ความคิดเห็นที่ 1 - 10 - ลานจอดรถของสถานีตำรวจที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าของนทีในเวลานี้มีรถยนต์ของนักข่าวหลายสำนักรวมถึงรถถ่ายทอดสดของสถานีโทรทัศน์หลากหลายช่องจอดเรียงรายแน่นขนัด นทีเข็นตัวเองมาหยุดที่ท้ายรถเก๋งขณะลลิตาผู้เป็นเจ้าของรถกำลังสอดตัวกลับเข้าไปในรถเพื่อหยิบกระเป๋าสะพายของเธอ “คุณแน่ใจจริงๆ นะว่าพวกเขาจะให้ผมไซโคเมทรี่หลักฐาน?” นทียังคงพูดอย่างเหลือเชื่อ จ้องมองบรรดานักข่าวที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่หน้าประตูโรงพัก เขาเพิ่งทราบจากลลิตาไม่กี่นาทีก่อนว่าจะมีการแถลงข่าวของตำรวจในเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าของวันนี้ “เดี๋ยวก็ได้รู้ค่ะ” ลลิตาตอบ คล้องกระเป๋าเข้ากับไหล่และเดินมาหยุดข้างเขา “อ๊ะ นั่นไง คนที่จะพาเราเข้าสู่ห้องเก็บหลักฐานมาแล้วค่ะ” ชายหนุ่มมองตามสายตาของพยาบาลสาวไปทางขวามือ พบกับนายตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบคนหนึ่งก้าวปราดๆ ข้ามลานจอดรถตรงมาที่พวกเขา นายตำรวจหนุ่มคนนั้นติดดาวบนบ่าสามดวง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายสมชายชาตรี ร่างกายสูงใหญ่บึกบึนที่คงข่มขวัญเหล่าผู้ร้ายได้ไม่ยาก เขาหยุดยืนเบื้องหน้านทีกับลลิตา ผงกศีรษะส่งยิ้มให้พยาบาลสาวอย่างคนที่รู้จักมักจี่กันดี ก่อนจะตวัดสายตามาที่นทีและพูด “คุณคนนี้คงเป็นหนุ่มพลังจิตที่คุณพริบพูดถึงสินะครับ” ไม่มีความแปลกใจบนใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มที่พบว่า ‘หนุ่มพลังจิตที่คุณพริบพูดถึง’ คือคนพิการหน้าซีดๆ คนหนึ่ง นทีคิดว่าลลิตาคงแจ้งแก่เนายตำรวจแล้วว่าจะพาใครบางคนที่เป็นคนพิการมาดูหลักฐาน เขายังไม่คุ้นชินนักกับสถานะใหม่ของตนเอง จึงได้แต่ยิ้มตอบกลับไป ไม่พูดอะไร “เรื่องหลักฐานเรียบร้อยนะคะ?” พยาบาลสาวถาม “เรียบร้อยเท่าที่คุณพริบต้องการล่ะครับ” นายตำรวจที่มีป้ายชื่อว่า ร.ต.อ.กริช ติดอยู่บนหน้าอก หันความสนใจทั้งหมดกลับไปที่ลลิตาอีกครั้ง “เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงสารวัตรกับผู้กำกับจะจัดโต๊ะแถลงข่าว มีเวลาเกือบๆ ครึ่งชั่วโมงให้พวกคุณอยู่กับหลักฐาน” “ขอบคุณมากค่ะ” ลลิตาค้อมศีรษะให้เล็กน้อย   ร.ต.อ.กริชค้อมศีรษะตอบ “ไม่เป็นไรครับ ตอนที่ผมเป็นเด็กใหม่ที่นี่ ท่านสารวัตรได้ช่วยเหลือและให้ความเมตตากับผมมาก การช่วยเหลือคุณพริบแค่นี้ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยครับ เอ้อ ผมว่าเรารีบเข้าไปข้างในกันดีกว่า  เข้าทางประตูหลังคงจะสะดวกกว่านะครับ” พูดจบ นายตำรวจหนุ่มก็พยักพเยิดไปทางกลุ่มนักข่าวที่เริ่มมีบางคนหันความสนใจมองมาที่พวกเขา ลลิตาพยักหน้า ไม่มีใครถามความเห็นของนที เขาก้มหน้าลงเตรียมเคลื่อนล้อพาตัวเองไปข้างหน้า ก็พบว่าวิลแชร์เคลื่อนไปเอง นทีเงยหน้าขึ้น เหลียวมองไปด้านหลังและพบว่าพยาบาลสาวกำลังเข็นให้เขาอยู่ “ฉันเข็นให้จะเร็วกว่าคุณเข็นเองนะคะ” เธอพูดเมื่อเห็นเขาอ้าปากจะคัดค้าน “แล้วมันคงไม่มีผลดีต่อการงานของฉัน หากมีคนเห็นว่าฉันมัวเดินสบายใจเฉิบ ปล่อยให้คนไข้ในความดูแลต้องช่วยเหลือตัวเองทั้งที่มันอาจไม่จำเป็น” นทีรู้ดีว่าโต้เถียงไปก็ไม่มีผล เขาเม้มปากมองพยาบาลสาว