ความคิดเห็นที่ 1 6... หลังจากปิดร้านตอนสี่โมงเย็น ประตูหน้าร้านก็ปิดล๊อคไว้ ทิพย์ระวีบอกให้หลานชายและเพื่อนของหลานชายไปรออยู่ที่ห้องรับแขกภายในบ้าน ระหว่างที่กำลังจะเปลี่ยนบรรยากาศห้องรับแขกให้เป็นงานวันเกิดเล็กๆ ของลูกสาว แล้วก็ง่วนอยู่ในครัวตระเตรียมอาหาร โดยมีลูกมือเป็นเจ้าของวันเกิด และลูกจ้างอีกสองคน คือ อุ๊กับปาน ส่วนนายเซียงมีหน้าที่ประดับไฟหลากสีสันและยกโต๊ะเก้าอี้ไปจัดในห้องรับแขกตามคำสั่งของนายจ้าง ย่ามณฑายังอยู่บนห้อง ท่านขอตัวไปเอนหลังตั้งแต่บ่าย เอาไว้ให้ถึงเวลางานเริ่ม ท่านคงจะลงมาเอง พอบ่ายแก่ๆ เสียงล้อรถซีอาร์วีสีดำเคลื่อนตัวมาช้าๆ บนพื้นที่กรวดสีน้ำตาลหน้าร้านดังครืดๆ แทรกมาท่ามกลางความเงียบ “มีน ไปดูสิลูกว่าใครมา” อมีนาวางมือจากที่กำลังหั่นละมุดให้พอคำแล้วเรียงใส่ถาดไว้ ก่อนจะเดินไปตามคำสั่งของมารดา “สงสัยไอ้ธารมาแล้วล่ะแม่” คนพูดยิ้มสดใส วิ่งโร่ไปตรงประตู แต่แล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆ เจื่อนลงเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างมากับธารทิพย์ “น้องมีน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงจัง” แววตาผู้พูดออกแนวเจ้าชู้ อมีนาเบือนหน้าไปเบะปากอีกทางอย่างรู้สึกหมั่นไส้ “แฮปปี้เบิร์ดเดย์จ้ะ” ชายหนุ่มยื่นของขวัญกล่องเล็กๆ สีแดงให้หญิงสาว ด้วยเกรงจะเสียมารยาท เขาเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท หญิงสาวจึงยกมือไหว้ไปแบบลวกๆ “ขอบคุณค่ะ” กล่าวสั้นๆ แล้วหันไปแบมือทางเพื่อน “ไหนของขวัญยะ” “หือ ยายงก ไม่ให้ยังจะอุตส่าห์ทวงอีกนะ” ธารทิพย์หยิบของขวัญออกจากถุงพลาสติก แล้วส่งให้เพื่อน อมีนาฉีกยิ้มกว้างรับมา พร้อมกับจูงมือเข้าไปในร้าน ทิ้งให้ชายหนุ่มอีกคนยืนหน้าเก้อ แต่มารดาของหญิงสาวเห็นเช่นนั้นก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ เธอจึงเดินออกไปต้อนรับ “เชิญนั่งสิจ๊ะธีร์ น้าสบายดี หายไปไหนมาตั้งนาน” “ผมเพิ่งกลับจากสัมมนาที่กรุงเทพน่ะครับ” “สัมมนาอะไรเป็นเดือนเชียว” อีกฝ่ายหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะตอบ “ก็แวะเที่ยวด้วยน่ะครับ” “ถึงว่า ติดลม” หญิงวัยกลางคนตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันมองไปทางตัวบ้าน “เอ... ทำไมป่านนี้ย่ายังไม่ลงมา มีน หนูขึ้นไปดูสิลูก”   “จ้ะ แม่ ไปธาร ไปด้วยกัน” จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 00:40:48

