ความคิดเห็นที่ 1 “ผนัง” เทพบัณฑิตผู้นั้นกล่าว “มีแต่ผนังเก่าๆ กับห้องเปล่าๆ” จากนั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีใครสนใจว่าบนชั้นสามของวิหารครุฑมานจะมีความลับซ่อนอยู่อีก ประกอบกับในช่วงร้อยปีมานี้นักรบเผ่าเวนไตยลดจำนวนลง เชื้อสายรุ่นถัดมาต่างเบื่อหน่ายกับการต่อสู้และกลายเป็นเทพบัณฑิตไม่น้อย เผ่าเวนไตยจึงแทบจะกลายเป็นเผ่าโบราณที่ถูกลืม ประกอบกับเผ่าภูระและคารูณต่างมีจำนวนนักรบในสังกัดเพิ่มมากขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับเผ่าโบราณอย่างเวนไตยอย่างสิ้นเชิง แต่กระนั้นความที่นักรบเผ่าเวนไตยเป็นเผ่าแรกที่ชนะงานปัญจยุทธจึงยังคงได้รับความนับหน้าถือตาจากเผ่าเทพนักรบที่เหลือ ***** “ใจเย็นๆ นั่งพักก่อนแล้วรอสักครู่เถิด” ผู้ที่ตอบคำถามคือชายร่างใหญ่ ประดุจเทพนักรบในตำนานและสถานะปัจจุบันของเขาคือตำแหน่งหัวหน้าเทพนักรบ บังสูรย์แห่งเผ่าภูระ พวกเขากำลังนั่งรออยู่ในโถงชั้นล่างของวิหารสูง พร้อมกับเจ้าเผ่านักรบอื่นๆ การประชุมนี้เป็นการร่วมชุมนุมภายในระหว่างเทพนักรบเพื่อหารือและร่วมหาข้อตกลงช่วงเวลาในการจัดงานปัญจยุทธครั้งต่อไป จากนั้นจึงร่างมติร่วมเพื่อส่งสาส์นขอโองการจัดงานปัญจยุทธแด่โลกาธิบดี “เฮ้อ...แย่จริง” เจ้าเผ่านักรบที่มาล่าสุดส่ายศีรษะ “แย่ แย่ แย่” บ่นพลางทรุดกายบนเสื่อรองนั่งง่ายๆ โดยไม่สามารถบ่งบอกได้ว่ารำคาญเรื่องอากาศ การเดินทางหรือการต้อนรับไม่ดี บังสูรย์ปรายตามองบรรดาลูกเผ่าของฝ่ายตรงข้ามจึงเอ่ยปากถาม “ศนิกะลูกชายของท่านเล่า? ไม่มาด้วยหรือ?” บังสูรย์พูด เขาแต่งกายในชุดรัดกุมแบบเทพนักรบบนหลังม้า ดูคล่องแคล่วว่องไวไม่เหมือนชุดประจำเผ่าของนักรบคารูณแห่งผาจามรีซึ่งเป็นเทพนักรบแห่งขุนเขาจึงแต่งกายด้วยผ้าขนสัตว์หนาและดูเทอะทะ “มาสิ...เพียงแต่เขาผิดหวังที่ไม่ได้พบน้องสาวท่านจึงออกไปเดินเล่นข้างนอก แก้เบื่อ...ว่าไม่ได้ สมัยหนุ่มๆ พวกเราก็เป็นเช่นนี้” เจ้าเผ่าคารูณกล่าวเว้นระยะช่วงหนึ่งจึงพูดต่อ “ความจริงแล้วลูกชายข้าอุตส่าห์ตั้งใจรอวันนี้มานาน โดยเฉพาะเรื่องการหมั้นหมายระหว่างทั้งสองเผ่า แม้แต่ข้าเองก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องสมควรทั้งฐานะและเมื่อเดือนศุภมาสที่ผ่านมายังได้คำทำนายจากท่านจักษุเทพอีก แต่พอได้สาส์นปฏิเสธจากท่าน ข้าคิดว่าคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดจึงคิดอยากเจรจาอีกครั้งให้รู้เรื่อง” บังสูรย์กระแอมในลำคอก่อนจะพูดช้าๆ ด้วยความระมัดระวังเพราะฝ่ายตรงข้ามอาวุโสกว่าเขา “เรื่องหมั้นหมายตามประเพณีแต่โบราณอย่างนี้ เด็กๆ สมัยนี้ไม่ชอบใจหรอกนะขอรับ” “แต่ลูกชายข้าไม่ได้เชื่ออย่างนั้นนี่” อีกครั้งที่หัวหน้าเผ่าภูระออกอาการกระสับกระส่าย “เราคงต้องหาเวลาหารือกันก่อน” บังสูรย์ยืนยันเสียงแข็ง เพราะเขารู้ดีว่าบุษบรรณน้องสาวคนเล็กของเขาหรือตามที่เหล่ามือปราบเรียกเธอว่าบุษบามินตรา ไม่มีทางชอบศนิกะ ลูกชายของหัวเหน้าเผ่าคารูณผู้นี้อย่างแน่นอน “พูดอย่างกับลูกชายข้าช่างน่ารังเกียจนัก” ผู้เป็นบิดาเข้าข้างกันเอง “มันเป็นเรื่องของกาลสมัยที่เปลี่ยนไปขอรับ” บังสูรย์อธิบาย “ไม่ใช่ว่าใครดีหรือไม่ดีหรอก” “งั้น...