ความคิดเห็นที่ 1 “โอ๊ย!” เสียงร้องลั่นของอดิรุจที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ศาลาริมน้ำ ภายในบ้านกิตติโยธิน ทำเอาบรรดาเด็กรับใช้ที่อยู่ระแวกนั้นชะเง้อคอมองด้วยความตกใจ แต่พอเห็นว่าผู้ที่ประทุษร้ายเจ้านายตัวเองเป็นใคร ความสนใจเลยหมดไปโดยปริยาย ส่วนอดิรุจที่หันไปเจอคนแผ้นศรีษะก็ร้องประท้วงทันที “ไอ้รัก ไอ้บ้า ฉันยังเจ็บอยู่นะ ตีซะแรง ถ้าฉันความจำเสื่อมแบบยายโมขึ้นมาแกจะว่าไง” “ว่าไงรึ ก็ดีใจไงวะ”ดนุนัยว่า เดินไปนั่งบนพนักไม้ฝั่งตรงหน้า แล้วหันมาทำตาขวางอย่างเอาเรื่อง “ถึงจะรับปากหนูโมไปแล้วว่าจะไปแผ้นกบาลแก แต่พอเจอตัวแล้วอดไม่ได้ ขอสักทีแล้วกัน” อดิรุจได้แต่ทำเสียงฮึดฮัด เพราะรู้ดีแก่ใจว่าถ้าดนุนัยกลับมา เขาต้องโดนเล่นงาน ไม่ตบศรีษะก็คงได้โดนลูกเตะ ดีที่มันเลือกอย่างแรก แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ก็น่าจะลดความแรงลงสักหน่อย “เออ ฉันผิดเอง”เขายกมือขึ้นลูกศรีษะ “ดีที่น้องอาการครบสามสิบสอง ไม่อย่างนั้นฉันคง...”พูดได้แค่นั้นแล้วก็นิ่งเงียบ เพราะไม่กล้าคิดต่อว่าถ้าน้องสาวคนเล็กเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะทนแบกรับความทุกข์นั้นไหวหรือไม่ ดนุนัยหรี่ตามองเพื่อน เอ่ยเสียแข็ง “ที่ฉันฉลองใส่แกไปหนึ่งทีไม่ใช่เพราะแกขับรถประมาท แต่เป็นเพราะไอ้ท่าทางหงอยๆ เหมือนหมาโดนเจ้านายดุนี่ต่างหาก”เขาว่า ขณะที่อีกฝ่ายหันควับกลับมามองทันทีที่ได้ยินว่าตนถูกนำไปเปรียบเทียบกับหมา “ก็มันจริงนี่หว่า เป็นทหารซะเปล่าคิดอะไรหยุมหยิมไม่เข้าท่า” “ตกลงว่าจะมาเยี่ยม มาตบหัว หรือมาเทศนาใส่ฉันกันแน่” “ทั้งหมดนั่นล่ะ” อดิรุจผ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง เอ่ยเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นอีกฝ่ายแต่งเครื่องแบบเต็มยศ “จะเข้ากรมฯ รึไง” “อืม ไปรายงานตัว” “อีกวันสองวันฉันไปทำงานบ้างดีกว่า” ดนุนัยสำลักน้ำส้มที่เด็กรับใช้เพิ่งยกมาให้ คิ้วเข้มขมวดยุ่ง “จะบ้ารึไง ขาก็ยังเจ็บ หัวก็มีแผล ไหนจะแผลตามตัวอีก อยู่บ้านพักไปอีกสักอาทิตย์ คอยให้รินมาเยี่ยมไปนั่นล่ะดีแล้ว” “แผนอ้อนสาวมาเป็นชุดโดยไม่ต้องร้องขอเลยนะเอ็ง หัวครีเอ็ทกับเรื่องนี้จริงๆ”อดิรุจแกล้งประชด พลันก็นึกถึงน้องสาวขึ้นมาอีก เลยเอ่ยถาม “แล้วเป็นไง ไปเยี่ยมโมมาแล้ว” “ให้ตอบจริงๆ ใช่ไหม -- ตกใจว่ะ”ดนุนัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอนหลังพิงพนักไม้ด้านหลัง “ตอนฟังจากมิกซ์ทางโทรศัพท์ก็ว่าแย่แล้ว พอเจอตัวเข้ายิ่งแย่ไปกันใหญ่ มันหมือน...เหมือน -- เฮ้อ ไม่พูดดีกว่า” อดิรุจพยักหน้ารับอย่างเข้าใจดี “คงต้องใช้เวลาตามที่พวกหมอๆ เขาว่ากัน แต่จะว่าไปยายโมรุ่นความจำเสื่อมนี่ก็ดีไปอีกอย่างนะ ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ ว่าง่าย สงบเสงี่ยบเรียบร้อยดี” ดนุนัยเองก็เห็นด้วยเช่นกัน ถึงแม้จะขัดใจอยู่บ้างนิดๆ ที่ท่าทางของน้องสาวต่างสายเลือดไม่ได้ติดเขาแจ แถมยังทำกิริยาราวกับเว้นห่างระหว่างเขาอีก แต่โดยรวมแล้วต้องยอมรับว่าหญิงสาวดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นเยอะ “อ้าวพี่รัก กลับมาจากป่าตั้งแต่เมื่อไรค่ะ” ดนุนัยส่งเสียงครางต่ำในลำคอ มองร่างเล็กบางของหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ผมยาวสีน้ำตาลดัดเป็นลอนใหญ่เป็นประกายอยู่กลางแสงแดด “แหม พูดอย่างกับว่าพี่เป็นคนป่า นี่คิดเองเหรอว่าติดเชื่อปากไม่ดีมาจากว่าที่สามีจ๊ะ น้องริน” รสรินวางถาดใส่ขนมสองถ้วยที่ถือมาลงบนโต๊ะไม้ ยิ้มขำ “แล้วพี่รักว่าอย่างริน ความเป็นไปได้ข้อไหนมีมากกว่ากันล่ะค่ะ” “ติดมาจากไอ้แม็ค” “อ้าวเฮ้ย!” “บัวลอยอร่อยๆ ค่ะ”รสรินเอ่ยแทรกขัดคู่หมั้นที่ตั้งท่าร่ายยาว พลางวางถ้วยขนมลงให้กับชายหนุ่มทั้งสอง “ลองชิมให้หน่อยสิค่ะพี่รักว่ารสชาติใช้ได้ไหม