ความคิดเห็นที่ 1 เจ๊รานียิ้มกริ่ม “นี่เจ๊รานี นะยะหนูเตยหอมมะลิ แค่เรื่องถามทางแค่นี้จิ๊ปๆ” เจ๊รานีในร่างสุดเขตต์ทำท่า จิ๊ปๆ เหมือนในโฆษณารถกระบะชื่อดังในทีวี ก่อนที่เจ๊แกจะเดินตรงดิ่งไปหยุดอยู่ที่โคนต้นไม้ใหญ่โต สูงสง่าต้นหนึ่ง “ก๊อกๆๆ เปิดประตู เปิดออกดู อ๋อเป็นเจ๊...มีใครอยู่ในต้นไม้ต้นนี้ไหมเอ่ย ฮัลโหล... ท่านเป้ อารักษ์ มาเล มาเล... อยู่หรือเปล่า Where  are you.?” “เอ่อ...เจ๊รานีจ๊ะ เป้ อารักษ์ จะมาอยู่ในต้นไม้ได้ยังไงล่ะเจ๊ ท่านเทพารักษ์ ไม่ใช่เหรอ” เตยหอมแย้งเจ๊ขำๆ จะเอาฮาไปถึงไหน “เชื่อเจ๊สิเรียกแบบนี้ เดี๋ยวก็ออกมา เทพรักษ์แถวนี้ เขาอินดี้ย่ะ” ไม่ขาดคำของเจ๊รานีในร่างสุดเขตต์ ก็มีชายชุดสวมขาวสะอาดตา ใส่หมวกทรงแหลมสีเดียวกันกับชุด ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเจ๊รานี และเตยหอม เตยหอมสะดุ้งเฮือกเกาะร่างของสุดเขตต์เอาไว้แน่ “Hello guardian spirit. สวัสดีเจ้า ท่านเทพารักษ์ ” เจ๊รานีชี้นิ้วไปที่ตัวเอง “My name is รานี I’m รานี nice to meet you”  เจ๊รานีเอ่ยทำความรู้จักเป็นภาษาอังกฤษ ท่านเทพารักษ์ ทำท่างง “สงสัยจะงง ว่าเจ๊เป็นใคร เห็นเจ๊หน้าตาดีล่ะสิท่า...” เจ๊รานีกระแอมกระไอเล็กน้อย ก่อนจะแนะนำตัวเองให้ชัดเจนขึ้น “This is a ผีตานี you know ผีตานี” ท่านเทพารักษ์ คิ้วขมวดยิ่งกว่าเก่า มองจากรูปร่างแล้วไม่เห็นจะเหมือนผีตานีตรงไหน เหมือนกระเทยควายเสียมากกว่า  “โอย ยังไม่เข้าใจอีก จะอธิบายยังไงดีวะ...” เจ๊รานีเสยผมใช้ความคิด “หรือท่านเป้ อารักษ์ หน้าตี๋ จะฟังภาษาอังกฤษไม่ออก งั้นเอาแบบง่ายๆเลยนะท่าน เจ๊เนี่ย เป็นผีตานี Banana ghost. ท่านเข้าใจไหมเจ้าคะ” “Yes.I know ผีกล้วย ...” ท่านเทพารักษ์ เข้าใจเสียตรงตัว เล่นเอาเจ๊รานีหุบยิ้ม แต่เตยหอมกำลังปิดปากหัวเราะให้กับคำว่า ‘ผีกล้วย’ “โอย...แปลซะตรงตัวเลยนะคะท่านเท เรียกผีตานีเหมือนเดิมยังจะดูดีเสียกว่า...ผีกล้วย ...ช่างกล้าเรียก  ดีนะยะที่เจ๊ไม่ใช่ขนุน ไม่งั้น ท่านเท ก็ท่านเท เถอะ มีตบ...” เจ๊รานีบ่นอุบ “Nice to meet you to.”  ท่านเทพารักษ์ ตอบรับเป็นภาษาอังกฤษ “How are you.?” เจ๊รานีถามกลับ “Find , thanks. How are things.?” ท่านเทพารักษ์กล่าวถาม เตยหอมยืนมองเจ๊รานี กับท่านเทพารักษ์ สปีคอิงลิสกันไปมา อย่างเมามันส์ “ขอโทษค่ะ ขอขัดจังหวะสักครู่นะคะ ไม่ทราบว่า เจ๊รานี กับท่านเทพารักษ์ จะอิงลิส ออนทัวร์ กันอีกนานไหมคะ...แล้ววันนี้จะได้ถามทางไหมเนี่ย?” เตยหอมพูดแทรกขึ้น “เออ...จริงด้วย โทษทีเจ๊ลืมตัว พอดีตอนเจ๊เรียน เจ๊ท๊อป ภาษาอังกฤษ ได้พูดทีก็เลย ฟุต ฟิต ฟอ ไฟ เพลินไปหน่อยยะ ท่านเท ก็ไม่ยอมห้ามเจ๊” เจ้ารานีหันไปโบ้ยให้ท่านเทพารักษ์ “เจ๊ ถามทางสิจ๊ะ เราจะได้ไปตามหาสองคนนั้นต่อ เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน ...เจ๊ไม่ใช่หิงห้อยไม่ใช่เหรอ” เตยหอมเอาคำเจ๊มาย้อนขำๆ “แหม ได้ทีเชียวนะยะ โอเคๆ เจ๊ถามให้ย่ะ...ท่านเท คะ ” เจ๊รานีเรียกย่อจากเทพารักษ์เหลือแค่ท่านเท เพียงสั้นๆ เจ๊รานีคนสวยอยากจะขอถามทางสักหน่อยได้ไหมจ๊ะ “แล้วผีกล้วย...เอ่อ พวกเจ้า จะไปไหนล่ะ ป่าออกจะกว้างใหญ่ ลองบอกตำแหน่งที่พวกเจ้าจะไปมาสิ เราจะได้บอกทางถูก” ท่านเทพารักษ์ เสกอุปกรณ์บางอย่างขึ้นมา เตยหอมตาโตแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา “โห เกิดมาเพิ่งเคยเห็น เดี๋ยวนี้โลกเทวดา เขามีของแบบนี้ใช้กันด้วยเหรอ? เทพารักษ์มีไอแพด” “แน่นอนสิยะ เดี๋ยวนี้จนคน ผี หรือเทพ ก็ต้องตามโลกให้ทันยะ ไม่อย่างนั้นก็โลเทคแย่น่ะสิ” เจ๊รานีหันไปบอกเส้นทางตามที่ลูกไม้ได้บอก กับท่านเทพารักษ์ ท่านเทพารักษ์ใช้นิ้วจิ้มๆ บนไอแพดเทวดา สักครู่ แล้วเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ตำแหน่งที่ต้องการ “เราดูตำแหน่งจาก GPS แล้ว  พวกเจ้าเดินไปทางทิศตะวันออกประมาณ ๓๐นาที แล้วก็จะถึงที่หมาย ” “จริงเหรอจ๊ะ ท่านเท ?” เจ๊รานีเอ่ยถาม ท่านเทพารักษ์ พยักหน้า “ขอบใจนะจ๊ะ...อ้อ แล้วทีหลังถ้าเจอกัน เรียกเจ๊ว่า เจ๊รานีนะคะ ห้ามเรียกว่า ผีกล้วย เข้าใจไหม? เดี๋ยวเจ๊เสียความมั่นใจ ไม่กล้าไปสู้หน้า FC รานีแฟนคลับของเจ๊กัพอดี” ท่านเทพารักษ์ยิ้มเจื่อน พยักหน้ารับอีกครั้ง “ไปย่ะ หนูเตยหอมมะลิ เดี๋ยวเจ๊รานีคนสวยจะนำทางไปเอง...ขอบคุณอีกครั้งนะท่านเท...เจ๊รานีนะ ไม่ใช่ผีกล้วย” เจ๊รานีไม่ลืมที่จะหันกลับไปย้ำอีกครั้ง จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:23:36