เอาไว้ให้เสร็จงานปัญจยุทธแล้ว...” หากก่อนที่เจ้าเผ่าภูระจะตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงฮือฮาพลันบังเกิดขึ้นที่หน้าประตู เพราะเจ้าเผ่าเวนไตยมาถึงแล้ว เห็นได้ชัดเจนว่าผู้อาวุโสเองเพิ่งมาถึงอย่างเร่งรีบกระทั่งชุดเทพบัณฑิตรุ่มร่ามยังไม่มีเวลาผลัดเปลี่ยนเป็นชุดนักรบประจำเผ่าเวนไตย อดีตเทพตุลาการยังคงอ้วนท้วนและสมบูรณ์มากกว่าที่เคยเห็นทำเอาเจ้าเผ่าคารูณมองด้วยสายตาเหยียดหยาม แต่ถึงอย่างนั้นเทพนักรบที่นั่งรออยู่ในโถงชั้นล่างจึงต่างลุกขึ้นยืนต้อนรับ บังสูรย์ได้ยินเจ้าเผ่าคารูณถอนใจยาวด้วยความโล่งใจพร้อมกับบ่นอุบอิบว่า มาเสียที...ตาแก่อ้วนเอ้ย... จากนั้นเจ้าเผ่าเวนไตยจึงกล่าวต่อทุกคน “ขอโทษในความล่าช้าของข้า แต่...เอาเถิด อย่างน้อยข้าก็มาแล้วอย่าเสียเวลาเลย มาเริ่มกันดีกว่า” เมื่อได้ยินคำประกาศเริ่มการประชุม ทั้งบังสูรย์และหัวหน้าเผ่าคารูณจึงต่างละเรื่องส่วนตัวของตนไว้เพราะเหตุการณ์สำคัญที่สุดของเผ่าเทพนักรบแห่งบุราทิศกำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้านี้ ***** จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 22:58:45

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากยุคบรรพกาลทายาทรุ่นต่อมาของเทพทั้งรบทั้งห้าที่อยู่ในผาสูงต่างต้องการเป็นใหญ่เพื่อครอบครองหุบเขาทั้งห้าแบบสิทธิ์ขาด แต่เมื่อไม่สามารถเจรจาเป็นที่ตกลงกัน ในที่สุดพวกเขาก็รบกันเอง จนเวลาผ่านไปไม่เพียงเทพนักรบจะไม่สามารถหาข้อยุติร่วมกันได้ พวกเขายังทำให้เทพบัณฑิตผู้ปกครองดินแดนเหนือสละคทาทิศที่ทรงพลัง อันถือเป็นหนึ่งในสี่คทาเอกแห่งอาณาจักรจนกลายเป็นเพียงไม้เท้าธรรมดาไร้ฤทธิ์เดชใดๆ เพื่อไม่ให้บรรดาเทพนักรบใช้เป็นข้ออ้างเพื่อแย่งชิง  เมื่อนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงได้สติและคิดหาทางออกร่วมกัน และหนึ่งในทางออกนั้นคือ การจัดงานปัญยุทธเป็นครั้งแรกในบุราทิศ งานปัญจยุทธคือการที่เผ่าเทพนักรบทั้งห้าจะต้องส่งตัวแทนเข้ามาแข่งขันเพื่อหาผู้ชนะ และผู้ชนะในรอบสุดท้ายจะได้ครอบครองตำแหน่งหัวหน้าเทพนักรบและมีสิทธิบัญชาเหนือเทพนักรบทุกเผ่า ในช่วงเวลาแรกที่จัดงานปัญจยุทธนั้นผลการแข่งขันถึงขั้นลุแก่ชีวิตและรุนแรงขึ้นทุกคราจนแปรสภาพเสมือนสงครามย่อยๆ ดังนั้นงานปัญจยุทธจึงไม่ใช่วิธีทางแก้ปัญหาอย่างแท้จริงหากกลับเป็นการเพิ่มปัญหาเสียอีก เทพนักรบเผ่าอื่นๆ จึงส่งสาส์นร้องเรียนไปทางศิลาลัย จอมเทพจึงมีบัญชาให้ยุติการแข่งขันที่โหดร้ายและอันตราย ในคราต่อมาจึงออกโองการให้เทพนักรบทุกเผ่าในบุราทิศมีสิทธิเข้าร่วมเป็นหนึ่งในพิรเบญเทพได้ ในที่สุดเผ่าใหญ่ทั้งห้าก็เห็นด้วย นับแต่นั้นเป็นต้นมางานปัญจยุทธจึงต้องจัดการแข่งขันแบบโบราณและห้ามไม่ให้มีการใช้เวทใดๆ ในการประลองแบบตัวต่อตัวนับแต่นั้นเป็นต้นมา เนื่องจากผู้ชนะเลิศในงานปัญจยุทธในวิถีแบบโบราณตามคำบัญชาจากจอมเทพในยุคนั้นคือตัวแทนจากเผ่าเวนไตย เป็นเหตุให้เมื่อเหล่าเทพนักรบเห็นสมควรว่าจะจัดให้มีการจัดงานปัญจยุทธขึ้นสักคราหนึ่ง จึงต้องจัดให้มีการประชุมขึ้นบนเขาหิมวัต ในวิหารครุฑมานเพื่อเป็นเกียรตินั่นเอง ***** ย่างเข้ากลางเหมันต์ อากาศในเทือกเขาเทพเจ้าจะลดต่ำลงทำให้ผู้คนไม่ออกมาทำกิจกรรมภายนอกที่พักอาศัยเท่าใดนัก และส่วนใหญ่ผู้ที่เดินทางมายังเมืองในหุบเขาที่โดดเดี่ยวดังเช่นเมืองมิสกรีในช่วงฤดูกาลที่หนาวเย็นขนาดนี้มักจะมีแต่เทพบัณฑิตที่เดินทางมาศึกษาตำราในวิหารสูง หากในช่วงนี้มีการจัดการประชุมของเทพนักรบจึงทำให้ผู้คนบนถนนค่อนข้างพลุ่กพล่านและบรรดาร้านค้าต่างมีข้าวของมาขายหลากหลายทำให้ดูครึกครื้นกว่าปกติ กลางถนนสายหลักนั่นเองพลันบังเกิดเสียงเอะอะดังลั่น จึงเห็นชายกลุ่มหนึ่งแต่งกายคล้ายกันด้วยชุดคลุมขนสัตว์ สวมกางเกงพองแบบรัดข้อที่เท้า และเหน็บขวานสั้นที่บั้นเอวกำลังยืนล้อมกรอบชายผู้หนึ่งที่กำลังหมอบตัวสั่นอยู่บนพื้นถนน “แกคิดว่าข้าเป็นใครหือ? ถึงได้บังอาจมาขโมยของของข้า” หนึ่งในชายที่สวมขนสัตว์ตวาดลั่น ส่วนผู้ที่หมอบอยู่บนพื้นยิ่งสั่นผวาด้วยความหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง พูดจาแทบไม่เป็นภาษา จากนั้นผู้ที่ยืนล้อมกรอบอยู่พลันกระชากตัวชายผู้เคราะห์ร้ายขึ้นมาจากพื้น ความจริงแล้วชายผู้นั้นไม่ใช่คนตัวเล็กเลยแต่ทว่าเมื่อเจอกับท่าทางคุกคามรวมทั้งชื่อเสียงนักรบคารูณของฝ่ายตรงข้ามจึงไม่กล้าขัดขืน “สั่งสอนมันดีหรือไม่? ท่านศนิกะ?” ประโยคหลังเขาหันไปถามเทวะรูปร่างกำยำ ผู้มีใบหน้าไร้อารมณ์ เขาครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนจะกล่าว “บทลงโทษหัวขโมยในเผ่าเราเป็นอย่างไร ก็ทำตามอย่างนั้น” พอสิ้นเสียงคำสั่งของศนิกะ ผู้ชายในเผ่าคารูณลากร่างของชายที่น่าสงสารผู้นั้นไปใกล้กับกองฟืนที่วางอยู่ข้างถนน จากนั้นหยิบท่อนฟืนขนาดย่อมอันหนึ่งมาวางบนพื้น ส่วนอีกคนหนึ่งจับร่างของเขาคว่ำลง แล้วคว้าเอาข้อมือข้างหนึ่งของเขาวางบนไม้ฟืนท่อนนั้น ชายผู้นั้นร้องเสียงหลง “หา ไม่ ไม่ ไม่ อภัย..ให้ข้าเถิด” “โทษของหัวขโมยของเผ่าเรา ก็คือการตัดมือ” ศนิกะพูด “ข้าจะให้โอกาสเจ้า คืนสิ่งที่เจ้าขโมยไปจากเรามาเสียดีๆ” “มะ..ไม่ใช่...ท่านผู้มีเมตตา ได้โปรดเถิด อย่าทำข้าเลย” ชายคนนั้นละล่ำละลัก เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวจนน้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย “ข้ามะ...ไม่ได้ขโมย ข้าไม่ใช่...ขะ...ข้าไม่รู้เรื่อง” แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 55 23:24:31 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 23:03:08

ความคิดเห็นที่ 3 ศนิกะถอนใจยาว ก่อนจะพยักหน้าให้คนในบังคับของตนลงโทษให้สาสม เทพนักรบหยิบขวานของตนเงื้อขึ้นสูงกลางอากาศท่ามกลางเสียงร้องอื้ออึงของผู้คนที่เฝ้ามองดูเหตุการณ์อยู่ แม้ใจหนึ่งอยากจะไปช่วยขอทานผู้นี้แต่ก็หวาดกลัวความโหดร้ายในชื่อเสียงของเทพนักรบแห่งผาจามรีอยู่ไม่น้อย แม้มิสกรีจะได้ชื่อว่าเป็นสถานที่กำเนิดนักรบเผ่าเวนไตยที่เกรียงไกรในตำนานโบราณ แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ได้ห่างหายจากไปในถิ่นนี้นานแล้ว เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว เมื่อขวานด้ามสั้นอาวุธประจำเผ่าคารูณสับลงมาอย่างรวดเร็ว หากเสียงที่ร้องลั่นในเวลาต่อมา