แล้วจึงหันหน้ากลับมาทางเดิม พบกับรอยยิ้มคล้ายเหยียดหยันที่ส่งมาให้จากนายตำรวจหนุ่ม นทีรับรู้ได้ในบัดนั้นเลยว่าหากคนที่ร้องขอการเข้าดูหลักฐานไม่ใช่ลลิตา นายตำรวจคนนี้คงไม่มีทางยินยอมแน่ หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าของแหวนบนนิ้วนางของเธอ? ไม่ใช่หรอก กิริยาท่าทางของลลิตาดูรักษาระยะห่างพอสมควร - “ไอ้ที! หยุดก่อน รอฉันด้วย” เสียงหนึ่งตะโกนจากด้านหลัง สามชีวิตที่กำลังมุ่งหน้าสู่ทางเข้าโรงพักทางด้านหลังจึงหยุดชะงักและหันไปมองทิศทางต้นเสียงแทบจะวินาทีเดียวกัน “ไอ้พากย์!” นั่นคือคำที่นทีโพล่งออกมาเมื่อเห็นผู้เรียกเต็มสองตา ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งย่ำฝีเท้าก้าวเข้ามาหาพวกของนที ดวงตายาวรีคู่นั้นยังคงเป็นดวงตาที่ให้ความรู้สึกมั่นคงแก่ผู้มอง พากย์เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี การแต่งตัวสุภาพเรียบร้อยคือเสื้อเชิ้ตสีครีมพับแขน กางเกงสแล็คส์สีดำ รองเท้าคัตชูมันปลาบ หากเขามีสูทสวมทับอีกสักชิ้น เขาจะดูเหมือนทนายความมาดเนี้ยบที่พร้อมว่าความช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์ มากกว่าเป็นโปรแกรมเมอร์ซึ่งเป็นอาชีพของเขาทันที “แกมาทำอะไรที่นี่วะ?” นทีกับพากย์ยิงคำถามเดียวพร้อมกันเพื่อถามแต่ละฝ่าย พวกเขาหัวเราะให้กับความบังเอิญนี้เล็กน้อย นทีรู้สึกมีความสุขที่ได้พบหน้าเพื่อนเก่า มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุและฟื้นความจำขึ้นมาที่เขาได้หัวเราะออกมาเต็มเสียงจากหัวใจ ไม่ใช่หัวเราะออกไปเพื่อกลบเกลื่อนความขมขื่นอย่างที่เคย “เอ้า ไอ้นี่ถามก็ไม่ตอบ ฉันถามแกก่อนนะว่ามาทำอะไรที่นี่ฮะ?” พากย์พูดหลังเสียงหัวเราะของตัวเองจางลง “ฉันมาขอดูหลักฐานที่ตำรวจพบในบ้านผู้ต้องหาน่ะ” นทีตอบ “แบบว่าอยากอ่านความจำของหลักฐานพวกนั้นหน่อย จะได้รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่ แล้วแกล่ะ มาที่นี่ทำไม?” “ฉันขับรถพาพ่อแม่ของอลิซมาดูหน้าไอ้ฆาตกร” พากย์พยักพเยิดหน้าไปด้านหลังที่รถเก๋งสีดำของเขาจอดอยู่   นทีชะโงกมองไปก็พบว่าพ่อแม่ของอลิสากำลังยืนอยู่ข้างรถและจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วพากย์ก็กล่าวต่อ “แต่แกแข็งแรงพอที่จะใช้พลังได้แล้วเรอะวะ ฝืนไปจะเป็นอันตรายกับร่างกายนะโว้ย แกก็รู้ว่าถ้าโหมใช้พลังมากไป มันอาจทำแกตายได้เลยนา” นทีรู้สึกได้ว่าพยาบาลประจำตัวของเขากำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดกับคำพูดของพากย์ เขาจึงรีบตอบ “มันคงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกน่า แกนี่ก็พูดซะเวอร์” “เออน่า ฉันก็แค่เป็นห่วงแก งั้นฉันขอพาพ่อแม่อลิซเข้าไปข้างในก่อนนะ” พากย์พูดก่อนส่งยิ้มให้ลลิตากับร.ต.อ.กริชที่ยืนอยู่ด้านข้าง ทว่ารอยยิ้มของพากย์ก็มีอันเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อนายตำรวจหนุ่มกล่าวขึ้นว่า “คุณจะพาพ่อแม่ของเหยื่อรายหนึ่งเข้าพบผู้ต้องหาหรือครับ?” “ก็ใช่สิครับ” พากย์ตอบ “เกรงว่าคงไม่ได้ครับ ตอนนี้เรายังไม่อนุญาตให้ใครเข้าเยี่ยมนายเอกชัยทั้งนั้น เขากำลังอยู่ในห้องสอบสวนครับ” นายตำรวจว่า “งั้นเราจะรอจนสอบสวนเสร็จครับ” พากย์กล่าวพลางฉีกยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มของการท้าทาย “หลังสอบสวนก็ไม่ได้ครับ ตราบใดที่ผู้ต้องหายังไม่รับสารภาพ เราจะไม่ยอมให้ใครเข้าพบทั้งนั้น” ร.