รินทำเองเลยนะคะเนี่ย” ดนุนัยตักขนมคำแรกใส่ปาก เคี้ยวไปทำสีหน้าครุ่นคิดไปอยู่ราวห้าวินาทีก็เอ่ยตอบกลับมา “ฝีมือระดับนี้ไม่น่าจะหัดทำครั้งแรกนะ” รสรินยิ้ม “ค่ะ ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้ทำมานานเป็นปี กลัวรสมือจะตกเลยหาคนช่วยชิมให้” คนถูกขอร้องให้ลองรสชาติขนมยิ้มกว้าง “ทำไม จะทำให้ไปให้ผู้ใหญ่ที่ไหนกินรึไง” “ผู้เด็กล่ะสิไม่ว่า” คำตอบของอดิรุจทำเอาคนฟังถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ชักเริ่มตามทุกเพื่อนไม่ทัน “น้องโมบ่นว่าอยากทานน่ะค่ะ รสเลยอาสาว่าจะทำไปให้” ช้อนบัวลอยไข่หวานชะงักอยู่กลางทาง ไม่ได้ส่งเข้าปากที่อ้ารออยู่ “หนูโมบ่นอยากกินบัวลอยไข่หวาน!”ดนุนัยเอ่ยทวนราวกับไม่แน่ใจว่าตนหูฟาดไปรึเปล่า ความมึนงงสงสัยพุ่งขึ้นสูง เพราะตลอดหลายปีที่สนิทสนมกับอรพลิน น้องสาวของเขาคนนี้แทบไม่เคยแตะขนาหวานที่มีส่วนผสมของแป้ง กะทิ น้ำตาล เนย ไข่ ครีม หรือสรุปก็คือ ขนมหวานทุกอย่างนั้นล่ะ ด้วยสาเหตุที่ว่า ‘มีแต่ของทำให้น้ำหนักขึ้นทั้งนั้น’ ‘นานๆ กินสักครั้ง นิดๆ หน่อยๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ’ แต่อรพลินนั้นกลับส่ายหน้า ดวงตากลมโตคู่สวยจ้องมองกลับมาราวกับพี่ชายสุดที่รักเพิ่งทำเรื่องคอขาดบาดตาย ‘เริ่มจากนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็จะกลายเป็นต่อยาว หลออกตัวเองว่าไม่เป็นไรๆ ไม่อ้วน ทั้งที่มันอ้วน’ นั่นล่ะอรพลินที่เขารู้จัก “น้องความจำเสื่อม แกอย่าลืมให้มันบ่อยนักสิ”อดิรุจพูดดักคอ เมื่อเห็นสีหน้าบอกอาการพิลึกพิลั่นของเพื่อนสนิท “ก็...ใช่ ความจำเสื่อม แต่มัน...อย่างกับ”ดนุนัยกลืนคำสุดท้ายลงคอไป “มิกซ์บอกว่าคนความจำเสื่อมก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ต้องใช้เวลา บางทีพอกลับมาบ้าน เจอสภาพแวดล้อมเดิมๆ ที่คุ้นเคยก็จะค่อยๆ จำได้เอง”รสรินบอก “ขอให้เป็นอย่างนั้นก็แล้วกัน” “อ้าว จะไปแล้วเหรอ” ดนุนัยหันไปพยักหน้า ก้าวลงจากศาลาริมน้ำ “ปาเข้าไปตั้งบ่ายโมงแล้ว ขืนชักช้าไปกว่านี้ ช่วงเย็นฉันไปไม่ทันนัดแน่” “ออกจากป่าปุ๊บก็ออกเดทกับหญิงเลยนะเอ็ง ทำไม กลัดมันมานักรึไง”อดิรุจที่รู้ไส่รู้พุงเพื่อนเป็นอย่างดีแกล้งแซว “ฉันเปล่า ทางนั้นเป็นฝ่ายนัดมาเอง พยายามปฎิเสธแล้วแต่เขาก็ยืนกราน เลยต้องไป” “อย่างพี่รักเนี่ยนะคะปฎิเสธไม่ได้ อมรถถังสิบคันไว้ในปากรินก็ไม่เชื่อ” “ฮ่าาา  อันนี้ฉันไม่ได้สอนนะโว้ย” อดิรุจหัวเราตัวงอ ในขณะที่ดนุนัยนั้นทำได้แค่ยิ้มเย็น เลือกเดินเลี่ยงออกมา ขืนอยู่นานกว่านี้อีกสักสามสิบวินาที คงได้ถูกแซวจนไม่มีเหลือชิ้นดีแน่ พอเพื่อนเดินลับตาไป อดิรุจกันหันไปทางแฟนสาว “ริน พักนี้ได้เจอฝ้ายบ้างไหม” “เจอสิค่ะ สอนหนังสืออยู่มหา’ลัยเดียวกัน ถามหาฝ้ายแบบนี้ พี่แม็คมีอะไรหรือเปล่าค่ะ” อดิรุจลอบถอนหายใจ นึกถึงจิรัชยาเพื่อนรุ่นน้องของรสริน คิดทบทวนอยู่หลายตลบว่าควรพูดดีไหม ซึ่งสุดท้ายความอึดอัดคับข้องใจก็เป็นฝ่ายชนะ “จำได้ไหมว่าก่อนที่พี่จะรถชน ฝ้ายเขาเคยพูดทำนองว่าให้พี่ระวังเรื่องขับรถ” รสรินเม้นปากแน่น ทำไมเธอจะจำไม่ได้ ในเมื่อวันที่รุ่นน้องคนสนิทพูดเธอก็อยู่ด้วย หนำซ้ำก่อนหน้านั้น เธอก็เคยถูกเกริ่นๆ เกี่ยวกับเรื่องอุบัติเหตุของคู่หมั้น ถึงจิรัชยาจะย้ำว่าไม่มีอันตรายถึงชีวิตก็เถอะ แต่ครั้งแรกที่ได้ยินนั้นเธอถึงกับเข่าอ่อน เพราะรู้ซึ้งดีว่าครอบครั้วของรุ่นน้องคนนี้ค่อนข้างเชี่ยวชาญในเรื่องที่วิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถหาคำตอบได้ และทุกครั้งที่เอ่ยเตือนใคร ก็ยังไม่เคยพลาดสักรายเดียว “จำได้ค่ะ พี่แม็คอยากคุยกับฝ้ายเหรอค่ะ” “ก็ไม่เชิง แค่อยากพิสูจน์ว่าทั้งหมดแค่บังเอิญ หรือฝ้ายเขารู้ว่าต้องเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ ฮืม...