ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 .........หญิงสาวผู้มากับสายฝน........... “ สอง  สองดูข้างหน้าซิลูก  ป๊าว่ามีคนเดินตากฝนอยู่นะนั่น” เสียงของบิดาทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์  เขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ  การเดินทางมาพักผ่อนในวันกลางสัปดาห์และพ่วงไปกับการหาข้อมูลเรื่องธุรกิจรีสอร์ทและสนามกอล์ฟพร้อมกับบิดาในครั้งนี้ เป็นไปอย่างสบายๆ และมีความเป็นส่วนตัวด้วยปริมาณนักท่องเที่ยวชาวไทยที่น้อยจนแทบจะนับหัวได้    ในระหว่างขากลับขณะที่ชายหนุ่มกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างเพลิดเพลินกับข้อมูลและไอเดียดีๆที่พวยพุ่ง  อีกทั้งบรรยากาศกลางฤดูฝน ก็ฉ่ำด้วยหยาดน้ำจากฟากฟ้าจนไม่ได้สังเกตสังกาอะไรข้างทางเลยเพราะทัศนวิสัยไม่เอื้อ เสียงที่ปัดน้ำฝนทำงานอย่างหนักด้วยถูกเร่งจังหวะขึ้นอีกจากคนขับรถ และมันก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลังของรถคันหรูมองเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังมุ่งหน้าเดินอยู่ริมทางอย่างไม่ย่อท้อ มองเห็นได้ชัดเจนขึ้นแม้สายฝนที่พรำจะเริ่มกระหน่ำหนักเม็ดขึ้นทุกทีก็ตาม “ สิทธิ์ จอดแวะถามหน่อย” เสียงบิดาของเขาเอ่ยปากอีกครั้ง “ครับนาย” คนขับรถรับคำก่อนจะเปิดไฟให้สัญญาณและพาพาหนะคันงามเข้าข้างทางอย่างนุ่มนวลใกล้ตัวคนที่กำลังเดินย่ำน้ำฝน “ผู้หญิงนี่นา  เฮ้ย อุ้มเด็กด้วย สิทธิ์ กางร่มลงไปถามซิ จะไปไหน ถ้ายังไงก็เอาติดรถเราไปลงที่ถนนใหญ่ก็ได้” ชายหนุ่มอมยิ้ม ยังคงเป็นบิดาอีกตามเคย ที่สั่งการทุกอย่างด้วยความฉับไว  บิดาของเขาชอบนักล่ะเวลาออกต่างจังหวัด  ไอ้เรื่องรับคนให้ติดรถไปลงตรงจุดที่จะต่อรถง่ายๆ หรือบางครั้งยังเอาติดไปข้ามจังหวัดเลยก็ยังมีถ้าบังเอิญเป็นเส้นทางเดียวกันละก็ แต่คราวนี้ 'คนข้างทาง' แปลกไปจากทุกครั้งที่เคยรับ  เพราะส่วนใหญ่มักเป็นชาวบ้านธรรมดา แต่ว่าคราวนี้เป็นผู้หญิง หญิงสาววัยน่าจะพึ่งเป็นสาวได้ไม่นาน เจ้าหล่อนอยู่ในเสื้อผ้าอย่างไรเขายังสังเกตไม่ถนัดด้วยถูกคลุมไว้ด้วยเสื้อกันฝนแบบใสตัวหลวมโคร่งคลุมยาวลงไปเลยเข่าที่ ข้างหลังของเจ้าหล่อนสะพายเป้ใบโตหุ้มถุงกันน้ำที่ดูท่าว่าคงจะหนักไม่น้อย เจ้าตัวสวมกางเกงยีนส์พับขาขึ้นมาสูงถึงเข่าเพื่อให้เปียกน้อยที่สุด รองเท้าสานโปร่งด้วยวัสดุที่ไม่อุ้มน้ำ หญิงสาวโอบอุ้มเด็กทารกไว้แนบอกโดยมีอุปกรณ์ช่วย