ความคิดเห็นที่ 2 “เดี๋ยว...” ท่านเทพารักษ์เอ่ยเรียก “เราแนะนำให้ ผีกล้ว...เอ่อ เจ๊รานี อย่าลืมออกจากร่างชายหนุ่มผู้นี้หลังเสร็จสิ้นภาระกิด้วยนะ เราว่ามันไม่เหมาะกับเจ๊เลย” “เจ้าค่ะ ท่านเท เจ๊ไม่ลืมหรอจ้ะ ขอบใจนะที่เตือนเจ๊ เค้าไปจริงๆแล้วนะ บาย...”เจ๊รานีโบกมือบ้ายบายเป็นการส่งท้ายก่อนจะพาร่างสุดเขตต์ เดินนวยนาด สะบัดบ๊อบ เพื่อไปตามปราการ กับเอื้องฟ้ากันต่อไป ปราการอาการเริ่มแย่ลง แผลที่อักเสบในตอนแรก มันทำให้ตอนนี้เขาปวดหนึบไปทั้งแขน ปราการหนาวจนสั่นสะสท้านไปทั้งกาย  หน้าตาปากคอซีดเซียว จนน่ากลัว “นายป้อม...นายป้อม นานช่วยตอบอะไรฉันสักคำได้ไหมเนี่ย อย่าเอาแต่สั่นแบบนี้สิ” ลูกไม้ชักจะใจไม่ดี “เจ๊รานีเขามัวแต่ทำอะไรอยู่นะ ทำไทยังมาไม่ถึงอีก โธ่เอ้ย ออกจากร่างเอื้องฟ้าก็ไม่ได้ ทำไมวันนี้ ถึงได้เจอแต่เรื่องแย่ๆวะเนี่ย” “บ่นอะไรยะ ยายลูกมะระขี้นก”  สำเนียงเรียกชื่อคุ้นหูดังขึ้น “นายเขตต์...เอ๊ย เจ๊รานี ...เตย” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้าเรียกทั้งสองคนอย่างดีใจ “อั๊ยย่ะ กอดกันกลมเป็นลูกกระสุนเชียวนะยะ แล้วทำไมหล่อนยังไม่ออกจากร่างเอื้องฟ้าอีกยะเนี่ย?” “นี่ลูกไม้ สิงอยู่ในร่างเอื้องฟ้าเหรอเนี่ย?” เตยหอมถามเสียงตื่นเมื่อรู้ว่าในร่างเอื้องฟ้าคือพี่สาวฝาแฝดของเธอเอง “ก็ฉันน่ะสิเตย...เจ๊ ฉันอยากจะออกจากร่างเอื้องฟ้าจะแย่ แต่มันออกไปไม่ได้ ฉันลองจนไม่รู้จะลองยังไง ขนาดจะออกไปตามเจ๊มาช่วย ฉันยังไปไหนไม่ได้เลย ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรจิตไปหาเจ๊หรือไงกันเล่า สงสัยตอนที่ฉันสิงช่วยเอื้องฟ้าขึ้นมาจากน้ำ ฉันจะใช้พลังงานมากไป ก็เลยได้แต่สิง แต่พอเวลาจะออกก็เลยหมดแรงล่ะมั้ง” ลูกไม้อธิบาย “ลูกไม้...แล้วนายป้อมเป็นยังบ้าง? ท่าทางไม่ค่อยดีเลยนะ” เตยหอมเอ่ย พลางนั่งลงข้างๆปราการพร้อมกับเอามือไปเตะที่ตัวของเขา “โห ตัวร้อนมากเลยนะเนี่ย แผลก็บวมด้วย ฉันว่าเรารับพานายป้อมไปส่งโรงพยาบาลดีกว่านะ” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย “ฉันเห็นด้วยนะ แต่ว่าก่อนอื่น ต้องแกะมือนายป้อมออกจากร่างเอื้องฟ้าก่อน ไม่อย่างนั้นฉันลุกไปไหนไม่ได้แน่ๆ”  เธอเหลือบมองหน้าคนป่วยที่นอนซบอยู่บนไหล่ แถมยังกอดร่างเอื้องฟ้าเอาไว้แน่นเหนียวไม่ยอมปล่อย เตยหอมจึงช่วยดึงมือของปราการออกแล้วช่วยลูกไม้พยุงร่างใหญ่โตของเขาให้ยืนขึ้น “เจ๊รานี ...เจ๊ยืนเฉยทำไม มาช่วยแบกนายป้อมหน่อยสิ ฉันแบกไม่ไหว ตัวเอื้องฟ้าเล็กนิดเดียว เร็วสิเจ๊ เดี๋ยวนายป้อมก็ล้มทับฉันกับเตยกันพอดี” ลูกไม้เอ่ยบอก เจ๊รานีในร่างสุดเขตต์ จิกหางตามองเธอ “หล่อนจะให้เจ๊รานี ผู้บอบบางน่าถนุถนอม แบกชายหนุ่มอก ๓-๔ ศอก ตัวสูงเกือบเมตร ขึ้นขี่หลังอย่างนั้นหรือยะ เจ๊ไม่ไหวนะ” เจ๊รานีโบกไม้โบกมือ “เจ๊รานี เจ๊ลองมองดูร่างกายของเจ๊ตอนนี้สิ” ลูกไม้บุ้ยให้เจ๊มองดูตัวเอง “ทำไมยะ ยายลูกมะแว้งเครือ เจ๊เป็นยังๆไง หน้าเจ๊เกิดไปเหมือน ญาญ่า หรือว่า มาร์กี้ ขึ้นมาหรือไงยะ” เจ๊รานียังไม่รู้ตัว “ก็ตอนนี้ เจ๊อยู่ในร่างนายเขตต์อยู่นั่นน่ะ ลืมตัวหรือไงจ๊ะเจ๊”  เตยหอมช่วยเตือนความจำเจ๊รานีอีกแรง เจ๊รานีก้มมองดูตัวเอง “อุ๊ยตาย จริงด้วย ...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจ๊ออกจากร่างพ่อหนุ่มเขตต์ก่อนดีกว่า” “เจ๊ ๆๆ ไม่ต้องออกมาหรอกมันเสียเวลา ไหนจะต้องรอให้นายเขตต์ฟื้น ต้องอธิบายให้ฟัง กว่าจะเข้าใจ นายป้อมยามไม่ตายเพราะพิษไข้กันพอดีเหรอเจ๊” ลูกไม้รีบห้าม เพราะตอนนี้เธอไม่อยากจะเสียเวลาไปแม้แต่นาทีเดียว “เอาจริงเหรอยะ?” เจ๊รานีถาม ทุกคนพยักหน้า “แล้วหล่อนจะไม่แบกด้วยกันเหรอ?” เจ๊รานีกะพริบตาปริบๆ จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:25:35

