PANTIP.COM : W13078181 ซ่อนร้าย ที่ปลายรัก >>> บทที่ 7 สมาชิกใหม่ (ขอโทษที่ไม่ได้มาอัพหล่ายวันค่ะ ) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

บทที่ 7 สมาชิกใหม่

นาฬิกาหมีน้อยร้องปลุกเสียงดังก่อนจะกลิ้งหนีมือเรียวที่หมายเอื้อมไปกดปิด คนขี้เซาจึงต้องลากสังขารเพลียๆ ลงจากเตียง ไปคว้าเจ้าหมีตัวแสบ นาฬิกาปลุกกลิ้งได้มากดสวิตซ์ปิดให้มันสิ้นฤทธิ์เลิกส่งเสียงร้องรำคาญรูหูเสียที มณิการ์อยากกลับไปขึ้นเตียงแล้วหลับยาวๆ อีกสักงีบ แต่การประชุมช่วงสายของวันมีความสำคัญกับงานของเธอ เพราะเกี่ยวข้องกับคอนเซปเครื่องประดับล๊อตใหม่ของ Lovely

มณิการ์ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นาน สภาพห้องของเธอยังรกจากการรื้อค้นของไอ้สองโจร ไม่ได้เก็บกวาดหรือจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง เช่นเดียวกับเศษซากรูปปั้นยัยหน้าขาวปากแดง ยังกระจัดกระจายอยู่ที่เดิม แยกกับเขมินทร์เมื่อคืนเธอก็ดิ่งตรงกลับห้อง ทิ้งตัวลงบนที่นอนแสนนุ่มและผ้าห่มอุ่น เท่านั้นก็หลับสนิทคาเตียง ไม่แม้แต่ชำระล้างร่างกาย ในสมองมีแต่คำว่าง่วงนอน อยากนอน และนอน

ร่างบางลากกระเป๋าและสัมภาระออกจากห้องเดินผ่านจุดเกิดเหตุที่ยัยหน้าขาวปากแดง แตกกระจายอยู่บนพื้นแล้วต้องตกใจ ไม่มีเศษซากความเสียหาย พื้นทางเดินเรียบร้อย ไร้ร่องรอยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มณิการ์เร่งฝีเท้าลงไปยังชั้นล่าง ภาพที่เห็น คือเขมินทร์ยังหลับสนิทอยู่บนโซฟาตัวยาว มีไม้กวาดและที่ตักขยะวางถัดไปไม่ไกล เป็นเขาเองที่เก็บกวาดเศษกระเบื้องแตกด้านบน

มณิการ์เดินเข้าไปพินิจคนขี้เซาใกล้ๆ เขายังหลับปุยกอดหมอนสีชมพูที่เธอขนลงมาให้เขาตั้งแต่เมื่อคืน หญิงสาวอมยิ้มให้แล้วรีบเดินเข้าครัว จัดอาหารเช้าแบบง่ายสองชุด ที่หนีไม่พ้น ขนมปังทาแยม ไส้กรอกรมควันแสนง่ายเพียงฉีกซองแล้วยัดใส่ไมโครเวฟ แถมแฮมสักสองสามแผ่นกับโกโก้ร้อนๆ สักถ้วย เท่านี้ก็อิ่มท้องได้หลายชั่วโมง

หญิงสาวจัดการอาหารเช้าของตัวเองเรียบร้อยก็ยกอาหารเช้าของเขมมินทร์ไปวางไว้ให้เขาบนโต๊ะหน้าโซฟา พร้อมกระดาษโน๊ตอีกหนึ่งใบ เขมินทร์ยังไม่ตื่น และเธอก็ไม่อยากรบกวนเวลานอนของเขา แต่เชื่อว่าอีกไม่นาน กลิ่นหอมๆ ของไส้กรอก แฮม ขนมปัง จะช่วยปลุกเขาจากนิทรา

“ทานให้อร่อยนะคะคุณเขมินทร์” มณิการ์บอกเขาเบาๆ แล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างสบายใจ เพียงข้ามคืน ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาก็เปลี่ยนไปราวพลิกฝ่ามือ ก็ถือว่าเขาโชคดีเกิดมาหล่อ ที่เธอยอมญาติดีกับเขาครั้งนี้ก็เพราะหน้าตาของเขาหรอกนะ...จะบอกให้

เจ้าของขับรถออกจากบ้านไปได้สักพัก คนอาศัยก็เริ่มขยับตัว อาหารเช้าแสนง่ายของมณิการ์แสดงฤทธิ์ ปลุกเขมินทร์ที่กำลังหิวให้ตื่นจากนิทรา คนงัวเงียลุกขึ้นนั่ง จมูกสูดรับกลิ่นหอมน่าทานไว้เต็มปอด แล้วรอยยิ้มยินดีก็คลี่กว้างเมื่อมองเห็นอาหารเช้าที่วางประเคนอยู่ตรงหน้า และยิ้มยิ่งกว้างขึ้นอีกเป็นสองเท่าเมื่อได้อ่านโน๊ตลายการ์ตูนที่คนเขียนแปะไว้ข้างๆ

“อาหารเช้าแทนคำขอบคุณ ทานให้อร่อยนะคะ แล้วอย่าลืมล็อคบ้านให้ฉันด้วยนะ” ท้ายข้อความวาดเจ้าหมีพิการน่าเอ็นดูฉีกยิ้ม สงสัยเจ้าหมีน้อยตัวนี้จะเป็นสัญลักษณ์แทนตัวของมณิการ์ไปเสียแล้ว เพราะดูท่าเจ้าหล่อนจะคลั่งไคล้มันเป็นพิเศษ ดูไปดูมา เจ้าหมีพิการตัวนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน เพราะมันสามารถทำให้เขายิ้มได้ หมีน้อยหัวโตตัวเล็กนิดเดียว น่ารักน่าเอ็นดูไม่แพ้เจ้าของมันเลยจริงๆ

พิชยาทำตามคำแนะนำของน้องสาว แวะเวียนมารับพิชชาอรเพราะหวังจะได้ทำความรู้จักกับพ่อรูปหล่อนามไพเราะว่าเอริค แล้วเธอก็สมหวัง ทันทีที่พิชชาอรและเอริคเดินเคียงกันออกมาจากตึก พิชยาก็รีบลงจากรถไปอย่างมั่นใจ ด้วยเสื้อผ้าหน้าผมที่จัดแต่งมาอย่างดิบดี แถมด้วยน้ำหอมกลิ่นใหม่ที่เพิ่งแย่งของน้องไปหมาดๆ

ยังไม่ทันที่พิชยาจะเดินเข้ามาใกล้ ประสาทรับกลิ่นของเอริคก็เริ่มทำงาน เพราะน้ำหอมกลิ่นพิเศษที่เขามอบให้พิชชาอรโชยคละคลุ้งบริเวณ ตาคมหันตามทิศทางลม พบผู้หญิงสวยสง่า หน้าตาคล้ายพิชชาอรกำลังเดินตรงเข้ามาหา ผู้หญิงสูงเพรียวสมส่วน ผมดัดลอนใหญ่สีน้ำตาลประกายทองยาวกว่าครึ่งหลัง หล่อนใส่ชุดแสคแขนกุดเนื้อผ้าชีฟองปลิวพอดีตัว คอกว้างลึกโชว์เนินอกอิ่ม กระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย คาดเอวด้วยเข็มขัดหนังแฟชั่นเส้นโตสีน้ำตาลอ่อนตัดกับชุดสีขาวสะอาดแต่แสนเซ็กซี่ได้อย่างลงตัว
“กลับกันรึยังจ๊ะพรีม” น้ำเสียง คำพูดคำจา กลับตาลปัตร พิชชาอรมองหน้าพี่สาวแบบงงสุดขีด ตั้งแต่เกิดจนอายุครบเบญจเพส พิชยาไม่เคยพูดดีกับเธอสักหน ไม่เรียกจิกหนังหัว ก็แว้ดเสียงแสบแก้วหูให้น่ารำคาญ วันนี้พิลึก น้ำคงจะท่วมโลกกระมังที่มาจ๊ะจ๋ากับเธอได้

“ค่ะ เอ่อ” พิชชาอรยังอึ้ง ลืมไปสนิทว่าหน้าที่ของเธอคืออะไร จนกระทั่งพิชยาแอบส่งตาเขียวให้นั่นแหละ ถึงได้รู้สึกตัว
“เอ่อ คุณเอริคค่ะ นี่พี่พีชค่ะ พี่สาวของฉัน”

“ผมเอริคครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพีช” เอริคยื่นมือหนาไปรอทักทาย มีหรือที่พิชยาจะปล่อยให้เสียโอกาส เธอยิ้มหวานตาเป็นประกาย ยื่นมือกระชับทำความรู้จักกับเขาทันที

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คุณเอริคเป็นนักเรียนของยัยพรีมเหรอคะ พูดไทยชัดเชียว”

“ครับ ผมชอบภาษาไทย แล้วก็ชอบเมืองไทยมากครับ” เอริคยิ้มมีเสน่ห์ให้พี่สาวของผู้หญิงในดวงใจ ก่อนจะเอ่ยปากชมไปตามมารยาท เอาใจพี่สาวพิชชาอรเพราะหวังทำคะแนน “ไม่คิดเลยนะครับว่าคุณพรีมจะมีพี่สาวสวยแบบนี้”

แล้วพี่สาวคนสวยก็แทบอายม้วน ไม่ลืมส่งตาหวานฉ่ำทอดสะพานเสริมไยเหล็ก ดูเหมือนเอริคเองก็สนอกสนใจเธอไม่น้อย ออกปากชมกันตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก ไม่หลงเสน่ห์ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

“ขอบคุณมากนะคะ แหม่ปากหวานจริงๆ เชียว”

“กลับกันรึยังคะพี่พีช” แล้วพิชชาอรก็เบื่อจะดูพี่สาวแสดงละคร รบเร้าให้พี่สาวเริ่มหงุดหงิดในใจ

“ไปซิจ๊ะ” ปากหวานแต่ตาเริ่มจะลุกเป็นไฟ พิชยาแทบจะแยกเขี้ยวใส่แม่น้องสาวตัวดี ติดที่ยังอยู่ในสายตาของเอริค

