.
.
16.
ดินแดนลับแลกลางท้องมหาสมุทรในส่วนที่ลึกและเยือกเย็นสุดกู่ ยังคงสับสนอลหม่านกับการสาบสูญของพรายบุรุษร่างกายกำยำ เวลาพ้นผ่านนานพอควรกับพิธีมงคลสมรสหลังจากนั้นเป็นต้นมาไฮโรเทนกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีผู้ใดได้พบปะเจอะเจอเขาอีกเลย ทำเอาครอบครัวญาติสนิทต่างร้อนใจ ระดมทุกฝ่ายในแดนบาดาลออกติดตามค้นหากันจ้าละหวั่น ทั้งบริวารข้ารับใช้ หรือเหล่ามิตรสหายเพื่อนเกลอต่างไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าไฮโรเทนนั้นระหกระเหินยังที่แห่งใด อียาน่าผู้ซึ่งเป็นภรรยาถูกต้องตามกฏประเพณีบ้านเมืองยังคงไร้ซึ่งรอยยิ้ม ขาดเสียงหัวเราะตั้งแต่วันที่พรายบุรุษจากนางไปอย่างไร้ความใยดี
หากทว่านางพรายอย่างอียาน่าคงไม่ปล่อยใครที่หมายจับตาหลุดรอดจากความสนใจไปได้ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ไฮโรเทนตีจาก อียาน่าก็ออกติดตามสะกดรอยพรายบุรุษกับข้ารับใช้คนสนิทในระยะห่าง จนนางรู้ทิศทางของสามีว่าเขาผ่านเข้ายังถ้ำอาถรรพ์ของภูตทำนาย จากคำบอกเล่ากล่าวไว้ว่าหากผู้ใดหลงผ่านเข้าในหลุมดำมรณะแห่งนี้คงต้องมีสิ่งใดแลกเปลี่ยนเพื่อให้ได้กลับออกมายังด้านนอกอีกครั้ง และนี่คือสิ่งที่อียาน่าเองไม่อาจรับรู้ได้ว่าไฮโรเทนยอมทำสิ่งใดเพื่อแลกกับการตามหานีลาน่าพรายผู้น้องของนาง
อียาน่า..
พรายสาวสะบัดร่างกายหันกลับยังน้ำเสียงทรงอำนาจที่ส่งเรียกนางตื่นจากภวังค์ความคิด พรายเฒ่าร่างกายสูงใหญ่เคลื่อนไหวเชื่องช้าตรงหาบุตรสาวที่หลงเหลือเพียงหนึ่งเดียว ด้วยสายตาเศร้าสร้อยเวทนานางพรายเบื้องหน้ายิ่งนัก
ท่านพ่อมีเหตุอันใดพบปะข้าอย่างนั้นหรือ
เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าสามีเจ้ากำลังติดตามนีลาน่าน้องสาวเจ้า
ข้ารู้ดีท่านพ่อ..
แล้วเจ้ารู้สึกอย่างไร โกรธเคืองหรือไม่ ที่พรายบุรุษผู้นั้นไม่ใส่ใจใยดีเจ้าอย่างที่ควรปฏิบัติต่อภรรยาที่เพิ่งผ่านพิธีสมรสมาได้เพียงไม่นาน หากนั้นเพราะไฮโรเทนออกติดตามนีลาน่า
ข้าไม่คิดสิ่งใดท่านพ่อ ขอให้น้องกลับมาปลอดภัย ข้าก็หมดห่วง ส่วนไฮโรเทน..
อียาน่าอึกอัก หยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น สายตาสลดวูบส่งบอกขอความเห็นใจยังไตรตรอนผู้เป็นบิดา แม้มีสามีแต่เวลานี้กลับโดดเดี่ยวเดียวดาย ไม่ต่างจากการเป็นหม้ายหย่าร้างหรือห่างหายราวตายจากกัน ไตรตรอนรู้สึกรวดร้าวโศกเศร้าแทนบุตรสาว หากเวลานี้ทำได้เพียงดึงร่างบางโอบกอดปลอบประโลม ถึงอย่างไรคงต้องอดทนรอฝืนใจต่ออีกไม่นาน เรื่องราวทุกอย่างต้องจบลงด้วยดี พรายเฒ่าหวังให้เป็นเช่นนั้น
++++
กลางตลาดสดของสังคมเมืองเกาะเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาเดินจับจ่ายใช้สอยข้าวของเครื่องใช้ตามต้องการ เมนูอาหารสำหรับวันนี้กันยวัฒน์สรรหาพร้อมเลือกซื้อจนได้ทุกสิ่งเต็มไม้เต็มมือ สองเท้าก้าวเดินยังลานจอดรถเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ระหว่างทางสายตาเหลือบเห็นแผงหนังสือที่ตั้งวางบนฟุตบาทติดริมถนนใหญ่ หนังสือตัวขื่อพาดเป็นหัวข่าวเรียกจุดสนใจ พบปลาประหลาดคล้ายเงือกกลางทะเลเกาะดัง ข้อความที่ได้อ่านดึงดูดความรู้สึกเป็นอย่างมาก ทำให้กันยวัฒน์เร่งยื่นมือหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นดูรายละเอียดอย่างรวดเร็ว หากหัวข้อที่ว่าเป็นเพียงตัวหนังสือสื่อข่าวคงไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่ทว่าภาพถ่ายที่ปรากฏแก่สายตาทำให้เขาถึงกับตะลึงงัน ดึงมือกลับเพื่อล้วงหยิบเงินจากกระเป๋าจ่ายแลกกับหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น แล้วตรงดิ่งยังรถยนต์คันหรูทันที เมื่อขึ้นรถได้จุดหมายปลายทางเท่านั้นคือสิ่งที่เขาควรสนใจที่สุดในเวลานี้
ยวดยานพาหนะขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงจนหยุดลงตรงหน้าเขตอาศัยบ้านพักตากอากาศ กันยวัฒน์รีบรุดเดินเข้ายังด้านในไม่รอช้า
นีลา!
