ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 24 แก้วกาแฟเตอร์กิชคอฟฟี่สองแก้วหอมกรุ่นถูกนำมาวางบนโต๊ะทรงงานในห้องทรงพระอักษรของเจ้าชายฟารินอส พระพักตร์ที่เคร่งขรึมกับพระเนตรที่ไม่ค่อยแจ่มใสนัก ดูน่าเป็นห่วงสำหรับผู้เฝ้ามองไม่น้อย “เห็นนั่งจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊คแล้วก็ทำหน้าแบบนี้มาแต่เช้าแล้ว มีเรื่องอะไรให้คิด ให้เครียดนักหนาหรือ” “มีเยอะแยะเลยล่ะอาร์กฟา   รวมทั้งเรื่องของเดยันด้วย  ทำไมป่านนี้ยังหาตัวมันไม่เจออีก ถ้ามันรอดไปได้ มันอาจมาแว้งกัดเรา” เมื่อได้ยินชื่อของเดยันเจ้าชายอาร์กฟาก็ทรงมีสีหน้าเป็นกังวลไม่แพ้กัน “มีความเป็นไปได้สองอย่างคือ มันจมน้ำทะเลตายไปแล้ว หรือไม่ก็มีคนช่วยมันไว้  แต่คนติดยาขั้นรุนแรงแบบมันจะมีปัญญาทำอะไรได้  เวลานิ้ อำนาจบารมีของพ่อบุญธรรมมันกับพรรคพวกก็แทบไม่เหลืออะไรเลย  ไม่แน่มันอาจจะลงแดงตายเป็นศพข้างถนนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เรายังหาไม่เจอ” “เราก็ภาวนาขอให้เป็นเช่นนั้น” เจ้าชายฟารินอสรับสั่งเสียงเบา ในขณะที่เจ้าชายอาร์กฟาก็ทรงถือแก้วกาแฟลุกไปประทับที่เก้าอี้ใกล้ๆบานพระแกล เพื่อทอดพระเนตร เหล่าข้าราชบริพารซึ่งกำลังช่วยกันตกแต่งอุทยานกับบริเวณโดยรอบพระราชวังสำหรับงานพระราชพิธีอภิเษกสมรสกันตลอดหลายวันที่ผ่านมา   “หลังจากงานแต่งงานของเรา  ต่อไปก็ถึงคิวของพระองค์แล้วนะ ฟารินอส  ได้ข่าวว่าเสด็จแม่ของท่านทาบทามพระคู่หมั้นไว้ให้แล้ว  สำหรับเจ้าชายรัชทายาทที่ในอนาคตจะต้องเป็นพระราชาธิบดีองค์ถัดไป  เรื่องของคู่ครองก็ถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุดเรื่องหนึ่ง” “เสด็จแม่อยากจะทำอะไร ก็แล้วแต่จะมีพระประสงค์เถอะ  เรามีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่ง เหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่มีชีวิตจิตใจ ตั้งแต่เริ่มจำความได้จนมาถึงวันนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องไหนที่จะขัดพระทัยได้  แม้แต่เสด็จพ่อเองยังไม่กล้าเลย สิ่งที่เราต้องจำให้ขึ้นใจก็คือ  ทำตามหน้าที่  เพื่อส่วนรวม เพื่อประเทศชาติ โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งนั้น” พระสุรเสียงราบเรียบปราศจากความรู้สึก ที่ได้ยิน อาจจะเรียกได้ว่า เป็นความเคยชินของเจ้าชายอาร์กฟาเช่นกัน พระองค์หันมามองพระสหายสนิทผู้รู้ใจครู่หนึ่ง แล้วก็เงียบ ไม่อาจสรรหาถ้อยคำปลอบพระทัยใดๆมาช่วยให้เจ้าชายฟารินอสได้มานานแล้ว  