“พีชกลับก่อนนะคะคุณเอริค หากคุณเอริคไม่รังเกียจ เชิญไปทานข้าวที่บ้านสักมื้อนะคะ เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น” ดวงตาเซ็กซี่ส่อชัดว่าอยากรู้จักเอริคซะเต็มประดา

“ขอบคุณมากครับ ผมคงได้แวะไปรบกวนแน่นอน” เอริคยิ้มมีไมตรีให้ผู้หญิงตรงหน้า พี่น้องบ้านนี้คงตาสวยกันทั้งบ้าน จะแตกต่างกันก็เพียง ดวงตาของพิชยาดูเซ็กซี่เย้ายวน บ่งบอกได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ก็ใช่ย่อย ไม่เหมือนพิชชาอร ดวงตาหวานสีน้ำผึ้งของเธอ แฝงไว้ด้วยความงดงาม ให้ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยน ชวนให้ตราตรึงและสบายใจมากกว่า บุคลิกของพี่สาวและน้องสาวต่างกันสุดขั้ว แต่สำหรับเอริคแล้ว คนที่มีอิทธิพลต่อหัวใจเขายังคงเป็นพิชชาอรไม่เปลี่ยนแปลง ผู้ชายเช่นเขาไม่ต้องการผู้หญิงฉาบฉวยไว้แก้เหงา แต่เขาต้องการคู่ชีวิต คู่คิด ที่มีคุณสมบัติมากพอจะเป็นแม่ที่ดีของลูก และภรรยาที่แสนดีของเขาได้ พิชชาอรมีคุณสมบัตินั้นครบ แต่เธอเสมือนเพชรน้ำงามที่ห้ามแตะต้อง อัญมณีที่เจ้าของหวงแหน และไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไป

“แกนี่มันจริงๆเลยนะยัยพรีม ขัดคอฉันตลอด” เข้ามาในรถได้ พิชยาก็กลายร่างเป็นนางอิจฉาเต็มตัว เธอหันไปวีนน้องสาวลั่นรถ “นี่ตกลงแกจะช่วยฉันจริงรึเปล่า”

“แล้วพี่จะบ่นทำไม คุณเอริคเขาก็รับปากว่าจะมาทานข้าวที่บ้านแล้วนี่คะ”

“แต่ฉันอยากให้เขาไปที่บ้านวันนี้ ฉันยังคุยกับเขาไม่เต็มอิ่มเลย แกนี่นะมันมารหัวใจจริงๆ” พิชยาค้อนน้องตากลับ ก่อนจะเหยียบเร่งความเร็วของรถหรูจนน่าหวาดเสียว

“รู้จักมั้ยพี่พีช ช้าๆ ได้พร่าเล่มงาม พี่แสดงออกว่าอยากได้เขาจนตัวสั่นแบบนั้น แล้วพี่คิดเหรอว่าเขาจะสนใจพี่”

“เอ๊ะ นังนี่ แกไม่เห็นสายตาเขารึไง เขาชมฉันว่าสวย แบบนี้ไม่เรียกสนใจแล้วจะให้เรียกอะไรยะ”

“โอเคๆ แต่ขอบอกสักนิดนะพี่พีช คุณเอริคเขาชอบผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวาน ประเภทร้องวี๊ดๆ เป็นชะนีน่ะไม่ได้แอ้มเขาหรอก” พิชยาแรงมาพิชชาอรก็แรงกลับ เสวนากับผู้หญิงกร้านโลกอย่างพิชยาก็ต้องแสบๆคันๆ แบบนี้ล่ะถึงจะคุยกันรู้เรื่อง

“คอยดูไปเถอะ ไม่นานหรอก ฉันจะลากเขาขึ้นเตียงให้ได้” พิชยาผู้ได้เต็มปากเต็มคำ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่เธออยากได้แล้วไม่ได้ เอริคไม่ใช่คนไทย ไม่หัวโบราณคร่ำครึ ฟรีเซ็กส์สำหรับเขาไม่ใช่เรื่องแปลกและน่ารังเกียจ ไม่ยากนักหรอกที่เธอจะมัดใจเขาด้วยลวดลายและลีลาอันเร่าร้อน ทำให้เขาติดอกติดใจในรสสวาทของเธอสักครั้ง คราวนี้อะไรๆ มันก็คงง่ายดายขึ้น

พิชชาอรนั่งเงียบ ไม่แสดงความคิดเห็นกับสิ่งที่พี่สาวมาดหมาย หากวันหนึ่งพิชยาเกิดทำสำเร็จ เธอคงกลายเป็นคนที่ถูกลืม พิชยาเป็นผู้หญิงสวย มีเสน่ห์ ไม่มีชายใดกล้าปฏิเสธพี่สาวของเธอ ลองได้ลั่นวาจาออกมาแบบนี้แล้ว พิชยาจะยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา นั่นล่ะคือสิ่งที่พิชชาอรรู้สึกกลัว เอริคเป็นคนดี เขาสมควรได้พบผู้หญิงที่ดีพร้อม พี่สาวมากรักของเธอคนนี้ ไม่เหมาะสมกับเอริคเลยสักนิดเดียว แต่เธอหรือจะห้ามความต้องการของพิชยาได้ เพราะแค่น้ำหอมเพียงขวดเดียว เธอยังปล่อยให้พี่สาวแย่งชิงไป นับประสาอะไรกับความคิดที่จะปกป้องเอริคจากพิชยา เห็นทีคงต้องปล่อยไปตามบุญตามกรรม เธอไม่ใช่เจ้าข้าวเจ้าของ เขาจะขึ้นหรือไม่ขึ้นเตียงกับใคร เธอไม่มีสิทธิ์กะเกณฑ์อะไรทั้งนั้น ชีวิตของเขา...รวมถึงหัวใจของเขาเช่นกัน