เสียงเรียกหาร้อนรนดังลั่น พาเจ้าของชื่อตื่นตระหนกเดินรวดเร็วเพื่อเปิดประตูห้องส่วนตัวออกดูสถานการณ์ทันควัน พร้อมสัตว์โลกตัวจ้อยที่เดินตามคลอเคลียพันแข้งพันขามาติดๆ
เจ้ามีเหตุอันใดถึงเรียกเราเสียงดังเอ็ดตะโรเพียงนี้
คุณช่วยผมดูนี่ที ว่าสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่คุณ
หนังสือพิมพ์ถูกวางลงบนโต๊ะอาหารพร้อมกับสัมภาระที่กันยวัฒน์ถือติดไม้ติดมือเข้ามา นีลาน่าก้มมองยังจุดสนใจเพ่งพินิจอย่างถี่ถ้วน
นั่นไม่ใช่เรา
คุณแน่ใจงั้นเหรอ ว่าไม่ใช่ หรือคุณจะให้ผมคิดว่าที่นี่มันมีเงือกพรายแบบคุณอยู่อีกว่างั้น
เจ้าก็เห็นว่าเราไม่เคยได้ลงเล่นท้องน้ำในเวลากลางวันเช่นนี้
เสียงใสตัดบทสร้างเหตุผลกลบล้างทุกความคิดที่กำลังปั่นป่วนในสมองของบุรุษหนุ่ม มันก็จริงอย่างนางว่าไว้ เพราะเขาเองเป็นผู้ตั้งกฏไม่ให้นางลงเล่นน้ำในเวลาพระอาทิตย์ยังตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า แล้วเหตุใดจึงมีเงือกพรายออกมาเวียนว่ายอวดร่างกายจนถูกถ่ายภาพติดกล้องให้เป็นข่าวพาดหัวเช่นนี้
แล้วคุณพอจะรู้ไหมว่าในรูปนี้คืออะไร ใช่พวกเผ่าพันธุ์เงือกพรายแบบคุณหรือเปล่า
... นีลาน่าส่ายหน้าแทนคำตอบแต่ในใจกลับครุ่นคิดอย่างหนัก ความเคลือบแคลงสงสัยก่อร่างในใจ เงือกพรายตนใดที่มาปรากฏให้เห็นเช่นนี้ นางพยายามเพ่งมองยังรูปภาพอย่างละเอียดอีกครั้ง
ผมว่า เราคงต้องรีบกลับกรุงเทพแล้วล่ะ กันไว้ก่อนดีกว่าเพราะยังไงภาพข่าวที่ออกมาแบบนี้มันคงอยู่ไม่ห่างไกลจากพวกเราเท่าไหร่ คุณรีบไปเก็บข้าวของ เดี๋ยวอีกซักพักเราคงต้องออกเดินทาง
กันยวัฒน์ออกคำสั่ง ทำเอาพรายสาวถึงกับตั้งตัวไม่ทัน เดินกลับเข้าห้องแบบงุนงงเล็กน้อย แต่นางก็ยอมทำตามแต่โดยดีเพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย
++++
เห้ย.. ไอ้เกล้า ไอ้แฟรงค์ดูข่าวนี่ดิ ตลกสุดยอด ปลาประหลาด ประเทศเรามีนางเงือกด้วยเหรอวะ เขียนข่าวออกมาได้ นักข่าวสมัยนี้หาข่าวที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ไม่ได้แล้วหรือไง นี่ถ้าไปเอาข่าวมนุษย์ต่างดาวบุกโลกมาลงยังน่าเชื่อซะกว่า
ประโยคขำขันสร้างความสนใจไม่น้อยทำเอาเพื่อนทั้งสองหันตาม สายตากรอกมองยังหนังสือพิมพ์ที่ถูกวางลงบนโต๊ะ แต่มันกลับทำให้บุรุษหนุ่มบางคนถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นภาพที่ตกเป็นข่าววางอยู่เบื้องหน้า
เอ็งเชื่อจริงๆ เหรอไอ้วิณ ว่าเป็นนางเงือก
ไร้สาระสิ้นดี หรือเอ็งเชื่อวะไอ้เกล้า
ข้าไม่เชื่อ ข่าวบ้าบอมีแต่แหกตาทั้งนั้น ว่าแต่เอ็งเป็นอะไรไอ้แฟรงค์ทำไมต้องทำหน้าซีด
ปละ เปล่า ไม่มีอะไร
อย่าบอกนะว่าเอ็งเชื่อเรื่องนางเงือก
เฮ้! บ้า.. ไม่เชื่อ.. มีที่ไหน.. นางเงือกอะไร ไม่มี้ เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็น ให้ตายเถอะ
