มณฑารพอุ้มลูกเข้าห้องนอนอย่างละห้อยละเหี่ย นายมะตูมตัวน้อยหลับปุ๋ยตั้งแต่อยู่ในรถ หญิงสาวจัดการพาเจ้าชายตัวจิ๋วของเธอลงเตียงคอกที่คุณศิลาสั่งให้คนยกมาให้ตั้งแต่วันที่สองที่เธอได้มาพำนักที่นี่ เรื่องนี้ก็ทำให้เธอซาบซึ้งในความกรุณาหากก็เต็มไปด้วยความฉงน เพราะที่ผ่านมา เธอไม่เคยเห็นเด็กสักคนจากฝั่งนายจ้าง ที่รีสอร์ทแห่งนี้ มีแต่เด็กๆลูกคนงานมาวิ่งเล่นให้เห็นบ้าง ในส่วนที่ไม่ใช่โซนบ้านพักรับรองแขกของรีสอร์ท แม้สงสัยหากมณฑารพก็ไม่เคยเอ่ยปากถามใคร
สิ่งที่หญิงสาวถือสาอย่างยิ่งคือการไม่ถามเรื่องของคนอื่น เพราะสิ่งนั้นจะเป็นเกราะป้องกันตัวเธอจากคำถามของคนอื่นเช่นกัน
หญิงสาวยืนซึม เกาะขอบเตียงของนายมะตูมตัวน้อยอยู่นาน ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอรุ่นพี่ที่สนิทเหลือเกินเข้าให้ที่นี่ ตลอดเวลาปีกว่าๆที่ผ่านมา เธอพยายามทำตัวเงียบหาย ไม่ติดต่อคนคุ้นเคย ด้วยไม่อยากตอบคำถามใดๆ เธอไม่พร้อม ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่เงียบๆกันสองคนกับมะตูมเท่านั้น
ช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้ทุกข์บ้างที่ต้องระเหเร่ร่อนทิ้งบ้านที่เคยเป็นที่รัก หากหญิงสาวก็เอาความแข็งกร้าวเข้ามาข่มความอ่อนไหว ยามเกิดเรื่องร้าย เหมือนครั้งชายโฉดหญิงชั่วนายจ้างเก่า หญิงสาวก็เอาความโกรธเข้ามาข่มความกลัว
แต่มาวันนี้ รุ่นพี่แสนดีที่ได้มาพบกันอีกครั้งทำให้เธอเผลออ่อนแอจนถึงแก่เสียน้ำตา
มณฑารพรู้สึกแพ้พ่าย จากที่เคยตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้ให้มะตูมเห็น ไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้ลูกชายตัวน้อยมองเห็นเข้าหรือเปล่า ดรัณภพช่างเป็นพี่ชายที่อ่อนโยน หากความอบอุ่นของเขากำลังทำลายความเข้มแข็งของเธอ ยังจะพี่ปุ๊ดอีก คราวนี้คงเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้จะหลบหน้าอย่างไร หวังไว้แต่เพียงรุ่นพี่ทั้งสองจะไม่เอาความหวังดีมากดดันเธอมากนัก
ก่อนนอนคืนนั้น หญิงสาวหยิบกรอบรูปที่มีลายมือของเธอเขียนกลอนเปล่าเอาไว้
คืนหนึ่ง...มีดาวเต็มฟ้า สองมือที่เกาะกุมใต้ต้นก้ามปู แหงนมองดูดาว บ่งบอกให้รู้ ว่ามีเพียงเธอเท่านั้น ที่เข้าใจฉันตลอดเวลา เพียงลมหายใจอุ่นๆที่รวยริน ฉันก็รู้ว่ามันมีค่ามากเพียงใด
แต่แล้ว...คืนนี้ก็มาถึง คืนที่เธอจากฉันไปชั่วนิรันดร์ ไม่มีอีกแล้วคนที่เข้าใจ ก้ามปูต้นใหญ่ยังคงเหมือนเดิม ขาดแต่เธอในคืนนี้ คืนที่ฟ้าไร้ดาว
........ เพียงลมหายใจอุ่นๆที่รวยริน ฉันก็รู้ ว่ามันมีค่ามากเพียงใด........
ใช่ เพียงลมหายใจอุ่นๆที่รวยริน
มณฑารพเพ่งมองกรอบรูปในมือแน่วแน่ จ้องนิ่งนาน ละม้ายจะให้ทะลุลงไปถึงรูปถ่ายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง
ถ้าเพียงใครบางคนจะยังมีลมหายใจอุ่นๆ แม้มันจะรวยริน เธอคงไม่โดดเดี่ยว คงไม่เดียวดายอย่างนี้
.............มีเพียงเธอเท่านั้น ที่เข้าใจฉันตลอดเวลา.................
ใช่
.............ไม่มีอีกแล้ว คนที่เข้าใจ................
ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว แม้คนที่เอ็นดูและหวังดีอย่างพี่ฟู พี่ปุ๊ดและคุณป้ารส ก็ไม่อาจทดแทนคนๆนั้นได้ แทนกันไม่ได้เลย
..................................................................................................
แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 13:33:06
จากคุณ |
:
หนอนแบกเป้
|
เขียนเมื่อ |
:
19 ธ.ค. 55 12:27:20
|
|
|
|