ความคิดเห็นที่ 1 - 12 - เวลาเลิกงานโปรแกรมเมอร์ของพากย์ในบริษัทผลิตซอฟท์แวร์เล็กๆ ใจกลางตัวอำเภอคือสี่โมงเย็น นทีชำเลืองมองที่นาฬิการูปโขดหินซึ่งตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์  ขณะนี้เพิ่งเป็นเวลาบ่ายสามโมงครึ่งเท่านั้น แต่มีเสียงรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านของเขาแล้ว พากย์เป็นคนที่มีนิสัยชอบมาก่อนเวลานัดเสมอ “ฉันจะออกไปเปิดประตูให้เขานะคะ” ลลิตากล่าวพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้านตรงข้าม นทีพยักหน้า พยาบาลสาวยิ้มฝืดฝืนให้เขาและเดินออกไป เมื่อได้อยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงคนเดียว นทีก็สูดหายใจลึก ยกมือจัดปกเสื้อของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง ได้ยินเสียงรถยนต์คันเดิมแล่นผ่านประตูรั้วเข้ามา สายตาของเขาทอดจับอยู่ที่เสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่กับกระเป๋าสะพายของลลิตาที่วางอยู่เคียงข้างกัน ไม่นานนัก เสียงหัวเราะของพากย์ก็ดังมาจากทางเดินเท้าที่ทอดจากโรงจอดรถมาสู่ประตูห้องนั่งเล่น “ – ทีแรกแทบจำไม่ได้แน่ะครับ นึกว่าไอ้ทีพาสาวที่ไหนมาอยู่ด้วย ที่แท้เป็นคุณลลิตานี่เอง พอแต่งตัวลุยๆ แบบนี้ ต่อให้ใครที่ไหนอมพระทั้งวัดมาพูด ผมก็ไม่มีทางเชื่อแน่ๆ ว่าคุณคือพยาบาลคนเดียวกับที่ผมเพิ่งเจอเมื่อวานนี้” นทียังคงจ้องกระเป๋าสะพายของหญิงสาว แต่สองตาของเขาเห็นภาพใบหน้าอันเปี่ยมเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามของพากย์กำลังเฮฮาสบายอารมณ์กับการได้หยอกเย้าพยาบาลสาวผู้แต่งกายทะมัดทะแมงตามสไตล์ของเธอเพื่อเดินทางกลับบ้าน เย็นนี้เธอต้องไม่อยู่ที่นี่ นทีจะให้ลลิตาอยู่ที่นี่ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแล้ว เธออาจเป็นอีกหนึ่งคนที่ตกอยู่ในอันตราย เสียงประตูห้องนั่งเล่นเปิดออก นทีเหลียวหน้าไปมอง พากย์ยิงฟันยิ้มให้เขาก่อนทักทาย “สวัสดีคู่หู” “เลิกงานเร็วนะแก” นทีตอบกลับพร้อมยิ้มกว้าง “งานฉันเลิกเร็วเป็นประจำแหละ” พากย์กล่าวหลังถอดรองเท้าออกหน้าประตูและก้าวเท้าเดินเข้ามาหาที่โต๊ะ “ไงวะ เมื่อวานถึงกับสลบเหมือดคาที่เลยนี่ ฉันเตือนแกแล้วน้าว่าอย่าเพิ่งโหมใช้พลังมาก โชคดีนะที่แกฟื้นตัวเร็ว ไม่ต้องเฝ้าพระอินทร์เป็นสองสามวันเหมือนฉัน” นทีแค่นหัวเราะเพราะไม่รู้จะตอบรับอะไร พากย์เอื้อมมือตบไหล่เขาก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งบนเก้าอี้ด้านตรงข้าม ซึ่งอยู่ติดกับเก้าอี้ของลลิตา แต่ทว่าหญิงสาวไม่ได้เดินไปนั่ง เธอเดินมาที่โต๊ะของพวกเขา เอื้อมมือหยิบเสื้อคลุมไปพาดแขนพร้อมกับกระเป๋าสะพายประจำตัว เสร็จแล้วก็กล่าวว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” “อ้าว หมดเวลางานแล้วหรือครับ?” พากย์โพล่งถามพลางวางถุงใส่ของเยี่ยมซึ่งเป็นรังนกแท้หนึ่งกระเช้าลงบนโต๊ะ “ค่ะ” ลลิตาผงกศีรษะ แต่อดปรายตามองคนไข้ในความดูแลของเธอด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “คุณไปเถอะ” นทีเงยหน้ามองดวงตาของพยาบาลสาว พวกเขาจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง ลลิตาก็ค้อมศีรษะ บอกลานทีกับพากย์และหันหลังเดินออกไปอย่างไม่มีความลังเลหลงเหลืออยู่อีก “สวยนะ ว่ามะ?” พากย์เอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะในลำคอเมื่อลลิตาปิดประตูและเดินผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่นไปยังโรงจอดรถข้างตัวบ้าน “แกคงหมดสิทธิ์แล้วว่ะพากย์” นทีตอบ ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถของพยาบาลสาวถูกสตาร์ท ไม่กี่นาทีต่อมา รถก็แล่นออกจากโรงจอดไปบนถนนโรยกรวดข้างสนามหญ้า “หมดสิทธิ์ยังไงวะ อย่าบอกนะว่าคนนี้แกจองไว้แล้ว?” พากย์ถามอย่างต้องการกระเซ้าเล่น “ฉันคงไม่มีสิทธิ์ไปจองตัวเธอได้หรอก” นทีส่ายศีรษะ “คุณลลิตาคนนั้น เธอแต่งงานแล้ว”   “หา จริงเรอะ!” โปรแกรมเมอร์หนุ่มถึงกับอุทานลั่น “ใครวะ โชคดีชิบเป๋ง” “ไม่รู้ ฉันไม่เคยถาม แต่คิดว่าคนๆ นั้นอาจเป็นตำรวจ” อดีตนักออกแบบพูดด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด “เพราะเธอใช้เส้นสายของเขาคนนั้นช่วยให้ฉันได้เข้าไปอ่านความทรงจำของหลักฐานไง” พากย์วางข้อศอกบนโต๊ะ เอียงหน้าท้าวคาง ทำเสียงจิ๊จ๊ะในปากก่อนกล่าว “หรือจะเป็นไอ้ผู้กองขี้เก๊กนั่นวะ?” “ฉันว่าไม่น่าใช่นะ” นทีคิดว่าหากเขาอยากให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็ว เขาก็ควรเข้าเรื่องให้เร็วที่สุด ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในฉับพลัน “เอ้อ พูดถึงเรื่องหลักฐาน เมื่อวานฉันเห็นหน้าฆาตกรตัวจริงแล้วนะ มันไม่ใช่ไอ้นายเอกชัยนั่น ตำรวจกำลังจะจับคนผิดตัว” พากย์ชะงักกึก เปลี่ยนจากนั่งค้อมตัวท้าวคางเป็นนั่งหลังตรงและจ้องหน้านทีด้วยแววตาประหลาดใจ “ผิดตัวงั้นหรือ? เป็นไปได้ไงวะ ตำรวจพบหลักฐานทุกอย่างในบ้านของไอ้เฒ่าโรคจิตนั่นนี่หว่า” “แต่แกอย่าลืมนะว่าพวกตำรวจไม่พบ ‘ของสะสม’ ของไอ้นักข่มขืนศพนั่นเลยสักชิ้น” นทีโน้มตัวมาด้านหน้า รู้ดีว่าพากย์ต้องเข้าใจว่า ‘ของสะสม’ ที่เขาพูดถึง ซึ่งก็คือปทุมถันของเหยื่อทุกรายที่ฆาตกรต้องตัดไปเป็นที่ระลึกเสมอ “แสดงว่ามันต้องการป้ายความผิดให้คนอื่นงั้นสิ?” โปรแกรมเมอร์หนุ่มขมวดคิ้ว “แต่มันทำแบบนั้นทำไมวะ?” “ฉันว่ามันคงเป็นไอ้โรคจิตที่มีความชอบกับความเกลียดในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำเท่าๆ กัน สุดท้ายความเกลียดก็ชนะ มันไม่อยากทำเรื่องแบบนี้อีกต่อไปแล้ว” นทีตอบ “อาจเป็นได้ว่ามีอะไรบางอย่างกระทบจิตใจของมันอย่างรุนแรง มันเลยต้องการปิดฉากตัวตนของนักข่มขืนศพและกลับไปใช้ชีวิตอย่างคนปกติธรรมดาคนหนึ่ง แต่การที่มันจะทำอย่างนั้นได้ มันก็ต้องทำให้พวกตำรวจและคนทั้งประเทศเลิกตามหาตัวมันเสียก่อน ซึ่งนั่นก็คือการหาแพะมารับบาปแทนมันนั่นเอง” “แล้วในนิมิต...” พากย์กระซิบ “...แกเห็นหน้าไอ้ฆาตกรนั่นหรือเปล่า?” “เห็นเต็มสองตาเลยล่ะ” นทีกระซิบตอบ “ฉันไม่มีวันลืมหน้ามันได้เลย” “มันเป็นใคร?” พากย์กัดฟันถามด้วยสีหน้าโกรธแค้น คล้ายกับว่า หากเขาทราบว่าฆาตกรตัวจริงเป็นใคร เขาจะไปหักคอมันทิ้งเสียเดี๋ยวนี้ด้วยมือของตัวเอง “ตัวจริงของฆาตกรก็คือ...” นทีพูดเสียงเรียบ แต่แล้วกลับหยุดชะงักกลางคัน ยกสองมือกุมศีรษะ เสียงครางด้วยความเจ็บปวดหลุดลอดออกมาจากลำคอของเขาอย่างยากลำบาก พากย์เบิกตามองด้วยความตกใจ โปรแกรมเมอร์หนุ่มรีบถลันลุกจากเก้าอี้อ้อมโต๊ะมาที่เพื่อนสนิททันที “เป็นไงบ้างวะไอ้ที แกเป็นอะไร?” “ปวดหัว เหมือนสมองจะระเบิดให้ได้” นทีตอบทั้งที่ยังหลับตาและกุมศีรษะ “ช่วยพาฉันไปที่ห้องหน่อย อยากจะนอนพักว่ะ” “เออ ได้ๆ อดทนหน่อยเว้ย” พากย์พูดก่อนจะเข็นวิลแชร์พานทีออกจากห้องนั่งเล่นเข้ามาเทียบข้างเตียงในห้องนอน ลมหายใจของนทียังคงหนักหน่วงรุ่นแรง เช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่เต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นเพราะกำลังจะได้รับรู้ความจริงในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า “ฉันจะประคองแกขึ้นจากรถเข็นนะ” โปรแกรมเมอร์หนุ่มบอกขณะสอดมือเข้ามาใต้รักแร้ช้อนตัวเพื่อนสนิทขึ้นจากเบาะนั่งบนวิลแชร์และประคองให้นั่งบนขอบเตียงอย่างระมัดระวัง เมื่อเรียบร้อยแล้วก็กำลังจะยืดตัวยืนตรง ทว่าในวินาทีนั้น มือของนทีก็ตวัดคว้ามือของเขาไปบีบอย่างแรง ความงุนงงเล่นงานทำให้พากย์ไม่อาจสลัดมือออกไปได้ทันเวลา