ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อเริ่มเข้าสู่ตัวเมืองการจราจรยิ่งหนาแน่นขึ้น ยิ่งในเวลาเย็นเช่นนี้ด้วย ไม่รู้ว่ารถจากไหนมากมายแออัดยัดเยียดกันอยู่เต็มถนน กว่าจะเคลื่อนตัวไปได้แต่ละทีแสนจะลำบาก เมธัสขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อเห็นว่าเป็นเวลานานแล้วรถยังไม่ไปถึงไหนสักที หันไปถามน้องชายที่มองเหม่อไปข้างหน้าเหมือนตั้งใจขับรถ หรืออีกทีก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรเพลินอยู่ “เฮ้ย พัฒน์” เสียงเรียกทำให้ชายหนุ่มหันมามอง พี่ชายก็ถาม “จะไปกินข้าวที่ไหนวะ วนอยู่แถวอารีย์นานแล้วนะเนี่ย หรือแกจะกินที่นี่” พัฒน์เงียบไป มองข้างทางในขณะที่รถกำลังติดไม่ยอมขยับสักที กวาดสายตามองทั้งทางซ้ายขวา ก่อนจะส่ายหน้า นี่เราคิดอะไรอยู่ ก่อนจะหันมาบอกพี่ชาย “ไปกินที่...แถวถนนพระอาทิตย์แล้วกันครับ” “อ้าว จะไปกินแถวนั้นแล้วจะมาแถวนี้ทำไมวะ” เมธัสเกาหัว ท่าทางงงๆ พัฒน์ก็รีบพูด “ก็ผมคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร” “ก็นี่แหละน้า อยู่ดีๆ ก็ถ่อมาถึงนี่ ไม่รู้จะกินอะไร ไปแถวสามชุกก็ได้มั้ง ไม่ต้องมาไกลขนาดนี้หรอก ไอ้เราก็นึกว่าจะพามากินของดี” พี่ชายบ่น พัฒน์ฟังแล้วยิ้ม ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดเลียบริมถนน เปิดประตูรถออกมายืนมองร้านรวงเป็นทิวแถวริมถนนแห่งนี้ พี่เดินตามมายืนอยู่ข้างๆ เขาก็เดินนำเข้าไปในร้าน good story เลือกหาที่นั่งริมหน้าต่าง ก่อนที่พี่ชายจะหย่อนตัวลงนั่งตรงกันข้าม “เออ ร้านนี้บรรยากาศดี มาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องไปทนรถติดแถวนั้น” พี่ชายบ่นเบาๆ แต่พัฒน์มัวมองออกไปนอกหน้าต่างจึงไม่ได้สนใจฟัง “เฮ้ย พัฒน์” เสียงพี่ชายเรียกทำเอาเขาสะดุ้ง หันมามองก็เห็นเมธัสขมวดคิ้ว “เหม่ออะไรอยู่ จะกินอะไร” ว่าแล้วหันไปมองบริกรที่กำลังยื่นเมนูอาหารมาให้ พัฒน์จึงรับมาถือไว้ เสียงพี่ชายเขาพูดต่อไปอีก “แกสั่งแล้วกันนะ ฉันไม่รู้ว่าอะไรอร่อย” และสิ่งที่พัฒน์สั่งก็มาตั้งอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่ เมธัสมองอาหารก่อนจะมองหน้าน้องชายที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม “แกงเขียวหวาน ผัดเปรี้ยวหวาน ต้มฟักหมูสับ เฮ้ย ถ้าแกจะกินแบบนี้ ไม่ต้องมาถึงนี่ก็ได้นะ แถวบ้านก็มี” พัฒน์ฟังแล้วหัวเราะ มองอาหารตรงหน้าก่อนจะว่า “ก็ผมไม่รู้จะสั่งอะไรนี่พี่ นึกอะไรได้ก็สั่ง พี่จะไม่กิน??” ประโยคหลังเป็นเชิงถาม  แต่พี่ชายรีบพูด “ใครว่าไม่กิน นั่งรถมาตั้งกี่ชั่วโมง หิวจะตาย ไม่กินก็บ้าแล้ว” เขาว่าแล้วรีบหยิบช้อนมาตักต้มฟักขึ้นซดก่อนจะสะดุ้ง “เฮ้ย ร้อน” รีบวางช้อนแทบไม่ทัน รีบหยิบน้ำขึ้นมากินอึกใหญ่ พัฒน์มองแล้วหัวเราะ “ไม่ต้องหัวเราะเลยแก รีบกินเลย จะได้กลับบ้านสักที” พี่ชายทำเป็นโวยวายแก้เก้อ พัฒน์จึงยอมเงียบแต่โดยดีมองอาหารบนโต๊ะแล้วตักขึ้นมากินเงียบๆ แกงเขียวหวานก็หวาน  ผัดเปรี้ยวหวานก็หวาน แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 55 19:46:42 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 01:42:26