ต.อ.กริชฉีกยิ้มแบบเดียวตอบกลับไป “แล้วไม่ทราบว่าทางคุณตำรวจจะเรียกพ่อแม่ของเหยื่อมาทำไมครับ?” พากย์จ้องตานายตำรวจไม่กระพริบ “เราก็เรียกพ่อแม่ของเหยื่อมาทุกคนเพื่อสอบถามถึงความเกี่ยวพันระหว่างครอบครัวของเหยื่อกับผู้ต้องหาไงครับ” ร.ต.อ.กริชผายมือไปยังประตูทางขึ้นโรงพัก “เชิญครับ เมื่อเข้าไปแล้ว จะมีเจ้าหน้าที่คอยคุณอยู่ ไม่ต้องกังวลว่าจะทำอะไรไม่ถูกหรอกครับ” จากตอนแรกที่นทีรู้สึกเฉยๆ กับนายตำรวจหนุ่มหน้าหล่อคนนี้ มาตอนนี้เขากลับมีความรู้สึกในด้านลบเสียแล้ว นทีไม่ชอบกิริยาที่แสดงความมีอำนาจให้อีกฝ่ายอยู่ใต้อุ้งมือของร.ต.อ.กริชเลย ถึงแม้พากย์จะเป็นฝ่ายมีท่าทีท้าทายก่อนก็ตาม แต่หากเป็นตำรวจที่มีจิตใจเป็นธรรม ร.ต.อ.กริชก็น่าจะเข้าใจหัวอกเพื่อนของผู้เสียชีวิตที่อยากเห็นหน้าไอ้ฆาตกรบ้าง ไม่ใช่ตอกกลับอย่างกระด้างและพูดจาเหมือนไล่กันซึ่งๆ หน้าเช่นนี้ นทีเห็นพากย์จ้องตานายตำรวจอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะหลุบสายตามองที่เขา แววตาบางอย่างวูบไหวขึ้น พากย์เงยหน้ามองร.ต.อ.กริชอีกครั้งและพยักหน้าช้าๆ “โอเคครับ ผมจะทำตามที่ผู้กองบอก” “ดีครับ” ร.ต.อ.กริชฉีกยิ้มกว้างเหมือนรอยยิ้มของสุนัขจิ้งจอก “ไปก่อนนะเว้ยที แล้วเจอกัน” พากย์หมุนตัวกลับมาตบไหล่นที แล้วจึงเดินตรงไปที่รถของตัวเองซึ่งพ่อแม่ของอลิสายืนรออยู่ เพียงดูจากลักษณะการเดิน เพื่อนสนิทอย่างนทีก็มองออกว่าพากย์กำลังโมโหมาก หากไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องอาศัยความช่วยเหลือของร.ต.อ.กริชในการเข้าดูหลักฐาน เรื่องคงไม่ยุติง่ายๆ อย่างนี้แน่ “ผมว่าเราไปกันได้แล้วมั้งครับคุณพริบ” ร.ต.อ.กริชหันหน้าถามพยาบาลสาว โดยไม่ได้แสดงความสนใจนทีที่อยู่ตรงหน้าเลย “ค่ะ” ลลิตาผงกศีรษะก่อนเข็นวิลแชร์ให้นที เป็นอีกครั้งที่ไม่มีใครถามความเห็นของเขา ระหว่างทางที่เคลื่อนย้ายจากลานจอดรถเข้าสู่ห้องเก็บหลักฐานโดยผ่านประตูด้านหลัง นทีร่ำๆ จะเอ่ยปากยกเลิกการขอเข้าดูหลักฐานและเดินทางกลับบ้านเสียหลายรอบ เพราะเขารับไม่ได้กับการที่ต้องให้ร.ต.อ.กริชตะโกนเรียกหมู่กับจ่าที่ยืนสูบบุหรี่คุยกันอยู่ตรงระเบียงด้านหลัง มาช่วยกันยกวิลแชร์ของเขาขึ้นบันไดสิบกว่าขั้นนั้นไปด้านบน หากเป็นในอดีต นทีคงก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นและใช้เวลาพริบตาเดียว แต่ในเวลานี้ การเดินทางของเขาเต็มไปด้วยอุปสรรคและความยากลำบากหลากหลายประการ แม้ว่าหมู่กับจ่าที่ถูกเรียกใช้งานจะไม่ได้แสดงท่าทีรำคาญใจใส่เขาแต่อย่างใด อีกทั้งยังยิ้มแย้มอย่างอัธยาศัยดีให้เขาด้วย ทว่านทีก็อดรู้สึกเกรงใจไม่ได้   หากเขาเป็นคนที่ตายแทนอลิสาหรือประกายรุ้งได้ก็คงดี เมื่อคิดถึงความตายที่เกิดขึ้นกับเพื่อนทั้งสองคน มันก็เป็นสิ่งที่หยุดยั้งไม่ให้เขายกเลิกความตั้งใจง่ายๆ นทีรวบรวมสมาธิให้มั่นคง ไม่ปล่อยให้ความฟุ้งซ่านเข้าครอบงำจิตใจ เขาพบว่าตนเองได้เข้ามาอยู่ในห้องเก็บหลักฐานพร้อมกับลลิตาและร.ต.อ.