ความคิดเห็นที่ 2 กลิ่นหอมของน้ำอบไทยโชยร่ำ ร่างของหญิงชราสลัวรางอยู่ภายในห้องมืดที่มีเพียงแสงสีทองจากโคมไฟตรงหัวเตียงที่เปิดสว่างรำไร รูปถ่ายสีขาวดำของสามีที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้วตั้งอยู่ข้างๆ โคมไฟ ในมือที่มีแต่ริ้วรอยเหี่ยวย่นถือบางสิ่งบางอย่างอยู่ ดวงตาซึ่งผ่านกาลเวลามาจนบั้นปลายชีวิตเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องอดีต “นี่ โคม ขึ้นไปอยู่บนนั้นอีกแล้ว เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก” มณฑาในวัยแรกรุ่นตะโกนบอกกับเพื่อนสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอผู้นั้นกำลังนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ที่แทบจะไร้ใบ สีน้ำตาลของลำต้น เปลือกไม้เปราะแห้ง แม้ใครจะรดน้ำอย่างไร ก็ไม่เติบโต ราวกับมนุษย์ที่กำลังจะสิ้นอายุขัย “ไม่ตกหรอก ไม่มีใครปีนต้นไม้เก่งสู้ฉันได้หรอกนะ” ปากพูดไป มือก็หยิบขนมในห่อกินไปไม่หยุดปาก “ลงมาเถอะนะ ต้นไม้ต้นนี้มันไม่ค่อยแข็งแรง กิ่งก้านมันก็เปราะ ใบร่วงจะหมดต้นอยู่แล้ว เดี๋ยวตกลงมาขาแข้งหักจะทำยังไง” ผู้ที่อยู่ข้างล่างยังคงอ้อนวอน ด้วยสีหน้ากังวล น้ำเสียงอันเป็นห่วงเป็นใย “โธ่เอ๊ย! ฉันรำคาญตัวมากเลยนะมณ ยุ่งกับชีวิตฉันเสียจริง” ประโคมคำตอบน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียด “นะโคม ลงมาเถอะ ฉันเป็นห่วงนะ” “ก็ได้ๆ ลงก็ได้ เฮ้อ...” ผู้ตอบทิ้งลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย ราวกับเด็กถูกขัดใจ ก่อนที่เท้าเรียวค่อยๆ ก้าวเหยียบกิ่งไม้เพื่อไต่ลงอย่างระมัดระวัง แต่โชคไม่ดี กิ่งไม้กิ่งนั้นหักลงมา เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างล่างตกใจมองตามร่างเล็กที่ตกลงกระแทกพื้นอย่างแรง “โอ๊ย! เจ็บจังเลย โอ๊ย... ขาฉัน” เด็กสาวรุ่นร้องโอดครวญ มือก็จับบริเวณช่วงขาร่ำร้องโอดครวญอยู่อย่างนั้น มณฑารีบปราดไปหาเพื่อนพลางถามอย่างร้อนรน “โคม เป็นยังไงบ้าง โคม เห็นไหมฉันเตือนเธอแล้ว ไม่เคยเชื่อเลยว่าอย่าปีนต้นไม้ต้นนี้” “ก็ฉันรักของฉันนี่ โอ๊ย... ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว ยังจะมาซ้ำเติมอยู่ได้ พยุงฉันไปหน่อยสิ” “ไปบ้านฉันแล้วกันนะ เดินใกล้กว่า” “โอ๊ย... จะบ้านไหนก็ไปก่อนเถอะ ฉันเจ็บจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว มณฑาพยุงประโคมคำเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง เพราะเกรงว่ากระดูกจะเคลื่อน ผู้ที่เพิ่งตกจากต้นไม้ยังคงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดตลอดทางเดิน จนกระทั่งถึงหน้าบ้าน เสียงร้องร่ำนั้นพาให้หญิงวัยกลางคนวางมือจากการเย็บผ้าอยู่ออกมาดู “หนูโคม ร้องไห้ทำไม” คุณมะลิวัลย์ถาม แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบ มองลงไปที่น่องขามีรอยแผลเลือดซิบ และบริเวณตาตุ่มมีรอยช้ำเป็นวง “แล้วนี่ขาไปโดนอะไรมาลูก” แล้วช่วยพยุงแขนอีกข้างของเพื่อนบุตรสาว “โคมตกต้นไม้ค่ะคุณแม่” มณฑาตอบ คุณมะลิวัลย์จัดการล้างแผล ทายา และพันผ้าเรียบร้อยแล้ว ประโคมคำพนมมือไหว้ขอบคุณมารดาของเพื่อนสาว รอยน้ำตายังรื้นปริ่มขอบตา “คุณแม่ห้ามไม่ให้ป่ายปีนต้นไม้เล่น ทำไมหนูโคมไม่เชื่อท่านล่ะลูก” “ถ้าเกิดว่ากิ่งไม้มันไม่เปราะ โคมก็ไม่ตกลงมาหรอกค่ะคุณน้า” เด็กสาวยังเถียงข้างๆ คูๆ “คุณแม่ ลูกว่าเราน่าจะให้คนตัดต้นแก้วป่าต้นนั้นทิ้งไปนะคะ มันตายแล้ว ใบไม้ก็ร่วงจนจะหมดต้นอยู่แล้ว เกิดมีเด็กแถวนี้ไปปีนเล่น ก็จะเป็นอันตราย คนอื่นเขาจะมาโทษเราได้ เพราะมันอยู่ในเขตบริเวณบ้านของเรา” มณฑาบอกกับมารดา ประโคมคำได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างแล้วตวาดจนสุดเสียง จนเพื่อนสาวและผู้ใหญ่อีกคนสะดุ้งไปตามๆ กัน “ไม่ได้นะ!” ประโคมคำ “อย่าโค่นต้นไม้ต้นนั้นทิ้งนะคะคุณน้ามะลิ อย่าโค่นเลย นะคะคุณน้า นะคะ” เด็กสาวพยายามอ้อนวอนสุดฤทธิ์ ลืมไปเลยว่าตัวเองนั้นกำลังเจ็บอยู่ น้ำตาที่กลั่นออกมาอีกครั้งเป็นน้ำตาแห่งความกลัวว่าคุณมะลิวัลย์จะทำตามคำของมณฑา “เอาล่ะจ้ะๆ น้าไม่ตัดหรอก น้าจะปล่อยให้มันอยู่ตรงนั้น ถ้ามันจะตายก็ให้มันตายไปแบบธรรมชาติก็แล้วกัน” “ต้นไม้ต้นนี้จะต้องไม่ตาย มันจะต้องคงอยู่เป็นอมตะ...” แม้ผ่านเวลามาร่วม 40 ปีแล้ว แต่ประโยคนั้นของประโคมคำยังกึกก้องอยู่ในหู มันไม่เคยลบเลือนจากไปได้แม้แต่วินาทีเดียว มณฑารู้ดีว่าประโคมคำรักและผูกพันกับแก้วป่าต้นนั้นมาก ไม่รู้ว่าปัจจุบันนี้มันจะยังคงอยู่อย่างที่ประโคมคำได้พูดไว้หรือไม่ ก๊อกๆๆ... เสียงเคาะประตูดึงความคิดที่ลอยไปไกลของหญิงชราให้กลับคืนมา มณฑาเช็ดน้ำตาที่อาบหน้า กลืนน้ำลายเพื่อกลั้นน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติมากที่สุด พลางเก็บสร้อยทองคำขาวห้อยด้วยจี้รูปสิงห์เอาไว้ใต้หมอน “ใครน่ะ” “มีนเองจ้ะย่า” “เข้ามาสิลูก ย่าไม่ได้ลงกลอนไว้” เพียงแค่เปิดประตูเข้าไป อมีนาก็เกือบหงายหลัง ขนแขนลุกเกรียว