ความคิดเห็นที่ 1 เช้านี้ชายหนุ่มได้รับมอบหมายจากบิดาให้เป็นผู้ดูแลพนักงานคนใหม่ มณฑารพมาถึงห้องทำงานของเขาตรงตามเวลานัด มันรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องคุยเรื่องงานกับหญิงสาวที่มีลูกน้อยเกาะติดอยู่ตลอดเวลา จะรำคาญก็ไม่ใช่ แต่มันอึดอัดแปลกๆ หญิงสาวมาพร้อมกับซองเอกสารที่ใส่สำเนารายงานผลการศึกษา สำเนาทะเบียนบ้านและบัตรประชาชน เขาพยายามทำใจให้เฉยนิ่ง ชี้แจงรายละเอียด และเรียกเอกสารที่เกี่ยวข้องกับงานในหน้าที่ของมณฑารพออกมาให้หญิงสาวเพื่อศึกษา “ ส่วนของรีสอร์ทนี้ เพิ่งเปิดรับแขกได้ยังไม่ถึงปี และมีแผนที่จะขยายไปอีกนิด เราซื้อที่ดินข้างๆด้านที่มีลำธารได้แล้ว แต่ส่วนของสนามกอล์ฟและโรงแรมที่นั่น เราทำมานานแล้ว หน้าที่ของเธอ คือควบคุมดูแลงานตกแต่งสวน เรือนเพาะชำไม้ประดับ และต้นไม้ทั้งหมดทั้งส่วนของรีสอร์ทและสนามกอล์ฟ ยกเว้นส่วนของสนามหญ้าสนามกอล์ฟ ที่ทางผู้จัดการสนามกอล์ฟเขาดูแลเอง” “ค่ะ” “ เอกสารทั้งหมดนี้ เอาไปศึกษาดู “ “ค่ะ” “ โต๊ะทำงานของเธอ อยู่ทางโน้น มีคอมพิวเตอร์ส่วนตัว หนังสือเกี่ยวกับการดูแลต้นไม้และการจัดสวน เอกสารที่เกี่ยวข้องอื่นๆ รายงานการทำงานของเก่า ตารางการให้ยาและปุ๋ย อยู่ในตู้เอกสารนั้น ดูได้ตามสบาย มันเป็นสิทธิ์ขาดของเธอ” “ ค่ะ” “มันเป็นหน้าที่ของเธอ” ชายหนุ่มนึกโมโห พนักงานใหม่กวนประสาทแต่เช้า พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง? “ค่ะ” “พูดเป็นอยู่คำเดียว?” มณฑารพไม่เข้าใจชายหนุ่มเลย ทำไมเขาต้องกระแทกเสียงใส่เธอแบบนี้ ในเมื่อตลอดเวลาเขาเป็นฝ่ายพูด และมันผิดด้วยหรือที่เธอจะตั้งใจฟังสิ่งที่เขาชี้แจง และรับคำเขาอย่างสุภาพว่า “ค่ะ” หญิงสาวตั้งใจว่าจะรอให้เขาอธิบายในส่วนของเขาให้จบ และหลังจากนั้น เธอจึงจะถามในส่วนที่เธอต้องการทราบ ชายหนุ่มเกิดโทโสเล็กๆ ยายเด็กแม่ลูกอ่อนนี่ ทำราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง แล้วดูสิ ยังมีหน้ามาจ้องตา หน้านิ่งทีเดียว “ มีอะไรจะถามมั้ย ? มณฑารพ” “ค่ะ” กวน กวนมากๆ ชายหนุ่มกระแทกเสียงใส่อีกครั้ง “เชิญ” มณฑารพเริ่มเจาะลึกลงในรายละเอียด และชี้แจงแผนการทำงาน เธอขอเวลาวันนี้เพื่อศึกษางานในเอกสาร ศึกษาแผนผังพื้นที่ รวมถึงขอพบหัวหน้าคนงานที่รับผิดชอบงานในแต่ละพื้นที่ และพรุ่งนี้ เธอจะออกสำรวจพื้นที่ในแต่ละจุด โดยจะทำการนัดหมายกับผู้ที่รับผิดชอบโดยตรงตั้งแต่วันนี้ “ ดิฉันจะได้พบกับหัวหน้าโดยตรงของดิฉันเมื่อไหร่คะ?” “เธอได้พบแล้ว” “คะ?” “ฉันไง คนที่เธอต้องรายงาน” “ขออนุญาตเรียนถามชื่อค่ะ” “ ศาสตรา ฉันชื่อศาสตรา” ชายหนุ่มจ้องหน้าสาวแม่ลูกอ่อน นึกตลกเล็กๆที่เห็นตาสีน้ำตาลสวยเบิกกว้างนิดๆตอนเขาบอกว่าเขาคือคนที่เธอต้องรายงาน คอยดูเถอะ อย่าได้ท่าดีทีเหลวก็แล้วกัน ถ้าทำงานไม่ได้เรื่อง เขาไม่เอาไว้แน่ ท้ายสุดเขาส่งซองเอกสารที่เจ้าหล่อนเตรียมมากลับคืนให้ แล้วสั่งการให้ไปพบกับแผนกบุคคลที่สำนักงานฝั่งสนามกอล์ฟ  พร้อมกับหยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค โทรศัพท์มือถือ และกุญแจรถกอล์ฟส่งให้ “ คุณพ่ออนุญาตให้เธอจะนั่งทำงานที่บ้านพักของเธอก็ได้ ที่นั่นต่ออินเตอร์เนตได้ และนี่ รถกอล์ฟเอาไว้ใช้ ถ้าต้องการอะไรอีกก็บอกมา และนี่นามบัตรของฉัน มีเบอร์โทร และอีเมล์อยู่ มีอะไรก็รายงานมาทางเมล์ ฉันไม่ได้อยู่ที่รีสอร์ทนี่ตลอดเวลา“ “ค่ะ” “อ้อ คุณพ่ออนุญาตถ้าเธอจะออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของใช้ ถ้าจะไป บอกสิทธิ์ได้ เขาจะขับรถให้ ส่วนใหญ่ตอนเย็นๆคุณพ่อไม่ได้ใช้รถ” “ขอบคุณค่ะ” สั้นๆตามเคย ศาตราเห็นเจ้าหล่อนรับคำแผ่วเบาแล้วถอยออกไป นึกหนักใจนิดๆ สังหรณ์ประหลาดมันเตือนว่าผู้หญิงที่เพิ่งเดินลับตาไปจะทำให้เขาต้องปวดหัว ........................................................................................................ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 10:58:10

ความคิดเห็นที่ 2 ตั้งแต่ในช่วงสัปดาห์แรกมณฑารพก็ตกเป็นเป้าหมายหลักของหัวข้อสนทนาสำหรับพนักงานในรีสอร์ทและสนามกอล์ฟ สายตาสงสัยมากมายจับจ้องเธอและลูกชายตัวน้อย เสียงซุบซิบสอบถามกันเองถึงความ “เส้นใหญ่” ที่ได้มาทำงานทั้งๆที่ยังไม่ได้เขียนใบสมัคร อีกทั้งบ้านพักของระดับผู้จัดการที่เธอเข้าไปยึดครอง ทำให้มีคนมองแปลกๆ ยังไม่รวมไปถึงสายตาค้นหายามหาเรื่องมาจ้องหน้านายมะตูมใกล้ๆ มณฑารพอยากจะหัวเราะดังๆ พวกนี้คิดอะไรกันอยู่นะ สงสัยอยากรู้ว่านายมะตูมตัวน้อยหน้าตาเหมือนเจ้าของฝ่ายชายคนไหนกระมัง “ ไม่ค่อยยิ้มเลย “ “ ไม่ค่อยพูดด้วย ถามคำตอบคำ” “บางทีถามหลายคำแม่ก็ไม่ตอบนะเว้ย” “ก็แกถามอะไรเขาล่ะ ถ้าเรื่องงานเขาก็ตอบนะ อย่าแส่ไปถามเรื่องอื่นแล้วกัน” “คุยเก่ง ยิ้มมากแต่กับลูก ชื่ออะไรนะ อ้อ มะตูม สงสัยจัง พ่อนายมะตูมนี่อยู่ไหนวะ ” “แต่เก่งนะ เรื่องต้นไม้ต้นไร่ รู้หมด ” “เอ ฉันเห็น เอาแต่ถ่ายรูป กับพูดใส่เครื่องอัดเสียง” “นั่นล่ะ เขาทำงาน ดีข้าชอบ ผู้หญิงไม่พูดมาก แถม ไม่มาถามซ้ำถามซาก ออกไปดูงานกันรอบเดียว คุณมณฑารพเขาก็พูดอัดไว้ มันเร็วกว่าจดอีกนะเว้ย ฉลาดดีว่ะ “ “ เออ เวลาเขาถามอะไร เอ็งก็ตอบให้เหมือนเดิมแล้วกัน เดี๋ยวแม่เปิดเทปมายืนยัน ว่าเอ็งพูดอะไรไว้มั่ง” ไม่ว่าสายตาใครจะมองอย่างไร มณฑารพตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ทำงานที่นี่ให้นานที่สุด หญิงสาวใช้เวลาในช่วงสองเดือนแรกพิสูจน์ตนเองให้นายจ้างทั้งสองเห็นว่าการที่เธอมีลูกน้อยติดสอยห้อยตาม ไม่ได้มีผลกระทบต่อการทำงานในหน้าที่แต่อย่างใด ........................................................................................................ ศาสตราอ่านรายงานแล้วพบว่าแม่สาวลูกติดไม่มีจุดอ่อนให้เล่นงานเลย