กริชในอีกไม่กี่นาทีต่อมา มีโต๊ะตัวหนึ่งตั้งรออยู่เบื้องหน้า บนโต๊ะตัวนั้นเป็นกล่องพลาสติกที่ใส่หลักฐานจำนวนหนึ่งของเหยื่อฆาตกรรมจำนวนสามรายคือของอลิสา ของประกายรุ้งและของเหยื่อรายแรกที่เป็นโสเภณี “หลักฐานพวกนี้ผ่านการตรวจสอบเรียบร้อยหรือยังครับ?” นทีโพล่งขึ้น นับเป็นคำถามแรกที่เขาเอ่ยกับนายตำรวจหนุ่มอย่างเป็นทางการขณะกราดสายตามองห้องเก็บหลักฐานที่มีลักษณะคล้ายห้องเก็บหลักฐานที่โรงพักผีเฮี้ยนพลับพลาชัยสองซึ่งเคยเห็นในโทรทัศน์ทุกประการ ร.ต.อ.กริชท้าวมือกับขอบโต๊ะ ฉีกยิ้มและตอบ “เรียบร้อยสดๆ ร้อนๆ ก่อนคุณกับคุณพริบจะมาถึงเมื่อสิบนาทีก่อนครับ” “แล้วผลเป็นไงบ้างคะ?” พยาบาลสาวผู้ยังคงยืนอยู่ด้านหลังนทีกล่าวถาม นายตำรวจหนุ่มตอบ “ก็พบรอยนิ้วมือของผู้ต้องหาอยู่บนหลักฐานเกือบทุกชิ้น แล้วก็พบเลือดของผู้ตายแห้งติดอยู่บนเสื้อผ้า คาดว่าผู้ต้องหาคงทรมานเหยื่อขณะยังสวมใส่เสื้อผ้า ก่อนจะฆ่าทิ้งเมื่อทรมานจนพอใจและปิดท้ายด้วยการข่มขืนในที่สุด” “น่าแปลกนะครับที่ฆาตกรไม่ระมัดระวังในการเก็บซ่อนหลักฐานเลย ให้ค้นเจอง่ายๆ แบบนี้เหมือนตั้งใจให้มีคนมาเจอชอบกล” นทีเปรยขึ้นลอยๆ ก่อนจะเข็นตัวเองมาเทียบข้างโต๊ะ รอยยิ้มของร.ต.อ.กริชจางลงเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจคำที่ได้ยินเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังคงตอบ “คุณคงไม่รู้สินะครับว่าคนพวกนี้มีความลำพองใจในตัวเองที่คิดว่าพวกตำรวจไม่น่าสืบสาวร่องรอยไปถึงบ้านมันได้ มันเลยไม่คิดระวังตัวอะไรทั้งนั้น” “แล้วทางคุณตำรวจรู้เบาะแสได้ยังไงครับว่านายเอกชัยนั่นเกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมของนักข่มขืนศพ?” นทีเงยหน้าถามต่อขณะลลิตาเดินมายืนข้างโต๊ะด้านตรงข้ามกับที่นายตำรวจหนุ่มยืนท้าวมืออยู่ พยาบาลสาวเปิดฝากล่อง ในกล่องมีกล่องเล็กๆ อีกสามใบ ฝากล่องของแต่ละใบติดสติ๊กเกอร์ซึ่งเขียนชื่อเหยื่อผู้ตายเอาไว้ นทีได้บอกเธอแล้วว่าจะไซโคเมทรี่เหยื่อรายที่เก่าที่สุดมาใหม่ที่สุดตามลำดับเวลา ลลิตาจึงหยิบกล่องที่ติดชื่อของหญิงโสเภณีออกมาขณะได้ยินร.ต.อ.กริชกล่าวว่า “เรื่องเบาะแสนั่นเราบอกไม่ได้ครับ ไว้เดี๋ยวคุณรอฟังตอนท่านผู้กำกับแถลงข่าวเองแล้วกัน ความลับของทางตำรวจคงไม่เหมาะที่ผมจะบอกให้ใครรู้โดยไม่ได้รับอนุญาต” “บอกสักนิดก็ไม่ได้เลยหรือคะ?” ลลิตาเลิกคิ้วถาม ถือกล่องหลักฐานที่บรรจุต่างหูของหญิงโสเภณีอยู่ในมือ “เอ้อ แหม อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” ร.ต.อ.กริชเปลี่ยนท่าทีในฉับพลัน “เบาะแสที่ทำให้ทางตำรวจรู้ว่านายเอกชัยเกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมก็คือ เราพบตะกรุดห้อยคอชิ้นหนึ่งตกอยู่ในสถานที่พบศพเหยื่อฆาตกรรมรายล่าสุดเมื่อวานนี้ ตะกรุดนั้นเปื้อนเลือดผู้ตายและมีรอยนิ้วมือของผู้ต้องหา เราจึงไปเยี่ยมเยือนนายเอกชัยที่บ้านพักและพบกับหลักฐานมัดตัวชิ้นอื่นๆ อีกมากมายในเวลาต่อมา” “นายเอกชัยตอบคำถามเรื่องตะกรุดว่าไงบ้างคะ?” พยาบาลสาวถามต่อ ร.ต.อ.