มือข้างหนึ่งถือร่มคันเล็กเพื่อกางกั้นน้ำฝนที่จะปะทะมาด้านหน้า  นัยน์ตาใหญ่ได้รูปเรียวสวยเปล่งประกายเข้มจัดที่ชายหนุ่มมองเห็นผ่านกระจก ดวงตาคู่นั้นส่อแววเครียดปนระมัดระวังตัวเต็มพิกัด คนขับรถรีบคว้าร่มกอล์ฟคันโตเดินไปหาคนอุ้มเด็กเพื่อเจรจาพลางนำมาที่กระจกด้านเบาะหลังที่บิดาของชายหนุ่มเปิดรอเพื่อเจรจาความด้วย “จะไปไหนหรือคุณ ฝนตก ติดรถผมออกไปข้างนอกเถอะ” ชายหนุ่มมองผ่านบิดาออกไปสบตากับคนที่กำลังอุ้มเด็ก มองเห็นชัดว่าดวงตาเจ้าหล่อนเปล่งแววระแวง ก่อนปฏิเสธอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด พลางถอยห่างออกจากตัวรถทันที “ไม่รู้หรือไง ว่าอีกเกือบ 10 กิโล กว่าจะถึงถนนใหญ่”  เสียงบิดาเขาถามอย่างฉงน “ทราบ...ค่ะ” เออ กว่าคำว่า’ค่ะ’ของเจ้าหล่อนจะหลุดออกมาได้ เล่นเอาเขาถอนหายใจได้สองเฮือก “งั้นขึ้นมา สิทธิ์ เปิดประตู” เสียงบิดาเขาสั่งทันที ก่อนเทศนาคนข้างทางอีกครั้ง “ ไม่ห่วงตัวเองก็ไม่เป็นไร แต่อย่าละเลยลูกเล็กๆ  เดินตากฝนอย่างนี้ ไม่หวัดก็ปอดบวมจะถามหาเอา” คนที่กำลังอุ้ม’ลูก’ มีอาการคอแข็งหากก็ยอมปลดเป้ให้คนขับรถของเขานำไปใส่ไว้ท้ายรถและถอดเสื้อกันฝนออกก่อนก้าวขึ้นนั่งที่เบาะด้านหน้าแต่โดยดี ชายหนุ่มปล่อยภาระหน้าที่ซักถามให้เป็นของบิดา เสียงหญิงสาวตอบแผ่วเบาว่าจะหารถเข้าเมือง “งั้นไปด้วยกัน” บิดาเขาสรุปเบาๆ หากเมื่อพ้นทางเล็กออกสู่ถนนใหญ่ บิดาก็ออกคำสั่งให้คนขับรถแวะที่ร้านอาหารริมทางแห่งหนึ่งที่มองเห็นป้ายผ่านสายฝนพรำ “จะเที่ยงแล้ว แวะหาอะไรกินก่อน” ................................................................................................................ หญิงสาวผู้อุ้มเด็ก ถูกบิดาของเขา ‘ต้อน’ มานั่งด้วยกันที่โต๊ะ แต่นั่นก็ไม่ก่อนที่จะสั่งให้สำรวจเนื้อตัวทั้งแม่และลูกว่าเสื้อผ้าชื้นและสมควรต้องเปลี่ยนใหม่หรือไม่ “เออแน่ะ  เจ้าตัวเล็กนี่เลี้ยงง่าย ไม่งอแงเลยแฮะ” เสียงบิดาชมด้วยความชอบใจ  ทารกน้อยที่คนเป็นแม่บอกว่าเป็นเพศชายวัยประมาณ 6 เดือน มองดูเห็นแก้มยุ้ย เนื้อตัวเต่งตึง นิ้วเล็กๆป่ายเปะปะแถวหน้าตาคนอุ้ม “ กินอะไรดี” “ดิฉันไม่รับค่ะ” “ทำไม” ชายหนุ่มเห็นบิดาทำหน้านิ่วน้อยๆ   หญิงสาวไม่ตอบหากเอ่ยไปอีกเรื่อง และลุกขึ้นยืน “ขอโทษค่ะ ดิฉันจะไปนั่งรออีกโต๊ะ” ตลอดเวลาชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยทักทายหรือสนทนากับหญิงสาวแต่อย่างใด แต่ตอนนี้เขากำลังใจหายแทนคนที่กำลังอุ้มเด็ก