ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 ปริวรรตทำตาปริบๆ มองนางอุ่นซึ่งมีท่าทางขึงขังจริงจัง ในขณะที่นายประพันธ์หัวเราะลั่นโต๊ะอาหาร “รู้ไว้เสียบ้างว่าตอนนี้น่ะใครเป็นคนโปรดของแม่อุ่น” ชายหนุ่มทำหน้าชอบกล เรื่องกุ้งตัวใหญ่ตัวเล็กเขาไม่ติดใจ ที่โวยวายก็แค่หยอกล้อแม่ครัวคนเก่าแก่เล่น แต่ที่สงสัยก็คือ พุดตานมีอะไรดีนัก ถึงได้ครองใจทั้งบิดาและน้าอุ่นอยู่หมัดโดยใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น “ไม่มีอะไรพิเศษสำหรับผมบ้างเลยหรือครับ น้า” ปริวรรตอุทธรณ์ด้วยความหวังอันน้อยนิด ทว่าความหวังนั้นก็ถูกปิดตายโดยสิ้นเชิง “ไม่มีค่ะ” นางอุ่นตอบเสียงหนักแน่น “ถ้าคุณปลิวไม่ชอบกุ้งตัวเล็ก จะยกให้คุณพุดกินสองตัวเลยก็ได้นะคะ” เป็นอันว่าเขากลายเป็น ‘หมาหัวเน่า’ อย่างสมบูรณ์แบบ ระหว่างที่รับประทานอาหาร นางอุ่นยังยืนอยู่ไม่ห่าง คอยปรนนิบัติรับใช้เจ้านายเผื่อขอเติมกับข้าวบางอย่าง แต่ปริวรรตดูแล้วน่าจะเป็นการยืนคุมเชิงเสียมากกว่า เหมือนนางกลัวเขาจะแย่งหรือแลก ‘ของพิเศษ’ กับคนโปรดคนใหม่ของนาง ตราบใดที่พุดตานยังไม่รับประทานกุ้ง นางก็คงจะยืนคุมเชิงอยู่อย่างนั้น ปริวรรตถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขากับบิดารับประทานกุ้งในส่วนของตัวเองหมดไปตั้งนานแล้ว แต่พุดตานยังไม่ได้แตะต้องเลย สงสัยเธอจะมีความสุขที่เห็นนางอุ่นยืนขู่เขา ร้ายกาจไม่เบาอย่างที่คิดไว้จริงๆ กว่าพุดตานจะรับประทานกุ้ง ปริวรรตก็คอยจนเกือบอ่อนใจ เขาอยากรู้ว่านางอุ่นจะทำอย่างไรต่อไป และแล้วก็เป็นไปตามคาด พอกุ้งหมดตัว นางก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้นายจอนสามียืนรอรับคำสั่งอยู่เพียงคนเดียว “เฮอะ” ปริวรรตกระแทกเสียงประชดประชัน “สงสัยมาคราวหน้าผมอาจต้องซื้อข้าวกินเองแล้วกระมัง” นายประพันธ์ยิ้มแย้มชอบอกชอบใจ เขารู้สึกเอ็นดูพุดตานไม่แพ้นางอุ่น ออกจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ ไม่ใช่เหตุผลเพียงแค่เธอดูแลพยาบาลเขาเป็นอย่างดีเท่านั้น หากยังมีเหตุผลสำคัญมากกว่านี้ คืนนี้น่าจะนอนหลับง่าย เพราะช่วงกลางวันตากแดดจนอ่อนเพลีย แต่แล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น ปริวรรตนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงร่วมๆ ชั่วโมงแล้ว จะทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ นับแกะเป็นพันๆ ตัว ผลลัพธ์ก็ยังเป็นคนนับนอนตาค้างอยู่ดี ไปๆ มาๆ ไม่รู้ว่าพลิกตัวท่าไหน หลังเริ่มตึงๆ อีกต่างหาก ‘คุณปลิวลองนอนบนพื้นบ้างสิคะ แล้วจะรู้ว่าดีกว่า ไม่เป็นโรคปวดหลังด้วย’ คำแนะนำของพุดตานผุดขึ้นมาในความคิด เขารีบสลัดมันออกไปให้พ้น เรื่องอะไรจะลงไปนอนให้ลำบาก หากเมื่อเวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ปริวรรตก็ต้องยอมแพ้ โดยมีข้อแก้ตัวให้แก่ตัวเอง ไม่ได้เชื่อสักหน่อย เพียงแค่ลองดูสักนิดให้รู้ว่ามันได้ผลอย่างที่เธอบอกก็แค่นั้น เขาจัดแจงดึงผ้าปูที่นอนออกมาปูพื้นแทน หยิบหมอนคว้าผ้าห่ม ส่วนมุ้งหากจะรื้อคงเป็นเรื่องใหญ่ ดึกป่านนี้ยุงคงไม่มีแล้ว ปริวรรตเอนตัวลงนอน พื้นกระดานแข็งมีเพียงผ้าปูที่นอนบางๆ รอง ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง แต่สักพักก็ชิน และเริ่มรู้สึกสบาย หลังจากนั้นไม่นาน ความง่วงก็แทรกซึมเข้ามา รู้อย่างนี้ลงมานอนกับพื้นตั้งนานแล้ว แม้กว่าจะหลับก็ดึกมากแล้ว แต่เพราะความที่หลับสนิทรวดเดียวจนถึงเช้าตรู่ จึงทำให้ปริวรรตลืมตาขึ้นมาด้วยความสดชื่น ฟ้าข้างนอกยังสลัว แต่บนเรือนเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว เพราะนอนบนพื้น ปริวรรตจึงได้ยินเสียงฝีเท้าชัดเจน เขานึกสนุกจึงเงี่ยหูฟัง แล้วเดาว่าเสียงฝีเท้าต่างๆ เป็นของใคร และกำลังเดินจากไหนไปไหน ฝีเท้าแรกเนิบช้า เป็นจังหวะสม่ำเสมอ น่าจะเดินอยู่บริเวณเฉลียง ปริวรรตทายว่าเป็นบิดาของเขาเอง ฝีเท้าที่สองเร็วกว่า แต่ก็เป็นจังหวะสม่ำเสมอเช่นกัน เสียงฝีเท้านี้แผ่วเบา แสดงว่าเจ้าของต้องตัวเล็ก ดังนั้นจึงต้องเป็นพุดตาน เสียงฝีเท้าที่สามค่อนข้างสับสน เวียนวนอยู่รอบๆ เฉลียง บางทีก็ขึ้นมาบนชานหน้าห้องของบิดา แล้วในที่สุดก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของเขาเอง ปริวรรตนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ บนเรือนนี้มีคนอยู่เพียงสามคน หนึ่งคือบิดา สองคือพุดตาน ส่วนสามก็คือตัวเขาเองซึ่งยังนอนอยู่ตรงนี้ แล้วเจ้าของเสียงฝีเท้าที่มาหยุดอยู่หน้าห้องนี่ล่ะ เป็นใคร ! ปริวรรตรีบชันตัวเพื่อจะลุกขึ้นไปดูให้คลายสงสัย แต่แล้วเขาก็เจ็บแปลบที่หลังใกล้ๆ กับบั้นเอว ปวดสะท้านเสียจนลุกขึ้นไม่ไหว ชายหนุ่มพยายามฝืนชันตัวอีกครั้ง ทว่าไม่ไหวจริงๆ เหมือนกับเส้นเอ็นยึดหลังไว้ตรึงเปรี๊ยะ งอไม่ได้แม้แต่นิดเดียว จะเป็นเพราะสาเหตุอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากการนอนบนพื้นแข็งๆ ไม่น่าหาเรื่องเจ็บตัวเลย ปริวรรตคิด เขาน่าจะอดทนนอนบนเตียงซึ่งมีฟูกหนา กระสับกระส่ายนิดหน่อยประเดี๋ยวก็หลับไปเอง ดีกว่าตื่นมาแล้วทุกข์ทรมานขนาดนี้ แล้วสุดท้าย เขาก็โทษคนแนะนำ... ไม่น่าหลงกลเธอเลย ปริวรรตใช้วิธีนอนตะแคงก่อนแล้วค่อยๆ เอียงตัวขึ้นนั่ง ความโกรธก็มี ความสงสัยก็ยังอยู่ เขาหักห้ามความเจ็บปวดลุกขึ้นยืน แล้วเดินอย่างยากเย็นไปที่ประตู อีกประเดี๋ยวก็รู้ว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าลึกลับเป็นใคร ปริวรรตเอื้อมมือปลดดาลประตู ความใจร้อนอยากรู้เร็วๆ ทำให้ลืมตัวดึงประตูเปิดอย่างแรง ผลก็คือ เจ็บหลังจนแทบจะลงไปนั่งกับพื้น “อ้าว... คุณปลิวตื่นแล้วหรือครับ” นายจอนนั่นเองที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของปริวรรต “น้าจอน...” ปริวรรตโมโหตัวเองที่ไม่ไตร่ตรองดูให้ดี เพราะหมู่นี้มักฝันแปลกๆ จึงทำให้คิดล่วงหน้าประหลาดๆ “น้าจอนขึ้นมาทำอะไรบนเรือนครับ” “ขึ้นมาช่วยคุณท่านย้ายกระถางต้นไม้น่ะครับ แดดมันเริ่มเปลี่ยนทิศแล้ว” มิน่าล่ะ ฝีเท้าถึงได้สับสน แถมวนไปวนมาอยู่รอบๆ เฉลียง “แล้วมาที่ห้องผมทำไม” ปริวรรตถามต่อ นายจอนสะดุ้งเบาๆ เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “คุณปลิวถามเสียผมเกือบลืม... คุณท่านให้มาปลุกไปขี่จักรยานออกกำลังกายครับ” นายจอนตอบ แล้วเขาก็เห็นท่ายืนของปริวรรตผิดปกติ “คุณปลิวเป็นอะไรหรือเปล่าครับนี่ เหมือนกับยืนเอียงๆ” “เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” ปริวรรตรีบบอกทันที พร้อมกับฝืนยืนตัวตรง ขืนบอกว่าเจ็บหลังเพราะนอนพื้น คนหลอกให้เขาทำจะได้ใจ “สงสัยจะยังงัวเงียอยู่น่ะครับ เพิ่งตื่นนอนก็อย่างนี้แหละ” นายจอนไม่ได้ใส่ใจคำอธิบายตามหลังเลย แค่เจ้านายบอกคำแรกเขาก็เชื่อแล้ว “คุณท่านให้ผมมาปลุกคุณปลิวไปขี่จักรยานออกกำลังเป็นเพื่อนท่านนะครับ” คนถูกวานย้ำคำอีกที ก่อนที่ปริวรรตจะปฏิเสธ บิดาของเขาก็เดินมากับพุดตาน “ปลิว... ไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนพ่อหน่อยนะ” จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ ยิ่งพุดตานมองมา เขาก็ต้องฝืนทำตัวให้เป็นปกติ “ครับคุณพ่อ ขอผมแปรงฟันล้างหน้าเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวก่อนนะครับ” นางพยาบาลตัวเล็กนี่ไม่ได้เรื่องเลย ปริวรรตคิด เธอคงไม่มีเรี่ยวมีแรงปั่นจักรยานเป็นเพื่อนบิดาเหมือนกับกันยา ไม่รู้ว่าทุกคนพากันหลงใหลไปได้อย่างไร แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ระหว่างขี่จักรยานออกกำลังกายกันสองคน เขาจะได้ถือโอกาสคุยกับบิดา เปรียบเทียบกันให้เห็นๆ ว่าสมควรจะจ้างเธอต่อไปหรือไม่ --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:04:34

ความคิดเห็นที่ 2 . ปริวรรตสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้น พร้อมทั้งเสื้อคลุมแขนยาวกันลม อากาศเช้าๆ นี้เป็นอย่างที่มันควรเป็นในช่วงปลายฤดูหนาว นั่นคือไม่หนาวเย็นมากนัก แต่มีหมอกค่อนข้างหนา เขาค่อยๆ เดินลงบันไดอย่างช้าๆ มือจับราวทุกๆ ก้าว พอลงมาถึงข้างล่างเห็นทุกคนสวมชุดเหมือนๆ กับเขา พร้อมถุงเท้ารองเท้าผ้าใบหุ้มส้นเสร็จสรรพก็แปลกใจ “คุณพุดไปด้วยหรือครับ” เห็นทนโท่อยู่แล้วว่าเธอเตรียมพร้อม แต่เขายังหวังว่าพุดตานอาจจะออกกำลังกายด้วยการวิ่งรอบบ้าน “หนูพุดจะไปกับเรา” บิดาเขาเป็นผู้ทำลายความหวัง ปัญหาต่อมาก็คือ จักรยานมีแค่สองคัน แล้วจะไปด้วยกันทั้งหมดได้อย่างไร นายประพันธ์เป็นคนเฉลยอีกเหมือนเดิม เมื่อคว้าจักรยานเสือภูเขาจูงออกมาจากใต้ถุนเรือน ปล่อยให้ลูกชายยืนทำตาปริบๆ “เอ้า... จะรออะไรอยู่เล่าปลิว ประเดี๋ยวแดดออก ร้อนกันพอดี” ปริวรรตนึกค้านอยู่ในใจ หมอกลงเยอะแบบนี้ กว่าแดดจะออกก็คงสายโด่ง หากนั่นไม่ใช่เรื่องที่จะคิดในตอนนี้ เขามองจักรยานแม่บ้านคันที่เหลือ นอกจากจะมีตะกร้าอยู่ข้างหน้าแล้ว มันยังมีเบาะซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง ที่ซ้อนท้าย ! ... ชายหนุ่มตาเหลือก นี่หมายความว่าเขาจะต้องขี่จักรยานแม่บ้านคันนี้เข้าไปในสวนส้มโดยมีพุดตานนั่งซ้อน แค่รถเปล่าๆ ก็ต้องปั่นน่องโป่งแล้ว ยังต้องแบกน้ำหนักคนอีกหนึ่งคน ถึงแม้ว่าเธอจะตัวเล็กนิดเดียวก็เถอะ ไหนจะหลังที่เจ็บจนต้องเดินตัวแข็งทื่อเป็นผีดิบนี่อีก ไม่ไปดีกว่า... ปริวรรตทำท่าจะหันหลังกลับ ก็พอดีกับพุดตานเปิดปากพูดเป็นประโยคแรก “คุณปลิวขี่ไม่ไหว นั่งซ้อนท้ายพุดไปก็ได้ค่ะ” เยาะเย้ยกันชัดๆ เธอคงรู้อยู่เต็มอกว่าเขาเจ็บหลังตามที่เธอแกล้ง แล้วมีหรือที่ปริวรรตจะยอมถูกหยามกันง่ายๆ “ไหวสิครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย คุณนั่งซ้อนท้ายเฉยๆ เถอะ” พุดตานดูงงๆ กับคำพูดของปริวรรต แต่ก็ไม่ได้ซักถามหรือตอบโต้อะไร พอชายหนุ่มจูงจักรยานออกมา เธอก็ขึ้นนั่งซ้อนท้ายแบบผู้หญิง นั่นคือไม่ได้นั่งคร่อม เธอนั่งห้อยขาทั้งสองมาทางด้านซ้ายด้านเดียว ปริวรรตออกตัวตุปัดตุเป๋ จักรยานแล่นไปทางซ้ายทีขวาทีเหมือนงูเลื้อย เขาออกแรงถีบแต่ละครั้งเหมือนกับหลังและบั้นเอวจะร้าว มิหนำซ้ำเขาไม่เคยขี่จักรยานให้ผู้หญิงนั่งซ้อนในท่านี้ จึงรู้สึกเหมือนรถเอียงไปข้างหนึ่ง ยิ่งต้องออกแรงเพิ่มเพื่อการทรงตัว “ชักช้าจริงๆ ลูกคนนี้” นายประพันธ์บ่นดังๆ แล้วขี่จักรยานเสือภูเขาพุ่งปราดไป ปริวรรตเงยหน้ามองก่อนกัดฟันก้มหน้าก้มตาปั่นตามจนทัน คันหนึ่งออกแรงนิดเดียวรถก็แล่นฉิว ส่วนอีกคันหนึ่งคนปั่นแทบจะเป็นลม ถึงจะรักษาระยะไม่ให้ห่างกันได้ “คุณพ่อไม่ต้องขี่เร็วนักก็ได้ครับ เดี๋ยวความดันกำเริบ” ปริวรรตอ้างสุขภาพของบิดา ทั้งๆ ที่สุขภาพตัวเองต่างหากที่กำลังย่ำแย่ “มาออกกำลังนี่  ไม่ได้มาขี่รถเล่น” เป็นคำตอบที่ทำให้ปริวรรตนึกถึงยามที่บิดามาขี่รถจักรยานออกกำลังกายกับกันยา ที่เขาเห็น บิดาเป็นคนขี่คันนี้ ส่วนเสือภูเขานั่นกันยาเป็นคนขี่ เธอคงไม่ได้ปั่นเร็วจี๋อย่างนี้แน่ “ช้ากว่านี้สักนิดดีกว่าครับคุณพ่อ มันอันตราย” ปริวรรตหาข้ออ้างข้อต่อไป นายประพันธ์ไม่ว่าอะไร แต่เหลือบตามองเป็นทำนองขอความเห็นจากพุดตาน “ช้าลงหน่อยก็ได้ค่ะ” เธอตอบ ปริวรรตถูกใจยิ้มแป้น อย่างนี้ค่อยน่าขี่ให้นั่งซ้อนหน่อย ทว่าวินาทีต่อมารอยยิ้มก็หายวับไปกับตาเมื่อพุดตานพูดต่อ “เร็วแบบนี้ คุณปลิวขี่ตามไม่ทัน” รู้ใจ แถมพูดตรงดีเหลือเกินแม่คุณ ปริวรรตอยากจะทิ้งรถจักรยานให้คว่ำเสียตรงนั้น เธอพูดน้อยก็จริง แต่บทจะพูดขึ้นมาก็ทำเอาคนฟังอย่างเขาสะอึก และที่สำคัญ... มันเป็นเรื่องจริง นายประพันธ์หัวเราะ ก่อนลดความเร็วลง เขาชวนพุดตานคุยไปเรื่อยๆ ชมนกชมไม้ไปตามเรื่องตามราว ในขณะที่ลูกชายสงบปากสงบคำไม่พูดจาสักแอะ ไม่มีใครรู้ว่าปริวรรตต้องทนเจ็บปวดขนาดไหน แม้ความเร็วจะลดลงมากแล้ว แต่ถนนโรยกรวดใช่ว่าจะราบเรียบ แรงสั่นสะเทือนทำให้เหมือนมีคนมาทุบหลังตรงที่เจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา “เดี๋ยวถึงทางแยกข้างหน้าแล้ว พ่อจะเลี้ยวนะ ปลิวตรงไปไม่ต้องตามมา แล้วไปเจอกันที่ศาลาเชิงเขา” นายประพันธ์บอกลูกชาย ปริวรรตมองไปข้างหน้าเห็นทางแยกออกจากเส้นทางหลักเป็นถนนลูกรังเล็กๆ ตัดผ่าเข้าไปในแนวต้นส้ม ถึงบิดาจะไม่บอก เขาก็ต้องตรงไปอยู่ดี เพราะถ้าขืนตามไปในทางลูกรังขรุขระละก็ มีหวังต้องเข้าโรงพยาบาล