอะไรเลย ถ้าฆาตกรไม่ใช่ไอ้จอน ผมก็ไม่รู้แล้วว่าใคร ตามรายงานที่นักจิตวิทยาได้วิเคราะห์พฤติกรรมการลงมือของไอ้นักข่มขืนศพบอกว่า ฆาตกรเป็นคนที่มีอดีตเลวร้ายกับผู้หญิง เป็นไปได้ว่าอาจเคยถูกผู้ที่เป็นเพศหญิงดุ ด่าหรือประจานจนทำให้เกิดความอับอายหรือหวาดกลัว สังเกตได้จากการเย็บปากเหยื่อไม่ให้พูด แต่กรีดเปลือกตาออกเพื่อให้เหยื่อสบตากับตัวเองตลอดเวลา แพทย์สันนิษฐานว่าฆาตกรน่าจะลงมือเย็บและกรีดตอนเหยื่อยังมีชีวิตอยู่ อาจจะเป็นตอนที่เหยื่อสลบ ผิดกับการข่มขืนที่ทำหลังจากเหยื่อเสียชีวิตไปแล้วเพราะฆาตกรไม่มีความกล้ามากพอที่จะกระทำเรื่องแบบนั้นตอนเหยื่อยังมีลมหายใจ ซึ่งนำมาสู่อาการ Necrophilia อะไรแบบนั้น” “เรียกได้ว่าฆาตกรที่พวกเรากำลังเจอ เป็นคนโรคจิตที่มีความรุนแรงอยู่ในตัวมากพอๆ กับความขี้ขลาด?” ลลิตาเอ่ย “ทำนองนั้น” นทีผงกศีรษะตอบ สองตาเหม่อมองกองกระดาษอย่างครุ่นคิด “แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ ทำไมเพื่อนผมถึงตกเป็นเหยื่อมันได้ถึงสองคน กับผู้ที่มีศิลปะป้องกันตัวอย่างประกายรุ้ง อาจเป็นไปได้ว่าไอ้ฆาตกรฝีมือเหนือกว่าเธอหรือไม่ก็เล่นงานเธอตอนไม่ทันระวังตัว แต่ว่ากับอลิสาแล้ว เธอมีพลังจิต ต่อให้ถูกจับมัดขึงพืด ดวงตาของเธอก็ยังสามารถสะกดจิตให้มันปล่อยตัวเธอได้สบาย หมายความว่านอกจากมันจะโรคจิตแล้ว มันยังมีความสามารถพิเศษเหมือนพวกเราด้วยจนพลังจิตของอลิสาไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยงั้นหรือ?” ชายหนุ่มเงยหน้ามองตาหญิงสาวก่อนกล่าวต่อ “แล้วพากย์อีก เขาเองก็โดนมันเล่นงานระหว่างทางกลับจากบ้านเก่าของไอ้จอน หมายความว่าฆาตกรรู้การเคลื่อนไหวของเรา แต่มันรู้ได้ยังไง? พวกเราเข้าไปใกล้พบตัวตนที่แท้จริงของมันแล้วใช่มั้ยมันถึงต้องการไล่เก็บเราทีละคนแบบนี้” พลัน ห้วงคิดของนทีก็หวนกลับไปที่เรื่องเล่าจากปากคำทางโทรศัพท์ของพากย์ ในวันที่เขาหายตัวไปนั้น พากย์บอกว่าเขาได้ไปทำการสืบหาข้อมูลเรื่องนายจอนจากชาวบ้านละแวกใกล้เคียงบ้านของสัปเหร่อจ้อยที่อำเภอเมืองประจวบคีรีขันธ์ เพื่อนบ้านเหล่านั้นบอกว่านายจอนได้ออกจากคุกและกลับมาตายที่บ้านหลังนั้นตั้งแต่ปีที่แล้วหลังจากพบว่าพ่อของตนเองได้เสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็งตับก่อนที่เขาจะพ้นโทษครึ่งปี บ้านของสองพ่อลูกกลายเป็นบ้านร้าง แต่ถึงกระนั้น พากย์ก็ยังเดินกลับมาที่รถ ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกและทำให้ตัวเองล่องหน ก่อนจะปีนรั้วบุกเข้าไปสำรวจหาหลักฐานในอาณาเขตของบ้าน ทว่าพากย์ก็พบว่าตนเองกำลังเสียเวลาเปล่า ภายในบ้านไม้สภาพทรุดโทรม ไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลยนอกจากเศษฝุ่นบนพื้นและหยากไย่บนเพดาน ดังนั้น หลังใช้เวลาไปกับความว่างเปล่าร่วมสี่สิบห้านาที พากย์ก็ปีนรั้วกลับออกมาที่รถ จัดการสวมใส่เสื้อผ้าให้ตัวเองและขับรถออกมา ตั้งใจว่าจะโทรศัพท์หานทีกับอลิสาทันทีที่กลับถึงบ้านพักของตัวเองที่อำเภอเมืองเพชรบุรี แต่พากย์ขับออกจากบริเวณที่ตั้งบ้านเก่าของนายจอนได้ไม่ถึงสิบกิโลเมตร เขาก็พบว่ามีรถกระบะโหลดเตี้ยเหมือนรถที่บรรดาคนรวยชอบแต่งซิ่งเพื่อแข่งบนถนนหลวงคันหนึ่งขับตามหลังมาไม่ห่าง รถคันนั้นดับไฟหน้าอำพรางมากับความมืดมิดยามย่ำค่ำ พากย์จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นมาก่อน และก่อนที่พากย์จะทันได้เพิ่มความเร็วขับหนีไปข้างหน้าซึ่งเป็นทางคดเคี้ยวขนาบข้างด้วยป่าเขา ปืนกระบอกหนึ่งก็ยื่นออกจากรถกระบะโหลดเตี้ย มันยิงกระสุนใส่ล้อหลังรถของพากย์ เมื่อล้อยางระเบิดอย่างกะทันหัน รถของพากย์จึงเสียหลักพุ่งเข้าข้างทางเหมือนชะตากรรมที่นทีกับอลิสาต้องเผชิญ แต่โชคดีที่พากย์ไม่ได้บาดเจ็บมากเพราะขับมาในความเร็วค่อนข้างช้า เขาทราบว่าไม่สามารถหนีรอดได้ในเวลาเช่นนี้ เลยตัดสินใจระหว่างที่ไอ้ฆาตกรจอดรถเพื่อลงมาดูเขา ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดซุกไว้ใต้เบาะและรวบรวมพลังนั่งล่องหนอยู่หลังพวงมาลัย ขณะที่ไอ้ฆาตกรเปิดประตูรถออกนั้น พากย์อยู่ห่างจากมันชนิดหายใจรดหน้ากัน ความตื่นเต้นทำให้พากย์ต้องกลั้นหายใจเพื่อไม่ให้ไอ้ฆาตกรสัมผัสถึงสิ่งมีชีวิต ทุกอย่างคงง่ายขึ้นหากว่าไอ้ฆาตกรจะไม่ใส่หมวกไอ้โม่งปิดบังใบหน้า เหลือเพียงลูกตาสองข้างเท่านั้นที่เบิกโพลงด้วยโทสะเมื่อพบความว่างเปล่าภายในรถ ซึ่งในจุดนี้ทำให้พวกเขาได้รู้ว่า ไม่ว่าไอ้ฆาตกรจะมีความสามารถพิเศษอะไร แต่อย่างน้อยความสามารถของมันก็ไม่ได้ช่วยให้มันมองเห็นมนุษย์ล่องหนได้เลย ไอ้ฆาตกรกระแทกประตูรถปิด เงยหน้าสบถและกราดมองไปที่ป่าสองข้างทาง มันยืนอยู่ตรงนั้นคล้ายลังเลใจว่าจะออกตามหาพากย์หรือจะกลับขึ้นรถหนีเข้าสู่ความมืดมิดที่ไร้ตัวตนของมันดี ไอ้ฆาตกรฉลาดพอที่จะเลือกอย่างหลัง มันเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไป พากย์รีบโทรศัพท์แจ้งตำรวจและกลับคืนสู่สภาวะกายปกติทันที แต่การล่องหนติดๆ กันเป็นเวลานานนั้นก็ทำให้เขาสูญเสียเรี่ยวแรงแทบหมดสิ้น พากย์หมดสติไประหว่างพูดคุยโทรศัพท์กับตำรวจ นั่นทำให้พวกตำรวจคิดว่าโทรศัพท์ของพากย์เป็นโทรศัพท์ก่อกวนที่วันๆ หนึ่งมีคนพิเรนโทรเข้ามาปั่นหัวตำรวจเป็นร้อยสาย ตำรวจนายนั้นจึงวางสายและลบเรื่องของพากย์ออกจากสมองตนเองอย่างไม่ใยดี ดังนี้แล้ว กว่าที่จะมีคนมาพบรถของพากย์ มันจึงเป็นเวลาที่เชื่องช้ากว่าที่ควรจะเป็น พากย์สลบไปสามวันสองคืน – ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติสำหรับการใช้พลังเกินตัว – เขาตื่นขึ้นมาและได้ทราบข่าวการประสบอุบัติเหตุของนทีกับอลิสา พากย์ติดต่อมาทางพ่อของนทีเพื่อถามอาการของเพื่อนรัก แต่กลับถูกตอบรับด้วยคำขาดว่าห้ามพากย์ติดต่อนทีอีก พากย์เข้าใจดีว่าครอบครัวของนทีคงเสียใจมากและไม่อยากให้ลูกชายเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตั้งแต่นั้นมา พากย์ก็ดำเนินการสืบเรื่องฆาตกรนักข่มขืนศพผู้ลึกลับด้วยตัวเองเพียงคนเดียว แต่พากย์ก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเช่นเดียวกับฝั่งตำรวจ “ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผมมองข้ามไป” นทีโพล่งขึ้นอีกครั้งหลังโต๊ะทานอาหารถูกความเงียบยึดครองหลายนาที “แต่ให้ตายสิ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร ไอ้ฆาตกรนั่นมันรอบคอบมาก รถที่มันใช้ขับไล่ยิงพากย์กับขับไล่ยิงผมเป็นรถที่มันขโมยมาทั้งสองคัน รถทั้งสองคันนั้นถูกพบว่ามันนำไปทิ้งไว้ในป่าที่ห่างไกลผู้คน ไม่มีรอยนิ้วมือหรือเส้นผมที่จะสาวไปถึงตัวมันแม้แต่อย่างเดียว ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมงานของพวกตำรวจถึงไม่คืบหน้าไปไหนเลย” “ก็อย่างที่ฉันเคยบอกแหละ เป็นตำรวจมันไม่ได้ง่ายและเท่อย่างที่คิด” ลลิตาตอบ เธอเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตามสบาย ไม่เหมือนตอนที่สวมเครื่องแบบพยาบาลซึ่งมักจะนั่งหลังตรงอยู่เสมอ นทีมองใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของเธอ ก็นึกขึ้นได้ถึงแหวนทองบนนิ้วนางข้างซ้าย เขาถามโดยไม่ได้คิดอะไร “คุณแน่ใจนะว่าจะค้างที่นี่ตามการว่าจ้างของครอบครัวผม? ถ้าไม่สะดวกล่ะก็ ผมอนุญาตให้คุณเดินทางกลับได้เลยแล้วค่อยมาทำงานต่อตอนเช้า ผมรับรองว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร” ลลิตาเลิกคิ้ว “ทำไมหรอคะ?” “เปล่า” นทีปั้นยิ้ม “ผมแค่เป็นห่วง กลัวคุณจะมีปัญหากับเจ้าของแหวนบนนิ้วเท่านั้น” นัยน์ตาของหญิงสาวหม่นหมองลงแวบหนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่อเธอตอบ “ไม่หรอกค่ะ เขาทราบดีว่ามันเป็นงาน” นทีจ้องมองเธอแต่ไม่พูดอะไร เขานึกไม่ออกว่าจะมีผู้ชายคนไหนบนโลกนี้ที่จะยอมเข้าใจอย่างที่เธอบอกว่านี่คืองาน...