ด้วยบิดาของเขาท่านหน้าขรึมทีเดียว “นั่งลง”   น้ำเสียงเย็นๆของ ‘ป๊า’ ทำเอาชายหนุ่มนึกหวั่นแทน และแอบลุ้นระทึก เห็นคนตัวเล็กนิ่งอึ้งจ้องตาบิดาเขาแน่วแน่ทีเดียว “อย่ายืนค้ำหัวผู้ใหญ่”   โอย นั่งลงเสียทีเถอะแม่คุณ  ชายหนุ่มภาวนา  ดูท่าทาง ‘ป๊า’ เขาชักจะกรุ่นๆควัน หากท่านก็ยังใช้หลักการสงบสยบเคลื่อนไหว และไม่น่าเชื่อ ยายเด็กนั่นยอมทรุดกายลงนั่งอย่างช้าๆ  กริยาสงบนั้นทำให้บิดาเขายิ้มให้อย่างใจดี  สุ้มเสียงชวนคุยเหมือนไม่ติดใจเรื่องเก่าที่พึ่งผ่านมาชั่วเสี้ยวนาที “ ฝนตกอย่างนี้ อากาศเย็น เอาเป็นไอ้นี่ดีไหม ปลากะพงต้มยำน้ำใส  ลูกสาวฉันเขาชอบ เอาข้าวสวยใส่ลงไปในถ้วยต้มยำร้อนๆแล้วกินเหมือนข้าวต้มเครื่อง  เขาว่า ซดน้ำต้มยำเปรี้ยวๆเผ็ดๆมันคล่องคอดี สดชื่น กินแล้วอุ่นดีด้วย  ว่าแต่กินเผ็ดได้ไหมเรา” ชายหนุ่มใจหาย นานเหลือเกินแล้ว ที่ ‘นาย’ ของบ้านไม่เคยเอ่ยถึงบุตรี  เหลือบมองบิดาเห็นท่านมีสีหน้าอ่อนโยนทีเดียว ยามจับจ้องหญิงสาวแปลกหน้าขณะชี้ชวนนำเสนอเมนู ................................................................................................................ คุณศิลามองสบนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยแล้วนึกเอะอะอยู่ในใจ   ‘ บ๊ะ  ไอ้นี่มันเด็กมีปัญหานี่หว่า’   ก็จะไม่ให้คิดอย่างนี้ได้อย่างไร ด้วยชายผู้ผ่านร้อนหนาวมาเกือบหกสิบปี สังเกตเห็นมาตลอดตั้งแต่แรกพบริมทาง หญิงสาวมีท่าทางอย่างที่เรียกได้ว่า ทั้งระวัง ทั้งระแวง  อีกทั้งเมื่อสักครู่ยามสู้สายตาผู้สูงวัยกว่าตอนผุดลุกขึ้นยืนเพื่อแยกโต๊ะ ก็ไม่มีหลบ แววตานั้นแข็งมาก  มันทั้งแข็งทั้งดื้อ   แต่ก็อ่อนโรยลงทันควันเมื่อท่านพูดเรียบๆว่า ‘อย่ายืนค้ำหัวผู้ใหญ่’  แถมนัยน์ตาใสยังไหววูบ  มันดูอ่อน มันดูล้า มันดูเหมือนโหยหา แววโศกเปล่งแสงแรงจัด แววดื้อดึงจางหาย  ดวงหน้าเล็กๆนั้นดูมีอาการสะท้านสะเทือน อย่างเกลื่อนไม่มิด  เมื่อท่านชี้ชวนเลือกอาหารให้ ไม่มีเสียงอื่นใด จากหญิงสาวร่างเล็ก นอกเหนือไปจากอาการรับคำเสียงแผ่ว “ค่ะ” ผู้อาวุโสที่สุดเองก็ใช่ว่าจะสบายใจนัก ยอมรับเลย ว่าอาการทั้งหลายที่ได้เห็นทำเอาหัวใจไหววูบไปเหมือนกัน เมื่อนึกไปถึงใครบางคน ......................................................................................................... ชายหนุ่มเห็นบิดากวักมือเรียกคนสนิท “สิทธิ์  เลี้ยงเด็กเก่งนี่หว่า มาช่วยอุ้มไปเล่นสักประเดี๋ยวเถอะ แม่เขาจะได้กินข้าวสบายๆ” เขารู้ว่าบิดาหวังดี หากปฏิกิริยาที่ตอบสนอง กลับทำเอาผู้ชายทั้งสามต้องถึงแก่ชะงักกึก ด้วยตัวแม่เด็ก มีนัยน์ตาดุวาวจ้าขึ้นมาทันที “ไม่ต้อง “   เจ้าของเสียงห้วน คงรู้ตัว เลยตบท้ายอีกนิด ” ขอบคุณค่ะ ดิฉัน....