นทีจึงสามารถไซโคเมทรี่เห็นการกระทำของเขาได้ผ่านเสี้ยววินาทีอันแสนสั้น ไม่กี่วินาทีให้หลัง นทีก็ปล่อยมือของพากย์ออก เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งด้วยสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์และพูดเสียงสั่นเครือ “ไอ้พากย์ แกเป็นนักข่มขืนศพจริงๆ ด้วย” พากย์จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของนที “เมื่อกี้แกไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย? แกหลอกฉันสินะ แกตั้งใจรอจังหวะที่ฉันเผลอ – ” นทีแทรกขึ้นด้วยความเดือดดาล “แกบอกฉันมาสิ แกเป็นนักข่มขืนศพใช่มั้ย!” “ฉันไม่รู้ว่าแกพูดอะไร” พากย์ตอบเสียงกระด้าง “แต่ฉันเห็นหมดแล้ว ฉันเห็นหมดแล้วว่าแกทำอะไรมาบ้าง” นทีบดกรามกรอด “แกเป็นฆาตกร แกฆ่าทุกคน แกแอบล่องหนไปขโมยตะกรุดตอนที่ตาแก่สัปเหร่อนั่นเมาหลับที่ร้านเหล้าเพิงหมาแหงนริมคลองเพื่อนำมาเป็นหลักฐานปรักปรำ แล้วแกก็แอบเข้าไปในบ้านของสัปเหร่อนั่นเพื่อเอาหลักฐานไปซ่อนไว้ให้ตำรวจค้นเจอ มันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะทำเรื่องแบบนี้ตอนกลางคืน โดยเฉพาะกับมนุษย์ล่องหนอย่างแก” พากย์สูดหายใจลึก ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะผู้เป็นเจ้าของกำลังพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะควบคุมตนเอง “ถึงการไซโคเมทรี่เมื่อกี้จะไม่ได้ทำให้ฉันเห็นภาพตอนที่แกฆ่ารุ้งกับอลิซ” นทีพูดต่อ “แต่เพียงที่ฉันเห็นจากหลักฐานของพวกเธอเมื่อวานนี้เท่านั้นก็พอแล้ว ฉันรู้ว่าแกเป็นฆาตกร ฉันเห็นตอนที่แกลงมือทรมานพวกเธอ ฉันเห็น – ” คำพูดของชายหนุ่มขาดห้วงไปโดยกะทันหันเพราะโดนกำปั้นเหวี่ยงอัดเข้าเต็มครึ่งปากครึ่งจมูกเต็มแรง ศีรษะของนทีหงายเริ่ดไปด้านหลังตามแรงหมัด พากย์สบถแล้วเอื้อมมือมากระชากคอเสื้อของฝ่ายตรงข้ามไม่ให้ล้มลงไป นั่นจึงทำให้เขาเห็นว่าใต้ปกเสื้อของนที มีไมค์เล็กๆ ที่เชื่อมต่อกับเครื่องบันทึกเสียงติดซ่อนอยู่ “แกตั้งใจหลอกฉันมาที่นี่ หวังให้ฉันพล่ามเรื่องทั้งหมดเหมือนไอ้พวกฆาตกรโง่ๆ ในละคร แกจะได้อัดเสียงฉันไว้และส่งไฟล์เสียงให้ตำรวจงั้นสิ คิดอะไรที่มันไม่เข้าท่าเอาซะเลย” พากย์หัวเราะ กระชากไมค์กับเครื่องบันทึกเสียงออกมาจากตัวของนที มันเป็นเครื่องบันทึกเสียงทรงสี่เหลี่ยมขนาดเท่ากล่องไม้ขีดไฟขนาดเล็ก โปรแกรมเมอร์หนุ่มผลักนทีลงไปนอน ก่อนจะหันมาเขวี้ยงเครื่องบันทึกเสียงนั้นลงพื้นและทำให้มันแหลกละเอียดด้วยการยกเท้ากระทืบเพียงทีเดียว นทีชันศอกลุกขึ้นนั่ง เลือดกำเดาไหลทะลักออกจากจมูก เขาเพิ่งยกแขนเสื้อปาดเท่านั้น พากย์ก็หันมาขยุ้มคอเสื้อและเหวี่ยงเขาตกจากเตียงลงมานอนกองบนพื้นพรม ยังไม่ทันได้ตั้งตัวรอรับสิ่งที่กำลังจะตามมา หน้าแข้งของพากย์ก็ระรัวอัดชายโครงของนทีไม่ยั้ง ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วกาย บังคับให้เขาต้องงอตัวเพื่อลดความเจ็บปวด แต่มันก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย “สะใจแกแล้วใช่มั้ย อยากรนหาที่นัก” พากย์ตะคอก เตะลำตัวที่คอเป็นกุ้งของเพื่อนสนิทครั้งสุดท้าย ก่อนถ่มน้ำลายรดลงมาบนใบหน้า แล้วจึงหมุนตัวกลับไป รูดปิดม่านที่หน้าต่างข้างเตียงไม่ให้คนภายนอกบังเอิญมองเข้ามาได้ เรียบร้อยก็เดินไปล็อคปิดประตูห้อง ตัดขาดตนเองและนทีจากทุกสิ่งทุกอย่างของโลกภายนอก “ทำไมแกถึงทำแบบนี้ ทำไมแกถึงฆ่าผู้หญิงพวกนั้น ทำไมแกต้องฆ่ารุ้งกับอลิซด้วย” นทีครวญคราง ใบหน้าของเขาด้านหนึ่งแนบติดกับพื้นพรม อีกด้านหนึ่งเปรอะเปื้อนน้ำลายของพากย์ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เขาหมดแรงที่จะดิ้นรน นทีช้อนสายตาขึ้นเมื่อพากย์เดินกลับมายืนข้างศีรษะของเขาและตอบ “แทนที่แกจะมัวแต่ถามฉันว่าทำไม ฉันว่าแกลองนึกย้อนกลับไปดีกว่าว่าแกลืมคำสาบานอะไรที่เคยมีกับฉันหรือเปล่า” “คำสาบาน?” นทีทวนคำ “เออสิวะ คำสาบาน ตอนอายุสิบห้า มีแต่แกกับฉันสองคนเท่านั้นที่รู้” พากย์ย่อกายลงมา ใช้มือจับคางของเพื่อนให้เงยหน้าขึ้น นทีมองเข้าไปในดวงตาของพากย์ก่อนตอบ “คำสาบานเรื่องรุ้งกับอลิซใช่มั้ย?” “ก็จะมีคำสาบานไหนอีกล่ะ” โปรแกรมเมอร์หนุ่มปล่อยมือออกจากใบหน้าของนที ลุกขึ้นยืนและเดินไปลากเก้าอี้มานั่งอย่างสบายอารมณ์ “แล้วแกก็ลืมมัน ไม่เคยนึกถึงจิตใจของฉันแม้แต่นิดเดียว” “ฉันไม่เคยลืมคำสาบานนั้นเลยนะไอ้พากย์” นทีกล่าวอีกครั้งพร้อมกับค่อยๆ พลิกตัวลุกขึ้นนั่งคุกเข่า แม้มันจะทำให้เขาเหมือนกำลังนั่งคุกเข่าสารภาพผิดต่อหน้าใครสักคน แต่นทีก็รู้สึกดีกว่านอนหมอบอยู่แทบเท้าของพากย์หลายเท่า “อย่ามาโกหก เมื่อสามเดือนก่อนหลังกลับจากงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนของพวกเรา ฉันเห็นแกพาอลิซเข้าไปในโรงแรม!” พากย์ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนลุกพรวดจากเก้าอี้ ยกเท้าขวาถีบหน้าอกนทีเต็มรัก นทีล้มโครมลงไปกระแทกพื้น พากย์กระโจนขึ้นคร่อมและกระชากคอเสื้อขึ้นมา “ถ้าแกลืมคำสัญญาพวกนั้นไปหมดแล้ว ฉันจะเล่าให้ฟัง  เผื่อแกจะจำมันขึ้นมาได้บ้าง” “ฉันไม่เคย – ” นทีพยายามอธิบาย แต่พากย์ไม่ฟัง “เมื่อตอนที่เราอายุสิบห้า ฉันกับแกต่างมีเด็กผู้หญิงที่เราแอบชอบ แกชอบรุ้ง ส่วนฉันชอบอลิซ น่าเสียดายที่พอฉันส่งจดหมายสารภาพรักให้อลิซในวันวาเลนไทน์ อลิซกลับตอบฉันมาว่าเธอมีคนที่แอบชอบอยู่แล้ว และคนๆ นั้นก็คือแก” โปรแกรมเมอร์หนุ่มหัวเราะอย่างเหยียดหยามและเล่าต่อ “การเห็นเพื่อนสนิทอย่างแกรักกับคนที่ฉันชอบอย่างอลิซเป็นสิ่งที่ฉันรับไม่ได้ ฉันเลยชวนไอ้ปอดแหกที่ไม่เคยบอกรักคนที่แอบชอบอย่างแกมาสาบานว่า ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แกจะไม่มีทางรักอลิซในฐานะแฟนเด็ดขาด เช่นเดียวกับฉันที่จะไม่มีทางรักรุ้ง ถึงแม้รุ้งจะพยายามเอาใจฉันขนาดไหนก็ตาม” นทีเบือนหน้าไปทางอื่น เขาไม่สามารถทนฟังเรื่องนี้ได้  ภาพอดีตในวัยที่กำลังก้าวข้ามสู่ช่วงเวลาวัยรุ่นผุดขึ้นมา ขณะนั้นกลุ่มของพวกเขาสี่คนต่างอบอวลไปด้วยกลิ่นของความรัก ทว่ามันเป็นความรักสี่เส้าที่ไม่มีทางเป็นไปได้ มันอาจเป็นเรื่องที่คนอื่นฟังคงตลก แต่กับพวกเขาแล้วมันไม่ตลกเลย นทีแอบรักรุ้ง รุ้งแอบรักพากย์ พากย์แอบรักอลิซ แต่อลิซแอบรักนที... “อย่าหลบตาฉัน!” พากย์ใช้มือขวาบีบใบหน้าของนทีให้หันกลับมามองตา “หรือแกอยากจะให้ฉันเลาะหนังตาแกออกแบบคนอื่นๆ? เอามั้ยล่ะ? ฉันจะจัดให้เป็นกรณีพิ – ” “ฟังฉันนะพากย์ แกกำลังเข้าใจผิด เข้าใจผิดอย่างโง่เง่าที่สุด!” นทีตะคอกกลับด้วยความโกรธแค้น “ถ้าแกคิดว่าฉันละเมิดคำสาบานที่ให้ไว้กับแกในการล่วงเกินอลิซล่ะก็ แกผิดแล้ว ในคืนนั้นฉันเสียใจที่รวบรวมความกล้าไปบอกรักรุ้ง แต่รุ้งกลับบอกฉันว่าเธอยังรักแกอยู่ ฉันเลยซดเหล้าไม่ยั้ง มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันกินเหล้า ฉันเมาเละเทะ อลิซไม่อยากพาฉันกลับมาส่งบ้านในสภาพนั้น เธอเลยพาฉันไปพักในโรงแรม แกเข้าใจมั้ยวะ ฉันเมา ฉันหลับ ทั้งหมดมีแค่นั้น เราไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่แกคิดเลย!” “มีสิ ทำไมจะไม่มี” ดวงตาของพากย์เป็นประกายแห่งความเจ็บปวด “แถมหลายรอบด้วย” “ไม่จริง” นทีสั่นศีรษะอย่างแข็งขัน “แกไม่ได้อยู่ที่นั่น แกจะรู้ได้ยังไง – ” “ใครบอกว่าฉันไม่อยู่” พากย์กระซิบเสียงสั่นเครือ มีน้ำตาคลอเต็มสองเบ้า “ลืมแล้วรึไงว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นมนุษย์ล่องหนนะว้อย ฉันถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ในรถของตัวเองและแอบเข้าไปนั่งอยู่บนเบาะหลัง