นอกจากทำหน้าที่เป็นพระสหายที่อยู่เคียงข้างกันตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ท่ามกลางความมืดสนิทยามเที่ยงคืน เสียงร้องขอความช่วยเหลือด้วบความทุกข์ทรมานแสนสาหัสดังขึ้น สร้างความตกใจให้ผู้คนท้ายหมู่บ้านช่างทำดอกไม้ไฟ จนต้องพากันมามุงดูตรงหน้าบ้านของผู้เฒ่าลิธด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วก็พบว่า ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านมีร่างของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งถูกจับล่ามโซ่ทั้งมือและเท้าติดกับต้นไม้ต้นนั้น พร้อมทั้งดิ้นทุรนทุรายร้องคร่ำครวญคล้ายกำลังร้องขออะไรสักอย่าง “สนใจอะไรกันนักหนานะ ก็แค่คนติดยาที่มาขอให้ข้าช่วยหักดิบให้  อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว” ผู้เฒ่าลิธถือไม้เท้าออกมาตะโกนใส่ชาวบ้านอย่างรำคาญ “โห  มันจะไม่ตายก่อนรึพ่อเฒ่า  พาไปหาสถานบำบัดช่วยรักษาดีกว่าไหม” เสียงใครคนหนึ่งแนะนำอย่างเห็นใจ  หากผลที่ได้ คือไม้เท้าที่ยกขึ้นสูงเป็นเชิงขับไล่ “แล้วมันธุระกงการอะไรของพวกแกวะ  กลับบ้านใครบ้านมันเลยไป  ข้าจะใช้วิธีของข้าแบบนี้แหละ อย่ามายุ่ง ไปๆ กลับไปให้หมด” เมื่อถูกไล่ตะเพิดกันแบบนี้ ชาวบ้านก็พากันสลายตัวหายไปจากบริเวณหน้าบ้านพ่อเฒ่าลิธกันหมด เหลือเพียงตัวแกกับหลานชายวัย 20 และร่างที่ถูกล่ามโซ่ของเดยัน ซึ่งมันเป็นความต้องการของเขาเองที่จะเลิกยาเสพติดให้ได้ด้วยวิธีนี้ “อดทน แล้วก็แข็งใจหน่อยนะคุณ  อีกไม่นานหรอก” ชายชราเดินไปพูดกับชายหนุ่มอย่างให้กำลังใจ  ทว่า ถึงตอนนี้สถานการณ์ก็ยังไม่ดีขึ้นนัก เดยันยังคงดิ้นรนและร้องคร่ำครวญอยู่บนพื้นอย่างน่าเวทนา อาคารผู้โดยสารขาออก สนามบินนานาชาติ ธรณ์กับธีวราและปรมัตถ์ กำลังนั่งรอเวลาที่จะเดินทางไปยังหมู่เกาะออสเตคินด้วยความรู้สึกแตกต่างกันไป สองคนตื่นเต้นที่จะได้ไปเยือนดินแดนแห่งม่านหมอกและดอกไม้ไฟเป็นครั้งแรก  ในขณะที่อีกหนึ่งคนกำลังตื่นเต้นเพราะจะได้กลับไปที่นั่นอีกครั้งด้วยความหวังอย่างเต็มเปี่ยมว่า จะมีโอกาสได้พบกับสาวน้อยที่ขโมยหัวใจเขาไปทั้งดวง แม้มันจะเป็นความหวังที่ดูเลือนรางก็ตาม “กลับไปครั้งนี้  พี่ธรณ์จะอยู่ทำงานโครงการท่าเรือน้ำลึกต่อจนจบเลยรึเปล่าครับ” ปรมัตถ์เป็นฝ่ายชวนคุย เมื่อธีวราลุกออกไปคุยโทรศัพท์เป็นเวลานานแล้ว “ถ้าไม่มีอุปสรรคหรือเหตุการณ์ความไม่สงบอีก พี่ก็ตั้งใจว่าจะอยู่จนกว่างานจะเรียบร้อยนั่นแหละ  สนใจจะมาทำงานด้วยกันไหมล่ะ” ธรณ์ลองชักชวนด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก แต่หนุ่มรุ่นน้องก็ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด “คงไม่ล่ะครับ  ผมเป็นประเภทโฮมซิคอย่างหนักเลย  ไปเที่ยวพอได้อยู่แต่ให้อยู่แบบจริงจัง คงไม่ไหว” ทั้งสองพูดคุยกันอยู่สักพัก ธีวราก็เดินกลับมาร่วมวงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ช่วงนี้อากาศที่โน่นจะหนาวขนาดไหนคะพี่ธรณ์  แค่เสื้อแจ็คเก็ตตัวเดียวพอไหม” หญิงสาวถามพลางเปิดกระเป๋าหยิบเอาผ้าพันคอกับถุงมือออกมาเตรียมไว้ “ เพื่อนพี่บอกว่า เมื่องที่เราจะไปเที่ยว  อุณหภูมิช่วงนี้ประมาณ 8 องศา น่าจะกำลังเย็นสบาย ไม่ถึงกับหนาวมากหรอก” “นี่  เป้  แล้วเธอว่า ถ้าสมมติเราได้เจอมีมี่อีกครั้ง จะยังจำกันได้รึเปล่า” ธีวราถามปรมัตถ์ แต่ปรายตามองไปที่พี่ชายซึ่งนิ่งฟังอย่างตั้งใจ “ไม่รู้สิฟาง  เราว่าเราน่าจะจำได้นะ  โครงหน้าของมีมี่ กับผมสีดำ ตาสีดำ สะดุดตาคนที่ได้เห็นมากเลยนะตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก มันต้องมีอะไรบางอย่างที่บอกว่าเป็นมีมี่สิ   แต่มีมี่จะจำพวกเราได้รึเปล่า นั่นก็อีกเรื่อง” “แล้วพี่ธรณ์ล่ะคะ  คิดว่า พวกเราจะได้เจอมีมี่อีกไหม” ธรณ์ลอบถอนใจเบาๆ “นั่นคือสิ่งที่พี่บอกตัวเองว่าอย่าคาดหวัง  แต่ก็อดใจไม่ได้หรอก  พี่ภาวนาขอให้มีมี่ยังอยู่ที่ออสเตคิน อย่าเพิ่งไปไหนไกลเลย” ขณะที่ชายหนุ่มทอดสายตาเหม่อมองไปทางอื่น ธีวรากับปรมัตถ์ก็หันมามองสบตากันและแอบอมยิ้มอย่างมีความหมายบางอย่างที่รับรู้กันเพียงสองคนเท่านั้น การจุดพลุเฉลิมฉลองในงานเทศกาลต่างๆ ดูจะเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับวิถีชิวิตของชาวออสเตคินจนกลายเป็นสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์และขาดไม่ได้เสียแล้ว เช่นเดียวกับงานเทศกาลขนมหวานในเมืองชายทะเลตอนใต้แห่งหนึ่ง ที่วันเปิดงานมีการจุดพลุเป็นหลากสีสันประดับประดามากมายบนผื้นฟ้าสีดำอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ สำหรับผู้ที่เดินทางมาท่องเที่ยว “สวยจัง  งานนี้จัดยิ่งใหญ่ไม่แพ้เทศกาลทะเลดอกไม้ไฟเลยนะเนี่ย” มีมี่เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มระหว่างเดินจับจูงมือกับเนเนสต์เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาตรงบริเวณชายหาดเตลาวาน สถานที่จัดงาน “ก็คงเป็นการทดแทนความรู้สึก ที่งานเทศกาลดอกไม้ไฟปีนี้ มันกลายเป็นเหตุการณ์ชุลมุนจนหมดสนุกด้วยล่ะ  เอ้อ แล้วรู้ไหม  เดี๋ยวเขาจะมีดอกไม้ไฟชุดพิเศษ ที่ประดิษฐ์เป็นลวดลายรูปขนมแทนดอกไม้ด้วยนะ  พิเศษสำหรับงานนี้โดยเฉพาะ” เนเนสต์บอกถึงเรื่องราวที่ได้ยินมาบ้าง