กริชหัวเราะในลำคอ “นายเอกชัยบอกว่าเขาทำมันหายไปเมื่อสองวันก่อน ไม่รู้ไม่เห็นว่าตะกรุดของตัวเองไปตกอยู่ในสถานที่พบศพได้อย่างไร” “แล้วคุณตำรวจคิดยังไงกับคำตอบของนายเอกชัยครับ?” นทีแทรกขึ้นอย่างสงสัย จนถึงวินาทีนี้ เขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าชายสูงอายุร่างผอม ขี้เหล้า ติดฝิ่น มีโรคประจำตัวรุมเร้าอย่างนายเอกชัย จะสามารถกระทำการฆาตกรรมต่อเนื่องหญิงสาวหกรายติดๆ กันภายในระยะเวลาแค่สามเดือน  แม้จะมีหลักฐานและปูมหลังที่ชี้ความผิดได้อย่างชัดเจนก็ตาม แต่นทีคิดว่าการลักพาตัว การฆาตกรรม การนำศพมาทิ้ง การทำทุกสิ่งทุกอย่างโดยไร้ซึ่งร่องรอยหลักฐาน เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยมันสมองและพละกำลังกายที่แข็งแรงมากเกินกว่าที่นายเอกชัยจะทำได้ ดังนั้น เขาจึงคิดว่ามันอาจมีทางเป็นไปได้ที่ฆาตกรตัวจริงขโมยตะกรุดของนายเอกชัยมาคลุกกับเลือดของผู้ตาย ก่อนจะนำมาทิ้งพร้อมๆ กับศพเพื่อป้ายความผิด แต่มันจะทำอย่างนั้นเพื่ออะไร? เพื่อปั่นหัวตำรวจให้ได้อับอายทั่วประเทศ หรือว่ามันหมดความสนุกกับการฆ่าและอยากวางมือแล้ว เลยต้องการหาใครสักคนเป็นแพะรับบาปแทนตัวมัน? “ผู้ร้ายบทปากแข็งก็เป็นอย่างนี้แหละครับ สิ่งที่เราต้องการตอนนี้คือเวลาอีกนิดเพื่อให้นายเอกชัยปล่อยวางทุกอย่างและรับสารภาพออกมา” ร.ต.อ.กริชตอบ สองตาจ้องมองพยาบาลสาวเปิดฝากล่องหลักฐานของหญิงโสเภณีออกและหยิบซองเล็กๆ ที่ใส่ต่างหูพลอยปลอมขึ้นมา นทีจับน้ำเสียงในท้ายประโยคของร.ต.อ.กริชได้ว่าเขามีความกระตือรือร้นที่จะให้คดีสยองขวัญนี้จบลงโดยเร็วที่สุด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดอะไรต่อเพราะลลิตากำลังแกะปากซองพลาสติกออกและเทต่างหูชิ้นนั้นลงมาบนฝ่ามือของเขาที่แบรอรับอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มที่จางลงของนายตำรวจหนุ่มกลับมาสยายกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นหนุ่มพลังจิตบนวิลแชร์หลับตาลงเหมือนคนกำลังนั่งสมาธิในท่าแปลกประหลาด ใบหน้าของลลิตายังคงราบเรียบขณะมองคิ้วของนทีขมวดวุ่น เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นมาบนหน้าผากคนไข้ในความดูแลของเธออย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมสันของเขาปรากฏแววหวาดหวั่นระคนประหลาดใจ ริมฝีปากเม้มเน้นและกัดฟันขบกรามกรอดจนเห็นเป็นสันนูน เธอกำลังสงสัยอย่างยิ่งว่าขณะนี้เขากำลังเห็นอะไรอยู่? จะมีอะไรที่เกี่ยวกับนักข่มขืนศพตัวจริงหรือเปล่า? ผ่านไปอึดใจใหญ่ นทีก็ลืมตาขึ้น ยื่นต่างหูนั้นคืนใส่ซองของมันในมือของพยาบาลสาว พร้อมกันนั้นก็ส่ายศีรษะ หอบหายใจและพึมพำ “มันไม่จริง มันต้องไม่ใช่ความจริง” “คุณเห็นอะไรคะ?” ลลิตาถามขณะนทีเอนตัวพิงพนักวิลแชร์ หลับตาลงและยกมือขวาปิดใบหน้าตัวเอง นทีไม่ตอบ “คุณเห็นหน้าฆาตกรรึเปล่า?” พยาบาลสาวพูด หลังจากหย่อนซองใส่ต่างหูคืนลงไปในกล่องเก็บหลักฐานของหญิงโสเภณีเรียบร้อย ตามที่ได้ตกลงกันไว้ เธอจะต้องหยิบกล่องเก็บหลักฐานของเหยื่อรายต่อไปให้เขาไซโคเมทรี่ แต่ขณะนี้ความอยากรู้บังคับให้เธอยืนอยู่กับที่ นทีลดมือลง ลืมตาขึ้น ควบคุมระดับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติมากที่สุดแล้วพูด “ขอหลักฐานของเหยื่อรายต่อไป ผมยังไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้ มันอาจผิดพลาดก็ได้” น้ำเสียงของเขาเหมือนคนที่กำลังพูดเพื่อปลอบใจตัวเองอย่างไรชอบกลในความคิดของลลิตา เธอหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะ วางกล่องเก็บหลักฐานของหญิงโสเภณีลงและหยิบกล่องที่ติดชื่อนางสาวประกายรุ้งขึ้นมา