PANTIP.COM : W13086202 ....วิมานภุมรา......บทที่3 ( ล้วงความลับ ) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ศาสตราเก็บความขุ่นเคืองเอาไว้ไม่กระโตกกระตากยามหาคำตอบเรื่องผู้ชายปริศนาที่มายืนพลอดรักกับสาวแม่ลูกอ่อนกลางรีสอร์ทของเขา แล้วก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหนเลย แต่เป็นผู้จัดการสนามกอล์ฟนั่นเอง

ที่ชายหนุ่มรู้ก็เพราะค่ำนั้น เขาและบิดามานั่งรับประทานมื้อเย็นด้วยกันที่ห้องอาหารของโรงแรมโซนสนามกอล์ฟ และประจวบเหมาะกับที่ดรัณภพแวะเข้ามาดูแขกพอดี

“ ไง ฟู มากินข้าวกัน” เสียงบิดาเรียกหนุ่มหล่อหน้าตี๋

“ขอบคุณครับ แต่ผมเรียบร้อยมาแล้ว พอดีพารุ่นน้องไปกินที่.....”

ตี๋หล่อผิวคร้ามแดดทรุดนั่งลงอย่างว่าง่าย หากปฏิเสธมื้ออาหารด้วยเหตุผลที่อิ่มมาจากร้านชื่อดังของรีสอร์ทใกล้เคียงมาแล้ว

ศาสตรายิ้มบางๆพลางเลิกคิ้วถามหนุ่มรุ่นน้อง

“ พารุ่นน้องไปกินข้าว? ฟูมีรุ่นน้องแถวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ไม่ยักรู้”

“ ก็ ไอ้โย เอ้ย ผู้จัดการสวนฝั่งรีสอร์ทไงครับ พอดีผมก็มัวยุ่งๆ ไม่ได้สนใจ พึ่งรู้ว่าเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันนี่เอง”

ผู้จัดการสนามกอล์ฟตอบอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส

เสียงบิดาเขาเอ่ยปาก “ เออ ใช่ว่ะสอง ป๊าก็ยังว่า คุ้นๆ ว่าฟู กับพุทธรักษาก็จบจากขอนแก่น”

“ครับ ผมกับปุ๊ดจบรุ่นเดียวกัน ส่วนยายนั่นเป็นรุ่นน้องหลายปีครับ”

ศาสตรายิ้มในหน้า “ฟูมาก็ดี ข้าวไม่กิน งั้นกินยอดข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย ไหวไหม ”

จุดประสงค์ของลูกชายเจ้าของรีสอร์ทนั้นคืออยากล้วงความลับของแม่ลูกอ่อนกับรุ่นพี่หน้าตี๋หล่อ ว่าลึกซึ้งกันถึงขั้นไหน

ชายหนุ่มจัดแจงเรียกหาแก้วมาเพิ่มแล้วรินเครื่องดื่มให้หนุ่มรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง

“เฮ้ย ลองไอ้สองคนพี่น้องจะดวลกัน งั้นป๊าว่าป๊ากลับไปนอนก่อนดีกว่าว่ะ”
ฝ่ายผู้อาวุโสหัวเราะให้สองหนุ่มก่อนจะเอ่ยลา

“ ป๊า ให้สิทธิ์เอารถกลับไปเลยฮะ แล้วไม่ต้องมารับ เดี๋ยวผมขับรถกอล์ฟของที่นี่กลับเอง”
ศาสตราบอกบิดาแล้วหันกลับมาสนใจกับหนุ่มรุ่นน้องต่อ

ดรัณภพนั้นจบมัธยมโรงเรียนเดียวกับเขาหากก็ห่างหลายปี หลังจบชั้นมัธยมปลาย ศาสตราบินไปเรียนต่อที่อเมริกาทันที และอยู่ทำงานที่นั่นอีกสี่ปีหลังจบปริญญาโท ระหว่างนั้นเขาบินกลับมาเยี่ยมบ้านเป็นประจำทุกปี และบังเอิญครั้งหนึ่งได้พบกับดรัณภพขณะไปแข่งกอล์ฟซึ่งจัดโดยชมรมศิษย์เก่า