ด้วยรู้สึกราวกับว่ามีลมวูบหนึ่งพัดผ่านไปอย่างรวดเร็วจนธารทิพย์จับความผิดสังเกตุได้ “เป็นอะไร มีน” “กลิ่นดอกแก้ว ธาร แกได้กลิ่นดอกแก้วไหม” อมีนาถามแววตากังวล อีกฝ่ายทำหน้าฉงน ขณะที่ผู้เป็นย่าได้ยินชื่อดอกไม้อย่างชัดเจนถึงกับตาค้าง “กลิ่นอะไรนะมีน” ธารทิพย์ถามย้ำ “ดอกแก้วไง เนี่ย รู้สึกจะเป็นแก้วป่าด้วย กลิ่นหอมฟุ้งเลย” “แก้วปง แก้วป่าอะไร ไร้สาระ สมัยนี้แก้วป่าแทบจะหาปลูกไม่ได้แล้ว” สุ้มเสียงดุหลานสาวเล็กน้อยอย่างพยายามกลั้นน้ำเสียงที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาของย่ามณฑา อมีนาจูงมือเพื่อนเข้าไปในห้อง นั่งคุกเข่าลงกับพื้น “จริงๆ นะจ๊ะย่า มีนได้กลิ่นแก้วป่าจริงๆ” “ไร้สาระ บ้านเราไม่เคยปลูกต้นแก้ว แล้วจะได้กลิ่นแก้วได้ยังไง” ตอบแล้วเผลอสูดน้ำมูกที่อังอยู่ จนหลานสาวสังเกตได้ก็เอ่ยถามอย่างร้อนรน “ย่าเป็นหวัดเหรอ ย่าไม่สบายหรือเปล่า” ผู้เป็นหลานลืมเรื่องกลิ่นดอกไม้ไปทันที “อากาศเย็นๆ ย่าก็คัดจมูกนิดหน่อย อ้าว... แล้วนั่นใครล่ะ” แล้วท่านก็เปลี่ยนเรื่องไป แม้ยังติดใจอยู่ลึกๆ ว่าทำไมหลานสาวจึงเอ่ยถึงดอกแก้ว ทั้งที่ในบ้าน หรือแม้กระทั่งบริเวณที่ปลูกต้นไม้ ดอกไม้มากมายหลายชนิด แต่ไม่มีต้นแก้วแม้แต่สักต้น ครั้งหนึ่ง อมีนาเคยนำต้นแก้วเข้าบ้าน ตอนนั้นผู้เป็นย่าสั่งให้เอาไปทิ้งให้ไกลจากบ้าน และกำชับเด็ดขาดว่าห้ามเอาต้นไม้ชนิดนี้เข้ามาในบ้านอีก พอถามเหตุผล ท่านก็อ้างว่าท่านแพ้กลิ่นของมัน หลานสาวจึงเชื่อฟังแต่โดยดี “ธารไง ย่าจำไม่ได้เหรอ” “ไอ้หลานคนนี้ คนแก่สายตามันก็ฝ้าฟางบ้างสิ จะให้มองชัดเจนเหมือนสาวๆ ได้ยังไง” ธารทิพย์พนมมือกราบลงบนตักของหญิงชรา มือเหี่ยวย่นลูบศีรษะเพื่อนของหลานสาวเบาๆ “เจริญๆ นะลูก มานานแล้วหรือ” “สักพักแล้วค่ะคุณย่า วันนี้พี่ธีร์ก็มาด้วยนะคะ” “พี่สนต์กับเพื่อนเขาก็มาแล้ว ยายปลิกกับป้าหวานก็มาแล้ว ลงไปข้างล่างกันเถอะจ้ะ ย่าอยู่ทำอะไรมืดๆ แบบนี้” “ก็ย่าเพิ่งตื่น จะให้นอนเปิดไฟหรือไงเรานี่ เดี๋ยวย่าขอล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วจะตามลงไป” ผู้เป็นย่าตอบ เด็กสาวทั้งสองจึงออกจากห้องไปแล้ว มณฑาจึงรำพันกับตัวเอง โคม ฉันรู้นะว่าเธอยังไม่ไปไหน และยังคงอยู่ใกล้ๆ ฉัน... จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 00:45:46

