ความคิดเห็นที่ 2 ‘นังคนต่างชาติ’ ถูกลากมายังอีกห้องไกลออกมา เจ้าของนาม ‘โอวี’ เป็นผู้นำฝูงบุรุษ ที่ทำหน้าที่ตรึงหญิงสาวงามแปลกหน้า เจ้าตัวไม่ยอมหันมาสบตาสื่อความกระจ่างใดๆ เพิ่มเติม หน้าห้องเป็นประตูลักษณะเดียวกับห้องอื่นๆ เจ้าหล่อนยกกำปั้นทุบระรัวพร้อมร้องเร่า “เจราด! เจราด!” แล้วโดยไม่มีทีท่าว่าคนข้างในจะขยับเปิดให้ โอวีหันมาตวาดใส่บุรุษรายหนึ่ง “ยันเข้าไป!” “แต่ว่า...” “นี่เป็นเรื่องสำคัญ!” เท่านั้น เสียงดังและการถลึงตาช่วยให้ ‘ระบบเปิดประตู’ ทำงานง่ายเข้า ทันทีที่บานไม้อ้ากว้าง เสียงร้องไห้จ้าก็ลั่นออกมา เจ้าของร่างน้อยหนึ่งถลาผ่านช่องเปิดชนิดหัวซุน เสื้อผ้าห่มกายกะรุ่งกะริ่ง โอวีแลตามเด็กหญิงกึ่งเปลือยผู้หนีลับไป ดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างแขยงระคนไม่อยากจะเชื่อ สะบัดกลับไปยังหนึ่งเดียวผู้อยู่ในห้อง คนถูกจ้องค่อยลุกจากท่าก้มคลานละม้ายจับหมู แลครั้นเหยียดตรงจึงพบว่าเรือนร่างนั้นใหญ่ยักษ์ ความล่ำสันดูจะราไปด้วยความสุขสบายเกินขนาด กล้ามหน้าอกจึงเริ่มเหี่ยว ขณะกล้ามหน้าท้องเริ่มห้อย เปลวลุกโชนในเตาผิงขนาดใหญ่ส่องให้แลถนัด...ทั้งเนื้อทั้งตัวไร้อาภรณ์ปิดป้อง! เจ้าของร่างเปลือยหาได้เดือดร้อน ทอดน่องฉวยเหยือกขนาดย่อม ยกขึ้นเทอั้กๆ เข้าปาก ใจเย็น “เจราด!” ผู้ขัดขวางกิจกรรมสำราญวิปริต ร้องเสียงแหลม “นั่นมันเด็ก! ไหนสัญญาว่าจะหยุดแค่บี?!”ปลายเสียงพยายามเก็บกลั้นความเจ็บตรม เจ้าของนามเจราดปาดหยาดสุราจากมุมแก้ม บางหยดยังย้อยตามกระจุกเครา เจ้าตัวกระแทกภาชนะลงบนโต๊ะกลางห้องแล้วหันมาเชื่องช้า นัยน์ตาฉ่ำควรจะหยุดที่คนถาม หากความงามอันปิดไม่มิดของผู้ถูกลากตามมาหลังสุด กลับจุดความสนใจ และย้อมให้ความฉ่ำนั้น วับวามยิ่งไปกว่า สายตาชนิดดังว่า สามารถบันดาลความกระอักกระอ่วน สะอิดสะเอียน กับทั้งอุจาดขยาดแขยงเกินกว่าจะบรรยายเป็นถ้อยคำออกมาได้ถ่องถ้วน ผู้ถูกจับกุมต้องทรงเป็นฝ่ายก้มพักตร์ ปิดเนตรหลบ ในเมื่อเจ้าของสายตา ก้าวโทงๆ ตรงมาไม่ทุกข์ร้อน “นี่น่ะรึหญิงต่างชาติ...?” “เจราด!” หากเปิดพระนัยนาก็จะทรงเห็น...โอวีก้าวเข้าขวางก่อนเจ้าของร่างเปลือยจะย่างสามขุมมาถึงองค์ ที่ทรงรู้สึกและทำให้ต้องเปิดเนตรอีกครั้ง ก็ด้วยแรงกระชากฉลององค์ตรงบริเวณไหล่ แล้วเหวี่ยงวรกายตกลงไปกองพื้น “...