ความคิดเห็นที่ 1 ผ้าสีขาวผืนนั้นสะท้อนแสงจัดจ้าจนตาพร่า มีจุดอะไรบางอย่างอยู่ตรงกลางด้วย แรกๆ ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร หากเพียงไม่นานจุดนั้นก็เริ่มขยายวงกว้างขึ้น คราวนี้เห็นชัดเจนว่าเป็นสีแดง สีของเลือด มีเสียงพึมพำปนกับเสียงคราง กันตาไม่รู้เลยว่าเป็นเสียงของใครบ้าง รู้สึกอึดอัด ใครคนหนึ่งกำลังลูบไล้หลังมือเธอ ก้มลงดูก็เห็นว่าเป็นหญิงสูงวัยแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีดำมืดจนเห็นไม่ชัดเจน สีหน้าหล่อนสะท้อนความวิตกกังวล หล่อนไม่ได้สบตาเธอ แต่มองอะไรบางอย่างต่ำกว่านั้น เพียงไม่นานเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เสียดแทงขึ้นมาจากส่วนล่างของร่างกาย เป็นความเจ็บปวดรุนแรงจนแทบสิ้นสติ ตามด้วยเสียงเด็กร้องไห้จ้า เมื่อก้มลงดูหญิงสูงวัยคนนั้นอีกครั้งก็เห็นนัยน์ตาหล่อนเบิกโพลง แสดงชัดถึงความตระหนกตกใจ และสยองขวัญ หล่อนเหลือบขึ้นสบตาเธอ กันตาสะดุ้งสุดตัว ตื่นพร้อมความหวาดหวั่นที่ติดตามมา เธอหยัดตัวลุกนั่ง สองมือกุมท้อง ความฝันนี้หมายความว่าอย่างไร เธอจะแท้งอย่างนั้นหรือ เลื่อนมือต่อไปบนเสื้อยืดที่สวมเพื่อตรวจหาความเปียกชื้น แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด เธอถอนใจยาวอย่างโล่งอก ความฝันก็คงเป็นแค่ความฝัน เสียงอะไรบางอย่างดังมาให้ได้ยินแผ่วๆ เป็นเสียงแสกสากเหมือนใครกำลังลากของหนักๆ จากมุมห้องซึ่งมีตู้เสื้อผ้าตั้งอยู่ เธอเงี่ยหูฟัง แรกๆ คิดว่าหูแว่วไปเองเพราะเพียงครู่เดียวก็เงียบไป หากไม่นานเสียงนั้นดังขึ้นอีก คราวนี้ชัดเจน เป็นเสียงแผ่วๆ เหมือนล่องลอยอยู่ในบรรยากาศ ถ้าไม่เป็นเพราะความเงียบภายในห้องก็คงไม่ได้ยิน กันตาจ้องเขม็งฝ่าความมืดไปที่จุดนั้น หากก็ไม่เห็นอะไรสักอย่าง คงเพราะมืดเกินไป กำลังจะล้มตัวกลับลงนอนอยู่แล้ว แต่มีอันต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆ เคลื่อนหายเข้าไปหลังซอกตู้ แม้ทั้งห้องจะมืด แต่สิ่งนั้นมืดยิ่งกว่า เธอจึงแน่ใจว่าเห็นจริงๆ รวบรวมความกล้าแล้วร้องถามออกไป "ใครน่ะ" สิ่งนั้นหายไปแล้วเมื่อเธอเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟข้างเตียง ตลบผ้าห่มออกจากตัว เบี่ยงสองขาลงอย่างเชื่องช้า ตลอดเวลานั้นสายตาไม่ละจากมุมห้องแม้ชั่วขณะ เธอลงนั่งยองๆ หยิบไม้เบสบอลจากใต้เตียงมากระชับไว้ในมือในท่าเตรียมพร้อม แล้วก้าวเดินอย่างระมัดระวังไปที่นั่น บนพื้นระหว่างตู้กับผนังห้องมีรอยอะไรบางอย่างให้เห็นจางๆ  เป็นทางยาว เหมือนใครลากอะไรเข้าไปในซอกตู้ แสงสลัวจากโคมไฟไม่สว่างพอที่จะช่วยให้เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยอะไรกันแน่ ใช้นิ้วแตะแล้วลากไปตามแนว พอยกขึ้นมาดูก็ให้แปลกใจที่เห็นว่าเป็นโคลนแห้งๆ โคลนนั้นมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วที่เห็นและได้ยินเมื่อครู่เป็นส่วนต่อของความฝันหรือว่าอย่างไร จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 06:10:39