น้ำเสียงตะกุกตะกักอ่อนระทวยลง นี่เขาต้องทนโกหกเพื่อนเกลอผิดศีลข้อมุสาวาทาไปอีกนานแค่ไหน ทั้งที่เงือกพรายเดินเข้ามาอยู่ข้างกายแท้ๆ กลับต้องปล่อยความเท็จบอกไม่เคยเจอะเจอ ความอึดอัดกังวลเกิดจนปั่นป่วนในใจ แฟรงค์เกนสไตล์ไม่รอช้ามือเอื้อมคว้าเครื่องมือสื่อสารกดต่อสายยังเพื่อนสนิทอีกคนทันที เหตุใดช่วงนี้ไอ้กันย์มักทำตัวมีปัญหาพาอกสั่นขวัญแขวนได้ตลอดเวลา สองเท้าพาร่างกายก้าวเดินยังที่ลับตาผู้คนเพื่อเจรจาหาความ
ไอ้กันย์.. เอ็งอยู่ไหน
เสียงกระซิบกระซาบกรอกลงโทรศัพท์พกพา ตั้งคำถามเมื่อปลายทางมีผู้รับสายตอบกลับมา
เอ็งรู้ด้วยหรือไงว่าข้าโทรมาเพราะเรื่องข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์.. แล้วสรุปภาพนั้นใช่นีลาน่าหรือเปล่า
บทสนทนายังมีต่อเนื่องเรื่อยๆ เกี่ยวกับข่าวปลาประหลาดที่ดูอย่างไรก็คล้ายเผ่าพันธุ์เงือกพรายอย่างนีลาน่าไม่ผิดเพี้ยน
ว่าแต่เอ็งเป็นอะไร ทำไมต้องจามเยอะแยะมากมาย.. เฮ้ย! แล้วแมวมาได้ไง ไหนเอ็งเกลียดกลัวมันนักหนาไม่ใช่หรือไง..
แฟรงเกนสไตล์ส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยใส่โทรศัพท์เมื่อรู้ว่าเพื่อนเกลอถูกหญิงสาวต่างเผ่าพันธุ์ดัดหลัง สิ่งที่เขาเคยสงสัยคงไม่ไกลเกินคาดเดา เนื่องจากกันยวัฒน์ไม่เคยยอมอะไร หรืออ่อนข้อให้ใครหน้าไหนง่ายๆ แต่นี่อะไร กลับยอมให้นีลาน่านำแมวน้อยเข้าใกล้จนตนเองทนเก็บอาการ ทั้งแพ้ ทั้งจาม อุตลุด
สรุปเอ็งใกล้ถึงกรุงเทพแล้วใช่ไหม เดี๋ยวข้าไปหา พอดีมีเรื่องจะคุยด้วย เดี๋ยวเจอกัน..
เรื่องราวทั้งหลายที่เป็นปัญหาคาใจคงไม่เก็บกักไว้ให้นานกว่านี้ มีหวังเขาคงอกแตกตายกันพอดี หากไม่หาทางระบายเค้นเอาความจริง
++++
เจ้าชอบที่นี่หรือไม่ เจ้าขนปุย
การเดินทางข้ามจังหวัดสิ้นสุดลง เมื่อกันยวัฒน์ขับรถยนต์คันหรูจอดสนิทยังหน้าที่พักอาศัย เจ้าของบ้านได้แต่มองดูพรายสาวเอ่ยคำเจรจาพูดคุยกับสัตว์โลกตัวน้อยโดยไม่ใส่ใจบุรุษร่างสูงที่ทิ้งระยะห่างเดินตามหลัง
นีลา.. ดูคุณจะมีความสุขเวลาได้คุยกับเจ้านั่นมากนะ
กันยวัฒน์สะบัดเสียงออกอาการคุกรุ่นเล็กๆ จริงๆ แล้วเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจเลยด้วยซ้ำว่าพรายสาวจะทำอย่างไรกับเจ้าสัตว์หน้าขนในเมื่อเขาเองไม่เคยคิดจะดูดำดูดีอยู่แล้ว แต่ไม่มีเหตุผลว่าเพราะเหตุใดในเมื่อทุกการกระทำปรากฏอยู่ในสายตามันจึงกลับกลายเป็นความหงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉยๆ จากที่เคยนิ่งเงียบกลับมีปากมีเสียงขึ้นมา
มันบอกเราว่า มันคิดถึงบ้าน ซึ่งเราก็คิดเช่นเดียวกับมัน
เอาอีกแล้วกับประโยคสะเทือนใจ เหตุใดจึงพาใจอ่อนไหวง่ายดายเพียงนี้กับคำว่าบ้านคำเดียว พาสติเตลิดเป็นบ้าเป็นบอจนได้สิน่า
คุณอยากกลับบ้านกลับเมืองคุณมากเลยว่างั้น
ใช่.. เรารอคอยวันนั้น
คำพูดมั่นอกมั่นใจ พาความรู้สึกสลดวูบ กันยวัฒน์หลบสายตาลงต่ำ เม้มปากแน่นเก็บกดอารมณ์หวิวไหว น้อยใจ หดหู่ สารพัด
ไว้ผมจะคิดอีกทีแล้วกัน.. กับการพาคุณนั่งเครื่องบินกลับไปส่งยังขั้วโลกที่ๆ คุณจากมา
จริงงั้นหรือ เจ้าจะพาเรากลับเมืองบาดาล
อืม..