งามอย่างนี้นี่เอง...” คนถูกตวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังทำราวไม่ได้ยินกระไร ไม่รับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น เจราดเบี่ยงกายย่างมาใกล้ แสงไฟส่องให้เห็นว่า ใต้ปอยผมปรกหน้า คิ้วเข้ม จมูกสูงเป็นสัน น่าจะยังความคมคายเป็นสำคัญ หากเพียงนัยน์ตาจะมิได้ฉ่ำเยิ้มกระหายหื่นด้วยแรงวิตถารดังนี้ “มันนั่นแหละ! พาบีหลบหนี! แล้วมันก็ใช้เล่ห์กลหลอกให้ข้าสับเปลี่ยนอาภรณ์ หวังจะเล็ดลอดจากที่นี่ไปง่ายๆ!” คำอธิบายกร้าวจากหญิงสาวผู้ยืนค้ำศิระ พลิกกลับเป็นคนละเรื่อง เจ้าหญิงเอลีโอน่าเบิกนัยนา อ้าโอษฐ์ค้าง หากอย่างไรยังกล้าพอจะทรงเถียง “ไม่จริง! เรา...!” “หุบปาก!” สายตาตวัดมาพร้อมแววบางอย่าง อันทำให้ผู้เถียงถึงกับทรงชะงักเงียบ แววตำหนิ...ที่ทรงหนีให้ถูกจับได้! หากเป็นการตำหนิขัดใจ คล้ายเกรงสิ่งที่มุ่งหวังจะพังทลาย มากเสียกว่าโทโสเนื่องลมเพชรหึง นั่นยิ่งยังให้ผู้มองข้องพระทัย...หากมิอาจปริเอื้อนด้วยเกรงกลุ่มบุรุษสงสัย... “เจราด!” เจ้าของแววตาปริศนา หันกลับไปยังผู้ล้ำหน้ามาอีกก้าว “ท่านต้องจัดการมัน! อสรพิษเยี่ยงนี้ปล่อยไว้ไม่ได้!” “นั่นสิ...” ผู้ถูกเตือน พึมพำ “สา-ระ-เลวอย่างนี้ไว้ใจไม่ได้!” หางเสียงเยียบกริบ หลุดพร้อมความเฉื่อยชาอันแปรเป็นกราดกร้าว เจราดวาดฝ่ามือฟาดแก้มซีกหนึ่งของคนตวาดแว้ด และโดยไม่ทันรู้ตัวระวัง โอวีต้องหงายไปอีกฝั่งด้วยหลังมือเก่า คราวนี้ของเหลวแดงคล้ำกลบปาก เจ้าตัวกระอักเป็นฟันย้อมเลือดหนึ่งซี่ “ท่...ท่าน...?!” เจ้าของเรี่ยวแรงมหาศาลเสมือนไม่รู้สึกรู้สา...ราวกับว่าแค่ปัดใบไม้แห้งหล่น มันหัวเราะในลำคอใหญ่ สืบเท้าแค่อีกก้าวก็ถึงวรองค์แบบบางที่สั่นระริกอย่างหวาดกลัวต่อการณ์เบื้องพักตร์ ในเมื่อ... ใช่! คนที่เดาใจไม่ได้ น่ากลัวที่สุด! “จุ๊ๆๆ...” เสียงจุปากดังจากเจ้าของมือเดิม ที่ใช้มือนั้น ค่อยประคองวรร่างอรชรลุกขึ้นโผเผดุจไร้กำลัง กลิ่นน้ำเมาหวนเอียนเจียนสำรอก “ไม่ต้องกลัว...ไม่ต้องกลัว...” คำปลอบแผ่วเบา หากอ่อนหวานเท่าไหนยิ่งชวนขนลุกเท่านั้น “ไหนบอกข้าซิ...คนต่างชาติเข้ามาที่นี่ทำไม? เห็นว่ามีนายทหารติดมาคนหนึ่งด้วย? ตอบมาดีๆ แล้วเราก็จะได้สนุกไปด้วยกัน...” วูบหนึ่ง อะไรบางอย่างดุจจะเรียกให้สายพระเนตรเบนจากตาเชื่อม พินิจจับยังจุดเบื้องล่างซึ่งเจ้าตัวเพิ่งละจากมา จุด...ที่เด็กเมื่อครู่ถลาหนี บนพื้น...หากไม่เพราะประกายไฟก็คงทอดพระเนตรไม่ชัดได้เท่านี้ โลหะโค้ง ความคมส่งให้ตรงขอบวาบวับ! ความกลัว กดดัน หรืออาจประเสประสานกลิ่นลมหายใจละม้ายละมุดของผู้เบื้องพักตร์...เจ้าหญิงเอลีโอน่าทรงอยากอาเจียน วินาทีที่มือหนาคร้ามถูกยกขึ้น กำลังจะแตะปลายหนุนุ่ม เสียงแผดจากคนบนพื้นผู้พยายามลุกขึ้นก็ลั่นก้อง “ท่านให้สัญญาแล้ว เจราด! ท่านจะทำอย่างนั้นอีกไม่ได้! แบบเมื่อกี้ กับนังเด็กคนนั้นก็ไม่ได้!” คราวนี้...