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากอยู่ในความมืดมานาน สามภพมองเห็นแสงสว่างอีกครั้ง เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าตัวเองเป็นเหมือนพลังงานอย่างหนึ่งที่สูญหายไปได้ในบางขณะ เป็นชั่วขณะที่จิตรับรู้ของเขาพลอยสูญสิ้นไปด้วย หลังจากนั้นเขาก็จะกลับมาได้อีก ทั้งหมดนั้นอยู่เหนือการควบคุมและกำหนดอะไรไม่ได้เลย เมื่อกลับมาได้อีกครั้งสิ่งแรกที่รับรู้คือเสียงเพลง จากนั้นก็เห็นผู้เป็นภรรยานั่งเขียนอะไรบางอย่างที่โต๊ะอาหาร มีเครื่องเล่นซีดีวางอยู่ข้างๆ กองสมุดและหนังสือ เสียงเพลงมาจากที่นั่นเอง ข้างเก้าอี้ที่เธอนั่งมีสุนัขตัวใหญ่นอนหมอบอยู่กับพื้น มันผงกหัวขึ้นทันทีที่เขาปรากฏตัว หูซึ่งลู่ลงเมื่อครู่ตั้งชัน จากนั้นก็คำรามเบาๆ ในลำคอ "มีอะไรหรือ ซูโม่" นายสาวของมันก้มลงถาม แจน่าเป็นคนแนะนำให้เธอหาสุนัขมาเลี้ยงเพราะสัตว์มีสัมผัสละเอียดอ่อนกว่ามนุษย์  “เห็นอะไรหรือ” เธอวางปากกาแล้วขยับลุก เหลียวมองความว่างเปล่ารอบตัว "คุณหรือคะ คุณอยู่ที่นี่หรือคะ" พอเธอถอยห่างออกมาจากโต๊ะ เขาจึงได้เห็นว่าส่วนกลางของลำตัวเธอนั้นเวลานี้นูนออกมาจนเห็นได้ชัดแล้ว นี่เธอท้องได้กี่เดือนแล้ว เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนับแต่ครั้งหลังสุด เขาก้มลงลูบหัวสุนัขตัวใหญ่นั้น มันครางหงิงๆ แล้วกลับลงนอนตามเดิมเมื่อรู้ว่าเขาไม่ใช่ภัยคุกคามนายสาวของมัน “มันชื่อซูโม่ค่ะ มันคงชอบคุณนะคะ” กันตาวาดมือเปะปะไปในอากาศเหมือนควานหาตัวเขา "ได้ซูโม่มาเป็นเดือนแล้ว เพิ่งจะวันนี้เองที่มันมีอาการแบบนี้ ว่ากันว่าสัตว์มีสัมผัสที่ละเอียดอ่อนกว่าคน บางทีเห็นอะไรที่คนมองไม่เห็น ฉันก็เลยเอาซูโม่มาเลี้ยงนี่แหละค่ะ เผื่อจะได้รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน" เธอเงียบเหมือนคอยคำตอบจากเขา "เห็นลูกหรือยังคะ" ลูกหรือ เขาตื้นตันใจเสมอเมื่อคิดถึงลูก เห็นเธอหายเข้าไปในห้องนอน กลับออกมาอีกครั้งพร้อมด้วยกระดาษแผ่นเล็กๆ เธอยืนคว้างอยู่ครู่หนึ่งเหมือนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรดี ก่อนจะวางลงบนโต๊ะอาหาร เขาเห็นลูกตั้งแต่กระดาษแผ่นนั้นอยู่ในมือเธอแล้ว แต่ก็ยังก้มลงดูอย่างภาคภูมิใจ เป็นรูปถ่ายขาวดำสามมิติ เห็นโครงร่างของเด็กในครรภ์ชัดเจน "ยี่สิบสองสัปดาห์แล้วค่ะ ห้าเดือนนะคะ แต่หมอยังไม่ยอมบอกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย หมอบอกว่าต้องคอยให้ครบหกเดือนเสียก่อน ถึงจะบอกได้แน่ๆ" เธอยังคงพูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าเขาจะอยู่กับเธอในเวลานี้หรือไม่ เธอสบายใจเพียงแค่ได้พูด และคิดว่ากำลังพูดกับเขา "อีกไม่นานแกคงเคลื่อนไหวให้รู้สึกได้แล้วค่ะ" สามภพยิ้มให้ภรรยาทั้งๆ ที่รู้ดีว่าเธอมองไม่เห็นเขาและสัมผัสเขาไม่ได้ แต่แล้วก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ความรู้สึกนี้รุนแรง และสิ่งนั้นมีแต่ความเคียดแค้นชิงชัง แม้มองไม่เห็นในทันที แต่เขารู้แน่ว่ามันอยู่ในมิติเดียวกับเขา มันตามเขามาถึงที่นี่ ตามเขามาจนพบกันตา ซูโม่ลุกตามเขาไปติดๆ เมื่อเขาตรงไปทางที่มาของความรู้สึกนั้น กันตามองอย่างประหลาดใจในอากัปกิริยาของมัน เวสเป็นคนพาซูโม่มาให้เธอ หลังจากที่บ่นให้ได้ยินในวันหนึ่งว่าอยากได้หมาสักตัวมาเฝ้าบ้าน เที่ยงวันของวันเดียวกันนั้นเองเขาขับรถกลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยซูโม่ แรกๆ ที่เห็นรถนายอำเภอกลับขึ้นมาในวันเดียวกัน กันตาคิดว่าเขาคงลืมอะไรทิ้งไว้ จนเมื่อเห็นสุนัขตัวใหญ่นั่งคู่มาด้วย...