ความคิดเห็นที่ 1 “ดีดี้  กุน ยังไงปลายปีนี้ต้องไปเที่ยวบ้านผมนะ คุณแม่ผมท่านจะอายุครบหกสิบปีนี้  ผมและญาติๆจะจัดปาร์ตี้ใหญ่ให้ท่าน ไปเป็นแขกของผม เที่ยวบ้านผมก่อน แล้ววันหยุดที่เหลือก็ไปเที่ยวตามใจ  ดีดี้อยากไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรือ ราชสถานน่ะ” เสียงหนุ่มตาคมชวนแล้วชวนอีก  คราวนี้ราชาวดีกะว่าไม่พลาดแน่ “ว่าไงกุน  แกปิดร้านได้กี่วัน” หญิงสาวหันไปถามเพื่อนซี้ หูยังฟังหนุ่มอินเดียพูดต่อไปเรื่อยๆ “ ราชเรียนจบพอดี เดี๋ยวหมอนั่นจะแวะมาเมืองไทยก่อน น่าจะสักสองสัปดาห์ แล้วไปหาคุณแม่ที่อินเดีย  ก่อนจะกลับไปเนปาล หมอนั่นยังยืนยันจะไปเป็นหมอที่นั่นเหมือนเดิม” เสียงเล่าเรื่อยๆ และประโยคนี้ ก็ทำเอาแบคแพคเกอร์สาวตัดสินใจทันที “ตกลง เราไปค่ะ” หนุ่มอินเดียปรายตามอง “ กุนยังไม่ได้ตอบเลย ถ้ากุนไปไม่ได้ ดีดี้จะว่ายังไง” “ก็เรื่องของกุนดิ ตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย” หมั่นไส้ยายตัวแสบเหลือเกิน พอพูดถึงราเชนทราหน่อยเดียว ก็ตกลงอย่างง่ายดาย หมอนั่นมันเป็นแม่เหล็กชั้นดี ดูดยายเตี้ยนี่ได้ชะงัด ราเชนทราจะมาเมืองไทยครั้งนี้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าสหายรักตั้งใจจะมาพบกับมณีกัญญาและพูดคุยกันให้เข้าใจถึงเรื่องความสัมพันธ์ว่าจะมีอนาคตเป็นอย่างไรต่อไป ...................................................................................................... “จิมมี่คะ กัญญาว่าคุณใจร้ายกับเพื่อนมากเลยนะ แค่จะสละเวลาไปดื่มชากับกัญญาสักนิดไม่ได้เชียวหรือคะ” ชายหนุ่มลอบถอนใจ  ไม่เข้าใจเลย ทำไมมณีกัญญาถึงเอาแต่ใจตัวนัก และไม่คิดถึงใจ “คนอื่น” เลย เขาแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาหลายครั้ง ว่าไม่มีทางที่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ หากมณีกัญญาก็ช่างท้าทายที่จะเอาชนะ “ธันวาคม เดือนหน้า ราชจะมา คุณคงทราบแล้ว” “ค่ะ แต่ไม่เกี่ยวกับที่เรื่องที่เราจะไปดื่มชากันนี่คะ  หรือว่าจิมมี่อยากเปลี่ยนเป็นดินเนอร์” เธอพูดอย่างนี้ได้อย่างไรกันนะ ชายหนุ่มหนักใจ เสทำท่ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ผมไม่ว่างครับ มีนัดกับดีดี้แล้ว” พูดแล้วก็นึกภาวนาขอให้ยายตัวแสบนั่นมาเร็วๆ  หากชั่วพริบตา ชายหนุ่มก็ต้องผงะน้อยๆด้วยนางแบบสาวก้าวเข้ามายืนชิด ใก้ล ใก้ลมากจนได้กลิ่นหอมเย้ายวนจากเรือนกาย  มือเรียวยกขึ้นทาบไล้จากแผงอกขึ้นไปใก้ลบ่าเขา “มณีกัญญา ผมไม่ชอบให้คุณล้อเล่นอย่างนี้เลย” “กัญญาก็ไม่ชอบให้คุณล้อเล่นกับกัญญาเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อนหวาน เรียวปากสวยเย้ายวนอยู่ใก้ลๆ หากชายหนุ่มยังคงนิ่ง “   ดูถูกกันจัง ถ้าจะเมินกัญญาแต่คว้า แบบ เอ่อ บ้านๆมาควงน่ะ กัญญารู้นะ สเปคจิมมี่น่ะ เริ่ดกว่านั้นเยอะ สองคนนั้น ไม่ใช่หรอก” เบื่อ ชายหนุ่มนึกอย่างหงุดหงิด วันนี้มณีกัญญาออกตัวแรงผิดปกติ  แต่ที่เขาเบื่อยิ่งกว่าคือการก้าวล่วงมายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของเขา ชายหนุ่มผละออกห่างแล้วต่อสายถึงเลขาฯหน้าห้อง “ถ้าคุณราชาวดีมาถึงแล้ว ให้เชิญเข้ามาเลยนะครับ” “กำลังเดินออกจากลิฟท์มาพอดีเลยค่ะ” “มาถึงแล้วหรือ ดีครับ ขอบคุณ” ผู้ชายคนนี้กล้าดียังไงที่ถอยห่างจากหล่อนเพื่อผู้หญิงที่  ที่อย่าได้คิดเอามาเปรียบกับเธอเชียว มณีกัญญาเก็บความขุ่นมัวไว้ในใจแล้วปั้นรอยยิ้มหวาน แกล้งก้าวเข้าประชิดตัวชายหนุ่มที่ยืนชิดโต๊ะทำงาน  เขาไม่มีทางถอยอีกแล้ว  ทางเดียวที่จะทำได้คือผลักเธอออกไป แต่เธอรู้ดี จิมมี่ไม่ใช่ผู้ชายที่จะใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม เขาก็เหมือนราเชนทรานั่นแหละ  ผู้ชายสายพันธ์น่ารัก ที่คิดว่าเพศหญิงนั้นควรค่าแก่การทะนุถนอม  ประเภท “แม้จะโบยด้วยกลีบมาลี ก็มิควร” ประมาณนั้น ชายหนุ่มนิ่งงัน  แววตาสงบหากมันดูเหมือนเจือความดูแคลนอยู่ลึกๆ และนั่นทำให้มณีกัญญาของขึ้น  เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเขย่งร่างงระหงขึ้นน้อยๆแล้วยกแขนเรียวเหนี่ยวโน้มชายหนุ่มเพื่อจูบ.... ....................................................................................................... ราชาวดียืนหน้าชา เธอพึ่งก้าวเข้าประตูห้องทำงานจิมมี่เข้ามา และภาพตรงหน้าก็ทำให้ทำอะไรไม่ถูกเลย  เลขาฯสาวใหญ่ของชายหนุ่ม เพิ่งบอกกับเธอว่าจิมมี่กำลังรอ และให้เข้ามาหาในห้องได้เลย  เขาให้เข้ามาทำไมกันนะ  เข้ามาดูเขาจูบกับมณีกัญญางั้นหรือ มันหมายความว่าอย่างไร ทำไมสองคนตรงหน้ายังไม่หยุด ไม่อายหรือไง ที่มีเธอยืนเป็นพยานฉากหวานอยู่ทนโท่ หญิงสาวโกรธจนหัวหมุน  ดี! กล้าจูบโชว์ ก็กล้าดูวะ เอาสิ จะทนได้สักกี่นาที งานนี้เธอไม่ผิด และจะไม่ถอยให้คนไม่รู้จักกาลเทศะทั้งคู่ด้วย  เอ้า จูบได้จูบไป เอาโลด! ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในห้องได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาแล้ว  และต่อจากนั้นคือความเงียบ เขามองไม่เห็นว่าผู้เข้ามาใหม่กำลังอยู่ในอาการเช่นไร หากฝ่ายหญิงสาวที่กำลังเหนี่ยวคอเขาอยู่นี่สิ ที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง มณีกัญญารับรู้แล้ว ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรในการกระทำครั้งนี้ ชายหนุ่มยืนอย่างเฉยชา แขนสองข้างทิ้งแนบลำตัว ไม่ทำแม้แต่จะยกขึ้นแตะต้องร่างระหงสักนิด  