เมื่อนายประพันธ์แยกออกไปแล้ว ก็เหลือแต่ปริวรรตกับพุดตานเพียงลำพัง หญิงสาวเหมือนไม่ทุกข์ร้อนใดๆ บางครั้งก็แกว่งขาเล่นสนุกเสียด้วยซ้ำ “นี่คุณ... นั่งเฉยๆ ไม่เป็นหรือไง” พุดตานไม่ตอบ แต่ก็หยุดแกว่งขาแต่โดยดี และการเงียบอย่างนี้กลายเป็นตัวจุดชนวนความหงุดหงิดของชายหนุ่มได้ชะงัดนัก ขัดใจหนักๆ เข้า ปริวรรตก็หาเรื่องแกล้ง เริ่มด้วยการขี่รถโยกไปโยกมา อุตส่าห์ยอมเจ็บหลังเพิ่มโดยหวังว่าถ้าพุดตานกลัวตกรถ เธอจะต้องเกาะเอวของเขาไว้ ปริวรรตกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ หากมีการถูกเนื้อต้องตัวกันเมื่อไร เขาจะโวยวายให้ลั่นสวนเลย คนงานมีตั้งเยอะแยะ จะไม่อับอายก็ให้รู้กันไป แล้วจักรยานแม่บ้านก็เอียงวูบไปซ้ายทีขวาที เริ่มจากน้อยๆ ไปหามาก ทว่าจนแล้วจนรอดพุดตานก็ยังไม่จับเอวของเขา ทรงตัวเก่งเหลือเกิน ปริวรรตโยกรถจนแทบจะเอียงราบไปกับพื้น แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากคนนั่งซ้อน ชายหนุ่มชักเอะใจ จึงหันไปมองข้างหลัง ปรากฏว่าที่นั่งว่างเปล่า เขาใจหายวูบ นี่พุดตานตกรถไปตั้งแต่เมื่อไรกัน ภาพนางพยาบาลสาวร่างบอบบาง นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น เนื้อตัวถลอกปอกเปิกผุดขึ้นมาในความคิด ความรู้สึกผิดทำให้ปริวรรตเลี้ยวรถกลับอย่างรวดเร็ว เขาแกล้งเธอรุนแรงเกินไปแล้ว ปริวรรตใจร้อนรน ลืมความเจ็บปวดของตัวเองไปชั่วขณะ ขี่จักรยานย้อนกลับมาทางเดิม หากมองไปสุดทางก็ไม่เห็นพุดตานแม้แต่เงา ชายหนุ่มขี่ย้อนไปย้อนมาสามสี่ตลบ นึกไม่ออกว่าคนตกรถจะหายไปไหนได้อย่างไร เสียงคนงานหญิงที่กำลังลงกล้าส้มต้นใหม่หัวเราะเฮฮาผิดปกติ ปริวรรตจึงชะเง้อมอง เขาเห็นหญิงสาวร่างเล็กกำลังหย่อนกล้าลงในหลุมท่ามกลางความช่วยเหลือของกลุ่มคนงาน “คุณพุด” ปริวรรตตะโกนเรียกเสียงดังลั่น “หลบมาอยู่ตรงนี้นี่เอง” พุดตานหันมามองคนเรียก คนงานคนหนึ่งส่งผ้าให้เช็ดมือ แล้วเธอก็เดินมาหาเขาในสภาพเป็นปกติทุกอย่าง ปริวรรตไม่รู้จะดีใจหรือโมโหดี เธอไม่ได้บาดเจ็บเนื่องจากตกรถ แต่เธอก็ทำให้เขาเป็นห่วงเสียจนใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “จะลงจากรถทำไมไม่บอกผมสักคำล่ะครับ” พุดตานมองคนต่อว่าด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่โกรธ ไม่ขึ้ง และไม่สำนึกผิด “เห็นคุณปลิวขี่รถเอียงไปเอียงมา พุดกลัวตกก็เลยลงจากรถ นึกว่าคุณปลิวจะทราบแล้ว จึงไม่ได้บอกค่ะ” จริงของเธอ... ปริวรรตเถียงไม่ออก เขาเองต่างหากที่ขี่รถอย่างไร คนซ้อนท้ายลงไปทั้งคนยังไม่รู้ตัว เมื่อโต้ตอบไม่ได้ คนหาเรื่องจึงแกล้งดุแก้เก้อ “ขึ้นรถได้แล้วครับ เดี๋ยวปล่อยให้เดินกลับเสียเลย” ดุจบก็รอปฏิกิริยาของเธอ ถ้าเถียงสักแอะ คงได้โต้คารมกันสนุก ปริวรรตรอลับฝีปากเต็มที่ แล้วความตั้งใจก็เป็นหมันเหมือนเคย พุดตานเดินมานั่งซ้อนท้ายจักรยานในท่าเดิมอย่างเงียบๆ ราวกับคำพูดหาเรื่องของเขาเป็นเพียงลมปากที่ไม่มีความหมายใดๆ จะว่ากลัวจนหงอก็ไม่ใช่ เหมือนกับไม่ใส่ใจมากกว่า สีหน้าของเธอยังดูมีความสุขในกิจกรรมที่เพิ่งทำไปเมื่อสักครู่ “ถ้ามีโอกาส จะมาลองปลูกต้นส้มอีกนะคะ” พุดตานกล่าวกับบรรดาคนงานซึ่งส่งยิ้มกลับมา ปริวรรตฟังแล้วก็หน้ามุ่ย เสียงของเธอฟังมีชีวิตชีวากว่ายามที่พูดกับเขานัก “มาเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ พวกเรายังต้องลงกล้าใหม่อีกเยอะ” ความเป็นกันเองของพุดตานทำให้บรรดาคนงานหญิงเหล่านี้ชื่นชม หลายคนออกปากอย่างไม่อ้อมค้อม “คุณพยาบาลเธอน่ารักนะ ไม่ถือตัวเลย” บางคนก็ว่า “เห็นตัวเล็กๆ บอบบางอย่างนี้ สู้งานไม่ใช่เล่น” มีไม่น้อยที่ชม “ไม่ค่อยพูดค่อยจาเท่าไหร่ แต่ก็ยิ้มสวยนะ” บ้างก็กล่าวไปถึงผู้เป็นเจ้านาย “คุณท่านโชคดีมาก ที่ได้คุณพุดมาคอยดูแล” ปริวรรตรอฟัง เผื่อจะมีใครกล่าวถึงเขาบ้าง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง นางพยาบาลเป็นคนนอกแท้ๆ กลับสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว เขาเป็นลูกชายเจ้าของสวนแห่งนี้ กลับไม่มีใครรู้จักเลยสักคน ช่างน่าอนาถใจเหลือเกิน ----------- จบบทที่ 13 ----------- ต่อบทที่ 14 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:05:56

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 14 พุดตานยิ้มให้พวกคนงาน พร้อมกับโบกมือล่ำลา แล้วเธอก็พูดเสียงเรียบกับปริวรรต “ออกรถสิคะ ป่านนี้คุณลุงไปถึงเชิงเขาแล้ว ประเดี๋ยวท่านจะรอ” ชายหนุ่มทำตาโต เขากลายเป็นคนรับใช้ให้เธอออกคำสั่งไปเสียแล้ว มันน่าเจ็บใจตรงที่ไม่มีทางเลือกอื่นเลย จักรยานแม่บ้านเคลื่อนตัวช้าๆ เหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจ คนขี่หน้ามุ่ย ส่วนคนซ้อนท้ายสีหน้านิ่งสนิท แบบไม่รู้ตัวเลยว่าได้สร้างความขุ่นเคืองให้แก่คนอยู่ข้างหน้าขนาดไหน สายหมอกเริ่มจางลงไปบ้างแล้ว เมื่อถูกแสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่อง ปริวรรตขี่จักรยานมาถึงจุดที่ต้องวัดกำลังขา เนินเขาไม่สูงชันก็จริง แต่สำหรับจักรยานที่ไม่มีเกียร์ช่วยผ่อนแรงและมีคนซ้อนท้ายอยู่ด้วยนั้น ถือว่ายากเย็นพอดู ยิ่งคนขี่มีอาการหลังยอกมาด้วยแล้วก็ยิ่งสาหัสสากรรจ์ ปริวรรตตั้งท่ามาแต่ไกล เขายืนปั่นเพิ่มความเร็วตั้งแต่ยังไม่ถึงเนิน เพราะรู้ว่าถ้าไปออกแรงตอนนั้น ก็จะไม่มีทางพารถขึ้นไปได้แน่ จักรยานแม่บ้านแล่นฉิวพุ่งขึ้นเนิน แต่แล้วความเร็วก็ค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ ตามระยะทาง เพียงผ่านไปได้แค่ครึ่ง จักรยานก็แล่นอืดค่อยๆ คืบคลานเหมือนเต่าขาเป๋ ปริวรรตแทบขาดใจ รถเกือบหยุดนิ่งแล้ว แต่แล้วก็เกิดปาฏิหาริย์ จู่ๆ จักรยานก็เพิ่มความเร็วได้ ชายหนุ่มหันไปมองก็เห็นพุดตานนั่นเองที่ลงไปช่วยเข็น นับว่ายังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง แล้วสุดท้ายก็มาถึงปลายเนินซึ่งมีศาลาเชิงเขาจุดนัดพบตั้งอยู่ นายประพันธ์พิงจักรยานเสือภูเขาไว้กับเสา เขามารออยู่พักใหญ่ๆ จนเหงื่อแห้งไปหมดแล้ว พอเห็นลูกชายขี่รถโดยมีพุดตานช่วยเข็น เขาก็เอ็ดตะโร “อ้าวปลิว