ความคิดเห็นที่ 2 สายลมพัดชายโชย พาเอาแพริมน้ำส่ายไหวน้อยๆ ลมหนาวพัดมานิดๆ พอให้กายสะท้าน แต่กระนั้น คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารบนแพริมน้ำก็ยังนั่งนิ่ง เหม่อมมองสายน้ำที่เริ่มจะเป็นสีดำเพราะตะวันตกดินไปแล้ว รอบข้างเริ่มจะมืด แสงตะเกียงดวงเล็กดวงน้อยที่ประดับอยู่ตามจุดต่างๆ ของแพ  ทำให้ทุกอย่างดูเป็นสีเหลืองนวล แปลกตาไปอีกแบบ พิมนวลถอนหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกสบายใจขึ้นมาก เมื่อได้มานั่งอยู่เงียบๆ รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกผ่อนคลายมากทั้งๆที่ ที่นี่ไม่ใช่บ้าน อาจจะเป็นเพราะอยู่ที่นี่เราได้มีเวลาเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องวุ่นวายกับเรื่องงานการให้ปวดหัว คิดสรุปให้ตัวเองก่อนจะเรียกบริกรมาคิดเงิน จวบจนจะออกจากร้านอาหารอยู่แล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “คะ แม่” พิมนวลกรอกเสียงลงไป “พิมมากินข้าวนอกบ้านน่ะค่ะ แม่กับพ่อยังไม่กลับหรอคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวพิมกำลังจะกลับบ้านแล้ว ไม่ต้องห่วงค่ะ อืม..อร่อยมากค่ะ แม่กับพ่อกินข้าวให้อร่อยเถอะค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ”  วางสายแล้วยิ้มนิดๆ เมื่อนึกถึงพ่อกับแม่ เฮ้อ กลับบ้านดีกว่าเรา คิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านอาหาร ขับรถออกไปตามถนนที่ค่อนข้างมืด แต่ยังมีเสาไฟข้างถนนช่วยให้แสงสว่างอยู่เป็นระยะๆ   จวบจนพ้นเขตหมู่บ้าน ก็เป็นถนนเลียบท้องทุ่ง ที่ตอนนี้มีแต่ความดำเข้าครอบคลุม ราวกับพรมสีดำผืนใหญ่ เมื่อหันไปมองก็เห็นแต่ความเวิ้งว้าง ออกจะดูน่ากลัว พิมนวลส่ายหน้าให้ตัวเอง ที่ไหนมืดมันก็ดูน่ากลัวทั้งนั้น ต้นสะเดาอยู่เยื้องไปทางข้างหน้า พิมนวลอดจะหันมองไปไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องเขม้นมองอีกครั้งเมื่อเห็นแสงสว่างที่โคนต้น รถกำลังจะแล่นผ่านไป แต่ต้นสะเดาที่อยู่บนคันนากลางทุ่งนั้นกลับทำให้พิมนวลสงสัยเกินกว่าจะขับรถผ่านเลยไปได้ ในใจคิดไปถึงชายสองคนนั้น แล้วถ้าเขาลักลอบเข้ามาทำพิธีจริงๆ ล่ะ ถึงแม้ว่าพัฒน์จะไม่อนุญาต แต่ที่มืดๆ กลางทุ่งนา ทำอะไรจะมีใครเห็น คิดมาถึงตรงนี้แล้วส่ายหน้า ...เราจะต้องทำอะไรสักอย่าง ว่าแล้วก็เห็นหนึ่งในพันร้านตั้งโดดเด่นอยู่ริมถนน หน้าร้านมีเสาโคมไฟให้แสงสว่างเพียงดวงเดียว ตัวร้านก็ปิดเงียบ พิมนวลคิดอย่างรวดเร็ว ถ้าจอดรถริมถนน อาจจะเป็นที่สังเกตเห็นได้ง่าย คิดได้ดังนั้นก็เลี้ยวเข้าไปจอดๆ ข้างๆ หนึ่งในพันร้านทันที ส่วนชายคาด้านข้างร้านนั้นยื่นออกมาพอสมควรให้รถเข้าไปจอดได้ ยิ่งเวลานี้ เมื่อความมืดปกคลุมอยู่รอบบริเวณ รถที่จอดอยู่จึงไม่เป็นที่สังเกตแต่อย่างใด พิมนวลรีบลงจากรถ เดินมาที่หน้าร้านแล้วมองไปที่ต้นสะเดากลางทุ่งนาที่มีแสงวอบแวบนั้น ทำท่าจะข้ามถนน ไป ก็พอดีมีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าร้านเสียก่อน พิมนวลชะงัก หันไปมอง จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 01:49:56

