กับดักรักสองโลก 17.

.


.


17.



‘นีลาน่า เจ้าต้องฟื้นคืนสติ’


เสียงแว่วดังผ่านโสตประสาทปลุกเรียกสติรับรู้ เปลือกตาค่อยๆ ปรือเปิด ภาพรางเลือนปรับชัดขึ้นตามลำดับพร้อมสติสัมปชัญญะคืนกลับมาเกือบครบสมบูรณ์ นีลาน่าพยายามประคองร่างกายที่หมอบฟุบขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เหตุใดตนเองจึงมาหลับไหลกองอยู่กับพื้นห้องเช่นนี้ สมองพยายามรื้อฟื้นความจำแต่ไร้ผล เนื่องจากนางจำสิ่งใดไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ได้เข้ามาทำความสะอาดห้องจนทุกสิ่งเริ่มเลือนราง มือบางเคลื่อนที่ท้าวพื้นยันกาย แต่กลับสัมผัสโดนความเย็นชืดของร่างมนุษย์ที่นอนแน่นิ่งไร้ความรู้สึกด้านข้าง


“เจ้าโลกันต์!”


น้ำเสียงตื่นตระหนกคล้ายจิตใจร่วงหาย เมื่อภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือเจ้ามนุษย์โลกนอนสลบไสลหมดสติ สีหน้าและริมฝีปากตลอดจนร่างกายซีดขาวจนผิดปกติ มือบางเร่งส่งจับสัมผัสร่างที่นอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัวคล้ายวิญญาณหลุดลอย สัตว์เลี้ยงตัวกระจ้อยส่งเสียงร้องเงี๊ยวหง่าวเดินวนเวียนรอบบริเวณดึงความสนใจเตือนสติรับรู้ให้พรายสาวหันเหสายตามองตามชั่วครู่ก่อนหันกลับมาใส่ใจยังบุรุษหนุ่มเบื้องหน้าตามเดิม


“เจ้าโลกันต์.. เหตุใดเจ้าจึงเป็นเช่นนี้..”


จิตใจเต้นระทึก สัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่าง มือบางยังคงเขย่าร่างกันยวัฒน์อยู่นานแต่ไร้การตอบสนองใดๆ ในใจเกิดหวั่นไหวชอบกล พรายสาวมองสำรวจร่างกายของบุรุษหนุ่มอย่างร้อนรน การเคลื่อนไหวขึ้นลงที่หน้าอกแกร่งบ่งบอกถึงการหายใจรวยรินเต็มที พลันสายตาเหลือบเห็นร่องรอยที่ฝากประทับบนลำแขน นีลาน่าถึงกับผละออกจากร่างสูงเพื่อจ้องสำรวจให้แน่ใจอีกครั้ง เลือดแห้งเกรอะกรังสีแดงเข้มทิ้งคราบไว้เป็นทาง บาดแผลที่ปรากฏคล้ายรอยเขี้ยวเจาะผ่านผิวหนังคือหลักฐานสำคัญ


“เจ้าโลกันต์!! เจ้าฟื้นสิ!! ได้โปรดลืมตามองเรา!!”


น้ำเสียงสั่นเครือหลุดรอดจากลำคอ นีลาน่าโน้มกายนำสองมือจับไหล่กันยวัฒน์พยายามเขย่าอีกครั้ง ส่วนเจ้าแมวน้อยยังคงร้องระงมต่อเนื่องไม่ขาดเสียง คล้ายต้องการสื่อสารบางอย่างกับเงือกพราย


‘เจ้าจะทำให้มนุษย์โลกผู้นี้ถึงแก่ความตาย’


นีลาน่าหันเหความสนใจตามเสียงที่ดังผ่านโสตประสาท รอบกายไม่มีผู้ใดนอกเสียจากเจ้าโลกันต์ที่นอนแน่นิ่งคล้ายศพคนตาย กับแมวน้อยขนปุยที่นางนำกลับมาจากเกาะเพียงเท่านั้น สายตาแวววาวประกายเพชรจ้องมองโต้ตอบนีลาน่าอยู่นาน


“เจ้าเอ่ยวาจาสื่อสารกับเรางั้นหรือเจ้าขนปุย”


‘เจ้าเป็นตัวการที่ทำร้ายมนุษย์โลกผู้นี้’


สติรับรู้กลับมายืนในความคิดอีกครั้ง นีลาน่าหันกลับยังกันยวัฒน์ เป็นจริงอย่างแมวน้อยบอกกล่าวอย่างนั้นหรือ เหตุที่เจ้าโลกันต์นอนแน่นิ่งหมดสติคือฝีมือนาง นีลาน่าคิดตามพลางเลื่อนมือขึ้นอังที่จมูกโด่งเป็นสัน ลมหายใจอ่อนแรง มนุษย์เบื้องหน้ากำลังจะสิ้นใจ ควรทำเช่นไรดี


“เจ้าโลกันต์!”


