ความคิดเห็นที่ 1 “คุณจี๊ด ผมตื่นแล้วนะ คุณเป็นคนช่วยชีวิตผม นี่ไง ผมมีตัวตนแล้ว ผมจับมือคุณได้แล้วคุณรู้สึกไหม ผมรอวันนี้มานานวันที่ผมจะได้มาอยู่กับคุณได้จริงๆ แล้วทำไมคุณต้องมาเป็นอย่างนี้ด้วย  ผมมันแย่ ที่ผมไม่สามารถที่จะช่วยอะไรคุณได้เลย ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาเป็นแบบนี้ผมขอโทษ”  น้ำตาหยดใสหยดลงบนมือของจิดา   “คุณจี๊ดคุณตื่นเถอะกลับมาอยู่กับผมเถอะนะ  มาว่าผม ที่ผมชอบแกล้งคุณไง คุณจะหนีผมไปไม่ได้...ผมยังไม่ได้บอกคุณเลย ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน คุณจี๊ด...ผมรักคุณ”    เขาก้มหน้าลงและประทับจูบลงบนริฝีปากสีชมพูของเธอเบาๆ หวังจะส่งความรักและความรู้สึกนี้ผ่านไปถึงเธอ...ให้เธอได้รับรู้และตื่นขึ้นมาเสียที  ...แต่เวทินนั้นคงไปทันได้สังเกตปฏิกิริยาตอบสนองบางอย่าง ที่มือของเธอ “ไอ้ธัน...แล้วไอ้กรมันเป็นยังไงบ้าง มันยอมมอบตัวใช่ไหม?”เวทินถามธันตะ เมื่อกลับมาถึงห้องเรียบร้อยแล้ว ซึ่งตอนนี้มีภารวี และธนาตามเยี่ยมด้วยจนครบทีม ธันตะนึกไปถึงภาพของเหตุการณ์ในวันนั้นหลังจากที่จิดาโดนยิง   “นายกรศักดิ์ ขัดขืนการจับกุมของเจ้าหน้าที่ แล้วก็ยิงต่อสู้ ก็เลยถูกวิสามัญฯ”   เวทินพยักหน้ารับรู้และเข้าใจ “แล้วคนอื่นๆล่ะ?”  เวทินถามต่อ “พาฝันกับนายแม็กถูกจับ แต่ยอมรับสารภาพแล้วก็ยอมให้ความร่วมมือกับตำรวจ โทษจึงลดลงกึ่งนึง” “แล้วที่ยายฝันสลายโดนจับเนี่ย ก็เป็นฝีมือของวีเองค่ะ ภารวีคนนี้นี่แหล่ะค่ะที่ตบยายฝันสลาย จนคว่ำไปเลย”  ภารวีสะใจเป็นที่สุดเมื่อนึกไปถึงตอนที่ พาฝันกำลังตกใจที่กรศักดิ์โดนยิงและไม่ทันระวังตัวเธอจึงได้โอกาสกระชากผมของพาฝันอย่างแรงแล้วกระหน่ำตบจนหนำใจจนพาฝันล้มคว่ำลงไปต่อหน้าต่อตา  “สะใจวีจริงๆค่ะ หมั่นไส้มันมาต้องนานแล้วผู้หญิงอะไรร้ายกาจชะมัด นี่แหล่ะค่ะเป็นข้อดีของนางร้าย” “ทำไมเหรอครับ?”   เวทินถาม ภารวีอ้าปากกำลังจะตอบแต่ธันตะไวกว่าแย่งเธอพูด “เอ้า! ก็ตบกระจุยเลยไงวะ ฉากแบบนี้ภารวีเขาถนัด ถ้าฉันเป็นยายพาฝันตอนนั้นนะ ฉันแกล้งตายดีกว่า มือแม่คุณเขานะ ทั้งหนักทั้งแน่นโดนทีจุกไป 3วันเลย”    ภารวีตีแขนธันตะดัง เผียะ! “นี่แน่ะผู้กอง! โดนบ่อยจนกะน้ำหนักมือฉันถูกเลยหรือไง?” “ก็ใช่น่ะสิครับ แต่ผมยอมนะคุณจะตีผมไปจนแก่เลยก็ได้”    ธันตะโปรยยิ้มหวาน “บ้าน่าผู้กอง พูดอะไรก็ไม่รู้ นางร้ายก็เขินเป็นนะ...ว่าแต่ที่พูดเมื่อกี้ คุณกำลังขอฉันแต่งงานใช่ไหม?” “เฮ้ย! ไหนบอกว่าเขินไง พูดตรงกว่าผมอีกนะเนี่ย” “เอ้า...ก็อายุก็ไม่ใช่น้อยกันแล้วนะ ถ้าจะแต่งก็แต่งตอนนี้แหล่ะฉันขี้เกียจรอนาน ...ตกลง แต่งงานกับฉันนะผู้กอง”   ทุกคนในห้องมองภารวีเป็นลูกตาเดียว ไม่คิดว่าภารวีจะกล้าขอธันตะแต่งงาน “คุณวี! คำนี้ผมต้องเป็นคนพูดสิ คุณเป็นผู้หญิงจะขอผู้ชายแต่งงานได้ยังไง!”    