ไม่ลำบาก” อาการแสดงออกอย่างเด่นชัดบ่งบอกให้รู้ ว่าหน้าไหนก็อย่าได้มาแตะเจ้าตัวน้อย ทำเอาสิทธิชัยคนสนิทของ’นาย’อดคิดไม่ได้ ‘แม่โวย อย่างงี้มั้งหว่า ที่เขาเรียกว่า เสือแม่ลูกอ่อน’ ......................................................................................... บรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะอาหารเริ่มดีขึ้นเมื่อกับข้าวร้อนควันกรุ่นมาเสิร์ฟ หญิงสาวตักข้าวเม็ดสวยใส่ลงในถ้วยต้มยำที่ผู้สูงวัยสั่งมาให้เธอโดยเฉพาะ  แล้วลงมือรับประทานอย่างเงียบๆ ผู้สูงวัยเริ่มต้นสนทนา “ฉันชื่อศิลา  ลูกชายฉันเรียกกันเล่นๆว่าสอง แล้วโน่นผู้ช่วยของฉันเขาชื่อสิทธิชัย เรียกเขาว่าสิทธิ์เฉยๆก็ได้” “  มณฑารพค่ะ ดิฉันชื่อมณฑารพ” “ชื่อเพราะจริง  ดอกไม้ในวรรณคดี  แล้วนายตัวเล็กนี่ล่ะ” “มะตูมค่ะ” “ เออ แหม เข้าใจตั้ง น่ารักดีนี่ ฟังแล้วป๊านึกอยากกินมะตูมเชื่อมกับชาจีนเลยว่ะ สอง” ท่าทางบิดาของเขาจะถูกอกถูกใจชื่อเด็กชายไม่น้อย  เสียงท่านชวนคุยต่อไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มอมยิ้ม บิดาเขาถนัดนักล่ะ เรื่องคุยกับคนแปลกหน้าน่ะ หลายครั้ง ที่รับคนแปลกหน้าจากข้างทางขึ้นรถแล้วคุยกันจนรู้หมดว่าบ้านช่องอยู่แถวไหน ใครเป็นผู้มีอิทธิพล  แถมยังมีสองครั้งที่บิดาเขาได้ที่ดินผืนงามๆในราคาเหมาะใจ จากการคุยถูกคอกับผู้โดยสารแปลกหน้า ได้ยินเสียงหญิงสาวตอบคำถามไปเรื่อยๆ ใจความว่าเธอกำลังจะเข้าเมือง เพื่อหางานและที่อยู่ใหม่ บิดาเขาชำนาญเกมส์เสียจนไม่ซักในตอนแรกว่าเหตุใดสาวเจ้าจึงอุ้มเด็กมาเดินย่ำต๊อกตากฝน แต่ท่านกลับถามไปถึงลักษณะงานที่เจ้าหล่อนกำลังมองหา  รวมไปถึงซักถามประสบการณ์การทำงานก่อนหน้า ใจความที่ได้ยิน ดูเหมือนหญิงสาวจะพึ่งจบปริญญาตรีจากคณะเกษตรศาตร์ มหาวิทยาลัยเก่าแก่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในสาขาวิชาพืชสวน และผ่านการฝึกงานรวมถึงทำงานพิเศษตอนปิดภาคฤดูร้อนกับสนามกอล์ฟบางแห่ง นอกจากนั้นระหว่างเรียนยังทำงานพิเศษกับบริษัทรับดูแลพรรณไม้และจัดสวน รวมถึงสวนไม้ประดับและไม้ตัดดอกอีกด้วย อีกทั้งยังผ่านการเรียนวิชาการจัดการสนามหญ้าสนามกอล์ฟ รวมไปถึงเคยลงเรียนวิชาภูมิสถาปัตย์   ชายหนุ่มฟังเพลินๆ แล้วต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อบิดาเอ่ยชวนหญิงสาวเอาดื้อๆ ให้ไปทำงานที่รีสอร์ทของครอบครัว “ ป๊า อีกแล้วนะครับ”  ชายหนุ่มปรามหน้านิ่ว หญิงสาวปรายตามอง  เธอพึ่งได้ยินเสียงของเขาก็ตอนนี้เอง  ประโยคแรกก็โมโหจี้ดขึ้นมาเสียแล้ว  ตลอดเวลาชายหนุ่มทำราวกับว่าเธอเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ควรค่าแก่การเสวนาด้วย   เขาเฉยเมย ไม่ใส่ใจ ปล่อยให้บิดาจัดการทุกอย่างไปตามใจ แต่พอชายสูงวัยท่าทางดี ที่แนะนำตัวเองว่าชื่อศิลาเอ่ยปากชวนเธอไปทำงานด้วย ชายหนุ่มก็ออกอาการเหมือนตำหนิบิดาน้อยๆ  เขาทำราวกับว่าบิดากำลังจะเก็บหมาแมวข้างถนนสักตัวไปเลี้ยงให้รกบ้านอย่างนั้นแหละ “ขอบพระคุณค่ะ แต่ไม่ดีกว่า” สีหน้าชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวปฏิเสธทันที อีกทั้งยังรู้ตัวดี ว่าหายากนักที่ผู้ว่าจ้างจะยอมให้เธอกระเตงเจ้าตัวน้อยได้ในระหว่างเวลาทำงาน หากชายหนุ่มได้ฟังแล้วนึกหมั่นไส้ขึ้นมาฉับพลัน  อวดดีนัก ยายเด็กแม่ลูกอ่อนนี่ ตกงานต้องเดินย่ำต๊อกตากฝนยังจะจองหอง  ป๊าอุตส่าห์เสนองานให้ แทนที่จะสำนึกในโชคกลับเล่นแง่เสียอย่างนั้น “อ้าว อ้าว เดี๋ยว อย่าพึ่งปฏิเสธกันสิ ให้ทางฉันอธิบายก่อน” บิดาของเขายังยิ้มแย้มแจ่มใส พลางควักนามบัตรออกมาหนึ่งใบ แม้ชายหนุ่มจะขัดหูขัดตาท่าทางจองหองยามเจ้าหล่อนปรายตามองเขา หากก็ต้องยอมรับว่าอาการพนมมือสวยขึ้นไห้วบิดาก่อนรับนามบัตรของท่านมานั้น ดู ‘เข้าท่า’ ไม่เลว “สนามกอล์ฟ และรีสอร์ท”   หญิงสาวพึมพำ “ใช่ และตอนนี้ พึ่งซื้อกิจการฟาร์มโคนม ตั้งใจจะทำเป็นรีสอร์ทและมีกิจกรรมสำหรับนักท่องเที่ยวด้วย แต่ส่วนที่ฉันเสนองานให้น่ะ คือส่วนของรีสอร์ทกับสนามกอล์ฟ  ทางเรามีเรือนเพาะชำไม้ประดับเองด้วย พอดีพนักงานที่ดูแลด้านนี้เขาพึ่งลาออก” “ป๊า   ผมว่าถ้าเขาสนใจ ก็ให้เขาสมัครไปทางฝ่ายบุคคลดีกว่าไหมครับ มาคุยกันอย่างนี้ ไม่รู้ที่มาที่ไป ” น้ำคำของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกแล้ว  เขาทำเสียงเหมือนกับว่าเธอเป็นพวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า   คิดแล้วก็เจ็บ มันก็ไม่มีจริงๆนั่นแหละ  คืนนี้จะนอนที่ไหนยังไม่รู้เลย เหลือบตามองนายมะตูมตัวน้อยแล้วนัยน์ตาก็ระเรื่อโดยไม่รู้ตัว ทารกน้อยดูดขวดนมอย่างสำราญทีเดียว  มือเรียวลูบไล้ร่างเล็กจ้อยแผ่วเบา  