กลับไม่ใช่มาจากผู้ที่กำลังจะถูกตัดมือ ด้วยเจ้าของเสียงนั้นกลับเป็นชายเจ้าของขวานพิฆาต เขากำลังเอามือกุมหัวตัวเอง ตัวงอหงิก ขวานประจำกายหล่นปุอยู่ข้างตัวโดยที่ยังไม่ได้ทำอันตรายใดๆ ต่อขอทานดวงตกเลย เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น เหล่าผู้ชายในเผ่าคารูณจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังที่มาของตัวต้นเหตุ บนระเบียงชั้นบนของปักษาคารประจำเมืองปรากฏร่างของชายหนุ่มสวมเครื่องแบบของนภบาลแห่งอุตราทิศยืนอยู่ ดูออกทันทีว่าเขาเพิ่งเดินทางมาถึงเพราะเขายังคงสวมถุงมือหนังเพื่อกันสายบังเหียนบาดและสะพายข้าวของพะรุงพะรังขณะที่ตัวเองพูดออกมาอย่างสำนึกผิด “โอ๊ะ...ขออภัยขอรับ ข้าวของของข้าหล่นลงไปโดนท่านหรือ?” ความจริงแล้วคนพูด กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพและขออภัยอย่างใจจริง แต่ทว่าผู้ที่โดนของตกใส่หัวอย่างแม่นยำกลับชี้นิ้วไปที่ผู้ที่อยู่บนระเบียงอย่างโกรธแค้น “แก! ห้ามไปไหนนะโว้ย!” ว่าแล้วคนพูดจึงก้มลงหยิบขวานเล่มเดิม แล้ววิ่งพรวดเข้าไปในปักษาคาร ทำให้พวกที่มาด้วยกันต้องวิ่งตามไป เจ้าขอทานจึงมีเวลาวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ขอบคุณชายที่เพิ่งช่วยเขาสักคำ ส่วนนภบาลผู้นั้นเองก็ไม่ได้ถือสาอะไร หรือคิดจะวิ่งหนีหายแม้รู้ว่าภัยกำลังจะมาถึง เพราะสิ่งที่เขาทำคือเพียงแค่วางสัมภาระของตนทั้งหมดที่เพิ่งเอาลงมาจากหลังสดายุจนเหลือแค่เพียงกระเป๋าสะพายขวางเพียงใบเดียว โยนถุงเงินให้ผู้ดูแลแล้วบอกให้เอาของทั้งหมดไปส่งที่ ‘หมู่บ้านนักล่านก’ รวมถึงจ่ายค่าเสียหายล่วงหน้า เสร็จแล้วจึงทรุดร่างนั่งรอที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ จิบเครื่องดื่มร้อนๆ ที่คนงานนำมาให้ด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งเดียวที่เขาทำผิดแผกไปจากเดิมคือ เขาบอกให้เจ้าขนปุยตัวเล็กขนาดเท่ากำปั้น คล้ายก้อนนุ่นกลมๆ สีดำ ย้ายไปนั่งกินผลไม้อยู่อีกโต๊ะหนึ่งเท่านั้น เจ้าตัวเล็กร้องงี้ด คล้ายจะบอกว่า อีกแล้วนะเจ้านาย...แต่ก็ยอมทำตามโดยดี มันใช้สองขาป้อมๆ กระโดดดึ๋งทีเดียวก็ไปนั่งแปะอยู่บนโต๊ะข้างมุม ไม่นานนักชายจากเผ่าคารูณก็มาถึงแล้วท้าให้ไปสู้กันข้างล่าง เหล่าคนงานและผู้ดูแลเริ่มมองหาทางหนีทีไล่แล้วพากันอพยพลงชั้นล่างด้วยเกรงจะโดนลูกหลง แต่คนที่ถูกท้ากลับทำแค่ลุกขึ้นยืนให้เกียรติต่อฝ่ายตรงข้ามแล้วทรุดกายนั่งลงละเลียดเครื่องดื่มอย่างเดิม พูดเนิบๆ อย่างใจเย็น “ท่านขอรับ...ข้าขออภัยต่อท่านที่ข้าเข้าไปขัดขวางการลงโทษของท่าน แต่ข้าคิดว่านี่เป็นเรื่องของฝ่ายมือปราบเทวะหรือเทพตุลาการต่างหากที่สามารถลงทัณฑ์ผู้อื่นได้ อีกอย่างหนึ่งข้าเองไม่คิดว่าระดับนักรบเช่นท่านนั้น จะโดนเพียงขอทานข้างถนนขโมยของไปได้ เอ...หรือข้าเข้าใจผิดไปเอง” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 23:08:12

