ความคิดเห็นที่ 1 สนุกครับ.. รอติดตามตอนต่อไป จากคุณ : โกรงเกรง เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 07:05:33

ความคิดเห็นที่ 2 เดียวพรุ่งนี้ ลงเพิ่มให้ครับ ขอบคุณนะครับ ที่อุตส่าห์นั่งอ่าน 555+ ^_^ จากคุณ : ChinABook เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 17:47:55

ความคิดเห็นที่ 3 สิ้นเสียงจากตุ๊กตาพูดได้หรืออะไรสักอย่างที่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แล้วตอนนี้ยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจและตกใจมากขึ้นกับข้อความที่เธอกล่าวทั้งหมด และคำถามมากมายต่างๆที่เกิดขึ้น “นี่มันปีอะไรนะคุณ”ผมถามเจ้าตุ๊กตาผีตัวนั้น ด้วยผมความตื่นเต้น “ดิฉันมีชื่อค่ะ คุณนนทภพ ฉันบอกหลายครั้งแล้วอย่าเรียกดิฉันว่าคุณ ให้เรียกดิฉันว่า สลีฟ” เสียงตอบโต้ของเธอท่าทางไม่พอใจ “โอเคๆ คุณสลีฟ” ผมเอยไป “ดิฉันไม่ชอบคำว่าคุณ กรุณาอย่าเรียกดิฉันนำหน้าว่าคุณค่ะ” เสียงเธอตอบมาด้วยความหงุดหงิด “อ้าว ไปงั้น เรื่องมากจริงๆ แล้วสลีฟ คืออะไร คื....อ...คุณหรือสลีฟนั่นแหะเป็นอะไร มายังงัย...” ผมถามไปด้วยคำถามใหม่โดยยังครั้งคำถามเก่าที่ยังงงทิ้งไว้ “สลีฟ คือเลขาฯส่วนตัวของคุณงัยค่ะ สลีฟถูกสร้างมาด้วยระบบความพิวเตอร์ ด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง โดยปัจจุบันมนุยษ์ทุกคนต้องมีประจำตัว ซึ่งคุณสามารถถามเรื่องราวหรือปัญหาต่างๆ ที่มีในบันทึก ที่คุณเก็บไว้ได้ทุกเรื่องงัยค่ะ ทำไมวันนี้มาแปลก ถามคำถามที่ ที่สลีฟไม่เคยตอบคุณ แต่เคยถูกบันทึกไว้ ซึ่งไว้ตอบสำหรับผู้ใช้ใหม่ หรือเด็กอายุ 7 ขวบ หรืออยากกลับไปอายุ 7ขวบค่ะ” สลีฟตอบ จนทำให้ผมหายงงไปนิดนึง และมันก็ทำให้งงมากขึ้นไปด้วย ดูๆไปเธอดูเป็นผู้หญิงตัวเล็ก น่าตาสวยงามระดับดาราเลยก็ว่าได้ ใครนะช่างคิดค้นเธอขึ้นมา ในความฝันผมได้ “เอ่อ คุณ...อ่ะ..สลีฟ เมื้อกี้เธอบอกว่า นี่พ.ศ. 2565 หรอ” ผมถามคำถามเก่าที่ยังไม่ได้คำตอบ “ค่ะ ปีนี้ เป็นปี 2565 ค่ะ มีอะไรหรือป่าวค่ะ หลับสบายจนสมองเลอะเลือนเลยหรอค่ะ” เธอตอบผมและยังว่าผมเลอะเลือน ดูแล้วเธอไม่น่าจะให้คอมพิวเตอร์ธรรมดา แต่เธอสามารถสื่อสารกับผมได้ทุกรูปแบบและเข้าได้ถึงอารมณ์ของมนุษย์จริงๆ หรือคนคนนึงนี่เอง “ห๊า! 2565 ผมฝันมาถึงปี นี้เลยหรอโอ้โหเลยมาตั้ง12ปีแน่ะ...ฝันได้ไกลจริงเลยวุ้ย เท่ากับว่าในฝันนี้ผมอายุ 34ปีแล้วสิ มิน่าในกระจกนั่น ผมถึงดูแตกต่างๆจากเดิม ฝันนี่มันช่างดีๆจริง ไม่อยากตื่นแล้วสิเรา555+” ผมตกใจบางเพราะยังคิดว่าตัวเองอยู่ในฝันและรู้สึกไม่อยากตื่น แต่ในใจก็คิดว่าเราต้องไปทำงาน “นี่ไม่ใช่เรื่องฝันนะค่ะคุณชิน นี่คือเรื่องจริง ชีวิตจริงของคุณ คุณคือ คุณนนทภพ ประธานบริษัทไอซ์ ชิน กรุ๊ปจำกัด และตอนนี้คุณควรรีบอาบน้ำให้เรียบร้อยชุดของคุณ คุณอินกำลังจัดให้ค่ะ แล้วเลิกพูดละเมอเรื่องฝันๆเพ้อเจ้ออะไรของคุณได้แล้ว แล้วพบกันใหม่นะค่ะ ดิฉันจะไปส่งรายการอาหารที่คุณต้องทานวันนี้ไปให้แม่บ้านจัดไว้สำหรับคุณวันนี้ค่ะ” เสียงสลีฟบอกผม ทิ้งท้ายด้วยชื่อคนไม่คุ้นหู คือ คนชื่อ อิน สงสัยตั้งแต่ในรายการนัดวันนี้แล้ว ผมยังไม่ถามเธอ ตัวเธอก็แวบหายไป แบบในหนังฝรั่งที่เคยดู แต่ตอนนี้ผมควรจะตื่นได้แล้ว ผมฝันจนรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความฝันแล้ว ถึงแม้ผมชอบความฝันนี้ แต่ผมก็ไม่อยากตื่นสายไปทำงานไม่ทันเวลา เดียวโดนผู้จัดการร้าน....ด่าเอา...แต่มันก็ไม่ยอมตื่นสะที....ผมจึงเดินไปอาบน้ำกับห้องน้ำที่ไม่คุ้นเคย ตามที่สลีฟบอกให้รีบ เดียวจะมีคนชื่อ อิน เอาชุดมาให้ ผมอาบน้ำเสร็จ นุงผ้าขนหนูผืนเดียวยืนมองตัวเองในกระจก มองดูรูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนไปที่จะเกิดขึ้นในอีก 12 ปีข้างหน้า แล้วรู้สึกภูมิใจยังไงไม่รู้ อิอิ++ เพราะมันดูดีประมาณนั้น 555+ “นี่อนาคตน่าตารูปร่างเราจะเป็นแบบนี้จริงๆหรอนี่”ผมพูดกับตัวเองพรางมองตาตัวเองไปด้วย ผมรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน เพราะภายในแวดตาผม ทำให้ผมมองเห็นภาพแปลกๆในสมองผมมากมาย กริ๊งๆ..กริ๊ง...ๆ..เสียงประตูห้องดังขึ้น ผมเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้เปิดประตูห้องออกไปดูเลยว่าจะเป็นยังไง ผมเดินออกจากกระจกที่อยู่มุมหน้าห้องน้ำจะเดินอ้อมไปเปิดประตู... 1!!จ๊ากๆๆๆอ๊ากๆ!! ผมจนตกใจสุดๆ เมื่อสิ่งที่ผมเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังเดินออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องที่ติดกันกับห้องนอนที่ผมนอนก่อนหน้านั้นผมไม่ได้สังเกตุว่ามันมีอีกห้องมองเข้าไปเป็นห้องเสื้อผ้า ไว้สำหรับแต่งตัว แต่ช่างมันเหอะ สิ่งที่ผมสนใจ คือผู้หญิง เธอ ขาว สวยน่ารักธรรมดา ไว้ผมยาว ใส่ผ้าขนหนูรัดตัวไว้1ผืน กำลังเดินไปเปิดประตู ตอนนี้ผมยืนอยู่หลังกระจก และนุงผ้าขนหนูผืนเดียว ไม่ได้ใส่กางเกงในหรือเสื้อเลย ..ซื้ด.........ดๆๆๆเสียงเปิดประตู “อาหารสำหรับคุณชินและคุณอินมาแล้วค่ะ”เสียงผู้หญิงวัยสาวเอ่ยทันทีที่เปิดประตูเปิดออกและเอ่ยชื่อผมและคนชื่ออิน “ขอบใจนะจ๊ะพิม เดียวช่วยนำไปจัดวางที่ห้องอาหาร ฉันยังไม่ทานตอนนี้ เดียวรอพี่ชิน แต่งตัวเสร็จก่อนแล้วค่อยทานพร้อมกัน”เสียงหญิงสาวฟังแล้วสบายหู เรียกผมว่าพี่แต่ดูท่าทางเธออายุน่าจะอ่อนกว่าผมสัก4-5ปี นี่หรอคนชื่ออิน อย่าบอกนะว่าแฟนของผมในอนาคตเป็นเธอคนนี้ “ทานให้อร่อยนะค่ะ”เสียงแม่บ้าน ชื่อ พิม กล่าวลาก่อนเดินออกไปจากห้อง ซื้ด...