พยาบาลสาวเปิดฝากล่อง เห็นสิ่งที่อยู่ภายในคือซองโปร่งใสบรรจุสร้อยข้อมือเปื้อนเลือดเส้นหนึ่ง เธอหันกลับมาที่นที เปิดซองออกและเทสร้อยข้อมือลงไปบนฝ่ามือขวาของเขา นทีหลับตาลง ห้องเก็บหลักฐานอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงลมหายใจอย่างเหนื่อยหอบของเขาเท่านั้นที่ดังอย่างต่อเนื่อง ลลิตาเห็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามหน้าผาก ใบหน้า ลำคอและตามแขนขาของนทีอย่างน่าตกใจ ใบหน้าที่ซีดขาวอยู่แล้วของเขาจึงยิ่งซีดขาวมากขึ้นไปอีกในเวลานี้ มือที่กำสร้อยข้อมือสั่นระริกเหมือนคนกำลังหมดแรงที่ต้องยึดต้องเกาะอะไรบางอย่างเพื่อรักษาชีวิตของตนเอง คราวนี้นทีใช้เวลาไซโคเมทรี่น้อยกว่าครั้งแรก เขาลืมตาขึ้นภายในเวลาไม่ถึงสองนาทีและสิ่งแรกที่เขาทำหลังจากส่งสร้อยข้อมือคืนให้ลลิตาก็คือไอโขลกๆ จนตัวโยน “คุณนที คุณเป็นยังไงบ้างคะ?” พยาบาลสาวถามอาการ แทบไม่สนใจซองหลักฐานที่หย่อนใส่กล่องเก็บหลักฐานอย่างลวกๆ เธอปราดเข้ามาข้างตัวเขา หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่เกาะพราวเต็มใบหน้า แล้วลลิตาก็พบว่า ตัวของนทีร้อนจี๋เหมือนคนมีไข้สูง “ผมไม่เป็นอะไร” นทีหอบหายใจตอบ ปัดมือของเธอออกไปจากใบหน้า “ไปเอาหลักฐานของอลิสามาให้ผม” “ไม่ค่ะ ฉันไม่อนุญาตให้คุณใช้พลังต่อไปหากร่างกายของคุณยังไม่พร้อม” ลลิตากล่าวเสียงแข็ง คำพูดของชายหนุ่มที่ชื่อพากย์ซึ่งพูดไว้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนกำลังก้องอยู่ในหัวของเธอ ‘...แกก็รู้ว่าถ้าโหมใช้พลังมากไป มันอาจทำแกตายได้เลยนา’ นทีไออีกครั้ง น้ำตาของเขาไหลออกมา ลลิตาไม่แน่ใจว่ามันไหลออกมาเพราะอะไร แต่เขาจับข้อมือเธอและเงยหน้าพูด “เชื่อผม ไปเอาหลักฐานมาให้ผม ผมจะได้รู้ว่าโฉมหน้าฆาตกรที่ผมเห็น ไม่ใช่สิ่งผิดพลาดหรือเรื่องบังเอิญ” “คุณเห็นหน้าฆาตกรแล้วหรือครับ?” ร.ต.อ.กริชผู้ยืนท้าวมือกับโต๊ะด้วยสีหน้ายิ้มระรื่นตลอดมา โพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจระคนสงสัย นทีไม่ได้ให้ความสนใจนายตำรวจหนุ่มเลย เขายังคงจับข้อมือและจ้องตาพยาบาลสาว แววตาที่อ้อนวอนของเขาทำให้เธอใจอ่อน ลลิตาผงกศีรษะ มือของนทีจึงปล่อยออกจากข้อมือของเธอ พยาบาลสาวหมุนตัวกลับมาที่โต๊ะตั้งกล่องใส่หลักฐาน พยายามไม่ครุ่นคิดถึงสายตาและอาการของเขา ไม่กี่วินาทีต่อมา ซองพลาสติกใสบรรจุแหวนเด็กเล่นวงหนึ่งก็มาอยู่ในมือเธอ ลลิตาหันกลับมาที่นที เมื่อเขาเห็นว่าสิ่งที่ตนเองกำลังจะทำการไซโคเมทรี่ต่อไปคืออะไร เขาก็โพล่งขึ้นอย่างไม่สามารถปิดบังความประหลาดใจเอาไว้ได้ “นี่คือหลักฐานของเหยื่อที่ชื่ออลิสาจริงๆ หรือครับ?” แรกทีเดียว ร.ต.อ.กริชแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแก้แค้นที่นทีไม่สนใจตอบคำถามของเขา แต่เมื่อเห็นลลิตามองมาอย่างขอคำตอบด้วยอีกคน เขาก็พูด “ครับ มีรอยนิ้วมือของเหยื่ออยู่บนนั้นเพียงคนเดียว มันก็ต้องเป็นของเธออย่างแน่นอน” “ทำไมหรือคะ?” ลลิตาตวัดสายตามาที่นที ผู้ถูกจ้องมองหลับตาลง ยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง สั่นศีรษะพลางยื่นมือออกมา “ไม่มีอะไร ขอแหวนวงนั้นให้ผมด้วย” แม้คำตอบของนทีจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่พยาบาลสาวคิดว่าระหว่างตัวนที