ได้ยินไหมเจ้าขนปุย เราจะได้กลับบ้านกลับเมืองเราแล้ว.. เจ้าก็อยากกลับอย่างนั้นหรือ
รอยยิ้มแสนหวานส่งให้เจ้าแมวน้อย พากันยวัฒน์รวดร้าวในอก ใยจึงเจ็บปวดเพียงนี้ ร่างสูงย่างก้าวเตรียมเดินหนีให้พ้นพรายสาวที่เวลานี้ทอดมองความงดงามเมื่อใดกลับทรมานจิตใจปางตาย
ไอ้กันย์.. นีลาน่า..
ผู้มาเยือนเอ่ยทักทายพลางเดินหยุดยืนเบื้องหน้าทำเอาผู้ถูกเรียกชื่อทั้งสองหันมองตามกัน แฟรงค์เกนสไตล์ยกมือโบกส่ายพร้อมส่งยิ้มกว้าง
เออ.. ว่าไง เอ็งมีไรกับข้า
โห! มาถึงก็ทำเป็นเสียงเข้มเสียงแข็งใส่ข้า ใครไปทำอะไรให้เอ็งโมโหหรือไง
แฟรงค์เกนสไตล์ส่งสายตาทะเล้นกวาดมองทางพรายสาวจึงทำให้เขาพอเดาคำตอบได้ว่าเพื่อนสนิทคงมีเรื่องเคืองใจกับศัตรูคู่อริตัวน้อยกระจ้อยร่อยที่นีลาน่าจับอุ้มอย่างเอ็นดู
...
ข้ารู้แล้วไอ้กันย์.. เอ็งไม่พอใจเจ้านั่นใช่ไหม
กันยวัฒน์ส่งสายตามองตามยังจุดสนใจของเพื่อนเกลอ รู้สึกหมั่นไส้สัตว์โลกตัวเล็กขนปุยที่ออเซาะคลอเคลียไม่คิดจะเคลื่อนย้ายไปไหน อ้อมอกเงือกพรายคงจะอบอุ่นมากเสียจนไม่อยากจะออกห่างแม้สักนาที
พูดมากน่า! ตกลงเอ็งมีอะไรไอ้แฟรงค์
ก็เรื่องภาพในข่าว ถ้าเอ็งว่าไม่ใช่นีลาน่า แล้วที่โดนแอบถ่ายนั้นเงือกที่ไหนวะ
เอ็งถามข้า แล้วข้าต้องไปถามใครล่ะไอ้แฟรงค์
แฟรงค์เกนสไตล์ทอดสายตายังนีลาน่าเพื่อต้องการให้นางตอบคำถามหากรู้คำตอบ
คุณพอจะรู้หรือเปล่านีลาน่าว่าในภาพใช่เงือกแบบคุณหรือเปล่า
นีลาไม่รู้หรอก เราคุยกันแล้ว เอ็งจะเลิกสนใจได้หรือยังก็แค่ภาพปลาที่พิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นเงือกพรายหรือเปล่า ข้าว่าหยุดซะทีดีกว่าไหม
เออ.. เรื่องนี้หยุดก็ได้ แต่ข้ามีเรื่องอื่นอีกที่สำคัญมากด้วย
เรื่องอะไรที่ว่าสำคัญ
... แฟรงค์เกนสไตล์เบี่ยงสายตามองทางพรายสาวที่ส่งดวงตากลมกลิ้งมองยังสองบุรุษด้วยอาการงุนงง พากันยวัฒน์พอเข้าใจความหมายของเพื่อนสนิท
นีลาคุณพาเจ้านั้นขึ้นไปบนห้องก่อนไหม ผมเริ่มหายใจไม่ออกเพราะขนมันอีกแล้ว
นีลาน่าพยักหน้ารับพร้อมก้าวเดินขึ้นด้านบนรวดเร็ว อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่
นี่ทำไมเอ็งยอมให้นีลาน่าเลี้ยงแมว ทั้งๆ ที่..
เรื่องนี้งั้นเหรอที่ว่าสำคัญ
เปล่า.. ข้าอยากถามให้หายข้องใจ ถามจริงเหอะไอ้กันย์เอ็งชอบนีลาน่าหรือเปล่า บอกข้ามาตรงๆ
คำถามพุ่งตรงประเด็นพากันยวัฒน์นิ่งอึ้งทวนคำถามซ้ำๆ ในใจ หรือทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับนางพรายซึ่งมีผลกระทบต่อจิตใจของเขาเป็นเพราะเหตุผลนี้
...
ทำไมต้องเงียบ เอ็งแค่ตอบมาว่าใช่หรือไม่แค่นั้นเองไอ้กันย์
อืม..
อืมอะไร ชอบหรือไม่ชอบ
ข้าไม่รู้.. ความรู้สึกที่เกิดตอนนี้มันคืออะไร ข้ารู้แค่ว่าอยากเจอเธอ อยากอยู่ใกล้
...