ความรู้สึกสะเทือนจิตใจ บีบคั้นจนรวดร้าว หากเป็นฝีมือนางจริง ทำไมกลับจำสิ่งใดไม่ได้เลย ความรู้สึกสับสนวิ่งพล่านในสมองและความคิดพาพรายสาวปั่นป่วนต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขอบตาร้อนระอุเนื่องจากความรู้สึกเจ็บจุกในอกกดบีบจิตใจดวงน้อยใกล้แตกสลายเต็มที น้ำตาใสเอ่อไหลรดลงข้างแก้มนวลเนียน แม้นีลาน่าพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่ออดกลั้นไม่ให้น้ำตาของเงือกพรายหลั่งรินออกมา หากเวลานี้ความรู้สึกลึกๆ ที่อยู่ยังจิตใต้สำนึกเจ็บปวดเกินควบคุม น้ำตาท่วมแก้มหยดลงบนใบหน้าคมคายเมื่อนางโผฟุบเข้าใกล้พยายามอ้อนวอนให้บุรุษโลกได้ยินสิ่งที่นางร้องขอ


“เจ้าโลกันต์! เจ้าต้องฟื้น! จะลุกขึ้นมาดุด่าต่อว่าหรือทำเช่นไรสุดแล้วแต่เจ้า ขอเพียงเจ้าลืมตาขึ้นมามองเรา เจ้าต้องไม่เป็นอะไร เจ้าโลกันต์!”


นีลาน่าร่ำไห้พลางนำมือทุบอกแข็งแรงเพื่อให้ร่างที่นอนแน่นิ่งรู้สึกตัวฟื้นคืนสติอีกครั้ง


‘เลิกฝืนเสียทีนีลาน่า เจ้าไม่มีทางช่วยเหลือมนุษย์โลกผู้นี้ได้อีกแล้ว’


“ไม่จริง! เจ้าโลกันต์ต้องฟื้น! นี่เราทำอะไรลงไป.. เจ้าถึงเป็นเช่นนี้ หรือหากเราทำผิดประการใดเจ้าต้องฟื้นขึ้นมาอภัยให้เรา ฟื้นสิ! ฟื้นเสียที!”


“...” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นแทบขาดใจพาแมวน้อยตัวกระจ้อยทนมองต่อไปไม่ไหว มันเกินกว่าจะควบคุมความอดกลั้นไว้ได้ ร่างสัตว์สี่เท้าขนปุยค่อยๆ เปล่งประกายวูบวาบกลับกลายเป็นภาพเลือนรางโปร่งแสงส่องสว่างทั่วห้อง ทำให้นีลาน่าเบี่ยงสายตาแวววาวเต็มไปด้วยหยดน้ำตามองตาม ภาพเหตุการณ์จากแมวน้อยแสนน่ารักที่นางเคยเลี้ยงดูแปรเปลี่ยนสภาพเป็นบุรุษร่างกายกำยำ


“ไฮโรเทน!”


ดวงตากลมกลิ้งเบิกกว้าง ตกตะลึง เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ สัตว์โลกตัวกระจ้อยสูญหายเหลือเพียงพรายบุรุษที่ยืนตระหง่านมองนางด้วยสายตานิ่งเฉย ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังนึกคิดสิ่งใด นีลาน่าจ้องมองทุกอย่างเบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ราวกับภาพฝันที่นางกำลังเผชิญและยังไม่พร้อมตื่นขึ้นมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง


“เจ้าต้องกลับเมืองบาดาลกับข้า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะกลายร่างเป็นปีศาจร้ายไปตลอดกาลนีลาน่า”


ไฮโรเทนก้าวเดินยังนีลาน่าก้มคว้ามือบอบบางให้ลุกยืนตามแรงดึง


“ไม่!! ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น.. จนกว่าเจ้าโลกันต์จะฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..”


“ข้าผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก นี่เจ้าเห็นใจมนุษย์โลกที่จับเจ้ามา ถึงกับยอมเสียน้ำตานางพรายอันมีค่าเพื่อมันเลยงั้นหรือ มันสำคัญกับเจ้าเพียงใดกัน”


นีลาน่าไม่เอ่ยตอบสิ่ง มีเพียงสะบัดแขนให้หลุดพ้นการจับกุมเท่านั้น พรายสาวทรุดกายลงนั่งข้างกันยวัฒน์ตามเดิม นางเองยังไม่อาจคาดเดาว่าเจ้ามนุษย์โลกผู้นี้มีความสำคัญเพียงใด หากทว่านางคงปล่อยให้เขาไร้วิญญาณโดยนางเป็นผู้ก่อเรื่องทั้งหมดไม่ได้


“เจ้าโลกันต์.. เจ้าฟื้นขึ้นมาหาเราเดี๋ยวนี้! ตื่นขึ้นมา จะทำหน้ายักษ์หน้ามารอย่างไรก็ได้ แต่เจ้าต้องฟื้น.. อย่าปล่อยให้เรารู้สึกผิด.. หากเจ้าต้องตายเพราะเรา”


“เจ้าต้องรีบกลับเมืองบาดาลกับข้า นีลาน่า!!”


อีกครั้งที่ไฮโรเทนคว้าแขนบอบบาง เวลานี้นีลาน่าหมดเรี่ยวแรงเนื่องจากร้องไห้ฟูมฟายหนักหนา น้ำตาแต่ละหยดที่หลั่งไหลแปรเปลี่ยนเป็นหินสีนิลร่วงหล่นเต็มพื้นห้อง บางหยดไหลซึมผ่านผิวหนังรดอกแกร่งของกันยวัฒน์ที่นอนนิ่งไม่มีสติรับรู้ใดๆ ใกล้หยุดหายใจเต็มที


“ไฮโรเทนปล่อยข้า! ข้าจะไม่ไปไหนกับเจ้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”


แรงกระชากพาร่างบอบบางกระตุกรุนแรง ทั้งสองเงือกพรายพยายามฉุดรั้ง ยื้อยุด กระชากลากกันอยู่นาน ถึงแม้ไฮโรเทนอยากทะนุถนอมพรายสาวเพียงใด ทว่าเวลานี้กระชั้นชิดเหลือเกินกับความเสี่ยง หากปล่อยให้ช้าไม่พานางกลับเข้ายังเขตบาดาลโดยไว อีกไม่นานคงจะสายไป นีลาน่ากำลังจะสูญเสียการเป็นตัวตนพร้อมแปรเปลี่ยนสภาพเป็นปีศาจร้ายได้ตลอดเวลา คำสาปตั้งแต่ครั้งโบราณกาลไม่เคยมีเงือกพรายตนใดรอดพ้นหากฝืนกฏ และไฮโรเทนคงปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เป็นอันขาด ในเมื่อเขาเองยอมสละทุกอย่างเพื่อออกตามหานางพรายอันเป็นที่รักจนเจอ


“เจ้าจงเข้าใจข้านีลาน่า ข้าต้องรีบเร่งพาเจ้ากลับเมืองเดี๋ยวนี้!”