เป็นโชคดี เพราะเป็นทีแรกจริงๆ ที่เสียงแหลมดูจะแยงถึงโสตและสภาพการรับรู้ของผู้ถูกค้าน เจราดหัวเราะเงยหน้า เสียงหัวเราะกึ่งๆ คำราม เหล่าสมุนบุรุษเห็นท่าไม่ดี หมายเข้าลากโอวีออกจากห้อง หากต้องถูกตะเบ็งรั้ง “ไม่ต้อง!” สิ้นคำ เจ้าของคำก็หันไปแสยะต่อตาหญิงใจกล้าพอดี “เจ้านี่น้า...โอวี...” ความเอ็นดูในท่าส่ายหน้าและน้ำเสียง ลึกลงไปมีความเหี้ยมเกรียมจนชวนขนพอง “ช่างไม่รู้เลยว่าตัวเอง ‘ด้อยค่า’ เกินกว่าจะมาออกคำสั่งคนอย่างข้าได้...” “ทำไม?!” คำถามตวัดทันที คนตวัดจรดสายตาเจ็บปวด น้อยใจ ที่ถูกเกลื่อนอยู่ใต้ความเคียดแค้น ติดตามเจ้าของคำสบประมาททุกอิริยาบถ รายหลังหันกลับไปอีกด้าน ก้าวโทงๆ เกาหลัง แสดงถึงความเบื่อหน่ายอันมีคณา หยิบผ้าผืนที่ถูกโยนพาดอยู่บนม้านั่ง กลับขึ้นพันปกปิดท่อนล่างอย่าง ‘หมดอารมณ์’ ก่อนตรงไปก้มเก็บกริชบนพื้นขึ้นเหน็บชายพก “บอกมาซิเจราด?! ข้าด้อยค่ายังไง สู้นังมาโด บี นังเด็กคนนั้น หรือนังคนต่างชาตินี่ไม่ได้ตรงไหน?!” คนถูกคาดคั้น ขยับชายผ้ารัดกระชับ ขณะหันกลับมายิ้มเย็น “เพราะเจ้ามันเป็นนังขี้แพ้! โอวี เจ้าไม่มีอย่างที่ทุกคนมีเหมือนมาโด... เจ้าไม่มีดวงตาที่แข็งแรงพอจะปลุกเร้าให้ข้ารู้สึกอยากเอาชนะได้...ไม่เคย! และไม่มีวัน!” “ไม่จริง!”  คนตะคอกกลับแทบจะกระทืบเร่าๆ “ข้าต่างหาก! ข้าคนเดียวเท่านั้นจะสามารถชนะท่านได้!” “ฮะฮ่า...” เจ้าของเสียงหัวเราะย่างสามขุมเข้าไปใกล้ในลักษณะท้าทาย วาระนั้นไม่มีใครสนใจ ‘หญิงต่างชาติ’ หากการจะทรงหนีฤามีทางเป็นไป ในเมื่อชายร่างใหญ่ถึงสามยังกุมทางออกเดียวมั่นคง เท่าที่ทรงทำได้จึงเพียงจับพระเนตรเหตุการณ์ ตั้งพระสติ มองหาจังหวะและหนทางป้องกันองค์ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 09:47:16 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 09:33:27

ความคิดเห็นที่ 4 “ด้วยวิธีการไหนล่ะ?! เจ้าเอาความสา-มานย์ของนังมาโดมาเป็นตัวช่วยให้ได้ใกล้ชิดข้า? ยอมให้บี...น้องสาวเล็กๆ ของเจ้ากลายเป็นเครื่องสังเวยของข้า เพื่อจะได้อยู่เหนือผู้หญิงทุกคนที่นี่?...” พระหทัยผู้สดับถึงกับกระตุกวาบ เพิ่งทรงนึกออกในโมงนั้น...อันเค้าหน้าผู้ช่วยชีวิตที่ทรงคิดว่า...คุ้น...ด้วยเป็นแบบเดียวกับโมลาสโม่ ที่แท้คือความประพิมพ์ประพายใครคนหนึ่ง... เด็กหญิงคนนั้น...คนที่ลนลานอยู่หลังร้านผ้า! ทีนี้ทรงตระหนักชัด...ไฉนเด็กน้อยจึงหวาดกลัวปานฉะนั้น เธอ...บี...ต้องประสบชะตากรรมใดบ้าง! เมื่อสายพระเนตรที่ใช้มอง ‘ผู้ช่วยชีวิต’ เริ่มผันไป เจราดก็หยุดใกล้คู่สนทนา ถ้อยคำเชือดเฉือน แหลมร้ายไม่ต่างกริชที่สะเอว “...