ก่อนที่อลิซจะประคองแกมาที่รถของเธอ แล้วขับออกจากงานมาที่โรงแรม ฉันรู้ว่าตอนแรกอลิซมีเจตนาที่จะพาแกมานอนพักอย่างเดียว แต่เมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง แกก็เห็นอลิซเป็นรุ้ง แล้วแกก็เริ่ม...” ลมหายใจของพากย์ถี่กระชั้น ริมฝีปากสั่นระริก เขาเงื้อมือขึ้นแล้วต่อยหมัดใส่ใบหน้าของนทีชุดใหญ่ ก่อนกัดฟันพูดอีกครั้ง “คิดดูสิว่าฉันจะรู้สึกยังไงที่ต้องนั่งดูเพื่อนสนิทของตัวเองเอากับคนที่ฉันรักตลอดคืน ฉันทรมานแทบตาย หัวใจของฉันถูกแกเหยียบย่ำไม่มีชิ้นดี ทั้งๆ ที่แกก็รู้ว่าฉันรักอลิซเท่าชีวิต แต่แกก็ยังทำแบบนั้นได้” นทีหันหน้าไปด้านข้าง ถ่มเลือดออกจากปาก ก่อนหันกลับมาจ้องตาพากย์และพูด “แกกำลังโกหก ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นจริง ทำไมฉันถึงจำอะไรที่แกว่าไม่ได้เลยสักนิด” พากย์หลับตาลงและสะอื้นไห้อย่างฟูมฟาย “นั่นก็เพราะว่าพอตื่นขึ้นมาตอนเช้า อลิซก็สะกดจิตให้แกลืมเรื่องทั้งหมดไปไง แม้แกจะรู้สึกผิดและบอกว่ายินดีรับผิดชอบทุกอย่าง แต่อลิซคนดีของฉันรู้แก่ใจดีว่าหัวใจของแกมีแต่รุ้งคนเดียว เธอเลยจ้องตาแก สั่งให้แกลืมเรื่องทั้งหมดและป้อนความทรงจำใหม่ที่ว่าแกเมาหลับตลอดคืนใส่สมองแก ไงวะ ตาสว่างแล้วใช่มั้ยว่าแกลืมคำสาบานที่ให้ไว้กับฉันยังไง!” คำรามจบพากย์ก็ลืมตาและลุกขึ้นยืน “พวกผู้หญิงก็แบบนี้ ดีแต่เสียสละไม่เข้าเรื่อง อลิซยอมนอนกับแกทั้งที่รู้ดีว่าแกกำลังเข้าใจว่าได้นอนกับรุ้ง การกระทำของอลิซเปลี่ยนความรักที่ฉันมีให้เธอกลายเป็นความแค้นต่อผู้หญิงทุกคน ฉันรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ถ้าไม่ฆ่าใครเพื่อระบายความแค้นนั้น ฉันทนอัดอั้นอยู่หนึ่งอาทิตย์ ก็ได้เจออี krะหรี่นั่น แล้วทุกอย่างก็ระเบิดตู้ม กำเนิดนักข่มขืนศพผู้เกรียงไกร” นทีไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน พากย์คนที่ยืนคร่อมตัวเขาอยู่ไม่ใช่พากย์โปรแกรมเมอร์หนุ่มรูปหล่ออีกต่อไป แต่มันเป็นพากย์ผู้วิกลจริต ดวงตาที่เคยแสดงความมุ่งมั่นหนักแน่นบัดนี้เป็นดวงตาของสัตว์ร้ายที่นรกส่งมาเกิด ส่งมาเกิดพร้อมความสามารถพิเศษในการก่อความโฉดชั่ว นทีเข้าใจทั้งหมดแล้วว่าทำไมประกายรุ้งและอลิสาถึงกลายเป็นเหยื่อนักข่มขืนศพได้อย่างง่ายดาย นั่นเป็นเพราะประกายรุ้งไม่สามารถต่อสู้กับคนที่ล่องหนได้ และอลิสาก็ไม่สามารถสะกดจิตคนที่เธอมองไม่เห็น มือทั้งสองของนทีรวบแน่นเป็นกำปั้นแห่งความเคียดแค้น เขาพบจุดที่ตนเองมองข้ามแล้ว เขาพบความผิดปกติบางอย่างที่สะกิดใจเขาในคดีของนักข่มขืนศพ เขามันโง่เองที่ไม่เคยนึกถึงจุดนี้มาก่อน เขามันเชื่อใจเพื่อนของตัวเองมากเกินไปจนไม่คิดตรวจสอบข้อมูลที่พากย์ป้อนให้มาเลยสักอย่าง ที่แท้นักข่มขืนศพมันก็เป็นมนุษย์ล่องหนนี่เอง “ในวันนี้ แกจะฆ่าฉันก็ได้ แต่ตอบคำถามฉันมาสักนิดว่าทำไมแกต้องฆ่ารุ้งกับอลิซด้วย?” นทียกมือปาดเลือดออกจากใบหน้า อาการชาหนึบทำให้ร่างกายของเขาไม่เจ็บปวดอีกแล้ว “มันเป็นความผิดของรุ้ง เธอไม่น่าไปฟังที่ผีอีนักเรียนใจแตกคนนั้นมันมาบอกเธอเลย” พากย์ยกมือขยี้ศีรษะ ก้าวเท้าออกจากร่างของนทีและเดินวนไปรอบๆ ห้องอย่างไม่มีจุดหมาย “ใครจะไปรู้วะว่าอีนั่นที่ฉันเจอในผับ – เหยื่อคนที่สองของนักข่มขืนศพน่ะ - จะเคยเป็นนักเรียนในคลาสเต้นบัลเลย์ของรุ้ง!” “รุ้งรู้ว่าแกเป็นฆาตกร อย่างนั้นแกก็เลยฆ่าเธอ?” ใบหน้าของนทีร้อนวาบ “เลวมาก! แกทำได้ยังไง แก – ” “รุ้งรนหาที่เองนี่หว่า ถ้าเสาร์นั้นไม่โทรให้ฉันไปหาและพยายามกล่อมให้ฉันมอบตัวกับตำรวจ เย็นนั้นฉันก็ไม่ต้องแอบล่องหนเข้าไปล็อคคอเธอในรถหรอก” พากย์เดินกลับมาที่นที ย่อกายลงและกระชากคอเสื้อดึงนทีลุกขึ้นนั่ง “แกน่าจะได้ยินเสียงร้องของเธอตอนถูกฉันทรมานนะ มันรัญจวนใจยิ่งกว่าเสียงครางของอลิซตอนมีเซ็กส์กับแกซะอีก” น้ำเสียงที่พากย์เอ่ยชื่ออลิซออกมายังคงอัดแน่นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว นทีล่วงรู้ในวินาทีนั้นเลยว่าเรื่องที่พากย์เล่าออกมาคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ในคืนที่ปล่อยให้น้ำเมาเข้าครอบงำสติและจิตใจ เขากับอลิสาได้... “ฉันขอโทษ” นทีกระซิบพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น “ฉันผิดเอง ฉันไม่น่าล่วงเกินอลิซ แต่ถึงอย่างนั้น แกก็ไม่น่าฆ่าเธอด้วยอีกคน” “ฉันไม่เคยคิดจะฆ่าอลิซ!” พากย์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จมูกของพวกเขาสองคนห่างกันไม่ถึงนิ้ว “ฉันพาตัวเธอออกจากรถของแก ฉันพาเธอไปรักษาตัวที่บ้านลับของฉัน แน่นอนว่าบนโลกนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าบ้านหลังนั้นอยู่ที่ไหน ฉันป้อนข้าวป้อนน้ำให้เธอ รักษาบาดแผลให้เธออย่างประคบประหงม แต่เธอกลับทำให้ฉันโมโหเรื่อยๆ หลังผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ อลิซก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉันรักอีกต่อไป” แล้วฉับพลันนั้น นัยน์ตาที่ดุร้ายของพากย์ก็แปรเปลี่ยนเป็นนัยน์ตาที่ว่างเปล่า เขาปล่อยมือจากคอเสื้อของนที ก่อนทิ้งกายนั่งคุกเข่าบนพื้น โน้มตัวลงคุดคู้ ระรัวกำปั้นทุบพื้นพร้อมกับคร่ำครวญอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ “ทำไมฉันต้องฆ่าอลิซด้วย...ฉันไม่น่าฆ่าเธอ...ฉันรักเธอมากกว่าทุกคนในชีวิต...ฉันทำไปทำไม...ฉันทำเพื่ออะไร...ฉันอยากจะหยุดเรื่องทั้งหมดนี่แล้วส่งไอ้นักข่มขืนศพเข้าห้องประหาร...ฉันอยากกลับมาเป็นฉันคนเดิม...ฉันพยายามหาตัวแทน...อุตส่าห์เจอไอ้สัปเหร่อขี้เมานั่นแล้วแท้ๆ...แต่แกกลับยุ่งไม่เข้าเรื่อง!” นทียันตัวนั่ง พากย์ก็ยืดตัวขึ้น จ้องมองมาที่เขาอย่างอาฆาต “อลิซต้องตายเพราะแก ถ้าเธอไม่ช่วยแกหาตัวฆาตกร เธอก็คงไม่ต้องมาตาย ดีล่ะ ฉันจะฆ่าแก ฉันจะส่งแกลงนรกไปขอโทษเธอ!” พากย์สูดหายใจลึก ดีดกายลุกขึ้นยืนและเดินลากขาไปที่ประตู ดึงประตูห้องเปิดออกและก้าวออกไปโดยไม่สนใจปิดประตูตามหลัง คงเพราะรู้ดีว่านทีไม่มีหนทางหนีรอดไปได้ นทีไม่รู้ว่าพากย์เดินออกไปเพื่อหาอะไรมาฆ่าเขา ไม่สิ ก่อนฆ่าพากย์คงทรมานเขาก่อน บางทีอาจเป็นมีดหั่นเนื้อในครัว นทีไม่คิดดิ้นรนต่อสู้ เขาทราบดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่ามองมุมไหนคนพิการอย่างเขาก็ไม่สามารถต่อกรกับคนวิกลจริตร่างกายสมบูรณ์พร้อมอย่างพากย์ได้เลย สิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาสามารถทำได้ในขณะนี้คือรอเผชิญหน้าความทรมานอย่างสงบและภาวนาว่าแผนการที่วางเอาไว้คงไม่มีส่วนใดผิดพลาด อีกไม่นานก็จะได้พบประกายรุ้งกับอลิสาแล้วใช่มั้ย? นทีหลับตาลง ภาพศพของหญิงสาวทั้งสองแวบขึ้นมา พวกเธอกำลังกวักมือเรียกเขาอยู่ เสียงฝีเท้าของพากย์ก้าวเดินกลับเข้ามาใกล้พร้อมบังเสียงเสียดสีของโลหะกับโลหะดังเคร้งๆ ตามมาด้วย นทีลืมตาและผงกศีรษะขึ้น พบว่าพากย์กำลังหยุดยืนหน้าประตูห้อง มือทั้งสองถือมีดปลายแหลมข้างละเล่มและกำลังลับมีดทั้งสองเล่มนั้นกับผิวเงินเรียบของพวกมันเองเหมือนเชฟทำอาหารที่กำลังเตรียมมีดเพื่อแล่เนื้อสัตว์ “กลัวมั้ย?” ใบหน้าเปรอะน้ำตาของพากย์ฉีกยิ้ม ก่อนขยับเท้าข้ามาในห้อง “ฉันอยากให้แกกลัว” ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังพากย์ “หยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าขยับอีกก้าวเดียว ฉันยิงแน่!” หัวใจนทีหล่นวูบ เสียงนั้นคือเสียงของลลิตา! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 19:59:21