ไฮโรเทนกระชับมือกำแขนบางไว้แน่นพร้อมออกแรงกระชาก ความเจ็บปวดตามร่างกายคงไม่ได้ครึ่งของจิตใจที่กำลังบอบช้ำสาหัสเวลานี้ หนึ่งมนุษย์โลกกำลังจะสิ้นชีพไร้วิญญาณโดยที่นางพรายไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้เลย กลับต้องโดนบีบบังคับให้กลับยังแดนบาดาลอย่างไม่ยินดีสักนิด แรงกระชากยิ่งทวีความรุนแรงเนื่องจากนางพรายพยายามฝืนรั้งสะบัดแขนบางให้หลุดพ้นพันธนาการ จนในที่สุดนีลาน่าเริ่มหมดเรี่ยวแรงต้านทาน ร่างกายอ้อนแอ้นค่อยๆ เคลื่อนปลิวไปตามแรงดึง แต่จู่ๆ มืออีกข้างของพรายสาวกลับถูกคว้าดึงเอาไว้ คล้ายพยายามเหนี่ยวรั้งไม่ให้นางได้หนีไปไหนเช่นกัน


“เจ้าโลกันต์!”


นีลาน่าสะบัดสายตามองตามทันทีเมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวและความเย็นเยือกที่สัมผัสโดนผิวกาย กำลังใจและความหวังกลับคืน ทำให้หัวใจชุ่มชื้นอีกครั้ง นีลาน่ารวบรวมแรงฮึดที่มีอยู่สะบัดแขนข้างที่ไฮโรเทนยึดไว้จนหลุดพ้น พร้อมถลาเข้าโอบประคองร่างของกันยวัฒน์ให้ลุกขึ้นพิงพาดบนตัก ส่งยิ้มยินดีทั้งน้ำตาปลื้มปิติที่บุรุษผู้นี้ยังคงมีชีวิตและฟื้นคืนชีพกลับมา


“ผม.. ไม่ให้คุณไป..”


“เจ้าโลกันต์! เจ้าฟื้นแล้ว! เจ้ายังไม่ตาย!”


“นีลา.. คุณกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว.. คุณคือนีลาใช่ไหม..”


“ใช่.. เราคือนีลาน่า.. เราเป็นนีลาของเจ้า.. โลกันต์..”


กันยวัฒน์พยุงร่างกายสวมกอดเงือกสาวไว้ในอ้อมอกเต็มวงแขน ในที่สุดเขาก็ได้นีลาน่าคนเดิมกลับมาแม้จะยอมแลกด้วยเลือดในร่างกาย ต่อให้เหตุการณ์ร้ายจะเกิดอีกกี่ครั้งเขาก็ยอมแลกเพื่อให้ได้นางกลับคืน


“ผมดีใจ.. ที่คุณไม่เป็นอะไร.. ต่อให้คุณกินเลือดผมจนหมดตัว ผมก็ไม่ยอมให้คุณกลับไปเป็นปีศาจอีกแล้ว”


“เจ้ามันมนุษย์หน้าโง่!”


“...” สองร่างซึ่งโอบกอดแทบแฝงกายเข้าหากัน ผละออกห่างโดยอัตโนมัติเมื่อเสียงคำรามตวาดใส่ราวกับโกรธเคืองสาหัส ไฮโรเทนก้าวเดินพลางส่งสายตาดุเดือดจ้องมองยังหนึ่งมนุษย์และหนึ่งพรายสาว พยายามหาทางอธิบายเกี่ยวกับคำสาปที่เกิดและหาหนทางแก้ไขเพื่อไม่ให้ทุกอย่างสายไปกว่านี้ ถึงแม้นีลาน่าจะกลายร่างเป็นปีศาจและดูดดื่มเลือดไปแล้วแต่นั้นเป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น หากไม่รีบป้องกันนางคงเสียตัวตนแท้จริงไปตามภาพนิมิตรที่ไฮโรเทนเห็นระหว่างฝึกปรือวิชาให้แกร่งกล้าจนสามารถหานีลาน่าเจอ บรรลุเป้าหมาย


“เจ้าทั้งสองจงฟังข้าให้ดี เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการเริ่มต้นของคำสาปเท่านั้น หากนีลาน่ายังดื้อรั้นไม่กลับเมืองบาดาลไปพร้อมกับข้าโดยไว เจ้าจะกลายเป็นปีศาจร้ายกัดกินชีวิตมนุษย์โลกล้มตาย ความชั่วร้ายจะครอบงำเจ้าจนไม่เหลือตัวตนและความดีอีกเลยนีลาน่า”


“นี่เจ้าล้อข้าเล่น เพื่อให้ข้าตามเจ้ากลับยังโลกบาดาลใช่หรือไม่ไฮโรเทน”


“จะให้ข้าเอ่ยอย่างไร เจ้าจึงจะเชื่อในสิ่งที่ข้าบอกเล่า ข้าเริ่มหมดความอดทนกับเจ้าแล้วจริงๆ”


“ตกลง.. ข้าจะพยายามเชื่อเจ้าไฮโรเทน แต่เวลานี้เจ้าต้องช่วยเหลือข้าก่อน”


“เจ้าจะให้ข้าทำสิ่งใด..”