นางแบบสาวจะผลักเขาออกก็ไม่ได้เพราะเธอเป็นฝ่ายต้อนเขามาจนมุมที่โต๊ะทำงานเอง ทางออกเดียว คือก้าวถอยห่างจากตัวเขา และสะบัดหน้าจากไป “ดีดี้” หญิงสาวสะดุ้งน้อยๆ  มณีกัญญาเพิ่งจะผลุนผลันจากไปด้วยอาการประหลาด ไม่มีรอยหวานฉาบบนวงหน้าสวยเลยสักนิด “มานี่หน่อยครับ” เสียงเจ้าของห้องยังนุ่มนวลเหมือนเคย เขาเรียกให้เธอเดินไปหา นี่มันอะไรกันฟะเนี่ย ตาแขกนี่ยังยืนอยู่ท่าเดิม ที่เดิม “ไม่ เราว่าเรากลับก่อนดีกว่า ” “ดีดี้”  เรียกอีกล่ะ “พลีส” เกลียดจริงโว้ย ใครฟะ บอกว่าเมจิคเวิร์ด  แน่เฟ้ย เวิร์คเป็นบ้า ราชาวดีหงุดหงิดตัวเองเหลือเกิน ที่ขามันเดินไปหาเจ้าของห้องทั้งๆที่สมองยังไม่ทันสั่ง “มีอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มอมยิ้ม หญิงสาวกระชากเสียงน้อยๆใส่เขา ท่าทางจะโมโหมาก ตาวาว แก้มระเรื่อ ไม่บ่อยนักหรอกที่จะเห็นยายนี่หน้าแดงน่ะ  แต่งานนี้ คงเพราะโกรธ ไม่ใช่เพราะอาย มองเห็นลูกนัยน์ตาขุ่นเหลือใจ “ยังยิ้มได้อีกเหรอ เฮอะ” “ทำไมล่ะ “  เขาชอบจังไอ้เสียง เฮอะ ของเจ้าหล่อนน่ะ “ ผมทำอะไรผิดหรือดีดี้ ถึงยิ้มไม่ได้” “ ที่ทำเมื่อกี้ ยังคิดว่าไม่ผิดอีกหรือไง คุณจิมมี่”  เออ คราวนี้โกรธจัดแฮะ  ลองขึ้นคุณด้วยเสียงขู่ฟ่ออย่างนี้ล่ะก็ “ ในความคิดของดีดี้ ผมทำอะไรผิด ช่วยบอกให้ละเอียดหน่อยได้ไหม” “ก็... จูบกัน” “ยังไงครับ” คราวนี้ราชาวดีเริ่มหัวหมุนด้วยฤทธิ์โมโหอีกระลอก  ตาแขกบ้านี่สงสัยจะต้องเลิกคบ นิสัยแย่ ตัดเชือกกันวันนี้เลยดีกว่า ว่าแล้วก็ซัดเปรี้ยงด้วยข้อกล่าวหาร้ายแรง “คุณกับมณีกัญญาจูบกันมันคงไม่เป็นไรในความคิดคุณใช่ไหม แต่สำหรับเรา คุณเป็นเพื่อนที่คบไม่ได้ คุณจูบเธอได้ไงน่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอเป็นแฟนคุณราช คุณบอกว่าคุณราชเป็นเพื่อนรัก แต่ลับหลัง คุณมาจูบกับแฟนเพื่อนรักของคุณ ทำได้ไง หา ทำได้ไง” “อยากรู้จริงๆใช่ไหมครับ ขอโอกาสผมอธิบายนะ” หนุ่มตาคมยิ้ม พลางยกมือข้างหนึ่งโอบเอวหญิงสาวแล้วดึงเบาๆให้เข้าใก้ลตัวเขาอีกนิด ส่วนมืออีกข้างก็เชยคางหญิงสาวขึ้น เห็นนัยน์ตาใสดูเหมือนจะเบิ่งโตขึ้นอีกนิด  เจ้าหล่อนยืนตัวแข็งทีเดียว “คุณตัวเตี้ยนะ ไม่เหมือนมณีกัญญา มันเลยต้อง เอ่อ ปรับท่าทางนิดหน่อย” ชายหนุ่มยิ้มใส่ตาพลางก้มหน้าลงช้าๆ จมูกโด่งๆของเขาเกือบแตะใบหน้าหล่อนแล้วจึงหยุด “ถ้าอย่างนี้ เรียกว่าผมเป็นฝ่ายจูบ” เสียงกระซิบอธิบายเบาๆ “แต่ถ้าอย่างนี้” เขาจับมือข้างหนึ่งของหญิงสาวขึ้นมาโอบเอวเขา ส่วนอีกข้างเขาจับยกขึ้นมาโอบคอ ก่อนจะก้มตัวลงมาจนหน้าเกือบชิด คราวนี้จมูกโด่งๆของเขาลากเฉียดผิวแก้ม  ริมฝีปากพร้อมลมหายใจอุ่นๆกระซิบเสียงแผ่วอยู่ข้างหู “อย่างนี้ เรียกว่า เราจูบกัน  นี่ผมสาธิตเฉพาะท่าทางการยืน ดีดี้อยากให้ผมสาธิตการจูบจริงๆไหม แต่มันต้อง เอ่อ ยืน แนบชิดกว่านี้นะ” สำเนียงเย้าแหย่นั้นปลุกให้หญิงสาวตื่นจากอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอตัวแข็ง ตาค้าง  เธอผลักชายหนุ่มเต็มแรง แต่ตัวเขาไม่ขยับเลยเพราะยืนชิดติดโต๊ะทำงานตัวใหญ่อยู่แล้ว กลับเป็นหญิงสาวเองต่างหาก ที่แรงสะท้อนส่งให้ตัวเธอแทบจะกระเด็นออก ด้วยชายหนุ่มแกล้งผ่อนแรงน้อยๆ  หญิงสาวผวาคว้าตัวเขาไว้ และเขาก็ดึงตัวเธอกลับไปโอบเอาไว้เหนียวแน่นอีกครั้ง ไม่งั้นราชาวดีคงหงายหลังลงไปกองอยู่กับพื้น “ยังสาธิตไม่จบครับ” “ ไม่ ไม่เอาแล้ว  ไม่เห็นอยากรู้” หนุ่มตาคมอมยิ้มตาพราวด้วยเห็นคนตัวเล็กออกอาการฮึดฮัดอยู่ในอ้อมแขน “ไม่ได้ ข้อกล่าวหาของดีดี้รุนแรงมาก   ราชเป็นเพื่อนรักของผม และเมื่อกี้ ผมก็ไม่ได้ทรยศเพื่อนด้วย  เมื่อกี้ ผมยืนอย่างนี้” ชายหนุ่มปล่อยแขนตัวเองลงข้างตัว หากราชาวดียังเผลอยืนเกาะเกี่ยวตัวชายหนุ่มอยู่ “นี่ล่ะครับ มณีกัญญาก็ทำแบบ ดีดี้ล่ะ คือผมยืนเฉยๆแต่คุณกอดผมอยู่นะ ดีดี้  จะลองจูบผมด้วยไหม ผมจะได้แสดงให้ดูว่าผมไม่ได้จูบตอบเขาเลยสักนิด  ผมเป็นฝ่ายถูกกระทำ” ราชาวดีดีดตัวผึงออกห่างจากหนุ่มหน้านวลทันที  ตาขุ่นมองจ้องที่ปากและอกเสื้อของชายหนุ่มก่อนสะบัดเสียงใส่ “รอยลิปสติก เต็มเลย ทั้งปากทั้งเสื้อ” “ดีดี้ วันนี้เข้าโรงงานอาหารสัตว์อะไรมาเหรอ” ชายหนุ่มถามไปคนละเรื่อง “อาหารกุ้ง ทำไมคะ” “มิน่า กลิ่นวัตถุดิบติดตัวมาด้วยล่ะ ทั้งที่ผม ทั้งที่เสื้อเลย” เจ้าของห้องมองตามหญิงสาวที่เผ่นแผล็วออกไปตั้งหลักข้างนอก วันนี้ราชาวดีรับคำเชิญเขามาชิมเทศกาลอาหารแคชเมียร์  เพียงแค่แซวเรื่องกลิ่นวัตถุดิบอาหารสัตว์ที่ติดตัวมา หญิงสาวก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ชายหนุ่มรู้ดี อาชีพของหญิงสาว วันไหนเข้าโรงงานลูกค้าที่ผลิตอาหารสัตว์  มันเลี่ยงไม่ได้ที่เสื้อผ้าจะติดกลิ่นแปลกๆกลับมา หากราชาวดีรอบคอบและมีเสื้อผ้าสำรองติดไว้ท้ายรถอยู่เสมอ ตัวเขาเองก็ต้องเปลี่ยนเสื้อเช่นกัน มณีกัญญาทิ้งรอยจุมพิตไว้ที่อกเสื้อเห็นค่อนข้างชัด  ชายหนุ่มอารมณ์ดีจัด ขณะยืนส่องกระจกแล้วใช้กระดาษทิชชูเช็ดริมฝีปากช้าๆ โดนมณีกัญญาจูบเสียเลอะไปหมด  แต่ถ้าเป็นอีกคน  คงไม่มีปัญหา เพราะเจ้าหล่อนไม่แต่งหน้าเลย ที่หน้ากระจกมีโถแก้วใสใบน้อยปักช่อดอกไม้เล็กๆสีขาวส่งกลิ่นหอมรวยริน  ต้นไม้ดอกหอมนี้ชายหนุ่มสั่งให้หามาปลูกที่สวนหย่อมของโรงแรม ดอกเล็กๆส่งกลิ่นหอมระรวยและยิ่งหอมจัดในยามค่ำคืน   ดอกไม้สีขาว ชื่อเดียวกับหญิงสาวคนที่ไม่ชอบแต่งหน้า แต่ว่าคนชื่อราชาวดีวันนี้ตัวไม่หอมเลย