ความคิดเห็นที่ 2 “โอะโอ๋” พากย์ชะงักมือที่ถือมีด สองเท้าหยุดกึก ค่อยๆ ชูมือทั้งสองข้างขึ้นสูงและหันหน้ากลับไป “สวัสดีครับ ยังไม่กลับบ้านอีกหรือครับคุณพยาบาล?” นทีขยับตัวเพื่อหามุมที่สามารถมองเห็นภาพทั้งหมด เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ลลิตากำลังยืนถือปืนกระบอกหนึ่งอยู่หน้าประตู ปลายกระบอกเล็งนิ่งตรงมาที่ศีรษะของพากย์โดยปราศจากอาการสั่นไหว ใบหน้าของหญิงสาวไม่มีแววประหม่าหรือหวาดหวั่นแม้แต่น้อย นทีแน่ใจเลยว่าพยาบาลประจำตัวของเขา คงผ่านการจับปืนเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งพอๆ กับปรอทวัดไข้ทีเดียว “ทิ้งมีดลงบนพื้น ยกมือกุมศีรษะและเดินไปหันหน้าชิดผนังทางนั้น” ลลิตาพยักพเยิดไปทางขวามือภายในห้อง เท้าหนึ่งเยื้องมาข้างหน้าคล้ายรอจังหวะที่จะก้าวเข้ามา “ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดต่อสู้หรือหลบหนี เพราะตำรวจกำลังมาที่นี่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า” “งั้นหรือครับ?” นทีเห็นเพื่อนสนิทตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หัวเราะในลำคอ และเอียงศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะลงมืออย่างรวดเร็ว พากย์ตวัดเท้าเกี่ยวประตูกระแทกปิดอย่างแรง นทีไม่แน่ใจว่าลลิตาจะสามารถฉากหลบออกไปได้ทันก่อนที่บานประตูจะกระแทกใส่หน้าเธอหรือไม่ แต่อะไรบางอย่างบนแววตาเชื่อมั่นในตัวเองของเธอทำให้เขารู้สึกว่าเธอจะไม่หมดฤทธิ์ง่ายๆ หัวใจของนทีร้องสั่งให้เขาทำอะไรสักอย่างเมื่อเห็นพากย์ปักมีดทั้งสองเล่มไว้บนประตูก่อนลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละสองเม็ด ไอ้ฆาตกรกำลังจะล่องหนเพื่อออกไปเล่นงานลลิตาต่อในกรณีที่เธอยังมีสติ “ไอ้พากย์ ผู้หญิงคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยเธอไป อย่าไปยุ่งกับเธอ!” นทีตะโกนอย่างอับจนปัญญาที่จะทำอะไรอื่นอีก “ไม่เกี่ยวยังไงวะลากปืนจะมายิงฉันเนี่ย” พากย์ถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกและเสื้อกล้ามตัวในขยำเป็นก้อนถือไว้ในมือซ้าย ส่วนมือขวาล้วงเข้าไปในกางเกงหยิบไฟแช็คออกมาจุดไฟเผาก้อนเสื้อและปาก้อนเสื้อติดไฟนั้นไปที่ผนัง ก้อนเสื้อไหลลงมากองบนพื้น เปลวไฟสีส้มปะทุวูบเลียติดพื้นพรมและวอลล์เปเปอร์บนผนังส่งควันโชยเป็นสายบางๆ ในอากาศ “คิดว่าฉันกลัวตำรวจเรอะ พวกมันจะทำอะไรได้ในเมื่อมองไม่เห็นฉัน!” พากย์ปลดกางเกงด้วยความเร็วทั้งตัวนอกและตัวใน เขาขยำกางเกงเป็นก้อนและจุดไฟเผาเช่นเดียวกับเสื้อ ก่อนโยนใส่ผนังอีกด้านหนึ่ง “ฟังให้ดีนะไอ้ที รถที่ฉันขับมาหาแกคันนี้ฉันก็ขโมยมา วันนี้ฉันตั้งใจอยู่แล้วว่ายังไงเสียก็ต้องฆ่าแกให้ได้ ฉันจะหนีไปจากที่นี่โดยไม่มีใครรู้เห็นตัวตนของฉัน!” “ขอร้องล่ะ ไอ้พากย์ แกมาที่นี่เพื่อฆ่าฉันไม่ใช่หรือ?” นทีละล่ำละลัก “มาสิ! ฆ่าฉันเลย แต่ปล่อยคุณพริบไปซะ!” “ฆ่าแกน่ะฉันฆ่าแน่” พากย์ในร่างเปลือยเปล่าดึงมีดทั้งสองเล่มออกจากประตูและหันกลับมาย่างสามขุมเข้าหานทีผ่านม่านควันไฟที่ลอยอ้อยอิ่ง “แต่ฉันจะขอบอกแกเสียก่อนว่า นอกจากฉันจะฆ่าอีคุณพริบของแกแล้ว ฉันจะกลับมาเล่นน้องสาวแกอีกคนหลังงานเผาศพแก ฉันจะทรมานมันทดแทนที่ฉันไม่มีเวลาทรมานแก บางทีฉันอาจเล่นกะแม่แกด้วยก็ได้ ฉันจะทำให้ทุกคนที่แกรักต้องทรมาน แล้วนักข่มขืนศพก็จะเป็นผู้ชนะตลอดไป” หนุ่มวิกลจริตระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อเดินมาหยุดข้างนทีพร้อมเงื้อมีดขึ้นเตรียมปักลงมา แต่เขาไม่รู้เลยว่านทีรอคอยจังหวะนี้อยู่แล้ว นทีเกร็งกำลังยืดตัวขึ้น กางแขนทั้งสองออกกว้างและพุ่งมาด้านหน้ารวบหัวเข่าของพากย์จนเสียหลักหงายหลังล้มลงบนพื้น มีดเล่มหนึ่งหลุดกระเด็นไป แต่นทีไม่สนใจ เขาตะกายขึ้นไปทับลำตัวของพากย์และฝังใบหน้าลงไปงับใบหูซ้ายก่อนกระชากสุดแรงเกิด พากย์คำรามโหยหวนด้วยความเจ็บปวด นทีรู้สึกได้ถึงใบหูที่คาอยู่ในปาก เขาถ่มมันทิ้งลงพื้นและหันกลับมองใบหน้าของเพื่อนสนิท เลือดเป็นสายกำลังทะลักออกมาจากบาดแผลข้างศีรษะนองพื้นและเปรอะเปื้อนไหล่ของพากย์ นทีฉีกยิ้มอย่างพอใจ นี่แหละคือสิ่งมีประโยชน์สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในเวลานี้ ความปิติยินดีทำให้นทีไม่สนใจรับรู้ความเจ็บปวดที่คมมีดอีกเล่มที่เหลือในมือของพากย์แทงสวบเข้าใส่ชายโครงด้านหลังของเขา บางทีคงเป็นเพราะเขาอาจจะรู้และรอรับความเจ็บปวดนี้อยู่ก่อนแล้ว นทีจึงไม่แปลกใจที่ร่างของตนเองสะดุ้งเฮือกขณะพากย์ชักมีดออกไปเพื่อแทงซ้ำลงมาอีก แต่ในจังหวะนั้น  เสียงปืนนัดหนึ่งก็ดังขึ้น ลูกบิดประตูกระเด็นหลุด บานประตูเหวี่ยงเปิด ลลิตาโซเซเข้ามาพร้อมนิ้วที่สอดอยู่ในโกร่งไกของปืนที่กราดเล็ง พากย์สบถ ผลักร่างของนทีออกไปก่อนปามีดทิ้ง แล้วจึงดีดกายลุกขึ้น วินาทีต่อมาก็สูดหายใจลึกและทำให้ตนเองล่องหน ร่างกายเปลือยเปล่าของพากย์หายวับไปกลางอากาศเหมือนมีมนตร์วิเศษ แต่ในยามคับขันเช่นนี้ เขาคงลืมไปว่าบาดแผลจากใบหูที่ถูกกัดขาดกำลังมีเลือดไหลซึมออกมาอย่างต่อเนื่อง จึงไม่มีประโยชน์ที่จะล่องหนต่อไปในเมื่อภาพที่ลลิตาเห็นในตอนนี้ คือภาพของเลือดสายหนึ่งที่ไหลออกมากลางอากาศในระดับศีรษะของมนุษย์และเลือดบางส่วนก็ราดรดลงมาตามช่วงไหล่ของมนุษย์ล่องหนให้เห็นเป็นโครงไหล่จางๆ เท่านี้ก็พอเพียงแล้วสำหรับนักแม่นปืนอย่างเธอ นิ้วกระตุกไกโดยไม่มีความลังเล เสียงปืนคำรามเพียงนัดเดียว กระสุนเจาะเข้ากลางหน้าอกของมนุษย์ล่องหน ส่งร่างที่มองไม่เห็นกระเด็นถอยหลังตามแรงอัดของลูกตะกั่วไปกระแทกผนังที่ติดไฟ เสียงร้องโหยหวนแผดก้องเมื่อเปลวไฟนั้นลามเลียไปบนร่างของพากย์อย่างรวดเร็ว  นทีพลิกตัวหนีเศษสะเก็ดไฟที่ปลิวกระเด็นมาเมื่อร่างของมนุษย์ล่องหนที่มีอันกลายเป็นมนุษย์เพลิงทำท่ากระโจนเข้ามาหาด้วยความโกรธแค้น แต่พากย์ขยับออกมาได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้น เสียงปืนออโตเมติกในมือลลิตาก็คำรามก้อง ลูกกระสุนพุ่งทะลุหน้าผากของพากย์อย่างแม่นยำ เลือดและสมองกระจายทั่วอากาศพร้อมสะเก็ดไฟที่แตกโพละ ร่างของมนุษย์เพลิงผงะไปด้านหลังและชะงักนิ่ง ก่อนจะยืนค้างอยู่อย่างนั้นประมาณสองสามวินาที แล้วจึงค่อยๆ ล้มลงไปในที่สุด นทีมองภาพนั้นด้วยสองตาที่พร่ามัวเพราะน้ำตา พากย์ตายแล้ว นักข่มขืนศพถูกส่งกลับไปยังนรกของมันแล้ว ทุกอย่างจบแล้ว...ใช่ไหม? นทีพลิกตัวนอนหงายอย่างยากลำบาก เพิ่งสังเกตว่าอากาศภายในห้องร้อนมาก เปลวไฟและควันขาวลอยคลุ้งจนแสบตาไปหมด เขาหายใจได้อย่างยากเย็น ออกซิเจนรอบกายถูกเผาผลาญไปอย่างรวดเร็วโดยที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ชายหนุ่มอ้าปากหอบหายใจและไอโขลกด้วยสำลักควัน ที่แผ่นหลังรู้สึกได้ถึงเสื้อที่เปียกชุ่มเลือดอุ่นของตนเอง หากเขาไม่โดนไฟครอกตาย เขาก็คงต้องเสียเลือดจนตายอยู่ดีสินะ ฉับพลันนั้น ในม่านควันที่ปกคลุมบรรยากาศ ใบหน้าของพยาบาลสาวก็ปรากฏเข้ามาในคลองสายตา เธอสอดมือเข้ามาใต้รักแร้ประคองเขาลุกขึ้น ผู้หญิงร่างกายบอบบางอย่างเธอ กำลังจะพาเขาออกจากห้องที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ มันไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว และเป็นไปด้วยดีอีกต่างหาก “คุณไม่ควรกลับมาที่นี่” นทีกระซิบผ่านม่านควัน ลลิตาไม่ตอบ เสียงไซเรนรถตำรวจและรถพยาบาลก้องกังวานทั่วซอยเมื่อลลิตากึ่งประคองกึ่งลากนทีออกมาพ้นประตูห้องนอนเข้าสู่ห้องนั่งเล่น ขาที่ใช้การไม่ได้ของเขาลากระมาตามพื้นทำให้ลลิตาต้องออกแรงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ทั่วตัวของเขาและเธอในยามนี้มีแต่รอยเลือดและเขม่าควัน ลลิตาไม่แปลกใจเลยที่จะเห็นใบหน้าแสดงอาการตกใจของร.ต.อ.กริชและนายตำรวจคนอื่นๆ เมื่อพวกเขาก้าวกระโจนเข้ามาในประตูบ้านที่เธอเปิดทิ้งไว้ “คุณพริบ! เป็นไงบ้างครับ โธ่ ผมบอกแล้วว่าจะทำอะไรให้รอผมด้วย ถ้าคุณเป็นอะไรไปจะทำยังไง” นั่นคือคำแรกที่ผู้กองหนุ่มพูดขณะวิ่งเข้ามาเพื่อประคองเธอ ลลิตาก็เลยส่งร่างของนทีให้เขาประคองแทนพร้อมกับพูด “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่เขาคนนี้ต่างหากที่เจ็บหนัก รีบพาเขาไปส่งโรงพยาบาลเถอะค่ะ” ร.ต.อ.กริชรับร่างของนทีมาประคองอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะส่งให้หมู่ยิ้มกับจ่าเยาว์เจ้าเก่ารับช่วงต่อประคองออกไปที่รถพยาบาลซึ่งมีเจ้าหน้าที่พยาบาลรอคอยอยู่ด้านนอกรั้วบ้าน “ศพคนร้ายอยู่ในห้องที่มีไฟไหม้ คุณคงต้องรีบดับไฟโดยเร็วที่สุด” ลลิตาเหลียวหน้ามาพูดขณะจ้ำฝีเท้าตามหลังหมู่ยิ้มกับจ่าเยาว์ไปติดๆ “ฉันจะอยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ มีอะไรก็ติดต่อไปที่นั่น” “เดี๋ยวครับคุณพริบ” ร.ต.อ.กริชพยายามเรียก แต่ลลิตาหายลับไปจากประตูโดยไม่มีท่าทีว่าจะได้ยินสักนิด ภายนอกเป็นเวลาห้าโมงเย็น หมู่ยิ้มกับจ่าเยาว์ช่วยกันหามปีกนทีมาได้ครึ่งทาง บุรุษพยาบาลสองคนก็เข็นเปลมารับช่วงต่อ ลลิตาตามมาทันขณะพวกเขาช่วยกันยกเปลของนทีขึ้นท้ายรถพยาบาล เธอก้าวกระโดดตามขึ้นมานั่งข้างเปลอย่างปราดเปรียว สติของนทีใกล้ขาดห้วงเต็มทนเมื่อหันชำเลืองมองใบหน้าเปรอะเขม่ากระดำกระด่างของเธอและถาม “ไฟล์เสียงที่บันทึกไว้เป็นไงบ้าง?” “ชัดแจ๋วเลยค่ะ ไม่ต้องห่วง” พวกเขากำลังพูดถึงเครื่องดักฟังที่ซ่อนอยู่ที่ใต้เบาะวิลแชร์ซึ่งมันจะถ่ายทอดสัญญาณเสียงไปยังเครื่องรับสัญญาณปลายทางที่อยู่กับลลิตาผู้จอดรถอยู่ห่างจากบ้านของเขาไปหนึ่งช่วงถนน ในเช้าตรู่ของวันนั้น นทีขอความช่วยเหลือให้เธอเดินทางไปที่ร้านขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในตัวเมืองและซื้อเครื่องดักฟังชนิดเรียล ไทม์รุ่นล่าสุดมาติดตั้งให้เขาใช้ในบันทึกเสียงมัดตัวพากย์ เพื่อนรักผู้ปรากฏโฉมในนิมิตของเขาด้วยฐานะฆาตกร นทีและลลิตาใช้เวลาวางแผนด้วยกันตลอดเช้า แผนการจึงออกมาในรูปแบบที่ว่า ลลิตาจะเดินทางกลับบ้าน ปล่อยให้นทีกับพากย์ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง นทีจะแกล้งทำเป็นไม่รู้มาก่อนว่าพากย์คือนักข่มขืนศพและจงใจทำให้พากย์จับได้ว่าเขาแอบติดเครื่องบันทึกเสียงไว้ในคอเสื้อ พากย์จะได้กระหยิ่มพูดทุกอย่างออกมาโดยไม่ได้เฉลียวใจว่าเพื่อนรักที่กำลังจะกลายเป็นเหยื่ออำมหิตรายต่อไป จะมีอุปกรณ์บางอย่างซ่อนอยู่อีกหนึ่งเครื่อง แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้น นทีได้ตกลงกับลลิตาแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขออย่าให้เธอกลับไปที่บ้านของเขาอีก แม้ว่าพากย์จะฆ่าเขาก็ตาม เขาขอเพียงแค่ให้เธอเก็บไฟล์เสียงไว้และนำไปมอบให้ตำรวจเท่านั้นก็พอแล้ว แต่ดูสิ่งที่เธอทำ... “คุณเป็นตำรวจปลอมตัวมางั้นหรือ?” นทีฝืนความอ่อนล้าพูดขึ้นในที่สุด ลลิตาแค่นยิ้มเศร้า “เปล่าค่ะ ฉันไม่ใช่ตำรวจ” “แล้วคุณเป็นใคร?” “ฉันเป็นเพียงพยาบาลธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น” เธอตอบ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 20:05:08

