ฝังใจเจ็บ .. เก็บไว้ยัง .. ไม่จางหาย
ระอุคล้าย .. ไอเมฆม่าน .. ควันหมอกหนา
หลอกหลอนลวง .. ดั่งห้วงกล .. มนตร์มายา
อนิจจา .. ว่าเหตุใด .. จึงไม่ลืม
ซากอดีต .. ที่ขีดฆ่า .. ตราประทับ
เป็นรอยบาป .. สาปส่งรัก .. จากด่ำดื่ม
ให้รานร้าว .. คาวขื่นขม .. ตรมเศร้าซึม
ด้วยอิ่มเอม .. ที่เปรมปลื้ม .. ยืมเขามา
มิเดียงสา .. หรือว่าโง่ .. โอ้ไร้คิด
ฤๅเพราะฤทธิ์ .. จิตไขว้เขว .. เสน่หา
ลุ่มหลงใหล .. ใคร่สวาท .. สาดกายา
ร้อนเริงร่า .. กว่ารู้เห็น .. ก็เป็นไป
โลกชมพู .. มิรู้ว่า .. ตามืดบอด
ที่สวมสอด .. ไว้กอดกก .. ทำหมกไหม้
จนดำมอด .. วอดเขม่า .. ด้วยเถ้าไฟ
คือนรก .. ในอกใจ .. ตายทั้งเป็น
คืนเขากลับ .. รับเอาไป .. แล้วไกลห่าง
คนละทาง .. ล้างฝังกลบ .. และหลบเร้น
จบสิ้นกัน .. วันเวลา .. อย่าจองเวร
ทิ้งเศษเดน .. เช่นหัวใจ .. ไว้เพียงเงา
อดีตแค่ .. แผลร่องรอย .. คอยวันหาย
คงสลาย .. ไปตาม .. ความขลาดเขลา
เติบโตขึ้น .. ฟื้นตัวตน .. พ้นวัยเยาว์
ด้วยย่างก้าว .. เท้ามั่นคง .. ไม่หลงทาง
********************
**
แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 04:51:16