ความคิดเห็นที่ 3 “ฉันอยากช่วยนะเจ๊ แต่ตอนนี้ลำพังแค่ออกจากร่างเอื้องฟ้า ฉันยังทำไม่ได้ พลังงานฉันแทบจะไม่เหลือแล้วนะเจ๊... เร็วเถอะเจ๊ฉันกับเตยจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย นายป้อมตัวหนักจะแย่” “อย่าตัดสินใจนานนักสิจ๊ะเจ๊รานี เดี๋ยวนายป้อมจะแย่ไปกว่านี้นะจ๊ะ” เตยหอมกับลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้ายืนโอนไปเอนมา เพื่อพยุงปราการไม่ให้ล้มลง ระหว่างรอเจ๊รานีตัดสินใจ เจ๊รานถอนใจยาวเหยียด “สรุป เจ๊จะต้องอยู่ในร่างพ่อหนุ่มสุดเขตต์ ต่อไป แล้วก็ต้องแบกป้อมสุดหล่อ ออกจากป่า ชิมิ?” สองพี่น้องพร้อมใจกันพยักหน้า “ เออๆ เจ๊ยอมเสียสละแบกเองก็ได้ย่ะ ...ตายและ ตั้งแต่เกิดจนตาย ยังไม่เคยแม้สักครั้งที่จะต้องแบกผู้ชายขึ้นหลัง พวกหล่อนต้องสร้างอนุสาวรีย์  นางสาวตานีตนแรกของโลกที่แบกชายหนุ่มขึ้นหลังด้วยนะยะ” เจ๊รานีแอบประชดนิดๆ คิดในใจว่าไม่น่าสิงร่างอีตาสุดเขตต์นี่เลยจริง เจ๊รานีใช้ร่างของสุดเขตต์แบกเอาปราการขึ้นหลังเดินออกไปจากป่า และแน่นอนเจ๊แกบ่นไปตลอดทาง จนกระทั่งเตยหอมเป็นคนขับรถของปราการที่จอดไว้ที่ปากทางเข้าบ้านเอื้องฟ้า พาปราการไปส่งโรงพยาบาลและปราการถึงมือคุณหมอเรียบร้อย  เจ๊รานีในร่างสุดเขตต์ถึงกับเข่าอ่อน นั่งแผ่หลาหอบแฮกๆอยู่กับเก้าอี้ “โอ้ว มาย ก๊อต! พูดได้สามคำว่า โค -ตะ -ระ เหนื่อย เป็นผีตานี แสนสวย เลิศเลอเพอเฟค มาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกนะที่รู้สึกเหนื่อยมากขนาดนี้...ตกลงเจ๊จะออกจากร่างพ่อหนุ่มเขตต์ได้หรือยังยะ?” “ออกได้แล้วล่ะเจ๊” ลูกไม้แปะพาสเตอร์ให้กับแผลถลอกที่ร่างของเอื้องฟ้า แล้วหันมามองเจ๊รานียิ้มๆ “เอ๊ะ หรือว่าเจ๊ติดใจ ร่างชายหนุ่ม จนไม่อยากจะออกมาเสียแล้ว” “ก็นิดนึงอะนะ แต่ขอเจ๊กลับไปเป็นเหมือนเดิมจะดีกว่า เริดกว่ากันเยอะ” เจ๊รานีพาร่างสุดเขตต์ตัวตรงนั่งหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ร่างสุดเขตต์จะคอพับสลบเหมือดไปในทันที “แท่น แทน แท๊น I feel good.รามี่สไตล์ กลับมาแล้วจ้า แฟนคลับทั้งหลาย” เจ๊รานีหนุนตัวจนสไบพลิ้ว โพสท่าที่คิดว่าสวยและดูดีที่สุดแถมด้วยการส่งจูบเป็นการปิดท้าย “เก็บใส่กระเป๋าเอาไว้ให้ดีนะยะ จูจุ๊บเจ๊หายาก ไม่ได้ให้ใครง่ายๆนะจะบอกให้ ถือเป็นของดี มีคุณค่าทางจิตใจ ขนาดทิวาราตรีเจ๊ยังไม่เคยให้เลยนะยะ” “แล้วนายเขตต์จะเป็นอะไรรึเปล่า?” เตยหอมเอ่ยถาม “ไม่เป็นอะไรมากหรอกเตย เดี๋ยวก็ฟื้น ก็เตรียมคำอธิบายเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน อย่าแรกก็คือ นี่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณแฝดเตย ประมาณนี้แหล่ะ” ลูกไม้ยกตัวอย่าง “เออนี่ ยายลูกผักไห่ แล้วหล่อนเห็นหน้าหรือเปล่าว่าใครเป็นคนยิง สองคนนี้ตกน้ำตกท่า จนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด” เจ๊รานีเอ่ยถาม ลูกไม้ส่ายหน้า “ไม่เห็นหรอกเจ๊  ฉันตามหาสองคนนั้นอยู่ตั้งนาน ตอนฉันไปถึง สองคนก็โดดลงไปจากน้ำตกแล้ว” “เอ้า แล้วหล่อนทำไมถึงไม่ตามมันไปล่ะยะ ถ้าเผื่อมันเป็นโจรห้าร้อยแปดร้อย ตามมาปล้นอีกจะทำยังไง น่าจะจับไปส่งตำรวจ เข้าห้องกรงเสียให้เข็ด” เจ๊รานีนึกแล้วก็เสียดายที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นเจ๊จะจัดหนักให้น่าดูทีเดียวเชียวเหวย “ฉันก็จะตามไปนั่นแหล่ะเจ๊ แต่มานึกขึ้นได้ ว่าเอื้องฟ้าว่ายน้ำไม่เป็น ฉันก็เลยต้องลง ไปสิงร่างเอื้องฟ้า พาขึ้นมาจากน้ำก่อนน่ะสิ...น้ำก็ทั้งลึกทั้งเชี่ยว ฉันเกือบจะจมน้ำ ตายรอบสองอยู่รอมร่อ...พลังฉันก็เลยอ่อน ออกจากร่างเอื้องฟ้าติดแหงกอยู่แบบนี้ ไปไหนไม่ได้อย่างที่เจ๊เห็นนี่แหล่ะ แต่ฉันว่าไอ้โม่งยั่นไม่ใช่โจร แล้วก็ไม่ได้จะมาปล้นด้วย เจ๊คิดว่าบ้านเอื้องฟ้ามีอะไรให้มันเอาไปได้บ้าง” “เออ...ก็จริงของหล่อน แค่หลังคาบ้าน เจ๊เป่านิดเดียว ก็แทบจะปลิวอยู่แล้ว” เจ๊รานีเปรียบเปรย “ลูกไม้...” เตยหอมเอ่ยเรียกพี่สาว “ฮึ มีอะไรเหรอเตย?” “ไม้ว่า เรื่องนี้จะเกี่ยวโยงกับเรื่องการตายของไม้หรือเปล่า?” เตยหอมถามเสียงกังวน ลูกไม้คิ้วขมวด นิ่งคิด “ถ้าเรื่องนี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของฉันจริง เอื้องฟ้าจะมาเกี่ยวอะไรด้วย” “นั่นน่ะสิยะ แม่หนูเอื้องฟ้ามารตี มาเกี่ยวอะไรกับเรื่อง เด๊ดสะมอเร่ เก๋ไกของหล่อนด้วย?” เจ๊รานีก็ไม่เข้าใจเช่นกัน จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:26:25