ทำไมกินแรงหนูพุดอย่างนั้นล่ะ” ปริวรรตได้ยินแล้วก็รู้สึกท้อแท้เหลือกำลัง สู้อุตส่าห์ปั่นจนขาเปลี้ยหลังเดี้ยงกลับถูกกล่าวหาว่าเอาเปรียบคนนั่งเฉยๆ มาเกือบตลอดทาง พอถึงศาลาตั้งใจจะพักสักหน่อย บิดาก็ดูนาฬิกาแล้วบอก “ยังไม่เหนื่อยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเลยดีกว่า หนูพุดคงหิวข้าวแล้ว” ปริวรรตตอบไม่ทัน ท่านพูดเองเออเองเสียหมด มิหนำซ้ำยังอาทรคนยืนเกาะท้ายรถทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอีกต่างหาก ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อบิดาคว้าจักรยานเสือภูเขามาขี่ต่อ เขาทำท่าอ่อนอกอ่อนใจ หันมาพูดประชดนางพยาบาลร่างบอบบาง “ขึ้นรถสิครับ หิวแล้วไม่ใช่หรือ” ปริวรรตไม่แปลกใจอะไรอีกที่เธอขึ้นนั่งซ้อนท้ายอย่างว่าง่ายเหมือนเคย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วออกแรงถีบบันไดจักรยานพารถเคลื่อนที่ไปอีกหน เพราะเส้นทางนี้เป็นการขี่ลงเนิน ปริวรรตจึงออกแรงเฉพาะตอนเริ่มต้นเท่านั้น จักรยานแม่บ้านแล่นฉิวจนเขาต้องแตะเบรกเป็นระยะๆ แลเห็นหลังของบิดาอยู่ไม่ไกลแล้ว ก่อนจะลงถึงทางราบ จู่ๆ จักรยานเสือภูเขาซึ่งอยู่ข้างหน้าก็ชะลอความเร็วแล้วจอดหยุดนิ่ง ปริวรรตมองเลยไปก็เห็นสาเหตุที่บิดาหยุดรถ สปริงเกอร์ขนาดใหญ่กำลังพ่นน้ำเป็นฝอยราวกับฝนตกหนักเพื่อสร้างความชุ่มฉ่ำให้แก่ต้นส้ม มันกำลังหมุนสาดน้ำมาถึงถนน และแล้วความคิดเจ้าเล่ห์ก็เกิดขึ้นมาอีกหน “เบรกไม่อยู่ครับ เบรกไม่อยู่” ปริวรรตตะโกนลั่น ทั้งๆ ที่ไม่ได้แตะเบรกเลยสักนิด ปล่อยให้รถจักรยานแล่นฉิวราวกับจรวดพุ่งลงเนิน เขาคะเนแล้วว่าความเร็วขนาดนี้ พุดตานไม่กล้ากระโดดลงเหมือนตอนถูกแกล้งโยกรถแน่ นายประพันธ์อ้าปากค้าง จะช่วยอะไรก็ช่วยไม่ได้ เขาได้แต่มองลูกชายกับนางพยาบาลสาวนั่งจักรยานแล่นเข้าไปในสายน้ำ เจ้าของสวนส้มรอจนสปริงเกอร์หันหัวไปทางอื่นแล้วจึงขี่จักรยานตามไป เห็นรถคันหน้าจอดได้แล้วโดยทั้งคู่เปียกม่อล่อกม่อแลก ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “เบรกเสียหรือลูก” นายประพันธ์ถาม “เมื่อวานพ่อขี่ยังใช้ได้ดีอยู่นี่นา” “สงสัยจะลงเนินเร็วไปหน่อยน่ะครับ เลยเบรกไม่ค่อยอยู่ ปริวรรตตอบ ซึ่งอันที่จริงกว่าเขาจะบีบเบรกให้จักรยานชะลอความเร็วลงก็เมื่อมาอยู่กลางสายน้ำแล้ว นายประพันธ์มองสภาพของหนุ่มสาวทั้งสองแล้วส่ายหน้า “รีบกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเถอะ ประเดี๋ยวจะไม่สบาย อ้อ... อย่าขี่เร็วนัก ถ้าเบรกไม่อยู่อีก จะแย่” ปริวรรตยิ้มกริ่ม สมประสงค์ของเขาแล้ว อุตส่าห์ลงทุนยอมเปียกปอนเพื่อให้พุดตานเปียกด้วย ผู้ชายผมสั้นอย่างเขา ประเดี๋ยวเดียวเดียวผมก็แห้ง ก่อนกลับถึงบ้านด้วยซ้ำ เสื้อคลุมกันลมถอดออกมาสะบัดทีสองทีก็พอหมาด แต่ผู้หญิงผมยาวอย่างเธอล่ะ อย่าว่าแต่กลับถึงบ้านเลย ต่อให้ขี่รอบสวนอีกสองรอบ ผมก็ยังเปียกอยู่อย่างนั้น ส่วนเสื้อคลุมถอดออกมาสะบัดก็หมาดได้เหมือนกัน แต่เธอจะกล้าถอดหรือ ในเมื่อเสื้อยืดสีขาวตัวที่สวมใส่อยู่ข้างใน ก็น่าจะเปียกน้ำเช่นกัน พุดตานรวบผมมาบิดเอาน้ำออก แล้วนั่งต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปริวรรตพิศวงเหลือเกินที่เธอยังนิ่งเฉยอยู่ได้ บิดาอาจจะไม่รู้ แต่เธอน่าจะดูออกว่าเขาจงใจ ถูกแกล้งขนาดนี้แล้วยังไม่รู้สึกรู้สา ไม่รู้ว่าหัวจิตหัวใจทำด้วยอะไร ถึงได้ทนทานมากมายปานนี้ ปริวรรตออกรถอีกครั้ง ลมเย็นๆ ก็ปะทะกับร่างกายที่เปียกโชก เขารู้สึกว่าหนาวไม่ใช่น้อยจึงหันไปมองคนนั่งหลัง ก็พอดีกับบิดาของเขาขี่จักรยานขึ้นมาตีคู่ “หนาวมั้ย... หนูพุด” เป็นคำถามที่ปริวรรตอยากจะถามเหลือเกิน เมื่อบิดาช่วยถามแทนเขาจึงตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบ “นิดหน่อยค่ะ คุณลุง ยังดีที่คุณปลิวช่วยบังลมให้” กลายเป็นบุญคุณไปเสียอีก ปริวรรตเริ่มละอายแก่ใจ เขาจอดรถแล้วถอดเสื้อคลุมมาสะบัดไล่น้ำก่อนส่งให้พุดตาน “สวมนี่อีกตัวสิครับ จะได้หายหนาว” พุดตานส่ายหน้าปฏิเสธ ปริวรรตจึงเอี้ยวตัวคลี่เสื้อออกคลุมให้ ซึ่งเธอก็ไม่ขัดขืน หากก้มหน้าแล้วเอ่ยเบาๆ “ขอบคุณค่ะ” ปริวรรตขี่จักรยานมาถึงบ้านหลังบิดาของเขาเล็กน้อย ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ลงจากรถไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สงสารก็สงสาร แต่บางทีก็อาจจะเป็นผลดี ถ้าเธอทนไม่ไหวแล้วขอลาออกไปเอง “คุณพุด ทำไมถึงเปียกอย่างนั้นล่ะครับ” นายจอนเดินมาพอดี เห็นพุดตานเข้าก็ร้องทัก เธอไม่ตอบแต่ยิ้มให้แล้วเดินขึ้นบันได นายจอนจึงหันมาเห็นคนเปียกปอนอีกหนึ่งคน “อ้าว... คุณปลิวก็เหมือนกัน ไปทำอีท่าไหนล่ะครับนี่” เขาไม่ได้รับคำตอบเหมือนเดิม จึงหันรีหันขวางสักครู่แล้วเดินผ่านเลยไป ปริวรรตลงจากรถจะจูงเข้าไปเก็บใต้ถุนเรือน เพียงแค่เท้าลงมาแตะพื้นเต็มสองเท้าเขาก็รับรู้ถึงความผิดปกติ พอก้าวเดินเท่านั้น ความปวดหลังที่นึกว่าจะค่อยยังชั่วแล้วกลับกำเริบขึ้นมาอีก และคราวนี้ยิ่งรุนแรงกว่าเดิม ก้าวที่จะเดินจึงหยุดชะงัก กลายเป็นยืนตัวแข็งจับจักรยานนิ่งอยู่กับที่ “น้าจอน...” เขาเรียกคนที่เดินห่างออกไปหลายเมตรแล้ว นายจอนหันมาก็นึกว่าเจ้านายจะใช้ให้จูงจักรยานไปเก็บ จึงรีบเดินกลับมารับจักรยานไปไว้ใต้ถุนเรือน ทว่าปริวรรตยังไม่กระดุกกระดิกไปไหน “คุณปลิวมีอะไรจะให้ผมรับใช้อีกหรือเปล่าครับ” “มี” ปริวรรตตอบสั้นๆ พลางพยักหน้าให้นายจอนเข้ามาหา “ช่วยพยุงผมขึ้นเรือนที” นายจอนงุนงงไม่รู้ว่าเจ้านายเป็นอะไร แต่เขาก็ช่วยเข้าไปประคอง ปริวรรตเดินอย่างทุลักทุเล เจ็บแปลบที่หลังช่วงบั้นเอวทุกครั้งที่ก้าวเท้าลงแตะพื้น ยิ่งตอนขึ้นบันได หลังก็เหมือนจะร้าว มือหนึ่งจับราวบันได อีกมือหนึ่งโอบไหล่นายจอน เขาเจ็บหลังจนแทบไม่อยากจะก้าวเดิน บันไดแค่สิบห้าขั้น ปริวรรตรู้สึกเหมือนเดินขึ้นเขาพระสุเมรุ เขาใช้เวลาเกือบสิบนาทีกว่าจะไปถึงชั้นบน และก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่พุดตานอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาจากห้องพอดี “เป็นอะไรหรือคะ คุณปลิว” นางพยาบาลสาวแปลกใจ เพราะเมื่อสักครู่ยังเห็นเป็นปกติดีอยู่ “ผมว่าคุณพุดน่าจะรู้ดีนะครับ” ชายหนุ่มค้อนขวับ เดินกระย่องกระแย่งไปยังชานยกพื้นโดยมีนายจอนช่วยประคอง พุดตานเห็นดังนั้นก็เข้ามาช่วยพยุงอีกคน ปริวรรตค่อยๆ นั่งลงอย่างลำบากยากเย็น จะงอตัวก็เจ็บ จะยืดตัวยิ่งปวด โอนไปเอนมาอย่างน่าสงสาร พุดตานเห็นอย่างนั้นก็พอเดาได้ แต่ยังถามเพื่อความแน่ใจ “ปวดหลังใช่ไหมคะ” “จะถามทำไมครับ” ปริวรรตฉุนกึก เธอย่อมรู้อยู่แก่ใจ ว่าที่เขาต้องเจ็บปวดขนาดนี้เป็นเพราะเธอหลอกให้เขานอนกับพื้น “ถามเพื่อให้รู้อาการ พุดจะได้รักษาถูกไงคะ” พุดตานตอบไปตามประสาซื่อ ไม่รู้สักนิดว่าปริวรรตพูดประชด เธอแตะหลังของเขา อยากจะรู้ว่าเจ็บตรงไหน ชายหนุ่มก็กระเถิบหนี แล้วก็ร้องโอดโอย นายจอนขมวดคิ้วงงงวย เห็นอยู่กับตาว่าเจ้านายปวดหลังจนแทบจะเดินไม่ไหว แต่พอมีนางพยาบาลมาช่วยดูอาการกลับทำท่าเหมือนคนถูกไฟจี้ มีทั้งสะดุ้ง มีทั้งบิดตัว --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:08:59

ความคิดเห็นที่ 4 . “อยู่เฉยๆ สิคะ ไม่อย่างนั้นพุดจะช่วยคุณปลิวได้ยังไง” คนจะช่วยพยาบาลกลับเป็นฝ่ายขอร้อง คนเจ็บยังคงขยับตัวหลบ คนดูจึงไม่รู้จะอยู่ข้างใครดี “คุณปลิวอยู่นิ่งๆ สิครับ คุณพุดตาน อย่าทำอย่างนั้นเดี๋ยวคุณปลิวเจ็บ ว้า... แล้วเมื่อไหร่จะหายครับนี่” ปริวรรตปิดป้องเป็นพัลวันราวกับสาวน้อยถูกปล้ำ พุดตานหมดหนทางจะตรวจรักษา จึงต้องอาศัยการขู่ “ถ้าปล่อยไว้ อาจจะเรื้อรังรักษาไม่หายเลยนะคะ ต้องเจ็บอย่างนี้ไปตลอด” คนขยับตัวหนีหยุดชะงัก “ถึงขนาดนั้นเลยหรือครับ” “มีโอกาสเป็นไปได้ค่ะ” พุดตานพูดหน้าตาย รู้แล้วว่าคำขู่ของเธอสัมฤทธิ์ผล “หรืออย่างน้อยๆ ก็ปวดไปสี่ห้าวัน” “สี่ห้าวัน...” ปริวรรตทวนคำพลางนึกในใจ หากต้องอยู่ในสภาพอย่างนี้ เขาจะกลับไปกรุงเทพได้อย่างไร แค่เดินโดยไม่ต้องมีคนพยุงยังไม่ค่อยจะไหว “ตกลงจะให้พุดดูให้ไหมคะ” ปริวรรตจ้องหน้าคนพูด พุดตานนิ่งเกินกว่าที่เขาจะเดาความคิดของเธอได้ แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก จึงจำเป็นต้องเสี่ยง “หายแน่นา...” “ไม่แน่ค่ะ” พุดตานตอบหน้าตาเฉยเหมือนเคย ทำเอาชายหนุ่มใจแป้ว แต่แล้วก็พอใจชื้นขึ้นมาได้บ้างเมื่อเธอพูดประโยคต่อมา “แต่น่าจะทุเลาลง แล้วค่อยไปหาหมออีกที” “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยครับ” ปริวรรตปลงตก คงไม่มีอะไรย่ำแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว พุดตานค่อยยิ้มออกมาได้ เพราะรอยยิ้มนี้เองทำให้ปริวรรตถึงกับตาค้าง ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ เขานึกไม่ออกว่าเคยเห็นรอยยิ้มอันงดงามอย่างนี้ที่ไหน ความรู้สึกช่างเหมือนความฝันที่ล่องลอย... ใช่แล้ว ความฝัน เขาเคยเห็นเธอยิ้มอย่างนี้ในฝัน... พลันความคิดของปริวรรตก็สะดุดลง เมื่อเจ้าของรอยยิ้มกล่าวสั้นๆ เป็นคำสั่ง “ถอดเสื้อค่ะ” คนถูกสั่งสะดุ้งโหยง ไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหน “ถอดเสื้อค่ะ” พุดตานย้ำอีกครั้ง แล้วหันไปพูดกับนายจอน “ช่วยไปหยิบเสื้อกับกางเกงมาเปลี่ยนให้คุณปลิวหน่อยค่ะ อ้อ... อย่าลืมผ้าเช็ดตัวด้วยนะคะ” ปริวรรตจึงถอนหายใจโล่งอก ที่แท้เป็นเพราะชุดที่เขาสวมใส่อยู่นี้เปียกน้ำ หลงคิดไปว่าเขาจะถูกเธอกลั่นแกล้งอีก นายจอนรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าในห้องเจ้านายแล้วกลับมาอย่างรวดเร็ว ปริวรรตรับผ้าขนหนูมาเช็ดศีรษะ ก่อนหันหลังให้หญิงสาวเพื่อเปลี่ยนเสื้อ “เปลี่ยนกางเกงด้วยค่ะ” พุดตานพูดเมื่อปริวรรตสวมเสื้อตัวใหม่เรียบร้อย นายจอนได้ยินดังนั้นก็ส่งกางเกงขาสั้นที่เพิ่งไปหยิบมาส่งให้เจ้านาย ปริวรรตส่ายหน้าดิก เป็นตายร้ายดีอย่างไร เขาก็จะไม่ยอมเปลี่ยนกางเกงต่อหน้าหญิงสาวแน่ๆ จะบังคับขู่เข็ญอย่างไรก็เถิด “ตอนเปลี่ยนก็นุ่งผ้าเช็ดตัวสิคะ” นางพยาบาลแนะนำแล้วบอก “ไม่ต้องอายหรอก พุดเห็นมาเยอะแล้ว” ปริวรรตแยกเขี้ยว “แต่ผมไม่เคยให้ใครเห็นนี่” เป็นอันว่าปริวรรตยอมสวมกางเกงเปียกๆ อย่างนั้นต่อไป พุดตานเองก็ไม่ได้บังคับ เธอหวังดีกลัวว่าเขาจะหนาว และอาจจะเป็นไข้ได้ แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมก็ต้องตามใจ เท่าที่ยอมเปลี่ยนเสื้อก็นับว่าดีมากแล้ว “เจ็บตรงนี้ใช่ไหมคะ” พุดตานแตะหลังของปริวรรตช่วงใกล้บั้นเอว พอเขาพยักหน้า เธอก็บอกให้ยืดตัวงอตัว เพียงครู่เดียวเธอก็ออกคำสั่งอีกครั้ง “นอนลงค่ะ” ปริวรรตลังเล ที่เขาปวดหลังอยู่นี่ก็เพราะนอนบนพื้น แล้วเธอยังจะให้เขานอนอย่างนั้นอีก มิหนำซ้ำยังไม่มีอะไรปูรองพื้นอีกต่างหาก “นอนสิคะ ไม่อยากหายหรือ” พุดตานสำทับ ชายหนุ่มจึงเอนลงนอนแต่โดยดี ทว่าผิดท่า “นอนคว่ำค่ะ ไม่ใช่นอนหงาย” ใครจะไปรู้เล่า ปริวรรตนึกเถียงในใจ เขาพลิกตัวนอนคว่ำหน้า ใจตุ๊มๆ ต่อมๆ คิดไม่ออกว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป นายจอนเองก็อยากรู้ เขาปวดหลังอยู่บ่อยๆ และบรรเทาอาการด้วยการวานนางอุ่นภรรยาช่วยนวดให้ หายบ้างไม่หายบ้างแล้วแต่อาการ วันนี้จึงอยากดูวิธีรักษา เมื่อปริวรรตนอนคว่ำเหยียดยาวไปกับพื้นกระดานแล้ว พุดตานก็ยืนคร่อมตรงต้นขาของเขา ปริวรรตรีบกระเถิบหนี คิดว่าเธอจะรักษาด้วยการเหยียบ “นี่ คุณพุด ถึงคุณจะหนักไม่กี่กิโล แต่ก็ทำให้หลังผมหักได้นะ” พุดตานไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย “ส่งมือมาค่ะ... ทั้งสองข้าง” ปริวรรตหวั่นใจ แต่อย่างไรก็ยังดีกว่าถูกเหยียบ เขาจึงส่งมือไพล่หลังไปให้ทั้งที่นอนคว่ำหน้า พุดตานจับมือทั้งสองของเขาไว้ค่อนข้างแน่น เธอออกแรงดึงพร้อมกับบอกชายหนุ่ม “แอ่นตัว ยกไหล่ขึ้นมาค่ะ” ปริวรรตทำตาโต ขืนตัวไว้เต็มที่ นี่เขาถูกเธอหลอกอีกแล้ว เห็นๆ อยู่ว่างอตัวก็เจ็บ ยืดตัวก็ปวดรวดร้าว แต่นี่เธอถึงกับจะดึงหลังเขาให้แอ่น โหดร้ายมากเกินไปแล้ว “อย่าขืนตัวสิคะ จะได้หาย” ตายสิไม่ว่า ชายหนุ่มคิด เขาสู้ยอมปวดหลังต่อไปดีกว่าจะให้เธอกลั่นแกล้งด้วยการรักษาปลอมๆ อย่างนี้ แล้วปริวรรตก็รู้ว่าตนเองหมดหนทางหนี แขนทั้งสองยกไปทางข้างหลังโดยถูกพุดตานจับมือไว้แน่นหนา ฝ่ายพุดตานเองก็มีแรงไม่พอที่จะดึงตัวปริวรรตให้ไหล่ยก หลังแอ่น เธอจึงมองหาคนช่วย “ลุงจอน ช่วยพุดหน่อยค่ะ” นายจอนขยับตัว หากถูกปริวรรตขู่ไว้ “อย่านะ น้าจอน ผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย” “เร็วสิคะ น้าจอน” คนถูกวานกับถูกห้ามในเวลาเดียวกัน หันรีหันขวางไม่รู้จะเชื่อใคร แต่ในที่สุดเขาก็เลือกอยู่ฝ่ายนายจ้าง ปริวรรตยิ้มออกมาได้ ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในพันธนาการ ประเดี๋ยวถ้าเธอหมดแรง เขาจะดึงให้ล้มลงมาเลย และแล้วความคิดนั้นก็ไม่อาจเป็นไปได้ เมื่อมีบุคคลที่สี่ก้าวเข้ามา “หนูพุด ลุงจะช่วยเอง” ----------- จบบทที่ 14 ----------- ต่อบทที่ 15 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:10:12

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 15 ปริวรรตหมดอาลัยตายอยาก ลองเรียกว่า ‘หนูพุด’ อย่างนี้แล้วละก็ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากบิดา หลังของเขาคงหักแน่แล้วคราวนี้ นายประพันธ์เดินรี่เข้ามาใกล้ เห็นลูกชายนอนคว่ำทำหน้าเหยเกอยู่กับพื้น โดยมีพุดตานยืนคล่อมดึงมือคนนอนซึ่งไพล่มาทางด้านหลัง “ดัดหลังเจ้าปลิวหรือหนูพุด” ปริวรรตฟังประโยคนี้แล้วรู้สึกเหมือนถูกแก้แค้นอย่างไรชอบกล “ค่ะ แต่พุดทำคนเดียวไม่ไหว คุณปลิว...” “มันดื้ออย่างนี้แหละ มา... ลุงช่วย” พุดตานขยับตัวส่งมือข้างหนึ่งของปริวรรตให้นายประพันธ์ จากนั้นก็ช่วยกันดึง “อย่าดึงแรงนักนะคะคุณลุง ประเดี๋ยวคุณปลิวทนไม่ไหว” ปริวรรตไม่รู้สึกว่าคนพูดจะมีน้ำใจเลย เพราะตอนนี้ความเจ็บปวดใกล้เคียงกับคำว่า ‘ทนไม่ไหว’ เหลือเกิน ไหล่ของเขาถูกดึงขึ้นสูงตามมือ ขณะที่ท้องยังติดอยู่กับพื้นกระดาน เส้นต่างๆ ตึงเปรี๊ยะราวกับจะขาดออกจากกัน แม้แต่นายจอนยังทำหน้าหวาดเสียว ลำพังคนปกติทำท่านี้ก็ย่ำแย่พออยู่แล้ว แต่นี่ปริวรรตปวดหลังอยู่ก่อน นายจอนไม่อยากคิดต่อเลยว่า ถ้าเป็นตนเองจะแหกปากร้องลั่นบ้านขนาดไหน ปริวรรตทั้งกัดฟันทั้งกลั้นหายใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำเขาเจ็บขนาดนี้ แค่พาไปเปียกหน่อยเดียว เธอเอาคืนเสียคุ้มเกินคุ้ม “ปล่อยได้แล้วค่ะ คุณลุง” ราวกับเสียงพระมาโปรด ปริวรรตรู้สึกเหมือนโผล่พ้นขุมนรก หน้าอกและไหล่ของเขาถูกปล่อยลงมาแตะพื้นตามเดิม ชายหนุ่มหายใจคล่องคออยู่ได้แค่สิบวินาที เขาน่าจะสังหรณ์ใจได้ตั้งแต่เธอบอกว่าปล่อยได้แต่ไม่ยอมปล่อยมือแล้ว มันเป็นเพียงแค่หลุดจากนรกขุมที่หนึ่งมาสู่นรกขุมที่สองเท่านั้น พุดตานกับนายประพันธ์ช่วยกันดึงสูงกว่าเก่า ปริวรรตไร้แรงขัดขืนจึงปลงตก เธอจะพาเขาไปลงนรกขุมไหนก็ตามแต่ใจ นางพยาบาลสาวดึงแล้วปล่อย ดึงแล้วปล่อยอยู่ห้าเที่ยวจึงหยุด และปล่อยมือให้ปริวรรตเป็นอิสรภาพ ทว่าชายหนุ่มกลับทิ้งแขนลงข้างตัวนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง มีพียงเสียงหอบหายใจดังๆ เท่านั้นที่ทำให้รู้ว่า เขายังมีชีวิตอยู่ “ถึงกับหอบเลยรึ ปลิว” นายประพันธ์ก้มหน้าลงมามอง ปริวรรตลืมตาขึ้นมาแล้วกล่าวกับบิดาเบาๆ “แทบขาดใจเลยครับ คุณพ่อ” เขาหยุดพูดเพื่อเติมลมก่อนตัดพ้อ “ไม่น่าช่วยคุณพุดแกล้งผมเลย” “อะไรแกล้ง แกล้งอะไรกัน” นายประพันธ์ทำเสียงดุ “หนูพุดเธอช่วยรักษาละไม่ว่า” “โอย... แกล้งกันชัดๆ คุณพ่อก็เห็น ผมปวดหลังจะตาย ยังมาดัดมาดึงให้ปวดมากยิ่งขึ้นอีก มีใครเขารักษากันด้วยวิธีนี้บ้างครับ” “แล้วตอนนี้ล่ะ เป็นอย่างไร” คำถามของบิดาทำให้เขาฉุกคิด มัวแต่นึกถึงความเจ็บปวดเมื่อสักครู่ มัวแต่กล่าวโทษว่าหญิงสาวแกล้ง จนลืมคิดไปว่าตอนนี้อาการของตัวเองเป็นอย่างไร ความอัศจรรย์บังเกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่ถึงกับหายเป็นปลิดทิ้ง ทว่าความเจ็บปวดนั้นได้ทุเลาลงไปมาก... เหลือเชื่อจริงๆ ปริวรรตยังนอนคว่ำหน้าอยู่อย่างนั้น หากคราวนี้ไม่ใช่เป็นเพราะหมดเรี่ยวแรงเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะเขาไม่กล้าสู้หน้าพุดตานอีกประการหนึ่งด้วย หลงโทษโกรธเธอไปเสียตั้งมากมาย ที่แท้เธอเป็นคนช่วยรักษาเขาให้ทุเลาลง ละอายแก่ใจเหลือเกิน “คุณพุดครับ” เขาเรียกเธอทั้งๆ ที่ยังนอนนิ่งอยู่ พอไม่ได้ยินเสียงเธอขานตอบก็ใจเสียรีบกล่าว “ผมขอโทษครับที่เข้าใจผิด” คราวนี้มีเสียงหัวเราะ หากเป็นเสียงหัวเราะห้าวๆ ของบิดา “หนูพุดเธอลงจากเรือนไปตั้งนานแล้ว” “อ้าว...” คนนอนคว่ำพลิกตัวขึ้นมามองไปรอบๆ “ถึงว่าสิครับ พูดไปก็ไม่ตอบกลับ” “ถึงเธออยู่ อาจจะไม่ตอบก็ได้ หนูพุดน่ะ เธอไม่ได้พูดมากอย่างแกหรอก ปลิว” ก่อนหน้านี้ปริวรรตก็เชื่อแบบนั้น “ไม่จริงหรอกครับ บางทีผมก็ว่าเธอพูดมากเหมือนกันนะ แบบเมื่อกี้ พูดไม่หยุดเลย” “ก็เพราะแกนั่นแหละ” นายประพันธ์หัวเราะอีกครั้ง “คนไข้บางประเภทต้องคอยดุคอยว่า พูดคำสองคำก็ไม่เชื่อ แกน่ะมันดื้อ” ปริวรรตไม่เถียงสักคำ เขาลุกขึ้นนั่งแล้วลองยืดตัวงอตัวดู ยังปวดหลังอยู่ก็จริง แต่ก็น่าจะพอเดินเองได้โดยไม่ต้องมีคนช่วยพยุงแล้ว เขาจึงคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วค่อยๆ ลุกเดินไปยังห้องน้ำ นายจอนมองตามปริวรรตไปก่อนหันมาทางนายประพันธ์ แล้วแอบหัวเราะในใจ คนดื้อในบ้านหลังนี้ใช่มีคนเดียวเสียเมื่อไร จะว่าไปแล้ว ปริวรรตถือว่าเป็นลูกไม้หล่นใต้ต้นเลยทีเดียว ขบวนเสด็จของเจ้ายอดภูชะลอและหยุดลงเมื่อผู้นำหน้าให้สัญญาณ เจ้าแสนผาทอดพระเนตรไปยังเบื้องพระพักตร์ ป่าที่รกทึบเริ่มกลายเป็นป่าโปร่ง แสดงว่าใกล้จะถึงเวียงสนธยาอันเป็นจุดหมายปลายทางแล้ว เสียดายแต่ว่าฟ้าแปรเปลี่ยนสีใกล้จะพลบค่ำ จำต้องพักแรมอีกหนึ่งราตรี พรุ่งนี้จึงค่อยเคลื่อนขบวนเข้าสู่เวียง ความมืดคืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว อาหารเย็นเพิ่งหมด เหล่าทหารก็เริ่มจัดเวรยาม สามคนต่อหนึ่งกะ คอยระมัดระวังสัตว์ร้าย อีกทั้งยังต้องคอยเติมฟืนไฟไม่ให้มอด เวลายิ่งผ่านไป อากาศก็ยิ่งหนาว เจ้าแสนผาทรงเอนพระขนองอิงต้นไม้ใหญ่ คืนนี้นอกจากจะมืดไร้แสงเดือนแล้ว ยังเงียบผิดปกติอีกต่างหาก ราวกับสรรพสัตว์ในป่าเร้นกายหลีกหนี... พวกมันหลีกหนีผู้ใด จะว่าเป็นเพราะผู้คนก็ไม่น่าใช่ อย่างน้อยเสียงของแมลงกลางคืนจะต้องมีอยู่บ้าง