ความคิดเห็นที่ 1 ยืนท้าลมท้าแดดที่แผดกล้า       ยามฝนตกจากฟ้าก็เปียกฝน ยามพายุโหมกระหน่ำก็จำทน     ธรรมชาติวนเวียนว่ายหลายกาล  เกิดมาทั้งทีใช่มีสุข                   ทุกข์ถมทับทุกทีที่แปรผัน ได้แต่กลืนกล้ำไปวันวัน             สุดแต่เวรกรรมนั้นจะบันดาล จากคุณ : Susisiri เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 55 20:48:29

ความคิดเห็นที่ 2 ถามใจของเราว่าเศร้าไหม จึงเห็นแมกไม้ให้ไหวหวั่น เมฆหม่นจนไร้แสงตะวัน ธรรมชาติ "หรือฉัน" อันใด ลมฟ้าพาฝนจนกระหน่ำ ใครตรอมบอบช้ำร่ำไห้ เราอาจวาดคิดผิดไป ธรรมชาติ "เป็นไป" ตามฤดู     จากคุณ : โค อัสดง เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 02:35:56

ความคิดเห็นที่ 3 ถามใจเรา ว่าเศร้าไหม ในยามนี้ ก็ยากที่ มีคำบอก ออกจากฝัน คงเพียงเหม่อ มองฟ้า คราเงียบครัน น้ำตากั้น อั้นเบ้าตา จิตพร่าเลือน จากคุณ : sarasiri เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 03:08:27

ความคิดเห็นที่ 4 จะกู่ก้องร้องถามไปใยกันเล่า ใจสุดเศร้าเกินบรรยายกว่าใดหนอ เลือดหยาดรินไหลบ่าน้ำตาคลอ ท่วมท้นต่อมิขาดสายในใจเรา จะเพ้อพร่ำรำพันกลั่นสะอื้น ต้องทานฝืนขื่นอารมณ์ตรมหงอยเหงา แม้ร้องเรียกเพรียกถามห้ามบรรเทา ยาก.ด้วยเศร้าเรารับประทับทรวง จะสลัดตัดใยหมายไร้โศก ดังยิ่งโยกรอยแผลแผ่เลยล่วง ริ้วระบายกราดกรีดจิตทั้งดวง ตราบพ้นห้วงชีวัน..รอยนั้นเลือน... จากคุณ : nana_tjj เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 10:59:02