บนที่นั่งผู้โดยสาร จึงออกมาหยุดยืนดูที่ระเบียงบ้าน พอนายอำเภอหนุ่มเปิดประตูด้านคนขับลงจากรถ มันกระโดดลงมาจากด้านเดียวกัน วิ่งขึ้นมาบนระเบียงบ้านโดยไม่คอยให้ใครเชิญ ส่วนคนขับอ้อมไปเปิดประตูตอนหลัง ดึงถุงใส่อาหารสุนัขใบใหญ่ออกมา แบกขึ้นบ่าแล้วเดินมาหา มือถือกระดาษอะไรบางอย่างติดมาด้วย "ผมขอสตีฟมาให้คุณ" เขาตะโกนนำมาก่อน           "หมาของสตีฟหรือคะ" กันตาร้องถาม มองตามสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังทำจมูกฟุดฟิด ดมโน่น ดมนี่ไปทั่วระเบียงบ้าน "จริงๆ แล้วไม่ใช่ครับ เจ้าของเก่าของมันย้ายไปรัฐอื่น เลยทิ้งเจ้าซูโม่ไว้กับสตีฟ" มีเสียงฝีเท้าหนักๆ ก้าวขึ้นระเบียงบ้าน "ผมเอาอาหารของซูโม่มาให้ด้วย คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาลงไปหาซื้อ จะให้ไว้ที่ไหนดี" กันตารีบผลักประตูบ้านให้กว้างขึ้น ซูโม่วิ่งนำเข้าไปก่อน "ในครัวดีไหมคะ" เธอถามกลับเหมือนขอความคิดเห็น เขาไม่ตอบ แบกถุงขนาดยักษ์ใบนั้นลิ่วๆ เข้าไปในครัว มีผู้เป็นเจ้าของบ้านตามติดมาด้วย "แล้วสตีฟไม่อยากเลี้ยงมันหรอกหรือคะ" "สตีฟเป็นที่พักชั่วคราวของหมาแมวทั้งเมืองแหละครับ ใครจะทิ้งหมาของตัว ก็จะเอาไปทิ้งไว้กับสตีฟ ตัวไหนเจ้าของเดิมไม่กลับมาเอาคืนไปก็ยกให้คนอื่นไปเลี้ยงต่อ" เขาทิ้งถุงอาหารลงบนพื้นครัวเสียงดังโครมเพราะความหนักของมัน ลากไปพิงมุมห้องจนแน่ใจว่าจะไม่ล้มและไม่ไปกีดขวางทางเดินของใคร "ซูโม่มีเอกสารติดตัวมาด้วยเรียบร้อย" เขายื่นกระดาษในมือให้ เธอรับมาดูผ่านๆ "ชื่อซูโม่หรือคะ" "ครับ ชื่อซูโม่" ชายหนุ่มตอบ เปิดดูหม้อต้มอาหารบนเตาไปด้วย เจ้าของบ้านสาวรู้ทัน "มื้อเที่ยงใช่ไหมคะ" เวสยิ้ม ชี้นิ้วลงในหม้อต้มไก่ "เอานี่แหละ หอมดี" คราวนี้กันตาจัดไก่ต้มข่าไปเผื่อผู้ช่วยของเขาด้วย แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 07:27:53 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 06:13:16

ความคิดเห็นที่ 3   บทที่ ๘ "กันตา คิดอยู่แล้วว่าวันนี้เธอคงไม่ไปไหน" กันตาจำเสียงจากอีกด้านของสายได้ทันที นับแต่ได้เจอกันวันแรก เธอและแจน่าสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วเพราะโทรศัพท์คุยกันนานๆ เป็นประจำ และเมื่อเริ่มเข้าสอนในวิทยาลัยซึ่งตั้งอยู่ในเมืองเดียวกับที่พี่สาวของเวสอาศัย ก็มีโอกาสแวะไปหาบ่อยๆ คูเปอร์...สามีของแจน่าเป็นเซลส์แมนและต้องเดินทางอยู่เสมอ ในเวลากลางวัน หลังจากส่งลูกชายไปโรงเรียนแล้ว หล่อนจึงมักอยู่บ้านเพียงคนเดียว "มีอะไรหรือคะ" เสียงที่ตอบกลับมาฟังดูไม่สบายใจ "โจดี้ไปวุ่นวายที่นั่นหรือยัง" “ภรรยาของเวสน่ะหรือคะ” ก็คงมีโจดี้เพียงคนเดียวที่เธอรู้จักชื่อ แม้จะไม่เคยเจอตัวจริงเลยก็ตาม “อดีตภรรยา” แจน่ารีบแก้ สุ้มเสียงหล่อนเข้มทีเดียว กันตารู้มาบ้างว่าหล่อนไม่ชอบอดีตภรรยาของน้องชายสักเท่าไรนัก หล่อนเคยบอกว่าไม่เห็นด้วยเลยที่เวสแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ได้พยายามห้ามแล้วด้วย แต่ชายหนุ่มหญิงสาว บางครั้งก็ทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง "ไม่เลยค่ะ เขามาที่นี่หรือคะ" เธอเองสงสัยอยู่เหมือนกันว่าสองสามวันที่ผ่านมาเวสหายเงียบไป ปกติในวันที่เธอไม่ไปทำงานในเวลาเย็นเขาจะขับรถขึ้นมาหาเสมอ ดูเหมือนจะมีเหตุให้เขาต้องมาทำอะไรต่ออะไรให้เป็นประจำ แม้จะเธอไม่เคยขอร้องเลยก็ตาม ถ้าวันไหนมาไม่ได้ ก็จะโทรศัพท์มาบอก จะอธิบายให้ฟังยาวเหยียดว่าเป็นเพราะอะไร เธอเคยบอกเขาว่าไม่ควรคิดว่าเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องคอยดูแลทุกข์สุขของเธอ แต่เขาก็ไม่เคยสนใจจะฟัง แต่ระยะที่ผ่านมากลับไม่ได้ข่าวของเขาเลย เขาไม่ได้โทรศัพท์หรือมาหาเหมือนเคย แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติ ไม่รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนเสียด้วยซ้ำ "เมื่อวันจันทร์ เวสโทร.