ธันตะโวยทันทีที่ถูกนางร้ายขโมยซีน “ก็คุณช้าอ้ะ ไม่ขอฉันสักทีนี่นา มัวแต่เก็กอยู่ได้ ฉันก็เลยขอเองเลยไงจะได้ไม่เสียเวลา ว่าไงคะผู้กอง จะแต่งหรือไม่แต่ง? ถ้าไม่แต่งนะ ฉันจะได้เปลี่ยนใจไปหานายแบบหุ่นล่ำๆกล้ามปู มาเป็นแฟนสักคน เอายังไงดีน้า...”    ภารวีทำท่าคิดไม่ตก “ แต่งเถอะครับผู้กอง เชื่อผม”    ธนาช่วยเชียร์ตัวโก่ง    “นางร้ายนิสัยดี แถมสวยขนาดนี้กล้าปฏิเสธลงหรือครับผู้กอง” “แต่เลยค่ะพี่ธัน แต่งเลย”    เวทกานต์ก็ช่วยเชียร์ด้วย “โอเคๆ ผมแต่ง” “อะไรนะ เมื่อกี้ฉันไม่ค่อยได้ยิน”   ภารวีทำเป็นหูทวนลมแกล้งไม่ได้ยิน “ผมจะแต่งงานกับคุณ”   ธันตะพูดดังขึ้นอีกนิด “ฮะ คุณกระซิบอะไรเบามากเลย ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยพูดให้มันดังๆหนักแน่นๆหน่อยได้ไหมเอาแบบช้าๆ ชัดๆ...เร็วๆฉันรอฟังอยู่”   ภารวีทำเงี่ยหูฟัง  คราวนี้ธันตะเดินเข้าไปใกล้ๆเธออีกนิด แล้วก้มลงไปข้างๆหูเธอ พูดแกมตะโกนเสียงดังว่า... “แต่งงานกับผมนะ คุณภารวี...ผมรักคุณ!”    แล้วเขาก็เอาจมูกฉวยลงไปหอมแก้มเธอแรงๆหนึ่งครั้ง  จนภารวีขวยเขินหน้าแดง เท่านี้แหล่ะเหล่ากองเชียร์ก็ส่งเสียงเฮ กันดังสนั่นลั่งห้อง เวทินเองก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้ เขาเพิ่งจะเคยเห็นการขอแต่งงานที่พลึกๆแบบนี้เป็นครั้งแรก และดีใจไปกับเพื่อนด้วยที่จะได้แต่งงานและอยู่กับคนที่ตัวเองรักตลอดไป ถ้าตอนนี้จิดาอยู่ด้วยก็คงจะดี เธอคงจะมีความสุขและยืนเป็นกองเชียร์ให้สองคนนี้อยู่แน่ๆ  เขาคิดถึงจิดาจับใจ ‘คุณจี๊ด คุณไปอยู่ที่ไหน คุณนอนหลับนานเกินไปแล้วนะ กลับมาเถอะครับ ...ผมคิดถึงคุณ’ หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป... เวทินหายดี จนออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่จิดาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวเลย เธอนอนหลับอย่างนี้มาสองสัปดาห์แล้ว เวทินมาเยี่ยมเธอทุกวันมาคอยดูแล มาคุยด้วย อ่านหนังสือให้ฟัง เล่าเรื่องต่างๆที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอให้เธอได้รับรู้ เขาเชื่อว่าเธอจะรับรู้ได้ หวังว่าสักวันเธอจะลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเขาเป็นคนแรก แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่ฟื้น เขาอยากรู้จริงๆว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ เขาอยากมองเห็นเธออย่างที่เธอมองเห็นเขาบ้างอย่างน้องก็จะได้อุ่นใจว่ายังมีเธออยู่ใกล้ๆเขา ไม่ได้จากไปไหน จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 17:04:15