กลิ่นอาหารสัตว์ติดเสื้อผ้ามาชัดเชียว แต่ไปล้อเจ้าหล่อนเล่นมากไม่ได้ เดี๋ยวพาลงอนหนีกลับบ้านเขาจะไม่มีเพื่อนกินข้าวเย็นเสียเปล่าๆ นึกไปถึงมณีกัญญาแล้วก็ขำ  ที่ดูเหมือนจะรู้จักราชาวดีน้อยไป ถ้าคิดว่าเมื่อแบคแพคเกอร์สาวเข้ามาเห็นแล้วจะหุนหันวิ่งหนีจากไปละก็ เมินเสียเถอะ มีแต่ยืนจ้องสู้อย่างวันนี้นั่นแหละราชาวดีของแท้ ..................................................................................................... ราเชนทรามาถึงเมืองไทยแล้ว และวันนี้ จิมมี่ชวนสองสาวมากินข้าวเย็นร่วมกัน  สองสาวมาถึงก่อนเวลาจึงพากันไปเดินเล่นที่สวนหย่อมของโรงแรม ซึ่งจัดไว้แม้มีขนาดไม่ใหญ่หากตกแต่งงดงามและทำให้ห้องน้ำชาที่กรุกระจกใสได้ใช้เป็นบรรยากาศราวกับนั่งอยู่ในสวน ช่วงบ่ายจัดอย่างนี้ ห้องน้ำชาแทบจะร้างผู้คน หากราชาวดีและศกุนตลาเหลือบไปเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะติดกระจกริมสวน หนุ่มหล่อสาวหรู ดูเป็นภาพคู่อันสมบูรณ์ แต่หากสีหน้าของคนทั้งคู่ต่างหาก ที่แม้จะชลอเอาสวนสวรรค์ลงมาก็ไม่ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้น ชายหนุ่มสวมแว่นสายตาท่าทางนิ่งสงบขรึมเฉยกำลังเป็นฝ่ายนั่งฟังหญิงสาวตรงหน้าอย่างตั้งใจ เธอผู้นั้นจะพูดอะไรสองสาวไม่ได้ยินหรอก แต่ท่าทางอ่อนหวาน เศร้าสร้อย ชวนให้ราชาวดีอยากรู้ใจจะขาด ครู่ใหญ่ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนส่งหญิงสาวร่างระหง สีหน้าของเขาเจือแววเศร้าอย่างปิดไม่มิด หากอาการก้มศรีษะเพื่ออำลาช่างดูน่าทึ่ง  ราเชนทราดูสง่างามในความสงบขรึม ในขณะที่หญิงสาวคนงามมีอาการราวกับจะผวาตามอยู่น้อยๆ แต่เธอก็หยุดยั้งอาการนั้นเอาไว้ได้ เมื่อชายหนุ่มเป็นฝ่ายก้าวถอยห่างและเดินจากไปด้วยศีรษะและหลังไหล่ที่ตั้งตรง เขาเลิกกัน เขาเลิกกันแล้วใช่ไหม? ราชาวดีนึกชังหัวใจ ที่มันบังอาจเต้นแปลกๆ เกลียดตัวเองมาก เมื่อนึกไปถึงตอนที่ด่าจิมมี่ว่าทรยศเพื่อนตอนเห็นมณีกัญญาจูบเขา แล้วตัวเราล่ะ ดีกว่าตรงไหน ราชาวดีถามใจตัวเอง ในเมื่อหล่อนกำลังรู้สึกเหมือนจะคล้ายดีใจที่เห็นคู่รักเลิกกันน่ะ อย่างนี้ก็เข้าข่ายเพื่อนเฮงซวยเหมือนกัน ใช้ไม่ได้เลย ............................................................................................... แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 11:26:29 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 55 15:07:09 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 12:44:20

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาเชียร์จิมมี่กับดีดี้เบา ๆ จากคุณ : Miss Hangover เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 55 17:45:56

