ความคิดเห็นที่ 1 พอขับรถไปได้ซักระยะ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าต้องแวะปั๊มน้ำมันซักหน่อย  เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมที่จะเดินทางไกล  “ที่รัก  เดี๋ยวเราแวะปั๊มกันก่อนดีไหมจ้ะ”  เขาเงียบไปซักพัก “ คือผมหิวกาแฟน่ะ” “ดีเหมือนกันค่ะที่รัก  ฉันก็กำลังคิดอยากกินสาหร่ายทอดอยู่พอดี” “เอ๊ะ! เมื่อเช้าคุณก็กินไปแล้วไม่ใช่หรือคะ” เธอเสริม “ไม่รู้สิ...ผมยังอยากกินอีกซักแก้ว” เขาโกหกเธอ ที่จริงก่อนที่ถึงทางเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันประมาณร้อยเมตร  มีเสี้ยวของความคิดหนึ่งแว๊ปขึ้นมาในหัวของเขา  มันเป็นเสี้ยวความคิดที่พิเรนๆที่กระโดดออกมาจากจิตใต้สำนึก  ในระหว่างขับรถเขามัวแต่คิดว่าคืนนี้เขาจะร่วมรักกับเธอยังไง  ให้เธอมีความสุขและหฤหรรษ์สมกับที่ได้เขาเป็นผัว  เขาจะต้องทำให้เธอได้เห็นขุมพลังแห่งชายชาตรี ด้วยลีลาแบบสุดเหวี่ยง   ท่า “ขาพาดคอ”  ท่านี้ติดอยู่ในใจเขามานานเขายังไม่เคยใช้มันกับเธอ เขาจะเลือกมันมาเป็นท่าเผด็จศึก  เขาอยากทำให้เธอประทับใจและตราตรึง ราวกับอยากจะบัญญัติคำว่า “ผัว” เข้าไปในพจนานุกรมของเธอ ดังนั้นมันเลยทำให้เขาลืมตัวเลี้ยวรถเข้าปั๊มเพื่อซื้อถุงยางอนามัย  ความคิดที่ว่านี้  มันเกิดขึ้นเพราะความเคยชินจากครั้งในอดีต   ครั้นจะร่วมรักกับผู้หญิงคนไหนเขาจะต้องพกถุงยางติดตัวไว้เสมอ พอถึงตอนที่เขาพูดกับเธอด้วยประโยคที่ว่า “ที่รัก  เดี๋ยวเราแวะปั๊มกันก่อนดีไหมจ้ะ”   วินาทีเดียวกันที่เขาเงียบไปนั้น  เขาก็คิดขึ้นได้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขาและความคิดที่จะซื้อถุงยางก็สลายไป  เขาจึงแก้ตัวกับเธอว่าเขาอยากกินกาแฟ แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 18:07:27 จากคุณ : Peace brother เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 21:49:18

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากที่เขาเปิดประตูรถและก้าวออกมา  เขาไม่ทันสังเกตว่า  มีชายสองคนในชุดดำสวมหมวกกันน็อคเต็มใบขี่มอไซค์ตามเขามา  พอเขาปิดประตูรถและหันหลังกลับ  เขาก็ประชันหน้ากับชายชุดดำและหมวกกันน็อคเต็มใบนั่น  มันเป็นช่วงวินาทีที่สร้างความงุนงงให้เขาได้ครู่หนึ่ง   ก่อนจะงุนงงต่ออีกครู่  ด้วยภาพที่เขาเห็นชายนั่นยื่นปากกระบอกปืนมาที่เขา  ความงุนงงทำให้เขายืนนิ่ง ยังไม่ทันที่สมองจะประมวลภาพและวิเคราะห์ออกมาว่า  ภาพตรงหน้านั้นเป็นสิ่งอันตราย เพื่อจะสั่งการให้เขาวิ่งหลีกหนีไป  เสียงปืนก็ดังขึ้น นัดแรกมันพุ่งมาที่หน้าอก  ตามด้วยนัดสองที่ท้อง ห่างกันแทบจะไม่ถึงวินาที  ร่างเขาร่วงลงพื้น คนร้ายขี่มอไซค์หลบหนีไป ยัง! เขายังไม่ตาย แต่ก็อีกในไม่ช้าหรอก เขานอนกลิ้งตะเกียกตะกายไปกับกองเลือดที่พื้น  มือเขากวาดไปตามพื้นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย  ดวงตาที่อ่อนระโหยโรยแรงกวาดไปรอบๆ เพื่อหาบางสิ่งบางอย่างที่จะเป็นผู้ที่มายื้อชีวิตเขาไว้  แต่ก็ไม่พบ แม้กระทั่งรถ พอร์ช คันละสิบสองล้าน  ที่เขาต้องลำบากลำบนและเอาหยาดเหงื่อและศักดิ์ศรี แลกมา  ต้องโกงกินและหักลังคนมานักต่อนัก ตอนนี้เขาไม่เห็นความมีประโยชน์ของมันอีกต่อไป  มันเป็นเพียงเศษเหล็กรูปร่างป้อมๆกองหนึ่งเท่านั้นเอง  เขากวาดสายตาต่อไปอีก แต่ก็ไม่พบอะไรเลย  ที่จะเป็นสิ่งที่มีค่าพอจะให้  ความหมายต่อชีวิตเขา แม้กระทั้งเมียเขาภาพจินตนาการที่กำลังเริงรักกับเธออย่างเปรมปรีดิ์ ด้วยท่า "ขาพาดคอ" เสียงครางกระเส่าของเธอ   "โอ้ช่างเป็นจินตนาการที่กระจอกง่อยเหลือเกิน"...เขาครวญในใจ ทุกคนที่มุงดูเขากำลังเกลือกกลิ้งอย่างหน้าอนาถ เขามองเขาไปในสายตาคน  เหล่านั้น  อ้อนวอน ไม่มีใครซักคนที่จะช่วยอะไรเขาได้ เมียเขา เด็กปั๊ม คนแก่ คนหนุ่มสาว ทุกคนเป็นแค่คนแปลกหน้า  ที่ถึงเวลาเขาตายไปคนพวกนี้ก็จะลืมเหตุการณ์ในวันนี้ เหมือนกับเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งของเขา   ยังมีพวกของอร่อยๆในร้านค้า ขนมอาหาร กระป๋องเครื่องดื่ม ที่เขาเหลือบไปเห็น  ความหิวกระหายของคนเรา  ทุกสิ่งรอบตัวเขาตอนนี้ช่างไร้ค่า แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 18:07:51 จากคุณ : Peace brother เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 21:50:06