ความคิดเห็นที่ 4 “หรือว่า มันจะเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อของเอื้องฟ้าหายตัวไป” ลูกไม้นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จำได้ว่าปราการเคยเล่าให้ฟัง “น้าเหล็กน่ะเหรอ?” เตยหอมเลิกคิ้วถาม ลูกไม้พยักหน้า “ใช่ ...อยู่ดีๆน้าเหล็กก็มาหายตัวไป ในวันที่ฉันโดนไอ้พวกชั่วนั่นไล่ยิง ฉันว่าเรื่องพวกนี้มันจะต้องมีอะไรเกี่ยวโยงกันสักอย่างแน่ๆ เพียงแต่พวกเราไม่รู้สาเหตุก็เท่านั้น” “ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องสืบ” เตยหอมออกความเห็น “แล้วเราจะเริ่มจากตรงไหนล่ะเตย ” “น้าเหล็กเข้าไปทำงานในเมือง...เพราะฉะนั้น เราก็ต้องสืบว่าน้าเหล็กทำงานอะไร ทำงานอยู่กับใคร” เตยหอมว่า “แล้วพอเรารู้ว่าพ่อหนูเอื้องฟ้ามารตีทำงานให้ใคร เราก็จะรู้ว่าไรเรื่องราววุ่นวายทั้งหลายทั้งแหล่เนี่ย มันจะเกี่ยวข้องกันไหม ชิมิยะ” ลูกไม้พยักหน้า “ใช่เจ๊ และฉันก็มีความรู้สึกว่ามันจะต้องมีอะไรไม่ดีซ่อนอยู่แน่ๆ” เตยหอมลุกขึ้นเดินไปมองช่องใสๆ ที่ประตูห้องฉุกเฉิน “นายป้อมเจ็บตัวเพราะช่วยเอื้องฟ้าเอาไว้แท้ๆ ทำไมไอ้พวกนั้นมันโหดแบบนี้นะ ผู้หญิงตัวแค่นี้ มันยังจะคิดทำร้ายๆได้ลง” “นั่นน่ะสิ ” ลูกไม้เองก็คิดเช่นนั้น “ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” “ฮั่นแน่ ยายลูกมะเขือพวง นี่หล่อนเป็นห่วงป้อมสุดหล่อเหรอยะ หน้านิ่วคิ้วผูกโบ เป็นส้มโอลืมใส่ปุ๋ยเชียวน้า” เจ๊รานีแซว “ก็...ถ้านายป้อมไม่ได้เจ็บตัวเพราะช่วยเอื้องฟ้า ฉันก็ไม่เป็นห่วงหรอก” “นั่นไงยะ หลุดคำว่าเป็นห่วงออกมาแล้ว กิ้วๆ” “ฉันก็เห็นด้วยกับเจ๊รานีนะลูกไม้” เตยหอมยิ้มหวานให้พี่สาว “เตยเดี๋ยวเถอะ...เอ๊ะ เดี๋ยวนะ นี่แกยังเห็นเจ๊รานีอยู่อีกเหรอเนี่ย  ก็เจ๊ออกไปจากร่างนายเขตต์แล้วนี่นา” “เห็นสิ เจ๊แกก็ยืนสไบเขียว อยู่นั่นไง” เตยหอมชี้นิ้วไปที่เจ๊รานีเพื่อยืนยันว่าเธอยังเห็นเจ๊รานีอยู่จริงๆ “ก็ต้องเห็นสิยะ ก็เจ๊เนี่ย จงใจจะปรากฏกายให้น้องสาวหล่อนเห็น แต่เป็นช่วงเวลาจำกัดนะยะ เดี๋ยวอีกแป๊บนึงก็คงจะไม่เห็นแล้วล่ะ” “เออ...เจ๊แล้วเมื่อไหร่ฉันถึงจะออกจากร่างเอื้องฟ้าได้บ้างล่ะ?” “ก็จนกว่าพลังของหล่อนจะกลับสู่โหมดปกติ Power full.ไงยะ” “แล้วมันใช้เวลานานไหม?” “ก็ไม่นานเท่าไหร่ แล้วแต่ว่าพลังงานที่ใช้ไป มันสูญเสียไปมากประมาณไหนๆงล่ะยะ นี่เจ๊ถามอะไรหน่อยสิยะ” “ถามอะไรเหรอเจ๊?” “หล่อนสงสัยใครเป็นกรณีศึกษา หรือเปล่ายะ ยายลูกตุ้ม?” “ฉันไม่รู้จะสงสัยใครถูกน่ะเจ๊ รู้สึกว่าเรื่องมันชักจะมีเงื่อนปม อะไรก็ไม่รู้วุ่นวายไปหมด...บางทีมันอาจจะเป๋ยอย่างที่ท่านยมฑูตว่าก็ได้นะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันได้ถูกลิขิตเอาไว้หมดแล้ว มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของฉันเองนั่นแหล่ะ ฉันมันดื้อเอง ยังจะอยากสืบให้รู้ความจริง ” “นี่หล่อนอย่าบอกเจ๊นะ ว่าเกิดจะมาเปลี่ยนใจอยากจะไปเกิดใหม่ซะอย่างนั้น” ลูกไม้ก้มหน้ามองพื้น “มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นมาตั้งนาน แล้วไม่ใช่เหรอเจ๊” “หมอออกมาแล้ว” เตยหอมร้องบอก ลูกไม้จึงหยุดความคิดเหล่านั้นเอาไว้ชั่วครู่ รีบเดินไปหาคุณหมอ “หมอคะ นายป้อมเป็นยังไงบ้างคะ ปลอดภัยดี มีอาการแทรกซ้อนอะไรหรือเปล่า?” “แหมๆ ไม่ค่อยจะเป็นห่วงกันเลยนะเนี่ย วิ่งจู๋ดมาถามอาการเสียยาวเหยียดเชียวนะยะ ยายลูกพุดทราดอง”   แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 14:36:10 จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:28:17