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิพี่ยังไม่ได้ว่าอะไรฝ้ายเลยนะ”เขารีบพูด เมื่อเห็นหน้าแฟนสาวงอหงิก “แต่ฟังเหมือนดูถูกฝ้ายเลย” “คิดไปถึงนั่น แล้วฝ้ายเขาเป็นไงมั่ง ไม่เจอนานแล้ว สบายดีไหม” “กำลังเร่งเคลียงานน่ะค่ะ ฝ้ายเขาจะลาออกไปเปิดร้านอินเตอร์เน็ตที่บ้านต่างจังหวัด” “อ้าว”อดิรุจอุทาน “ทำไม งานมีปัญหา หรือมีปัญหากับคนที่ทำงาน” รสรินส่ายหน้าปฎิเสธ “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฝ้ายเขาฝันว่าอยากมีกิจการเป็นของตัวเองมานานแล้ว พอทำงานเก็บเงินได้ครบ ก็เลยทำตามฝันของเขา อีกเดือนสองเดือนก็จะไปแล้วล่ะค่ะ รินว่าจะไปช่วยฝ้ายแพ็คของ” “ไปเมื่อไรก็บอกพี่ด้วย จะไปช่วยอีกแรง”เพื่อนสนิทแฟนย้ายบ้านทักทีก็ต้องไปช่วย เพราะตัวเขาเองก็สนิทกับจิรัชยาเช่นกัน อีกอย่างเขาอยากไปเจอเธอเพื่อสอบถามเรื่องบางอย่างที่ยังทำให้เขาหนักใจจนถึงทุกวันนี้                                   ............................................... แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 55 19:58:23 จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 16:19:37

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าจะเม้นท์เหมือนบทที่แล้วจะว่าอะไรมั้ยคะ คือตัวละครเยอะมาก และคำผิดด้วย แต่ก็ยังตามอ่านนะคะ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 18:30:18

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ chenjiayi     ไม่ว่าอะไรเลยค่ะ  โมแก้ไขคำผิดเรียบร้อยแล้วนะคะ ^^ จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 19:59:21

ความคิดเห็นที่ 4 ขออนุญาตลงบทที่ 3 ในกระทู้นี้นะคะ เพราะมีสมาชิกท่าหนึ่งแจ้งมา ว่าถ้าวันนึงลงหลายบท อาจถูกลบ ให้ลง1 กระทู้หลายๆ บทก็ได้ เป็นไปตามกฏของเว็ป -------------------------------------------------------------------------------------------- บทที่ 3 “ตายจริง ท่าทางวันนี้อากศทั่วประเทศไทยจะหนาวจัดนะคะคุณผู้หญิง” คุณหญิงลัดดาที่จู่ๆ ก็ถูกถามด้วยคำถามแปลกประหลาดละมือจากการห่อไส้ซาลาเปา เงยหน้ามองอุษา หญิงสาววัยยี่สิบห้า หลานสาวของชดช้อยแม่บ้านประจำบ้านด้วยความสงสัย เช่นเดียวกับผู้เป็นป้าที่เอ่ยขัดเสียงดุ “อากาศมันจะไปหนาวได้ยังไงนังอุษา นี่มันหน้าร้อนหลังสงกรานต์ ถ้าไม่เชื่อเอ็งลองไปยืนตากแดดนอกบ้านสักครึ่งชั่วโมงดีไหม” “หยูป้า ไปยืนได้ยังไงตั้งครึ่งชั่วโมง แค่เดินไปตากผ้าหลังบ้านแค่ครึ่งตระกร้า หน้าหนูยังแทบเกรียม” “อ้าว รู้แล้วยังจะมาพูดว่าอากาศหนาว” “พูดประชดอะไรล่ะเรา”ลัดดาที่เริ่มรู้ทันถามยิ้มๆ พอสบโอกาสมีคนเปิดช่อง อุษาจึงรีบเสริมต่ออย่างรวดเร็ว “ก็คุณมิกซ์สิค่ะคุณผู้หญิง หนูเห็นทำหน้านิ่งคิ้วขมวดมาตั้งนานแล้ว ทั้งที่ร้อยวันพันปีเห็นแต่ทำหน้าทะเล้นคุยจ้อไม่หยุด -- อุ้ยป้า อะไรเล่า หนูเจ็บนะ”เธอร้องโอดโอยเมื่อถูกผู้เป็นป้าหยิกเข้าที่ต้นแขน พร้อมขึงตาดุ ลัดดาชะเง้อมองลูกชายคนกลางที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางบ้าน กำลังอ่านเอกสารบางอย่างที่ถืออยู่ในมือ สีหน้าท่าทางเคร่งเครียดจัดอย่างที่เด็กรับใช้บอก มองแล้วก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ ครั้นจะเอ่ยปากถามก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะลูกชายคนนี้ถ้าไม่พร้อมจะเล่าก็จะบอกปัด ยิ้มกลบเกลื่อน แต่หากเมื่อถึงเวลา เขาจะเอ่ยปากบอกเองทุกอย่างโดยที่ได้ต้องคาดคั้นอะไร “อุษา ช่วยจัดของว่างไปให้คุณมิกซ์ทีนะ” “คะคุณผู้หญิง” “แล้วไม่ต้องปากมากถามเซ้าซี้คุณมิกซ์ด้วยล่ะยายตัวดี”ชดช้อยกำชับหลานสาว ที่หันมาทำหน้าหงิกใส่ ก่อนเดินออกไปห้องรับแขกกลางบ้าน “ของว่างค่ะคุณมิกซ์ ซาลาเปาไส้หมูร้อนๆ” อดิศรเงยหน้ามองเด็กรับใช้ที่ยกถาดอาหารมาจัดวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ใบหน้าที่เมื่อครู่ขึงตึงเปลี่ยนเป็นคลี่รอยยิ้มกว้างในทันที “ทำเสร็จแล้วเหรอ เร็วจริง” “เสร็จไปครึ่งนึงแล้วค่ะ ที่เหลือคงอีกสักครึ่งชั่วโมง พอดีกับที่พวกเพื่อนๆ คุณโมมานั่นล่ะค่ะ” อดิศรยิ้มรับ แต่เมื่อร่างเด็กรับใช้หายกลับเข้าไปในครัว เสียงถอนหายใจเบาๆ ก็ดังขึ้น ก้มมองเอกสารในมือที่ยังคงถือค้างไว้ในมือ แบบทดสอบความทรงจำของอรพลิน ทุกๆ วันอาทิตย์เขาจะให้น้องสาวทำแบบสอบถามนี้ซึ่งเขาเป็นคนทำขึ้นเอง เนื้อหาก็เกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ที่ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องสำคัญที่มั่นใจว่าน่าจะพอทำให้อาการความจำเสื่อมของอรพลินดีขึ้นบ้าง หรือไม่ก็แค่เกิดความรู้สึกคับคล้ายคับคลาก็ยังดี แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ยังไม่มีความคืบหน้า คำตอบที่ถูกเลือกไว้ในแต่ละข้อยังคงเป็นเช่นเดิม จำไม่ได้ ทั้งที่กลับมาอยู่บ้าน เจอสภาพแวดล้อมเดิมๆที่เดิมไปด้วยเรื่องราวในอดีต ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจำได้ ที่หนักที่สุดคงเป็นการที่บรรดาญาติพี่น้องซึ่งพากันประเคนของที่น้องสาวเคยชอบหนักหนา รบเร้าอยากได้ แต่เมื่อก่อนไม่ได้รับอนุญาต แต่ตอนนี้พอตามใจซื้อมาให้ กลับปฎิเสธซะอย่างนั้น จะพลิกตำราแพทย์เล่มไหนมารักษาต่อดีเนี่ย อดิศรคิดอย่างสุดเซ็ง ถอนหายใจอีกรอบ “เลิกทำหน้าเป็นม้าหมากรุกสักทีได้ไหม พาเอาซาลาเปาแม่แกชืดหมด” อรดิศรสะดุ้ง “อ้าวพ่อ มาตั้งแต่เมื่อไรครับ” “เออ ดีเนอะ นี่ถ้าไม่ทักก่อนแกคงไม่เห็นพ่อใช่ไหมเนี่ยเจ้ามิกซ์”ธณกรว่า ลุกขึ้นยืนหลังจัดการของว่างของลูกชายจนหมด “เจริญอาหารแต่เช้าเลยนะ แล้วนี่จะไปไหน อยู่ไม่ติดบ้านเลย” “วันนี้วันเสาร์นะ วันหยุดทั้งทีเลยนัดรวมก๊วนไปยิงปืนสักหน่อย – ดา พี่ไปก่อนนะ กลับเย็นๆ”ธณกรตะโกนบอกภรรยาที่ส่งเสียงขานรับมาจากในครัว “มีความสุขจริงๆ พ่อเรา – โอ้โห จะเอาไปถวายคณะเจ้าที่ไหนล่ะเนี่ย” อดิศรเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กรับใช้สองคนช่วยกันหอบหิวถาดใส่ผลไม้และซาลาเปาไปเต็มถาด “เพื่อนโมเองค่ะพี่มิกซ์ ไม่ใช่คณะเจ้า – นั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำนะคะพี่อุษา”อรพลินที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในบ้านหันได้ยินคำแซวของพี่ชายเอ่ยบอก “สามคนเจ้าเก่านั่นล่ะค่ะ แต่ที่เอาไปเยอะเพราะเผื่อป๊อบ แล้วก็อีกสองคน ไม่เชิงมาใหม่ เพีงแต่พี่มิกซ์ไม่เคยเจอก็เท่านั้นเอง อดิศรตาลุกวาว “ไม่เคยเจอ โมจำได้ด้วยเหรอว่าพี่ไมเคยเจอสอนคนที่ว่านั่น” “ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะค่ะ พวกนั้นมากันสองครั้งๆ แรกพี่มิกซ์เข้ากรมฯ ครั้งที่สองก็ไปคุยกับพี่หมอศิวัฒที่โรงพยาบาล    เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง โมไม่ได้ความจำสั้นขนาดนั้น แค่ความจำเสื่อมนะคะ” อดิศรได้แต่หัวเราะเหวอ หลงดีใจนึกว่าน้องสาวพอจะจำเรื่องในอดีตขึ้นมาได้บ้าง แต่ที่ไหนได้ อดีตที่เธอบอกก็คือเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว!                                       ....................................... อรพลินนั่นจ้องมองเสี้ยวใบหน้าของประวัฒน์ เพื่อนร่วมคณะผ่านคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คสีดำของเธอด้วยท่าทางตื่นเต้นลุ้นระทึก โดยเฉพาะเวลาที่เขาเหลือแลมาด้วยนัยน์ตายิ้มๆ หญิงสาวจะขยับตัวยุกยิกอย่างมีความหวัง “เป็นไงบ้างทศ พอใช้ได้ไหม” คราวนี้ประวัฒน์หันมามองคนส่งคำถามเต็มตา ริมฝีปากหยักแย้มยิ้มกว้าง “ไม่ใช่แค่ใช้ได้ แต่เข้าขั้นดีเลยล่ะ”คราวนี้หลุดขำ เพราะหญิงสาวเอาแต่เบิกตาโต ทำให้ดวงตากลมโตนั้นเหมือนตุ๊กตา สีหน้าบอกชัดว่าไม่เชื่อที่เขาพูด “จริงๆ นี่ขนาดโมยืมกล้องทศไปแค่อาทิตย์เดียวยังถ่ายออกมาได้ดีขนาดนี้ แถมถ่ายภาพมาโคร แจ่มๆ ทั้งที่ทศมีแต่เลนส์คิท  ติดกล้องไปให้ ถ้าจะให้วิจารณ์ก็ต้องบอกว่า โมมีพรสวรรค์ทางด้านนี้เลยล่ะ” “ต๊ายตาย...