ความคิดเห็นที่ 3 ทันใดนั้นเสียงกรี๊ดร้องก็ดังลั่น ภรรยาเขาวิ่งมาประครองร่างเขาขึ้น  และก็กุมมือที่กำลังไขว่คว้าอย่างไร้ทิศทางของเขาไว้แน่น นาฬิกาโรเล็กซ์ เอ็กซ์โพลเรอร์ เรือนละสองแสนสี่บนข้อมือเขา ตอนนี้มันเป็นเพียงเศษโลหะบ้าๆที่ถ่วงแขนเขาไว้  เพื่อให้เขายกแขนขึ้นอย่างลำบากแค่นั้นเอง  เขาเกลือบจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำแต่ก็ไม่สามารถทำได้  นาฬิกา รถ เสื้อผ้า เครื่องสนิม พิมพาภรณ์ทั้งหลาย ที่เขาสู้มาทั้งชีวิต ก็เพื่อสิ่งที่ไร้ค่าพวกนี้เองน่ะหรือ ชีวิตช่างเบาหวิวเหลือเกิน เขาหนาว ทำไมถึงรู้สึกหนาวขนาดนี้  แม้กระทั่งความอบอุ่นจากมือของหญิงผู้เป็นภรรยาสุดที่รัก  และเสียงร้องจำเลียงของเธอ กู่ก้องขึ้น “ที่รักคุณต้องไม่เป็นอะไรไปนะ”  เพื่อพยายามขอยื้อชีวิตเขาให้นานเท่านาน  หยดน้ำตาใสราวกับแก้วเจียรนัย บนใบหน้าที่งดงามปานนางฟ้า  สิ่งเหล่านี้  ก็มิอาจเพียงพอเพื่อจะให้ไออุ่นตามที่เขาต้องการได้ แล้วความรู้สึกสำนึกถึงถิ่นที่เขาจากมาก็แว๊ปขึ้นในหัว  เขากำลังคิดหา  สิ่งที่จะให้คุณค่าและความหมายต่อเขาในยามตาย  แต่มันก็ไม่มี มันไม่เคยมีเลย  จะมีก็เพียงแต่สิ่งที่ให้คุณค่าและความหมายในยามเกิด  หรือสิ่งที่ทำให้เขาได้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ เขาคิดถึงแม่  เขาอยากกลับบ้านไปหาแม่   อยากกราบเท้าแม่ อยากกอด อยากทำอะไรหลายอย่างที่เขาไม่ได้ทำ ในชั่วขณะนั้นน้ำตาเขาก็ไหลออกมาเพราะเขาสำนึกขึ้นมาได้ว่า  อีกไม่ถึงอึดใจเขาจะต้องจากแม่ไปโดยไม่ได้กล่าวลา  เขาอยากให้มือที่กุมมือเขาอยู่นี้ เป็นมือของแม่  อยากให้อ้อมกอดที่กอดเขาอยู่เป็นอ้อมกอดของแม่  อยากให้ญาติพี่น้องนั่งล้อมวงและปลอบประโลมเขา  เขาคิดถึงคนเหล่านี้ คนที่เคยเลี้ยงดูเขา คนเคยทำดีต่อเขาในยามเขาเป็นเด็ก  แต่ที่ผ่านมาเขากลับไม่เคยเหลียวแลคนเหล่านี้ไม่แต่นิด แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 18:08:10 จากคุณ : Peace brother เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 21:51:23