จากผู้คนที่มาเที่ยวพิพิธภัณฑ์ และได้พูดคุยถึงงานนี้ “จริงเหรอ  คนทำเขาเก่งจังเลยเนอะ ทั้งความคิดสร้างสรรค์ ทั้งไอเดียในการนำเสนอ ยอดเยี่ยมมากๆ เธอน่าจะโทรชวนมาร์ลิคมาเที่ยวบ้างนะ จะได้เป็นการพักผ่อนสมองจากการทำงานไปในตัวไง พักนี้เห็นเขาให้สัมภาษณ์ทางทีวี ฉันว่า หน้าตาเขาดูเครียดๆนะ” เนเนสต์ได้ยินแล้วก็พยักหน้าช้าๆ “นั่นสิ  ตั้งแต่กลับไปเตรียมงานอภิเษกสมรสขององค์หญิงชารีด้า เขาก็เงียบหายไป แทบไม่โทรติดต่อมาเลย  เอาเป็นว่า เดี๋ยวกลับไปคืนนี้ ฉันจะลองโทรชวนเขามาเที่ยวงานที่นี่ดูแล้วกัน งานมีทั้งกลางวันและกลางคืนไม่ใช่เหรอ” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:33:33

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “ใช่ๆ  ฉันอ่านป้ายกิจกรรมตรงทางเข้า เห็นว่า ช่วงกลางวันในแต่ละวัน จะมีสาธิตการทำขนมพื้นบ้าน และก็เปิดโอกาสให้นักท่องเที่ยวที่สนใจเข้าไปร่วมทำด้วยนะ  ฉันอยากลองดูบ้างจัง ขนมแต่ละอย่างดูน่าทานทั้งนั้นเลย” เห็นแววตาท่าทางกระตือรือร้นของมีมี่แล้ว  เนเนสต์ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้  นับวัน ความสนิทสนมผูกพันกับเพื่อนคนนี้ก็มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น  และยิ่งได้อยู่ใกล้ชิด ก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความมีเสน่ห์และความน่ารักของมีมี่ ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิงน้อยๆ ที่คอยสร้างความสุขให้กับผู้คนที่ได้รู้จัก หรือใกล้ชิดสนิทสนม ยิ่งคิด เนเนสต์ก็ยิ่งปรารถนาในใจลึกๆ ให้ประชาชนชาวออสเตคิน ได้มีโอกาสชื่นชมพระบารมีของเจ้าหญิงเมเนลย่า แบบที่เธอได้รู้สึกบ้าง “ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง ” เนเนสต์เงยหน้าพึมพำกับดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า คล้ายกำลังขอพร “หือ  เธอว่าอะไรนะ เนเนสต์” มีมี่ขมวดคิ้วนิดๆ กับท่าทีที่แปลกไปของเพื่อน “ก็อธิษฐานขอพรจากดวงดาวไง  ลองดูบ้างไหม” “ขอพรจากดวงดาวเหรอ   แล้วเธอขออะไร  ความจริงเธออยากได้อะไรก็บอกฉันได้นะ  ถ้าฉันพอจะทำได้ ฉันก็จะทำให้” เนเนสต์ยิ้มกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน “เธอพูดเหมือนตัวเองเป็นผู้วิเศษ” “ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก  แต่ฉันกับแดดดี้ก็น่าจะมีความสามารถพอที่จะทำให้เธอได้ในสิ่งที่ต้องการก็แล้วกัน” มีมี่บอกอย่างมั่นใจในตัวเอง ดวงตาคมทอประกายแรงกล้า ไม่ต่างอะไรจากดวงดาวบนท้องฟ้า