เจ้าหมีหัวโตเกือบจะถูกโยนทิ้งลงจากเตียงเมื่อร่างเล็กที่เพิ่งโอบกอดมันอย่างรักใคร่ได้ยินได้ฟังถ้อยคำไม่เข้าหู จากโทรศัพท์ในมือ
“ไหนแม่พูดอีกทีซิคะ ว่าแม่จะทำอะไร” มณิการ์เสียงเขียวกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งคาดคั้นมารดา

“แม่ตัดสินใจแล้ว แม่จะให้พ่อเขมย้ายมาอยู่ในบ้านเรา แม่จะไม่ยอมให้มัชอยู่คนเดียวอีก เพราะมันอันตรายเกินไป”

“ไม่ได้นะคะแม่ ผู้หญิงกับผู้ชายจะอยู่บ้านเดียวกันได้ยังไง มัชไม่โอเคค่ะ” หัวเด็ดตีนขาด มณิการ์ก็ไม่ยอม ขืนปล่อยให้เขมินทร์เข้ามาอาศัยในบ้าน เธอคงขายไม่ออกกันพอดี กลัวที่สุดก็เห็นจะเป็นเจ้าชายในดวงใจเข้าใจเธอผิดไป

“แต่แม่โอเค เมื่อคืนพ่อเขมก็อยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนมัช แล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหาย แม่บอกแล้วไง ว่าพ่อเขมน่ะ เขานิสัยดี มัชไม่ต้องห่วงนะลูก เขาจะดูแลมัช เหมือนมัชเป็นน้องสาวคนนึงเลย”

“ไอ้เรื่องนั้นมัชเข้าใจค่ะ แต่มัชแคร์สายตาคนอื่นมากกว่า คนเขาจะมองมัชยังไงคะ แม่ไม่อยู่แต่มัชกลับพาผู้ชายเข้ามานอนในบ้าน ชื่อเสียงมัชคงป่นปี้ แล้วอย่างนี้มัชจะขายออกเหรอคะแม่” มณิการ์โอดครวญ ตัดสินใจไม่ถูกเหมือนกัน ใช่ว่าเธอไม่สนความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน แต่มาคิดๆ ดูแล้ว ไอ้โจรนั้นก็อยู่ในคุก เธอคงไม่โชคร้าย ถูกโจรขึ้นบ้านซ้ำสองหรอกน่า

“ก็บอกเขาไปซิลูก ว่าพ่อเขมน่ะเป็นพี่ชายหรือไม่ก็เป็นญาติห่างๆ ของเรา จะได้ไม่มีใครว่ามัชเสียหาย”

“ใครจะเชื่อคะแม่ อยู่มาตั้งนาน ไม่เคยมีญาติมาค้างที่บ้านสักคน”

“แต่แม่เป็นห่วงความปลอดภัยของมัชนะ และอีกอย่าง แม่กะจะอยู่ต่ออีกสักเดือน เพราะลูกสาวของเพื่อนแม่ที่เกาหลีเขาจะแต่งงานเดือนหน้านี่แล้ว แม่อยากอยู่ร่วมงาน แต่หากมัชไม่ยอมให้พ่อเขมไปอยู่เป็นเพื่อนที่บ้าน แม่ก็คงต้องกลับ” ท้ายเสียงคนเป็นแม่อ่อนลงแล้วถอนหายใจ ก่อนจะบ่นแล้วก็บ่นเรื่อยเปื่อยว่าเสียดายเพียงใดหากไม่ได้อยู่เป็นเกียรติในงานแต่งลูกสาวเพื่อน

“แม่ก็บังคับมัชแบบนี้ทุกที” มณิการ์บ่นที่แม่ใช้ลูกไม้เดิมๆ คนเป็นลูกอย่างเธอก็อ่อนใจจะต่อปากต่อคำ
“แม่ไม่ได้บังคับแต่แม่รักมัช แม่ห่วงมัชมากนะลูก”

“ห่วงมัช หรือห่วงงานแต่งของลูกสาวเพื่อนแม่กันแน่ค่ะ”

“โธ่ๆๆๆ ลูกจ๋า อย่างอนสิจ๊ะคนดี เดี๋ยวกลับไปรอบนี้ แม่จะขนเสื้อผ้าสวยๆ ไปฝากน้า”

“ไม่ต้องมาเอาใจมัชเลยค่ะ มัชไม่เห็นแก่ของฝากหรอก แต่หากเป็น…ดรีมออฟดอลซักตัวสองตัวค่อยน่าฟังหน่อย” มณิการ์หมายถึงตุ๊กตาในเครือ D.O.D. หรือ (Dream of Doll) ตุ๊กตา BJD สัญชาติเกาหลีที่ทั้งสวยทั้งหล่อบาดใจ ครบครันไปด้วยเครื่องแต่งตัวที่เป็นเอกลักษณ์ และการแต่งหน้าทำผมที่เรียกได้ว่างดงาม สามารถขยับข้อต่อแขนขาจัดท่าทางได้ไม่ต่างไปจากสิ่งมีชีวิต แต่พูดถึงเรื่องราคาแล้ว เรียกกันได้เลยว่าแพงหูฉี่ ตัวหนึ่งไม่ต่ำกว่าหลักหมื่น มากถึงหลักแสนบาทก็ยังมี