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพในความทรงจำของเขาตั้งแต่เล็กจนโตถูกกรอด้วยความเร็วกว่าหนึ่งแสนเท่  ของการดูหนังแบบปกติเพื่อพยายามหาภาพที่สวยงาม  และเพียงพอที่จะให้ความหมายต่อการตายของเขา  และมันก็หยุดอยู่ที่ความทรงจำหนึ่ง เมื่อเขายังเป็นเด็ก  ก่อนที่พ่อแม่จะแยกทางกัน พ่อกับแม่พาเขาและน้องนั่งซ้อนมอไซค์อัดสี่เพื่อไปเล่นน้ำในหนองแห่งหนึ่ง  ถึงจะเป็นมอไซค์สองจังหวะเก่าๆแต่มันก็พาเขาและครอบครัวไปถึงที่หมายได้ สบายๆ มันเป็นบ่ายแก่ๆที่อากาศเย็นสบายๆเหมือนวันนี้ เขาเล่นน้ำพร้อมครอบครัวอย่างมีความสุข พ่อคิดอะไรสนุกๆขึ้นมา  ซึ่งถูกใจเขามาก  โดยให้เขาใช้เท้าเยียบไปที่มือของพ่อ จากนั้นพ่อก็จะดันตัวเขาขึ้นไปบนอากาศแล้วตกลงมาใส่น้ำ  มันสนุกจนเขากับน้องต้องแย่งกันเพื่อที่จะได้เล่นสนุกๆอีกเรื่อยๆ  แล้วเขาก็แอบเห็นพ่อวิดน้ำใส่แม่เหมือนพระเอกและนางเอกในละคร แม่ดุพ่อว่า “เล่นเป็นเด็กไปได้” วินาทีที่ได้ยินแบบนั้นเขามีความสุขเหลือเกิน  เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรที่สวยงามเช่นนี้ในชั่วชีวิตของเขา  จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นมาบนฝั่ง มีรถขายน้ำแข็งใสผ่านมาพอดี เขาบอกพ่อว่าอยากกิน  และพ่อก็ถามเขาว่าเอาสีอะไร  เขาตอบว่าสีแดง เพราะเขาชอบสีแดง  และสีอื่นก็รสชาติไม่ถูกปากเขา ดั้งนั้นพ่อเลยซื้อมาแต่สีแดงสี่ถ้วย เป็นเงินเพียงแค่ยี่สิบบาท  เขาหัวเราะคิกๆชอบใจ  เมื่อเห็นพ่อและแม่กินอะไรเหมือนอย่างเด็กๆก็เป็นด้วย  และทุกคนก็กินมันอย่างหิวกระหายและเอร็ดอร่อย  ราวกับว่ามันวิเศษวิโสอะไรขนาดนั้น  และเขาคิดว่าน้ำแข็งใสถ้วยนั้น  เป็นน้ำแข็งใสที่อร่อยที่สุดเท่าทีเขาเคยกินมา แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 18:08:28 จากคุณ : Peace brother เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 21:52:05

ความคิดเห็นที่ 8 บรรลุตอนใกล้ตาย แต่สายไปเสียแล้ว สรรพสิ่งที่ดิ้นรนแสวงหา สุดท้ายไร้ค่า จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 23:23:11

ความคิดเห็นที่ 9 จบแล้วหรือเปล่าคะ? ถ้าใช่ก็นับว่าห้วนไปสักนิดเพราะตอนนี้เหมือนกับยังจมอยู่ในความคิดของตัวละคร น่าจะกลับออกมาในโลกจริงอีกทีหนึ่งเพื่อเก็บรายละเอียดว่าเป็นไงต่ออ่ะค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 00:12:44

ความคิดเห็นที่ 10 กำโพสหายครับ ผมโพสไว้จบแล้วนะ ไม่รู้ทำไมถึงหาย ผมโพสอีกหลายกระทู้ละครับ จนปัญญาจริงๆขอเชิญตามไปอ่านเต็มๆได้ที่นี่นะครับ http://rangefinder87.tumblr.com/post/37480988741 ผมแก้คำผิดและเพิ่มเนื้อหาใหม่บางส่วน ขอบคุณมากที่ติดตามครับ แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 55 16:44:01 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 55 17:55:23 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 55 17:53:59 จากคุณ : Peace brother เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 17:51:20

ความคิดเห็นที่ 11 T T จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 20:55:02