ความคิดเห็นที่ 3 โต๊ะทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าตั้งอยู่กลางโถง ลูกจ้างสาวทยอยยกถาดอาหารมาเรียงกันไว้บนโต๊ะ กลิ่นอาหารหอมกรุ่น คุณทิพย์ระวียืนจัดผลไม้ใส่ถาดอยู่ใกล้ๆ กัน โดยมีบุตรสาวเป็นลูกมือ บนโต๊ะตัวเล็กๆ ถัดไปมีจานชาม ช้อนส้อมวางอยู่ แก้วน้ำและเครื่องดื่มต่างๆ อยู่ด้านหลัง กลุ่มคนอื่นๆ ที่มาร่วมงาน นั่งสนทนาอยู่กับคุณย่ามณฑาด้วยบรรยากาศสบายๆ อยู่ตรงชุดโซฟารับแขก ลมเบาๆ พัดมาจากนอกหน้าต่างซึ่งเปิดม่านเอาไว้ กลิ่นหอมของนางแย้มปักแจกันหอมอบอวลไปทั่วห้อง โต๊ะอีกตัววางกล่องของขวัญตามจำนวนของคนที่มาร่วมงาน “ทุกคน เชิญทานอาหารได้แล้วค่ะ ใครไม่มีของขวัญ อดกิน” หญิงสาวเจ้าของวันเกิดแกล้งหลิ่วตาไปทางสนธยา ชายหนุ่มรู้ไต๋เธอ แต่แสร้งทำเป็นไม่รับทราบ   “งั้นพี่ไม่กิน แต่พี่จะรับประทาน โอเค๊” “แสดงว่ารู้ตัว นี่ ธาร แกลองเอาไม้บรรทัดไปวัดความหนาของหน้าพี่สนต์หน่อยซิว่ากี่นิ้วแล้ว” “แกจะบ้าหรือไงธาร” ผู้พูดและคนอื่นๆ พากันหัวเราะประสานเสียง ก่อนจะแยกย้ายไปรุมกันอยู่ตรงบริเวณโต๊ะอาหาร ขณะที่แต่ละคนกำลังหมกมุ่นอยู่กับการตักอาหาร หากแต่อมีนาไม่ได้ห่วงในเรื่องกิน จะช้าเร็วไม่สำคัญ เธอห่วงย่ามากกว่า หญิงสาวจึงนั่งคุกเข่ากับพื้น ซบศีรษะลงบนตักนุ่มของผู้เป็นย่าซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวอย่างประจบประแจง “ย่าจ๋า ย่าจะกินอะไร เดี๋ยวมีนตักให้” “ย่าอยากกินทอดมัน แล้วก็ต้มยำปลาช่อน ตักให้ย่าไม่ต้องมากนะลูก” หญิงชราเอ่ย หลานสาวจัดการตักกับข้าวดังที่ย่ามณฑาต้องการ พร้อมทั้งของตัวเองจัดใส่ถาด แล้วยกไปวางไว้บนโต๊ะกระจกตรงหน้าที่หญิงชรานั่งอยู่ “ขอบใจ หนูไปสนุกกับคนอื่นๆ เถอะ” ผู้เป็นย่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่เอา ให้เขากินกันไป มีนจะคุยเป็นเพื่อนย่าก่อน” “วันนี้รู้สึกจะเอาใจย่าเป็นพิเศษนะ” ย่ามณฑาพูดอย่างรู้ทัน “แหม ย่าก็...” หลานสาวทำท่าอาย “สมกับเป็นผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนจริงๆ แฮะ ย่าเรา ก็วันนี้มีนอายุครบยี่สิบปีเต็มแล้วนี่นา...” “ถึงย่าแก่แล้ว แต่ย่าก็จำได้ ไม่ต้องย้ำหรอก” หญิงต่างวัยนั่งสนทนากันไป ทานอาหารกันไปเพลินๆ โดยไม่ได้สังเกตุว่ามีใครคอยมองอยู่ “เฮ้ยๆ ตะวัน มองน้องสาวฉันจนแทบจะกลืนมันเข้าไปอยู่แล้ว” สนธยาใช้ไหล่สะกิดเพื่อน แล้วกระซิบข้างหูเบาๆ “แกก็พูดเกินไป ฉันก็แค่รู้สึกว่าน้องสาวแกดูติดคุณย่ามากเลย ไม่ค่อยเหมือนเด็กสาวๆ สมัยนี้ที่ส่วนใหญ่ติดเพื่อนฝูง หรือไม่ก็ติดแฟน” พิทตะวันบอก “ถ้าติดเพื่อนล่ะมีบ้าง แต่ถ้าติดแฟนคงไม่ใช่ เพราะมันเคยบอกว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่แต่งงาน ใครมาจีบมันนะแห้วทุกราย” สนธยาพูดเพื่อดูปฏิกิริยาของเพื่อน ทั้งที่อมีนาก็เคยบอกเขาไว้เช่นนั้นจริงๆ นั่นแหละ “ก็ดีแล้ว ยังเรียนหนังสืออยู่เลย รีบคิดเรื่องมีแฟนไปทำไม” พิทตะวันตอบกลับด้วยน้ำเสียงส่อพิรุธ “ว่าไม่ได้นะ เจ้ามีนเสน่ห์แรงจะตาย พี่ชายของธารก็แอบชอบอยู่” พิทตะวันเหลือบไปมองธีรทัศน์ซึ่งกำลังพูดคุยอย่างออกรสอยู่กับคุณทิพย์ระวี ธารทิพย์ รวมไปถึงแม่ลูกที่อยู่บ้านใกล้เคียงอีกสองคน “แล้วมีนไม่ชอบเขาหรือ” พิทตะวันหลอกถาม “ไม่รู้สิ อาจจะชอบแต่ไม่แสดงออกก็ได้มั้ง” ฝ่ายเพื่อนสนิทรู้ทันจึงตอบแบบแกล้งให้อีกฝ่ายใจเสีย พิทตะวันหน้าเจื่อนไปถนัดตาแต่พยายามเก็บอาการไว้ให้มากที่สุด “เอ้อ ฉันว่าที่วันนี้ยายมีนทำเอาอกเอาใจย่าออกนอกหน้า เพราะมันอายุครบยี่สิบแล้วแน่ๆ” ผู้ฟังทำหน้าสนเท่ห์ “เกี่ยวอะไรกับอายุยี่สิบด้วยล่ะ” “ก็มันอยากได้สร้อยของคุณย่าน่ะสิ สร้อยโบราณเก่าแก่ที่ปู่ให้กับย่าเอาไว้ มันอยากได้นักหนา แต่เห็นบอกว่าคุณย่าจะให้ก็ต่อเมื่อมีนอายุครบยี่สิบปี แต่พอขอเหตุผลกับคุณย่า ท่านกลับไม่บอกอะไร” สนธยาเล่า “แปลกนะ ทำไมต้องอายุครบยี่สิบปี แล้วแกเคยเห็นสร้อยเส้นนั้นหรือเปล่า” พิทตะวันถามต่อ “ไม่เคยเห็นหรอก แต่มีนมันบอกว่าเป็นสร้อยทองคำขาว มีจี้หยกรูปสิงห์ห้อยอยู่” “แล้วทำไมน้องเค้าถึงชอบของโบราณแบบนั้น ดูเป็นสาวสมัยใหม่ออกนะ” “แกไม่รู้อะไร เห็นมันดูกระโดกกระเดก เฮี้ยวๆ พูดมากแบบนี้ก็เถอะ แต่บทจะเรียบร้อยขึ้นมาก็อย่างกับผ้าพับไว้เลย แถมหัวโบราณอีกต่างหาก เออ... แล้วทำไมแกซักซะละเอียดขนาดนี้เชียว” “ก็ถามดู ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปร่วมวงคุยกับคนอื่นบ้างดีกว่า มาคุยกันสองคนแบบนี้จะเสียมารยาท” พิทตะวันรีบเลี่ยงเดินนำไปก่อน แต่อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ อยู่เบื้องหลังอย่างรู้ทันเพื่อน แค่พฤติกรรมที่พิทตะวันแสดงออกมา ทำไมเพื่อนสนิทอย่างเขาจะดูไม่ออก อย่าคิดว่าจะปิดคนอย่างสนธยาได้ แต่เขาจะไม่ถามอะไรมากมาย เพราะรู้นิสัยเพื่อนว่ายิ่งถามก็ยิ่งปิด ปล่อยให้วันเวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ อีกไม่กี่วันถ้าโชคชะตาเข้าข้างให้คุณย่ามณฑาอนุญาตให้อมีนาไปหาข้อมูลทำรายงานที่ทองผาภูมิล่ะก็... แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของคนคู่นี้ได้ก้าวหน้าแน่นอน จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 00:47:28

