|
ทุกคนมองตามรถมอเตอร์ไซค์ที่แล่นอย่างรวดเร็ว แป็บเดียวก็ลับหายไปจากสายตา ก่อนจะหันมามองกันเอง พัฒน์หันไปมองคนที่ดูรักและห่วงใยต้นสะเดาเหลือเกิน ก็เห็นพิมนวลเมินไป ขยับจะพูดอะไรก็พอดีโบว์พูดขึ้นมาซะก่อน
เอ่อ คุณพัฒน์คะ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ โบว์สงสัย พูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ กะอีแค่เขามาขอทำพิธีกับต้นสะเดา เราไม่เห็นจะต้องเดือดร้อนเลยนี่คะ เขาไม่ได้บอกใคร เราก็ไม่ได้วุ่นวาย ต้นสะเดาก็อยู่ตั้งโน่น กลางทุ่งโน่น ไม่ได้เดือดร้อนเราเลย ทำไมเราไม่ให้เขาทำล่ะคะ ไม่แน่นะคะ เราอาจจะได้เลขเด็ด พากันรวยไปด้วยก็ได้ สิ้นคำของโบว์ พิมนวลหันขวับมาดุทันที พูดอะไรอ่ะโบว์ เหลวไหลที่สุด
เหลวไหลตรงไหนคะคุณพิม คุณพิมไม่เคยได้ยินหรอคะ เรื่องแบบนี้ ไม่เชื่อเขาว่าอย่าลบหลู่ โบว์กลับตอบไปซะอย่างนั้น ทำเอาพิมนวลเสียงเข้ม โบว์ สำหรับต้นสะเดาต้นนี้ ไม่มีเจ้าแม่ที่ไหนทั้งนั้นแหละ
แล้วคุณพิมรู้ได้ยังไงล่ะคะ โบว์อดถามขึ้นมาด้วยความสงสัยไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ดูท่าพิมนวลปกป้องต้นสะเดาเสียยิ่งกว่าพัฒน์ที่เป็นเจ้าของซะอีก
คราวนี้พิมนวลเป็นฝ่ายเงียบบ้าง หันไปมองพัฒน์ก็เห็นเขากำลังมองมาพอดี จึงเมินหน้าหนี รีบตัดบท เรากลับกันเถอะโบว์
อ้าว จะกลับแล้วหรอคะ แต่เรายังไม่ได้คุยเรื่องนั้น เอ่อ...โบว์ยังพูดไม่ทันจบ นายสาวก็ขัดขึ้นซะก่อน เรื่องนั้นเอาไว้คุยทีหลัง กลับกันได้แล้ว ฉันมีงานต้องทำอีกมาก
โธ่ โบว์ก็นึกว่าจะได้มาพักผ่อนดื่มกาแฟชิลๆ สักครึ่งวัน... โบว์พูดได้แค่นั้นพิมนวลก็ขัดขึ้นมาด้วยเสียงเข้ม โบว์.. เท่านั้นเองผู้ช่วยก็ยิ้มเจื่อน รีบว่า ก็ได้ค่ะคุณพิม กลับก็ได้ งั้นเดี๋ยวโบว์เข้าไปเอากระเป๋าในร้านก่อนนะคะ ตอนออกมาตกใจ ไม่ได้หยิบอะไรมาเลย ว่าแล้วก็รีบเดินเข้าไปในหนึ่งในพันร้านทันที
พัฒน์มองโบว์ที่รีบเดินเข้าไปในร้าน ก่อนจะหันมามองคนคอแข็งที่ยืนอยู่ที่เดิม เดินเข้ามาหา จริงๆ เราน่าจะให้สองคนนั้นทำพิธีนะ พิมนวลหันมามองทันที รีบพูด อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ
ทำไมล่ะ พัฒน์ยิ้ม ต้นสะเดานั่นก็ของเรา เราจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรอ
ห้ามทำอะไรแบบนั้น พิมนวลยังย้ำคำเดิม
เธออยู่กรุงเทพ จะมาห้ามเราได้ยังไง เราจะให้เขามาทำพิธีวันไหน เธอก็ไม่รู้หรอก พัฒน์หัวเราะหึๆ นอกเสียจากว่า เธอมาอยู่ที่นี่ นอนเฝ้าต้นสะเดาไว้ ไม่ให้ใครมาทำอะไร เอาอย่างนั้นไหม
พิมนวลฟังแล้วหน้าง้ำ ยิ่งเห็นเขาหัวเราะก็ยิ่งหมั่นไส้ รีบพูด ถ้าเรามาแล้วเห็นว่าเธอปล่อยให้ใครมาทำอะไรต้นสะเดานะ เราจะ...
จะทำอะไร... พัฒน์ถามทันที แต่พิมนวลไม่ทันได้ตอบ เพราะโบว์เดินออกมาจากร้านซะก่อนพร้อมกับเสียงที่มาก่อนตัว มาแล้วค่ะคุณพิม โบว์ยังดื่มกาแฟไม่หมดเลย ประโยคหลังโบว์บ่นเบาๆ แต่พิมนวลไม่ได้สนใจ รีบเดินนำไปขึ้นรถทันที
โบว์ทำหน้าที่ขับรถผ่านหน้าหนึ่งในพันร้านไป คนที่นั่งข้างคนขับอดหันไปมองร้านนั้นไม่ได้ ยังเห็นคนที่ชอบกวนโมโหคนนั้นยืนมองอยู่ที่เดิม
คุณพิมคะ เสียงเรียกทำให้พิมนวลชะงัก หันมามองเป็นเชิงถาม ไม่ดื่มชาหรอคะ ท่าจะละลายหมดแล้ว
นั่นแหละถึงเพิ่งรู้ตัว มองแก้วชาในมือ น้ำแข็งละลายจนชาเย็นนั้นเป็นสีน้ำตาลอ่อนลง ไม่เข้มเหมือนตอนแรก ค่อยๆ หยิบหลอดขึ้นมา สัมผัสแรกที่ชาติดปลายลิ้นช่างหอมหวาน...
แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 55 00:33:19
| จากคุณ |
:
ชมเช้า   
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 ธ.ค. 55 23:54:23
|
|
|
|
หัวใจที่ระลึก...(ตอนที่ ๕)