เขาลองเรียกพวกหัวหน้าคนงานในแต่ละส่วนมาคุย ก็ดูเหมือนการทำงานจะราบรื่นดีไม่มีปัญหา ชายหนุ่มแปลกใจไม่น้อย เพราะขนาดตัวเขายังหงุดหงิดไอ้อาการถามหลายคำตอบคำเดียวของเจ้าหล่อนอยู่บ่อยๆ แต่เจ้าหล่อนกลับทำงานได้อย่างราบรื่นกับคนงานระดับปฏิบัติการ เสียงสะท้อนมาบอกว่าหญิงสาวแม้พูดน้อยและไม่ค่อยยิ้ม หากสั่งงานชัดเจนและแม่นยำเรื่องข้อมูล อีกทั้งยามลงมือทำงานก็ทำได้อย่างดี ไม่ใช่พวก “ดีแต่สั่ง” หัวหน้าคนงานซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชายค่อนข้างมีอายุชมเจ้าหล่อนว่าเก่งจริง ส่วนคนงานผู้หญิงชมว่าหล่อน “มีน้ำใจ” แต่........... ชายหนุ่มคิดว่าสิ่งที่ได้รับรู้ มันมีบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้ความราบรื่นนั้น ........................................................................................................ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 11:00:31

ความคิดเห็นที่ 3 “ โย โย” เสียงผู้ชาย ใครสักคนตะโกนเรียกอยู่แว่วๆ แต่คงไม่เกี่ยวกับเธอหรอก หญิงสาวตัดสินใจเดินสำรวจดูต้นไม้ในสวนหย่อมฝั่งสนามกอล์ฟต่อไป “ โย โยเย” มณฑารพนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ พอดีกับที่เจ้าของเสียงเรียกวิ่งมาถึงตัว ชายหนุ่มผิวขาวหากดูมีรอยคร้ามแดดคล้ายคนใช้ชีวิตกลางแจ้งบ่อยๆ ยืนหอบน้อยๆอยู่ตรงหน้า “ โย โยเยจริงๆด้วย ตอนแรกพี่นึกว่าตาฝาด” “พี่ฟู”   หญิงสาวเสียงแห้งทีเดียว ไม่คิดว่าจะเจอคนรู้จักที่นี่เลย เธอพนมมือไหว้รุ่นพี่ในขณะที่ฝ่ายชายยิ้มแย้มยินดีขณะรับไหว้ “โย ตอนแรกที่คุณอิ๋วฝ่ายบุคคลบอกว่ามีพนักงานใหม่ จบมาจากขอนแก่นเหมือนพี่ แต่พอบอกชื่อแล้วพี่ไม่คุ้นเลย พี่ไม่คิดว่าเป็นโยนะเนี่ย พอดีเมื่อกี้เขาชี้ให้พี่ดู พี่ยังคิดว่าพี่ตาฝาดเห็นเป็นโยไปได้ยังไง ดูสิ โยมาทำงานตั้ง 2 เดือนแล้ว พึ่งได้เจอกันวันนี้เอง” “ โยไม่รู้เลยว่าพี่ฟูทำงานที่นี่ ” “เออ ตลกดีจังนะเราสองคน พี่เป็นผู้จัดการสนามกอล์ฟเองจ้ะ เอางี้โย พอดี พี่กำลังจะไปรับแขก ก๊วนวีไอพี ไม่มีเวลาซักฟอกเรา เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับโยไปกินข้าวด้วยดีกว่า จะได้คุยกันสบายๆ ตกลงนะ” “ค่ะ พี่ฟู” มณฑารพรับคำเสียงแผ่ว แม้ไม่อยากถูก “ซักฟอก” หากเธอจะปฏิเสธรุ่นพี่แสนดีอย่างดรัณภพได้อย่างไร ........................................................................................................ หลังเลิกงาน ดรัณภพกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ที่พักก่อนขับรถมาที่ส่วนของรีสอร์ท ชายหนุ่มเดินไปตามทางที่พนักงานคนหนึ่งชี้บอกเพื่อไปรับรุ่นน้องที่บ้านพักของเธอ ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงหวานๆร้องเพลงดังแว่วออกมาจากบ้านพักหลังน้อย “Oh khon Kaen has a farm , A... G... G... I... E. And on this farm we have some chics , E... Ya... E... Ya... O. With a chick chick here and a chick chick there. Here chick there chick every where chick chick Oh Oh Khon Kaen has a farm, A... G... G... I... E. And on this farm we have some cows, E... Ya... E... Ya... O. With a moo moo here and a moo moo there Here moo there moo every where moo moo, Oh Oh Khon Kaen has a farm , A... G... G... I... E.” อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ ดูเหมือน “ไอ้โย” รุ่นน้องเขาคนนี้จะยังไม่ได้เติบโตขึ้นเท่าไหร่เลย เสียงหวานๆที่ได้ยินนั้นชวนให้ชายหนุ่มนึกย้อนเวลาไปถึงวัยวันที่เขายังเป็นหนุ่มน้อยเฟรชชี่ เสียงเพลงที่พากันร้องสนั่นลั่นห้องเชียร์ มีอยู่เพลงเดียวเท่านั้น ที่ให้อารมณ์น่ารัก และมีเนื้อร้องเป็นภาษาอังกฤษ เพลงนี้ ได้ยินทีไร เป็นนึกเห็นภาพลูกไก่ ลูกเจี้ยบตัวน้อยๆวิ่งเล่นกันเกลื่อน แล้วยังไอ้เจ้าวัวน้อยลายด่างกับแม่ของมันที่ร้อง “มู มู” อยู่ในฟาร์มเสียทุกทีไป ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปหยุดที่หน้าประตูบ้านพักก่อนเคาะเบาๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านในก่อนเจ้าของบ้านจะปลดล้อคและโผล่หน้าออกมา “พี่ฟู” หนุ่มร่างโปร่งยิ้มน้อยๆ หากรอยยิ้มก็สะดุดก่อนเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ “โย ไปขโมยลูกใครมาเลี้ยงเนี่ย หือม์ งานดูแลสวนมันน้อยไปหรือไง ถึงมีเวลามารับจ้อบเป็นเบบี้ซิส” “เอ่อ..... นายตัวเล็กนี่ชื่อมะตูมค่ะ พี่ฟูจะว่าอะไรไหมคะ ถ้าโยขอเอามะตูมไปกินข้าวด้วย” หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ หากดูเหมือนรุ่นพี่หนุ่มจะไม่รู้สึก “เฮ้ย พี่จะไปว่าอะไร ป่ะ ไปกันเหอะ พี่ชักหิว เมื่อกลางวันไม่ทันได้กินข้าว วันนี้มีแต่ก๊วนวีไอพี เรียกหา” หญิงสาวจัดแจงจับนายมะตูมตัวน้อยใส่ลงในรถเข็นก่อนปิดบ้านและออกเดินมากับรุ่นพี่หนุ่ม “ว่าแต่ ยังไม่บอกเลย หมอนี่ลูกใคร หน้าตาน่ารักดีว่ะ ชื่อเดียวกับเต่าในรายการเจ้าขุนทองเลย ใช่ไหมครับ ลุงมะตูม” ชายหนุ่มเดินพลางคุยพลางอีกทั้งยังพยักเพยิดยิ้มแย้มกับเด็กชายตัวน้อยในรถเข็น หากรอยยิ้มแจ่มใสก็ต้องชะงักค้าง เมื่อหญิงสาวข้างกายเอ่ยเสียงแผ่ว “ลูกโยเองค่ะ” “อะไรนะ!” หญิงสาวร่างเล็กหน้าเจื่อน อ้อมแอ้ม หลบตาก่อนจะตอบอีกครั้ง “มะตูม เป็นลูกชายโยเองค่ะ พี่ฟู” เสียงแผ่วๆนั้นทำเอาดรัณภพรู้สึกเหมือนแผ่นดินโคลงน้อยๆ เป็นไปได้อย่างไรกัน รุ่นน้องน่ารักที่ไม่เคยมีประวัติคบหาใครเลยสักคน จู่ๆ จะมีลูกชายโผล่มาได้อย่างไรกัน “มะตูมอายุเท่าไหร่แล้ว” “แปดเดือนแล้วค่ะ” “นี่หรือเปล่าที่เป็นสาเหตุที่ทำให้โยไม่ได้ไปเข้ารับพระราชทานปริญญา?” หญิงสาวนิ่งอึ้ง นัยน์ตาหมองลงทันควัน ก็วันรับพระราชทานปริญญานั้นเป็นความฝันอันสูงสุดของเหล่าบัณฑิตใหม่ทั้งหลาย เธอเองก็เช่นกัน หากวันนั้น เธอทำได้เพียงดูข่าวในพระราชสำนักชั่วแวบเท่านั้น “มะตูมเกิดวันนั้นพอดีค่ะ” ดรัณภพถอนใจ มิน่า เขาเองสู้อุตส่าห์ลางานหอบดอกไม้ช่อใหญ่ขับรถไปถึงขอนแก่นในวันฟ้าใสกลางฤดูหนาวของเดือนธันวาคม ด้วยหวังจะกล่าวแสดงความยินดีกับรุ่นน้องคนนี้ หากแต่ได้ยินเพียงข่าวของเธอ ว่า 'ไอ้โยมันไม่มารับค่ะพี่ฟู ไม่รู้ทำไม แต่มันโอนเงินฝากมาให้เลี้ยงสายรหัส กับน้องชมรมแทน' “ปุ๊ด ไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม มันบอกพี่ว่าติดต่อโยไม่ได้มาเป็นปีแล้ว” เขาถามเรียบๆ “ โย ไม่ได้บอกค่ะ แต่โย โทรหาคุณป้ารสทุกเดือน” เสียงอ่อยๆตอบพร้อมอาการก้มหน้างุด ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วจับจ้องมองรุ่นน้องสาวแน่วแน่ อาการของเธอไม่ใช่ท่าทางของหญิงสาวผู้มีความสุขกับชีวิตสมรสเลยสักนิด ก่อนพบกันวันนี้ เขาได้ยินเสียงเล่าลือถึงผู้จัดการฝ่ายกิจการสวนคนใหม่ ทางฝ่ายบุคคลมารายงานกับเขา ว่าหญิงสาวคงจะเป็นรุ่นน้อง เพราะจบจากคณะและมหาวิทยาลัยเดียวกันมา หากแต่เมื่อเขาถามชื่อก็ไม่รู้สึกคุ้น เลยคิดว่าคงเป็นรุ่นน้องที่เขาไม่รู้จัก ชายหนุ่มจึงไม่ได้สนใจ เนื่องจากเขาเองก็ยุ่ง และไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบทางด้านกิจการรีสอร์ทและเรือนเพาะชำ อีกทั้งกิตติศัพท์ว่ามีลูกติดมาหนึ่งคน แต่ตัวพ่อเด็กไม่ปรากฏกายทำให้ชายหนุ่มหมดความสนใจลงโดยสิ้นเชิง “ถึงโทรหาคุณแม่ปุ๊ดเดือนละครั้ง พี่เขาก็ยังเป็นห่วง มันเรื่องอะไรถึงได้ทำตัวลึกลับ ตามหาตัวไม่เจอ คุณแม่ปุ๊ดบอกว่า ถามอะไรโยก็ไม่ตอบ บอกแค่ว่า สบายดี สบายดี” น้ำเสียงเจือแววตำหนิน้อยๆ ทำเอาหญิงสาวน้ำตาปริ่ม ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าปุ๊ด หรือ พุทธรักษา รุ่นพี่สาวและคุณรสสุคนธ์ผู้เป็นมารดาเอ็นดูเธอขนาดไหน ยังรุ่นพี่ที่ยืนหน้าขรึมอยู่ตรงหน้าอีกคน หากมันก็ลำบากเหลือเกินที่จะบอกกล่าวเล่าให้ฟัง หญิงสาวคิดว่าเธอยังไม่พร้อม “ตอนฝ่ายบุคคลเขาบอกพี่ ถึงชื่อพนักงานคนใหม่ มันไม่ใช่ชื่อโยนี่” หญิงสาวสะดุ้งน้อยๆ ก่อนตอบเสียงอ่อย “โยเปลี่ยนชื่อค่ะ” “....................” ดรัณภพยังคงเงียบ หากหูตั้งใจที่จะฟังอย่างยิ่ง “โย เปลี่ยนชื่อเป็น มณฑารพ ค่ะ พี่ฟู” ชายหนุ่มหมดกำลังใจที่จะซักถามเมื่อเห็นน้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งหล่นลงบนผิวแก้มนวล อาการหิวข้าวจัดเหือดหาย ทำได้เพียงลูบศีรษะเล็กๆนั้นเบาๆ หากดูเหมือนยิ่งทำอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้คนตัวเล็กไหล่สะท้านมากขึ้น เรื่องอะไรกันหนอที่ถึงกับทำให้ “ไอ้โยเย” ของพี่ๆ ต้องเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ดรัณภพถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนดึงร่างเล็กของรุ่นน้องเข้ามาโอบไว้พลางลูบศีรษะปลอบใจเบาๆ “ โย พี่อยู่นี่ ไม่ว่าโยจะมีปัญหาอะไร บอกพี่ได้เสมอนะ หยุดร้องไห้แล้วไปกินข้าวกันเถอะนะ” ........................................................................................................ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 11:29:38 แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 11:28:04 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 11:06:34

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังโอบหญิงสาวร่างเล็กดูโรแมนติคไม่เลวในเวลาใก้ลค่ำอย่างนี้ อีกทั้งบรรยากาศรอบด้านที่รายล้อมด้วยสวนสวยและดอกไม้สะพรั่งสดใสเป็นใจให้ดูเป็น “ฉากรัก” ที่มีองค์ประกอบครบถ้วน แต่........ ศาสตราหงุดหงิด ใช่ หงุดหงิด และเริ่มลามกลายเป็นโมโห ตัวฝ่ายชายนั้น เขายังเห็นไม่ถนัดว่าเป็นใคร หากหญิงสาวในโอบประคอง และยังเด็กน้อยในรถเข็น ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นสองแม่ลูก มณฑารพและนายมะตูมเจ้าเก่า เจ้าเก่าเจ้าเดิมที่ตลอดสองเดือนที่ผ่านมานำมาแต่ความอึดอัดขัดใจ ชวนให้หงุดหงิดอยู่ตลอด แล้ววันนี้กล้าหาญชาญชัยขนาดไหนกันถึงได้มายืนกอดจูบหนุ่มโชว์อยู่กลางสวน ที่อาจจะมีทั้งแขกของรีสอร์ท และพนักงานอีกตั้งมากมายมาเห็นเข้า ชายหนุ่มเคยคิดว่าตัวเอง ไม่ได้เป็นคนที่แบ่งชั้นวรรณะ ไม่มีอคติ และไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ยิ่งกับการทำงานร่วมกับบรรดาลูกจ้างทุกคน แม้เขาจะไม่ได้ลงไปคลุกคลีสนิทสนม หากก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่ชายหนุ่มจะโกรธเกรี้ยวและขัดหูขัดตาจนอยากจะเขี่ยไปให้กระเด็น แต่ครั้งนี้ เห็นอย่างนี้ ให้ตายเถอะ! อยากจะยื่นซองขาวให้สาวแม่ลูกอ่อนมันซะเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ เขาเองสังหรณ์ใจอยู่แล้ว ว่าแม่ตัวดีนั่นจะต้องนำมาซึ่งเรื่องปวดหัว แล้วก็ผิดที่ไหน แค่เจ้าหล่อนเริ่มงานสัปดาห์แรก เขาก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาลั่นไปทั้งรีสอร์ทและสนามกอล์ฟ ถึงเรื่อง มณฑารพเป็นใคร สำคัญอย่างไร ทำไมเส้นใหญ่ ใครเป็นพ่อเด็ก ยังข่าวว่า มณฑารพเริ่มงาน แล้วโดนรับน้อง โดนคนงานลองภูมิ มันก็เรื่องธรรมดา ลูกพี่ใหม่ หน้าอ่อนๆ แถมเป็นผู้หญิงอีก ไอ้เรื่องลองของนิดๆหน่อยๆ มันต้องเจออยู่แล้ว แต่กลายเป็นว่า บิดาเขา ทำการ “ลงสวน” ไปตรวจงานพร้อมผู้จัดการคนใหม่ ถึงสามครั้ง ทำเอาบรรดาคนชอบลองของทั้งหลายต้องถอยกรูด หยุดทุกๆการกระทำที่จะเป็นการ “ไม่อำนวยความสะดวก” ให้ผู้จัดการคนใหม่ เพียงแค่ท่านปรายตามอง