“ช่วยข้าพยุงเจ้าโลกันต์ขึ้นพักด้านนั้นที”


นีลาน่าส่งสายตายังเตียงกว้างเพื่อจุดหมายที่ต้องการขอให้พรายบุรุษช่วยเหลือ


“เหตุใดข้าต้องช่วยเหลือเจ้ามนุษย์โลกไร้ค่าเช่นนั้น”


“เจ้ามันเป็นพรายที่แล้งน้ำใจสิ้นดี ไฮโรเทน”


นีลาน่าตัดพ้อ พลางพยุงกันยวัฒน์ให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล พาพรายบุรุษยืนแน่นิ่ง เสียหน้าเสียเหลี่ยมที่โดนต่อว่ากล่าวหาเป็นเงือกพรายไร้น้ำใจ ไฮโรเทนฮึดฮัดขัดใจก่อนก้าวเดินเข้าประคองร่างสูง คว้าแขนพาดบ่า ด้วยกำลังของเขาแทบจะยกกันยวัฒน์ลอยจากพื้นห้องอย่างง่ายดาย นีลาน่าจึงถอยห่างมองดูจนเจ้ามนุษย์โลกถูกส่งยังเตียงนอนเป็นที่เรียบร้อยดังหวัง


“ขอบคุณครับ..”


กันยวัฒน์กล่าวตามมารยาทของผู้ได้รับความช่วยเหลือถึงแม้พรายบุรุษจะแสดงสีหน้าไม่เต็มใจก็ตาม หากทว่าในใจกลับครุ่นคิดสงสัยบุรุษผู้นี้เป็นใครและเกี่ยวข้องอย่างไรกับพรายสาว คงต้องรอเวลาให้อาการปางตายทุเลากว่านี้ คงหาโอกาสพูดจาไขข้อข้องใจ นีลาน่าก้าวเดินเข้าหากันยวัฒน์แต่โดนไฮโรเทนคว้ามือไว้อีกครั้ง


“เจ้าต้องกลับเมืองบาดาลพร้อมข้านีลาน่า..”


“ข้าสัญญาว่าจะกลับไปพร้อมเจ้า แต่เวลานี้ข้าต้องดูแลเจ้าโลกันต์ให้หายดีพร้อมดูแลตนเองได้เมื่อไหร่ ข้าจึงจะไป”


“แต่บางสิ่งในร่างกายเจ้า มันรอเวลาไม่ได้อีกแล้ว”


“ข้าตัดสินใจแล้ว อย่าห้ามข้าเลยไฮโรเทน ข้าไม่ใช่ปีศาจ ข้ายังคงเป็นข้าคนเดิม”


“นีลา..”


เสียกเรียกชื่อพาเงือกพรายที่กำลังเจรจาหยุดนิ่ง ละสายตามองตามมนุษย์โลกผู้ซึ่งอ่อนแอเต็มกลืน นีลาน่าค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งยังขอบเตียงเพื่อรอฟังสิ่งที่กันยวัฒน์ต้องการสื่อสารกับนาง


“เจ้ามีสิ่งใด..”


“คุณกลับเมืองบาดาลเถอะ ผมไม่เป็นไร ผมอยู่ได้ นอนพักซักตื่น เดี๋ยวผมก็จะแข็งแรงเหมือนเดิม”


ประโยคเจ็บจุกแทรกซึมความรู้สึก คงไม่เพียงแค่กันยวัฒน์ที่พยายามเหลือเกินกว่าจะยอมเอ่ยประโยคนี้ให้หลุดรอดออกจากลำคอ แต่มันกลับพาจิตใจพรายสาวที่ได้รับฟังถึงกับรวดร้าวตามอย่างไม่ทราบสาเหตุ หรือเพราะนางเป็นตัวปัญหาเขาจึงผลักไสไล่ส่งให้นางไปจากท่าเดียว


“เจ้าอย่าห่วงไปเลย เมื่อเจ้าหายดีเราจะไปจากที่นี่ทันที”


นีลาน่าตัดบทก่อนลุกเดินจากไป พร้อมไฮโรเทนก้าวเดินตามติด


“คุณคงไม่เข้าใจ.. ว่ามันยากแค่ไหนกับการต้องตัดใจ.. ไม่ให้คุณจากผมไป นีลา..”


เสียงพึมพำ แสดงอารมณ์เจ็บปวดในใจ



“อย่าเดินหนีข้า! นีลาน่า..”