ความคิดเห็นที่ 4 ในระหว่างที่นภบาลหนุ่มกล่าว ฝ่ายเทพนักรบเผ่าคารูณที่เหลือตามมาสมทบ แต่พวกเขาก็ห้ามไม่ทันหรือไม่คิดจะห้ามเมื่อนักรบแห่งผาจามรีคนแรกวิ่งปรี่เข้าใส่ชายหนุ่มพร้อมกับกวัดแกว่งขวานในมือ หากผู้ที่กำลังจะถูกโจมตีกลับไม่ได้คิดทำสิ่งใดเป็นการป้องกันตัวเลย เขายังคงนั่งดื่มชาอยู่ในอาการที่ขาข้างหนึ่งยกขึ้นมาวางบนที่พักเท้าอย่างสบาย มืออีกข้างกำลังเทน้ำร้อนลงบนถ้วย จนกระทั่งเมื่อถึงระยะห่างช่วงหนึ่งเขาจึงขยับ ทันใดนั้นเขาดันเก้าอี้ตัวที่ใช้เป็นที่พักเท้าเข้าไปขวางทางฝ่ายตรงข้าม ผลก็คืออีกฝ่ายสะดุดตีลังกาแบบเอาหัวเอาตัวลงพื้นส่งเสียงโครมดังสนั่น จากนั้นพวกที่เหลือต่างเฮโลกันเข้ามา ทว่านภบาลหนุ่มยังคงนั่งสบาย ขณะที่ขวานเล่มหนึ่งจามลงมาเขาทำเพียงแค่เอียงกายหนีเพียงนิดเดียวฉวยกาน้ำร้อนเหวี่ยงเข้าใส่ น้ำร้อนที่ยังระอุเดือดสาดเข้าใส่สองเทพนักรบที่รุมล้อมอยู่ น้ำร้อนจัดจนพวกเขาร้องลั่น ผงะหนี เมื่อได้ยินเสียงตื่นตกใจของลูกเผ่า ศนิกะจึงรีบกระโจนขึ้นบันไดตามมา ก่อนจะรู้ว่าเสียทีเข้าให้แล้วเมื่อสายตาทั้งสองปะทะกับร่างของลูกเผ่าทั้งหมดถลาลงมาทับ เมื่อนั้นทั้งหัวหน้านักรบและเทพนักรบที่อยู่ในสังกัดต่างพร้อมใจกลิ้งโค่โร่ตกบันไดลงมาตามๆ กัน หน้ากากเขากระทิงอันเป็นสัญลักษณ์ของเผ่าคารูณต่างพลัดหลุดออกจากศีรษะกลิ้งตกอยู่บนพื้นชั้นล่าง ศนิกะใช้แรงผลักร่างลูกเผ่าที่ทับตนเองอยู่ให้พ้นทางจากนั้นจึงตะกายขึ้นมา หากทันใดนั้นตาทั้งสองกลับมองเห็นแต่ เขากระทิง ของตนเอง เพราะนภบาลหนุ่มผู้นั้นคว้าหน้ากากหนักๆ ของฝ่ายตรงข้ามได้แล้วใช้มันซัดตึบไปที่ใบหน้าด้านข้างของเจ้าของและลูกเผ่าอันธพาลหน้าหันพร้อมกันในคราวเดียวราวกับมีความแค้นกันมาก่อน หากเจ้าเผ่านักรบแห่งผาจามรีมีความอึดอดทนมากกว่าปกติ เพียงครู่เดียวเขาได้สติคืนมา มองตามนภบาลหนุ่มที่กระโดดข้ามร่างทั้งหมดที่กลิ้งลงมากองอยู่ที่ชานพักบันไดด้านล่างแล้วเผ่นแน่บออกไปทางประตูหน้าร้าน หยุดตบมือเรียกชื่อเจ้าฟู จากระเบียงชั้นสอง ไม่นานนักก็เห็นเจ้าลูกอะไรกลมๆ กระโดดลงมาจากชั้นบนเข้าสู่มือของชายหนุ่มทันที ศนิกะกระโจนพรวดไปที่ถนน จึงเห็นหลังไวๆ ของเครื่องแบบนภบาลวิ่งแทรกเข้าไปกลางกลุ่มผู้คน ศนิกะไม่รอช้าตะโกนเรียกลูกเผ่าที่ยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ในโรงปักษา จากนั้นวิ่งตามเขาไปในทันที ในคราแรกดูเหมือนจะตามไม่ทัน แต่แล้วในที่สุดก็ตามทัน ศนิกะคว้าไหล่ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าโดยแรงจนอีกฝ่ายล้มคว่ำ “หา? อะไร? นี่พวกท่านมาผลักข้าทำไมกัน?” ทันใดนั้นศนิกะกลับพลันชะงักเพราะกลับกลายเป็นว่าเขากำลังตามผิดคน เพราะสับสนเครื่องแบบของพวกนภบาลที่มีอยู่ทั่วไปในเมืองกลางหุบเขาเพราะการเดินทางทางอากาศเป็นสิ่งที่สะดวกที่สุดในดินแดนผาสูง เมื่อศนิกะทำอะไรไม่ได้ จึงจากมาแบบหัวเสียสุดขีดคาดโทษฝ่ายตรงข้ามทำนองว่า อย่าให้เจออีกทีนะโว้ย พ่อจะสับทิ้งไม่เหลือซาก ไม่ไกลกันนั้นนภบาลหนุ่มคนเดิมลอบมองเผ่าคารูณจากในช่องมองเล็กๆ หลังกำแพงขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง จึงหันไปกล่าวกับผู้ที่ยืนหลบอยู่เบื้องหลัง “ไม่บาดเจ็บอะไรใช่ไหม ไกรสร” เขาถาม เมื่ออีกฝ่ายส่ายหัวซ้ำยังยกนิ้วโป้งให้ทำนองว่า สบายมาก...จึงเอ่ยถามย้ำ “ได้ ‘ของ’ มาหรือไม่?” ***** คุยกันท้ายท้ายบท: อารมันให้เพื่อนแอบเนียนไปฉกอะไรมา ต่อครึ่งหลังนะคะ ปล. อาทิตย์หน้าไม่แน่ใจว่าจะกลับมาทันหรือไม่ (อีกแล้ว) หากไม่เห็นตอนต่อครึ่งหลัง คนเขียนขออนุญาตยกยอดไปอีกอาทิตย์หนึ่งนะคะ จะได้สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเสียเลย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 23:16:38