ความคิดเห็นที่ 5 “ปลอดภัยแล้วครับ โชคดีที่กระสุนแค่ถากออกไป ไม่โดนจุดสำคัญ แต่คนไข้ก็เสียเลือดไปมากพอสมควรครับ ไข้ขึ้นสูง ถ้าพามาหาหมอช้ากว่านี้ คนไข้อาจจะช๊อกได้นะครับ...แต่ตอนนี้สบายใจได้ครับ อาการคนไข้ดีขึ้นมากแล้ว” “ฉันเข้าไปเยี่ยมได้ไหมคะ หมอ?” ลูกไม้เอ่ยถาม “หมอว่ารอพรุ่งนี้ดีกว่านะครับ ตอนนี้หมออยากให้คนไข้พักผ่อนมากๆ” “ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำเสียงอ่อย “เฮ้อ...” เจ๊รานีถอนหายใจ “ถอนหายใจทำไมเจ๊?” “เจ๊เบื่อผีปากแข็ง บ่ฮู้จะอะหยังกันนัก แม่หญิง ป้อจาย สมัยนี้ ปากบ่ตรงกับใจ๋ อู้อีกอย่าง แต่ก็กึ๋ดเป็นอีกอย่าง ต่อให้กินข้าวแรงจนหมดหม้อ ก็แล่นตามความกึ๋ดบ่ทัน เจ๊เหนี่อยใจ๋แทน” เจ๊รานีบ่นเป็นคำเมือง “อะไรของเจ๊เล่า ฉันไม่พูดกับเจ๊แล้ว” เธอสะบัดหน้าหนี สุดเขตต์กะพริบตาปริบๆ สะบัดศีรษะไปมาไล่ความมึนงง มองสถานที่แปลกตาที่ตัวเองนั่งอยู่ เกาหัวแกรกๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง “คุณแฝดเตย คุณเอื้องฟ้า ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ? แล้ว...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่ากำลังจะวิ่งไปตามหาไอ้ป้อมนี่ครับ...โอย ทำไมผมรู้สึกปวดหลังพิกล...เฮ้ย! แล้วนี่มือผมไปเปื้อนเลือดอะไรมาครับเนี่ย โอ้ เสื้อก็เปื้อนด้วย นี่มันเกิดอะไรกับผมครับเนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว” สุดเขตต์ตื่นเต็มตาในทันทีที่เห็นเลือดสีแดงฉานติดอยู่ที่มี และเสื้อผ้าเขาเต็มไปหมด “ใจเย็นก่อนนะนายเขตต์ ที่นี่โรงพยาบาล แต่นายไม่ได้เป็นอะไร ร่างกายนายปกติดีทุกอย่าง” เตยหอมอธิบาย “แล้วเลือดนี่ล่ะครับ มันมาจากไหน ไม่ใช่เลือผมแล้วเลือดใคร...เลือดคุณแฝดเตยหรือเปล่าครับ ...” เตยหอมส่ายหน้า “ไม่ใช่เลือดนาย แล้วก็ไม่ใช่เลือดฉันด้วย” “เลือดนายป้อม...นายป้อมโดนยิง” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้าช่วยตอบให้ “หา!...ไอ้ป้อมโดนยิง! มันโนยิงได้ยังไงครับ ใครยิง...เอ่อ แล้วใครเป็นคนแบกมันออกจากป่า แล้วก็พามาโรงพยาบาล” สุดเขตต์มองรอบตัวก็เห็นว่ามีแต่ผู้หญิงไม่น่าที่จะแบกผู้ชายตัวใหญ่ออกมาจากป่าได้ง่ายๆ “แล้วคุณเอื้องฟ้า ไปวิ่งหนีไปกับไอ้ป้อม โนลูกหลงอะไรบ้างหรือเปล่าครับเนี่ย เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ?” “หึ เอื้องฟ้าเกือบจมน้ำตายน่ะสิ...” “คุณเอื้องฟ้า พูดว่าอะไรนะครับ?” “นายนี่ถามเยอะจริงเลยนะ เอื้อง...ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ดีที่นาย...ที่ป้อมมาช่วยเอาไว้ทัน” ลูกไม้พยายามคาแรคเตอร์ของเอื้องฟ้าไว้ ขืนสุดเขตต์รู้ว่าเธอสิงร่างเอื้องฟ้าอยู่ ได้เป็นลมไปอีกรอบแน่ “แล้วก็เป็นฝีมือเจ๊รานีคนสวยเอง ที่สิงร่างพ่อหนุ่มเขตต์แล้วก็แบก ป้อมสุดหล่อออกจากป่ามาขึ้นรถมาส่งโรงพยาบาล” เจ๊รานีหายตัววับไปนั่งยิ้มอยู่ข้างๆสุดเขตต์ แต่สุดเขตต์มองไม่เห็น เตยหอมเองตอนนี้ก็มองไม่เห็นเจ๊รานีแล้วเช่นกัน “คนที่แบกนายป้อมออกจากป่าก็นายนั่นแหล่ะ” ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้าเอ่ยบอก “อะไรนะครับ คุณเอื้องฟ้า ผมเนี่ยนะ เป็นคนแบกไอ้ป้อมออกจากป่า!?” สุดเขตต์เกาหัวเกาหัวแกรกๆ หัวคิ้วเข้มขมวดจนแทบจะมาบรรจบกัน “จริงเหรอครับคุณแฝดเตย?” “เอ่อ...จริง จริงซี้” เตยหอมเสียงสูง “ฉันเห็นกับตาเลย ว่านายพานายป้อมขี่หลังออกมา เมื่อกี้นายยังบ่นปวดหลังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” เตยหอมยิ้มส่งให้เขา ไม่รู้จะเล่าให้ฟังอย่างไรเหมือนกัน ว่าเขาถูกเจ๊รานีสิง จนตอนแรก เธอเองก็ยังเข้าใจผิด คิดว่าเขาแต๋วแตก...เป็นสาวประเภทสอง “ลูกมะ...เอ่อ...เอื้องฟ้า คืนนี้นอนที่บ้านเรา...นอนที่บ้านฉันนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องน้าเอื้องจัน เมื่อกี้ฉันโทร.ไปบอกพ่อ ให้ไปรับน้าเอื้องจันมาอยู่ที่บ้านด้วยกันแล้ว อยู่ที่โน่น ฉันว่ามันไม่ปลอดภัย เกิดไอ้โม่งนั่น บุกเข้ามาอีกจะแย่นะ” เตยหอมว่า “แล้วนายป้อมยา...แล้วป้อมล่ะ เตยโทร.บอกป้าสุชาร์กับลุงปราบดาหรือยัง?” ลูกไม้ถามน้องสาว จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:30:04