มาขอให้โจดี้มาอยู่กับฉันไปก่อนเพราะตอนนี้เขาไม่มีที่ไป เขาเลิกกับ เอ่อ เรียกว่าอะไรก็ไม่รู้แหละนะ จะแต่งงานกันจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เอาเป็นว่าเขาเลิกกันแล้ว โจดี้ก็เลยหอบลูกกลับมาหาเวส" กันตารู้ว่าแจน่ารักน้องชายคนเดียวของหล่อนมากเพียงไร ทั้งคู่มีกันเพียงสองคนเท่านั้น หล่อนเคยเล่าให้ฟังว่าพอแม่ตาย พ่อแต่งงานใหม่ และทิ้งๆ ขว้างๆ ลูกซึ่งเกิดจากภรรยาเก่าเพราะภรรยาคนใหม่มีลูกติดเหมือนกัน ในเวลานั้นเวสอายุสิบสองขวบ ส่วนแจน่าทำงานแล้ว หล่อนเลิกเรียนเพื่อจะได้ทำงานเต็มเวลา เพื่อเลี้ยงน้องและตัวเอง หล่อนจึงมีความรู้สึกเหมือนเป็นแม่คนที่สองของเขา หล่อนคอยเป็นห่วงเป็นใยน้องชายคนเดียวอยู่เสมอ "เวสบอกว่าโจดี้พยายามเอาเฮลี่ย์มาเป็นข้อต่อรอง บอกว่าจะได้กลับมาเป็นครอบครัวกันอีก" หล่อนเล่าต่อ "ถ้าเวสยอมก็โง่แล้ว ถึงจะเพื่อลูกก็เถอะ ยอมกลับไปคืนดีกับโจดี้ก็ไม่ต่างอะไรกับขุดหลุมฝังตัวเองเท่านั้นแหละ” ได้ระบายกับคนที่หล่อนคิดว่าเชื่อใจได้ แจน่าก็มาถึงสาเหตุเร่งร้อนที่โทรศัพท์มาหาหญิงสาว “ที่โทร.มานี่ก็อยากถามว่าเวสแวะมาหาเธอบ้างหรือเปล่า" หลังจากฟังเงียบๆ อยู่นานโดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ เรื่องนั้นเธอตอบได้ "ไม่เลยค่ะ ไม่ได้เห็นเวสมาสามสี่วันแล้ว" แจน่าฉวยโอกาสเล่าต่อ "ก็จะไปไหนได้ล่ะ ตอนนี้โจดี้กับเฮลี่ย์อยู่กับเวส จะอยู่กันที่นั่นนานแค่ไหนก็ไม่รู้" กันตาเข้าใจ เรื่องแบบนี้เขาคงตัดสินใจลำบาก "ถ้าเขามาหาเธอ ฝากบอกเวสด้วยว่าให้โทรศัพท์มาที่นี่หน่อย มีเรื่องจะพูดด้วย" เสียงเคาะที่ประตูหน้าบ้านขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน กันตามองไปทางนั้น แต่ไม่กล้าวางสายในทันทีเพราะอีกด้านของสายก็ยังเล่าไม่จบ "พรุ่งนี้จะพาเบ็นไปงานฉลองฤดูเก็บเกี่ยว ก็เลยอยากเจอเวส ถ้าไม่เป็นไรนะกันตา อยากมาพูดกับเวสที่บ้านของเธอ จะได้ไหม" เสียงเคาะถี่ขึ้น และเธอก็จำเป็นต้องขัดจังหวะ "แจน่า มีใครมาที่ประตู ขอไปดูก่อนนะคะว่าเป็นใคร" และเธอก็ให้แปลกใจเมื่อเปิดประตูรับแล้วเห็นว่าเป็นใคร ร่างสูงกำยำที่ยืนอยู่หน้าบ้านนั้นอยู่ในเครื่องแบบ มือซ้ายมีแว่นกันแดด มือขวายันอยู่กับกรอบประตู ใบหน้าคมคายหมกมุ่นครุ่นคิด เวสที่เธอรู้จักไม่ร่าเริงเหมือนเคย "เข้ามาก่อนสิคะ" เธอเอ่ยปากเชิญทั้งๆ ที่สามสี่เดือนที่ผ่านมานับแต่สนิทสนมกันเธอไม่เคยต้องเชิญเขาให้เข้ามาในบ้านอีกเลย เขาก้าวตึงๆ เข้ามาในบ้าน ซูโม่ปรี่เข้าไปต้อนรับ มันพยายามกระโดดใส่ แต่เจ้าของบ้านสาวรีบกันไว้แล้วไล่ออกไปภายนอก เธอดูออกว่าเขาไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นกับมันเหมือนเคย ร่างใหญ่ๆ ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ยาว โยนแว่นกันแดดลงบนโต๊ะตรงหน้า ยกขาทั้งสองข้างขึ้นพาดบนนั้น แล้วเอนพิงพนักเก้าอี้ สองมือเสยผม ตาหลับนิ่ง เธอปล่อยให้อยู่ในสภาพนั้นเมื่อคิดว่าควรบอกให้พี่สาวของเขารู้เสียก่อน หล่อนจะได้หมดห่วง “เวสค่ะ” เธอกลับมาที่โทรศัพท์ “ดีแล้วกันตา โจดี้กำลังตามล่าตัวเวสทั่วเมือง คงไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่นั่น” สุ้มเสียงแจน่าแสดงชัดว่าโล่งอก “ฝากไว้ก่อนก็แล้วกันนะ” เธอรับปาก วางหูโทรศัพท์แล้วเดินเรียบเรื่อยมาหยุดยืนดู เขายังคงหลับตานิ่ง ศีรษะพาดอยู่กับพนักเก้าอี้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 07:36:25 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 06:15:20

ความคิดเห็นที่ 4 "ได้นอนบ้างหรือเปล่าละนี่" เธอถามเมื่อเห็นว่าเขาดูเหน็ดเหนื่อยราวไม่ได้หลับได้นอนมาเป็นอาทิตย์ เขาหรี่ตาขึ้นดู และกันตาก็ใจหาย นัยน์ตาสีสวยคู่นั้นมีร่องรอยปวดร้าว เขาไม่ตอบคำถาม แต่หลับตาลงอีกครั้ง “ขอผมได้อยู่แบบนี้สักครู่คงรู้สึกดีขึ้นเอง” เสียงห้าวๆ ฟังดูอ่อนล้าและเหนื่อยหน่าย เธอจึงเอนพิงพนักเก้าอี้ข้างๆ เขา และพลอยเงียบไปด้วย เงียบกันอยู่นานจนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเครื่องบนโต๊ะตัวเล็กข้างโซฟานั่นเอง เธอจึงเอื้อมมือผ่านเขาไปรับ ไม่มีการเอ่ยทักทาย แจน่าถามมาทันที “เวสยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า” “ยังอยู่ค่ะ” “รู้แล้วล่ะว่าเรื่องอะไร โจดี้โทร.มาอีก บอกว่าเฮลี่ย์เป็นมะเร็งที่กระดูก” หล่อนตรงไปตรงมาจนคนฟังตกใจ กันตาถึงกับอุทาน “มะเร็งหรือคะ” เธอลดสายตาลงที่ผู้เป็นพ่อของเด็ก เขาลืมตาขึ้นดูพอดี คงเพราะได้ยินที่เธอพูด คิ้วหนาคู่นั้นจึงขมวดมุ่นเข้าหากัน “ประกันสุขภาพที่เฮลีย์มีเป็นของเวส” พี่สาวของเขาเล่าต่อ “โจดี้ก็เลยต้องกลับมาหาเวส ถูกคนใหม่ทิ้งแล้วนี่ เห็นว่าผู้ชายคนใหม่ที่ไปอยู่ด้วยไม่ยอมรับเรื่องเฮลีย์ ค่ารักษาส่วนที่ประกันไม่จ่ายนี่คงสูงมากนะกันตา นี่แหละที่โจดี้ใช้เป็นเครื่องต่อรอง โจดี้บอกฉันว่าเวสเท่านั้นที่จะช่วยลูกได้เพราะตัวโจดี้เองก็ไม่ได้ทำงานอะไร ประกันสุขภาพของตัวเองก็ไม่มี ถ้าเวสไม่ยอมให้กลับมาอยู่ด้วยก็จะไม่ได้เห็นลูกอีก” กันตาถอนใจยาว เห็นอกเห็นใจทุกคนที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะพ่อของเด็กซึ่งก็คงอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้ารับลูกกลับมาดูแลเองก็เท่ากับต้องรับแม่ของเด็กด้วย และถ้าแม่ของเด็กมาอยู่ด้วยก็เท่ากับกลับมาเป็นครอบครัวกันอีก และทุกอย่างก็คงกลับไปเป็นแบบเดิมอย่างที่เขาเคยเล่าให้เธอฟัง ลูกซึ่งเจ็บป่วยก็คงต้องทนอยู่ในสภาพที่เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันเหมือนเดิม เขาควรทำอย่างไรเธอไม่กล้าคิดแทน เธอวางมือทาบลงบนสองมือใหญ่ๆ ที่เวลานี้ประสานกันอยู่บนแผ่นอกเพื่อปลอบประโลม เขากลับเป็นฝ่ายรวบมือข้างนั้นของเธอมากุมไว้ทันควัน แจน่าวางหูไปแล้ว และเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเธอ "เสียใจด้วยค่ะเรื่องเฮลี่ย์" สุ้มเสียงเธอจริงใจ เขาขยับตัวยกขาลงจากโต๊ะ สองมือกลับมาประสานกันตรงหน้าอีกครั้ง “จะทำยังไงต่อไปคะ” "ผมจะทำเรื่องขอเป็นคนเลี้ยงเฮลี่ย์เอง เฮลี่ย์ใช้ประกันของผมมาตั้งแต่เกิด ในสภาพแบบนี้ศาลคงเข้าใจ" “ตอนนี้หมอที่ไหนดูแลเฮลีย์อยู่คะ” “หมอที่ศูนย์รักษามะเร็งที่ฟลอริดา ผมจะย้ายเฮลีย์มารักษาแถวนี้” เขาไม่เอ่ยถึงอดีตภรรยา และเธอก็ไม่คิดจะถามถึง ได้แต่แนะนำ "ตอนที่พ่อของฉันเป็นมะเร็ง ท่านรักษาตัวที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยดุ๊ก ที่นั่นมีศูนย์รักษามะเร็งที่ดีมาก มีการทดลองยาใหม่ๆ กับวิธีการรักษาใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา เป็นวิทยาลัยแพทย์กับสถาบันค้นคว้าทางการแพทย์ด้วยนี่คะ" เขาดูสบายใจขึ้นเมื่อเธอเบี่ยงเบนความสนใจไปทางอื่น แทนที่จะให้หมกมุ่นอยู่แต่ว่าจะทำอย่างไรกับภรรยาเก่าของเขาดีเมื่อมีลูกเป็นเดิมพันแบบนั้น "ผมคิดถึงที่นั่นอยู่เหมือนกัน ขับรถจากที่นี่ไปก็ไม่ไกล ไม่เกินสองชั่วโมง" สุ้มเสียงของเขาฟังดูดีขึ้นด้วย เหมือนมองเห็นทางออกของปัญหาแล้ว และเธอก็เสนอตัวเข้าช่วย จะเรียกว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณหรืออะไรก็แล้วแต่เขาจะคิดในเมื่อสามสี่เดือนที่ผ่านมาเขาทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีของเธอในเมืองซึ่งเธอยังเป็นเหมือนคนแปลกหน้าและไม่รู้จักใครอื่นเลยอย่างนี้ "เทอมนี้ฉันสอนเพียงสองวิชา เทอมหน้าคิดว่าจะไม่สอนเพราะใกล้คลอดเต็มที ยินดีช่วยรับส่งเฮลี่ย์ค่ะ ถ้าคุณจะเอาแกมารักษาที่นี่ หรือว่าต้องการใครช่วยดูแลแกระหว่างที่คุณทำงาน ฉันก็ยินดีค่ะ เพราะถ้าคุณรับเอาแกมาเลี้ยงเองก็ต้องมีคนคอยดูแลแก" เขามองเธออย่างซาบซึ้งใจ และยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรก "ขอบคุณกันตา ขอบคุณจริงๆ" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณทำอะไรต่ออะไรให้ฉันมามากแล้ว ช่วยเลี้ยงเฮลีย์นี่ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ทำใจให้สบายเถอะค่ะ ทุกปัญหามีทางแก้ ฉันเชื่ออย่างนั้น"           เธอไม่รู้ว่าเขาจัดการอย่างไรกับภรรยาเก่าของเขา จนวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันฉลองฤดูเก็บเกี่ยวของเมือง เป็นงานประจำปีของเมืองนี้ที่เธอเคยไปร่วมเพียงครั้งเดียว ในเมื่อเวลานี้จัดตัวเองเป็นประชากรคนใหม่ล่าสุดของเมืองเธอจึงไม่ยอมพลาด แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 07:42:38 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 06:18:05

ความคิดเห็นที่ 5         ไปถึงบริเวณงานหลังเที่ยงแล้ว แต่ก็ยังมีผู้คนไม่มาก เจอเจ้าของร้านขายของชำประจำเมือง ฝ่ายนั้นบอกว่าต้องค่ำแล้วนั่นแหละจึงจะมีคนมากขึ้น ในตอนค่ำจะมีดนตรีซึ่งเป็นตัวดึงดูดผู้คนจากเมืองข้างเคียงให้มาร่วมงาน เธอจึงเดินดูสินค้าทำมือที่สมาคมต่างๆ ของเมืองมาตั้งแผงขาย เดินเรื่อยไปจนถึงตัวอาคารซึ่งเป็นที่แสดงผลิตผลทางการเกษตร ภายในที่ปกติเคยโล่งเหมือนโกดังเก็บของเวลานี้มีแผงโชว์สิ่งประดิษฐ์และผลิตผลซึ่งมีการประกวดกัน ไม่รู้เลยว่าเวสอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว และเขาเห็นเธอทันทีที่ผ่านประตูเข้ามา พอเห็นเขาพยายามปลดแขนของอดีตภรรยาออกจากแขนของตัวเอง แต่หล่อนไม่ยอมปล่อยง่ายๆ กลับโอบรัดเขาแน่นขึ้นอีกในเมื่ออยากให้ใครๆ เห็นว่าหล่อนเป็นเจ้าของเขา โดยเฉพาะบรรดาสาวๆ ที่หล่อนสังเกตเห็นว่าชอบเล่นหูเล่นตากับเขา "ทางโน้นเหมือนเครื่องสำอาง” หล่อนชี้ไปในทิศทางตรงข้ามกับบริเวณจัดไว้แสดงภาพถ่ายที่ผู้คนในเมืองส่งเข้าประกวดกัน บริเวณนั้นกำลังอยู่ในสายตาเขาเพราะร่างบอบบางในชุดหลวมๆ คลุมท้องกำลังยืนพิจารณาอะไรบางอย่าง โจดี้พยายามดึงเขาไปทางนั้น แต่เขากลับปักหลักอยู่ที่เดิม มือข้างที่ว่างกุมมือลูกสาวไว้ "คุณไปคนเดียวเถอะโจดี้ ผมกับเฮลี่ย์จะอยู่ที่นี่" เขาตอบอย่างไม่มีเยื่อใย ตาจับจ้องอยู่ที่ร่างเล็กๆ อีกด้านของตัวอาคาร โล่งใจที่ดูเหมือนเธอไม่มีทีท่าว่าจะหันมองมาทางฝั่งนี้ "ไม่ล่ะ เราต้องไปด้วยกัน" สุ้มเสียงของโจดี้กระฟัดกระเฟียด น้ำเสียงแบบนี้เคยใช้ได้ผลกับเขามาก่อน ใบหน้าคมคายหันขวับมามอง แววตาลุกวาบดุดัน ปล่อยมือลูก แล้วพยายามปลดแขนของผู้เคยเป็นภรรยาออกจากแขนของตัว “ไปคนเดียวเถอะโจดี้ ผมกำลังอยู่ในเวลาทำงานนะอย่าลืม” อ้างไปอย่างนั้นเองทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวอะไรกันเลย เป็นความจริงที่ว่าเขากำลังทำงาน ที่ได้มาที่นี่ก็เพื่อดูแลความสงบเรียบร้อยของงาน และแวะมาดูลูกสาวด้วย ใจหายวาบเมื่อมองกลับไปที่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง คราวนี้เห็นใบหน้าหมดจดกำลังมองมาพอดี พอสบตากันเธอยิ้มให้ แทนที่จะยินดีเขากลับมีความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับเด็กที่ทำความผิดแล้วถูกจับได้ จึงไม่กล้ายิ้มตอบ ได้แต่ผงกศีรษะรับรู้ จนเธอหันกลับไปดูภาพถ่ายบนบอร์ดตามเดิม จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 06:19:00

ความคิดเห็นที่ 6 คุณมาโซคิส : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องมิ้ม (รพิชา) : เห่อปก ในฝั่งฝัน มากจริงๆ จนก๋งก๊งแล้วค่ะ ชอบมากเลยค่ะปกนั้น อยากเห็นคุณหญิงไอรีนปกใหม่ด้วยค่ะ คงอีกเป็นเดือนกว่าจะได้เห็น ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะน้องมิ้ม คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องปุ้ย (npuiy) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : กรรมที่กันตาทำไว้แล้วยังไม่ได้ชดใช้เป็นกับคนอื่นค่ะไม่ใช่เวส แต่เวสจะกลายเป็นคนสำคัญที่ช่วยให้ชดใช้กรรมนั้นได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องแพรว (thezircon) : 2 เรื่องนี้ชื่อ 3 พยางค์เหมือนกันจริงๆ ด้วยค่ะ เพิ่งสังเกตเห็น ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะ คุณ Hermosa : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ MidNite : ดีใจที่เห็นชื่อคุณ MidNite มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ ravio : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ *\viki/* : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ Travel to the moon : เชียร์ถูกคนค่ะ เรื่องนี้นายอำเภอเวสเป็นพระเอกค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะ คุณ scottie : นายอำเภอถูกใช้เป็นทางผ่านไปหาสาวไปก่อนค่ะเพราะตอนนี้สาวไม่มีใจให้เลย คิดว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเองค่ะ น้องมิ้ว (mimny) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ จารย์จี (Psycho Man) : เพี้ยนไปแล้วค่ะ ด้วยความเห่อปกเล่มล่าสุด เลยงัดเอาคุณรามกับไอรีนกลับมาอีกค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 07:31:22 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 06:34:18

ความคิดเห็นที่ 7 วิญญาณแฝดมีความผูกพันมากกว่าเนื้อคู่อีก สารภาพว่ายังสับสนชื่อตัวละครค่ะ แหะๆ ค่อย ๆ จำ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 07:29:32

ความคิดเห็นที่ 8 ทฤษฏีวิญญาณแฝด แปลกและน่าสนใจดีครับ เพิ่งเคยได้ยินนี่เอง วิญญาณดวงเดียวแต่แยกเป็นสอง ทำให้ต้องอ่านทบทวนและคิดหลายรอบเลยทีเดียว เพราะพยายามหาภาพนั้น จะเป็นแบบเหมือนกันทุกประการ? (เพราะน่าจะเกิดมาจากดวงจิตดวงเดียวกัน แต่แยกเป็นสองส่วน) หรือจะเป็นแบบเงาในกระจก (คนละด้านกัน) บางฉาก (กันตา) น่าขนลุกครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 08:35:42

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นจารย์จีพูดถึงวิญญาณแฝดก็เลยขออธิบายความเชื่อเรื่องนี้นิดนะคะ วิญญาณแฝด มาจากภาษาอังกฤษว่า twin souls หรือบางทีเรียก twin flames เป็นความเชื่อที่ว่าเป็นคู่แฝดที่มาจากจิตวิญญาณเดียวกัน เมื่อแยกจากกันแต่ละคนจะมาวิญญาณเป็นของตัวเอง ไม่ใช่เป็นวิญญาณที่แยกไปครึ่งๆ นะคะ แต่ก็ยังมีความผูกพันกับคู่แฝดซึ่งมาจากจิตวิญญาณเดียวกันเพราะนั่นคืออีกส่วนของตัว ทีนี้เมื่อแยกจากกันแต่ละคนก็จะไปใช้ชีวิตของตัวเอง ตายแล้วเกิดใหม่ แล้วตายแล้วเกิดใหม่อีกหลายรอบ คนที่เป็นครึ่งของ twin souls ที่อ่อนแอจะมีความรู้สึกอยู่เสมอว่ามีอะไรบางอย่างในชีวิตที่ตัวเองขาดไป อย่างกันตาในเรื่องนี้ ช่วงหนึ่งถึงได้ไปมีอะไรๆ กับอาจารย์ของตัวเอง คือเพราะคิดว่าจะมาชดเชยสิ่งที่ตัวเองรู้สึกว่าขาดนั้นได้ จิตวิญญาณแยกเป็น 2 ส่วนหรือ 2 คน ต่างก็ไปหาประสบการณ์ในแต่ละชั่วชีวิตของตัวเอง อาจไปพบคนอื่นที่ไม่ใช่อีกส่วนของวิญญาณของตัว แต่ก็ถือว่าคู่ซึ่งเป็นคนอื่นในแต่ละชาติภพเป็นเพียงตัวช่วยสร้างประสบการณ์ของตัวเองให้สมบูรณ์ขึ้นเท่านั้นเอง คือไม่ใช่คู่ที่แท้จริง ประสบการณ์ที่ได้จากคนอื่นก็เพื่อท้ายที่สุดจะได้กลับไปรวมกับคู่ที่แท้จริงของตัวเองซึ่งถือว่าเป็นความผูกพันที่แท้จริงเท่านั้นเองค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 09:15:46 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 09:12:40

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่แปลกที่เวสจะชอบกันตาเลย รู้สึกว่าเธออ่อนโยน ละเอียดอ่อนจังค่ะ จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 12:43:31

ความคิดเห็นที่ 11 กันตาไปทำอะไรเอาไว้น้า ถึงมีวิญญาณฝ่ายร้ายตามล่าด้วย รอติดตามครับ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 15:52:32

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องนี้ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 15:58:07

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณ คุณ กุลธิดา ที่ให้ความกระจ่างครับ สารภาพตรงๆว่าถ้าไม่มาขยายความหมาย นักอ่านจอมคิดมากผมคงนั่งคิดไปอีกหลายวัน นี่คือข้อได้เปรียบของการอ่านงานในถนน เพราะสามารถสื่อสารสองทาง ระหว่งคนอ่านคนเขียน ทำให้คลายข้อข้องใจแบบที่หนังสือตามร้านทำไม่ได้ ที่ผมหลงทางไปในช่วงแรกคือ ผมไปติดตรงที่ว่า วัญญาณดวงเดียวแยกเป็นสอง ผมคิดว่า จิต จากวิญญาณเดียว จะต้องมีจิตเดียว ถึงจะแยกเป็นหลายส่วน ก็น่าจะมีความคิดเดียว เหมือนการถ่ายเอกสาร เพียงแต่ชะตากรรมของจิตที่แยกต้องๅ COPY ชะตากรรมและความเป็นอยู่ไปด้วย ซึ่งเป็นไปไม่ได้ในความเป็นจริง แต่พอคุณกุลธิดา  อธิบาย เลยกระจ่างสว่างชัดทันทีเลย ขอบคุณมากครับ^^ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 22:25:14 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 22:24:36

ความคิดเห็นที่ 14 วิญญาณร้ายจะมาทำอะไรลูกไหมนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 20:04:55

ความคิดเห็นที่ 15 ดีใจที่เรื่องนี้นายอำเภอเป็นพระเอก เชียร์ไม่ผิดคนแล้วเรา อิ อิ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 19:52:03