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีส่งท้ายปีเก่าค่า ไม่รู้ล่ะ เชียร์มัสลินนี่นา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 23:29:46

ความคิดเห็นที่ 6 แว้ก! มาเร็วมาก จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 55 23:45:43

ความคิดเห็นที่ 7 งั้นก็ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ ขอให้เดินทางไปไหนๆ อย่างปลอดภัย ไร้ปัญหานะคะ บทบรรยายเยอะมากมาย ไว้มาอ่านทวนอีกรอบใหม่ตอนฟ้าสาง สว่างไปแล้วดีกว่า ตอนนี้สมองจับได้แต่ อารมัน แสบได้สะใจแท้ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 01:06:27

ความคิดเห็นที่ 8 ปัญจยุทธ ท่าทางน่าจะจัด 4 ปีครั้ง..หรือเปล่า? หรือไม่แน่นอน แล้วแต่สถานการณ์ จะจัดทีก็ประชุมที..? ให้โอกาสคนอื่นมาเป็นประมุข แล้วเผ่าเวนไตย รับตำแหน่งมากี่ปีแล้วนี่? หรือยังไม่มีใครชิงไปได้? (เวนไตย อ่านทีไรก็นึกถึงคำคล้ายๆว่า....เวน - ทา- ไล..ทุกที ^__^.....) ถ้าแต่ละเผ่าจะเสาะหานักรบฝีมือดี มาเป็นตัวแทน ได้หรือไม่... (โดยไม่จำเป็นต้องเป็นคนในเผ่า) อารมันทำเท่ยังกับพระเอกหนังกำลังภายใน^^.. แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 55 11:15:27 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 11:12:19

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณค่ะ คุณ Psycho man: โอะ...มาหลายรีเควสแฮะคราวนี้. ปัญจยุทธมิใช่บอลโลกนา จัดสี่ปีครั้งไม่ได้ค่ะ ไม่มีสปอนเซอร์ ^^, งานปัญจยุทธจะมีขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมี 2-3 ปัจจัยค่ะ คือ 1. เมื่อผู้อาวุโสของแต่ละเผ่าลงนามเกินกึ่งหนึ่งเห็นร่วมกันว่าถึงเวลาแล้วหรือไม่ (แต่ข้อนี้หัวหน้าเทพนักรบมีสิทธ์ใช้วีโต้ เอ้ย...ไม่ใช่ค่ะ ใช้สิทธิ์ของหัวหน้าเทพนักรบทำให้ค้านคำตัดสินได้ค่ะ) 2. หัวหน้าเทพนักรบ (ในขณะนั้น) ต้องการจัดให้มีเอง << พูดง่ายๆ คือ อยากลงจากตำแหน่งแล้ว 3. เมื่อตำแหน่งว่างกะทันหัน (คือ ตาย ป่วย ถูกจับ หรือ ปลดออกแบบสายฟ้าแล่บ) ในกรณีของสถานกาณ์ปัจจุบันคือ ข้อ สองค่ะ บังสูรย์อยากให้จัดปัญจยุทธเองค่ะ ส่วนสาเหตุหาอ่านในเรื่องนะคะไม่ยกมานะคะ เดี๋ยวจะยาววว ประมุขเทพนักรบ (ในตอนนี้) ยังเป็นบังสูรย์นะคะ แต่ที่ต้องยกโขยงไปประชุมไกลถึงผาครุฑ ก็เหมือนให้เกียรติกับเผ่าที่ชนะปัญจยุทธครั้งแรกคือเวนไตย คล้ายๆ กับไฟโอลิมปิคแต่ละคร้งต้องไปจุดกันบนยอดเขาโอลิมปัส ประเทศกรีก แล้ววิ่ง (บิน) ไปทั่วโลกจนถึงประเทศเจ้าภาพค่ะ (เปรียบเทียบไกลไปไหมเนี่ย?) ส่วนเผ่าเวนไตยชนะเลิศในปีแรก (คือประมาณ 700 ปีล่วงมาแล้ว) แต่เพราะได้ชนะปีแรก ทำให้จะจัดงานปัญจยุทธแต่ละทีต้องยกไปประชุมที่ผาครุฑ ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้ท่านทันวาที่ปัจจุบันเป็นนักรบฝ่ายบุ๋น ใช้ตำราเป็นอาวุธ เบื่อหน่ายเป็นอย่างยิ่งค่ะ << ระยะเวลาต่างๆ และแบบขยาย พวกนี้ไม่มีเล่าอยู่ในเรื่องค่ะ มีอยู่ในแฟ้มคนเขียนคนเดียว ดังนั้นอยากรู้อะไรถามมาอีกได้นะคะ เวนไตย อ่านแล้วนึกถึงคำไหนก็ได้ ไม่ว่ากัน เพราะเราก็นึกคำเดียวกับคุณเหมือนกันค่ะ (ซะงั้น) แต่ละเผ่าจะมีระบบนักรบ 'ในสังกัด' อยู่แล้วค่ะ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นลูกหลานของคนในเผ่า เป็นคนนอกก็ได้แต่เมื่อเข้ามาปาวารณาตัวเป็นนักรบในสังกัดนั้นๆ แล้ว ต้องพึงปฎิบัติตามข้อตกลงที่ตนสังกัดอยู่เช่นกันค่ะ ดังนั้นหากเสาะหาผู้มีฝีมือดีได้ แต่ตกลงกันไม่ได้ แนวทางไม่เข้ากัน (ตกสัมภาษณ์) ก็เป็นนักรบในสังกัดนั้นไม่ได้ค่ะ (คล้ายๆ บอลลีกอาชีพเลยแฮะ) สำหรับผู้ที่เป็นตัวแทนปัญจยุทธของแต่ละเผ่าขึ้นอยู่กับกับเกณฑ์การตัดสินของเผ่านั้นๆ ค่ะว่าจะมีความยืดหยุ่นมากน้อยเท่าไร บางเผ่าก็ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามาเป็นตัวแทนเลย แต่ในขณะเดียวกันบางเผ่าก็ไม่ถือเป็นเรื่องให้มากความค่ะ ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับการตกลงภายในเผ่าเป็นสำคัญ สนุกจัง ได้ตอบยาวๆ แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 55 17:19:26 แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 55 17:16:34 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 17:09:02

ความคิดเห็นที่ 10 คนเขียนกลัวอารายคนอ่านค้าาาาา อิอิอิ .... เรื่องนี้ตามอ่านมานานค่า  แล้วก็อ่านหลายรอบยังกะจะเก็บข้อมูลไปสอบเพราะแปลกใจที่ทำไมถึงจูงใจให้อ่าน พบว่า มันมีความงง ปน ความสนุก คือเวลาอ่านจะพบว่ามีตัวละครที่หน้าตาท่าทางน่าจะเป็นฝ่ายร้าย แต่มันกลับเป็นฝ่ายดี  บางตัวหน้าตาดีแต่ชอบทำอะไรๆร้ายๆ คนอ่านเดาไม่ออกว่าตกลงมันอยู่ฝ่ายไหนกันแน่นะไอ้ตัวนี้   ดังนั้นทุกครั้งที่อ่านของใหม่  ต้องกลับไปหาอันเก่าๆมาอ่าน ประมาณว่าไอ้นี่มันมาจากสายไหนล่ะนี่  พอกลับไปอ่านของเก่าก็พบว่า เออ ... มันสนุกดีแฮะ เลยอ่านกลับไปกลับมา เมา งง และ ก๊ง ไปเองอยู่ทุกครั้ง ที่นี้ก็เกิด อาการสงสัยว่า คนเขียนผูกเรื่องไว้อย่างไรน้า  เพราะการเดาไม่ถูกนี่มันก่อให้เกิดการตามดูได้ดี  ประมาณว่า  กลายเป็นปลาติดเบ็ดซะแล้ว  แต่ว่าเราเป็นปลาแบบมังสะวิรัดน่ะ  เห็นเหยื่อดิ้นกระแด่วๆแต่ก็ไม่กินน่ะ  ว่ายน้ำตามดูเฉยๆอ่ะ กลัวทำไมน้า  เราไม่ใช่จรเข้ซักกะหน่อย  แค่ดูเฉยๆว่าจะวางเบ็ดไปนานซักแค่ไหน  ถ้าเป็นจรเข้ก็กะว่าจะงับทั้งเหยื่อทั้งเบ็ดและคนตกปลาเลยน้า  คุณแก้วก็น่าลัก น่ากินอยู่ไม่น้อยนี่นา 5555555 อ้อ ...  วันก่อนไปอ่านของเก่าแล้วพบว่า  คาชา  เอารามิตไปส่งให้  มุตติในเกาะอะไรพิษๆน่ะ  แล้วทำไม เจ้านุ่มถึงพา ท่านทันวากลมกลิ้ง ไปพบรามิตที่  โพรงอะไรสักแห่งหนึ่งได้อย่างไร  เหมือนว่ามีใครไปพาเจ้ารามิตออกมาจากเกาะ  แล้วไปทิ้งไว้ที่นั่นหรืออย่างไร  ตรงนี้แหละ  ใครที่ว่านี่คือใครกันน้า ?  หรือว่า เป็นไมยราญให้ยายงูมาลาทำให้  แกกลัวคู่ชกของแกจะตายไปก่อนได้แก้มือใช่ เป่าว อยากอ่านเป็นเล่มๆมากกว่านะ นี่อ่านซ้ำไปซ้ำมาจนแทบจะท่องได้อยู่แล้ว เมื่อนั้นจึงต้องรีบแว๊บหายตัวไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวโดน ด้ามเบ็ด อิอิๆๆๆๆ เขียนได้สนุกมากจ้าาาา จากคุณ : kiikifon เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 07:23:38

