ความคิดเห็นที่ 1 ช่อดอกไม้น่ารักนอนสงบนิ่งอยู่ที่พื้นคล้ายนอนรอชะตากรรมตัวเองว่าจะถูกทิ้งร้างเอาไว้ หรือจะมีใครสักคนมาเก็บมันไป และนั่นก็ยิ่งทำให้คนที่กำลังมองดูอยู่สนใจมากขึ้น ทุกคนมองดอกไม้ แล้วเลื่อนสายตามามองคนสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ดอกไม้มากที่สุด หากในกีฬาฟุตบอล คนที่แตะต้องบอลเป็นคนสุดท้ายก่อนที่ลูกบอลจะเข้าประตูถือว่าเป็นผู้ทำประตู ในกรณีนี้ คนที่แตะต้องช่อดอกไม้คนสุดท้าย สมควรเป็นเจ้าของมัน และพัฒน์ก็คือคนคนนั้น เขาเห็นสายตาหลายคู่ที่มองมาแล้วยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงหยิบช่อดอกไม้นั้นมาถือไว้ เสียงพิธีกรดังขึ้นทันที “และแล้วเราก็ได้แล้วนะครับ ว่าที่เจ้า เอ่อ เจ้าบ่าวผู้โชคดีคนต่อไป ยินดีด้วยนะครับ” ตามมาด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราวจากบรรดาแขกเหรื่อ  จากนั้นพิธีกรก็เริ่มพิธีการบนเวทีต่อไป แขกเหรื่อทั้งหลายจึงเบนสายตาไปที่เวทีอีกครั้ง ไม่ได้สนใจผู้โชคดีที่ได้รับช่อดอกไม้อีก ราวกับว่า พัฒน์ได้ทำหน้าที่นั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว ชายหนุ่มมองดอกไม้ในมือแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก หันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นกำลังมองมาพอดี เขาก็ยื่นช่อดอกไม้ให้ง่ายๆ “อ่ะ เอาไป” “หือ เรื่องอะไร” คนตรงหน้าไม่ยอมรับ แต่พัฒน์ส่ายหน้า “เรายังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่อง” พูดออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะว่า “เราหยิบมาแล้ว พิมก็ต้องรับไป เราต้องรับผิดชอบร่วมกัน” “ทำไมเราต้องรับ” พิมนวลเฉไฉ  พัฒน์รีบตอบ “ก็เพราะเราอยากจะให้” ดวงตาและคำพูดนั้นทำให้พิมนวลนิ่งไป ก่อนจะเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้นั้นจนได้ เห็นเขายิ้มนิดๆ ก็ว่า “ขอบใจนะ” พัฒน์ยิ้มจนเห็นลักยิ้มข้างแก้ม ขยับจะพูดอะไรก็พอดีพิมนวลรีบพูดขึ้นมาซะก่อน “ก็ไม่อยากให้เก้อ แค่นั้น” พัฒน์ฟังแล้วยิ้มมากขึ้น “อยากได้อ่ะดิ๊” และนั่นทำให้คนตรงหน้าตาเขียวขึ้นมาทันที “เธอนี่มันน่า..” “น่าอะไร น่ารักหรอ” พัฒน์พูดยิ้มๆ เห็นคนตรงหน้าทำท่าจะคืนดอกไม้ เขาก็เลยรีบพูด “ล้อเล่นน่า” พิมนวลร้อง ฮึ เมินหน้าหนีแล้วเดินออกไป พัฒน์มองตาม อดคิดถึงเรื่องเก่าๆ ไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 21:36:23 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 21:28:16