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณหมอครับ ทำไมเธอถึงยังไม่ฟื้นสักทีครับ นี่มันก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วนะครับ”    เวทินถามด้วยความร้อนใจ “แผลตามร่างกายที่ถูกยิง ก็เป็นปรกติทุกอย่างแล้วนะครับ หมอตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็ไม่พบอะไรที่ผิดปรกติ ตอนนี้หมอกำลังพยายามตรวจหาสาเหตุอีกครั้งว่าเพราะอะไรทำไมคุณจิดาถึงยังไม่ฟื้น ขอเวลาหมอสักนิดนะครับ”   คุณหมอหนุ่มก็แปลกใจไม่แพ้กัน “ขอบคุณนะครับคุณหมอ” “ใจเย็นนะคะพี่ทิน กานต์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปมากว่านี้ แต่พี่ทินเชื่อกานต์ไหมคะว่ายังไง คุณจี๊ดก็ต้องฟื้น เหมือนที่พี่ทินฟื้นขึ้นมาได้ยังไงล่ะคะ คุณจี๊ดเป็นคนดี เธอต้องปลอดภัยค่ะ เธอต้องกลับมาแน่ๆ”    เวทกานต์จับมือปลอบใจพี่ชาย เวทินพยักหน้าขอบใจ เขาจะรอ รอจนกว่าวันนั้นจะมาถึง  และตอนนั้นเองเวทกานต์สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “พี่ทินดูนั่นสิคะ! มือ...มือคุณจี๊ดขยับค่ะ”    เวทกานต์ชี้ไปที่นิ้วมือของจิดาอย่างดีใจ “จริงด้วย”  เวทินจับมือเธอมากุมเอาไว้    “คุณจี๊ด คุณตื่นแล้วใช่ไหม คุณกลับมาหาผมแล้วใช่ไหม” “พี่ทินคะ ตาค่ะตา คุณจี๊ดลืมตาแล้วค่ะ”    เวทกานต์ดีใจจนอยากจะร้องไชโย  “คุณจี๊ดฟื้นแล้วค่ะ” “คุณจี๊ด คุณตื่นแล้ว คุณกลับมาหาผมแล้วจริงๆด้วย”    เวทินโผเข้ากอดจิดาอย่าดีใจที่สุดในชีวิต   “ผมเป็นห่วงคุณมากนะ ผมกลัวว่าคุณจะไม่กลับมาหาผมอีก แล้วในที่สุด คุณก็กลับมา ผมดีใจที่สุดเลย”    จิดามองเขาด้วยสายตางงงัน   “คุณเป็นยังไงบ้าง เจ็บแผลไหม เดี๋ยวผมตามหมอให้นะ”  จิดายังมองหน้าเขานิ่ง “คุณเป็นใคร?”  คำถามนี้แทบทำให้ผู้ชายแข็งแรงอย่างเวทินแทบล้มทั้งยืน เวทกานต์เองก็ตกใจมากเช่นกันที่จิดาถามออกมาแบบนี้ “คุณ...คุณถามผมว่ายังไงนะครับ?”    เวทินถามย้ำอีกครั้ง “คุณเป็นใครคะ คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง?”    เวทินยังทั้งนิ่งทั้งอึ้งทำอะไรไม่ถูก เขาได้แต่มองใบหน้าเธอที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยคำถาม “เอ่อ...คุณจี๊ดจำพี่ทินไม่ได้เหรอคะ?”    จิดาส่ายหน้า   “แล้วกานต์ล่ะคะ คุณจี๊ดจำกานต์ได้รึหรือเปล่า?”  เวทกานต์ชี้กลับมาที่ตัวเอง “ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักพวกคุณ ฉันจำไม่ได้...โอ๊ย! ฉัน ฉันปวดหัว”    จิดานิ่วหน้ายกมือกุมศีรษะ “คุณจี๊ดเป็นอะไรไปคะ พี่ทินเรียกหมอเร็วสิคะ”    เวทินกดปุ่มเรียกหมอตรงหัวเตียง ไม่กี่นาทีหมอและพยาบาลก็วิ่งกรูกันเข้ามา “ญาติคอยด้านนอก นะคะให้คุณหมอตรวจอาการก่อน เชิญค่ะ”    เวทินกับเวทกานต์จึงจำใจต้องเดินออกมาคอยด้านนอกอย่างไม่เต็มใจนักเขาเป็นห่วงจิดา เขาอยากอยู่กับเธอ  อยากรู้ว่าทำไมเธอถึงจำเขาไม่ได้ “อะไรนะ! คุณจี๊ดฟื้นแล้วแต่จำแกไม่ได้ ”    ธันตะพูดจนแทบจะกลายเป็นตะโกน “ไม่ใช่พี่ทินคนเดียวนะคะที่คุณจี๊ดจำไม่ได้ คุณจี๊ดก็จำกานต์ไม่ได้เหมือนกัน” “เป็นไปได้ยังไงคะ วีว่าคุณจี๊ดน่าจะจำเวทินได้ดีที่สุดนะคะ” “นั่นสิคะ กานต์ก็ว่าอย่างนั้น ตอนนี้คุณธนากำลังไปเยี่ยมคุณจี๊ดอยู่เดี๋ยวกลับมาค่อยถามดูก็ได้ค่ะ...