พรายสาวเจ้าของชื่อชะลอฝีเท้าแต่ยังไม่หยุดเดินเสียทีเดียว นางยังคงก้าวต่อยังห้องนอนส่วนตัว ประตูถูกบิดเปิดด้วยความรู้สึกหงุดหงิดในใจ ไร้สาเหตุ จะว่าไปกับการโดนผลักไสของเจ้ามนุษย์โลกก็เป็นเรื่องปกติสำหรับนาง แต่เหตุใดครั้งนี้ภายในอกจึงร้อนรนชอบกล  มันเจ็บจุก รวดร้าว อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน


“เจ้ามีสิ่งใดกับข้าก็ว่ามาไฮโรเทน หลังจากนั้นเจ้าช่วยอธิบายให้ข้าฟังด้วยว่าเจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร”


“นี่คือสิ่งที่ข้าต้องเจรจากับเจ้าอยู่แล้ว อย่าห่วงไปเลย แต่เจ้าช่วยตอบคำถามข้าก่อนว่าเจ้ารู้สึกเช่นไรกับเจ้ามนุษย์โลกผู้นั้น”


นีลาน่านิ่งคิดตามประโยคคำถามแต่ไม่ได้เอ่ยตอบสิ่งใดออกไป ได้แต่ครุ่นคิดและทบทวนความรู้สึกในใจ เลี่ยงการตอบคำถามที่นางเองก็ยังตอบตนเองไม่ได้เช่นกัน


“เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร..”


“ข้าตามหาภูติทำนาย เพื่อฝึกปรือวิชาจนเก่งกล้าพอเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลได้ พร้อมแปลงกายเป็นสิ่งต่างๆ อย่างที่เจ้าได้เห็นมาแล้ว สัตว์โลกสี่ขาที่เจ้ารับมาเลี้ยงดู และสิ่งสำคัญที่นำข้ามาเจอเจ้าได้คือสิ่งนี้”


ไฮโรเทนกระตุกสร้อยถักจากลำคอ ที่ทำจากพืชทะเลสานต่อเป็นเส้นยาว ตรงจี้ห้อยเป็นหินสีดำทมิฬ ความแวววาวที่ปรากฏราวกับแสงสะท้อนนั้นมีชีวิตเคลื่อนไหวเปล่งประกาย


“เจ้าสิ่งนี้คือ..”


นีลาน่าจับสิ่งของที่ไฮโรเทนหยิบยื่นให้ ช่างสร้างความประหลาดใจยิ่งนัก ถึงแม้มันจะดูสวยสะดุดตาเพียงใดแต่ในความงดงามนั้นกลับมีความน่ากลัวแฝงไว้เช่นกัน เมื่อสายตานางพรายเพ่งมองยังหินสี ภาพเหตุการณ์ต่างๆ กลับปรากฏขึ้นในแสงสะท้อนนั้น ไม่ว่าจะภาพการสมรสของไฮโรเทนกับอียาน่า ภาพการนั่งสมาธิฝึกวิชาให้แกร่งกล้าของพรายบุรุษ หรือแม้แต่การเดินทางข้ามมหาสมุทรเพื่อตามหานาง สิ่งๆ นี้ทำหน้าที่เหมือนเข็มทิศนำทาง สำแดงอิทธิฤทธิ์สะท้อนเรื่องราวชีวิตของผู้ที่ถือครองมันไว้


นีลาน่าพยายามติดตามต่อจนเห็นตนเองเริ่มกลายร่างเป็นปีศาจดังคำกล่าวอ้างของเจ้าแมวน้อยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นพรายบุรุษด้านข้าง ใจสั่นหวั่นไหว ทุกเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัว นางได้สัมผัสรับรู้ และส่วนสำคัญคือเลือดของเจ้ามนุษย์โลกที่เปรียบเสมือนชีวิตครึ่งหนึ่ง ได้ไหลวนเวียนอยู่ในร่างกายของนีลาน่าซึ่งมันช่วยล้างแรงอาถรรพ์ของการกลายร่างเป็นปีศาจให้ยุติลงชั่วคราว นางคงไม่กล่าวโทษเขาอีกแล้วหากเจ้าโลกันต์ต้องการขับไสไล่ส่งให้นางไปเสียพ้นๆ นับจากวันนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่นีลาน่ายังไม่อาจเปลี่ยนใจถึงอย่างไรคงต้องรอให้อาการของเจ้าโลกันต์ดีขึ้นเสียก่อน นางจึงจะใจเย็นยอมกลับเมืองบาดาลแต่โดยดี


“เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่ ว่าเหตุใดข้าต้องรีบนำเจ้ากลับเมืองบาดาล”


นีลาน่าพยักหน้ารับรู้ สีหน้าสลดวูบ มือบางยกแตะสัมผัสที่อกด้านซ้าย ทำไมจึงสั่นไหวรุนแรงเพียงนี้ ความรู้สึกเจ็บจุก ลมหายใจติดขัด จิตใจล่องลอย ความรวดร้าวที่สัมผัสเวลานี้มันคือสิ่งใดกัน นีลาน่าพยายามหาคำตอบให้ตนเอง


“ข้าจะกลับเมืองบาดาลพร้อมกับเจ้าไฮโรเทน”


++++


ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ประหลาดในค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้พรีมาดารู้สึกระแวงสงสัยในตัวนีลาน่า และเธอยังปักใจเชื่อเต็มเปาว่านางเป็นสิ่งอื่นที่ไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน ความอดรนทนไม่ไหวบังคับจิตใจและสมองให้ค้นหาความจริงกับบุคคลใกล้ชิดและอาจรับรู้เรื่องราวเป็นอย่างดี หลังจากยกโทรศัพท์ต่อสายหาสมชายเพื่อนสนิทผู้ใกล้ชิดนีลาน่านักเรียนในการปกครอง หวังหาคำตอบเกี่ยวกับบางอย่างที่คับอกคับใจเวลานี้ พรีมาดายืนลุกลี้ลุกลนไม่เป็นสุขทั้งกระวนกระวายทั้งอยากรู้และรอคอย ระหว่างเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าร้านกาแฟสถานที่ประจำที่เธอชอบมานั่งจิบดื่มยามว่าง ทว่าเวลานี้คล้ายมีไฟรนก้นจนนั่งไม่ติดแล้วจริงๆ สายตาคอยมองหาบุคคลซึ่งนัดหมาย บางจังหวะชะเง้อคอยืดคอยาว มองหาใจจดจ่อ


“ชาย! ทางนี้..”


เมื่อเห็นบุคคลที่ต้องการพบเจอ เธอไม่รอช้ารีบปรี่เข้าหาถึงตัวบุรุษแทบจะกระโดดเข้าตะครุบรวดเร็ว พาสมชายผงะร่างออก แสดงสีหน้าโกรธเคืองเล็กน้อยจากความบาดหมางครั้งก่อนสะกิดใจ


“เรียกชายออกมาทำไม มีเรื่องด่วนอะไรนักหนา ชายยังโกรธพรีมไม่หายรู้ไว้ซะด้วย!”


“โธ่! ชาย.. ตอนนี้อย่าเพิ่งมาโกรธหรืองอนกันเลย พรีมมีเรื่องสำคัญมากอยากถามให้รู้เรื่อง”


“มีอะไรว่ามาสิ..”


“พรีมถามจริงๆ ยัยนักเรียนที่หล่อนสอนใช่คนหรือเปล่า”


“อ๊ายยย! ตายแล้วทำไมปากคอเราะร้ายอย่างนี้ล่ะยัยพรีม ยัยขี้เหร่ของชายเป็นผีสางนางไม้หรือไงถึงไม่ใช่คน”


“พรีมเห็นมันมีเขี้ยวงอก เมื่อคืนมันจะทำร้ายพรีม ดวงตาสีแดงวาวดุร้าย ตามผิวตัวมีเส้นเลือดวิ่งขึ้นเป็นสาย แรงบีบมันเยอะมาก ไม่เชื่อดูนี่”


พูดพลางยกแขนโชว์หลักฐาน ร่องรอยบนผิวหนังขึ้นเป็นจ้ำเขียวคล้ำอมม่วง เพื่อเป็นการยืนยันในสิ่งที่เธอบอกเล่าเป็นจริงทุกประการ สมชายถึงกับตาค้างเมื่อเห็นรอยฟกช้ำ แต่เขาไม่อาจปักใจเชื่อว่าสิ่งที่เห็นเหล่านั้นจะเป็นฝีมือนีลาน่านักเรียนในการปกครองของตน


“ยัยขี้เหร่นี่นะจะทำเธอ ยัยพรีม ชายไม่เชื่อ ผอมแห้งขนาดนั้นจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาสู้กับเธอ ถ้าเป็นพรีมไปทำร้ายยัยขี้เหร่ยังน่าเชื่อซะกว่า”


“จริงๆ นะชาย แม่นั้นไม่ใช่คน มันต้องเป็นผีบ้า หรือไม่ก็ปีศาจ หรือมันจะเป็นผีดูดเลือดกันแน่ ตอนนี้กันย์กำลังตกอยู่ในอันตราย เมื่อคืนกันย์เข้ามาช่วยพรีมไว้พอดี พรีมเลยหนีออกมาได้”


“เดี๋ยวก่อนนะยัยพรีม สรุปเรื่องมันเป็นมายังไง เล่าให้ชายฟังให้ละเอียดหน่อยสิ มันชักสะกิดต่อมอยากรู้ขึ้นมาเต็มที แล้วเธอบอกเรื่องนี้กับใครบ้างหรือเปล่า แล้วถ้ายัยขี้เหร่เป็นปีศาจจริงป่านนี้กันย์จะเป็นยังไง ทำไมเธอไม่อยู่รอดูต่อไปเลยล่ะ”


“ยังๆ พรีมเพิ่งมาคุยกับชายคนแรก พอดีโทรหาแฟรงค์แล้ว แต่แฟรงค์ยังไม่ว่างคุย เอ่อ.. ก็กันย์ห่วงพรีมเลยให้พรีมหนีออกมา”


พรีมาดายังคงหลอกหลอนตนเอง พร้อมเริ่มสาธยายให้สมชายฟังตั้งแต่เริ่มต้นจนจบเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เธอได้ประสบพบเจอ จากที่ไม่อยากญาติดีด้วยซักเท่าไหร่แต่ด้วยความจำใจทำให้สมชายต้องฝืนทน เนื่องจากอยากรับรู้เกี่ยวกับสิ่งที่พรีมาดานำมาเสนอ และประการสำคัญเพราะมันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับกันยวัฒน์และนีลาน่าคนรู้จักที่สนิทสนมกันเป็นอย่างดี


“โอ๊ยย! ยัยพรีมเธอคงฟุ้งซ่านไปแล้วล่ะ เกลียดยัยขี้เหร่ขนาดต้องไปตบตีถึงบ้านเชียวเหรอ ดีนะที่กันย์มาช่วยทันไม่งั้นชายจะโกรธเธออีกเป็นร้อยเท่า ที่คิดทำอะไรชั่วร้ายได้ตลอดเวลา ชายไม่คิดเลยนะว่าเธอจะกลายร่างเป็นนังมารร้ายได้มากมายขนาดนี้ แล้วไอ้ภาพที่เห็นคงจะเป็นภาพหลอนที่สมองคิดชั่วร้ายมันตามหลอกหลอนมากกว่า ชายว่าพรีมไปตรวจสมองซะบ้าง เรื่องจะโดนถอนหมั้นทำให้เธอถึงกับจะเป็นบ้าไปแล้วหรือไงกัน”