ความคิดเห็นที่ 2 เขาจะคิดอยู่นานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ เพราะอยู่ดีๆ เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีใครคนหนึ่งมาตบบ่าดัง บึ้กกก ทำเอาพัฒน์บ่าแทบทรุด พอหันไปดูก็เห็นเมธัส พี่ชายของเขากำลังส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ “เฮ้ย ไอ้พัฒน์ ทำอะไรอยู่วะ รอตั้งนาน” หมูว่าแล้วมองไปรอบๆ “แล้วเมื่อกี้มีอะไรฮือฮากันหรอ พอดีฉันมัวดวลกะเพื่อนเลยไม่ได้ฟัง” “ผมมาหาน้ำกิน” พัฒน์เลือกตอบคำถามแรก ก่อนจะว่า “พี่หมูอย่าดื่มมากสิ เราต้องกลับสุพรรณฯ นะครับ” “จะยากอะไร แกก็ขับซะก็สิ้นเรื่อง ขามา ฉันขับ ขากลับแกขับ มันก็ยุติธรรมดี” เมธัสว่าแล้วหัวเราะเอิ้กอ้าก ทั้งที่เรื่องไม่มีอะไรน่าขำขนาดนั้น -*- พัฒน์เห็นว่าพี่ชายเริ่มจะเมาได้ที่แล้ว สังเกตจากการพูดจาและสีหน้าที่แดงระเรื่อ “เรากลับกันเลยดีไหมพี่ เดี๋ยวจะถึงบ้านดึก” “เอางั้นหรอ  เอ้า กลับก็กลับ” เมธัสเห็นด้วย ทั้งสองก็เลยเดินไปหาคู่บ่าวสาว กล่าวร่ำลาแล้วพากันเดินออกจากงานไป พัฒน์แอบมองหาเพื่อนเก่า แต่ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนเก่าคนนั้นหายไปแล้ว นั่งมาในรถที่พัฒน์ทำหน้าที่ขับ ส่วนเมธัสก็กำลังอัพเดตชีวิตลงบน facebook อย่างเพลิดเพลิน พลางว่า “อัพรูปลงเฟซเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพวกไอ้เอสนะ มันไม่ได้มา เห็นรูปมันต้องอิจฉาแน่นอน” “ถึงพี่ไม่ลงรูป เจ้าบ่าวเจ้าสาวเขาก็คงจะลง” พัฒน์ขัด “เอ้า ไอ้นี่ ฉันก็ต้องลงรูปที่มีฉันด้วยดิวะ คนจะได้รู้ว่าไปมา แกนี่ไม่รู้อะไร เพื่อนฉันนะ ไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่ต้องโทรมา มันก็รู้ว่าฉันอยู่ไหน ทำอะไรอยู่” พัฒน์หันมามองหน้าพี่ชาย “แล้วพี่แมวล่ะพี่  เขาจะรู้ไหม ว่าพี่อยู่ไหน ทำอะไรอยู่” พอฟังคำพูดน้องชายเท่านั้นแหละ  เมธัสสะดุ้งเล็กๆ ขึ้นมาทันที “เออ ลืมโทรบอกเลยว่ะ เขายิ่งสั่งอยู่ว่าให้โทรมาบอกด้วยว่ากลับหรือยัง” พัฒน์ฟังแล้วส่ายหน้า “นี่ละน้า อัพเดตชีวิตให้เพื่อนรู้ แต่คนใกล้ตัวกลับไม่รู้” “โห ไอ้พัฒน์ หยุดพูดเลย เดี๋ยวจะโดน เดี๋ยวๆ ให้ฉันโทรหาเมียก่อน” เมธัสเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนจะรีบกดเบอร์หาภรรยาโดยเร็ว “ฮัลโหล แมวอ้วนหรอ นี่หมูอ้วนเองนะ” เมธัสเปลี่ยนเสียงทันที พัฒน์เหลือบมามองแล้วยิ้มขำ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 21:38:11 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 21:30:40