ดรัณภพซึ่งเรียนจบสาขาพืชไร่จากคณะเกษตรศาสตร์ของมหาวิทยาลัยดังในภาคตะวันออกฉียงเหนือ หนุ่มหน้าตี๋มีงานอดิเรกคือเล่นกอล์ฟ เขาเริ่มหัดเล่นมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย หากไม่ได้เอาจริงเอาจังขนาดอยากจะเทิร์นโปร แต่ชายหนุ่มสนใจจะทำงานดูแลหญ้าสนามกอล์ฟมากกว่า หลังจบปริญญาตรี ชายหนุ่มเรียนต่อปริญญาโทบริหารธุรกิจสาขาการบริหารจัดการกอล์ฟ

ศาสตราถูกใจหนุ่มรุ่นน้องจนชวนมาพักผ่อนและตีกอล์ฟฟรีที่นี่ ด้วยหวังจะให้บิดาดูตัว ฝ่ายคุณศิลาถูกใจหนุ่มรุ่นลูกจึงทาบทามมาทำงานด้วย และดรัณภพเองก็แฮปปี้กับงานดี จนถึงทุกวันนี้

“ เอ! ฟู พี่ดูแล้ว มณฑารพน่าจะอ่อนกว่าฟูหลายปีไม่ใช่เหรอ แล้วสนิทกันได้ไง?”

“ครับพี่ ความจริงตอนเรียนไม่เจอกันหรอกฮะ แต่ไอ้ปุ๊ด เอ้ย พุทธรักษาน่ะ เป็นทวดรหัสของไอ้โย”

“ เอาปุ๊ดเหอะฟู พี่ว่าสั้นดี” ศาสตราหัวเราะพลางรินน้ำสีอำพันให้ดรัณภพอีก

“ว่าแต่ ทวดรหัสนี่ คือยังไงเหรอฟู”

“ ก็คือตอนโยมันเข้าเรียนชั้นปีหนึ่ง แล้วได้เลขประจำตัวอะไรตรงกับปีสองคนไหน คนนั้นก็เป็นพี่รหัสใช่ไหมฮะ แล้วปีสามที่รหัสเดียวกัน ก็เป็นลุงหรือป้า ปีสี่เป็นปู่หรือย่า ส่วนไอ้ปุ๊ด เอ้ย ปุ๊ด ขอโทษครับพี่ ผมติดปาก”

“เฮ่ย ไม่เป็นไร แล้วไงต่อ”

“ คือปุ๊ดกับผมจบแล้ว ไปรับปริญญาก็ต้องเลี้ยงสายรหัสใช่ไหมฮะ พวกเราสนิทกัน ก็จัดเลี้ยงเป็นกลุ่มเดียวกัน แล้วโยก็เป็นหลานทวดของปุ๊ดฮะ ผมก็เลยได้เจอน้องด้วย พอจัดเลี้ยงน้องชมรม บังเอิญโยก็เป็นน้องชมรมผมอีก”

รุ่นพี่หน้าตี๋ เริ่มมีสีระเรื่อขึ้นที่โหนกแก้ม แต่ยังแดงไม่พอเท่าที่ศาสตราต้องการ ชายหนุ่มเลยจัดการเติมเครื่องดื่มลงแก้วให้อีก

“ยายนี่มันน่ารักฮะ ขี้อ้อน ปุ๊ดเป็นลูกคนเดียว เจอน้องอ้อนเข้าหน่อยมันถึงกับหลงเลย แถมชื่อเป็นดอกไม้เหมือนกันอีก เจ้าโยมันก็ไม่มีพี่ คราวนี้พอถูกใจ ก็ติดกันหนึบเลย ขนาดปุ๊ดไปเรียนต่อเมืองนอก ก็ยังติดต่อกันมาตลอดล่ะฮะกับผมก็ด้วย น้องคนนี้มันน่ารัก น่าสงสารฮะ”

ศาสตรานึกถึงสีหน้านิ่งๆของลูกจ้างสาวแล้วสงสัยว่าไอ้อาการ”ขี้อ้อน” ของเจ้าหล่อนมันจะเป็นยังไงนะ?