เป็นห่วง.. คิดถึง.. ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าชอบ.. หรือ.. รัก..
...
มันเกิดขึ้นมาตอนไหนข้าเองก็ไม่รู้ แต่ ณ ตอนนี้ในสมองมีเธอคนนั้นมายืนอยู่ตลอดเวลา
นั่นไง! ข้าคิดไม่ผิด เอ็งชอบเธอ ไม่สิ เอ็งคงรักนีลาน่าเข้าให้แล้ว
อย่างตอนที่คบกับพรีม ความรู้สึกมันแตกต่าง ระหว่างที่คบกับเขา ข้ารู้สึกแค่อยากตามใจ พรีมอยากได้อะไรก็ต้องหามาให้เท่านั้น ข้ามีความรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าทำกับเขาเอาไว้ มันถึงเสียความรู้สึกมากไงที่เขาเลือกทิ้งข้าไปหาคนอื่นง่ายดาย ไม่คิดถึงความสัมพันธ์หรือความผูกพันที่มีต่อกันมาหลายปี
เออ! พูดถึงพรีม เอ็งรู้ไหมว่าตอนนี้เธอกำลังจะถูกถอนหมั้น
กันยวัฒน์วาดสายตาคมกริบมองเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าประหลาดใจ เหตุใดจึงมีข่าวคราวเช่นนั้นออกมา
เพราะอะไร..
ข้าถึงมาถามเอ็งนี่ไง ว่าเมื่อวันก่อนมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเอ็งไม่ได้ไปหาพรีม กลับกลายเป็นคู่หมั้นของเธอไปแทน
ก็ตามที่ข้าบอกไงไอ้แฟรงค์ ตั้งแต่พรีมเลือกที่จะเลิกกันไป มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของข้าอีกแล้ว หน้าที่ทุกอย่างมันสมควรเป็นของคู่หมั้นเขา เอ็งว่าไม่ถูกเหรอ
มันก็ถูก.. แต่ทำไมคู่หมั้นเธอถึงอยากถอนหมั้นกับพรีมล่ะ
เรื่องนั้นมันคงเป็นเหตุผลของเขาสองคน คงไม่น่าเกี่ยวกับพวกเรา ข้าว่าเอ็งเลิกสนใจดีกว่านะ
อ๊ายยยยย!! กันย์ที่รักของสมชายกลับมาแล้ว
เสียงระริกขัดจังหวะการสนทนาของสองบุรุษคู่ซี้ สมชายวิ่งถลากอดแขนกันยวัฒน์ด้วยแรงคิดถึงพามนุษย์ผู้ถูกโอบกอดถึงกับเอี่ยวกายหนี แต่ไม่อาจหลุดรอดมือปลาหมึกอย่างบุรุษใจหญิงไปได้
ไอ้สมชาย! เอ็งอยากโดนไอ้กันย์เตะโดดออกนอกบ้านหรือไง กอดซะแนบแน่นเชียวนะเอ็ง
ก็ชายคิดถึงกันย์นิไม่เจอตั้งหลายวัน ว่าแต่.. ยัยขี้เหร่อยู่ไหน นี่กันย์ถอยโทรศัพท์ให้ยัยขี้เหร่ได้แล้วนะ ชายจะได้ติดต่อกับยัยขี้เหร่ได้สะดวกไม่ต้องโทรศัพท์เข้าเครื่องกันย์ไงล่ะ ดีไหม
ข้อเสนอแนะของสมชายวิ่งผ่านความคิดของกันย์วัฒน์ คงจะดีไม่ใช่น้อยหากเขาเองจะสามารถติดต่อนางได้สะดวกมากขึ้นเช่นกัน ไม่ต้องทนรอจนกว่าจะได้กลับมาเจอกันเฉพาะเวลาถึงบ้าน คราวนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดยังโทรหาถามไถ่ความเป็นอยู่หรือได้ยินเสียงนางได้ทันที คงไม่ต้องคอยเป็นห่วงอย่างเช่นที่ผ่านมา
อืม เดี๋ยวจัดการให้
++++
บรรยากาศช่วงเช้าของวันใหม่ ความอบอุ่นของแสงแดดอ่อนยังไม่ช่วยกลบความเย็นเยือกของกลุ่มหมอกจางๆ ที่ยังลอยคว้างอยู่ในอากาศ แม้รอบกายจะรู้สึกเย็นฉ่ำสักเพียงใดหากทว่าในใจมนุษย์บางคนกลับร้อนรุ่มดังไฟสุ่มทรวง มือบีบกำหนังสือแวดวงบันเทิงแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นด้านหลังมือเป็นแนวเส้นราวโกรธจัดกับสิ่งที่ได้อ่านผ่านสายตา
คุณแม่.. วันนี้ตื่นเช้าจังนะคะ พรีมว่าพรีมตื่นเช้าแล้วนะ คุณแม่ตื่นลงมานั่งข้างล่างก่อนพรีมอีก
ยัยพรีม.. นี่มันหมายความว่ายังไง!