ความคิดเห็นที่ 3 “จ้า หมูอ้วนกำลังกลับ  ไม่ได้เมาเลย หมูอ้วนกินแค่แก้วเดียวเอง ไม่เชื่อหรอ เดี๋ยวไปถึงแมวอ้วนลองดมดูก็ได้ จ้า ไอ้พัฒน์ขับ ไม่ต้องห่วงน้า จ้า บายจ้า จุ๊บๆ” ว่าแล้วเขาก็ทำเสียงจุ๊บๆ กับโทรศัพท์มือถือ ถึงตอนนี้พัฒน์อดรนทนไม่ไหว อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ พี่ชายหันมามอง “ขำอะไรวะ” “เปล่าพี่” พัฒน์ยิ้มมากขึ้น “พี่อ้อนเก่งเนอะ” “ลองแกมีแฟนดิ๊ แล้วจะรู้” เมธัสว่ายิ้มๆ ทำเอาพัฒน์เหลือบมามอง “รู้อะไรอ่ะพี่” “ไม่บอกเว้ย อยากรู้หาแฟนให้ได้ละกัน ฮ่าๆ” ท้ายประโยคเมธัสหัวเราะร่วน ก่อนจะหยุดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “เออ ลืมถาม ตกลงใครได้ดอกไม้วะ” พัฒน์นิ่งไปเมื่อเจอพี่ชายเปลี่ยนเรื่อง แถมเป็นเรื่องที่เข้าตัวเขาอีกด้วย เลยแกล้งเฉไฉ “ดอกไม้อะไรหรอพี่” “เอ้า ก็ดอกไม้ที่เจ้าสาวโยนไง เห็นคนรอรับกันหลายคน ไม่ทันได้ดูว่ะ พอดีกำลังดวลกะเพื่อนอยู่” พี่ชายว่าแล้วมองหน้าน้อง “แกดูอยู่ป่ะ ตกลงใครได้” “ก็...เอ่อ...ผู้หญิงน่ะครับ” พัฒน์ตอบอ้อมแอ้ม เมธัสก็ถามต่อ “สวยไหมวะ” พัฒน์นิ่งไปอีก ก่อนจะตอบ “สวยครับ” พูดแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 21:32:38

ความคิดเห็นที่ 4 สายลมยามดึกพาความหนาวเย็นของฤดูหนาวในเดือนสุดท้ายของปี ความหนาวที่เปรียบดังของล้ำค่า ขณะนี้มันกำลังพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้อย่างกว้างขวาง ชนิดที่ไม่กลัวยุงจะมาแผ้วพาน คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือชะงักนิดหนึ่งเมื่อลมหนาวพัดวูบเข้ามา เขารู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แทรกซึมเข้ามาในกาย แม้จะหนาวสะท้านแต่เขาก็ไม่คิดจะไปหยิบผ้ามาห่ม หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว...เพลงเขาว่าไว้อย่างนั้น วันนี้เป็นอะไร เขางงกับตัวเอง อาจเป็นเพราะไปงานแต่งงานมากระมัง บรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก กลิ่นไอของความรักลอยอบอวล มันก็คงจะอดทำให้คนที่อยู่ในงานเคลิบเคลิ้มไม่ได้ พัฒน์ส่ายหน้าแล้วทำงานต่อไป แต่พอทำไปได้สักพักเขาก็จ้องมองหน้าจอนิ่ง ก่อนจะทำสิ่งที่เขาเองไม่ได้ทำมานาน นั่นก็คือการเปิด facebook มีข่าวแจ้งเตือนมากมาย ข้อความก็มี คนแอดเป็นเพื่อนก็มาก ชายหนุ่มดูแล้วรู้สึกแปลกๆ เขาหายไปนาน มีคนคิดถึงเขาขนาดนี้เลยหรอ ลองเปิดดูไปเรื่อยๆ อ่านเรื่องราวต่างๆ ด้วยความสนใจ  เห็นรูปที่เมธัสถ่ายในงานแต่งงานแล้วก็ยิ้ม มีเขาด้วย พัฒน์ยิ้ม ก่อนจะคิดอะไรบางอย่าง นิ้วเรียวยาวนั่นขยับไปมาบนแป้นพิมพ์ตามแต่ใจสั่ง เขาค้นหาอะไรบางอย่าง แล้วกด enter ก็มีรายชื่อเรียงรายให้เขาค้นหา เห็นชื่อที่ต้องการแล้วก็ยิ้ม กดเข้าไปดูทันที หน้า facebook ของ  Pimnuan Pitthayathas ปรากฏขึ้นในสายตาเขา ชายหนุ่มเห็นรูปล่าสุดเป็นภาพเจ้าของเฟซอยู่ในรถแล้วโพสว่า ...กลับจากงานแต่งงานแล้วจ้า วันนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวน่ารักมากกกกก... พัฒน์พิจารณาดูรูป เหลือบเห็นช่อดอกไม้วางอยู่ข้างตัวเขาก็ยิ้ม มือขยับจะโพสแซว แต่แล้วก็ชะงัก ก่อนจะส่ายหน้า เลื่อนดูเรื่องราวต่างๆ ต่อไปอย่างเพลิดเพลิน ยิ่งดึก ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลอยลงต่ำ ชายหนุ่มก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม บางครั้งก็ฟังเพลงที่ใครบางคนแนะนำ บางครั้งก็เปิดรีวิวหนังที่น่าสนใจ เขาเพลิดเพลินจนลืมเวลา แม้ลมหนาวจะเข้ามาทักทายเขาเรื่อยๆ ทางหน้าต่าง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ต้องการผ้าห่ม จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 22:14:00