“โอเค เพื่อลูก หากมัชยอมให้พ่อเขมเข้ามาอยู่ในบ้าน แม่จะเอาดรีมออฟดอลไปฝากมัชตัวนึง”มณฑากัดฟันตามใจลูกสาว หนึ่งก็เพราะรัก สอง ก็เพราะหวังว่าความใกล้ชิดอาจทำให้ฟลุ๊ค ได้ลูกเขยถูกใจสักคน แลกกับตุ๊กตาตัวละไม่กี่หมื่นก็นับว่าคุ้มอยู่ไม่น้อย

“โอเคค่ะ” มณิการ์ยิ้มระรื่น ภาคภูมิใจที่การต่อรองครั้งนี้สัมฤทธิ์ผล ยอมให้เขมินทร์เข้ามาลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านจนกว่าแม่จะกลับมา แลกกับตุ๊กตาในฝันที่เธอตัดใจซื้อไม่ได้เพราะเสียดายเงิน คราวนี้ฝันของเธอเป็นจริงแล้ว แม้จะต้องปั้นเรื่องกับใครต่อใคร ว่าเขมินทร์คือญาติห่างๆ ที่แม่ส่งมาดูแลเธอก็ตาม

..........................................................................................................................................................

เขมินทร์วางโทรศัพท์ลงพร้อมรอยยิ้ม คุณมณฑาโทรมารายงานผลการเจรจากับมณิการ์ให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แปลกดีเหมือนกัน เขานั่งกลุ้มใจกับภารกิจลับที่เจ้านายมอบให้อยู่เป็นวันๆ คิดไม่ตกว่าจะเสนอตัวเข้าไปอยู่ในบ้านกฤตภาคด้วยวิธีใด เพราะดูยังไงมณิการ์ที่แสนจะหวงบ้านขนาดนั้นไม่มีวันยอมรับเขาเข้าไปอยู่ร่วมชายคาง่ายๆ แน่ แต่แล้วก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็น จัดสรรสถานการณ์ได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ จู่ๆ ไอ้โจรกระจอกก็เลือกปล้นบ้านกฤตภาคในวันที่เขามีธุระไปหามณิการ์พอดิบพอดี คราวนี้อะไรๆ ก็เริ่มง่ายดาย เมื่อมณิการ์ถูกทำร้าย แม่แสนดีอย่างคุณมณฑาก็เริ่มอยู่ไม่สุข เพราะความเป็นห่วงลูกสาวเพียงคนเดียว ตัวเขา ที่มองเห็นโอกาสทอง แค่เสนอกับคุณมณฑา ว่ามณิการ์เป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวอันตราย เพราะพวกผู้ร้ายอาจกลับมาอีกหน แต่หากมีผู้ชายสักคนอยู่ด้วย อาจช่วยเหลือกันได้บ้าง หรือบางทีไอ้พวกโจรกระจอกก็ยังเกรงอกเกรงใจมากกว่า เท่านั้นล่ะ คุณมณฑาก็เห็นดีเห็นงาม รีบยื่นข้อเสนอให้เขมินทร์พิจารณา และยินดีจ่ายค่าจ้างเพิ่มหากเขมินทร์จะรับหน้าที่เป็นบอดิการ์ดของมณิการ์เพิ่มอีกตำแหน่ง มีหรือที่เขมินทร์จะปฏิเสธ แบบนี้แหละสมเหตุสมผล ดีซะอีก มณิการ์จะได้ไม่เกิดความคลางแคลงสงสัยในตัวของเขา เพราะเขาเข้าไปอยู่ในบ้านกฤตภาคตามคำสั่งของแม่เธอ

กระดาษโน๊ตลายการ์ตูนถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า เขมินทร์อ่านทวนข้อความในนั้นแล้วจ้องเจ้าหมีหัวโตด้วยรอยยิ้ม ในหัวพาลนึกไปถึงเจ้าของข้อความ ที่อีกสองวันเขาก็ต้องย้ายเข้าไปร่วมชายคาเดียวกันกับเธอ ไม่รู้ว่าเพราะภาระกิจลุล่วง หรือเพราะอะไรกันแน่ เขาจึงมีความสุข นั่งยิ้มไม่หุบอยู่จนตอนนี้

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ปลุกเขมินทร์ให้ละสายตาจากเจ้าหมีพิการ กดรับโทรศัพท์เครื่องย่อมแล้วกรอกเสียงสดใส

“ว่าไงครับเจ้านายย” ลากเสียงยียวนมิสเตอร์แกรนด์นิดหน่อยพอเป็นพิธีตามความเคยชิน

“อารมณ์ดีเชียวนะ มีข่าวดีอะไรรึเปล่า” อยู่ด้วยกันมานาน ก็พอจะจับน้ำเสียงหลากอารมณ์ของเขมินทร์ออกบ้าง