ความคิดเห็นที่ 4 รอบนอกมืดสนิท ไร้แสงนวลจากพระจันทร์เช่นคืนก่อนๆ ยิ่งเมื่อไฟนีออนทุกดวงภายในห้องรับแขกถูกปิดลง เหลือเพียงแสงจากเปลวเทียนวันเกิดวิบวับอยู่บนหน้าเค้กใบเตยหอมกรุ่นระคนกลิ่นของควันเทียน ยิ่งทำให้บรรยากาศ ณ ขณะนั้นยิ่งเงียบสงัด หลังจากนั้นเสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ก็ดังประสานกันท่ามกลางความเงียบ แม้แต่แมลงกลางคืนที่ร้องระงมก็ราวกับกำลังร้องเพลงแสดงความยินดีให้กับผู้เป็นเจ้าของวันเกิด “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์...” หามีใครรู้ไม่ ว่ามีดวงตาสีแดงฉานราวกับเลือดคั่ง จ้องมองมาทางหญิงชราหนึ่งเดียวในกลุ่มอย่างเคียดแค้น สักพักแววตาอันน่าเกลียดน่ากลัวนั้นก็เปลี่ยนทิศทางไปยังหญิงสาวซึ่งกำลังประสานมือเรียวและหลับตาลงเพื่ออธิษฐาน ‘คิดหวังสิ่งใดขอให้ได้อย่างใจ มีความทุกข์ใดก็ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี อ้อ! แล้วก็ขอให้ย่ามณอนุญาตให้หนูไปหาข้อมูลทำรายงานที่ทองผาภูมิด้วยเถิด...’ อมีนาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ตั้งท่าจะเป่าเทียน แต่แล้วย่ามณฑาก็ห้ามไว้ก่อน “ก่อนที่จะเป่าเทียน ย่าขอให้ของขวัญ แล้วก็อวยพรให้หลานของย่าก่อน” หลานสาวใจเต้นไม่เป็นส่ำ แม้เรียวปากจะแย้มยิ้มแต่น้ำตาคลอเบ้า เมื่อเห็นบางสิ่งในมือของผู้เป็นย่า ความฝันที่จะได้ครอบครองสร้อยเส้นนั้นกำลังจะเป็นจริงแล้ว... คุณย่ามณฑาบรรจงสวมสร้อยทองคำขาวประดับจี้รูปสิงห์ให้กับหลานสาว ลักษณะของสร้อยมีความยาวของเลยช่วงอกลงมา จี้เป็นหยกสีเขียวยิ่งขับให้ทองคำขาวของสายสร้อยดูโดดเด่น เป็นที่ยินดีกับคนอื่นๆ ที่อยู่ในงาน อมีนาก้มกราบที่อกของคุณย่า แล้วสวมกอดร่างผอมบางของหญิงชราด้วยความซึ้งใจ “ขอบคุณจ้ะย่า” “ย่ารู้ว่าหนูรอวันนี้มานานแล้ว ย่าเคยพูดไว้อย่างไร ย่าก็ทำตามนั้นแล้ว หนูต้องรับปากกับย่าว่าจะรักษาของสิ่งนี้ให้ดี ต่อจากนี้ย่าขอให้หนูพบเจอแต่สิ่งที่ดี ศึกษาเล่าเรียนก็ขอให้ได้คะแนนดีๆ เรียนจบก็ได้งานทำที่ดีที่ตนรัก เป็นที่รักใคร่ของผู้คนที่อยู่รอบข้าง และวันนี้เป็นวันแรกของหนูที่อายุครบยี่สิบปี ย่าจึงขอให้วันนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีของวันต่อๆ ไป” “ใช่! วันนี้แหละที่จะเป็นจุดเริ่มต้น แต่จะเป็นจุดเริ่มต้นที่กูจะแก้แค้นให้สาสมใจ กูรอวันนี้มานานแล้ว!!” จากนั้นเสียงหัวเราะแหบแห้งอันน่าสะพรึงก็ดังกังวานทั่วห้อง