ความคิดเห็นที่ 3 - 13 - ภายในห้องพักชั้นพิเศษของโรงพยาบาลที่อลิสาเคยทำงานอยู่ นทีเพิ่งเสร็จสิ้นการสอบปากคำจากร.ต.อ.กริชผู้มีสีหน้าเหมือนคนท้องผูกมาสองอาทิตย์ตลอดเวลาที่พูดคุยกับเขา นทีรู้ดีว่าทำไม ขณะนี้ตำรวจกำลังถูกโจมตีอย่างหนักเมื่อความจริงเปิดเผยออกมาว่า นายเอกชัยที่พวกเขาจับกุม ไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง และส่วนสำคัญที่ทำให้ความจริงเปิดเผยก็คือนที แต่ไม่มีใครล่วงรู้ หลังผ่านพ้นการผ่าตัด ชายหนุ่มก็ใช้เวลาอยู่ในห้องไอซียูเพียงหนึ่งวัน นับเป็นปาฏิหาริย์ที่มีดเล่มนั้นของพากย์แทงทะลุผิวหนังเข้ามากระทบเพียงกระดูกชายโครง อวัยวะภายในของนทีจึงไม่มีอะไรเสียหายร้ายแรงนอกจากความบอบช้ำที่เกิดขึ้นจากการถูกพากย์ทำร้ายร่างกาย แตกต่างจากพากย์ที่นอกจากจะโดนยิงแล้ว ศพยังมอดไหม้ในกองไฟชนิดที่ไม่ต้องเสียเวลาณาปนกิจศพให้ยุ่งยากอีกเลย เมื่อพ้นขีดอันตราย นทีก็พบว่าครอบครัวของเขาปรากฏอยู่ข้างเตียงอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา บิดาของเขาพาทุกคนบึ่งรถกลับจากเชียงใหม่มาทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากลลิตา นทีไม่ต้องเสียเวลาเล่ารายละเอียดอะไรเลยเพราะลลิตาหรือไม่ก็พวกตำรวจคงจะเล่าให้ครอบครัวเขาฟังหมดแล้ว แต่กลายเป็นฝ่ายพ่อเขาเองต่างหากที่ต้องเล่าให้ฟังถึงความสงสัยใจว่า ในเมื่อเขาเป็นคนสุดท้ายที่ได้อยู่กับอลิสาก่อนเธอจะถูกพากย์ลักพาตัวไป ทำไมถึงไม่มีตำรวจคิดสอบถามข้อมูลจากเขาเลย? “พ่อช่วยซื้อรถยนต์ให้ลูกชายท่านสารวัตรไปคันหนึ่งเพื่อเป็นการกันแกออกมาจากเรื่องนี้น่ะ” นี่คือคำตอบของพ่อ “แต่มันไร้ประโยชน์สิ้นดีนะ ถึงอย่างไรแกก็ถูกดึงกลับเข้ามาในวังวนของเรื่องนี้จนได้” คำตอบของพ่อสร้างความสะท้อนใจให้นทีเป็นอย่างมาก นอกเหนือจากความสะท้อนใจในความรักที่พ่อมีให้ลูกแล้ว อีกความสะท้อนใจที่ให้ความรู้สึกในด้านตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงก็คือ ยังมีตำรวจอีกมากมายในสมัยนี้ที่ซื้อได้ด้วยเงินตรา ยิ่งยศสูงเท่าไหร่ รายได้ที่กอบโกยก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเท่านั้น แม้เขาไม่เคยเห็นหน้าสารวัตรคนที่เรียกค่า ‘กันออกจากคดี’ เป็นรถยนต์ให้ลูกชายหนึ่งคันสักครั้ง แต่นทีก็ทราบว่าสารวัตรคนนั้นเป็นเจ้านายของร.ต.อ.กริชและมันก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ดีกับตำรวจที่ทำคดีนี้มากยิ่งขึ้น แต่ก็เช่นเดียวกับเรื่องอื่นๆ ที่เมื่อเดินทางมาถึงจุดนี้ ก็ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้แล้ว คิดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรอีก นทีบอกตัวเองอย่างนั้นก่อนจะกวาดตามองรอบห้องพักที่เงียบราวป่าช้า นี่นับเป็นวันที่สองแล้วที่เขาออกจากห้องไอซียู นทีรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไปในความรู้สึก เขาใช้เวลาไม่นานนักก็นึกออก สิ่งที่ขาดหายไปคือหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขาและบอกว่าตัวเธอเองเป็นเพียงพยาบาลธรรมดาๆ คนหนึ่ง ตั้งแต่ออกจากห้องไอซียู นทียังไม่เห็นลลิตาเลย เป็นไปได้หรือไม่ที่เธออาจจะถูกพ่อแม่ของเขานำเรื่องไปฟ้องทางโรงพยาบาลจนถูกไล่ออก? นั่นหมายความว่าเธอต้องเป็นพยาบาลจริงๆ ไม่ใช่ตำรวจหญิงปลอมตัวมาอย่างที่เขาคิด หากไม่ใช่ ก็เป็นไปได้ว่าเธออาจกำลังพบปัญหาบางอย่างจากการลั่นกระสุนปลิดชีวิตพากย์ มันคือการฆ่าคนตายในแง่ของกฎหมายอย่างไม่มีทางผิดพลาด แต่ว่าคนที่เธอฆ่าเป็นฆาตกรต่อเนื่องจิตใจวิปริต เธอต้องยิงเพื่อป้องกันตัวเอง ไม่น่าจะเสียเวลาชี้แจงถึงขั้นถูกคุมขังโดยไม่ได้รับอนุญาตให้ประกันตัว แล้วนทีก็คิดว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นจริง ร.ต.อ.กริชก็น่าจะช่วยเหลือเธอได้ไม่ยาก แล้วเธอหายไปไหนกัน? ความคิดของชายหนุ่มหยุดชะงักลงเมื่อประตูห้องพักถูกเปิดออก วารีเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสดใส ผิดกับตอนแรกที่เขาฟื้นขึ้นมาเป็นคนละคน ตอนนั้นน้องสาวของเขาร้องไห้อย่างหยุดไม่อยู่และควบคุมไม่ได้ เช่นเดียวกับแม่ของเขาที่ยืนกอดปลอบประโลมลูกสาวคนเล็กทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในอาการที่ดีไปกว่ากันเสียเท่าไหร่ “นอนพักมั้ย?” วารีถามเมื่อเดินมาหยุดข้างเตียง นทีผงกศีรษะและเอนตัวลง วารีช่วยจัดผ้าห่มและขยับสายน้ำเกลือที่โยงอยู่กับแขนซ้าย เธอรับเวรเฝ้าเขาต่อจากพ่อที่เพิ่งเดินทางกลับไปพักที่บ้านเมื่อหกโมงเช้าที่ผ่านมา “ตำรวจพวกนั้นมาคุยอะไรกับตัวเองอ้ะ?” น้องสาวถามพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่ง วางข้อศอกกับของเตียงและท้าวคางมองหน้าพี่ชาย “ก็สอบปากคำทั่วไปแหละ” นทีตอบ เหม่อมองเพดานห้อง ก่อนจะชำเลืองมองคนเฝ้า “นี่เจ้าตูน ตั้งแต่มาถึง แกเห็นพยาบาลของพี่บ้างมั้ย?” “หมายถึงพยาบาลลลิตาอ่ะหรอ?” “อื้อ” “ไม่อ่ะ แต่เห็นพ่อบอกว่ายกเลิกการจ้างที่เหลือไปแล้วนี่ เค้าคงไปทำงานของเค้าแหละมั้ง ตัวเองถามแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า?” วารีทำหน้าทะเล้นใส่พี่ชาย นทีเอื้อมมือเขกหน้าผากน้องสาวหนึ่งโป๊ก “นี่แนะ ถามดีๆ มาทะลึ่งใส่ พี่แค่อยากขอบคุณเขาสักครั้งที่ช่วยชีวิตพี่ไว้เท่านั้น” รอยยิ้มบนใบหน้าของวารีเจือจางลงไป นทีสังเกตเห็นพลันก็ระลึกได้ว่า ส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาฟื้นความทรงจำกลับมาเหมือนเดินก็คือน้องสาว เขาสงสัยมาพักใหญ่แล้วว่าใครหรืออะไรกันที่สามารถเปลี่ยนใจให้วารีไม่ร่วมมือกับพ่อแม่ในการปิดบังความจริงจากเขา “การ์ตูน ถ้าพี่ถามอะไรแก แกห้ามปิดบังพี่นะ” นทีเอ่ยเสียงขรึม “อะไรหรอ?” วารีขยับตัวนั่งหลังตรงทันที “ทำไมแกถึงเลือกจ้างพยาบาลจากโรงพยาบาลนี้? ทำไมแกถึงเก็บโทรศัพท์เครื่องเก่าของพี่ไว้? และทำไมแกถึงแบ็ค อัพข้อมูลในโน้ตบุ๊กพี่แทนที่จะลบมันทิ้ง?” วารีกระพริบตามองเขา อ้าปากออกแต่ปราศจากเสียงใดหลุดออกมา “แกอยากให้พี่ฟื้นความจำและกลับไปตามล่าไอ้นักข่มขืนศพใช่มั้ย?” นทีจ้องตาน้องสาว ในที่สุด วารีก็หลับตาลงและพยักหน้า ชายหนุ่มเบิกตาโต “ทำไมแกถึงทำแบบนั้น ทั้งๆ ที่ตอนแรกแกก็ให้ความร่วมมือกับพ่อแม่ดีนี่?” “มีใครบางคนต้องการให้หนูทำ” วารีตอบ ลืมตาขึ้นสบตาพี่ชาย “คนที่แกว่าเป็นใคร?” นทีขมวดคิ้ว “เค้าเป็นคนที่ตัวเองรู้จักดี ผู้หญิงที่ชื่ออลิสาไงล่ะ เค้าขอร้องให้หนูช่วย” วารีกระซิบ “วิญญาณของเค้ามาหาและอธิบายความต้องการให้หนูฟังในคืนที่หนูกำลังจะฟอร์แมตโน้ตบุ๊ก” “หมายความว่า...” “หนูมีสัมผัสพิเศษในการสื่อสารกับวิญญาณ” วารีฝืนยิ้ม “แต่ไม่เคยบอกใคร ก็เหมือนตัวเองที่สามารถอ่านความทรงจำจากสิ่งของได้นั่นแหละ หนูเห็นวิญญาณมาตั้งแต่เด็ก” ณ นาทีนี้ กลายเป็นนทีบ้างที่ปากอ้าตาค้างพูดอะไรไม่ออก น้องสาวจึงเล่าต่อ “หนูไม่รู้ว่าทำไมวิญญาณของผู้หญิงที่ชื่ออลิสาถึงไม่สามารถบอกได้ว่าฆาตกรตัวจริงเป็นใคร เค้าบอกได้แต่ว่าเค้าอยากให้ตัวเองน่ะฟื้นความทรงจำขึ้นมาเพื่อตามหานักข่มขืนศพ ตอนแรกหนูไม่อยากช่วย แต่เค้าน่าสงสารมาก แล้วคิดดูอีกทีหนูไม่สบายใจเลยที่ต้องปิดบังความจริง หนูก็เลยช่วย อ้อ นี่ ตัวเองรู้มั้ยว่าการเปลี่ยนตัวพยาบาลพี่จะมาดูแลตัวเองก็เป็นฝีมือของวิญญาณผู้หญิงคนนั้นนะ เค้ารวมพลังแทบทั้งหมดที่เหลืออยู่ไปเข้าสิงรุ่นพี่พยาบาลและโทรศัพท์ให้พยาบาลลิตามาทำงานแทน” ขอบตาของชายหนุ่มร้อนผ่าว ในสมองของเขาตอนนี้มีแต่ภาพใบหน้ายิ้มแย้มของอลิสาลอยวาบขึ้นมาเป็นพันๆ ภาพ ในยามมีชีวิตอยู่เธอเคยดีกับเขาอย่างไร ในยามเสียชีวิตไปแล้วเธอก็ยังคงดีกับเขาอย่างนั้น มีแต่ตัวเขาเองเสียอีกที่ไม่เคยให้อะไรเธอเลยนอกจากความเสียใจและแหวนที่ไม่ได้ใช้งานวงหนึ่ง “อ๊ะ อลิซ เราให้” “อะไรหรอ?” “มันคือแหวนแห่งความสมปรารถนา ไม่ว่าผู้ครอบครองจะมีความปรารถนาใด ความปรารถนานั้นจะกลายเป็นความจริง เรารู้ว่าอลิซอยากสอบติดพยาบาล ถือเสียว่าเป็นของนำโชคแล้วกัน” “โห ขอบคุณนะจ๊ะ” “อื้อ ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ใช้อยู่แล้ว เพิ่งไปกดออกมาจากตู้ไข่แค่บาทเดียวเอง ฮี่ๆๆๆ” เหตุการณ์นั้นผ่านมานับสิบปีได้แล้ว แหวนพลาสติกที่เขาตั้งใจนำมาหยอกอลิสาเล่นๆ ยังคงผ่านกาลเวลาและอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะเก็บมันเอาไว้กับตัวตลอดเวลาแม้กระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต... นทีหลับตาลง ปล่อยให้ความมืดมิดเข้ากลืนกินความปวดร้าว ในเวลาไม่ช้าเขาก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย นทีไม่ได้รับรู้เลยว่าในเงาสะท้อนของประตูกระจกที่เป็นบานเลื่อนสำหรับเปิดออกสู่ระเบียงนั้น วิญญาณของอลิสาได้มาปรากฏตนที่ข้างเตียง เธอป้ายน้ำตาด้วยความสุขใจที่เรื่องราวจบลงด้วยดี วิญญาณสาวยื่นมือออกมาบีบมือเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะหันมายังวารีและค้อมศีรษะขอบคุณอย่างสุดซึ้ง แล้วภาพสะท้อนของดวงวิญญาณในกระจก ก็ค่อยๆ เลือนรางจางลงจนหายวับไปในที่สุด จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 20:06:00