อ้อ นั่นไงคะมาพอดีเลย เป็นยังไงบ้างคะ คุณจี๊ดจำคุณได้หรือเปล่า?”    เวทกานต์รีบเข้าไปถาม “เอ่อ...จำได้ครับ” “ถ้าอย่างนั้น ...ผมว่าคุณความจำคุณจี๊ดอาจจะไม่ได้หายไปทั้งหมด แต่หายไปตั้งแต่ตอนที่เธอได้รู้จักกับไอ้ทิน ดูจากการที่เธอจำพวกเราทุกคนไม่ได้เลย ยกเว้นคุณธนาที่คุณจี๊ดรู้จักมาต้องแต่เด็ก” “ครับ ก็อาจจะเป็นไปได้”     ธนาตอบสั้นๆ “แย่จังนะคะ แต่ยังไงวีก็เอาใจช่วยนะคะเวทิน วีเชื่อค่ะว่าคุณจะต้องทำให้คุณจี๊ดกลับมาจำทุกอย่างได้อีกครั้ง”  ภารวีจับมือให้กำลังใจ “ผมไม่ยอมแพ้แน่นอนครับ ไม่ว่าจะยังไงผมต้องทำให้ความจำที่หายไปของคุณจี๊ดกลับมาให้ได้”    และนับแต่วันนี้เป็นต้นไป เวทินก็มาหาจิดาทุกวัน และคอยเล่าเรื่องต่างๆให้เธอฟังตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเจอเขาตอนที่เป็นดวงจิต และเขาก็มาอยู่กับเธอ แกล้งหายตัวไปมาให้เธอตกใจ แกล้งทำให้เธอเขิน แต่เธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจำเขาได้เลยสักนิด หนึ่งเดือนผ่านไป... จิดาออกจากโรงพยาบาลมาได้สักพักนึงแล้ว เธอตัดสินใจที่จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ไปพักผ่อนอยู่กับพ่อแม่ของเธอ และแน่นอน เวทินตามเธอมาด้วย แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว ยังมีธันตะ  ธนา เวทกานต์  และภารวีที่ขอตามมาเที่ยวด้วย ซึ่งนั่นไม่ใช่ประเดนสำคัญที่สุด เท่าการมาตามลุ้นให้จิดาจำเวทินได้ และได้ลงเอยกันสักที         “คุณมาหาฉันทุกวัน เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังต้องหลายรอบ แต่ฉันก็ยังจำอะไรไม่ได้ คุณไม่เบื่อบ้างเหรอคะ?”    จิดาหันไปถามคนที่เดินบนชายหาดอยู่ข้างๆเธอ เขาไม่ตอบแต่กลับชี้ไปที่พระอาทิตย์สีส้มดวงโตที่กำลังจะตกลงไปในทะเลให้เธอดู “เราเคยมานั่งดูพระอาทิตย์ดวงนี้ตก ด้วยกันที่นี่แล้วครั้งนึง  ตอนนั้นคุณแกล้งเอาทรายปาใส่ผมด้วยนะ”    เวทินเล่าไปยิ้มไป จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 17:05:12

ความคิดเห็นที่ 3 “คุณเวทิน แล้วถ้าเกิดว่าไม่มีวันที่ฉันจะจำทุกอย่างได้ คุณจะทำยังไง?”    จิดาถามยิ้มๆ  เวทินหยุดเดินแล้วจับมือเธอมากุมเอาไว้        “ผมก็จะสร้างความทรงจำใหม่ให้กับคุณ และความทรงจำนั้นจะมีผมอยู่ในนั้นด้วย ไม่ว่าคุณจะจำผมได้หรือไม่ได้ก็ตามผมไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ความทรงจำมันสามารถมีขึ้นมาใหม่ได้ แต่คุณมีแค่คนเดียว ในโลกนี้ไม่มีใครมาแทนคุณได้ ผมจะไม่ยอมเสียคุณไปอย่างแน่นอน”    เวทินสบตาเธออย่างอ่อนโยน “พูดจริงเหรอคะ?”  