ฝนฟ้าจะตกหนัก น้ำจะท่วมกรุงอีกครั้งล่ะมั้งนี่ คุณประวัฒน์พูดหวานๆ กับสาวเป็นด้วย”อัครเดชที่ไม่เคยเห็นเพื่อนหวานกับสาวคนไหน ส่งนัยน์ตาวิบวับอย่างจับผิด ถ่ามกลางเสียงสนับสนุนของผองเพื่อน “แค่พูดชมว่าโมถ่ายรูปสวยไม่ได้หวานอะไรสักหน่อย” “จริงอย่างที่ทศบอกเลยนะโม มุมกล้องดีด้วย เออ เอางี้ไหม เปิดเทอมนี้โมมาสมัครสมรมถ่ายภาพ จะได้ฝึกถ่ายรูปให้มากขึ้น”กิตติ หนุ่มตีหน้ากลมดีดนิ้วดังเป๊าะ เสนอไอเดีย พอได้ยินความคิดนั้น อาการตื่นเต้นสนใจก็แล่นไปทั่วร่าง แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้ “แต่เราไม่มีพื้นฐานอะไรเลยนะ กล้องก็ไม่มี ได้แต่ยืมทศมาใช้ ถ้าเข้าชมรมไปจริงๆ ลำบากทศแย่” “ลำบากที่ไหน ทศมีกล้องสองตัว แล้วที่ให้โมยืมก็ไม่ใช้ตัวหลักที่ทศใช้สักหน่อย” “เรื่องไม่มีกล้องน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอกนะโม”เพชรตีเอ่ย พลางคว้าเอากล้องดิจิตอลของตัวเองขึ้นมาวางบนโต๊ะบ้าง “แต่ปัญหามันจะเกิดตอนตั้งใจแน่ว่าจะมีกล้องเป็นของตัวเองต่างหาก” นิรชาที่มือยังง่วงอยู่กับการส่งซาลาเปาเข้ากระเพาะอาหาร ขมวดคิ้วอย่างงงงัน “หมายถึงอะไรเหรอรตี เค้าไม่เข้าใจ” สาวเทียมอีกคนที่งงไม่แพ้กันก็พยักหน้าหงึกงักตามไปด้วย “ก็...”เพชรตีมองกล้องของเธอ แล้วเคลื่อนไปหยุดที่กล้องของประวัฒน์อย่างมีความหมาย “อ้อ”กิตติส่งเสียงรับรู้ความนัยน์ พยักหน้าหงึกๆ หากแต่อรพลินนิรชาและอัครเดชก็ยังขบปัญหานี้ไม่แตกสักที “ถ้าโมซื้อกล้อง ตัดสินใจไว้แล้วหรือยังว่าจะอยู่ค่ายไหน” “แคนนอน”อรพลินตอบรับทันที ราวกับคำตอบนี้อยู่ในใจเธอมานานแล้ว ประวัฒน์ตบเข่าผาง หัวเราะเสียงดัง หันไปเย้ยเพื่อนอีกสองคนที่เล่นกล้องด้วยกัน “เสียใจด้วยนะครับน้องนิกร  เสียใจด้วยนะครับน้องหมี -- ขอต้อนรับสู่ค่ายชาวหนอนครับโม” “แหม ก็นายให้เขายืมกล้องไปใช้นี่หว่า ลองฉันเป็นคนให้โมยิมสิ เขาก็ต้องเลือกน้องหมีแหล่ะว่ะ” “แล้วถ้ารตีให้โมยืม โมก็ต้องเลือกนิคอนของเขาอยู่แล้ว” “แล้วคุณๆจะมาทับทมกันตายด้วยเรื่องกล้องรึไง”นิรชาขัดกลางปล้อง เมื่อเห็นแววว่าสงครามสามค่ายกล้องกำลังจะเริ่มปะทุ “ถึงโมไม่ได้ยืมกล้องทศ โมก็คิดว่าจะใช้ยี่ห้อนี้” พอได้ยินคำพูดนั้น สงครามที่เพิ่งสงบลงก็ทำท่าจะเริ่มใหม่ขึ้นอีกรอบ “ชอบเป็นการส่วนตัวรึไง”เพชรตีถามเพื่อน อรพลินงงตัวเองเล็กน้อยกับคำถามนั้น โดยที่ไม่สามารถตอบได้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ ใบหน้าหวานเริ่มมีท่าทียุ่งยากใจ ขณะเอ่ยตอบอ้อมแอ้ม “เอ่อ มัน...คือ...คงงั้นมั้ง” คำตอบนั้นเอาคนฟังนั่งเหวอ “แต่โมอย่าเพิ่งรีบซื้อกล้องนะ ลองหัดถ่ายภาพไปเรื่อยๆ ก่อน จะได้รู้ว่าชอบแนวไหน เวลาไปซื้อกล้องจะได้เลือกอุปกรณ์ถูก”กิตติบอก ก้มลงไปดูภาพถ่ายฝีมืออรพลินที่บันทึกไว้ในโน้ตบุ๊คส่วนตัวของเธอต่อ “แต่เราว่าโมน่าจะถนัดมาโครแน่ๆ เพราะขนาดแค่เลนส์คิทหน้ากล้อง กว้างสุดแค่ 3.5 ยังถ่ายออกมาได้แจ่มขนาดนี้ แบบเด่น หลังละลายกริบ ยอมรับจริงๆพวกถ่ายมาโครเนี่ย ความอดทนสูงเป็นบ้า” อรพลินยิ้มแหย “ใช่ แทบเป็นบ้าเลยล่ะ กว่าโมจะถ่ายได้ชัดเท่าที่ต้องการนะ กดไปร้อยกว่ารูป” “แต่ก็ได้ภาพสวย ยังไงก็คุ้ม”เพชรตีว่า กิตติมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือตัวเรือนสีดำแวบหนึ่ง พอเห็นว่าเข็มสั้นและเข็มยาวแทบจะซ้อนทับกันที่เลขสิบสอง นัยน์ตาเล็กหยีก็เบิกโผลง “ทศ ตายห่า จะเที่ยงแล้ว ไปๆ เดี๋ยวไปถึงสาย” “อ้าว จะไปไหนกันหา”อัครเดชถาม มองหนุ่มที่กำลังเก็บสัมภาระซึ่งก็คือบรรดาอุปกรณ์กล้องที่ลื้อกันออกมา กลับเข้าใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว “วันนี้มีนัดออกทริปถ่ายภาพกับพวกพี่ๆ ในเว็ปกล้องน่ะ แถวพัทยาใต้”ประวัฒน์บอก หยิบสายสะพายกล้องขึ่นคล้องกับหัวไหล่ “อ๋อ ทริปพรอตเทรตนั่นน่ะเหรอ เริ่มสี่โมงเย็นใช่ไหม”ตัวเพชรตีเองก็เล่นเว็ปนั้นเหมือนกัน และได้เห็นประกาศชวนสมาชิกผ่านหน้าเว็ป ซึ่งเธอไม่ได้สมัครชื่อไปด้วย เพราะไม่ถนัดแนวถ่ายแบบสักเท่าไร “ไม่ไปถ่ายพรอตเทรตก็ได้ถ่ายภาพวิวก็ได้นะรตี แสงช่วงเย็นๆ กลางฤดูร้อนสวยใช่เล่นนะ”ประวัฒฯแกล้งเย้า เพราะแสงทไวไลน์ในช่วงฤดูร้อนริมทะเลนั้น กระตุ้นความอยากของตากล้องที่รักการภ่ายภาพวิวทิวทัศน์ได้อยู่หมัดนัก ซึ่งก็ได้ผล เพชรตีทำหน้างอทันที “พ่อไม่ให้ไป บอกเป็นผู้หญิง ขับรถทางไกลกลับตอนกลางคืนคนเดียวอันตราย” “ก็บอกว่าไปกับทศกับติสิ” “โอ้ย แบบนั้นยิ่งได้บ้านแตก – ไม่รู้หวงไรนักหนา อยากให้ลูกสาวขึ้นคานนักรึไงก็ไม่รู้”ประโยคหลังเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่า “ตามใจ แล้วจะถ่ายรูปวิวสวยๆ มาอวดแล้วกัน ไปล่ะ – อะไรเนี่ยโม”ประวัฒน์มองถุงพลาสติกใสที่ภายในมีกล่องโฟมใบใหญ่ที่อรพลินกำลังยื่นมาใหญ่ “ขับรถไกลๆ เอาซาลาเปาไปกินรองท้องกลางทาง เผื่อหิว” ประวัติมองหญิงสาวที่จ้องตอบกลับมา ดวงตากลมโตใสราวกับเด็ก ชวนให้หยุดมอง ตั้งแต่ความจำเสื่อม เธอทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเมื่อก่อนอรพลินทำตัวไม่ดี เพียงแต่อะไรหลายๆ อย่างดูเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี และเมื่อบวกกับรูปร่างหน้าตาที่แสนสะดุดตาหนุ่มๆ ด้วยแล้ว เลยยิ่งทำให้น่ารักขึ้นอีกเป็นกอง “ขอบใจจ๊ะ ทศไปนะ” “เกิดเป็นผู้ชายนี่ดีเนอะ จะไปไหนก็ไปได้”เสียงบ่นงึมงำของเพชรตี ทำให้หัวคิ้วของอรพลินขมวดยุ่ง “เมื่อกี๊รตีว่าอะไรนะ” “เปล่าหรอก แค่ปลงชีวิต” “หล่อนอย่าพูดอะไรที่ไม่ชัดเจนได้ไหม ฉันสงสารยายโม ดูสิ คิ้วจะผูกกันเป็นโบอยู่แล้ว”อัครเดชส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ มองคนความจำเสื่อมที่พยายามกระ:-)กระสนทำความเข้าใจกับเสียงบ่นของเพชรตี “พ่อรตีเขาหวงลูกสาว จะไปเที่ยวกับใครก็ต้องบอกประวัติกันละเอียดยิบ ถ้าคนรู้จักก็คุยง่ายหน่อย แต่ถ้าไม่รู้จักแล้วยิ่งเป็นผู้ชายนะ หมดสิทธิ์สถานเดียว” คนที่ได้ฟังคำอธิบายพยักหน้ารับตามหงึกๆ พยายามจดจำเข้าสมอง มองเพื่อสนิทอย่างพิจาณา ถึงจะไม่ใช่คนขาวจัด แต่ผิวก็เนียลสวน โดยเฉพาะส่วนคิ้วกับตาที่เรียวสวย รูปร่างสูงโปร่ง ขนาดตัวเธอที่สูงตั้งร้อยเจ็ดสิบสอง ยังเตี๊ยกว่าเพชรตีตั้งหลายเซ็น หุ่นนางแบบอย่างนี้ ก็น่าให้พ่อกลายเป็นคนหวงลูกสาวหรอก “แบบนี้รตีก็ไม่ค่อยได้ออกทริปไปถ่ายรูปสิ” เพชรตีพนักหน้ารับหงอยๆ “ส่วนใหญ่ที่ไปก็มีแต่พวกผู้ชาย พ่อเลยไม่ยอมให้ไปน่ะ” “งั้นต่อไปรตีไม่ต้องมานั่งเหงาแล้ว เพราะตอนนี้โมเริ่มเล่นกล้อง ต่อไปเวลาออกทริปก็บอกกับที่บ้านนะว่าไปกับโม” “โห แม่คนความจำเสื่อม คิดได้เป็นช่องเลยนะ เพื่อนฉัน”นิรชาพูดไปหัวเราะไป แต่คนโดนแซวกลับหน้าถอดสี เอ่ยขลุกขลัก “โมแค่อยากช่วยรตี ถ้ามันไม่ดี--” “คิดมากอีกแล้ว ป๊อบแค่แซวเท่านั้นล่ะ โมไม่ได้โกหกอะไรสักหน่อย”เพชรตีที่กำลังกระดี้กระด้าออกโรงปกป้องเพื่อน      “เอาเป็นว่าต่อไปถ้าออกไปถ่ายรูป รตีจะบอกที่บ้านแบบนี้นะ” “ถ้าในกรุงเทพหรือแค่ปทุมฯ นนท์ คงไม่เท่าไร แต่ถ้าไกลกว่านั้นล่ะโม แน่ใจเหรอว่าพี่แม็คกับพี่รักจะยอมปล่อยให้เธอไป”นิรชาพูด เพราะใช่ว่าตัวอรพลินเองจะออกไปเที่ยวไหนต่อไหนตามอำเภอใจได้สักเท่าไร เงียบกริบ ดวงตากลมโตเคลื่อนไปมาด้วยความกังวล “พอๆ เลิกคิก ฉันเห็นเธอทำหน้าแบบนั้นที่ไรแล้วมึนหัวแทน”อัครเดชยกมือขึ้นโบกไปมาผ่านหน้าอีกฝ่าย เพื่อให้หลุดออกมาจากภวังค์ความสับสนสักที “เรื่องเที่ยวเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้เธอต้องเรียน เรียน เรียน เข้าใจ๋” อรพลินพยักหน้ารับ สีหน้าใส่ซื่อไร้เดียงสาราวกับเด็กเล็กๆ ที่โดนคุณครูดุ                                  ............................................... จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 23:05:22

ความคิดเห็นที่ 5 ตกเย็นของวันเดียวกัน ดนุนัยขัยรถเล็กซัสคันสีดำเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้านกิตติโยธิน เขายื่นถุงผลไม้กับขนมหวานส่งต่อให้เด็กรับใช้ ก่อนก้าวเข้าตัวบ้าน ตรงดิ่งไปยังห้องอาหาร ซึ่งรสริสกำลังยืนกระสับกระส่ายไปมาอยู่ตรงทางเข้า สีหน้าไม่สู้ดี “ริน เป็นอะไรไป” ทันทีที่หญิงสาวหันมาเห็นเขา สีหน้าหวั่นวิตกก็อันตธานหายไป และถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มราวกับได้เห็นเทวดาตัวเป็นๆ “พี่รัก โอ๊ย! พี่รักจริงๆ ด้วย ตั้งแต่เห็นพี่รักมารินไม่เคยดีใจเท่าวันนี้เลยค่ะ” ดนุนัยมองหญิงสาวที่มีความสูงเพียงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ซึ่งกำลังแย้มรอยยิ้มกว้าง ร่างเล็กบางกระโดดน้อยๆ ท่าทางดีอกดีใจราวกับเด็กเล็ก ซึ่งเขามั่นใจว่ารสรินซึ่งเป็นถึงอาจารย์สอนในระดับมหาวิทยาลัยไม่เคยทำกิริยานี้มาก่อนแน่ๆ อย่างน้อยก็ต่อหน้าลูกศิษย์ “เดี๋ยวก่อนริน ตั้งสตินะ แล้วช่วยอธิบายกับพี่ทีว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่พี่ไม่ได้พลาดมื้อเย็นของบ้านนี้ไปใช่ไหม” “ยังไม่ได้ตั้งโต๊ะเลยค่ะ แต่อาจจะไม่ได้ทานข้าวมือเย็นก็ได้”รสรินตอบ แล้วรีบแจกแจงต่อเมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าเลิกคิ้วสูงขึ้นมากกว่าเดิมอย่างไม่เข้าใจ “ก็...แบบว่า มีการเปิดการเจรจากันนิดหน่อย แล้วปรากฏว่าทั้งสองฝ่ายความเห็นไม่ตรงกัน ก็เลย...ทำให้การเจรจายืดยื้อค่ะ” ดนุนัยพอจะเข้าใจเรื่องราวบางอย่างได้จากคำอธิบายนั้น แต่ก็ยังไม่ได้ช่วยให้อะไรๆ กระจ่างได้ทั้งหมด “ริน คือว่า...” รสรินถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เธอขยับตัวออกมาด้านข้าง พลางพยักพยิบหน้าเข้าไปในห้องรับแขกด้านในตัวบ้าน “พี่รักดูเองเถอะค่ะ” ดนุนัยมองตาม ในห้องโถงนั้นเต็มไปด้วยสมาชิกของบ้านกิตติโยธินอย่างครบครัน ทุกคนต่างมีสีหน้ากระอักกระอ่วนยุ่งยากใจ และพากันมองตรงไปยังคนสองคนที่ตอนนี้กำลังจ้องกันเขม็ง ราวกับเล่นเกมส์จ้องตา หากแต่สีหน้าท่าทางนั้นจริงจังจนน่ากลัว “เกิดอะไรขึ้น”เขาถามกับรสรินเบาๆ แต่นัยน์ตายังคงจับจ้องไปยังร่างของอดิรุจและอรพลินที่กลางห้องรับแขกนั้น รสรินกำลังจะเอ่ยปากเล่าเรื่อง แต่เสียงดังราวสิงโตคำรามก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน “ยังไงก็ไม่ได้ พี่ไม่อนุญาต” อดิรุจประกาศ น้ำเสียงนั้นครุกรุ่นไปด้วยอารมณ์โมโหโทโส เขายืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าน้องสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าหวานนั้นราบเรียบ เฉยชา หากแต่นัยน์ตานั้นกลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความดื้อรั้น และไม่คิดจะกลัวเกรงพี่ชายคนโตที่ กำลังโมโหจัดจนควันแทบออกหู “มันไม่ใช่ใกล้ๆ เลย แล้วเราก็เพิ่งจะออกมาจากโรงพยาบาลนะ” “สามอาทิตย์แล้วต่างหากค่ะ”อรพลินบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบมั่นคง “แล้วยังไง สามอาทิตย์แล้วยังไง คิดว่าหายดีแล้วเหรอถึงจะได้ออกไปเดินแถวชายแดนตอนหน้าร้อนแดดเปรี๊ยงๆ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง” “โมบอกแล้วไงค่ะว่าชวนพวกรตีไปด้วย แล้วจะวานลุงเมฆช่วยขับรถให้ ไปตั้งแต่เช้าพอเที่ยงก็กลับ”หญิงสาวอธิบายอย่างใจเย็น “แล้วก็ไม่คิดจะเดินตากแดดจนเป็นลมด้วย” “แต่ว่า --” “พี่มิกซ์ก็บอกว่าโมแข็งแรงขึ้นมากแล้ว ไม่ได้คัดค้านอะไรเลย” “แต่มิกซ์มันก็ไม่ได้สนับสนุนให้เราไป” อดิศรสะดุ้ง เมื่อถูกดึงเข้าไปเอี่ยวด้วย “เฮ้ย พี่แม็ค ผมไม่ได้พูดแบบนั้น ผมคนกลาง ไม่ขอออกความคิดเห็น” “ไม่ได้ แกเป็นหมอ ต้องรับผิดชอบชีวิตคนไข้”อดิรุจหันมาแยกเขี้ยวใส่ “แล้วไอ้ประโยคที่ว่า ‘แข็งแรงขึ้นมากแล้ว’ ก็ไม่ได้หมายความว่าหายดีแล้ว จริงไหม!” อดิศรทำเสียงครางอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ยกมือนวดขมับ พลางส่งสายตาไปยังผู้เป็นพ่อกับแม่ให้ช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์ที่แสนยืดยื้อนี้ให้จบลงซะที “แม็ค --” “ผมขอล่ะครับแม่”อดิรุจพูดกับมารดา สีหน้าท่าทางบอกชัดว่าอย่างไรหนนี้ก็ไม่ยอมให้ จึงไม่ทันสังเกตว่าน้องชายนั้นขยับเข้าไปกระซิบกระซาบกับดนุนัยที่ยืนมองอยู่นานแล้ว “ตั้งแต่น้องฟื้นขึ้นมา แม่ตามใจมาหลายครั้งแล้ว มากจนเกินไปแล้ว” พูดจบก็หันไปมองน้องสาวอีกครั้ง คิดเปรียบเทียบอยู่ในใจ ถึงเมื่อก่อนจะดื้อยังไง หากถูกขัดใจอย่างมากก็แค่กระเง้ากระงอดเอะอะโว้ยวาย พอโดนดุเข้าจริงจังก็ก้มหน้างุด ยอมโอนอ่อนตาม ผิดกับอรพลินคนนี้ที่เลือกวิธีตอบโต้แบบเยือกเย็น นิ่งเงียบ ไม่โวยวาย แต่แสดงชัดว่าขอต่อต้านอย่างถึงที่สุด “จนกว่าจะหายดี นั้นล่ะพี่ถึงจะยอมให้เราไป” “แต่ว่า --” “เดี๋ยวผมพาไปเอง” อดิรุจยืนทำปากพะงาบๆ นึกสรรหาคำเจริญพรเพื่อนสนิทที่จู่ๆ ก็โผล่ทะลุกลางปล้อง หนำซ้ำยังให้ท้ายน้องสาวที่เริ่มจะเอาแต่ใจตัวเองจนเกินขอบเขต “แต่ไปแค่แถวนครปฐมนะคะ ไม่ใข่ชายแดน -- อย่างเพิ่งเถียง ฟังพี่ก่อน”ดนุนัยปราม เมื่อเห็นหญิงสาวขยับปากตั้งท่าคัดค้าน “ที่พี่แม็คพูดส่วนหนึ่งก็ถูก ถึงหนูโมจะแข็งแรงขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่หายดี ออกต่างจังหวัดนั่งรถไปกลับนานๆ แถมต้องเจอแดดร้อนจัด ร่างกายอาจทรุดลงอีก ที่สำคัญพี่ไม่สนับสนุนให้ไปซื้อกล้วยไม้จากชายแดน เพราะพวกเขาลักลอบเอาออกมาจากป่า ทหารอย่างพวกพี่มีหน้าที่ต้องจับคนทำผิดพวกนั้น แต่นี่ลูกหลานทหารกลับจะไปซื้อของผิดกฎหมายเสียเอง หนูโมบอกพี่ทีสิค่ะ ว่าพี่ควรจะทำยังไง” ดวงตากลมโตที่เคยฉายประกายดื้อรั้นสลดวูบ ก้มหน้างุดด้วยไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นอย่างไร “ถ้าตกลง พรุ่งนี้แปดโมงเช้าพี่จะพาไปฟาร์มกล้วยไม้ที่นครปฐม ว่าไงค่ะ” อรพลินพยักหน้ารับ แล้วค่อยๆ หันกลับไปสบตากับอดิรุจ ยกมือไหว้ “โมขอโทษค่ะ ต่อไปจะไม่ดื้ออีกแล้ว” ธณกรกลั้นยิ้ม มองลูกชายคนโตที่พอเห็นน้องสาวสำนึกผิด ยกมือไหว้ขอโทษ ใบหน้าที่เคยบึงตึ้งกลับหายวับ เปลี่ยนเป็นอิหลักอิเหลื่อ เดินเข้าไปจับศรีษะเล็กโยกเบาๆ “การเจรจาบรรลุผล ตั้งโต๊ะ กินข้าว หิวๆ!” ธณกรประกาศเสียงดัง บรรดาแม่บ้านคนรับใช้จึงพากันยกอาหารมือเย็นที่เตรียมไว้เสริฟที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่ สมาชิกในบ้านที่เคยยืนตัวแข็งทื่อกลั้นใจคอยลุ้นพากันลอบถอนหายใจ เดินไปนั่งประจำที่ของตัวเอง ยกเว้นสามหนุ่มที่ยังเดินเอ้อระเหย ทำปากขมุบขมิบใส่กัน “ทำบ้าอะไรของแก”ดนุนัยเอ่ยเสียงขุ่น ส่งตาขวางไปให้อดิรุจ ทันทีที่เดินประกบถึงตัว ทำเอาคนถูกว่าหน้าหงิกไปทันตา “ปกติยายโมไม่เคยดื้อขนาดนี้ แกล้งดุนิดเดียวก็ยอม แต่หนตั้งป้อมท้าซะงั้น ฉันก็เลย...” “น็อตหลุด”อดิศรช่วยขยายความให้พี่ชาย อดิรุจทำเสียงฮึดฮัด เถียงไม่ออก แต่ย้อนกลับไปอีกเรื่อง “จบเรื่องแล้วทำปากดี ทีเมื่อกี๊ล่ะไม่ยอมช่วย” อีกคนที่ยืนฟังจึงลอบถอนหายใจ ใครว่าไม่ช่วย ที่เขาเข้าไปพูดได้แบบนั้นน่ะ ก็เพราะนายแพทย์ที่จบโทด้านจิตวิทยามากระซิบกระซาบชี้ช่องให้ต่างหาก “อย่าลืมสิว่ะว่าตอนนี้หนูโมความจำเสื่อม อย่าเอาอดีตมาเป็นบรรทัดฐาน”ดนุนัยว่า “ต้องให้เวลาหนูโมอีกสักพัก จริงไหมมิกซ์” คุณหมอผู้ถูกถามอาการคนไข้ฝืนยิ้มเต็มที่ พยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยกับตัวเองเบาๆ “ต้องให้เวลาสักพัก...พักใหญ่ๆ เลยล่ะ”                                       ............................................... จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 23:05:54

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 14:12:21