สมชายได้แต่โวยวายต่อว่าไม่ขาดปาก เมื่อฟังพรีมาดาพูดจบ ความจริงสิ่งที่เขาเอ่ยออกไปเพียงเพื่อเบี่ยงประเด็นไม่ให้พรีมาดาใส่ใจนีลาน่าอีก เพราะเขาเองยังกลัวหากพรีมาดาคิดทำในสิ่งไม่ดีกับนีลาน่า แต่ในใจกลับพะวงและครุ่นคิดในเรื่องที่พรีมาดาบอกเล่า หรืออาจมีมูลความจริง


“พรีมไม่ได้พูดเล่นนะชาย ไม่เชื่อชายลองไปบ้านกันย์ดูสิ ชายจะเห็นอิบ้านั้นไล่กัดคน เหมือนที่มันจะทำร้ายพรีมก็ได้”


“ไม่ต้องมาฝังสมองชายเลยนะยัยพรีม ชายไม่บ้าด้วยหรอก เรียกมาด้วยเรื่องไร้สาระแค่นี้เองเหรอ แล้วชายจะบอกให้นะ อย่าได้เอาเรื่องพวกนี้ไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาดไม่งั้นคนอื่นเขาจะหาว่าเธอบ้ารู้ไหม ชายไปดีกว่าเสียเวลาจริงๆ”


ความพะวงภายในใจทำให้สมชายร้อนรนอยากเดินทางให้ถึงที่อยู่ของกันยวัฒน์โดยเร็ว สิ่งที่เขาพูดเปรยไว้กับพรีมาดาเป็นเพียงการเบี่ยงประเด็นให้เธอไขว้เขว้เท่านั้น มันคงไม่ดีแน่หากพรีมาดานำเรื่องเหล่านี้ไปป่าวประกาศเล่าให้ใครต่อใครได้รับรู้ จากเรื่องไม่เป็นเรื่องคงจะกลับกลายเป็นใหญ่โต หากข่าวลือกระจายถึงสื่อต่างๆ สมชายได้แต่หวังว่าพรีมาดาคงยุติเรื่องทั้งหมดไว้เพียงเท่านี้


++++


ร่างสูงสั่นเทา นอนขดกายอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วขมวดชนกันคล้ายกำลังปั่นป่วนกับพิษไข้ที่เล่นงานอยู่ในขณะนี้ ผ้าชุบน้ำอุ่นบิดหมาด แตะสัมผัสวงหน้าคมคายไล่จากหน้าผาก ลงข้างแก้ม ต่อด้วยลำคอ หลังจากฟื้นคืนชีพขึ้นมากันยวัฒน์ก็มีอาการป่วยเป็นไข้นอนซมหนาวสั่น ไม่ได้กระดิกไปไหน พานางพรายที่เฝ้าไข้สังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย กับอาการที่เจ้าโลกันต์กำลังเผชิญอยู่เวลานี้ ผ้าที่ใช้เช็ดร่างกายเมื่อครู่ร้อนระอุดังไฟรน นีลาน่าต้องจับมันจุ่มลงกับน้ำบิดหมาดแล้วเช็ดซ้ำอีกครั้งเพื่อลดความร้อนในร่างกายให้เย็นลงโดยเร็ว


“เจ้าโลกันต์..”


บุรุษหนุ่มได้แต่นอนหนาวสั่นไม่มีสติรับรู้ แม้แต่เสียงเรียกชื่อเขายังคงไม่ได้ยิน พานีลาน่ากังวลเพิ่มเป็นเท่าตัว


“เจ้ามนุษย์โลกผู้นี้ คงจะรับสภาพไม่ได้กับการเสียเลือดจนหมดตัว”


“สาเหตุที่เจ้าโลกันต์ฟื้นคืนเป็นเพราะน้ำตาเงือกพรายอย่างข้าใช่หรือไม่”


“หากเจ้าไม่สูญเสียน้ำตาอันมีค่า เจ้าผู้นั้นคงไร้วิญญาณไปแล้ว”


นีลาน่าได้แต่ส่งสายตาละห้อยจ้องมองกันยวัฒน์ เป็นเพราะนางแท้ๆ ทำให้บุรุษเบื้องหน้าเกือบสิ้นใจ เพราะความชั่วร้ายที่ไม่อาจควบคุมไหว เกือบจะคร่าหนึ่งชีวิตที่ดีต่อนางมาโดยตลอด


“ข้าจะทำอย่างไร ให้เจ้าโลกันต์แข็งแรงดังเดิม”


“คงต้องใช้เวลาและความอดทนของเจ้ามนุษย์โลกผู้นั้น เจ้าคงทำสิ่งใดไม่ได้ นีลาน่า”


นีลาน่าเอื้อมคว้ามือกันยวัฒน์กุมไว้มั่น พยายามส่งผ่านกำลังใจให้เขาต่อสู้กับพิษไข้เพื่อจะได้กลับมาเป็นปกติโดยเร็ว ไฮโรเทนเข้าใจดีเวลานี้นางพรายอันเป็นที่รักคงเริ่มมีใจให้แก่มนุษย์โลกผู้นี้ จากแววตาและความรู้สึกหลายๆ อย่างที่เขาสัมผัสได้ ความหดหู่วิ่งวนในอก ร่างกำยำถอนใจ ก่อนก้าวเดินหนีภาพบาดตาบาดใจซึ่งเขาเองคงเข้าไปเกี่ยวข้องไม่ได้แม้จะเป็นนางพรายที่เขาหลงรักเต็มหัวใจ เพราะเวลานี้นางเป็นเพียงภาพจำที่แสนดีโดยเขาไม่อาจหวังนำนางมาอยู่คู่เคียงกายได้อีกแล้ว