เขาพยักหน้ารับ “ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ถึงฉันจะไม่มีวันที่จะจำคุณได้ คุณก็ยังจะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตไม่ทิ้งฉันไปไหนใช่ไหมคะ”   เวทินหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเธอ “ครับ ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป ต่อให้ผมเดินไม่ไหว ต้องถือไม้เท้ายักแย่ยักยัน ผมก็จะมาหาคุณให้ได้ หัวใจผมจะมีแต่คุณ ไปจนถึงวันสุดท้ายที่ผมยังมีลมหายใจอยู่บนโลกนี้”     แววตาเขาบอกความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจจนหมดสิ้น “แน่ใจแล้วเหรอคะ? ว่าคุณจะอยู่กับคนความจำเสื่อมอย่างฉันได้ อยู่กับคนที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราเคยผ่านเรื่องราวอะไรมากันมาบ้าง คุณจะไม่เสียใจหรือ แล้วอะไรทำให้คุณแน่ใจคะ?” “เพราะผมรักคุณ”   เขาตอบแบบไม่ต้องคิด จิดายิ้มให้กับคำตอบของเขา   “ไม่ว่าคุณจะความจำเสื่อม หรือว่าจะพิการแขนขาขาด หน้าตาคุณจะไม่สวย หรือคุณจะเป็นอะไรไปมากกว่านั้น ผมก็จะรักคุณ เวลาหลับเราก็จะหลับไปด้วยกัน เวลาตื่นคุณจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าผมไปตลอดชีวิตของคุณ ชีวิตที่เหลือของผมทั้งหมด จะมีคุณคนเดียวตลอดไป”   เขาจูมมือเธออย่างแผ่วเบา “คุณเวทินคะ คือฉันมีบางอย่างจะบอกคุณค่ะ” “อะไรครับ?”                                                       บริเวณโขดหินใหญ่ริมชายหาด        “นั่นคุณจี๊ดกำลังจะบอกอะไรพี่ทินคะ อยากรู้จังเลย”   เวทกานต์ถามไปชะเง้อไป “นั่นสิคะ วีก็อยากรู้ เราเข้าไปใกล้อีกนิดดีไหมคะ?”  ภารวีทำท่าจะออกไปแต่ธันตะดึงแขนไว้ “คุณจะเข้าไปทำไม ด้ายกำลังจะร้อยเข้าไปในเข็มอย่าเข้าไปขัดสิคุณ” “เรารอดูอยู่ตรงนี้ดีกว่าครับ  ผมว่าอีกไม่นานเราต้องได้เห็นอะไรดีๆแน่ครับ”   ธนาพูดไปยิ้มไป “คุณธนา นี่คุณไปรู้อะไรมา บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”    เวทกานต์หลิ่วตามองเวทกานต์อย่างจับผิด “เอาน่า คุณเชื่อผมเถอะดูอยู่ตรงนี้ได้ฟิวกว่ากันเยอะ”    ธนามองไปที่จิดา แล้วยิ้มไม่หุบ เพราะเรื่องที่ว่ามีแต่ธนากับจิดาที่รู้กันอยู่สองคน เวทินยังรอฟังสิ่งที่จิดากำลังจะบอกอย่างตั้งใจ... “ว่ายังไงครับคุณจี๊ด มีอะไรจะบอกผมเหรอ?” “คือ ความจริง ฉันจำคุณได้ต้องนานแล้วล่ะค่ะ” “อ๋อ...เรื่องแค่นี้เอง...ฮะ! คุณว่าอะไรนะ? ”   เวทินงงเป็นไก่ตาแตก  “คุณจำผมได้แล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ แล้วทำไมคุณไม่บอกผม” “ก็ตั้งแต่ฉันฟื้นนั่นแหล่ะ”   จิดาตอบหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ตั้งแต่คุณฟื้น! ถ้าอย่างนั้นที่ผ่านมา ความจำคุณก็ไม่ได้หายไป คุณจำผมได้มาโดยตลอด”   จิดาพยักหน้า  “โธ่ คุณจี๊ด คุณแกล้งผมทำไมเนี่ย คุณรู้ไหมผมแทบบ้า ที่รู้ว่าคุณจำผมไม่ได้ ผมทำใจอยู่ต้องนาน ...คุณนี่เจ้าเล่ห์จริงๆเลยนะ” “ฮึ ทีคุณล่ะ ตอนเป็นดวงจิตยังชอบทำเจ้าเล่ห์ใส่ฉันบ่อยๆเลย จำไม่ได้หรือไง ที่คุณทำเป็นเจ็บจะเป็นจะตายตอนโดนฉันเอาหินปาใส่ ตรงนั้นน่ะ”    จิดาชี้ไปที่จุดเกิดเหตุ “คุณจำได้จริงๆด้วย...