“แน่นอนอยู่แล้ว งานที่นายมอบหมายให้ฉันทำ สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีทุกประการ เป็นไงไอ้คุณเพื่อน ฉันทำงานได้รวดเร็วทันใจแบบนี้พอจะมีรางวัลพิเศษให้บ้างมั้ยวะ”

“แจ๋ว นี่นายเข้าไปอยู่ในบ้านกฤตภาคได้แล้วเหรอวะ ไม่เลวนี่หว่า แล้วไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะทำไมมันถึงง่ายดายนัก”

“เรื่องมันยาวว่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ฉันเข้าไปหานายที่ออฟฟิศล่ะกัน เตรียมรางวัลพิเศษเอาไว้ด้วยนะโว้ย” เขมินทร์เย้าเพื่อนแล้วหัวเราะมีความสุข เมื่อเอริครับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะจัดรางวัลชิ้นโตเอาไว้รอเขา เขารู้ดีว่าเอริคหมายถึงอะไร พ่อเพื่อนตัวดียุแยงตะแคงรั่ว อยากให้เขาสละโสด หรือไม่ก็หัดสนใจผู้หญิงมากกว่างานที่ทำบ้าง เอริคเคยค่อนแคะอยู่บ่อยๆ ว่าอายุจะเข้าเลขสามปีหน้านี่แล้ว ยังไม่ยอมคบใครจริงจังสักคน ไม่ว่าเอริคพยายามหาสาวสวย หมวย อึ๋ม มานำเสนอเพียงใด แต่ไม่เคยเข้าตาเขมินทร์ อย่างมากก็แค่ออกเดทกันครั้งสองครั้ง พอให้คลายเหงา แต่เขมินทร์ไม่เคยคิดฝากหัวใจไว้ที่ใครจริงจัง เขายังไม่เจอคนที่ใช่หรือแม้แต่เข้ากันได้เลยสักคน บางคนดูเหมือนจะไปด้วยกันได้ดี แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด มักมีอุปสรรคคอยขัดขวางทางรักของเขาอยู่ร่ำไป ทนไม่ได้ สุดท้ายก็ต่างคนต่างแยกทาง ทุกวันนี้เขมินทร์ยังรอ ว่าจะมีผู้หญิงคนไหน เข้ามาครองพื้นที่ในหัวใจเขา จะมีไหมสักคนที่เขาพร้อมจะฝากชีวิตและหัวใจเอาไว้ตลอดไป

“รับรองเลย ว่าคนนี้เด็ด บางทีแกอาจจะได้สละโสดที่ผู้หญิงคนนี้ก็ได้นะโว้ย ให้แกเป็นฝั่งเป็นฝา ฉันจะได้เลิกห่วงแกสักที”

“ตัดใจจากครูคนสวยให้ได้ก่อนเถอะ แกถึงค่อยมาห่วงฉัน” เขมินทร์แซวเพื่อนที่ดูจะมีความสุขกับการสรรหาคู่ชีวิตให้คนอื่น ทั้งที่เรื่องหัวใจของตัวเองก็ยังไม่ประสีประสาอะไร โดยเฉพาะเรื่องของคุณครูคนสวยที่เอริคเกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังตั้งแต่แรกพบ และแม้สาวเจ้าจะมีเจ้าข้าวเจ้าของเป็นตัวเป็นตน แต่เอริคก็ไม่อาจปีนขึ้นจากวังวนแห่งรักแรกพบนั้นได้เลย

“อย่ามาซ้ำเติมกันได้มั้ยวะ อย่างน้อยฉันก็ดีกว่าแก เพราะฉันรู้จักรักคนอื่นเป็น”เอริคเถียง เจ็บจี๊ดในใจอย่างบอกไม่ถูก ‘ตัดใจ’ เขาไม่ชอบเลยที่เขมินทร์คอยย้ำให้เขาตัดใจจากพิชชาอร ผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ทำให้เขารู้จักความรัก แม้เขาจะหลอกตัวเองตลอดว่ากำลังตัดใจจากเธออยู่ แต่ลึกๆ แล้ว เขาไม่ได้ทำแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย หัวใจเขามันยังเรียกหาแต่พิชชาอรอยู่ร่ำไป

“เออๆๆ ไม่เถียงกับแกแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน” เขมินทร์ตัดบทเบื่อจะฟังคำเหน็บแนมของเพื่อน อยากจะเถียงกลับไปใจแทบขาด ใช่ว่าเขารักใครไม่เป็น แต่ยังไม่มีใครเหมาะสมได้รับความรักจากเขาต่างหากเล่า

วางโทรศัพท์จากเพื่อนที่ควบตำแหน่งเจ้านายเขมินทร์ก็หยิบกระดาษโน๊ตขึ้นมาจ้องเจ้าหมีพิการอีกครั้ง พักนี้ในสมองเขามีแต่เรื่องวุ่นๆ ของผู้หญิงที่ชื่อมณิการ์ เขานึกถึงเธอเกินสิบครั้งแล้วในแต่ละวัน ซ้ำยังรู้สึกเป็นห่วงเธอเสียเต็มประดา นี่เขาเป็นอะไร หรือฟังคำฝากฝังของคุณมณฑามากเกินไป จนสมองมันหลงคิดว่ามณิการ์คือน้องสาวตัวเล็กของเขาจริงๆ