งานที่ต้องมาดูแลผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ญาติพี่น้องของเธอ ถึงแม้มันจะเป็นการดูแลที่แลกมากับเงินก็ตาม แต่กับการที่ให้ค้างคืนที่บ้านเลยแบบนี้ ถ้าเป็นตัวเขาเอง นทีก็ไม่ยอมเข้าใจหรอก ความจริงแล้ว ในตอนแรกนทีลำบากใจมากกับการมีพยาบาลส่วนตัวเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยและอายุใกล้เคียงกับเขา อีกทั้งเธอยังเคยเป็นเพื่อนร่วมงานของอลิสามาก่อน มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกเก้อกระดากบางอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ นทีคิดว่าหากเปลี่ยนให้ลลิตาเป็นพยาบาลอาวุโสที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเขา เขาคงสบายใจกว่าหลายเท่า แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกดีที่พยาบาลประจำตัวของเขาคือเธอ นั่นเป็นอีกข้อที่เขาไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าทำไม นทีเหลือบตามองนาฬิกาที่ปรากฏบนหน้าจอโน้ตบุ๊ก หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว ตามตารางปกติขณะนี้เขากำลังเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายก่อนทานอาหารค่ำ โดยมีพ่อหรือไม่ก็น้องสาวเป็นผู้ช่วยเหลือ แต่สงสัยวันนี้เขาคงต้องลองทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวเป็นครั้งแรก โชคดีที่หมดเวลางานของลลิตาไปแล้ว เธอคงไม่มาวุ่นวายกับเขาอีก “หิวมื้อค่ำหรือยังคะ?” ลลิตาโพล่งถาม ทำลายความเงียบด้วยเสียงราบเรียบ “ก็นิดหน่อย” นทีตอบ ระลึกได้ว่าถึงเขาบอกว่าไม่หิว แต่เธอก็ต้องหาอะไรให้ตัวเองกินอยู่แล้ว นอกจากนี้ก็ต้องยอมรับว่าท้องของเขามันเริ่มร่ำร้องเพราะความหิวจริงๆ การใช้งานสมองที่หนักหน่วงผลาญพลังงานได้ไม่น้อยกว่าการใช้แรงงานทางกายเลยในความรู้สึกของเขา ยี่สิบนาทีให้หลัง เอกสารบนโต๊ะอาหารเบื้องหน้าก็ถูกรวบรวมเป็นปึกลงในกล่องกระดาษที่นำไปเก็บไว้บนหัวเตียงนอนตามความต้องการของนที เขาคิดว่าหลังทานอาหารค่ำเสร็จ ก็เป็นเวลาส่วนตัวอย่างแท้จริงที่เขาจะได้อยู่กับพวกมันตามลำพัง ชายหนุ่มหวังว่าความสันโดษและเงียบสงบจะสามารถทำให้เขามองเห็นสิ่งที่สะดุดใจเขา สิ่งผิดปกติที่ซ่อนตัวอยู่ในความปกติของการฆาตกรรมประกายรุ้งกับอลิสาและอาจจะรวมถึงเหยื่อรายอื่นๆ นทีกำลังมองหาจุดเชื่อมโยงในแรงจูงใจของฆาตกรนักข่มขืนศพ เขากำลังมองหาตัวตนของมัน เขากำลังมองหาข้อบกพร่องที่มันทำผิดพลาดซึ่งจะทิ้งเบาะแสให้เขาหาตัวมันพบ แต่เมื่อมื้อค่ำผ่านพ้นไป นทีได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนตามลำพังดั่งที่ใจอยาก เขาจัดการเข็นตัวเองเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนหนึ่งกับขันพลาสติกหนึ่งใบ นำผ้าชุบน้ำให้ชุ่มแล้วใส่ในขันพลาสติก วางมันบนตักและเคลื่อนวิลแชร์กลับมาเทียบข้างเตียง หมดเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกับการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ หลังขึ้นมานั่งบนเตียงนอน กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม นทีอนาถใจกับตัวเองที่ต้องตกอยู่ในชะตากรรมของคนพิการอย่างนี้ แต่เขาก็พยายามลบความรู้สึกนั้นออกไปด้วยการเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่เหล่าเอกสารการฆาตกรรม