ไชโย!!! วู้ๆๆ”    เวทินอุ้มเธอลอยหวือหมุนไปหมุนมาอยู่หลายรอบอย่างดีใจที่สุด “โอ๊ย...พอแล้ว ฉันเวียนหัว”    เขาจึงหยุดและวางเธอลง “ก็ผมดีใจนี่ คุณจี๊ดนี่คุณเอาคืนผมแรงไปหรือเปล่า ดูสิปิดเรื่องความจำเสื่อมมาได้เป็นเดือนๆเลยนะครับ”    เวทินทำงอน “ฉันไม่ได้เอาคืน ฉันก็แค่อยากรู้อะไรบางอย่าง และตอนนี้ฉันก็ได้รู้จนหมดเปลือกแล้ว” “อยากรู้อะไร ก็ถามผมก็ได้นี่นา” จิดาส่ายหน้า    “ฉันต้องเห็นด้วยตา แล้วก็ต้องได้ยินกับหูของฉันเองค่ะ ว่าคุณจะยืนอยู่ข้างฉันไหม ถ้าฉันไม่ใช่จิดาคนเดิมที่คุณรู้จัก  คุณจะยืนอยู่ข้างฉันไหมถ้าสมองของฉันจะไม่มีคุณอยู่ในความทรงจำ และคุณจะยืนอยู่ข้างฉันไหมถ้าฉันจะไม่มีวันจำคุณได้ไปตลอดชีวิต ตอนนี้คุณตอบคำถามของฉันจนหมดแล้วค่ะ ว่าฉันจะสามารถเชื่อใจ ฉันจะสามารถฝากชีวิตและหัวใจของฉันเอาไว้ที่คุณได้ตลอดไป” “คุณจี๊ด แต่งงานกับผมนะครับ”  จิดาอมยิ้มไม่ยอมตอบ   “ว่ายังไงครับ คุณจะแต่งงานกับผมหรือเปล่า อย่าเอาแต่ยิ้มสิครับ’ “อยากรู้ก็ลองอ่านความคิดฉันดูสิคะ เก่งนักไม่ใช่เหรอ”    จิดายิ้มเย้า “อืม...ก็ได้ ผมจะอ่านแล้วนะ”    เขาสบตาเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา    “ใจคุณบอกว่า คุณจะแต่งงานกับผม เพราะคุณรักผม” “คุณรู้ได้ยังไง ตอนนี้คุณเป็นคนนะ ไม่ใช่ดวงจิตเหมือนเมื่อก่อน แล้วคุณจะมารู้ความคิดฉันได้ยังไง อย่ามาขี้ตู่นะ” “เมื่อกี้ ผมไม่ได้อ่านความคิดคุณสักหน่อย ...แต่ผมอ่านหัวใจคุณต่างหาก”    เขาชี้ไปที่หัวใจของเธอ   “แค่มองตา ผมก็รู้แล้วว่าใจคุณคิดยังไง”   เขายิ้มกริ่ม จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 17:06:24

ความคิดเห็นที่ 4 “มาว่าฉันเจ้าเล่ห์ คุณนั่นแหล่ะเจ้าเล่ห์มากกว่าฉันซะอีก” “แล้วผมอ่านใจคุณถูกไหมล่ะ?”    เขาดึงตัวเธอมากอดแน่น หน้าของจิดาตอนนี้จึงห่างจากเขาไม่ถึงคืบ ทำให้มนุษย์โขดหิน ที่แอบดูอยู่ตาร้อนกันผ่าวๆ “โห ดูคู่นั้นสิโรแมนติกชะมัด บอกรักกันท่ามกลางพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า”   ภารวีทำท่าเคล้มฝัน บิดตัวไปมาเพราะว่าเขินแทน “คุณธนา คุณรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมเนี่ย”    ธนาพยักหน้ายอมรับ   “แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันบ้างล่ะ” เวทกานต์หยิกที่ต้นแขนของเขา “โอ๊ย...เบาครับเบาๆ เจ็บครับเจ็บ”  ธนาซู้ดปาก  “ก็ไอ้จี๊ดมันไม่ให้บอก  คุณจะให้ผมทำยังไงล่ะคร้าบ” “นี่ๆผมว่าหยุดเถียงกันก่อนดีไหมถ้าไม่อยากพลาดซ๊อตสำคัญ”    ธันตะชี้ภาพเบื้องหน้าให้ทุกคนดู เวทินยังคงกอดจิดาเอาไว้แน่น เขาอยากทำแบบนี้มานานแล้ว แต่ติดที่เป็นดวงจิตเลยทำไม่ได้ วันนี้เขาจะกอดเธอให้หนำใจเลยคอยดู “นี่คุณกอดฉันแน่นไปหรือเปล่าเนี่ย”    จิดาจะขยับตัวหนีแต่ยิ่งขยับเขาก็ยิ่งกอดแน่ขึ้น “แน่นสิดี คุณจะได้หนีผมไปไหนไม่ได้อีกไง ถ้าคุณไม่รับปากแต่งงานกับผม ผมก็จะกอดคุณแล้วก็มองหน้าคุณไปแบบนี้ทั้งคืนเลย...