ยิ่งทำให้คนมองรู้สึกว่า เธอช่างมีดวงตาที่ชวนให้รู้สึกราวกับต้องมนตร์ทุกครั้งที่ได้มองอย่างน่าประหลาด  ดวงตาสีดำสนิทที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมองลึกลงไปในมหาสมุทรอย่างไม่สิ้นสุด “ไม่ใช่ฉันไม่เชื่อมีมี่นะ   แต่บางครั้ง สิ่งที่คนเราอธิฐาน ก็ต้องมีความลับกันบ้าง เธอเองก็เถอะ  สิ่งที่เธออยากขอพรจากดวงดาว ก็ต้องเป็นความลับ ใช่ไหม” มีมี่อมยิ้มเหมือนยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เมื่อคิดถึงสิ่งที่เพิ่งอธิษฐานไปเมื่อครู่นี้ เวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่งของชายหาดเตลาวาน “มาทันพิธีเปิดงานด้วย  ดีใจจัง  เฮ้ย เป้  พี่ธรณ์ ดูสิคะ  ดอกไม้ไฟทำเป็นลายคัพเค้ก เจ๋งมากๆ” ธีวราดูตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไปหมด แม้จะเพิ่งเดินทางมาถึงและเอาของไปเก็บในห้องพักก่อนจะขอร้องแกมบังคับชายหนุ่มทั้งสองให้ออกมาดูงานในทันที แม้ธรณ์จะบ่นว่าเหนื่อย และงานยังมีอีกหลายวันก็ตาม “พวกเขาเก่งเรื่องทำดอกไม้ไฟจะตาย  แค่นี้ ไม่น่าจะยาก  เดี๋ยวคงมีลายอะไรแปลกๆให้เห็นอีก” ธรณ์พูดพลางอ้าปากหาว ขณะที่ปรมัตถ์ก็กำลังนำขาตั้งกล้อง ออกมาเก็บภาพตามคำสั่งของธีวราอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน “แล้วเราสองคน ไม่หิวเหรอ  ตั้งแต่ลงเครื่องมายังไม่ได้กินอะไรอีกเลยนี่” “ก็นิดหน่อยค่ะ  แต่ให้ดอกไม้ไฟหมดก่อน ค่อยไปหาอะไรทานแล้วกัน  ถ่ายเยอะๆเลยนะเป้  อุตส่าห์แบกกล้อง แบกเลนส์กับขาตั้งกล้องมา” ประโยคสุดท้าย ธีวราหันไปพูดกับปรมัตถ์ ที่กำลังให้ความสนใจกับการเก็บภาพดอกไม้ไฟอย่างไม่รู้สึกเหนื่อยหรือเบื่อแต่อย่างใด     กว่าสองหนุ่มสาวจะเก็บภาพจนเป็นที่พอใจ  ผู้คนก็เริ่มซาลง และร้านอาหารริมทางที่ยังให้บริการอยู่ ก็เป็นทางเลือกลำดับแรกๆ  ที่ธรณ์พาทั้งสองไปสัมผัสกับบรรยากาศต่างถิ่น ในฐานะที่มีประสบการณ์มาก่อน “ที่นี่เขานิยมดื่มชา  จะมีชาหลากหลายปะเภทมาก ดื่มกันตลอดเวลา  เรียกว่าดื่มแทนน้ำเลยก็ว่าได้  อาหารจานหลักก็มีทั้งข้าวแบบบ้านเรา แล้วก็มีพวกขนมปังด้วย  ลองดูเมนูเอาแล้วกัน พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า แบบไหนจะอร่อยถูกใจ” กว่าอาหารมื้อดึกซึ่งถือเป็นมื้อแรกตั้งแต่เดินทางมาถึงออสเตคินจะผ่านไป และถึงเวลาแยกย้ายกันเข้าห้องพักในโรงแรมริมชายหาดทำเลดีที่สุดที่มาร์ลิคจองไว้ให้ ก็ผ่านเข้าสู่วันใหม่พอดี ทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อยและควรจะนอนหลับพักผ่อนทันที  ทว่า ธรณ์กลับข่มตานอนไม่ลง  