ทว่าเขากลับไม่พบสิ่งที่ต้องการเลยสักอย่าง ทั้งความผิดปกติที่ยังคงเป็นปริศนาต่อไป ทั้งจุดเชื่อมโยงของเหยื่อแต่ละคนที่ยังมองไม่เห็นและข้อบกพร่องของฆาตกรที่หาไม่เจอ ความรู้สึกทั้งหลายแหล่กำลังรวมตัวกันและกลั่นออกมาเป็นความท้อแท้ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนโดยมีเอกสารเกลื่อนอยู่บนเตียงเพราะไม่สนใจเก็บรวบรวมเข้าที่อีกแล้ว เขาสอดมือเข้าไปใต้ศีรษะและใช้มันหมุนแทนหมอน ก่อนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่กำลังแสดงภาพของท้องฟ้ายามราตรีเหนือสนามหญ้าหน้าบ้านของเขา หมู่ดาวนับล้านกำลังกระพริบกันอยู่บนนั้น ความทรงจำของเขากระตุกวูบกลับไปสู่คืนหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อน ตอนนั้นชีวิตของทุกคนยังเรียบง่าย สุขสบาย และสนุกสนาน มันเป็นงานเลี้ยงรุ่นโรงเรียนมัธยมของพวกเขา บรรยากาศทุกอย่างครื้นเครงปรีเปรมหัวใจ การอาละวาดของไอ้ฆาตกรโรคจิตยังไม่มีวี่แววว่าจะอุบัติขึ้น มันเป็นคืนที่นทีรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิต เดินเข้าไปสารภาพรักกับประกายรุ้ง... นทีหลับตาลง ปิดกั้นความทรงจำที่ปรากฏต่อจากนั้น แต่ภาพที่ปรากฏขึ้นมาแทน กลับเป็นภาพที่เลวร้ายยิ่งกว่า ศพเปลือยเปล่าที่ผ่านการชำเราอย่างทารุณของประกายรุ้งถูกพบที่หาดพันดาว ภาพของพากย์ อลิสาและตัวเขาเองยืนรวมอยู่ในกลุ่มไทยมุงนอกเชือกกั้นสีเหลืองผุดวาบชัดเจน นทีเห็นตัวเองกำลังกลั้นน้ำตา มีอลิสาซบหน้าลงบนไหล่ของเขาอย่างหาที่พึ่งพิงพร้อมกับร้องไห้ ส่วนมือของพากย์ก็เอื้อมมาลูบไหล่ของอลิสาอีกทอดอย่างพยายามให้กำลังใจ สายตาของพวกเขาทั้งสามคนก็เช่นเดียวกับสายตาของไทยมุงคนอื่นๆ ไม่มีสิ่งใดให้มองอีกแล้วนอกจากภาพความน่าสลดใจภายในเขตเชือกกั้น พ่อแม่ของประกายรุ้งกำลังคุกเข่าข้างศพและโอบกอดกันและกันขณะเจ้าหน้าที่แพทย์ชันสูตรตรวจดูสภาพศพเบื้องต้น... นทีบอกตัวเองให้ลืมภาพนั้นซะ ความมืดมิดเข้าครอบคลุมภาพในห้วงคำนึงอีกครั้ง แต่มันก็ถูกแทนที่ด้วยภาพอันแสนทารุณจิตใจที่ไม่ได้เลวร้ายน้อยกว่ากันเลย มันเป็นภาพศพของอลิสา เพื่อนสนิทที่มีแต่ความปรารถนาดีให้เขามาตลอดชีวิต ใบหน้าที่เคยสวยใสตามแบบฉบับสาวหวานผู้เรียบร้อยบิดเบี้ยวผิดรูปจากกำปั้นหรืออุปกรณ์ทรมานอย่างอื่นก็สุดจะรู้ ริมฝีปากที่เย็บปิดถูกแต่งเติมสีแดงสดด้วยลิปสติก ดวงตาเบิกโพลงเพราะปราศจากเปลือกตา คราบเลือดที่แห้งเกรอะทั่วหน้าได้รับการกลบโดยเครื่องสำอางที่เห็นได้ชัดว่าไอ้ฆาตกรเป็นคนลงมือแต่งให้ด้วยความสะใจก่อนจะนำศพมาทิ้ง แม้นทีจะไม่ได้เห็นสภาพศพของจริงด้วยสองตาของตนเอง แต่ในปัจจุบันทุกอย่างค้นหาได้ในอินเตอร์เน็ต มีภาพใบหน้าและสภาพศพเหยื่อทุกรายของไอ้ฆาตกรจิตวิปริตนักข่มขืนศพเต็มไปหมด อลิสาคือหนึ่งในนั้นที่เขาคลิกดูด้วยความขมขื่น เธอคงไม่เจอชะตากรรมอย่างนี้ถ้าไม่เดินทางไปพร้อมกับเขาในเย็นวันนั้น ชายหนุ่มลืมตาขึ้น สูดหายใจลึก ความท้อแท้เริ่มกลั่นตัวออกมาเป็นความกระตือรือร้นที่จะแก้แค้น ไอ้ฆาตกรนักข่มขืนศพ ไม่ว่าตัวจริงของมันจะเป็นใคร แต่มันได้สังหารหญิงสาวที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาไปถึงสองคน นทีขอให้คำสาบานกับตัวเองไว้ตรงนี้เลยว่า หากเขายังคงมีชีวิต เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อลากคอไอ้โรคจิตคนนั้นออกมาจากเงามืดให้ได้ แม้ว่าการทำอย่างนั้น อาจจะต้องแลกด้วยลมหายใจทั้งหมดที่เขามีเหลืออยู่ก็ตาม --------------------------------------------- To Be Continue... Episode 3 Is Coming In Tuesday! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 17:38:03