มะตูมจ๋า  แม่ทำมะตูมลำบาก เราสองคนกลายเป็นนกขมิ้นเหลืองอ่อน คืนนี้ไม่รู้จะนอนที่ไหนอีกแล้วครับ แม่ขอโทษนะครับคนเก่ง หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าอาการนั้นมันทำเอาทั้งคนหนุ่มคนแก่รู้สึกแย่อย่างถึงที่สุด คนแก่ หัวใจปวดหนึบด้วยโหยไห้อาลัยถึงบุตรีสุดสวาท ส่วนคนหนุ่มก็ใจสะท้าน นึกอยากเขกกบาลตัวเองสักสองทีหนักๆ คนแก่มากประสบการณ์ระงับใจได้แล้วขยับเดินเกมส์รุก “ ฉันอยากให้เราลองพิจารณาดู ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่หรือ เราจะโทรไปเช็คที่รีสอร์ทของฉันก่อนก็ได้ ว่านามบัตรมันของแท้หรือว่าเก๊” “ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขออนุญาตท่านสักครู่” เมื่อผู้สูงวัยพยักหน้า เธอก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วหาข้อมูลผ่านกูเกิลทันที ข้อมูลที่ได้ในเวลาไม่กี่วินาที มีรูปของคุณศิลาปรากฏขึ้นมาด้วย ผู้สูงวัยอมยิ้มอยู่ในใจ  เด็กสาวคนนี้รอบคอบและฉับไวไม่น้อย ท่าทางแข็งแกร่งจนเกือบเป็นแข็งกร้าว หากก็ไม่กระด้าง อย่างนี้สิ ถึงจะไม่ตกเป็นเหยื่อพวกเสือสิงห์กระทิงแรด   แต่  อดแอบถอนใจไม่ได้ แล้วไอ้เจ้ามะตูมตัวน้อยนั่นมันผลผลิตของเสือหรือสิงห์หรือกระทิงที่ไหนกันวะ สองแม่ลูกถึงต้องกระเตงกันมาเดินตากฝน “เชิญท่านสัมภาษณ์ดิฉันต่อค่ะ ดิฉันพร้อมแล้ว” “ก่อนหน้านี้ทำงานที่ไหน ทำไมถึงลาออกแล้วมาเดินตากฝนอยู่ล่ะ มีปัญหาอะไรกับนายจ้างงั้นรึ” เสียงบิดาเขายิงเปรี้ยงไปตรงๆ  ทั้งสองหนุ่มต่างวัยมองเห็นปฏิกิริยารุนแรงผ่านสีหน้าของแม่ลูกอ่อนอีกแล้ว แววตาดุดัน เกรี้ยวกราดขึ้นมาทันใด ชายหนุ่มนึกอยากรู้ จนต้องขอเล่นแรงกับเจ้าหล่อนอีกนิด “ ถ้าจะให้เป็นบุคคลอ้างอิงให้ จะได้ไหม” ไม่มีคำตอบจากคนนัยน์ตาโกรธเกรี้ยว  หากเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เรียกหมายเหตุแล้วยื่นส่งให้ชายหนุ่ม “เป็นหน้าที่ของฝ่ายบุคคลที่จะโทรไปเช็คไม่ใช่หรือคะ เบอร์นี้ค่ะ นายจ้างเก่าที่ดิฉันเพิ่งลาออกมาเมื่อเช้า” อาการติดจะกระด้างในความรู้สึกของชายหนุ่มทำให้รู้สึกโมโหขึ้นมาเป็นริ้วๆ  รับหมายเลขมาดูแล้วกดโทรศัพท์ของตัวเองโทรออกไปทันที เสียงจากปลายสายเริ่มต้นก็ไม่มีอะไร หากพอชายหนุ่มเอ่ยชื่อมณฑารพเท่านั้น ข้อความหยาบคายเสียดสีก็ส่งผ่านมายืดยาวทันที จนทนฟังต่อไปไม่ไหว “เขาบอกว่าเธอทำร้ายร่างกายสามีเขา จนหัวแตก” “นั่นมันยังน้อยไป