หนังสือในมือถูกโยนลงโต๊ะกระจกรับแขกอย่างแรง โชว์หน้ากระดาษที่ตกเป็นหัวข้อข่าวซุบซิบยังวงสังคมไฮโซ
อะไรคะคุณแม่.. มีอะไรทำให้คุณแม่ต้องโมโหขนาดนั้นด้วย
แกดูเอาเอง! ว่าทำไมฉันถึงต้องโมโหขนาดนี้!
... พรีมาดายื่นมือจับหนังสือขึ้นอ่านตามผู้เป็นมารดาบอกกล่าวทำเอาใจหายวาบ เหตุใดข่าววงในถึงรั่วไหลรวดเร็วเพียงนี้ ทั้งที่เรื่องถูกถอนหมั้นเป็นเพียงการกล่าวลอยขึ้นมา ยังไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการแม้แต่น้อย หรือเธอเองจะถูกเพื่อนสนิทที่เคยปรึกษาพูดคุยหักหลัง นำข่าวไปลงหนังสือแวดวงคนดังสร้างความอับอายให้แก่เธอและวงศ์ตระกูลเช่นนี้
นี่แกกำลังทำอะไร! ทำไมคุณรุธเขาถึงต้องการถอนหมั้นกับแก แกรู้หรือเปล่าถ้าแกทำให้เขาหลุดมือไป ครอบครัวเราจะเป็นยังไงบ้าง จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วไหนจะธุรกิจพ่อแกอีกล่ะ ใกล้จะล้มละลายเต็มที ถ้าแกไม่จับเขาไว้ให้อยู่ ครอบครัวเราจะอยู่กันยังไง แกคิดบ้างหรือเปล่ายัยพรีม!
คุณแม่.. อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลยค่ะ พี่รุธยังไม่ได้บอกซักหน่อยค่ะว่าเขาจะถอนหมั้นพรีม แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง
ไม่มีอะไรแล้วมีข่าวแบบนี้ออกมาได้ยังไง แกอธิบายฉันมาสิ!
ต้องมีใครแกล้งพรีม สร้างกระแสปล่อยข่าวลือมากกว่า คุณแม่ไม่ต้องกลัวค่ะ พรีมจะจัดการเรื่องนี้เอง
ถ้าแกทำให้ฉันผิดหวัง ฉันจะตัดแม่ตัดลูกกับแก จำไว้!
ผู้เป็นมารดากระแทกร่างกายยืนพร้อมสะบัดใบหน้าเชิด เดินหนีบุตรสาวด้วยอารมณ์โกรธเคืองถึงที่สุด เรื่องเลวร้ายสำหรับเธอเมื่อไหร่จะหมดสิ้นเสียที ความเคียดแค้นทวีคูณหนักหนา พรีมาดาคาดโทษหญิงสาวที่ทำให้เธอมีชีวิตตกต่ำถึงเพียงนี้ คงปล่อยไว้ไม่ได้อีกแล้ว
++++
อ้าวเห้ย! ไอ้กันย์ไหนโทรมาบอกว่า วันนี้ไม่มาเล่นดนตรีไง แวะมาทำไมวะ
ช่วงพลบค่ำพระอาทิตย์เพิ่งลาลับขอบฟ้าได้ไม่นาน กันย์วัฒน์เดินเข้าห้องพักนักดนตรีแวะพบปะเพื่อนสนิทร่วมวงที่นั่งรวมกลุ่มคุยกันสนุกสนานตามภาษาบุรุษเพศ
พอดีเป็นทางผ่าน เลยแวะเข้ามาเฉยๆ ไปซื้อไอ้นี่มา
ถุงกระดาษในมือบ่งบอกโลโก้ของยี่ห้อเครื่องมือสื่อสารถูกยื่นส่งให้เพื่อนดูก่อนวางลงบนโต๊ะ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะร่วนเกรียวกราวตามวงสนทนา
เห้!! ซื้อโทรศัพท์ ให้ใครวะ แหม๋ๆ ลงทุนนะเว้ย จะจีบสาวทั้งที ว่าแต่เด็กเอ็งเป็นใบ้ไม่ใช่หรือไงวะ เอาโทรศัพท์ไปจะทำอะไรได้ หรือใช้กดส่งข้อความเอาเหรอ
เสียงแซวพร้อมกลั้วหัวเราะ ยังคงดังต่อเนื่อง พาเอากันยวัฒน์อยากมุดดินหนีไปเสียให้พ้น
ไอ้วิณ ไปแซวมันทำไม ดูมันเขินหน้าแดงแล้วโว้ย
ไร้สาระน่า
บุรุษผู้ถูกแซวพยายามหาข้อแก้ต่างให้ตนเอง ความอุ่นร้อนวูบขึ้นบนใบหน้าคมคาย กันยวัฒน์คว้าถุงกระดาษลุกหนีเสียงแซวที่เป่าปากหยอกล้อสนุกสนาน
เห้ย! หนีไปไหนวะ กลับไปหาเด็กแล้วเหรอ กลับไปบอกรักได้แล้ว เดี๋ยวโดนไอ้แฟรงค์ตัดหน้านะโว้ย
เสียงโหวกเหวกตะโกนไล่หลัง พากันยวัฒน์ระบายยิ้มจางๆ บนใบหน้า ระหว่างเดินกลับไปขึ้นรถยนต์คันหรูเพื่อเดินทางกลับไปหาหัวใจที่เขารอคอยพบเจอใจจดจ่อ
++++
กลางดึกของค่ำคืนที่ยาวนาน นีลาน่าจัดเก็บทำความสะอาดบ้านตามปกติของผู้อาศัย อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายแต่ให้นางพรายปั้นวัวปั้นควายคงทำไม่ไหว เพราะสิ่งที่นางทำได้คงมีแค่การทำความสะอาดง่ายๆ ที่ทำไปอย่างทุลักทุเล อาศัยความเคยชินที่เจ้าของบ้านเคยลงมือสอนสั่งเอาไว้ วันนี้ความรู้สึกลึกๆ ข้างในดูพิลึก ภายในร่างกายเกิดอาการแปลกๆ ร้อนรุ่ม กระวนกระวาย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เสียงไขลูกบิดพร้อมประตูถูกเปิดกระชากออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง เจ้าโลกันต์กลับถึงบ้านแล้วอย่างนั้นหรือ ทำไมวันนี้ถึงผิดเวลาเล่า นีลาน่าได้แต่สุ่มเดาอยู่ในใจ สองเท้าค่อยๆ เคลื่อนที่พาร่างกายอ้อนแอ้นเดินยังประตูหน้าห้องนอนที่นางกำลังจัดทำภารกิจจนใกล้เรียบร้อยเต็มที
อ่อ.. อยู่นี่เองเหรอแม่ตัวดี
กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง พาอารมณ์ปั่นป่วน งุนงง น้ำเสียงจัดจ้านจนปวดแก้วหู พาความรู้สึกจี๊ดแล่นขึ้นสมอง กลับยิ่งเพิ่มทวีคูณความร้อนในกายรุนแรงดังไฟรนจนใกล้สุกเต็มที จิตใจดวงน้อยของนีลาน่าสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ เหงื่อผุดบนใบหน้าซีดขาวไร้เลือดฝาด นางพรายไม่เข้าใจตนเองทำไมถึงมีอาการผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายเช่นนี้
อย่า.. เข้า.. ใกล้ข้า..
เสียงพูดขาดห้วง ติดขัด จนฟังไม่ค่อยเป็นภาษาเท่าใดนัก มารยาเสแสร้งคือสิ่งที่พรีมาดายัดเยียดให้นีลาน่าอย่างจงใจหาเรื่องกระทบกระเทียบเต็มที่ สายตาจิกกัด ตวัดค้อน จ้องมองราวแค้นเคืองสาหัส
หน็อย!! นี่แกไม่ได้เป็นใบ้หรอกเหรอ เรียกร้องความสงสารเห็นใจ คงจะยั่วกันย์อย่างนี้สินะ เขาถึงไม่ยอมกลับมาคืนดีกับฉัน นังแพศยา! เพราะแกอิเด็กบ้าทำให้ชีวิตฉันพังพินาศหมดแล้ว!! กันย์ไม่สนใจฉัน ส่วนพี่รุธก็จะถอนหมั้นฉันอีก แกรู้ไหมเพราะแกคนเดียว!!
พรีมาดาตวาดเสียงใส่นีลาน่าที่พยายามควบคุมตนเองอย่างหนัก เนื่องจากเวลานี้ร่างกายเกิดความผิดปกติอย่างแรงโดยไม่ทราบสาเหตุ เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว ความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองคล้ายมึนเบลอ ขาดสติบางช่วง
ออก.. ไป..
อย่ามาทำสำออยเหมือนคนใกล้จะตายหน่อยเลยแม่ตัวดี ขอตบสั่งสอนสักทีสองทีให้หายแค้นหน่อยแล้วกัน!!
แรงกระชากทำให้นีลาน่าปลิวตาม ฝ่ามือเคียดแค้นยกฟาดลงบนใบหน้านวลเนียนจนรอยฝ่ามือขึ้นแดงเต็มทั้งห้านิ้ว ความเจ็บปวดไม่ได้ครึ่งของความรู้สึกโทสะ มีสิทธิ์อะไรถึงกล้าตบตีบุตรสุดท้องของจ้าวสมุทรยังโลกบาดาล เวลานี้คล้ายในร่างกายนางพรายมีสิ่งขัดแย้งระหว่างความชั่วร้ายและความดีต่อต้านกันเอง
อย่า.. ยุ่งกับข้า!
ไม่กล้าสู้ฉันงั้นเหรอ เก่งจริงก็สู้สิ!
อีกครั้งที่ฝ่ามือวาดง้างเต็มแรง ทว่ากลับหยุดกึกเมื่อนีลาน่าไม่ยอมปล่อยให้ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำอีกต่อไป ความชั่วร้ายครอบงำจิตใจ นัยน์ตาสีฟ้ามรกตแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงลุกโชนแผดเผาจนคนมองถึงกับตกตะลึงสุดขีด นีลาน่าพยายามฝืนบังคับจิตใจให้สงบแต่สิ่งเลวร้ายกลับมีอำนาจมากกว่าจนไม่สามารถควบคุมไหว นางฝืนต้านทานอย่างถึงที่สุดกับเวลานี้ ความอดทนใกล้ขาดผึ่ง
ออกไป!!