อลิสาและแหวนวงนี้ มันต้องมีอะไรเกี่ยวพันกันแน่ ลลิตาเลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้ก่อน เธอเปิดซองออก เทแหวนเด็กเล่นที่สามารถหาซื้อได้จากตู้หยอดเหรียญทั่วไปสักสิบกว่าปีก่อนลงไปบนมือของเขา พยาบาลสาวจำได้ดีว่าแหวนแบบนี้จะซ่อนอยู่ในไข่พลาสติดกลมเกลี้ยงที่หมดความเฟื่องฟูไปอย่างรวดเร็ว มันอาจเป็นตัวแทนคำมั่นสัญญาอะไรบางอย่างที่นทีกับอลิสาเคยมีต่อกันก็ได้ ทันทีที่นทีหลับตาลงหลังกำแหวนเด็กเล่นสีแดงซีดวงนั้นในมือ ร่างของเขาก็สั่นสะท้านเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดพราวอีกครั้ง ริมฝีปากเม้มแน่น ลมหายใจค่อนข้างรุนแรงกว่าทุกครั้ง ผ่านไปเพียงหนึ่งนาที นทีก็ส่ายหน้าคล้ายไม่ยอมรับกับภาพที่เห็นในนิมิต ลลิตากำลังเป็นห่วงว่าเขาใช้พลังเกินไปหรือไม่ เธอรู้สึกได้ว่าร.ต.อ.กริชขยับตัวมายืนด้านข้างและถามว่านทีมีอาการแบบนี้เป็นประจำหรือเปล่า แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก็พอดีกับที่วินาทีนั้น ร่างกายของนทีหยุดชะงักกึกนิ่งงัน ไม่มีอาการสั่นสะท้าน ไม่มีความเคลื่อนไหวใดอีกต่อไป นทีลืมตาขึ้น ลลิตาลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้ว พยาบาลสาวก็ต้องกลั้นหายใจด้วยความตกตะลึงเมื่อวินาทีต่อมา ดวงตาของนทีหรี่ปิด ก่อนที่ร่างของเขาจะอ่อนยวบโน้มลงมาด้านหน้าพร้อมสติที่หลุดลอยอย่างปราศจากสัญญาณเตือน ----------------------------------------------------------- To Be Continue... Episode 4(Final) Coming In This Friday Night!!! แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 17:24:38 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 12:58:16

ความคิดเห็นที่ 2 แก้ไข เพิ่งเห็นว่าคุณ Badgirl_no.1 เข้ามาทักทายในบทที่แล้วเมื่อวานนี้ ทักทาย ทักทาย ทักทาย แฮ่ม อ้า ก่อนอื่นต้องขออภัยแฟนๆ Love Like Blood ทุกท่านครับที่มาล่าช้าไปหนึ่งวัน บังเอิญว่าคอมพ์เกิดอาการเน่าขั้นรุนแรง เลยต้องจัดการฟอร์แมตล้างเครื่องใหม่ไปหนึ่งรอบ หวังว่ายังคงรอคอยกันอยู่นะครับ ตอนนี้มาทักทายผู้ใหญ่ใจดีทุกท่านที่ให้เกียรติทักทายกันจากกระทู้ที่แล้วกันบ้างดีกว่าครับ ^^ คุณมาโซคิส จอนไม่ใช่ฆาตกร แต่ฆาตกรตัวจริงก็คือ... แท่น แทน แท้นนนนนนนนนนนนนนนน ...พบโฉมหน้าฆาตกรตัวจริงได้ในวันศุกร์ครับ! :)) บก.สไนเปอร์ ไม่รู้จะถือว่าหักมุมหรือเปล่านะครับ ว่าแต่... บก.แอบสงสัยใครไว้บ้างป่ะครับ? กระซิบบอกได้นะ ^^ อาจารย์จี อาจารย์มาซะโหดเลยครับ เลือดสาดกันเลยทีเดียว พี่กาปอม กระทู้นี้ฟรีสไตล์ อยากเสิร์ฟอะไร พี่กาปอมจัดมาเลยครับ เชื่อมือว่าต้องน่ากินแน่ๆ คุณกุลธิดา ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านและทักทายกันมากๆ ครับผม เจอผู้ใหญ่ ทำตัวไม่ค่อยถูกเลย แหะๆ คุณห้าสิบป่าย ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันครับ ^^ พี่รุริกะ ต่อไปผมคงไม่ได้ปล่อยความโรคจิตออกมามากมายขนาดนี้แล้วครับพี่รุริกะ เชื่อมะว่าโปรเจ็กต์ต่อไปของผมเป็นแนวโรแมนติกเลยนะ เรื่อง Its A Love Time - เวลารัก เป็นเรื่องสั้นขนาดยาวสองเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมิติเวลาและความรักที่เกิดขึ้นอย่างพิสดาร อารมณ์ประมาณหนังเรื่อง The Love Letters แอบโปรโมทไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ อีกแล้ว หุหุหุ คุณ Badgirl_no.1 เนอะครับ คนเขียนหายไปนานเลย ค่อยๆ อ่านก็ได้ครับ ^^ ท้ายนี้ ต้องขอขอบคุณกิฟท์จากทุกๆ คนดังต่อไปนี้ - คุณมาโซคิส, อ.