ความคิดเห็นที่ 11 กระจ่างเลยครับ สำหรับข้อสงสัยนานัปการ^^ ที่จริงถ้าอ่านข้อมูลจากเรื่องจริงๆ ก็พอเดาออกไม่มากก็น้อย แต่อยากฟังคำอธิยายจากคนเขียน ที่ชัดเจนกว่าคลำทางเอง และตรงประเด็นที่สุด นี่ล่ะ.... ผมถึงรักที่อ่านนิยายในถนนนักเขียน เพราะไม่ใช่การสื่อสารทางเดียว มีอะไร ถามคนเขียนได้ทันที ^___^........ ปล.คนข้างบน น่ากลัวมาก^^ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 19:32:57 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 19:31:11

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ kiikifon: เย้ยยยย...อ่านทวนของเก่าจนจำแม่นขนาดนี้ ไม่น่ากลัวได้ไงคะนี่? เจ้าตัวละครที่ร้ายเป็นดี ตัวดีเป็นร้ายนั้น แรกๆ ใช้ได้ค่ะ เพราะนักอ่านยังไม่คุ้นลายพราง แต่หลังๆ ถูกจับทางได้หมดละ โดยเฉพาะขาประจำ comment ประเภทมาประโยคเดียวแต่น็อคเอาท์ก็มีมาแล้วค่ะ ^^ เลยต้องสับขาหลอกบ้าง << ยังไง? ไม่บอก เพราะยังคิดไม่ออก (อ้าว! โว้) สำหรับเหตุการณ์ที่คุณ kiiฯ ยกมานั้น อะแฮ่ม.. หากทนอ่านได้จนถึงท้ายๆ ภาคจะมีบอกค่ะ แต่ไหนๆ แล้วใบ้นิดนึง ไมยราญแม้ไม่ชั่วจนหมดใจก็จริง แถมใจนักเลงกว่าตัวดีๆ อีกหลายคน (เอ๋า) แต่...ยังไม่ดีถึงขนาดนั้น ปล1. เดาเอาว่าเห็นคนเขียนจากในท้ายหนังสือเล่มสองหรือใน FB ของข้าพเจ้า << สมัครทิ้งไว้ชาติกว่า ไม่ได้เข้าไปใช้งาน ไม่ได้ตั้งแง่อะไร เพียงแต่รู้สึกว่ามันไม่มีพื้นที่ส่วนตัวค่ะ (ไม่มีอะไรหรอกค่ะ กลัวลูกค้าเปิดมาเจอ แล้วแบบว่่า นังนี่เพี้ยนขนาดนี้เลยรึ! ตูจะให้งานมันทำดีไหม?) ปล2. รูปภาพมันหลอกได้เพราะมี PS ป่านนี้เวอร์ชั่นไหนแล้ววุ้ย? คุณ Psycho man: ใช่มะ คนข้างบนน่ากลัวเนอะ...อืม... ปล. นักอ่านที่นี่ก็หาจากที่อื่นไม่ได้เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 01:27:29 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 01:23:20

ความคิดเห็นที่ 13 มารอกินปลาที่มีคนวางเบ็ด เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 01:53:27

ความคิดเห็นที่ 14 อ้าว ....  เห็นสวิงไหวๆ มีคนกะจะมาช้อนปลาไปกินซะแหล่ว  รีบหนีก่อนดีกว่า  หนีไปดูเหยื่อที่อื่นมั่ง อิอิอิๆๆๆ เค้าเป็นปลาน่ากินนะ  คุณไซโค มะใช่ปลาน่ากลัวซักกะหน่อย พบกันใหม่ปีหน้านะค้า สวัสดีปีใหม่ทุกคนค่ะ จากคุณ : kiikifon เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 13:47:21

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยมานานเเล้วค่ะ เรื่องอายุของตัวละคร โดยเฉพาะ ท่านวิษ เป็นชาวเทวะเนี่ย มีอายุกีปีคะ เพราะตัวเองคิดไปเเล้ว ซัก 200-500 ปีเเล้วมั้งงงงง 555++ ยังกะเป็นเเวมไพร์เลย หรือว่าอายุเท่าคนปกติกันนะ เเล้วถ้าอายุยืนกว่าคนทั่วไป ท่านวิษจะอายุประมาณกี่ปี พอดีเริ่มสงสัยน่ะค่ะ เพิ่งไปงานฤดูหนาว ที่ จ.เลย มาค่ะ จ.เลย หนาวมากก จากคุณ : เจ้าหญิงหลงฤดู--->อัญญ์ เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 19:15:46 A:1.1.249.141 X: TicketID:382432