ความคิดเห็นที่ 5 ฝูงนกปากห่างบินเต็มท้องฟ้า เหนือท้องทุ่งข้าวเขียวที่กำลังต้นระบำพลิ้วไหวในสายลม ที่คันนากลางทุ่งมีต้นสะเดาต้นใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขา บ่งบอกถึงอายุที่ยาวนาน ชายหนุ่มเหม่อมองก่อนจะส่ายหน้า ลงจากรถที่จอดอยู่เยื้องๆ ร้าน “หนึ่งในพันร้าน” ของเขา “หนึ่งในพันร้าน” ที่โดดเด่นเป็นสง่าอยู่ริมทางหลวงแผ่นดินสายนี้ ชายหนุ่มก้าวไปยืนหน้าร้าน พลิกป้ายไม้แผ่นเล็กๆ ว่า open ขึ้น แล้วหยิบกุญแจมาไขประตู วันนี้เขาตื่นสายไปหน่อย ไม่ได้แวะไปที่โรงงาน เพราะต้องรีบมาเปิดร้านแต่เช้าก่อน ชีวิตช่างวุ่นวายยุ่งเหยิงดีแท้ เขาคิดอย่างขำๆ แล้วหยุดพิจารณา จริงๆ ชีวิตเรา งานของเราก็ยุ่งมานานแล้ว แต่ก็จัดการได้มาโดยตลอด ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงรู้สึกว่าชักจะจัดการไม่ไหว ทำไม่ทันกันนะ คิดแล้วก็นึกรู้ อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ทำให้เขาเพลิดเพลินยามว่างนี่กระมัง จึงทำให้เดี๋ยวนี้วุ่นวายมากขึ้น แต่ก็เป็นความวุ่นวายที่เขายิ้มๆ ว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองกับหนึ่งในพันร้าน ร้านแสนรักของเขา รักมากจนพ่อแม่ค่อนขอดว่า รักมากกว่าโรงงานของเขาอีกกระมัง ชายหนุ่มยิ้มเมื่อนึกถึงตรงนี้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขารักที่แห่งนี้มากเพราะอะไร ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในร้าน สิ่งแรกที่ทำคือ ตรงเข้าไปเปิดวิทยุก่อน เสียงเพลงดังขึ้น ทำเอาเขายิ้ม พลางนึกว่า วันนี้ยิ้มให้ตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ว่าแล้วก็ฮัมเพลงโปรดที่กำลังบรรเลงอยู่พอดี “ขอ...ในพันล้านคนบนโลกแห่งนี้ ให้มีสักคนที่ฉันเฝ้ารอคอยมานาน ในจินตนาการ..ให้ใครคนที่รักฉันยังมี...โปรดเถิดฟ้า ช่วยทำเรื่องจริงให้เป็นดังฝัน ส่งใครคนนั้นลงมาให้ ก่อนที่จะตายไปพร้อมความเดียวดาย ขอให้ใครคนนั้นมีจริง สักที...” ฮัมเพลงไปด้วยทำงานไปด้วย  เดินไปหยิบหนังสือมาวางเรียงให้เรียบร้อย จัดการทุกอย่างให้เป็นระเบียบ  สายลมหนาวพัดโมบายดังกรุ๋งกริ๋ง ประตูที่เปิดอ้าไว้ส่ายไหวน้อยๆ อากาศดีจนไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ ชายหนุ่มคิดก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์  แล้วเริ่มหยิบจัดของอย่างชำนาญ สำรวจเมล็ดกาแฟในโหลก่อนเป็นอย่างแรก ก่อนจะดูเครื่องปรุง ส่วนผสมอื่นๆ ต่อไป หยิบกระดาษเช็ดมือออกมาพับแล้วจัดใส่ที่วางอย่างเรียบร้อย ขณะที่ทำงานอย่างเพลิดเพลินพร้อมเสียงเพลงเพราะๆ อยู่นั่นเอง ก็มีเสียงเคลื่อนไหวที่ประตู มันดังเกินกว่าจะเป็นเสียงลม ชายหนุ่มชะงัก หันไปมอง ใครกันนะจะมาดื่มกาแฟเป็นคนแรกในเช้านี้ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 22:47:13