ว่ายังไงครับ คุณจะแต่งหรือไม่แต่ง?”    รอยยิ้มเป็นต่อ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายของเขา “คุณก็รู้คำตอบอยู่แล้ว จะมาถามอีกทำไม”    จิดาก้มหน้าต่ำลงบอกเขินๆ “ก็ผมอยากได้ยินจากปากคุณมากกว่า”   จิดายิ้มกว้างไม่พูดอะไร  แต่เธอเขย่งเท้าขึ้น เพื่อให้ความสูงทัดเทียมกับเขา ประสานสายตาอ่อนโยนและค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนแนบริมฝีปากนุ่นของเธอประกบลงบนปากของเขาไว้ครู่หนึ่ง และผละออกไป จิดาอายจนหน้าแดงส่วนเวทินยืนนิ่งตัวแข็งเหมือนต้องคำสาป “ทีนี้รู้คำตอบหรือยัง?”    จิดาเอ่ยถาม “ผมยังไม่ค่อยแน่ใจ ผมขอพิสูจน์ความชัวร์หน่อยได้ไหม?”  จิดาเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย “พิสูจน์อะ...”    จิดาพูดได้เพียงเท่านี้คำพูดที่เหลือของเธอก็ต้องย้อนกลับคืนสู่กล่องเสียงไปตามเดิม เมื่อเวทินก้มหน้าลงมาและจูบเธออย่างรวดเร็ว และเนินนาน ตอนแรกเธอตั้งใจจะประท้วงที่เขาจูบเธอนานเกินไป แต่อีกใจก็ยังอยากสัมผัสกับจุมพิตนี้ไปให้นานที่สุด เธอจึงปล่อยให้มันเป็นไปตามที่หัวใจของเธอปรารถนา จนกระทั่งเขาถอนปากอุ่นๆ ออกจากปากเธออย่างอ้อยอิ่ง ส่วนคนที่แอบดูอยู่ไม่ต้องพูดถึง พากันตาลุกเป็นไฟจนทะเลจะกลายเป็นทะเลเพลิงอยู่รำไรๆ ภารวีมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่กลมโตเป็นไข่ห่านแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บิดมือขวยเขินอยู่คนเดียว... “โหย...โรแมติกสุดๆ เหมือนฉากจบในละครเลยอ้ะ อิจฉาชะมัด” “น้อยๆหน่อยคุณ กลับเข้ามาได้แล้วชะโงกหน้าออกไปแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนจับได้พอดี”  ธันตะเตือนพร้อมกับดึงตัวภารววีให้กลับเข้ามาที่เดิม เวทินยังยืนยิ้มหวานมองหน้าจิดานิ่ง วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดในโลกที่มีจิดายืนอยู่ข้างๆและมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป... “ว่ายังไงคะ พิสูจน์แล้วคำตอบเป็นยังไง?”    เธอเงยหน้าขึ้นถาม “คำตอบคือ ผมรักคุณ แล้วคุณก็...” “ฉันรักคุณค่ะ รักตั้งแต่ คุณยังเป็นดวงจิตลอยไปลอยมา คอยแกล้งให้ฉันตกใจบ่อยๆ ทำให้ฉันเกือบจะหัวใจวายวันละหลายๆรอบ แต่ฉันก็มีความสุขทุกครั้งที่มีคุณอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถสัมผัสคุณได้ก็ตาม มารู้ตัวอีกที ฉันก็รักคุณไปแล้ว คุณจะเป็นดวงจิตจอมป่วนของฉันตลอดไปค่ะ” เวทินยิ้มอย่างสุขที่สุดในหัวใจ เขาดึงตัวเธอมากอดเอาไว้อย่างหวงแหน เขาเองก็รักเธอที่สุด เมื่อไหร่น่ะเหรอ? เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้เขาบอกได้แต่เพียงว่า นับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าฟ้าจะมีเกมกลอะไรมาแกล้งหรือมาพิสูจน์ความรักของเขาอีก เขาจะไม่หวั่นไหว ไม่ยอมแพ้ และที่สำคัญ เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอคนนี้ไปจากชีวิตเขาอีกอย่างแน่นอน ----------------------------------------------- จบแล้ว สวัสดีจ้า ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านมาโดยตลอด ขอบคุณค่ะ ...   แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 55 17:27:01 จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 17:07:26

ความคิดเห็นที่ 5 จบหวานจังเลยค่ะพี่ชมน ชอบจังเลยค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆให่อ่าน :> จะติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ :> จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 19:14:33

ความคิดเห็นที่ 6 จบแบบน่ารัก แฮปปี้เอนดิ้ง  รอติดตามเรื่องต่อไปเช่นกันนะคะ :) จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 21:03:24

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: (:::อาราเร่:::) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 22:14:13

ความคิดเห็นที่ 8 เดาตั้งแต่หนูจิ๊ดจ๊าดรู้สึกตัวแล้วว่า เธอต้องแกล้งความจำเสื่อมแน่ เพราะเป็นตอนจบแล้ว ถ้าไม่ฉวยโอกาสเอาคืนในบทนี้ ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว^^ คนที่น่าเป็นห่วงคือนายธันตะ อนาคต โอกาสจะถูกเมียซ้อม มีสูง ดูแพ้ทางภารววี แต่ยอมๆไปเถอะ เพื่อคนรัก:P โอ๊ย...มดกัด!!!!!! จนได้สวยครับ ขอบคุณ คุณชนมนธรส ที่เขียนนิยายสนุกๆให้พวกเราอ่านกัน.. หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่ในเร็วๆนี้ครับ จากคุณ : รานีแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 07:33:44

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบ ขอบคุณที่มีเรื่องสนุกสนุกให้อ่าน จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 15:38:00

ความคิดเห็นที่ 10 เย้ๆ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 19:38:23

ความคิดเห็นที่ 11 แฮปปี้เอ็นดิ้ง วิ้วๆๆ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 11:54:39

ความคิดเห็นที่ 12 สุดยอดดดดดดดดดด จบได้สวยงามหยาดเยิ้มมาก รอผู้จัดมาเอาไปทำเป็นละครทางทีวีจริงๆนะคะ รอเกาะขอบรอดูเลย จากคุณ : louktanpim เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 10:01:36

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกคนจ้า เจอกันใหม่เรื่อหน้าจ้ะ^^ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 18:07:45

ความคิดเห็นที่ 14 โอยยยย..สำลักความหวาน..อยากขอไปซุ่มเป็นมนุษย์โขดหินด้วยคนจัง.. ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านค่ะ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 19:34:49