ดๆๆเสียงปิดประตูเสร็จ “ที่รักค่ะ ไหนมาดูสิมาลองชุดนี่หน่อยสิค่ะ วันนี้คุณต้องไปประชุมกับพี่สาวคุณและเพื่อนหุ้นส่วน ชุดนี้เป็นไงดูพอเบ่งใส่พวกเพื่อนๆคุณได้มั้ย” เธอเรียกผมว่าที่รักและหยิบชุดที่ถือมาก่อนวางบนเตียงแล้วเดินมาทางผม ต๊ายๆตายแล้ว “หยุดๆ...ๆอยู่ตรงนั้น..อย่าเดินมานะ...ผมไม่รู้จักคุณๆ..ตอนนี้ผมกำลังโป๊อยู่...เดียวๆผมไปดูเอง....คุณๆๆออกไปก่อนนะครับ..”ผมตกใจสั่งเธอหยุดและห้ามเดินเดินมาทางผม พูดไปสั่นไป เพราะผมไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนจริงๆ แล้วตอนนี้ผมนุ่งผ้าผืนเดียวไม่ผมก็เธอแหละต้องหัวใจวายก่อนกัน.... “เอ่! เป็นอะไรไปกันพี่...มาเล่นมุขอะไรนี่ แค่โป๊มาอายอะไรกัน เห็นมากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว แหมทำมาอายไปได้ และมาบอกไม่รู้จักกัน เป็นบ้าหรือป่าว แถมมาไล่ให้ออกไปอีก จะให้ออกไปไหนล่ะห๊ะ! ไม่สบายหรอค่ะ ไหนๆมาดูสิ ตัวร้อนมั้ย” เธอไม่ฟังที่ผมบอกเลยแต่เธอกลับเดินเข้ามาตอนอีก ผมรีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำ จะหนีเข้าห้องน้ำและปิดประตูสะหน่อย ไอ้ห้องน้ำก็ไม่มีประตูสะงั้น ผมจึงรีบกระโจนลงอ่างเปิดน้ำ เทแชมพูให้เกิดพองอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรน้ำก็เต็มพอนอนลงได้พองเต็มอ่าง..... “อ้าว! ยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรอค่ะ เป็นไรหรือป่าวนิ ทุกที่อาบน้ำไม่เกิน5นาที วันนี้มีธุระสำคัญด้วยนะ ยังมาช้าอีก ต้องให้ลากออกจากห้องน้ำเลยมั้ย” เธอเดินมาผ่านตู้กระจกและกำลังจะเข้ามาในห้องน้ำมือเธอกำลังเปิดม่านเส้นด้ายเข้ามา.....กริ๊งๆ กริ๊งๆ....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...ตอนนี้ผมนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยพองสบู่ และพองแชมพูเต็มหัวผม เธอเข้ามาเห็นในสภาพนั้น ผมมองหน้าเธอและยิ้มให้และบอกว่า “ ไปรับโทรศัพท์สิ เดียวผมเสร็จแล้วจะรีบออกไป” “ค่ะ เร็วๆนะค่ะ อย่ามัวนอนแช่อ่างอยู่ล่ะ วันนี้แปลกจัง ทุกวันไม่เห็นเคยแช่อ่างเลย สงสัยฝนจะตก” เธอเข้ามามองผมด้วยสีหน้าเอื่อมระอาที่เห็นผมในสภาพนั้น แล้วก็เดินออกไปรับโทรศัพท์ ผมเห็นเธอเดินไปทางห้องอาหาร ผมรีบลุกจากอ่างแล้วล่างตัว อย่างรวดเร็ว เช็ดตัว นุงผ้าแล้ววิ่งไปหยิบชุดที่ว่างอยู่บนเตียง