‘ฝากน้องด้วยนะพ่อเขม น้าไม่รู้จะไปพึ่งใครจริงๆ ยัยมัชน่ะเด็กกว่าพ่อเขมเยอะ ยังไงก็คิดว่าเป็นน้องเป็นนุงอีกคนละกันนะ’

ใช่แน่ สมองเขานึกถึงมณิการ์มากจนผิดปกติ เพราะคำฝากฝังของคุณมณฑา ที่นอกจากจะย้ำแล้วย้ำอีกให้เขาช่วยดูแลมณิการ์ คุณมณฑายังขยันเผาลูกสาวให้เขาฟังอย่างสนุกปาก ซึ่งบางเรื่องได้ฟังก็ขำน้ำหูน้ำตาเล็ด แต่บางเรื่องก็ทำเอาเอ็นดูในความน่ารักของมณิการ์ไปหลายวัน

“ไอ้เขมนะไอ้เขม อยู่ดีๆ ก็มีน้องมีนุ่งเพิ่มมาอีกคน เห้อ…หาเห่าใส่หัวตัวเองแท้ๆ” เขมินทร์บ่นพึมพัมแล้วระบายยิ้มกับหมีพิการบนกระดาษก่อนจะเปิดสมุดบันทึกเล่มโปรดแล้วสอดกระดาษโน๊ตลายการ์ตูนเอาไว้ในนั้น รู้สึกเสียดายเล็กๆ ที่จะทิ้งมันลงถังขยะ เพราะอย่างน้อยมันก็มีความหมายต่อจิตใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน

เขมินทร์ขนกระเป๋าเพียงใบเดียวขึ้นรถ ไม่ลืมบอกลาย่ามายด์ ที่ย้ำแล้วย้ำอีกว่าให้เขากลับมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ คงกลัวว่าหลานเพียงคนเดียวจะปล่อยให้นั่งเหงาอยู่บ้านลำพัง

“ผมสัญญาครับคุณย่า ว่าจะแวะมาหาคุณย่าบ่อยๆ ผมไม่อยู่แค่เดือนสองเดือนเอง คุณย่าไม่ทันเหงาหรอกครับ” เขมินทร์รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะอีกครั้ง แล้วอ้าแขนโอบกอดรับความรักความอบอุ่นจากย่ามายด์ แถมด้วยหอมแก้มเอาใจคนแก่ไปอีกฟอดใหญ่ๆ

“ดูแลตัวเองดีๆ นะพ่อเขม งานน่ะอย่าโหมทำให้มันหนักนัก แบ่งเวลาไปหาหลานสะใภ้ให้ย่าบ้าง”

“คร้าบบบผม” เขมินทร์ลากเสียงยาวแล้วฉวยขึ้นรถรวดเร็ว พักนี้ย่าเปรยๆ เรื่องหลานสะใภ้บ่อยๆ ไม่น้อยหน้ามิสเตอร์แกรนด์เจ้านายเขาเลย ใช่ว่าเขาปิดกั้นตัวเองเสียเมื่อไร เพียงแต่ยังไม่เจอใครที่ต้องร้องว่า ใช่! เลยสักคน

“ไปก่อนนะครับคุณย่า” หลานรักโบกมือก่อนจะถอยรถแล้วขับเคลื่อนไปจนพ้นประตูบ้าน ย่ามายด์ยืนยิ้มลำพังให้กับหนุ่มน้อยในวันวานที่เติบใหญ่ถอดแบบบิดามาเกินกว่าครึ่ง อยู่กับเขมินทร์แล้วคนห่างลูกมาหลายปีอย่างย่ามายด์ก็รู้สึกเหมือนได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง ตั้งแต่ลูกชายย้ายไปตั้งรถรากที่อียิปต์กับภรรยา การติดต่อกลับมาไทยก็ไม่บ่อยนัก นานเป็นอาทิตย์ บางครั้งก็เป็นเดือนๆ กว่าจะได้พูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกัน แต่วันนี้ย่ามายด์มีความสุขมาก ตั้งแต่เขมินทร์กลับมาอยู่ที่เมืองไทย เพราะเขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของลูกชายและลูกสะใภ้ ที่ได้รับความรักจากย่ามายด์ไปจนล้นใจ เรียกได้ว่า รักหลานมากกว่าลูกกันเลยทีเดียว

เป็นครั้งแรกที่เขมินทร์เคลื่อนรถเข้ามาจอดในรั้วบ้านกฤตภาคโดยมีเจ้าของบ้านใจดีกดรีโมทเปิดประตูรั้วให้ มณิการ์เลิกงานก็รีบกลับมารอรับสมาชิกใหม่ตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ หากไม่ใช่เพราะตุ๊กตาBJD ที่แสนล่อตาล่อใจ เธอคงไม่ว่านอนสอนง่ายแบบนี้แน่ อันที่จริงแล้วก็กลัวไม่น้อยที่ต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ที่มากด้วยทรัพย์สินล่อใจโจรนี่เพียงลำพัง ข้อเสนอของมารดา ใช่ว่าเธออยากจะปฏิเสธซะทีเดียว แต่ก็นะ นิสัยผู้หญิง จะให้เออออยินยอมอะไรโดยไร้ข้อแม้ มันก็ดูจะจืดชืด ไร้สีสันเกินไปหน่อย