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ Miss Hangover สวัสดีค่ะ เชียร์เบาไปเดี๋ยวลงเอยกันช้านะเออ  (คริ คริ) แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 13:50:34 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 13:50:16

ความคิดเห็นที่ 4 อารมณ์ของตอนนี้แปลกดี ต้นบทจะเข้มข้น แทรกธรรมะแบบเต็มๆ พอกลางถึงปลาย ก็เป็นเรื่องราวปกติ (หรือเป็นเทคนิคเล่าเรื่องที่เราไม่ชิน) ปล. ถ้าคุณหนอนฯ บอกว่าขียนเรื่องแรก คิดว่าก่อนหน้านี้น่าจะอ่านมาเยอะพอตัว ไม่ก็นี่เป็นเรื่องแรกที่เอามาลงเนทป่าวคะ เพราะลักษณะการเขียนไม่ใช่มือใหม่เท่าไหร่ มีฝีมือพอตัวทีเดียวละ จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 20:37:17

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะ คุณ ณ พิชา เรื่องอารมณ์ของบทนี้ ขอสารภาพว่าไม่ใช่เทคนิคอะไรเลย เป็นแต่คนเขียนกำลังหัวตัน ทำยังไงก็ไม่ได้อย่างใจ เฮ้อ ทำไมเวลาอ่านนิยาย เล่มหนึ่งใช้เวลาแป๊ปเดียว เขียนเอง โหดมาก ยากจริงๆกว่าจะได้แต่ละบท  เอาไว้ คิดออกว่าจะเขียนยังไงให้เข้าท่า ค่อยแก้ไขบทนี้ใหม่ เป็นความจริง ที่มายาหิมาลายัน เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตที่ลงมือเขียนค่ะ และตั้งใจว่าจะเข็นให้จบให้ได้ รวมทั้งเรื่องอื่นที่มีพล้อตไว้แล้วด้วย  (ฮึด สู้สู้ ) หนอนฯ อ่านหนังสือมาเยอะพอควรค่ะ  และเคยมีประสบการณ์ เขียนเล่าเรื่องราวจากการท่องเที่ยวลงในเวปบอร์ดสีชมพูแห่งหนึ่งมาบ้าง แบบสั้นๆ เป็นอารมณ์ประมาณบันทึกการเดินทาง ระหว่างแบกเป้เที่ยว ซึ่งนำมาใช้ในบทแรกของเรื่องนี้ด้วยค่ะ (ไดอารี่สีแดง) ข้อความจากคุณ ณ พิชา ทำให้มือใหม่หัดเขียน มีกำลังใจมาก ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:18:22 แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:16:49 แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:10:25 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 11:09:36

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นคุณหนอนฯบอกว่าจะลงในเด็กดี เพราะลงที่นี่มีปัญหา แต่เห็นตอนนี้ลงเราดีใจมาก ไม่ค่อยเข้าเด็กดีเท่าไหร่ คุณ ณ พิชาพูดไม่ผิดหรอกค่ะ เราชอบเรื่องนี้มาก มีเสน่ห์แบบบอกไม่ถูก อ่านแล้วติดมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 15:13:58

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะ คุณ chenjiayi ขอบคุณมากที่สุดสำหรับกำลังใจหวานหอม ที่ทำให้มือใหม่ตั้งใจจะเขียนให้ดีๆ และต้องเขียนให้จบแน่ๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 10:48:12