ความคิดเห็นที่ 4 ส่งท้าย ลลิตาแวะมาเยี่ยมนทีก่อนที่เขาจะออกจากโรงพยาบาลเพียงหนึ่งวัน ในตอนที่เธอมานั้น นทีกับน้องสาวกำลังกลับขึ้นมาจากการลงไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่สวนหย่อมด้านล่าง มันเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว พวกเขาพบหญิงสาวในชุดทะมัดทะแมงนั่งรออยู่บนม้ายาวหน้าห้องพักพร้อมด้วยกระเป๋าสะพายและของเยี่ยมหนึ่งกระเช้า นทีซึ่งในเวลานี้ไม่มีสายน้ำเกลือเจาะแขนรู้สึกดีใจอย่างประหลาดที่ได้พบหน้าเธอ วารีก็รู้ดีว่าเขาอยากคุยกับลลิตาเป็นการส่วนตัวมากกว่า เธอจึงปลีกตัวออกไปและปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง นทีกับลลิตาพูดคุยทักทายเบื้องต้นกันครู่หนึ่ง แล้วลลิตาก็มีท่าทีเหมือนต้องการพูดคุยเรื่องสำคัญบางอย่าง เธอชวนเขาขึ้นไปชมวิวบนชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลซึ่งบอกว่าเป็นจุดที่เธอกับอลิสาชอบขึ้นไปผ่อนคลายมากที่สุด นทีตอบตกลงด้วยความยินดี ไม่กี่นาทีให้หลัง เขากับเธอก็ขึ้นลิฟต์มาสู่ชั้นดาดฟ้าที่เงียบสงบและปกคลุมด้วยแสงทองของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน เสียงล้อรถเข็นผู้ป่วยดังเอี๊ยดอ๊าดฝ่าความเงียบเมื่อลลิตาเคลื่อนรถเข็นของนทีมาหยุดที่ราวกั้น บนดาดฟ้ามีลมเย็นสบายโชยพัดตลอดเวลา เส้นผมของนทีปลิวไสวไปด้านหลัง หางม้ายกสูงของลลิตากวัดแกว่งในอากาศ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอึดใจใหญ่ จนกระทั่ง... “ฉันลาออกจากการเป็นพยาบาลแล้วนะคะ” หญิงสาวกล่าวพลางขยับเท้ามายืนเกาะราวกั้น สองตาเหม่อมองขอบฟ้าที่แสนไกล นี่เองจึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้พบเธอเลย “หวังว่าที่คุณต้องลาออกคงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะครับ” นทีพูดอย่างรู้สึกผิด “ไม่หรอกค่ะ ไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลย” ลลิตายิ้มและหันหน้ามามองเขา “ฉันควรรู้แต่แรกว่าฉันไม่เคยเหมาะกับงานพยาบาล ฉันน่าจะรู้ว่าคนที่ให้แหวนวงนี้กับฉันคือคนที่เข้าใจตัวฉันมากที่สุด เขาบอกฉันเสมอว่าสิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดคืองานสืบสวน ไม่ใช่งานพยาบาลเหมือนแม่ฉัน” นทีไม่พูดอะไร แต่จากการเห็นเธอเสี่ยงอันตรายบุกเข้าไปช่วยเหลือเขาจากเงื้อมมือฆาตกรและไม่มีความลังเลใจที่จะเหนี่ยวไกลั่นกระสุน นทีคิดว่าชายคนที่เธอพูดถึงกล่าวถูกต้องอย่างที่สุด ลลิตาไม่เหมาะกับการเป็นนางพยาบาลเลยเมื่อเทียบกับความสามารถด้านการยิงปืนของเธอ “ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ป่านนี้เขาคงหัวเราะเยาะความดื้อรั้นที่ล้มเหลวของฉันไปแล้ว” ลลิตาหันหน้าไปทางอื่นและยกมือป้ายน้ำตาที่ซึมออกมา นทีถามด้วยความตกตะลึง “เขาเสียชีวิตแล้วหรือครับ?” “ค่ะ เสียไปเมื่อสามปีก่อน มะเร็งในเม็ดเลือด” ชายหนุ่มเงียบไปอีกครู่หนึ่งและพูด “เสียใจด้วยนะครับ เอ่อ แล้วพวกคุณมีลูกด้วยกันหรือเปล่า?” “คะ?” ลลิตาชะงักกึก ลดมือที่ป้ายน้ำตาลงก่อนหันหน้ากลับมาที่เขาอย่างช้าๆ “คุณถามว่าฉันกับเขามีลูกด้วยกันหรือเปล่างั้นหรือคะ?” “ครับ ผมอาจถามละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวไปสักหน่อย ขอโทษด้วยครับ” “ลืมไปเลยว่าฉันยังไม่ได้บอกคุณ” ลลิตาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนถาม “คุณแข็งแรงพอที่จะอ่านความทรงจำจากสิ่งของได้หรือยัง?” “คิดว่าไม่น่ามีปัญหานะครับ ทำไมหรือ?” หญิงสาวรูดแหวนออกจากนิ้วและส่งมาให้เขา “ลองอ่านมันดูสิคะ ฉันอยากรู้ว่าความสามารถพิเศษของคุณจะแม่นยำขนาดไหน” นทีมองหน้าลลิตา ยื่นมือรับแหวนมาอย่างงงๆ แต่เขาก็ตั้งสมาธิได้โดยเร็ว นทีหลับตา ปรากฏภาพของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ มีลลิตาที่ดูอายุน้อยกว่าปัจจุบันนั่งอยู่ข้างเตียง ชายคนนั้นส่งแหวนวงนี้ให้เธอพร้อมกับพูด “นี่เป็นแหวนของแม่แก รับไว้สิ พรุ่งนี้แกจะไปเริ่มงานแล้วไม่ใช่รึ?” “ค่ะพ่อ แต่พ่อจะให้พริบรับไว้ทำไม แหวนของคุณแม่ พ่อน่าจะเก็บไว้เองนะคะ” “แม่คงอยากให้แกอยู่ดีแหละ ใส่ไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายซะ เผื่อเจอไอ้พวกคนไข้ชีกอ มันจะได้นึกว่าแกแต่งงานแล้วไม่ต้องมาเจ๊าะแจ๊ะแกไง” “แหม ที่แท้ก็หวงลูกสาวนี่เอง บอกมาตรงๆ ก็ได้ค่ะ” “ก็เออสิ มีลูกสาวคนเดียวไม่ให้หวงได้ไงฮึ...” นทีลืมตาขึ้น ส่งแหวนคืนให้เจ้าของและเล่าในสิ่งที่เขาเห็น ลลิตาสวมแหวนกลับไปบนนิ้วนางข้างซ้ายโดยไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจเลย เธอกล่าว “พ่อฉันเป็นรองผู้กำกับ ก่อนจะลาออกเพราะป่วยเป็นมะเร็งที่กว่าจะตรวจพบก็เป็นในระยะสุดท้ายแล้ว แต่ในตอนมีชีวิตอยู่ท่านเป็นที่เคารพรักของนายตำรวจผู้เป็นลูกน้องมาก ฉันก็ได้นายตำรวจเหล่านั้นแหละค่ะในการช่วยคุณหาข้อมูลต่างๆ” แล้วลลิตาก็หมุนกายกลับมาเผชิญหน้าเขา “พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันได้ข่าวจากผู้กองกริชมาเมื่อตอนเช้าว่าตำรวจพบบ้านลับที่เพื่อนของคุณพูดถึงในไฟล์เสียงแล้วนะคะ มันเป็นบังกะโลหลังหนึ่งที่แอบขึ้นไปปลูกอยู่บนภูเขาในอำเภอแก่งกระจาน มีเครื่องปั่นไฟและอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในการรักษาความเย็นให้ศพครบครัน” “แล้วนอกจากนั้นพวกเขาเจออะไรบ้างมั้ยครับ?” นทีเบิกตาโตอย่างอยากรู้ “เต็มเลยค่ะ ทั้งแผ่นดีวีดีบันทึกการร่วมเพศกับศพตั้งแต่ระยะศพตายใหม่ๆ ถึงศพที่เริ่มเน่า คราบเลือดและดีเอ็นเอของเหยื่อที่เปรอะเต็มตามพื้นบ้าน และโหลใส่ ‘ของที่ระลึก’ ที่เพื่อนคุณตัดออกจากตัวเหยื่อทั้งหกราย แต่ที่น่าตกใจที่สุดก็คือพวกเขาค้นพบตัวตนที่สองของเพื่อนคุณ” “ตัวตนที่สอง?” “ค่ะ ตัวตนที่สอง ตัวตนแห่งความรุนแรงและวิปริต เขามักนั่งจดบันทึกการกระทำของตัวเองลงในสมุดที่เขาเรียกว่าไดอารี่สีเลือด ซึ่งโยงย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่บ้านของเขาไฟไหม้เมื่อสิบปีก่อน เหตุการณ์ที่ทำให้เขากลายเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีทั้งพ่อและแม่ในชั่วข้ามคืน คุณลองทายสิคะว่าเพื่อนคุณเขียนในบันทึกว่าอย่างไรบ้าง” “อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนวางเพลิงด้วยมือของตัวเอง?” นทีขมวดคิ้ว “เสียใจที่ต้องบอกอย่างนั้นค่ะ” ลลิตาแค่นยิ้ม “ในบันทึกเพื่อนคุณบอกว่าเขาผิดหวังที่ไปสารภาพรักกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งแต่เธอไม่รับรักเขา เขาเลยดื่มเหล้าย้อมใจและกลับบ้านดึกดื่นทุกวันหลังจากนั้น แม่ของเขาซึ่งเป็นคนที่ปากร้ายและเข้มงวดเรียกเขาเข้าไปอบรมชุดใหญ่ ก่อนฟาดด้วยไม้เรียวที่ถักจากหวายจนเนื้อตัวของเขาลายไปหมด เพื่อนคุณเก็บความเจ็บแค้นรอโอกาสในอีกสองอาทิตย์ต่อมา เขาแอบใส่ยานอนหลับในอาหารให้พ่อกับแม่กินก่อนจะลงมือเผาบ้านตัวเองกลางดึก”  นทีนิ่งอึ้งพูดไม่ออก มันเป็นสิ่งที่เขาเคยคาดคิดอยู่บ้างหลังจากทราบว่าพากย์เป็นฆาตกรโรคจิต แต่เมื่อได้รู้ว่าความคิดของเขาเป็นความจริงอย่างนี้ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในความวิปลาสที่พากย์ก่อเอาไว้ในอดีต พวกเขาจมอยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง ลลิตาก็ก้มมองนาฬิกาข้อมือและพูด “ฉันว่าเราควรกลับลงไปได้แล้วนะคะ” “ครับ ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” นทีตอบ สลัดความหม่นหมองออกไปจากสมอง ลลิตาหมุนรถเข็นของเขาและเคลื่อนไปข้างหน้า ตรงไปยังประตูลิฟต์สีเทาที่ตั้งตระหง่านกลางสายลม ชายหนุ่มถามระหว่างพวกเขารอให้ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดว่า “คุณลาออกจากโรงพยาบาลแบบนี้ แสดงว่าวางแผนจะทำอะไรต่อไปแล้วใช่มั้ยครับ?” “แค่ดูๆ ไว้เท่านั้นค่ะ” “คุณจะทำอะไรหรือครับ?” “ฉันเป็นลูกคุณพ่อ ก็คงหนีไม่พ้นงานสืบสวน” “คุณจะไปเป็นตำรวจ?” เสียงปิ๊งดังขึ้น ประตูลิฟต์เลื่อนเปิด ลลิตาเข็นนทีเข้าไปพร้อมกับตนเองและพูด “ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ” นทีเลิกคิ้วมองหญิงสาวอย่างประหลาดใจ เธอหมุนกายเอื้อมมือกดปุ่มข้างประตู ประตูลิฟต์เลื่อนปิด ลิฟต์พาทั้งสองกลับลงไปด้านล่าง ทิ้งดาดฟ้าให้หลงเหลือเพียงความว่างเปล่าที่ไร้แก่นสารกับแสงสุดท้ายของวันอีกครั้ง ---------------------------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 20:07:50