ความคิดเห็นที่ 6 เตยหอมพยักหน้า “ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะมา ตอนนี้ลุงปราบกำลังไปแจ้งความอยู่ เดี๋ยวสักพัก ตำรวจก็คงไปสอบปากคำเราที่บ้าน นายป้อมปลอดภัยแล้ว ถ้ายังไงฉันว่าเรารีบกลับไปที่บ้านก่อนดีกว่า ...เอื้องฟ้าตัวเปียกขนาดนี้เดี๋ยวจะป่วยไปอีกคน” เป็นอันว่าทุกคนเห็นด้วยกับเตยหอม ลูกไม่หันกลับไปมองหน้าห้องฉุกเฉินอยากจะเข้าไปดูให้เห็นกับตา ว่าปราการปลอดภัยดีแล้วจริงๆ “มองตาละห้อย เลยนะยะยายลูกไดโนเสา ...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เมื่อกี้นี้เจ๊แวบเข้าไปดูมาให้แล้ว ป้อมสุดหล่อหลับปุ๋ย ปลอดภัยหายห่วง” “จริงนะเจ๊?” “ก็จริงน่ะสิยะ ไปๆ รีบไปกันดีกว่า น้องหล่อนเดินไปโน่นแล้ว เจ๊คิดถึงต้นกล้วยจะแย่ ไปไหนก็ไม่สุขใจเท่าต้นกล้วยของเจ๊ รีบไปเถอะ เดี๋ยวมีคนมาตัดรานีน้อยไปทอดกล้วยแขก เจ๊เสียใจแย่” เจ๊รานีหายวับไปทันทีที่พูดจบ เป็นห่วงทั่งต้นกล้วยทั้งเครือกล้วยของตัวเอง “สงสัยกลัวใครจะมาตัดกล้วย ไปทำบวชชี”  ลูกไม้ในร่างเอื้องฟ้า ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเดินตามเตยหอมกับสุดเขตต์ออกไปเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 12:31:11