“ยัยขี้เหร่”


สมชายส่งเสียงนำก่อนย่างกายถึงตัวบ้าน ทำเอาไฮโรเทนที่เดินลงบันไดถึงกับสะดุ้งสุดตัวละทิ้งความคิดต่างๆ ก่อนแปรเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์โลกสี่ขาขนปุย บุรุษใจหญิงหยุดยืนนิ่งจ้องมองแมวน้อยที่กำลังประสานสายตาดูท่าทีของกันและกัน


“กันย์เลี้ยงแมวตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย เอ๊ะ แพ้ขนแมวแล้วเลี้ยงแมวได้ยังไงล่ะ หรือมันจะแอบเข้ามาในบ้าน ไม่ได้การล่ะต้องจัดการไล่ไปให้พ้น เอาใจกันย์ซะหน่อย”


สมชายค่อยๆ ก้าวเดินละเมียดละไม ย่องด้วยปลายเท้า สายตายังคงจับจ้องที่ดวงตาประกายเพชรไม่วางตา ไม่ต่างจากแมวน้อยที่ยืนจ้องมนุษย์แปลกหน้าทำท่าทางประหลาดมีลับลมคมนัยพิลึก


“ไปชิ้วๆ เจ้าของบ้านนี้เขาแพ้ขนแมว ออกไปเร็วเข้า อย่าให้ต้องลงไม้ลงมือนะเจ้าแมวเหมียว ไปชิ้วๆ”


สมชายพยายามวิ่งซอยเท้าถี่โบกมือปัดไล่แมวให้วิ่งหนี แต่เปล่าประโยชน์เจ้าขนปุยกลับยืนมองนิ่งเฉยไม่มีสะทกสะท้านแต่อย่างใด


“แน่ะ!ไล่ยากเย็น ไม่มีเกรงกลัวกันเลย แบบนี้ต้องใช้ท่าไม้ตาย”


สมชายพุ่งกายรวดเร็วสองมือคว้าโอบสิ่งมีชีวิตที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า จนสะดุดขาตัวเองล้มตึงหน้าคะมำ เจ้าแมวสี่ขากระโดดเหยียบแผ่นหลังวิ่งหายออกจากบ้านไป


“ไอ้แมวบ้า!! แกล้งคุณสมชายแบบนี้ได้ไงกัน โอ๊ยยย! เจ็บปวด โดนแมวจรจัดรังแก”


สมชายพยุงตนเองลุกขึ้นนั่งสำรวจบาดแผลตามร่างกาย สีหน้าฮึดอัดไม่พอใจ ยกแขนเป่าข้อศอกที่มีแผลถลอกเลือดไหลซิบ


“อย่าให้เจออีกนะ! จะจับฆ่าตัดตอนซะให้เข็ด ไอ้แมวไม่รักดี”


ว่าแล้วสมชายละสายตาจากข้อศอก สอดส่ายตามองหาเจ้าของบ้านและผู้อาศัย หากแต่ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตอื่นใด จึงถือวิสาสะก้าวเดินขึ้นบันไดดุจบ้านของตนเอง


“ยัยขี้เหร่ ยู้ฮู้ กันย์ที่รัก อยู่ไหน”


สมชายย่างก้าวพร้อมส่งเสียงเรียกราวกระซิบกระซาบ ผ่านห้องนีลาน่าชะเง้อหาไร้วี่แววคนอาศัย สองเท้าเดินต่อไปหยุดยืนยังหน้าห้องของกันยวัฒน์ ภาพเบื้องหน้าทำสมชายตกตะลึงยืนเป็นไก่ตาแตกอยู่ครู่ใหญ่ก่อนรวบรวมสติเดินเข้าห้องอย่างเงียบเชียบ


กันยวัฒน์นอนราบบนที่นอนโดยมีนีลาน่านั่งเก้าอี้ฟุบหมอบอยู่ข้างๆ สองมือประสานจับกันไว้แน่นเป็นภาพที่ประทับใจและสร้างรอยยิ้มให้กับสมชายยิ่งนัก ไหนยัยพรีมตัวดีบอกยัยขี้เหร่เป็นปีศาจร้าย เท่าที่สายตาจับจดนางยังเป็นลูกศิษย์คนงามของเขาไม่มีเปลี่ยนแปลง พรีมาดาคงจะสร้างเรื่องปั้นน้ำเป็นตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจก็เป็นได้ สมชายตัดสิน


“สงสัยไม่ต้องลุ้นอีกแล้วล่ะคู่นี้ ขนาดนอนหลับยังน่ารักซะขนาดนี้ อยากเป็นยัยขี้เหร่จริงๆ อิจฉาๆ จะปลุกดีหรือเปล่านะ”


สมชายยืนสองจิตสองใจอยู่พักใหญ่จึงตัดสินใจได้ว่าไม่ควรอย่างยิ่งที่จะปลุกคนนอนหลับให้ตื่นมาพาอารมณ์เสีย ว่าแล้วเขาจึงเดินกลับลงยังชั้นล่างเพื่อเดินทางกลับที่อยู่ของตนเองแต่โดยดี เมื่อถึงเวลาคงได้มาเยี่ยมเยียนใหม่โอกาสหน้า


++++

โปรดติดตามตอนต่อไป..

แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 55 21:24:38

แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 55 21:07:08

แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 55 15:16:33

แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 55 15:10:48

จากคุณ	: มาโซคิส
เขียนเมื่อ	: 18 ธ.ค. 55 14:36:31

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป