ความคิดเห็นที่ 1 และแล้วรถก็พาผมมาส่งที่โรงแรม ชื่อเอลโดราโดโคสท์ ธันย์บอกให้ผมพักที่นี่ก่อนหนึ่งคืน                   “และพรุ่งนี้เราจะเดินทางไปสถานที่ที่เป็นจุดมุ่งหมายของเรากัน ..ลาสเวกัส” ธันย์บอก ก่อนที่จะช่วยผมขนกระเป๋าหลายใบของผมลงจากรถพร้อมๆกับการ์ด                   “แกก็กะจะย้ายบ้านเลยสินะ”ธันย์ขนกระเป๋าลงมาวางที่พื้น                   ผมหัวเราะแฮะๆ ก็ของมันเยอะเลยเอามาหลายใบไปหน่อยเท่านั้น                   “พรุ่งนี้เราจะบินจากแอลเอไปลาสเวกัสกัน.. เครื่องจะออกตอนค่ำๆ ระหว่างนี้นายมีเวลาเที่ยวในแอลเออยู่บ้างนะ”                   ผมพยักหน้ารับทราบ                       “เที่ยวตามสบายนะพวก แล้วเจอกันพรุ่งนี้เย็น ชั้นจะมารับ.. พอดีมีธุระต้องทำหน่อยน่ะไปก่อนนะ”                     แล้วไอ้ธันย์เพื่อนสุดเลิฟของผมมันก็ขึ้นรถหายไปเลย                   ปล่อยผมยืนงงอยู่หน้าโรงแรม ไหนตอนแรกบอกว่าจะคุยเกี่ยวกับการแข่งขันให้ฟังไงฟ่ะ อะไรของมัน                   เอ่อ.. ช่างเถอะ อย่างน้อยก็แลกเงินดอลล่าห์ติดตัวมาพอสมควร ผมคิด..                   ผมเดินมาที่ล๊อบบี้ของโรงแรม เห็นชายฝรั่งคนหนึ่งรูปร่างสูงผอม มีเงินอยู่แค่ 40 ดอลล่าห์ยืนอยู่ใกล้ๆเคาเตอร์ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร                   ผมเช็คอินแล้วให้บริกรมาขนของเรียบร้อยก็ขยับตัวลงนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงในห้องพักของผม                   อาการเจ็ตแล๊กเริ่มกลับมาอีกครั้ง ผมผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน                   ...ที่นี่มันที่ไหนกันนะ บรรยากาศดูหม่นหมอง อ๋อ ก็โรงแรมที่เราพักนี่หว่า ตอนกลางคืนแล้วเหรอเนี่ย บรรยากาศมืดสลัว เอ๊ะ มีเด็กฝรั่งผมทองยืนอยู่ที่ปลายเตียง มายังไงว้า “เฮ้ บอย” ผมเรียก แต่เจ้าหนูนั่นก็ไม่ได้สนใจอะไร วิ่งเล่นไปเรื่อยเปื่อย สักพัก มันก็หันหน้ามามองผม ดวงตาแดงกล่ำ “ My Brother is coming ( อีกเดี๋ยว พี่ชายผมกำลังจะมา )”   เจ้าหนูผมทองพูด สักพักไม่นาน เด็กฝรั่งที่ตัวใหญ่กว่าก็เปิดประตูห้องเข้ามาเล่นกับมัน ผมรู้สึกพิกลๆยังไงแล้วล่ะ มองๆไป เอ๊ะ..ทำไมเด็กพวกนี้มันไม่มีตัวเลขลอยอยู่บนหัวนะ พอมาคิดอีกที                   ชิปหอย ไม่ใช่คนนี่หว่า...                   ขนเริ่มลุกแล้วเบสท์เอ๊ย.. อยู่เมืองไทยไม่เคยเจอ มาเจอดีเอาที่แอลเอนี่แหละวะ                   แต่ก็ยังง่วงๆอยู่ หรือจะปล่อยเลยตามเลยดีล่ะ อาจจะไม่ได้มากวนอะไรมากก็ได้                   ผมนอนต่อไปสักพัก.. เด็กฝรั่งที่ตัวโต เดินมามองที่หน้าผมใกล้ๆ แทบจะเอาชิดจนผมรู้สึกถึงความเย็นที่สัมผัสมาถึง มรึงผีชัดๆ.. ผมคิดในใจ                  “ My Mother is coming( อีกเดี๋ยว แม่ผมกำลังจะมา ) ”  เด็กผีฝรั่งกระซิบผมเบาๆ                    เท่านั้นล่ะคุณเอ๊ย.. กระโดดออกจากเตียง เก็บของแทบไม่ทัน มานอนกองที่ล๊อบบี้ข้างล่างโรงแรมในเวลาไม่นาน                    มองดูเวลา ประมาณตีสองกว่าๆ ขอพนักงานหลับตรงนี้แหละ                    ไอ้ธันย์ทำไมแกไม่ดูประวัติโรงแรมให้มันดีๆหน่อยว้า ผมคิดด่ามันในใจ...                                       หลังจากที่ผมผล็อยหลับตรงล๊อบบี้ไปอีกรอบนั้น ก็ต้องตกใจตื่นเพราะเสียงโวยวายของป้าแม่บ้านคนหนึ่ง ก็โวยวายว่าเงินของโรงแรมหายไป 2000 ดอลล่าห์ ผมตื่นมามองพวกแม่บ้านคุยกัน ฉับพลันผมก็เห็นฝรั่งสูงผอมที่ผมเห็นเมื่อตอนมาโรงแรมเดินผ่านไป จำได้ว่าตอนนั้นมีเงินอยู่ 40 ดอลล่าห์นี่นา ไหงตอนนี้ผมเห็นบนหัวเขามีตัวเลข 2040 ดอลล่าห์ลอยอยู่ ผมว่าไอ้หมอนี่แน่ที่ขโมยเงินไป                      ผมบอกแม่บ้าน สุดท้ายก็มีการจับตัวค้น หมอนั่นก็สารภาพ ดูเหมือนจะเป็นช่างซ่อมแอร์ที่ทางโรงแรมจ้างมา                      ดูเหมือนทั้งขโมยและแม่บ้านจะงงๆ ว่าผมรู้ได้ยังไง แต่ก็ไม่มีใครถามอะไร                      แต่ผมก็เลยถูกพวกแม่บ้านถามว่าทำไมมานอนตรงนี้ ไม่เข้าห้อง                      “I want to sleep here ( ผมอยากนอนตรงนี้แหละ )” ผมบอกพวกเขา “ I don’t like my room ( ผมไม่ชอบห้องผมเลย )”                      แม่บ้านบอกว่ากว่าผมจะเช็คเอ้าท์ก็เย็นพรุ่งนี้ก่อนเครื่องบินออก ถ้าไม่มีห้องลำบากแย่ แกก็เลยจัดแจงห้องใหม่ให้ผม                         ผมได้นอนบนเตียงอันหนานุ่มอีกครั้ง (เย้) และก็ได้หลับสนิทโดยไม่มีอะไรมารบกวนจนถึงเช้าเลย แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 11:43:03 จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 11:40:48

ความคิดเห็นที่ 2 โปรดติดตามตอนต่อไปครับ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 10:26:10

ความคิดเห็นที่ 3 ค่ะ  จะติดตามตอนต่อไป   เดาว่าเกี่ยวกับลาสเวกัส ต้องทายตัวเลขจากในนี้แน่ๆเลย ..หุหุ จากคุณ : ลิตเติ้ลกรีน เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 13:56:31