นี่แก.. เป็นตัวบ้าอะไร กรี๊ดดดดดดด
สติสุดท้ายเลือนหาย ความดีหลุดลอย สิ่งชั่วร้ายควบคุมความรู้สึกเต็มเปี่ยม จากเรี่ยวแรงเมื่อครู่ที่คล้ายไร้ทางสู้ เวลานี้กลับมีเพิ่มเติมมากมายมหาศาล กำบีบข้อแขนพรีมาดาที่คว้าไว้จนเธอส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความทุรนทุราย เขี้ยวยาวค่อยๆ งอกออกมา เส้นเลือดสีเขียวเข้มวิ่งขึ้นเป็นสายบนใบหน้านวลเนียนจนน่าตกใจยิ่ง
ปล่อยฉันสิ อีบ้า แกมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉัน!!
แรงบีบรุนแรงขึ้น กรงเล็บค่อยๆ โผล่ยาวขึ้น กดจิกลงบนผิวหนังขาวๆ ของพรีมาดาจนเริ่มแดงก่ำ
นีลา!!
กันยวัฒน์วิ่งปรี่ถึงสองสาวอย่างรวดเร็ว ข้าวของในมือเวลานี้ถูกเหวี่ยงกระจัดกระจาย เขามาได้ทันเวลา หรือไม่สมควรกลับมาเวลานี่กันแน่ มือแข็งแรงกระชากร่างบางทั้งสองออกจากกัน พรีมาดาสะบัดแขนทิ้งวิ่งหลบแผ่นหลังกว้างเพื่อหาเกาะกำบัง ใจหายใจคว่ำ นีลาน่าตวัดสายตาเหี้ยมเกรียมมองยังบุรุษร่างสูงที่เข้าขวางทาง ทว่าเวลานี้นางพรายกลับจำใครหน้าไหนไม่ได้ทั้งนั้น เหมือนมีปีศาจร้ายแฝงกาย
อีนังนี่มันบ้าไปแล้ว กันย์อย่าไปยุ่งกับมันนะ!!
กันยวัฒน์พยายามจ้องยังนัยน์ตาสีไฟเพลิงเพื่อให้นีลาน่าสงบจิตสงบใจ ภาพฝันเมื่อครั้งที่เคยเจอระหว่างอยู่อาศัยที่เกาะผุดขึ้นในใจหรือคืนนั้นทุกสิ่งเป็นลางบอกเหตุเตือนให้ล่วงรู้ถึงสิ่งเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น มือไม้ทั้งสองพยายามดึงรั้งกันสุดแรงต้านทาน
นีลามองผม! คุณต้องตั้งสติ เข้าใจไหม!!
กันย์! พรีมบอกอย่าไปยุ่งกับมัน อีนังนี่มันบ้าไปแล้ว!!
ออกไป..
ว่าอะไรนะกันย์.. พรีมได้ยินไม่ถนัด!
ผมบอกให้คุณออกไป!!
น้ำเสียงดุดันเกรี้ยวกราดตะคอกใส่คนยืนเบื้องหลัง จนเธอช็อคขั้นโคม่า มองตะลึงลืมสิ่งชั่วร้ายที่กำลังเผชิญไปชั่วขณะ
นี่กันย์กล้าไล่พรีมงั้นเหรอ!!
ออกไปให้พ้น!!
ร่างบางวิ่งหนีออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ระหว่างยื้ดยุดฉุดกระชาก นีลาน่าอาศัยเรี่ยวแรงมหาศาลกระชากแขนแข็งแรงกักขังหน่วงเหนี่ยวก่อนฝังเขี้ยวแทงผ่านทะลุผิวหนังจมมิด เลือดสีแดงฉานค่อยๆ ไหลหยดลงพื้น สายตาเจ็บปวดมองร่างบางก้มดูดดื่มเลือดจากร่างกาย ทนข่มความรู้สึกเอาไว้
ผมจะยกเลือดในร่างกายให้คุณกินมันจนหมดเลยก็ได้ ถ้ามันช่วยให้คุณกลับมาเป็นนีลาคนเดิม
รสชาติของเลือดคงเอร็ดอร่อยถูกใจเงือกพราย กันยวัฒน์ปล่อยให้อมนุษย์ที่จำไม่ได้แม้แต่ความทรงจำดีๆ ดูดดื่มของเหลวในร่างกายจนเหือดหาย ค่อยๆ หมดจากร่างกายทีละน้อย
คุณต้องกลับมาเป็นคนเดิม.. เพื่อที่ผมจะได้บอกว่าผมรักคุณ..
เวลานี้เขาเชื่อมั่นต่อจิตใจตนเองแล้วว่า ที่จิตใจปั่นป่วน เต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ชิดกับนาง ความรู้สึกทั้งหลายเหล่านั้นเป็นเพราะคำว่ารัก ภาพรอบกายที่ผ่านเข้าในสายตาเริ่มเลือนราง พร่าเบลอ สติรับรู้ดับวูบ..
++++
โปรดติดตามตอนต่อไป..
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 18:56:14
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 13:33:55
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 13:26:42
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 13:21:38
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 13:21:20
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 13:15:36
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 12:58:33
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 12:50:28
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:44:56
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:39:47
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:35:26
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:27:51
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:22:15
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:15:28
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 11:11:41
กับดักรักสองโลก 16.