แต่ไม่มี...ไม่มีซักครั้งที่ข้าปรายตาแลเจ้า! เจ้าจึงต้องวางแผนปล่อยบีกับนังคนนี้ แล้วต่อความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นไปได้!” “บางทีมันอาจจะเป็นวันนี้!” จบคำมาดหมาย หญิงสาววายร้ายกระโดดพาดวงแขนรอบคอเจราด โน้มชายหนุ่มลงเพื่อเบียดขยี้ริมฝีปากตนเองกับของเขาเร่าร้อน ก่อนจะทรงคำนึงถึงการณ์ถัดๆ ไป ทุกอย่างนับจากนั้นอุบัติไวจนเจ้าหญิงเอลีโอน่าแทบทอดพระเนตรไม่ทัน... แต่ชายทั้งสามทันเห็น! ดูเหมือนโอวีจะอาศัยจังหวะประชิดตัว ฉวยกระชากกริชจากเอวฝ่ายชาย และ...ยังไม่ทันที่สมุนเฝ้าระวังจะปราดเข้าช่วยผู้เป็นหัวหน้าด้วยซ้ำ เจราดซึ่งทั้งเมาเหล้าแลโลกีย์กลับไม่พลาด เจ้าหญิงเอลีโอน่าเพียงทันเห็นกริชที่ถูกสลับกลับสู่มือใหญ่ในวาระสุดท้าย... วาระที่คมกริช...เปื้อนเลือด! “ข้า ‘เลี้ยง’ เจ้าไว้ เพราะตัณหาและความจงรักภักดีดุจสัตว์เลี้ยงที่เจ้ามีต่อข้า โอวี!” เจ้าของกริชกระซิบริมหูหญิงสาว หากความเงียบอันมีเพียงเสียงปะทุของกองเพลิง ยังทำให้คนทั้งห้องได้ยินถนัด “เมื่อลับหลังมาโด เจ้าช่วยใส่ร้ายว่ามันหนีตามชายอื่น เพื่อปกป้องความสงสัยที่ชาวบ้านจะมีต่อข้า แล้วใช้ประโยชน์จากคำร่ำลือนั้นปั่นหัว หวังให้ข้าขวัญเสีย และต้องการเจ้าปลอบใจทดแทน เหอะ! คราวนี้ นายชีวิตจะเฉลยให้เจ้าได้รู้...” สีหน้าสงบระคนยิ้มเยาะของผู้คุมทั้งสาม บ่งบอกว่าเรื่องที่จะได้ยินต่อไป หาใช่เรื่องซึ่งพวกมันไม่เคยรู้ “ที่มาโดหนีไป เพราะนังเมียสา-มานย์ของข้าทนไม่ได้...ทนไม่ได้ที่ ‘รู้’ ว่าผัวของมันไม่ใช่วีรบุรุษ!...” ความ ‘รู้’ ดังกล่าว... ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ลาโง่ๆ หลังหัก! ความกล้าหาญของเจราดเป็นแค่เรื่องโกหก เหตุการณ์ในป่า...เขาไม่ได้ช่วยเหลือเพื่อนบ้านพวกนั้นให้รอดพ้นจากสัตว์ร้าย หากเพียงแต่ ‘ทำที’ ว่าช่วยเหลือ... เจราดกับเพื่อนสนิทวิปริตเกินมนุษย์ กิจกรรมเมื่อเข้าป่าใช่แค่ล่าสัตว์ หากหลายครั้งมันรวมกลุ่มล่าคน! ซากเด็กสาวที่ถูกเสือแทะ ที่แท้คือวิธีเกลื่อนหลักฐานการรุมชำเรา! “ที่นังมาโดมันต้องหนี ก็เพราะว่ามันกลัว...กลัวที่ข้าบอกมันว่า...ถ้ายังปากมาก...มันจะเป็นรายต่อไป!” มือของโอวียังคล้องเหนือคอล่ำใหญ่ หากเพียงเจ้าของคอขยับตัว มือนั้นก็ไถลหล่น “หมดเชื่อง เจ้าก็หมดประโยชน์ต่อข้า!” มือคร้ามขยำกระจุกผม ‘คู่สนทนา’ หน้าหงาย...วินาทีนั้นเองที่ลำคอระหงของโอวีเริ่มปรากฏขีดแดงยาว เส้นดังกล่าวค่อยหนาย้อยเป็นแถบเลือด! “ลาก่อน หน้า - โง่!” จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 09:52:52

ความคิดเห็นที่ 6 เจ้าของคำออกแรงผลักเบาๆ ร่างอ้อนแอ้นที่คล้ายยืนพิงอยู่ก็เอนคว่ำ... อย่างไรก็ตาม สีหน้าสุดท้ายของหญิงคนร้าย คือคำตอบของเรื่องทั้งหมด จุดยิ้มปราโมทย์ กับวาวแสงแห่งรูม่านตา...ที่ค่อยๆ ราลง... ‘ความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่อาจเป็นไปได้’ ไม่ทรงรู้สึกองค์ว่าอัสสุชลระรื้นขึ้นแต่ไหน หาก...ทรงแน่พระทัย...โอวีจะไม่เจ็บ! ไม่เจ็บทั้งกาย ไม่เจ็บทั้งในหัวใจ เพราะเธอจะไม่ได้ยิน...ไม่ยินหรือรับรู้ใดๆ อีก! เธออยู่ในฝันนับแต่คำนั้น ‘บางทีมันอาจจะเป็นวันนี้!’ โอวีจะเป็นสุขอยู่ในฝัน...ฝันที่ได้กระทำในท้ายสุด ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ปลดปล่อยทุกพันธนาการ และเอาชนะสิ่งที่ยากเย็นที่สุดจนได้... ‘หัวใจของเธอเอง!’ เจ้าหญิงเอลีโอน่าทรงเชื่อในหัวใจยิ่งใหญ่ภายใต้ร่างบอบบาง ความร้ายกาจอันเกิดแต่ความรัก...รักทั้งในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง รักทั้งในฐานะพี่สาว ลูกสาว และสมาชิกคนหนึ่งของโมลาสโม่ คนโง่เหรอ? ไม่หรอก... ใต้เปลือกหน้าอันแข็งกร้าว ในหัวใจคงคือสังเวียนระหว่างความรักกับมโนธรรมตลอดมา เธอละเอียดอ่อน และซับซ้อนเกินกว่าคนหยาบช้าเยี่ยงเจราดจะเข้าใจได้ต่างหาก! มันต่างหากที่โง่เกินกว่าจะเท่าทัน ต่ำ-ทรามเกินกว่าจะรู้จักคำนั้น… ‘การเสียสละ’ ...เสียสละความรู้สึกส่วนตัว เสียสละหัวใจ เสียสละได้ทั้งเกียรติยศให้คนเหยียดหยาม เสียสละน้องสาว...คนสุดท้ายในชีวิตที่หวงแหน และที่สุด ยอมแลกกระทั่งชีวิตตัวเองเพื่อสิ่งสำคัญที่สุด...สิ่งที่วางแผน รอคอยมานานช้า... ความหวังลมๆ แล้งๆ เกิดขึ้นแล้วในวันนี้! แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 10:02:08 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 09:59:40

ความคิดเห็นที่ 9 ชีวิตเจราดอาจยังไม่หมดไป หมอกเมฆมืดอาจยังไม่สลายจากโมลาสโม่ หาก...การเสียสละของคนๆ หนึ่ง คือคลื่นทรงกำลังยิ่งใหญ่เสมอ! ความเฮี่ยมโหดประหนึ่งสักว์นรก อันทรงประสบเป็นครั้งแรกในพระชนม์ชีพ หาได้มีพลานุภาพกดต่ำ เกินกว่าจะเอาชนะความปรารถนาแรงกล้าในการเสียสละของเหยื่อคนหนึ่งได้ พลเมืองเล็กๆ ของพระองค์เอง... แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 10:11:56 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 10:08:15