ความคิดเห็นที่ 5 เหลืออีกเพียงเรื่องเดียว Love Like Blood ก็จะถึงจุดสิ้นสุดแล้วนะครับ ขอบคุณทุกๆ ท่านที่ติมตามกันมา และขอขอบคุณกิฟท์จากทุกท่านดังต่อไปนี้ด้วยครับ คุณมาโซคิส, เจเจ้บก.Sniper-1500watt, คุณ *\viki/*,อาจารย์จี Psycho man,อาจารย์หนุ่ม สามปอยหลวง, คุณ kiwi@eve, พี่zoi, คุณกุลธิดา kdunagin, คุณ tiNgrOyArrAi และพี่บ่าวน้ำพรมหนำ เอาล่ะ ตอนนี้มาทักทายคนอ่านจากกระทู้ที่แล้วกันบ้างดีกว่า ความคิดเห็นที่ 3 - คุณมาโซคิส     แล้วคนที่สงสัยของนักสืบเฉพาะกิจก็คือ...คือ...คื๊อ...บอกด้วยนะครับสงสัยใครไว้ ^^ ความคิดเห็นที่ 4 - คุณ tiNgrOyArrAi   ตอนจบมาแล้ว พลิกโผบ้างมั้ยครับเนี่ย แหะๆ ความคิดเห็นที่ 5 - อาจารย์จี Psycho man       เรื่องนี้อาจารย์มาแต่ละรอบ รูปน่าเสียวไส้มากฮะ เอิ๊ก ความคิดเห็นที่ 6 - คุณkiwi@eve     มาแล้วนะครับ แอบเดาใครไว้เอ่ย? ความคิดเห็นที่ 7 - คุณกุลธิดา   เรื่อง cellular memory ผมเคยดูในสารคดีด้วยครับ มันเป็นเรื่องประหลาดมาก ได้ยินว่าคนที่เปลี่ยนหัวใจจะมีผลกระทบชัดเจนสุด เช่นก่อนเปลี่ยนเป็นคนเกลียดหนังรักชอบหนังแอ็คชั่น ปรากฏว่าหลังเปลี่ยนกลับชอบหนังรักเกลียดหนังแอ็คชั่นซึ่งเป็นรสนิยมของเจ้าของหัวใจคนเก่า น่าขนลุกดีเหมือนกัน ความคิดเห็นที่ 8 - คุณ Badgirl_no.1   สงสัยจะทายถูกครับ! เล่นเฮย์ เดย์เสร็จแล้ว อย่าลืมมาอ่านด้วยนะคร้าบ ปล.คนเขียนหายดีแล้วครับ แหะๆ ความคิดเห็นที่ 9 - พี่บ่าวน้ำพรมหนำ จริงแฮะ ผมพิมพ์ไปว่าสองดาวจริงด้วย ขอบคุณพี่บ่าวที่ทักครับ ที่จริงผมค้นข้อมูลแล้วนะ แต่ทำไมตอนคีย์ลงไปถึงกลายเป็นสองดาวได้ก็ไม่รู้อ้ะ สงสัยคีย์บอร์ดจะมีผีสิง ปล.เรื่องต่อไปเรื่องคืนเดือนมืด ฝากติดตามกันด้วยนะครับ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 20:10:57