“อืมห์ น่ารัก น่าสงสารด้วย” ลูกเจ้าของรีสอร์ททำเสียงคล้อยตาม

“ ครับพี่ โยน่ะ ทำงานพิเศษตัวเป็นเกลียวตั้งแต่ปีหนึ่งเลยล่ะฮะ เพราะว่าพ่อเขาเสียตั้งแต่ยังเด็ก แม่ต้องทำงานหาเลี้ยงอยู่คนเดียว น้องก็ไม่ค่อยแข็งแรง พอโยสอบเข้ามหา’ลัยได้ ก็เลยพยายามช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด สมัยเรียนช่วงปิดภาค น้องจะหางานพิเศษทำ เขาเคยไปทำงานพิเศษในสนามกอล์ฟดังๆมา น่าจะสามแห่งนะฮะ อาจารย์ฝากให้ ส่วนช่วงเปิดภาคเรียน ก็ช่วยงานวิจัยอาจารย์ กับทำงานพิเศษในบริษัทรับจัดสวนแล้วก็พวกเรือนเพาะชำตอนวันเสาร์อาทิตย์ ส่วนวันธรรมดากลางวันนี่ มันไปทำงานพิเศษในร้านกาแฟฮะ ยายนี่ชงกาแฟอร่อยเชียวล่ะครับพี่”

“หมดหรือยัง?”

“อะไรฮะ? อะไรหมด”

“ก็ความสามารถของซุปเปอร์เกิร์ลของพี่ฟูไง” ศาสตราไม่แน่ใจเลย ว่าแอบใส่สำเนียงแดกดันลงไปด้วยนิดหน่อยหรือเปล่า เลยต้องเฉไฉรินเหล้าให้ดรัณภพอีกแก้ว

ผู้จัดการสนามกอล์ฟยิ้มตาหยี หน้าคร้ามแดดของเขาเจือสีระเรื่อกำลังสวยทีเดียว

“ยังฮะ ขอโฆษณาแทนน้องอีกนิด ผมรับรองฮะ ให้น้องมาทำงานที่นี่พี่ไม่ผิดหวังหรอกฮะ โยน่ะทั้งขยันทั้งอึด ฉลาดแบบเงียบๆ นอกจากที่ผมเล่า โยยังร้องเพลงเก่งอีกด้วยนะฮะ ตอนสมัยเรียน เห็นว่าไปรับจ้อบร้องเพลงกล่อมคนแก่อยู่พัก แถมยังเล่นไวโอลินได้ด้วย อาจไม่ถึงขั้นเทพ แต่ก็พอใช้เลยฮะ พวกเพลงเก่าๆน่ะ พ่อของโยเขาเป็นนักดนตรีฮะ”

ศาสตราสำลัก ตอนได้ยินคำว่า”ร้องเพลงกล่อมคนแก่”

“พี่เป็นอะไรไปฮะ” ดรัณภพกุลีกุจอส่งกระดาษเช็ดปากให้เจ้านายหนุ่ม

“เปล่าๆ พี่สำลักน่ะ มันเป็นยังไงวะ ร้องเพลงกล่อมคนแก่”

“อ๋อ ผมหมายถึง ร้องเพลงเก่าๆน่ะฮะ แบบ สไตล์ Retro ฮะ พี่อย่าคิดมาก” ตี๋หล่อหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นหนุ่มรุ่นพี่ตีหน้าปูเลี่ยนชอบกล

ศาสตรามองหน้าหนุ่มรุ่นน้อง ท่าทางยังครองสติดีอยู่ ต้องเติมอีกนิดแล้วชวนชน
“ว่าแต่ น้องน่ารักขนาดนี้ แล้วรักหรือเปล่า?”

ดรัณภพหัวเราะชอบใจ ชนแก้วรุ่นพี่แล้วยกขึ้นดื่มก่อนจะตอบ

“โธ่ พี่ฮะ พูดอย่างนี้เดี๋ยวผมคิดมาก น้องฮะ รุ่นน้อง” พูดพลางทำตาลอยเคว้งคว้างครุ่นคิด

“ แต่ก็ไม่แน่นะฮะ เจอกันวันนี้ น้องผมเปลี่ยนไปเยอะเลย ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เป็นผู้หญิงมากขึ้น แล้วผมก็.......”

เสียงหนุ่มรุ่นน้องแผ่วทีเดียว ท่าทางเหมือนอยู่ในภวังค์ แต่ไม่มีอะไรหลุดออกมา ศาสตราชวนยกแก้วขึ้นชนอีกรอบก่อนเติมน้ำสีอำพันลงไปใหม่ ปิดท้ายด้วยคำถาม

“ เห็นฟูเรียก โย โย ทำไมเรียกเขาอย่างงั้นล่ะ”

“ก็มันชื่อโย....” หนุ่มรุ่นน้องตื่นจากภวังค์ กระพริบตานิดๆ ยืดกายนั่งหลังตรง

“ โยเย ครับ ผมกับปุ๊ด เรียกมันว่าโยเย เพราะมันชอบอ้อนพี่ๆ ดูแล้วน่ารักดี เลยตั้งชื่อเล่นให้มันใหม่ว่าโยเยครับ”

ศาสตราลอบถอนใจ ไอ้หมอนี่คอแข็งไม่เบา เห็นจะจริงอย่างที่เขาเล่าลือกันว่าพวกจบมาจากที่นั่นทั้งทำงานแข็งทั้งคอแข็ง

ชายหนุ่มคิดว่า ชื่อ “โย” ที่ดรัณภพเรียก น่าจะมีที่มาจากอย่างอื่นนอกเหนือจากโยเยที่ชายหนุ่มเล่า แต่คืนนี้ คงล้วงอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว โดยเฉพาะเรื่องที่เขาอยากรู้ที่สุด เรื่อง ....กอดกันทำไม?

....................................................................................................
แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 11:29:33

จากคุณ : หนอนแบกเป้

เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 12:32:10

ความคิดเห็นที่ 3

ดรัณภพเดินเซน้อยๆกลับเข้าบ้านพัก คืนนี้ศาสตรามาแปลก แม้จะเคยนั่งดื่มกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่รุ่นพี่ลูกชายเจ้าของรีสอร์ทมักไม่ชวนคุยถึงบุคคลที่สาม ส่วนใหญ่เป็นการนั่งดื่มกันประสาผู้ชายคุยเรื่องงานกับเรื่องทั่วไปสัพเพเหระ หากวันนี้ หัวข้อสนทนาทั้งหลายวนเวียนอยู่แต่กับผู้จัดการสวนคนใหม่

“......น้องน่ารักขนาดนี้ แล้วรักหรือเปล่า.....”

โอย... นี่ศาตราคิดอย่างไร ถึงได้ถามเขาอย่างนี้

.....น้องน่ารัก.....

ใช่ ไอ้โยน่ารักไม่ใช่เล่น รู้จักกันมานาน เห็นเป็นแค่รุ่นน้องเด็กๆเสมอ แต่เจอกันวันนี้รุ่นน้องเขาเปลี่ยนไปมาก ดวงหน้ารูปหัวใจ คางเรียว จมูกแหลม แก้มนวล

ดรัณภพจำได้ว่าหัวใจเขา “วูบ” ทีเดียว ตอนเห็นน้ำตาหล่นบนผิวแก้มนวลๆของรุ่นน้อง ที่เขาไม่เคยสังเกตเลยว่ามันจะ “นวล” ได้ขนาดนั้น

ชายหนุ่มไม่ใช่ผู้ชายประเภท ”แพ้น้ำตา” เพราะว่าที่บ้านเขามีทั้งพี่สาวน้องสาว พวกนั้นเอะอะอะไรก็ใช้น้ำตาเป็นอาวุธ เพราะว่าเตี่ยเขาใจอ่อนกับน้ำตามารดาเสมอ พอมาเจอรุ่นลูกยิ่งระทวยหนัก เรื่องนี้ทำเอาดรัณภพมีภูมิต้านทานต่อน้ำตาสตรีเป็นอย่างดี ด้วยหลายครั้งเขาเป็นฝ่าย “เสีย” ให้พวกเจ้าน้ำตาจอมโกงทั้งหลาย

แต่....วันนี้เขาเจอของจริง สาวรุ่นน้องน้ำตาหล่นแบบเงียบๆ ตอนนั้นเขาทำอะไรไม่ถูกเลย ยิ่งพอดึงร่างเล็กๆเข้ามาใก้ล เขาก็เหมือนถูกกระแสอะไรบางอย่างโจมตี มันรวดเร็ว แม้ไม่รุนแรง แต่ดูเหมือนมันจะร้อยรัดเขาไว้ ทำให้...... ไม่อยากปล่อยมือ

ดรัณภพเริ่มหนักใจ กอดสาวมาก็หลายคน ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะสะท้าน หรือเศร้าไปกับคนในอ้อมแขนอย่างวันนี้