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ มีใครอยู่ไหม เกรงใจจัง ส่งเสียงให้รู้หน่อยไหมจ้ะ นะๆ ^^ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 22:49:07

ความคิดเห็นที่ 7 เค้าอยู่วววววว กำลังแอบดูพัฒน์เพลินเลย อิอิ จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 22:54:06

ความคิดเห็นที่ 8 เค้าก็อยู่ตามอ่านอยู่จ้า จากคุณ : พี่นีน่า&น้องเอมี่ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 22:56:17

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีจ้าคุณชมเช้า  ทักอย่างเป็นทางการ555 ไม่ต้องกลัวเพื่อนเยอะคนแยะแต่ไม่ส่งเสียงดัง เพราะว่า ห้องสมุด ห้ามส่งเสียงจ้า555 จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 23:02:44

ความคิดเห็นที่ 10 มารายงานตัว ... แต่เอ๊ะ คนแต่งหลับไปแล้วมั้งเนี่ย กร๊ากกกกก จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 23:26:34

ความคิดเห็นที่ 11 “สวัสดีค่า” เสียงมาก่อนตัว ทำเอาชายหนุ่มชะงักนิดหนึ่ง เห็นผู้มาเยือนส่งยิ้มมาให้ เขาก็ยิ้มตอบ พลางว่า “สวัสดีครับคุณโบว์” โบว์ได้ฟังก็ทำตาโต ก่อนจะยิ้มไม่หุบ “จำชื่อโบว์ได้ด้วย สวัสดีค่ะคุณพัฒน์” ว่าแล้วก็ก้าวเข้ามาในร้านเต็มตัว พัฒน์มองตาม เผลอเหลือบมองด้านหลังว่าจะมีใครตามมาหรือไม่ แต่ก็ปรากฏว่าไม่มี เขาก็เลยรู้สึกแปลกๆ หันมามองโบว์ก่อนจะถาม “เอ่อ คุณโบว์จะดื่มอะไรครับ” “ที่นี่มีอะไรอร่อยคะ” โบว์ถามพลางมองไปที่เมนูอาหารที่เขียนไว้ข้างฝา ชายหนุ่มก็เลยตอบว่า “ตอนนี้มีแต่เครื่องดื่มครับ ขนมยังไม่มาส่ง คุณโบว์ดื่มกาแฟก่อนไหมครับ ชอบดื่มเข้มๆ หรือเปล่า” “โบว์แล้วแต่คุณพัฒน์เลยค่ะ เอาอะไรก็ได้ที่อร่อยๆ” โบว์ว่าแล้วยิ้ม “แต่เห็นร้านก็รู้แล้วนะคะ ว่าอร่อย” “ขอบคุณครับ มันก็ไม่แน่เสมอไปนะครับ กาแฟผมอาจจะไม่อร่อยก็ได้” พัฒน์ว่าทีเล่นทีจริง แต่โบว์กลับยิ้ม “อร่อยหรือไม่อร่อยก็ต้องลองค่ะ...