ความจริงน่าจะ......” “มณฑารพ!” ผู้หญิงนัยน์ตาจ้า ยังพูดไม่ทันขาดคำ บิดาเขาก็ขัดจังหวะขึ้นทันที ผู้สูงวัยเห็นท่าไม่ดี ท่านเดาว่าคงมีเหตุการณ์ร้ายแรงที่ทำเอาหญิงสาวเหมือนมีเปลวเพลิงพวยพุ่งออกจากหน้าตาเนื้อตัว คุณศิลาไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะรื้อฟื้น  หากเมื่อเริ่มไปแล้ว คงดีกว่าถ้าให้หญิงสาวได้เป็นฝ่ายเล่าให้ฟังเอง ผู้สูงวัยจึงใช้ไม้นวมอีกครั้ง “มณฑารพ  ฉันกับสอง ไม่คิดจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรอกนะ อย่าใจร้อนไป แต่ถ้าเราเล่าให้ฟังได้ หรือมีอะไรให้ฉันช่วย ก่อนจะออกไปจากจังหวัดนี้ ฉันก็ยินดีนะ” ชายหนุ่มเห็นสาวตรงหน้าคอแข็ง หากก็ยอมปริปากเล่าสั้นๆได้ใจความว่า ตัวเธอได้รับการแนะนำมาจากเพื่อนว่ารีสอร์ทขนาดเล็กแห่งนั้นมีกิจการเพาะและขยายพันธ์ไม้ประดับและล้อมต้นไม้ใหญ่ซึ่งกำลังต้องการพนักงานเมื่อสองเดือนก่อน และเสนอเงินเดือนพร้อมที่พักให้เธอ รวมถึงโอกาสที่เธอจะไม่ต้องทิ้งลูกชายตัวน้อยไว้ห่างตัว ประกอบกับยังหางานที่ดีกว่าไม่ได้เพราะติดปัญหาเรื่องคนเลี้ยงลูกชายตัวน้อย จึงตกลงมาทำงานที่นี่ ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีตามอัตภาพ หากเพียงแค่เดือนเดียว เจ้าของฝ่ายชายก็เริ่มออกลวดลายเจ้าชู้ใส่สาวแม่ลูกอ่อน เรื่องราวมาถึงที่สุดเมื่อเช้ามืดวันนี้ ที่เขาฉวยโอกาสและใช้ความรุนแรงกับเธอ แต่ที่ทำลายความรู้สึกของเธอที่สุดคือเจ้าบ้านฝ่ายหญิงก็รู้เห็นเป็นใจกับสามี หวังให้รวบหัวรวบหางหญิงสาวเพื่อเอาไว้ใช้งาน หญิงสาวเล่าจบก็ขอตัวอุ้มลูกไปเข้าห้องน้ำทันที เธอเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้ากับเรื่องนี้มาตั้งแต่เช้าและตอนนี้ความอดทนก็ขาดสะบั้นจนต้องรีบลุกหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำ  มองหน้าตัวเองในกระจกแล้วมณฑารพก็นึกเกลียดตัวเองเหลือเกินที่อ่อนแอ  ต่อไปเธอไม่ควรจะร้องไห้อีก การร้องไห้ให้มะตูมเห็นเป็นเรื่องที่แย่มากเพราะอาจมีผลกระทบต่อสุขภาพจิตของเด็กน้อย    หญิงสาวให้คำมั่นกับตนเองว่าลูกชายตัวน้อยควรได้เห็นแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเท่านั้น “เลวมาก” คุณศิลาอยากจะตบโต๊ะให้ดังปังเหลือเกิน  ในขณะที่ลูกชายพึมพำ “โรคจิตทั้งผัวทั้งเมีย” หากทั้งสองหนุ่มต่างวัยก็สงวนท่าทีและไม่พาดพิงถึงเรื่องที่พึ่งผ่านมาหยกๆ เมื่อเห็นหญิงสาวอุ้มลูกเดินกลับมาด้วยนัยน์ตาระเรื่อ เครื่องดื่มร้อนถูกนำมาเสิร์ฟ ในขณะที่ผู้อาวุโสเสนอเงื่อนไขให้หญิงสาวไปดูสถานที่ทำงานด้วยกันในวันนี้เลย  และถ้าถูกใจก็ทดลองงานเป็นเวลาสามเดือน การทำงานแม้เงินเดือนตามวุฒิดูไม่สูงนัก หากก็จะมีสวัสดิการที่พัก และอาหาร รวมไปถึงหญิงสาวสามารถที่จะบริหารเวลาในการทำงานเอง เพื่อให้สอดคล้องกับการดูแลลูกชายตัวน้อยได้โดยไม่ลำบากนัก ส่วนฝ่ายหญิงสาว ขออุปกรณ์ในการทำงานตามปกติของที่เป็นอยู่เดิม และเพิ่มคอมพิวเตอร์ส่วนตัวพร้อมใช้อินเตอร์เนตได้ไม่จำกัดเวลา  ซึ่งทำให้ชายหนุ่มไม่นึกศรัทธาพนักงานคนใหม่เลย เขานึกคาดโทษไว้ในใจ ‘ ถ้าฝ่ายดูแลสวนมัวแต่นั่งเล่นเนต ต้นไม้คงบรรลัยหมด’ สองหนุ่มต่างวัยที่นั่งอยู่ด้านหลังของรถโดยสารคันหรูไม่รู้ตัวเลยว่าระหว่างทางกลับสู่ที่พำนักพร้อมกับหญิงสาวแปลกหน้าที่มาพร้อมลูกติดหนึ่งคนนั้น ต่างคนต่างกำลังครุ่นคิดถึงคำถามเดียวกันอยู่ในใจ “พ่อนายมะตูมมันอยู่ไหน?” .................................................................................. จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 14:19:43

ความคิดเห็นที่ 2 ว้าว เปิดเรื่องใหม่แล้วเหรอคะ คุณแม่ลูกอ่อน.. สู้ชีวิตดีมากค่ะ จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 18:31:37

ความคิดเห็นที่ 3 เปิดเรื่องมาแบบนี้ไม่ตามอ่านไม่ได้แล้วค่ะ ชอบค่ะผู้หญิงแกร่ง สู้ชีวิต จะติดตามทุกตอนเลยค่ะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 15:23:11

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ คุณ ณ พิชา , คุณ jazzzero แหะ แหะ  นิยายเรื่องแรกในชีวิต (มายาหิมาลายัน) ยังเขียนไม่จบเลย กล้าหาญลงเรื่องใหม่ซะแล้ว   แบบว่า ตอนนี้ ร้อนวิชาอย่างไรไม่ทราบอ่ะค่ะ (อิอิ) เรื่องนี้ ให้นางเอกเข้มแข็ง สู้ชีวิตพอประมาณ แต่ยังต้องการคนดูแลหัวใจนะคะ แบบ มันคือเรื่องรักโรแมนติคไง (ตอกย้ำเพื่อให้ตัวเองเขียนให้โร... ให้ได้ เพี้ยง) ส่วนเด็กชายมะตูมนั้น หนอนฯ ขอยืมชื่อเรียกเล่นๆ และพฤติกรรมของหลานชายมาใช้ค่ะ ช่วยมาเป็นกำลังใจให้เขียนจนจบด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 14:03:54 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 14:02:57

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งจะเคยอ่านนิยาย ที่นางเอกเป็นแม่ลูกอ่อน แต่อย่าดราม่ามากนะคะ กลัวทนอ่านไม่ไหว^^ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 08:44:09