ท่าทางไม่ค่อยดีเสียแล้ว

นึกถึงตอนลูบศีรษะสาวรุ่นน้องเบาๆ เส้นผมของหญิงสาวในอ้อมแขนตอนนั้นนิ่มมือเหลือเกิน ผมของรุ่นน้องหยักศกสลวย หอมจางๆด้วยเจ้าตัวคงพึ่งอาบน้ำสระผมมาใหม่ๆ แม้ถูกซอยไว้สั้น ก็ยังเห็นเป็นลอนชี้เป๋ปัดไปมาน่ารัก ตั้งแต่รู้จักกันมาก็หลายปีแล้ว โยเยของเขาไม่เคยไว้ผมยาวเลย มันจะเป็นยังไงนะ จะนุ่มมือสักขนาดไหน ถ้าเจ้าหล่อนจะเลี้ยงให้ยาว เลยบ่า น่าจะกำลังสวย

เฮ้ย ! โยเยของเขา !

โว้ย! จะบ้า! นี่กลายเป็น “โยเยของเขา” ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ?

ดรัณภพชักกลุ้ม สงสัยจะว่างเว้นจากการมีแฟนมานาน เลยพาลคิดเลื่อนเปื้อนกับน้องกับนุ่ง

..............แล้วรักหรือเปล่า...........

โอ๊ย! พี่ศาสตราฮะ ไม่น่ามาชวนผมกินยอดข้าวคืนนี้เล้ยยยยยยยยยยยย

........................................................................................................

หากศาสตราจะรู้สักนิด ว่าการชวนดรัณภพกิน “ยอดข้าว” วันนี้ จะทำเอาหนุ่มรุ่นน้องต้องคร่ำครวญน้อยๆเพราะสับสนกับความรู้สึกใหม่ๆที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว อันเกิดมาจากการ“กอด”ในสวน เขาก็คงจะ “มอม” ฝ่ายนั้นให้หนักกว่านี้อีกหน่อย

เสียแต่ชายหนุ่มไม่รู้....................

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ศาสตราเองก็หลับไม่ลงเหมือนกัน ชายหนุ่มขับรถกอล์ฟกลับบ้านพักอย่างช้าๆ เขาเองก็มึนนิดๆ แต่คิดว่าดื่มเข้าไปน้อยกว่าดรัณภพมาก

อาบน้ำก็แล้ว เอนกายลงบนเตียงกว้างก็แล้ว แต่...หลับไม่ลง ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่ส่วนใหญ่เวลาดื่มกำลังดีกลับมาอย่างนี้ ชายหนุ่มจะนอนหลับอย่างสบาย

หากคืนนี้ ในหัวคิดมันวนเวียนอยู่แต่กับไอ้รุ่นพี่ตี๋หล่อ กับรุ่นน้องคนที่ “น้องคนนี้มันน่ารัก น่าสงสารฮะ”

ฟังจากที่หนุ่มรุ่นน้องเล่าแล้วศาสตราก็หายสงสัย ว่าทำไม เด็กสาวที่พึ่งจบมหาวิทยาลัยมาได้แค่ไม่ถึงสองปีถึงได้ทำงานดีไม่มีสะดุด ก็เจ้าตัวผ่านการฝึกฝนฝึกงานมาอย่างโชกโชนนี่เอง

ขี้อ้อน งั้นหรือ ? นึกภาพไม่ออกเลย เพราะเขาเคยเห็นแต่อาการคอแข็งบ้าง นิ่งอึ้งตาวาวบ้าง จ้องหน้านิ่งเฉยไม่พูดไม่จาบ้าง

ภาพฉากรักโรแมนติคกลางสวนวนเวียนอยู่ในความคิดเป็นระยะ

ถ้าดรัณภพเพิ่งได้เจอรุ่นน้องของเขาวันนี้ แล้วมันมีเรื่องอะไรต้องให้มายืนกอดกันถ้าไม่ใช่รักกันชอบกันอยู่ก่อนแล้ว

แต่...นายตัวเล็กในรถเข็นนั่นล่ะ ไม่ใช่ผลผลิตของดรัณภพแน่ๆ

หรือมณฑารพเป็นสาวรักสนุก น่ารักกับทุกคน อยู่กับรุ่นพี่อย่างดรัณภพก็น่ารักได้ กอดกันได้ อยู่กับผู้ชายอื่นก็อาจทำได้เหมือนกัน แล้วก็เกิด..... พลาดพลั้งขึ้นมา

................................................
แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 11:30:15

จากคุณ : หนอนแบกเป้

เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 12:35:54