ความคิดเห็นที่ 10 ใช่! วินาทีนี้ ทรงให้สัญญากับองค์เอง กับผืนพสุธา กับห้วงนภากาศ กับองค์สุริยะเทพผู้ทรงอิทธิเตชะมหาศาล ทรงให้สัตย์สัญญากับบูรพกษัตราธิราชแห่งอะแลมเบิร์กทุกพระองค์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรนับจากนี้...จะไม่มีทางยอมตาย! ต่อให้จะทรงถูกกระทำย่ำยีเฉกมาโด บี หรือเด็กหญิงอีกคนหนึ่งนั้น จะต้องหาทางรักษาพระชนม์ชีพให้รอดกลับไป เพื่อใช้พันธนาการอันรัดพันองค์เองมาแต่ประสูติกาล...‘ศักติที่ไม่มีวันวางได้’ ...คราวนี้ถึงเวลาที่จะทรงเป็นฝ่าย ‘ใช้’ มันบ้าง ด้วยพระตำแหน่ง...นั่นจะเป็นเครื่องมือสำคัญ จะทรงสืบสาน ขยายความ หรืออย่างน้อยที่สุด...จัดการตามความตั้งใจสุดท้ายของผู้ตายเบื้องพักตร์ เมื่อนั้น...จะทรงตัดหัว ‘มัน’ เอาเลือดล้างเท้าโอวี! ด้วยความตั้งใจ คนเดียวอาจไกลเกินเอื้อม แต่มือต่อไป...และต่อๆ ไป จะต้องทำได้! แล้วจากนั้น...สัญญา! โมลาสโม่จะมิด้อยศักดิ์ศรีกว่าหน้าไหนทั้งสิ้น! นัยน์พระเนตรแน่ว เพ่งผู้ปาดริ้วเลือดออกจากคมกริชด้วยปลายลิ้น ก้าวตรงเข้ามาด้วยดวงตาหึ่นกระหาย... แปลก...พระสติอันตั้งรับอย่างจะไม่มีทางหวั่นไหวนั่นหรือไร...ทำให้ละม้ายทรงได้ยินเสียงฝีเท้าเจ้าตัว ดังเป็นเสียงสะท้อนคลับคล้ายมีผู้ติดตามมาแต่ภายนอกห้อง... . . . . . . . . . ปราปต์ 17/12/12 . จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 10:12:48

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนใหม่หนักหน่อยนะครับ กว่าจะโพสได้ก็หนักเหมือนกันเพราะเจอด่านตรวจคำจนโดนลบกระทู้ไปรอบนึง ต่อด้วยลบโพสไปอีกหลายรอบ เง้อ เหนื่อยอ่ะ...ไม่ยอมบอกด้วยว่าเราไปสะดุดคำไหน เลยต้องพยายามแก้คำสุ่มเสี่ยงซะกลายเป็นอย่างที่เห็น ช่างรู้สึกว่าเป็นตอนที่โพสออกมาแล้วเละมากเลย อาจจะอ่านแล้วสะดุดๆ หน่อย ต้องขออภัยด้วยนะครับ T-T >>> อาจารย์จี เรื่องความหมายของชื่อเรื่องยังไม่ถือว่าผิด เพราะคนเขียนยังไม่ได้เฉลยหรือมีฮินท์ให้เลยนี่ครับ ^^ ตอนใหม่นี้เอลีโอน่าเจอมรสุมชีวิตยิ่งไปกว่าเดิมอีกง่ะ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 11:28:49 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 10:15:56

ความคิดเห็นที่ 12 โห อ่านไม่กล้าอ่านจนจบครับ มันรุนแรง เลยขอเบรคอารมณ์ไว้ก่อนดีกว่าครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 15:55:57

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนนี้เครียดมากค่ะ ...เอลีโอน่า เข้มแข็งมากค่ะ สิ่งที่ได้เห็นและรับรู้ ตลอดการเดินทางที่ผ่านมา ทำให้เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ ... จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 16:35:04