วิ่งไปห้องเสื้อผ้า “ทำไม ที่นี่ถึงไม่มีประตูกลั้นห้องสักบานนะ” ผมบ่นขึ้นมา เพราะว่าจะปิดประตูหนีเธอคนนั้นสะหน่อย กลัวเธอจะโผล่เข้ามา ผมใส่ชุดที่เธอเตรียมไว้ให้ เป็นชุดสูทสีครีม ซึ่งดุสวยมากผมไม่เคยเห็นและใส่แบบนี้มาก่อน มันพอดีตัวผมและเข้ากับมันได้ดี บางครั้งจิตใจและสมองผมมันก็หวิวเหมือนกับมันกำลังปรับสภาพกับสิ่งแวดล้อมใหม่เองอัติโนมัติ...เพราะอยู่ดีๆ ผมก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อิน ใครโทรมาหรอ....นี่ ช่วยมาผูกไทให้พี่หน่อย” พอจบก็ตกใจกับสิ่งที่ผมเผลอพูดออกไป ผมเอยชื่อเธอขึ้นมาเอง และเรียกเธอมาช่วยผมเอง โดยที่ผมยังงงและกลัวเธออยู่ “อ่อ พี่สาวคุณโทรมา บอกว่าให้รีบๆไป เพราะเธอจะสรุปงานให้พี่ฟังก่อน ที่จะสรุปให้หุ้นส่วนฟังในที่ประชุม” เธอตะโกนบอกพร้อมเดินเข้ามาให้ห้องแต่งตัว โดยที่เธอยังนุ่งผ้าผืนเดียวอยู่ เธอเดินเข้ามาๆหาผมตอนนี้ใจผมเต้นรัวและเร็วมากเพราะเธอกำลังจะเข้ามาใกล้ชิดผม เธอเอื้อมมือมาจับที่เนคไทที่คอผมเรายืนหันหน้าเข้าหากัน ผมได้กลิ่นหอมของเธอ จนมือเผลอเอื้อมไปโอบกอดเอวเธอแบบไม่รู้ตัว เธอพูดขึ้นว่า “เต็มที่นะค่ะที่รัก อย่าลืมนัดไว้ 11โมงล่ะ สลีฟคงบอกพี่แล้วนะ” ผมสะดุ้ง รีบปล่อยมือที่โอบกอดเอวเธออยู่และผลักเธอออกจากตัวโดยอย่างตั้งใจ เพราะผมตกใจ เธอเองก็ตกใจเช่นกัน ผมรีบเอ่ยขอโทษเธอ “ผมๆขอโทษนะครับที่โอบกอดคุณ ผมนี่เสียมารยาทจริงๆ ขอโทษๆนะครับขอโทษ” ตอนนี้เธอตกใจและงงกับพฤติกรรมที่ผมแสดงออกไป เธอจึงถามว่า “พี่ พี่เป็นอะไร ทำไมต้องตกใจและขอโทษอินด้วย เราแต่งกันแล้วนะ ทำไมพี่จะกอดอินไม่ได้ล่ะ แล้วพูดยังกับเป็นคนอื่นไปงั้น อิน เจ็บนะผลักมาได้” “ห๊า!!แต่งงานแล้ว”ผมอุทานด้วยความตกใจและถามต่อว่า “แต่งงานอะไร แต่กับใคร แต่งเมื่อไร แต่งยังไง ผมแต่งานกับคุณหรอ โอ๊ย!! บ้าแล้วแน่ๆ นี่มันฝันอะไรนี่ เมื่อไรจะตื่น สะที ใครก็ได้ปลุกผมสะที” ผมโวยวายพร้อมกับสับสน งุนงงมากๆ แล้วทันที่ผมก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างแรงถึงกับทรุดตัวลงกับพื้น “ พี่ พี่เป็นอะไรไป ทำไมพูดแบบนั้น พี่เป็นอะไร นี่ อิน งัย เกิดอะไรขึ้นกับพี่บอกอินมาสิ”เธอถามผมด้วยอาการตกใจและงงเช่นเดียวกัน “โอ๊ย ๆ ผมปวดหัว โอ๊ยๆ” ผมบอกเธอว่าผมปวดหัวแทบจะระเบิด “สลีฟๆ ๆ เรียกหมอให้ที” เสียงอินเรียกเลขาฯไฮเทคของผมให้ตามหมอให้ นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ความคิดเห็นนี้ได้แตกไปยังกระทู้ W13091207 จากคุณ : ChinABook เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 13:35:09