แต่ไม่มีใครสักคนได้ยิน เว้นแต่... เจ้าของวันเกิด ครู่หนึ่งแสงเทียนวิบวับบนหน้าเค้กก็ดับวูบลง บรรยากาศภายในห้องมืดสนิท อุ๊ที่ยืนรอเปิดไฟอยู่ที่มุมห้องก็กดเปิดสวิทซ์ไฟจนสว่างโล่ เสียงปรบมือดังประสานพร้อมกับรอยยิ้มพริ้มพรายยินดีของผู้มาร่วมงาน เว้นแต่... เจ้าของวันเกิดอีกเช่นกันที่ยืนตัวสั่นเทา นิ่ง งงงัน ประหลาดใจ “มีน เป็นอะไรลูก” ทิพย์ระวีถาม เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของลูกสาว “มีใครได้ยินเสียงหัวเราะบ้างไหม” ผู้ที่ยืนตัวสั่นถาม “ไม่มีนี่มีน ยังไม่มีใครพูดอะไรเลยนะ นอกจากคุณย่าอวยพรวันเกิดแกไง” ธารทิพย์ตอบ “ก็ฉันได้ยินเต็มสองหูเลย แล้วเทียนอีก มันดับได้ยังไง ฉันยังไม่ได้เป่าเลย” อมีนาเล่าตะกุกตะกัก ร่างบางยังสั่นเทิ้ม “สงสัยลมพัดล่ะมัง ไม่มีอะไรหรอกลูก อย่าคิดมากสิ งานวันเกิดของหนูทั้งทีนะ” ผู้เป็นแม่ปลอบใจ แม้จะกังวลอยู่ลึกๆ ว่าหากไม่มีมูล แล้วลูกสาวจะพูดออกมาแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นๆ ได้อย่างไร “ไม่มีอะไรหรอกลูก ตัดเค้กได้แล้ว ย่าชักอยากกินเค้กเต็มที” ผู้เป็นย่าจึงเปลี่ยนเรื่องไป อมีนาเอื้อมมือที่ยังคงสั่นไปหยิบมีดพลาสติกที่ธารทิพย์ส่งให้ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อให้อาการเนื้อตัวสั่นจางหาย แล้วค่อยๆ ตัดเค้กออกเป็นชิ้นๆ ใส่จานกระดาษแล้วส่งให้ทุกคนที่มาร่วมงานจนครบ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 00:49:20

ความคิดเห็นที่ 5 เนื้อเรื่องสนุกเข้มข้นขึ้นแล้ว ฉาก"สวย"ที่สุดในบทนี้ คือฉากประโคมกับต้นแก้วป่า (ซึ่งท่าทางจะเป็นต้นไม้ที่เป็นแก่นของเรื่องเสียด้วย) ผมคิดว่าเข้าใจความรู้สึกของประโคม ความผูกพันธ์ระหว่างเธอและต้นไม้ ส่วนตัวผมคิดว่ามันสวบงาม.... ไม่ชอบพิทตะวัน (สงสัยบทยังไม่เข้าตากรรมการ) คุณย่าแสดงได้ดีสมกับมืออาชีพมานานกับบทคนแก่มีปัญหา^^ ท่านคงกำความลับอะไรบางอย่างหากยังไม่เฉลย ช่วงท้ายบทเริ่มน่ากลัว เหมือนกำลังจะนำหนูมีนไปสู่เงาปีกม่านอันน่ากลัวในไม่ช้า...... จากคุณ : Psycho man (GTW) เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 07:55:04

ความคิดเห็นที่ 6 โคมแค้นอะไรย่ามณฑลนักหนา แถมยังจะไปแค้นมีนด้วย ป.ล.นึกว่าจะไม่อัพซะแล้ว เห็นหายไปนาน เราอ่านพรายเสน่หาจบแล้วนะ รอลุ้นอยู่ว่านนท์จะช่วยบัวบูชายังไง จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 09:26:10