ความคิดเห็นที่ 6 เย้.. เดาถูกอิตาพากย์เป็นฆาตกร โหดร้ายมาก!! Episode 4 อ่านแล้วสะเทือนจิตใจขั้นรุนแรงค่ะ ทั้งสงสาร (โดนความรักทำร้าย) ทั้งชิงชัง (ทำร้ายผู้หญิงด้วยวิธี... รับไม่ได้ T T) แต่สาสมแล้วที่เดี้ยงตายตอนจบ วะ ฮะ ฮ่า สะใจ.. วันนี้นั่งรออยู่ว่าคุณทะเลเดือดจะเอามาลงตอนไหน น้องที่ทำงานก็เดินมาถาม รอลุ้นว่าใคร? คือฆาตกร :p จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 20:44:24

ความคิดเห็นที่ 7 ผมก็ลุ้นให้คุณพยาบาลเป็น พ.ต.ต.หญิงปลอมตัวมาซะหน่อย เอิกผิดหวังเรยกลายเป็นลูกตำรวจซะงั้น แต่ฝีมือการเขียนนิดีวันดีคืนเลยนะคร๊าบบบ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 21:14:13

ความคิดเห็นที่ 8 แอบถูกคะ แต่ไม่ผิดหวังนะคะ อ่านรายละเอียดแล้วชอบจังคะ แล้วจบจากตอนสุดท้าย แล้วจะมีอะไรให้ติดตามอีกมั้ยคะ รออยู่นะคะ ไม่รู้เคยบอกไปรึยัง แต่บอกไว้อีกทีแล้วกันคะ ว่าชอบ ชุดนี้มากเลยคะ ^______^ จากคุณ : kiwi@eve เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 21:21:23

ความคิดเห็นที่ 9 งอลลลลลลลลลล ไม่ยอมทัก คห. 10 . . . . นี่เลย . . .ส่ง ข้าวผัดปู ยามดึก . . . ให้ น้องทะเล จุกซะ . . . . . อ่ะจิ๊   ดึกแย้ว  มิกล้าอ่าน  พรุ่งนี้มาใหม่จ้า   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 22:39:38

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจบอิ่มเรยครับ คุณกาปอม อิอิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 23:37:02

ความคิดเห็นที่ 11 นายทะเลฯ เราว่านายขยับฝีมือขึ้นไปหลายเลเวลเลยนะ ชอบอ่ะ ชอบมากกกกก ถ้าได้พิมพ์แล้วไม่ส่งข่าว นายจะโดนเจาะแบบพากย์แน่ (ขู่ไว้เลย ฮี่ ๆ ) ปล. สมัครเป็นแฟนคลับถาวร จนกว่านายจะเลิกเขียนกันไปข้างนึง >.,<!! จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 00:19:09

ความคิดเห็นที่ 12 แหม.... อ่านจนจุใจ ไปเลยค่ะ ติดตาม พรวดๆ แทบลืมหายใจ ดีนะ นึกได้ว่าตอนจบวันศุกร์ ไม่เสียแรง ลุกมาหาอ่าน ได้ความรู้สึก ถึงหนังเรื่องมนุษย์เงา ตอนจบถูกไฟเผาเหมือนกัน ที่ตัวเอกเป็นนักวิทยาศาสตร์ ทดลองการล่องหนกับตัวเองน่ะค่ะ น่าจะเคยดูกัน จะรอเลือดหยดสุดท้ายนะคะ. แล้วไม่ทราบว่ามี สนพ ติดต่อมายังคะ เผื่อจะขอซื้อเป็นที่ระลึก สักเล่ม จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 02:45:51

ความคิดเห็นที่ 13 เกือบหลงทางไปเหมือนกันครับ มาฉุกใจคิดได้ตอนหลัง.. ว่าจะต้องเป็นคนที่ไม่น่าสงสัยในต้องแรก และต้องคนใกล้ตัว และต้องมีความสำคัญระดับหนึ่ง ตามหลักสากลของนิยายแนวนี้ ตัดไปตัดมาก็พอจะเดาได้ไม่ยาก เพราะตัวเลือกมีน้อย เพราความเรื่องสั้นทำให้ตัวละครไม่มากเท่าไร ถ้าเป็นนิยายเรื่องยาวคงมึนมากกว่านี้... เพราะเรื่องยาวคนเขียนมีโอกาสโยนความสงสัยได้หลายรอบหลายครั้ง และสำคัญคือคนเขียนไม่เอาเปรียบคนอ่าน ฆาตกรมีที่มาที่ไป เคยดูละครทีวีเรื่องหนึ่ง ที่รู้สึกว่าคนเขียนขี้โกงคนอ่านมาก ลงต่อเนื่องกันตั้งหลายวัน แต่พอฆาตกรปรากฏตัว หนอย.......เป็นใครก็ไม่รู้ที่ไม่เคยปรากฏตัวในเรื่องมาก่อนเลย ดูจบแล้วแทบอยากจะเอารองเท้าปาหน้าคนเขียนเรื่อง ที่เดาๆมาผิดหมด และไม่มีใครเดาถูก เพราะ มันเพิ่งโผล่มาตอนจบแบบไม่มีที่มาที่ไป แบบนี้ล่ะคือการโกงคนอ่านโกงคนดู ใครก็เขียนได้ แบบนั้น ^^ ไม่ได้รู้สึกสงสารพากย์เลยสักนิด เพราะความรักไม่ได้ทำร้ายใคร เขาทำร้ายตัวเองและผู้อื่นต่างหาก และรู้สึกว่าตายง่ายไม่สาสมสิ่งที่เขากระทำ แหม... อยากให้ตายแบบ เนื้อค่อยๆหลุดทีละน้อยเป็นชิ้นขณะยังมีชีวิต เป็นเวลา 20 ปี!! โห...ซาดิสม์วุ้ยเรา^^ แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 55 09:09:26 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 09:03:42

ความคิดเห็นที่ 14 @6 - คุณหญิงภัค(มาโซคิส) เย้ ทายถูก ปรบมือแปะๆ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ตอนแรกนึกว่าจะเอามาลงไม่ทันด้วยซ้ำ แต่ก็เร่งเขียนจนเสร็จทันจนได้ กำลังใจจากคนอ่านสำคัญอย่างนี้นี่เอง @7 - พี่บ่าว อุ๊ย แหมๆ พี่บ่าวชมกันแบบนี้ก็ลอยเลยล่ะนิ ขอบคุณที่ติดตามกันครับ ^^ @8 - คุณ kiwi@eve     ดีใจครับที่ทำให้คนอ่านไม่รู้สึกผิดหวัง ที่จริงเรื่องนี้ตั้งใจให้เป็นพื้นฐานของตัวละครที่ชื่อมหาสมุทรกับแพรฟ้าซึ่งเคยปรากฏตัวในนิยายที่ผมเคยเขียนไปเมื่อปีที่แล้ว(เรื่องนั้นชื่อ Dangerous Plan รอตีพิมพ์อยู่กับสำนักพิมพ์ตะวันส่องในขณะนี้) แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมคิดว่าเปลี่ยนชื่อและสร้างตัวละครใหม่ขึ้นมาเลยจะดีกว่า ก็เลยเกิดนทีกับลลิตาขึ้นมา ซึ่งหลังจากจบเรื่องคดีนักข่มขืนศพ ลลิตาลาออกจากงานมาเพื่อตั้งสำนักงานนักสืบเอกชนโดยมีนทีเป็นผู้ช่วยเหลือในการไซโคเมทรี่หลักฐานหาข้อมูลของฆาตกร ผมมีโครงสำหรับให้สองคนนี้มีเรื่องยาวเป็นของตัวเองด้วย แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เขียนเมื่อไหร่เนาะ แหะๆ @9 - พี่กาปอม แว๊กกกกกกกกกกกกกก เค้าขอโต๊ด อย่างอนน้า ตอนโพสต์ไม่ทันได้เข้าไปเช็คในทู้เดิม แง๊ เจอข้าวผัดปูตอนเช้าเข้าไป ถึงกับจุกแอ่กทีเดียว งั่มๆ @11 - บก.สไนเปอร์ อ๊า อยากจะกรี๊ดให้ฟ้าสะเทือน ผมมีแฟนคลับอย่างเป็นทางการแล้วหรือนี่ เขิลลล์ >\\< แน่นอนครับ ถ้ามันได้พิมพ์ แจ้งข่าวให้ทั้งเล่มถึงสวิสฯ เลยครับ! @12 - คุณ Badgirl_no.1 อ่านจากโพสต์แล้ว ผมเห็นภาพหญิงสาวคนหนึ่งลุกพรวดพราดจากเตียงกลางดึกเพื่อถลามาเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาทันที ^^ อ่านจบแล้วคงนอนหลับฝันดีไม่ฝันร้ายนะครับ หนังเรื่องนั้น จำได้ว่าเคยดูตอนเด็กกับพี่สาว ช่องเจ็ดเอามาฉายในบิ๊ก ซีนีม่าวันเสาร์ ยังติดตราตรึงใจมาจนวันนี้เลยครับ เพราะตอนนั้นป๊อดมาก ถ้าพี่ไม่ดูด้วย ผมก็ไม่กล้าดูนะ 555 @13 - อาจารย์จี ละครช่องไหนครับนั่น เขียนบทแบบมักง่ายจังเลย ถ้าให้จบแบบนั้นจริงๆ ผมช่วยอาจารย์ดักตีหัวคนเขียนด้วยคนเลย ปล.อาจารย์โหดสมชื่อ Psycho Man จริงๆ ทีนี้ล่ะพากย์หนาวแน่(แม้จะตายไปแล้วก็ตาม!) จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 10:50:08

ความคิดเห็นที่ 15 ช่อง ....ทีวีเพื่อ... ครับ แต่ก็หลายปีมาแล้วล่ะครับ แต่จำไม่เคยลืม^^ ฆาตกรโผล่มาตอนฉากจบ คล้ายๆว่า เพื่อหัวเราะใส่หน้าคนดู ว่าพวกแกเดาไม่ถูก ฮา มาเพื่อจุดประสงค์แค่นี้จริงๆ ส่วนฉากฆาตกรรมก็แปลกดี เหยื่อยืนอยู่บนอาคารสูงหลายชั้น(บริเวณทางเดิน) ก้มหน้าลงมามองข้างล่าง ฆาตกรเดินมาด้านหลัง จับขาเหยื่อยกขึ้นให้ลอยตกลงมาข้างล่างดื้อๆ หลังจากนั้นก็อย่างที่เล่าให้ฟังครับ ^_^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 55 11:50:08

ความคิดเห็นที่ 16 ว้าว ตอนจบ ลงชื่อจองที่ไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 07:19:51

ความคิดเห็นที่ 17 แปะโป้งไว้ก่อนจ้า  สงสัยได้อ่านตอนเป็นเล่มจริงๆ แล้วเนี่ย  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 09:08:34

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่รู้จะเมนท์อะไรเลยค่ะ คหพี่ๆด้านบนบอกไปหมดแล้ว แต่จะบอกว่าอยากได้เป็นเล่มด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 12:08:27

ความคิดเห็นที่ 19 @15 - อาจารย์จี อ๋อ ช่องเป็ดสีนี่เอง อิอิ  ฆาตกรใจโหดมากนะครับ จับยกขาแล้วโยนลงมาเนี่ย @16 - คุณกุลธิดา ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาครับผม รับขนมจีบซาลาเปาด้วยมั้ยครับ ^^ @17 - พี่รุริกะ ได้ครับพี่ อยากให้มันกลายเป็นเล่มให้พี่รุริกะอ่านเหมือนกันครับ @18 - คุณ lovereason  ต้อนรับอย่างเป็นทางการนะครับ ขอบคุณมากเลยที่ออกมาทักทายกัน แหะๆ ผมก็อยากได้เป็นเล่มเหมือนกันครับ ภาวนาว่าคงเข้าตาสำนักพิมพ์ที่จะส่งไปบ้างเนาะ ^^   จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 55 20:34:05

ความคิดเห็นที่ 20 เดาๆว่าเป็นพากษ์เหมือนกันค่ะ แต่อีกใจคิดว่าอาจเป็นนทีเองแต่ตอนทำแล้วจำที่ตัวเองทำไม่ได้ อิอิ แอบโหด ...แบบแกล้งพิการอีกตะหาก..555 โชคดีที่จบแบบแฮบปี้ จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 18:48:58

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ ว้าว จินตนาการสุดยอดครับ! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 10:28:19

ความคิดเห็นที่ 22 ทำไมคนอื่นเดาถูกว่าเป็นพากย์ สงสัยเดาผิดคนเดียวมั้งคะว่าเป็นนที สนุกมากค่ะ ไปอ่านเรื่องก่อนๆ มาหมดแล้วด้วยค่ะ รอเรื่องต่อไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 11:48:02

ความคิดเห็นที่ 23 สนุกดีค่ะ ถึงอ่านแล้วจะแอบหลอนๆตัวเอง แต่ก็สนุกจนหยุดตามอ่านไม่ได้ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Preeyanoot T. เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 14:55:00