คราวนี้มันก็มาตกที่เขากับบิดา ที่ต้องเป็นฝ่ายตกเป็นเป้าสายตาของการลอบมองอย่างค้นคว้าของเหล่าพนักงาน สายตาเหล่านั้นมันฟ้องว่ากำลังจับจ้องเพื่อขุดค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างพนักงานใหม่กับฝ่ายนายจ้าง ศาสตราหัวเสีย เมื่อนึกไปถึงว่าพนักงานหลายคนอาจคิดว่ามณฑารพเป็นผู้หญิงของบิดา หรือไม่ที่แย่ยิ่งกว่าคือคิดว่าเป็นผู้หญิงของเขา และเรื่องนี้ทำเอา เขาต้องชวนบิดาเข้าไปดูบริษัทที่กรุงเทพฯครั้งละหลายๆวัน รวมถึงไปตรวจงานที่ฟาร์มโคนมแห่งใหม่ที่พึ่งซื้อกิจการมาดำเนินการต่อได้ไม่นาน โทโสกำเริบหนักกับชายหนุ่ม คราวนี้ ถ้ามีใครมาเห็นฉากรักตรงหน้าอย่างที่เขาเห็น แล้วมันจะถูกลือไปว่าอย่างไรกันนะ? เสียงซุบซิบจะพากันกระพือถึงความหอมแรงของกระดังงาลนไฟดอกน้อย หรือ จะลือกันว่า “ป๊า” ถูกสวมเขา......................... ........................................................................................................ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 11:08:48

ความคิดเห็นที่ 5 ^O^ มีต่อหรือเปล่าคะ แหะๆๆๆๆ มาแอบซุ่มอ่าน จากคุณ : กุเต่ยโหดกระถีบ เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 05:51:34

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะ คุณกุเต่ยโหดกระถีบ ดีใจจัง ที่มีคนแวะเข้ามาอ่าน ตอนต่อไปมีแน่ค่ะ แต่รบกวนรอนิด มือใหม่เขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สอง (ในขณะที่เรื่องแรกยังไม่จบเลย อิอิ) มันช้าหน่อย แบบ กระดื้บ กระดื้บ ได้ราว สัปดาห์ละตอน หรือสองสัปดาห์สามตอนค่ะ แล้วแวะมาอีกนะคะ  แล้วถ้ามีคำแนะนำหรือวิจารณ์อย่างไร จะขอบคุณอย่างสุดซึ้งงงงงง จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 11:05:17

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่านมาทันบทนี้แล้วค่ะ ดีนะเพิ่งลงได้สองบท :p ชอบพี่ฟูจังอบอุ่น ดูท่าศาสตราจะเจอศึกหนัก รอตามต่อค่ะ.. จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 12:54:37

ความคิดเห็นที่ 8 คุณมาโซคิส สวัสดีค่ะ กับพี่ฟู จะเป็นศึกหนัก  แต่กับอีกคน หุหุ คุณสอง ต้องร้องว่า "ศึกครั้งนี้ ใหญ่หลวงนัก" ปล . อิอิ  คนเขียนแอบเรียกร้องความสนใจไว้ล่วงหน้า จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 13:55:07

ความคิดเห็นที่ 9 อืมม  สนุกดีค่ะ เดาเรื่องต่อไม่ได้เลย อยากรู้ว่าใครเป็นพ่อน้องมะตูม และโยเปลี่ยนชื่อเพื่อหนีใครรึเปล่า จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 16:18:13

ความคิดเห็นที่ 10 ตามอ่านด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 01:01:59

ความคิดเห็นที่ 11 รอตอนต่อไปคร่า จากคุณ : Inverness เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 22:29:20