ความคิดเห็นที่ 2 ทักทาย ทักทาย ทักทาย มาถึง Episode 2 กันแล้วนะครับ ยังไม่ได้ทักทายทุกคนที่เข้ามาทักกันในกระทู้ที่แล้วเลย ยังไงก็ขอนำมาตอบในกระทู้นี้เลยนะครับ อ้อ ต้องไม่ลืมขอบคุณกิฟท์จากเพื่อนๆ พี่ๆ ผู้ใจดีเหล่านี้ด้วยครับ  อ.สามปอยหลวง, พี่รุริกะ, คุณมาโซคิส, เจเจ้บก.สไนเปอร์ Sniper-1500watt, คุณ *\viki/*, คุณ ravio, คุณกุหลาบมอญ, คุณ kiwi@eve, คุณ oxygen2me, อ.จี GTW, พี่กาปอมซ่า, พี่zoi, และคุณ tiNgrOyArrAi(ชื่ออะไรเอ่ย อ่านยากจัง แหะๆ) คุณมาโซคิส วันศุกร์มาแล้วคร้าบบบ ขอบคุณที่ทักทายกันครับผม บก.สไนเปอร์ มาแว้วว์ อย่าลืมมาอ่านนะฮ้าฟฟฟว์ ปล.ในชปล.รอบหน้า อยากให้เสือใต้เจอใครดีอ่ะเจ้? อาจารย์จี ขอบคุณครับอาจารย์ คอนเซ็ปต์ของผมพอดีเลยครับ น่ากลัวและรุนแรง ^^ พี่กาปอม ทู้นี้ขออะไรก็ได้ที่กินแล้วตาสว่างหน่อยครับพี่ปอม ช่วงนี้เป็นไรไม่รุ ตาปรือตลอดเรยยย พี่รุริกะ นั่นสิครับ จะโหดไปไหนไม่รู้ แต่รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มชอบขึ้นมาแล้วด้วยฮะ โฮะๆๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 17:38:51