ภาพวันที่เขากับมีมี่วิ่งหนีกับดักระเบิดในคืนเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟแจ่มชัดขึ้นอีกครั้งในความรู้สึก  ชายหนุ่มได้แต่อธิษฐานในใจ ว่าขอให้เขาได้พบกับเธออีกครั้งด้วยเถิด ... มีมี่ตื่นเช้าในวันถัดมา และพบว่า ตรงกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง มีกระดาษเขียนข้อความของเนเนสต์ที่บอกว่า จะออกไปพบมาร์ลิค เพื่อพาเขาไปเที่ยว ก็ยิ้มกับตัวเอง  ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างมาร์ลิคกับเนเนสต์จะเป็นไปในลักษณะใดก็ตาม เธอก็เชื่อว่าพวกเขามีมิตรภาพและความรู้สึกดีๆให้แก่กันอย่างจริงใจ  ไม่มีสิ่งใดแอบแฝงแน่นอน หลังจากใช้เวลาจัดการกับตัวเองอยู่ในห้องน้ำอยู่พักใหญ่  กิจวัตรประจำวันลำดับถัดมาของมีมี่ก็คือ เปิดโน้ตบุ๊คคู่ใจ เพื่อพูดคุยสื่อสารกับอลัน ชาง ผู้เป็นบิดาบุญธรรม รวมทั้งลุงแจ็ค เพื่อนสนิทของอลัน ที่รักและเอ็นดูหญิงสาวราวกับเป็นบุตรสาวแท้ๆ  ระหว่างนั้น สาวรับใช้ ก็นำอาหารเช้าง่ายๆ คือ ชาและขนมเตอร์กิชดีไลท์ที่หญิงสาวโปรดปรานเป็นพิเศษเข้ามาเสิร์ฟ   “ขอบใจจ้ะ” มีมี่ตอบพลางคลิกเปิดอ่านอีเมล์ฉบับล่าสุดที่ปรมัตถ์ส่งมาเมื่อคืนนี้ “มีมี่ เพื่อนรัก เรามาถึงเกาะออสเตคินแล้วนะ  มาพร้อมกับพี่ธรณ์ และฟาง ตอนนี้พักอยู่โรงแรมแห่งหนึ่งใกล้ๆชายหาดเตลาวาน เมื่อคืนนี้ มีมี่ได้ออกมาดูดอกไม้ไฟรึเปล่า  ฟางน่ะตื่นเต้นมาก ให้เราถ่ายรูปเก็บไว้เยอะเลย ส่วนพี่ธรณ์ก็ยังเงียบๆ ซึมๆ  คงเป็นเพราะอยากเจอมีมี่มากนั่นแหละ  อ้อ  เรายังคงรักษาสัญญาเป็นอย่างดี เรื่องที่จะไม่บอกเขา ว่ามีมี่ตอบเมล์เราแล้ว  บ่ายๆ วันนี้ พวกเราว่าจะออกไปเดินดูงานกัน  อยากเห็นบรรยากาศช่วงกลางวันบ้างน่ะ   หวังว่าจะได้เจอกันเร็วๆนี้นะ     เป้ มีมี่อ่านข้อความของปรมัตถ์อย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็นิ่งไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ไม่นาน เธอก็พิมพ์ข้อความสั้นๆ ตอบอีเมล์ฉบับนี้ของปรมัตถ์กลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม  เพราะหาดเตลาวานเป็นสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติ ที่สวยงามและมีเอกลักษณ์เฉพาะคือเป็นหาดทรายสีดำทั้งหาดอยู่แล้ว แม้ไม่มีงานเทศกาลก็มีนักท่องเที่ยว มาเที่ยวพักผ่อนกันไม่ขาดสาย  ช่วงกลางวันวันนี้ ผู้คนจึงค่อนข้างหนาตากว่าที่คาดไว้เล็กน้อย “ขนาดกลางวัน  แดดยังไม่ร้อนอย่างที่กลัวเลย  ชอบอากาศเย็นสบายแบบนี้มากๆ” ธีวราเอ่ยขึ้นพลางยกกล้องถ่ายรูป