แต่นี่กลับหลบหายไปจนหมดสิ้น ราวกลับเกรงกลัวผู้มีอำนาจน่าเกรงขามแห่งป่าผืนนี้ เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบากระทบโสตประสาท เหล่าเวรยามยังนั่งกันเฉย ไม่รับรู้ว่ามัจจุราชกำลังจะมาเยือน เจ้าแสนผาทอดพระเนตรเห็นเจ้ายอดภูกำลังบรรทมอยู่ท่ามกลางวงล้อมขององครักษ์ก็เบาพระทัย พระองค์ค่อยๆ ลุกขึ้น ทรงพระดำเนินจรดพระบาทเข้ามาหาทหารยามพลางแตะดัชนีที่พระโอษฐ์ ทหารยามทั้งสามพากันตื่นตัว มือขวาต่างเลื่อนมาแตะด้ามดาบ ขณะที่หันหน้ากวาดสายตาไปทั่ว เสียงฝีเท้าแผ่วเบาใกล้เข้ามาทุกที ใกล้จนเจ้าแสนผาทรงแยกแยะออกได้ว่าฝีเท้าไม่สม่ำเสมอเยี่ยงนี้ ขาข้างใดข้างหนึ่งของเจ้าของเสียงต้องพิการ “พยัคฆ์ลำบาก” พระองค์รับสั่งเบาๆ เป็นอันรู้กันว่ากำลังเผชิญกับพยัคฆ์ร้ายที่น่ากลัว ปกติแล้วสัตว์ป่าทั้งหลายย่อมหวั่นเกรงมนุษย์ ทว่าสิ่งเดียวที่สามารถขจัดความกลัวของพวกมันออกไปได้ นั่นก็คือ ความหิวโหย ไม่ว่าสัตว์หรือมนุษย์ ความหิวโหยล้วนบังคับให้กระทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำ เฉกเช่นพยัคฆ์ลำบากตัวนี้กำลังคิดจะจู่โจมเสี่ยงตายเพื่อแลกอาหารไปประทังชีวิตสักสองสามวัน สายพระเนตรอันคมกล้าทอดผ่านความมืด แล้วเจ้าแสนผาก็ทรงเห็นพยัคฆ์ลายพาดกลอนขนาดเท่าลูกม้าเดินวนไปมาหาหนทางเข้าจู่โจม คันธนูกระชับในพระหัตถ์มั่น หากเมื่อทรงยกขึ้นเล็ง เป้าหมายก็เร้นกายหลบไปในพงไม้ ขณะที่พระองค์ทรงเพ่งมอง ฉับพลันมันก็วิ่งกระโจนเข้ามา ยังไม่ทันจะปล่อยสายธนูที่ทรงน้าวจนสุดล้า ทหารนายหนึ่งก็ออกขวางหน้า แกว่งไกวดาบเข้าโรมรัน ดาบคมที่ฟาดฟันออกไปไร้ผล เมื่อเจอแรงปะทะอันมหาศาล โชคดียังเป็นของนายทหารผู้นั้นที่กรงเล็บจากอุ้งเท้าหน้าด้านใกล้เป็นขาข้างที่พยัคฆ์ร้ายพิการพอดี กระนั้นคนโชคดีก็ยังกระเด็นไม่เป็นท่า ดาบหลุดร่วงออกจากมือ เจ้าแสนผาจะทรงธนูก็ไม่ถนัดเกรงจะถูกพวกเดียวกันเอง อารามจวนตัวก็ใช้ลูกธนูต่างดาบ ทรงวิ่งเข้าไปกันทหารที่นอนกลิ้งอยู่เบื้องหน้าพยัคฆ์ ทหารยามอีกสองคนที่เหลือเห็นเจ้านายอาจตกอยู่ในอันตรายก็พากันโห่ร้องพร้อมวิ่งเข้าหาพยัคฆ์จนมันลังเล ไม่รู้จะสู้กับใครดี แล้วในที่สุดมันก็ตัดสินใจหนี ร่างอันใหญ่โตก็เผ่นแผล็วเข้าพงไม้กลับไป เจ้าคนที่ถูกพยัคฆ์ตะปบรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ตรวจดูร่างกายตนเองเมื่อไม่พบบาดแผลก็โล่งอก มีแต่เพียงฟกช้ำเล็กๆ น้อยๆ “ขอบใจพวกเอ็งเหลือเกินที่ช่วยข้าไว้ หาไม่เช่นนั้นแล้ว มันเล่นงานข้าตายแน่” คนที่ช่วยประคองให้ลุกขึ้นยืนยกมือโบก “พวกข้าหาได้ช่วยเอ็งทันไม่ เจ้าแสนผาต่างหากที่ทรงขวางมันเอาไว้” แล้วทั้งหมดก็เหลียวหาบุคคลที่กำลังถูกกล่าวถึง แข้งขาพลันอ่อนแรงขึ้นมาทันใดเมื่อเหลียวซ้ายแลขวาอย่างถ้วนถี่แล้วยังไม่พบ เจ้าแสนผาทรงหายไปอย่างไร้ร่องรอย --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:11:23

ความคิดเห็นที่ 6 . ท่ามกลางความมืดมิดและไร้ซึ่งเสียงแห่งสรรพสัตว์ พลันก็มีเสียงคำรณของพยัคฆ์ดังกึกก้องป่า มิใช่เสียงขู่คำราม หากเป็นการกู่ร้องด้วยความโกรธแค้นและผิดหวัง มันเดินส่ายไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ เท้าหน้าด้านขวาสัมผัสพื้นดินได้ไม่เต็มที่ เพิ่มความหงุดหงิดให้พยัคฆ์ร้ายเหลือกำลัง เพราะการบาดเจ็บนี่เองที่ทำให้มันต้องอดโซอยู่อย่างนี้ เสียงฝีเท้าวิ่งตามมา สร้างความหวาดผวาจนต้องเผ่นแผล็วลับหายไปอีกหน ไม่มีอะไรน่าเจ็บใจไปกว่า การจู่โจมที่พลาดพลั้ง จนเหยื่อตั้งตัวได้และหันกลับมาสู้ จากผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่า เจ้าแสนผาทรงพระดำเนินเร็วฝ่าความรกชัฏมา สายพระเนตรอันคมกล้าแลเห็นหลังพยัคฆ์ไวๆ หายเข้าไปในดงไม้ พระองค์ทรงยกคันธนูขึ้นเล็ง น้าวสายเตรียมยิง แต่แล้วก็เปลี่ยนพระทัย ด้วยโอกาสลูกธนูจะเข้าเป้าเท่ากับศูนย์ เหตุที่ต้องตามล่ามาอย่างกระชั้นชิดนี้ เพราะเจ้าแสนผาทรงตระหนักดีว่าภายในคืนนี้ ไม่ช้าก็เร็ว พยัคฆ์ลำบากตัวนี้จะต้องเข้าโจมตีค่ายพักแรมอีกหน จึงทรงคิดจะตัดไฟแต่ต้นลม ทุกๆ คนจะได้ไม่ต้องนอนด้วยความหวาดระแวง แต่ไหนเลยมนุษย์ผู้อยู่ในเมืองจึงจะสู้พยัคฆ์ที่อยู่แต่ในป่ามาตั้งแต่เกิดได้ ระยะห่างจึงไกลออกไปทุกที ในที่สุด เจ้าแสนผาก็ต้องยอมรับความจริง พระองค์ตามมันไม่ทันแล้ว คันธนูถูกลดลง ทว่ายังพร้อมทุกเมื่อที่จะยกขึ้นมาใหม่หากสถานการณ์เปลี่ยนไป เจ้าแสนผาทรงก้าวพระบาทช้าๆ กลับที่ประทับ แล้วก็ทรงทราบว่า นี่ไม่ใช่หนทางเดิมที่เสด็จมา พระองค์กำลังหลงป่า ! ด้วยความที่ไม่เคยกลัวสิ่งใดมาตั้งแต่ทรงพระเยาว์ เจ้าแสนผาจึงมิได้ตระหนก กลับค่อยๆ ทรงพินิจพิเคราะห์ ความมืดเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงในการฟื้นฟูความจำ ครั้นจะอาศัยดวงดาวเป็นเครื่องมือชี้นำทาง ฟ้าก็ปิดเป็นผืนสีดำสนิท เหลือวิธีเดียวคือการแกะรอยขามาของพระองค์เอง หากนั่นก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากยิ่งนัก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร เจ้าแสนผายังคงวกวนอยู่ในที่เดิม แต่นั่นก็ยังถือว่าไม่เลวร้ายจนเกินไป เพราะแสดงว่ายังมิได้หลงเตลิดถลำเข้าไปลึก พระขนงทรงขมวดเข้าหากัน เมื่อเจ้าแสนผาทอดพระเนตรเห็นแสงอันริบหรี่อยู่ไม่ไกล พระองค์ค่อยๆ เคลื่อนพระวรกายเข้าไปหา แล้วก็ทรงแย้มพระโอษฐ์อย่างยินดีเมื่อทรงเห็นชัด แสงสว่างนั้นคือแสงไฟจากเทียนไข นั่นหมายความว่า จะต้องมีคนอยู่บริเวณนี้ พระบาทที่เยื้องย่างพลันชะงักงัน เมื่อผู้คนที่ว่านี้กลับกลายเป็นแม่หญิงเพิ่งพ้นวัยละอ่อนนางหนึ่งเท่านั้น นางมาทำอะไรกลางป่ายามมืดค่ำเช่นนี้ แม่หญิงนางนั้นก้มๆ เงยๆ อยู่ใต้ต้นไม้ โดยไม่สนใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นรอบข้างจึงไม่ได้ระแวดระวังใดๆ ผิดกับเจ้าแสนผาที่ทรงระมัดระวังเต็มที่ ภาพที่เห็นอยู่เบื้องพระพักตร์ น่าจะมีอะไรผิดปกติ พระองค์เริ่มทรงพระดำเนินต่ออย่างช้าๆ ใกล้เข้าไปทุกที แล้วพระบาทก็ต้องชะงักอีกหน แต่มิใช่เพราะคนที่ยังคงทำอะไรง่วนอยู่ใต้ต้นไม้ สิ่งที่ทำให้เจ้าแสนผาหยุดและปลดคันธนูออกจากบั้นพระองค์อีกหนก็คือ เจ้าของตาคมวาวที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้พร้อมจู่โจมนั่นต่างหาก ถ้าพระองค์ทรงเดาไม่ผิด มันคือพยัคฆ์ลำบากตัวนั้นนั่นเอง ในเวลาเดียวกันกับที่เจ้าแสนผาเอื้อมมือชักลูกธนูออกจากกระบอก แม่หญิงนางนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาจากสิ่งที่ทำ ท่าทางของนางตื่นตระหนก เจ้าแสนผาทรงคิดว่านางคงมองเห็นพยัคฆ์ร้ายตัวนั้นแล้ว พระองค์ทรงภาวนาอย่าให้นางกรีดร้องออกมา อันจะทำให้พยัคฆ์ตัดสินใจกระโจนเข้าใส่ ถึงจะมั่นพระทัยว่ามันไม่มีทางเร็วไปกว่าลูกธนูของพระองค์ แต่ในขณะเดียวกันก็ทรงรู้ว่าลูกธนูดอกเดียวไม่อาจหยุดยั้งมันไว้ได้ เวลามีไม่พอที่จะให้พระองค์ทรงหยิบลูกธนูดอกที่สอง นางเริ่มส่งเสียงจริงๆ ทว่าเจ้าแสนผาทรงคาดผิดถนัด นางมิได้ตกใจที่เห็นพยัคฆ์ แต่นางตกใจที่เห็นพระองค์ นางไม่ได้ส่งเสียงร้องด้วยความตระหนก หากนางส่งเสียงบอกเป้าหมายของพระองค์ นางกำลังร้องเตือนพยัคฆ์ ! ธนูไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว เมื่อพยัคฆ์ร้ายในดงไม้เผ่นแผล็วรอดตัวไปอีกครา เจ้าแสนผาแทบไม่อยากจะเชื่อสายพระเนตรของตนเอง พระองค์ทรงคิดว่าพยัคฆ์กำลังซุ่มลอบทำร้ายแม่หญิงซึ่งก้มหน้าก้มตาไม่รู้ตัว โดยพระองค์กำลังจะยื่นพระหัตถ์เข้าไปช่วย เหตุการณ์กลับกลายเป็น นางช่วยเหลือพยัคฆ์ให้รอดพ้นจากเงื้อมพระหัตถ์ของพระองค์ น่างุนงงสิ้นดี “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้ใด ก็ไม่อาจมาล่าสัตว์ในป่าแห่งนี้” แม่หญิงกล่าวเสียงเรียบ คลับคล้ายไม่เจาะจงผู้ใด ก่อนก้มหน้าลงไปทำงานต่อ เจ้าแสนผาทรงสงสัยยิ่งนัก จึงก้าวพระบาทยาวๆ เข้าไปหาพร้อมกับรับสั่งถาม “เจ้าเป็นผู้ใดกัน มาทำอะไรมืดๆ ค่ำๆ เช่นนี้” ไม่มีคำตอบใดๆ ดั่งคนถามไร้ตัวตน เจ้าแสนผาเข้าไปใกล้ จึงทรงเห็นว่านางกำลังคัดเลือกต้นไม้ชนิดหนึ่งสูงแค่คืบ โดยคืบที่ว่านี้เป็นใบมากกว่าครึ่ง “เจ้าเป็นหมอรึ” เจ้าแสนผาทรงถามอีก นางยังคงคัดเลือกต่อไปไม่หันหน้ามา ทว่าคราวนี้กลับย้อนถาม “เจ้ามองไม่ออกหรือว่า ข้าอายุเท่าใด” เจ้าแสนผาทรงแย้มพระโอษฐ์ เจ้าตัวเล็กพูดน้อยคำหากยอกย้อนสำคัญนัก พระองค์ทรงพลาดเองที่เผลอไปถามเช่นนั้น อายุอานามขนาดนางถ้าเป็นหมอก็คงไม่น่าเชื่อถือนัก “แต่เจ้ากำลังหาสมุนไพรอยู่มิใช่หรือ” “มิผิด ข้ากำลังหาสมุนไพร” “ถ้าอย่างนั้น เจ้าคงเป็นคนรับจ้างแน่แล้ว นายจ้างเจ้าช่างร้ายนัก บังอาจใช้ให้มาหาสมุนไพรยามมืดค่ำเช่นนี้” สีหน้าที่เรียบเฉยมาตลอดพลันโกรธขึ้งขึ้นมาทันที “อย่ามากล่าวหาบิดาข้า” “อ้อ... บิดาเจ้าเป็นหมอนั่นเอง” เจ้าแสนผาแย้มพระโอษฐ์อีกครา “แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมไม่หาสมุนไพรในตอนกลางวัน” นางไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปตามเดิม เจ้าแสนผาเพิ่งสังเกตเห็น นางมีตะกร้าอยู่สองใบ ใส่ใบไม้ชนิดเดียวกันอยู่ในตะกร้าทั้งสองยังไม่เกินครึ่ง แต่เจ้าตัวกลับพลิกต้นไม้ที่อยู่กับพื้นดินดูแล้วดูอีก กว่าจะเด็ดใบมาใส่ตะกร้าใบโน้นทีใบนี้ที เหมือนกับใบไม้ที่เด็ดมานั้นต่างชนิดกัน พระองค์ถือวิสาสะหยิบใบไม้จากตะกร้าใบหนึ่งขึ้นมา แล้วทำท่าจะยกขึ้นสูดดม แม่หญิงลูกสาวหมอสมุนไพรหันมาเห็นเข้าก็รีบขัดพระหัตถ์ทันที “เจ้าอยากตายรึ จึงกระทำเยี่ยงนั้น” “ทำไม... เหตุใดจึงทำไม่ได้” “มันมีพิษ” คำตอบสั้นๆ ของนางไม่ทำให้คนฟังตกใจ มิหนำซ้ำยังยกขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ “บิดาเจ้าเป็นหมอเยี่ยงใดกัน จึงได้ใช้ให้เจ้ามาเก็บใบไม้พิษ” “พิษย่อมมีประโยชน์ หากรู้จักใช้” เจ้าแสนผาไม่วางพระทัย ทรงจ้องหน้านางเขม็ง “หรือว่าเจ้าจะเป็นคนร้าย จึงต้องแอบมาเก็บใบไม้พิษยามค่ำคืน” รับสั่งจบก็คว้าข้อมือนาง หากถูกสะบัดอย่างแรง “เจ้าสิเป็นคนร้าย” คนถูกกล่าวหาคว้าตะกร้าใบหนึ่งขึ้นมาถือ พลางหยิบใบไม้มากำไว้เพื่อใช้ต่างอาวุธ “ที่ข้าต้องมายามค่ำคืน เพราะมีแต่เวลานี้เท่านั้นจึงจะแยกความแตกต่างระหว่างต้นไม้ทั้งสองได้” เจ้าแสนผาซึ่งทรงคว้าตะกร้าอีกใบหนึ่งขึ้นมาถือบ้าง มีสีพระพักตร์งงงัน “แตกต่างกันหรือ...” “ที่เจ้าถืออยู่น่ะ คือว่านเจ้าพี่ ใช้สำหรับถอนพิษ สมานแผลได้ชะงัดนัก” นางอธิบาย แล้วชูตะกร้าใส่ใบไม้ในมือ “ส่วนนี่ คือว่านเจ้าน้อง มีพิษร้ายกาจ ไม่อาจแม้แต่สูดดม” ------------ จบบทที่ 15 ------------ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:12:50

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทที่ 1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/03/W11898816/W11898816.html บทที่ 1-3 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/10/W12773597/W12773597.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12796982/W12796982.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12867434/W12867434.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13033000/W13033000.html ------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:18:17

ความคิดเห็นที่ 8 ช่ือว่านน่ารักจัง พระเอกฮามากค่ะ ไม่มีฟอร์มเหลือเลย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 18:07:05

ความคิดเห็นที่ 9 พระเอกนี่อคติกับนางเอกจริงๆ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 23:34:14

ความคิดเห็นที่ 10 กรรมตามสนองของจริง ว่าแต่ทำไมอยู่ๆ หลังเดี้ยงได้ล่ะคะ หรือเพราะไม่เคยนอนพื่้น คุณปลิว เลยโดนดัดหลังแก้ปวดหลังซะเลย ยังมองไม่ออกว่า หนูพุดเป็นใครในอดีต หรือจะลูกสาวหมอยา จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 21:53:20

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบมากค่ะ แต่ทำไมบทที่4-6เข้าไม่ได้ค่ะ จากคุณ : Mindnat เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 18:49:49

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ชอบขี้หน้ามากแบบนี้ ถึงเวลาหลงจะหัวปักหัวปำเลย ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 12:57:55