คือ โบว์หมายถึงกาแฟ” พูดออกไปแล้วก็หัวเราะ  ก่อนจะนึกขึ้นได้ “เออ ลืมไปเลย คุณพัฒน์ช่วยทำชาเย็นให้แก้วนึงนะคะ” “ชาเย็น แบบโบราณหรอครับ” “ใช่ค่ะ คุณพัฒน์ทำได้ไหม” โบว์ถามพลางมองดูเมนูที่ข้างฝา “ทำไม่ได้ไม่เป็นไรนะคะ” “ทำได้ครับ” ชายหนุ่มตอบทำที “ผมชอบกินชากับกาแฟโบราณ มีคนมาสั่งบ่อยๆ” “งั้นก็ดีเลยค่ะ ทำให้คุณพิมหน่อย” พอโบว์พูดจบ เขาก็ชะงัก หันมามองหน้าก่อนจะมองไปที่ประตูก็ไม่เห็นวี่แววของคนที่พูดถึง หันกลับมามองอีกครั้ง แล้วส่ายหน้า “กว่าจะถึงกรุงเทพฯ น้ำแข็งไม่ละลายหรอครับ หรือว่าจะให้ผมแยกถุงไปไม่ต้องเอาน้ำแข็ง” “ไม่ละลายหรอกค่ะ ไม่ถึงกรุงเทพฯ” โบว์พูดแล้วหัวเราะ “แค่ต้นสะเดาเอง” ชายหนุ่มชะงักอีกรอบ ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นต้นสะเดาอยู่ไกลออกไปจนกลายเป็นต้นเล็ก และเห็นคนตัวเล็กที่ตอนนี้ตัวเล็กกว่าเดิมมากอยู่โคนต้นสะเดา เสียงโบว์พูดต่อ “ไม่รู้คุณพิมไปดูอะไรที่ต้นสะเดา ไกลเหมือนกันนะคะนั่น ต้องเดินไปตามคันนา คุณพิมบอกว่าจะไปคนเดียว ให้โบว์รอในรถ โบว์เลยมารอที่ร้านคุณพัฒน์ดีกว่า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คุณพิมจะกลับ” “แล้วชาเย็นละครับ” พัฒน์หันมาถาม ไม่นานนักเขาก็ถือแก้วชาเย็นออกมาเดินที่คันนาจนได้ เดินไปพลางคิดไปพลาง คนคนนั้นจะมาทำอะไรที่ต้นสะเดา เดินไปพลางมองทุ่งข้าวเขียวท่ามกลางสายลมโชยไปพลาง แม้แสงแดดยามเช้าจะเริ่มส่องแสงร้อนแรงขึ้น แต่สายลมพัดพลิ้วก็ช่วยให้กระไอความร้อนนั้นเบาบางลงไปได้มาก แต่ถึงกระนั้น แผ่นหลังของเขาก็เริ่มมีเหงื่อซึมผ่านเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตตัวโปรดของเขาบ้างแล้ว ชายหนุ่มเร่งฝีเท้ามากขึ้นจนใกล้จะถึงต้นสะเดา แต่ใครคนนั้นยังไม่รู้สึกตัว เขาเองก็ไม่ได้เรียก แค่ยืนมองการกระทำของคนที่อยู่ใต้ต้นเงียบๆ พิมนวลแตะมือลงไปสัมผัสกับต้นสะเดา ก่อนจะค่อยๆ ลงมือถูเบาๆ ขณะกำลังใจจดจ่อก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงคนอยู่ด้านหลัง “ทำอะไรอ่ะ” พิมนวลหันไปมองทันที ก็เห็นพัฒน์ยืนมองอยู่ ยังไม่ทันจะตอบอะไรเขาก็ว่า “จะขูดขอหวยหรอ” ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นแก้วชาเย็นให้ “อ่ะ คนเย็นชา กินชาเย็น” แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 55 23:52:14 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 23:29:10

ความคิดเห็นที่ 12 เลขา ชั้นยังอยู่ แต่ใกล้ละ ขอบคุณทุกคนที่ออกมาทักทายกันจ้ะ จริงด้วยสิแม่นิ ห้องสมุดงดใช้เสียงจริงด้วย แต่ว่าบางครั้งส่งเสียงทักทายเล็กน้อย จุ๊กกรู้ โห่ฮิ้ว อะไรก็ได้ ก็จะมีกำลังใจและมีความสุขขึ้นมากเลยจ้ะ ขอบคุณทุกคนมาก ^^ วันนี้คงต้องไปนอนก่อนเน้อ ^^ ฝันดีจ้า จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 23:36:47

ความคิดเห็นที่ 13 Thanks for your touchable dream. Good night lovely writer. จากคุณ : First Bavaria เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 00:37:56

ความคิดเห็นที่ 14 อ๊ายยยยย มีความสุข ขอบคุณแม่ชมที่ทำให้ได้ยิ้มยามเหงาๆ อิอิ จากคุณ : พิมนวม (Spy999) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 08:52:04

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกสนาน รออ่านตอนต่อไป  ^ ^ จากคุณ : Depasquale148 เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 19:05:50

ความคิดเห็นที่ 16 โห่ ฮี้ โห่ ฮี้ โห่ ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว แม่ชม ชั้นส่งเสียงมาก่อนตัวแล้วนะ ฮิ้วววววววววววว จากคุณ : narjeet เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 19:29:17

ความคิดเห็นที่ 17 ฮัลโหลววว มีใครอยู่บ้าง เห็นเจ้าของเรือนกันรึเปล่าจ้ะ :D จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 20:03:17

ความคิดเห็นที่ 18 จ๊ากกกกกกกกกกกกก ชั้นมาแล้วจ้า ๕๕๕๕ ขอบคุณสำหรับเสียงเรียกและคำทักทาย หายไปหนึ่งสองสามวัน ไม่ค่อยมีอะไรคืบหน้า แหะๆ ๕๕๕ (จะพูดทำไม) เดี๋ยวจะลงครึ่งหนึ่งก่อน แล้วจะแต่งต่อ ^^ รอสักครูจ้า จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 21:47:50

ความคิดเห็นที่ 19 แม่ข่าสวัสดีจ้า สบายดีบ่ แม่ชมชั้นส่งเสียงรอนะจ๊ะ ให้ไวอย่าให้เสียเวลาจ้า จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 22:13:50

ความคิดเห็นที่ 20 หวัดดีจ้าแม่นิ แรกๆก็สบายดีอยู่ เพราะคิดได้ว่าพรุ่งนี้ต้องทำงานหนักแล้วปวดหัวขึ้นมาทันทีจ้า 555 จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 22:59:49

ความคิดเห็นที่ 21 มาแตกตัว แตกตอนกันจ้า หัวใจที่ระลึก ตอนที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13074971/W13074971.html จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 23:00:41