ความคิดเห็นที่ 7 ดีจ้า จากตอนที่แล้ว ขอบคุณ---คุณSniper-1500watt ^^ คุณมาโซคิส--- ^^ ตอบเรื่องความหมายของชื่อนะคะ ที่มาของชื่อ ชนมนธรส คือ คนเขียนเกิดวันจันทร์ สังเกตว่า ชื่อจะไม่มีสระอะไรเลย (ถือเคล็ดนิดนึง^^) ชนมนธรส มาจากชื่อสองชื่อคือ ชนมน และอีกชื่อนึงคือ คนธรส เอาสองชื่อมารวมกันได้ออกมาเป็น ชนมนธรส ค่ะ ส่วนความหมาย ชนมน แปลว่า ดุจดวงใจคน                           คนธรส แปลว่า น้ำหอม กลิ่นหอม ความหมายโดยรวมคือ กลิ่นหอมที่อยู่ในดวงใจของคน ค่ะ (ลิเกไปรึเปล่า^^) ตามนี้แหล่ะจ้ะ ส่วน ชะ-นะ-มะ-นะ-ธะ-ระ-สะ...ไม่ไหวค่ะ ยาวกว่า ชะ-นะ-มน-ทะ-รส อีก 555+ คุณรานีแฟนคลับ (Psycho man) --- เกือบจะกลายมาเป็นเจ็เขตต์ 55+ อะแฮ้มๆ คิดไปไหนแล้วรึเปล่าจ้ะ  ^^ แต่ตอนนี้ ป้อมได้กำไรจริงๆแหล่ะ โฮะๆๆ ส่วนเจ๊รานีไม่ต้องห่วงแค่สิงร่างแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ออกแล้ว เจ๊จ๋าเจ๊ แฟนคลับเป็นห่วงแล้วได้ยินป่าว ^^ คุณห้าสิบป่าย--- นายป้อมยอมเจ็บ ...คุ้ม^^ คุณ N_Foxtrot --- ^^ สงสัยต่อไปก่อนนะจ๊ะ บอกไม่ได้จ้า อดใจรออีกนิดนึงนะจ๊ะ ขอบคุณทุกคนจ้า...^   ^ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 13:12:00 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 55 13:09:24 จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 13:07:04