เดินเก็บภาพบรรยากาศไปเรื่อยๆ “ฟางถ่ายรูปกับพี่ธรณ์ไหม เดี๋ยวเราถ่ายให้  สองพี่น้องยังไม่มีรูปคู่กันเลยนะ” ปรมัตถ์อาสาพลางยื่นมือไปรับกล้องถ่ายรูปจากธีวรา “จริงด้วยค่ะ พี่ธรณ์  ฟางยังไม่มีรูปคู่กับพี่ธรณ์เลย” หญิงสาวบอกยิ้มๆ ก่อนจะก้าวไปยืนชิดพี่ชายพร้อมกับเกี่ยวแขนมาควง ปรมัตถ์กดชัดเตอร์ไปไม่กี่ภาพ ก็หยุดและหันไปมองซ้ายทีขวาที จนธีวราอดสงสัยไม่ได้ “มองหาอะไร เป้” “ก็ หาคนมาช่วยถ่ายรูปให้น่ะ  ยังไม่มีภาพหมู่สามคนเลย” ทันทีที่ปรมัตถ์พูดจบ เสียงพูดภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของธีวรา “ให้ช่วยถ่ายรูปให้ไหมคะ” คนที่จำเสียงนั้นได้ หมุนตัวหันไปมองเป็นคนแรกอย่างไม่อยากจะสายตาตัวเอง ขณะกำลังอึ้งและตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ร่างสูงใหญ่ของปรมัตถ์ ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านตัวเขาไปและตรงเข้าสวมกวดหญิงสาวแน่น “มีมี่!! ดีใจจจริงๆที่ได้เจอ    คิดถึงจังเลย” . จบตอนที่ 24 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:34:58

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกค่ะ  มาทักทายแบบง่วงๆ  อยากเขียนให้ได้ยาวกว่านี้ แต่ช่วงนี้สปีดการเขียนเต่ายังเรียกพี่เลยค่ะ ><  ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันอยู่นะคะ ตอบความเห็นจากตอนที่่แล้ว คุณรพิชา <<< ไม่เป็นไรค่ะ  คงได้อ่านครบแล้วเนอะ ^^ คุณกุลธิดา (kdunagin) <<< คู่นี้คงชัดเจนแล้วค่ะ รอลุ้นมาร์ลิคกันต่อ ^^ คุณลูนาติก <<<   คุณหมอเดาถูกเผงเลยค่ะ รอดูกันว่าเขาจะทำอะไรต่อไป >< คุณ scottie <<<  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ขอบคุณกิฟท์จากคุณกุหลาบมอญ รพิชา, kdunagin, สามปอยหลวง, ลูนาติก, นารีจำศีล  ด้วยค่ะ  ;p ตอนนี้ง่วงมาก ไปนอนแล้ว  ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามอีกครั้งนะคะ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 55 23:41:44

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านครั้งแรกนึกว่าธรณ์วิ่งเข้าไปกอดมีมี่ พออ่านซ้ำถึงรู้ว่าไม่ใช่ธรณ์ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 00:31:50

ความคิดเห็นที่ 5 อ่า มีมี่กับธรณ์กลับมาเจอกันแล้ว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 07:52:19

ความคิดเห็นที่ 6 คัวแปรกำลังลงแดง งานเลยยังไม่เข้า ไม่งั้นต้องวิ่งหัวซุกหัวซุนเหมือนงานทะเลดอกไม้ไฟคราวก่อน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 03:45:33