ความคิดเห็นที่ 3 T T ไอจอนไม่ใช่ฆาตกร แล้วมานเป็นผู้ใด ตามลุ้นต่อไป .. มีพลังวิเศษยังมีข้อจำกัดอีกเนอะ (ว่าแล้วอยากมีบ้าง) 55 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 18:16:33

ความคิดเห็นที่ 4 ฮึ่ม!!!! จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 19:06:24

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ^ ^ นี่ไงเจอแล้ว!!! ฆาตกรต่อเนื่อง!!!  ไม่ใช่ใครที่ไหน 555 คุณทะเลเดือดบอกนทีจัดการโลดค่ะ เอิ้กๆ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 19:14:29

ความคิดเห็นที่ 6 ^ แหม อุตส่าห์ปิดบังความจริงมาตั้งนาน ความลับแตกจนได้เราT_T จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 19:17:34

ความคิดเห็นที่ 7 อร๊ายยยยย >,.< ไม่จบอีก จะหักมุมอีกป่าวเนี่ย ชักจะไม่ไว้ใจ ... รอวันอังคารใจจดใจจ่อ จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 03:18:04

ความคิดเห็นที่ 8 เคยอ่านบทความอันหนึ่งบอกว่า . . . คนที่เป็นฆาตกรนั้น มักมีความหลังที่น่าสงสาร . . . มาจากครอบครัวที่ทำร้ายเขามาแต่เยาว์วัย . . . มาจากสภาพแวดล้อมที่แย่ๆ . . . . จัดให้ น้องทะเล นะ . . . เครื่องดื่มที่ดื่มแล้วตาสว่างแน่นอน  ถ่ายไว้หลายมุม . . . แต่พี่ว่ามุมนี้สวยสุดอ่ะ   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 17:42:24

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งมีโอกาสได้อ่านค่ะ สนุกดี ลึกลับดี เดี๋ยวไปอ่านเรื่องก่อนหน้าด้วย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 01:02:37

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 14:50:58

ความคิดเห็นที่ 11 ติดใจการเขียนแนวนี้แล้วสินะๆ จากคุณ : via iPad (รุริกะ) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 21:46:28

ความคิดเห็นที่ 12 หายไปนาน จนลิมมาอ่านเลยค่ะ ขอติดตามก่อนนะคะ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 13:52:47