หนุ่ม สามปอยหลวง,อ.จี Psycho man, พี่รุริกะ, พี่บ่าวน้ำพรมหนำ, บก.สไนเปอร์ Sniper-1500watt,คุณ ravio,พี่ กาปอมซ่า, คุณกุลธิดา kdunagin, คุณห้าสิบป่าย,คุณ *\viki/*,พี่ zoi และคุณ tiNgrOyArrAi มากๆ เลยคร้าบ ปล.อ่านดีๆ นี่ชื่อแต่ละคนคล้องจองกันดีนะครับ :) แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 09:01:57 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 13:03:14 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 13:02:58 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 12:59:33

ความคิดเห็นที่ 3 T T กำลังลุ้น.. นทีหมดพลังซะงั้น.. นักสืบเฉพาะกิจ(มาโซคิส) เริ่มสงสัยคนใกล้ตัวนทีแล้วหว่า.. จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 13:29:17

ความคิดเห็นที่ 4 ลุ้นๆๆๆใครคือฆาตกร  .... ต้องเป็นคนใกล้ชิด นทีแน่เลย เอ หรือ... จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 13:53:43

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่แสดงความคิดเห็น จนกว่าจะอ่านจบ อิอิ แต่ก็มีคำตอบอะไรบางอย่างอยู่ในใจแล้วเหมือนกัน^^ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 15:28:02 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 15:27:45

ความคิดเห็นที่ 6 โอ๊ะ!!! ลุ้นจัง รอๆ วันศุกร์ รีบมาตามต่อค่ะ ^_^ แอบเดาๆ ไว้ในใจแล้วอ่าคะ จากคุณ : kiwi@eve เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 00:43:21

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านความทรงจำจากเถ้ากระดูกคนตาย น่าสนใจค่ะ คล้ายๆ cellular memory ที่มีความเชื่อว่าความทรงจำของคนแทรกแฝงอยู่ในเซลล์ของคนเรา เวลาที่มีการเปลี่ยนอวัยวะ บางทีความทรงจำของคนที่เป็นเจ้าของอวัยวะคนก่อนยังคงติดอยู่กับเซลล์ของอวัยวะนั้น พอคนใหม่ได้อวัยวะนั้นไปก็ติดเอาความทรงจำนั้นไปด้วย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 09:46:00

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัย พากย์  เป็นฆาตกรอ่ะ เอ หรือ คนอื่นๆอีก เอาเป็นว่า รอติดตามแล้วกันค่ะ ลืมเช้ามาเช็คชื่อเลย มันเล่น hay day เพลิน แล้ว คุณผู้เขียน หายดีแล้วนะคะ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 15:07:45

ความคิดเห็นที่ 9 ดาวสองดวงนิ มันร้อยตำรวจโทนะเออ ร้อยตำรวจเอกอ๊ะมันต้องดาวสามดวง ต้องรีบทักเดี๊ยวมีใครมาจับห่านอีก คิคิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 17:28:17

ความคิดเห็นที่ 10   เย้ . . . น้องทะเล จะเขียนเรื่องโรแมนติก  มายกมือเชียร์จ้า . . . . ลั้ลลาๆ วันนี้มาหม่ำๆไอติมกันนะจ๊ะ  # To Be Continue... Episode 4(Final) Coming In This Friday Night!!! สงกะสัย จะดึกอ่ะ . . . พรุ่งนี้จะมาตามอ่านจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 20:50:29