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ สำหรับความหมายของชื่อ ไขข้อสงสัยให้กับน้องบางคน เจ๊รานี ลัลล้าได้ทุกสถานการณ์จริงๆ ;p จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 13:15:09

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคร้าบ...คุณมาโซคิส ตกคำว่า รู้ ไปคำนึง แฮะๆๆ สงสัยรีบพิมพ์ไปหน่อย^^ แก้ไขแล้วจ้า^^ จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 14:38:47

ความคิดเห็นที่ 10 จ้า แหะๆ ส่งหลังไมค์ ถนัดกว่า..   ว่าแต่ เรื่อง เกมกล อลเวง มีปัญหาหรอคะ เห็นหายไปแล้วทั้งสองกระทู้เลย จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 16:13:23

ความคิดเห็นที่ 11 ค่ะ มีปัญหาค่ะ ก็เลยเอาไปใส่ไว้ในบล๊อกแทน .... อ่านได้ในบล๊อกค่ะ  เอาไปอัพไว้แล้ว ^^ แต่เนื้อหามันยาว ก็เลยแยกไว้ 3 Part. ค่ะ *** เอ... วันนี้ นีลาน่า หายไปไหนหนอ หรือยังไม่กลับจากทะเล  ^^ ปล. สาหร่ายเค้าล่ะ 555+ (มีทวง^^) จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 16:30:58

ความคิดเห็นที่ 13 เอาสาหร่ายมาฝากจ้า ;p จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 19:34:44

ความคิดเห็นที่ 14 เจ้รานีนี่ขำจริงขำจังเลยนะคะ ดูอารมณ์ดีทั้งวันแม้ยามหน้าสิ่วหน้าขวานเนอะ ^^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 08:29:23

ความคิดเห็นที่ 15 ถึงเรื่องจะออกเครียด แต่พอเจ๊รานี (ของผมคนเดียว) โผล่ออกมา อะไรก็ดูดีไปหด ออกมาจาก สุดเขตต์เสียทีก็ดี บอกแล้วว่าหวง ฉาก ท่านเทพารักษ์ สปีคอิงลิสกันนี่ มันส์มาก ฮามาก.. คุณชนมนธรส จะผิดหวังหรือเปล่านะ  ที่สร้างเจ็รานีออกมาดี..น่ารัก..เท่..จ๊าบ.. ทุกอย่างถูกใจ ไม่ด่างพร้อย เกินหน้าเกินตาตัวละครคนอื่นมาก ผมแทบไม่สนใจตัวละครคนอื่นเลย (น่าเกลียดไหมนี่) ถ้ารานีมีจริง ผมจะไปคุกเข่า ขอความรักจากเจ๊รานี ณ ต้นกล้วบ ไม่รับรักจะไม่ยอมลุก เจ้าพ่อศาลไหนมายุ่ง ผมจะไปพังศาล^^..!!!!!! ^__^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 15:11:26

ความคิดเห็นที่ 16 คุณมาโซคิส---    ขอบคุณสาหร่ายจ้า...^^ เมื่อวันก่อนกิน เถ้าแ่ก่น้อยซะพุงกางเลย.. คุณlovereason---  เจ๊รานีซะอย่าง ฮาได้ ตล๊อดจ้า ต่อให้เนื้อเรื่องจะเศร้าสร้อย หงอยเหงาก็ตาม^^ คุณPsycho man--- อั๊ยย่ะ!^^ บอกได้สามคำว่า ถูกใจเจ๊ จ้าโฮะๆๆ จะผิดหวังได้ยังไงกัน ต้องบอกว่าเกินคาดค่ะถึงจะถูก ตอนแรกกะว่า จะให้เจ๊รานี ออกมาเป็นผีเพื่อนนางเอก ที่รั่วๆหน่อย พอสร้างสีัสัน ไม่นึกว่าความรั่วจะทำให้เจ๊แกมี FC. ฮอตกว่าพระ-นางอีกคราวนี้ ^.....^ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 16:33:05 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 16:23:44

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาเป็นแฟนคลับ..ผีกล้วย..ต่อค่า..อิ..อิ..ชอบชื่อนี้อ่ะ..น่าร๊ากกกกก.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 20:15:02

ความคิดเห็นที่ 18 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 21:57:07