“คุณมีของแค่นี้เหรอคะ” เห็นเขมินทร์หิ้วกระเป๋าใบเดียวที่ลูกไม่ใหญ่นักลงจากรถ ก็อดจะถามไม่ได้ด้วยความอยากรู้

“แค่นี้ก็อยู่ได้เป็นเดือนๆ แล้วล่ะคุณ”

“เป็นผู้ชายนี่ดีเนอะ ไม่จุกจิกหยุมหยิมเหมือนผู้หญิง”

“พูดอย่างกับตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงงั้นแหละคุณมัช”

“เอ๊ะ” มณิการ์กำลังจะดุเขาแล้วเชียว ว่าให้เลิกเรียกเธออย่างสนิทสนม แต่ไม่ทันได้ออกปากความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมารั้งคำพูดที่เกือบจะหลุดไปเอาไว้ เขามาอยู่ที่นี่ในฐานะญาติของเธอ ควรเรียกเธอแบบนั้นก็ถูกต้องแล้วสินะ

“เอ่อ เข้าบ้านเถอะค่ะ” มณิการ์เปลี่ยนเป็นยิ้มต้อนรับแล้วเดินนำหน้าสมาชิกคนใหม่ ยังรู้สึกขัดเขินที่นับจากวันนี้จะมีผู้ชายหน้าตาดีเข้ามาร่วมชายคา

“แม่ให้ฉันจัดเตรียมห้องนี้ไว้ให้คุณ คงพออยู่ได้นะคะ” มณิการ์เปิดประตูห้องรับรองที่เธอลงมือดูดฝุ่น ปัดกวาดเช็ดถูด้วยตัวเอง ภายในเป็นห้องโทนสีฟ้าอ่อนครบครันด้วยเครื่องเฟอร์นิเจอร์และสิ่งอำนวยความสะดวก ห้องนี้เปิดใช้ไม่บ่อยนัก นอกจากจะมีแขกของบ้านแวะเวียนมาค้างคืน ข้าวของภายในจึงยังคงสภาพใหม่ น่าใช้อยู่เสมอ

“อยู่ได้แบบสบายๆ เลยล่ะครับ ใหญ่กว่าห้องนอนผมที่บ้านคุณย่าอีกนะเนี่ย” เขมินทร์วางกระเป๋า แล้วเดินสำรวจห้องนอนใหม่อย่างสนอกสนใจ

“นี่กุญแจบ้าน ฉันคืนให้คุณเพราะคุณจำเป็นต้องใช้” มณิการ์วางพวงกุญแจสำรองทั้งพวงไว้บนโต๊ะกระจก ป่วยการที่จะเก็บไว้ เพราะถึงยังไง เขาก็ได้รับสิทธิ์เข้าอาศัยจากมารดาเธออย่างเต็มตัว

“หากไม่ไว้ใจผม คุณเก็บเอาไว้ก็ได้นะ”

“ถ้าฉันไม่ไว้ใจคุณ คุณคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านนี้หรอกค่ะ”

“อืม ที่คุณพูดก็มีเหตุผล ขอบคุณนะที่ไว้ใจผม” เขมินทร์หันมายิ้มหวานให้เจ้าของบ้านตัวเล็ก นึกชมมณิการ์อยู่ในใจ ว่าทำตัวน่ารักๆ พูดเข้าใจง่ายๆ แบบนี้ มันก็น่าเอ็นดูไม่น้อยเหมือนกัน

“หากไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะ ตามสบายค่ะ” มณิการ์รู้สึกว่าตัวเองใจเต้นแรงเพราะแววตาแปลกๆของเขมินทร์ รีบออกจากห้องและอยู่ให้ห่างเขาไว้คงจะเป็นการดี

“เดี๋ยวครับ” ก่อนประตูห้องจะถูกปิด เขมินทร์ร้องเรียก รั้งมณิการ์ให้หันมาสบตาอีกครั้ง

“อีกสองชั่วโมงพบกันที่ห้องอาหารนะครับ ผมอยากตอบแทนมื้อเช้าแสนอร่อยของคุณวันนั้น”

ประตูห้องปิดลงพร้อมรอยยิ้ม มณิการ์ไม่ตอบ แต่ความหมายจากรอยยิ้มชวนมองของเธอบอกเขมินทร์ว่าเธอไม่ปฏิเสธคำชวนของเขา เท่านั้นก็เรียกให้หัวใจกระชุ่มกระชวย เขมินทร์ยังไม่จัดข้าวของเข้าที แต่สมองสั่งให้รีบลงครัว สำรวจข้าวของเครื่องใช้ ว่ามีอะไรขาดเหลือที่ต้องซื้อเพิ่มเติม เช็กรายการที่ต้องใช้เรียบร้อยก็รีบออกไปจับจ่ายซื้อหาของสดของแห้งและเครื่องปรุงรส สำหรับมื้อเย็นของวันนี้และมื้อต่อๆ ไป

************************************
ขอกำลังใจด้วยค่ะ หมดแล้วจริงๆ ค่ะ

จากคุณ : บ้านสายไหม

เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 55 16:49:08