ความคิดเห็นที่ 3 ^^ จากคุณ : First Bavaria เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 02:34:56

ความคิดเห็นที่ 4 แหะๆ ยังไม่จบจ้ะ คุณเฟิร์ส แต่ชั้นดันเผลอหลับไปก่อน -*- จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 06:15:16

ความคิดเห็นที่ 5 พัฒน์รีบจอดรถเมื่อเห็นใครบางคนมาเดินท่อมๆ อยู่หน้าร้านของเขา เมื่อกี้เขาเพิ่งไปส่งพี่ชายที่บ้าน กำลังจะกลับบ้าน แต่เกิดคิดอะไรไม่รู้ จู่ๆ เขาก็ขับรถมาที่นี่ เพียงเพื่อจะพบกับคนที่ไม่น่าจะเจอที่นี่ ในเวลานี้ แต่ก็เป็นคนที่ทำให้เขาต้องยิ้มออกมานิดๆ พลางเดินเข้าไปหา “นี่เธอมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าคิดถึงเรา” คนตรงหน้าอึ้งไป ก่อนจะเมินหน้าหนี “คิดได้นะ” “อ้าว ไม่รู้หรอ เห็นมาเดินท่อมๆ อยู่หน้าร้าน  จะให้คิดว่าไงล่ะ หรือว่าเธอจะ...” พัฒน์หยุดนิดหนึ่งก่อนจะหรี่ตามอง “หรือเธอคิดจะมาขอหวยกับเจ้าแม่สะเดาทอง...”พัฒน์ยังพูดมาทันจบ พิมนวลก็รีบขัด “พอเลย ไม่ต้องเดาแล้ว” แล้วก็ชี้มือไปที่ต้นสะเดากลางทุ่ง พลางว่า “ไม่ใช่เราหรอกที่จะมาขอหวย แต่มีคนอื่น” พัฒน์มองตาม เขาก็เห็นแสงไฟที่โคนต้นสะเดา “เห็นแสงไฟไหม” คนข้างๆ ถาม พัฒน์ก็พยักหน้า พิมนวลจึงพูดต่อ “ต้องเป็นสองคนนั้นแน่ๆ พอเธอไม่อนุญาต เขาก็เลยลักลอบเข้ามาแทน” พูดแล้วทำท่าจะเดินไป แต่พัฒน์รีบเรียกเอาไว้ก่อน “เดี๋ยว จะไปไหน” “ก็จะไปห้ามสองคนนั้นไง” พิมนวลหันมาบอก ก่อนจะว่าเหมือนตำหนิ “นี่เธอไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยหรอ นี่มันต้นสะเดาของเธอนะ จะปล่อยให้ใครมาทำอะไรได้ง่ายๆ หรอ” “แต่เรายังไม่รู้เลยว่าใช่สองคนนั้นไหม อาจจะเป็นคนหากบก็ได้” พัฒน์ว่า แต่พิมนวลส่ายหน้า มองไปที่ต้นสะเดา เห็นแสงไฟนั้นลอยวนๆ อยู่รอบต้นก็ว่า “นั่นๆ ดูสิ เขาส่องไฟไปรอบๆ ต้นแล้ว ต้องหาที่ทำพิธีแน่ๆ เลย เราไม่ยอมหรอกนะ” พูดแล้วหันมามองพัฒน์ที่ยังเฉย “ถ้าเธอไม่ไป เราจะไปเอง” ว่าแล้วก็รีบเดินออกมาทันที พัฒน์มองตามก่อนจะส่ายหน้าจะเรียกก็เรียกไม่ทัน จึงรีบเดินตามไป พลางว่า “เดี๋ยวพิม ใครบอกว่าจะไม่ไปเล่า” จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 06:21:48

ความคิดเห็นที่ 6 ทั้งสองเดินลัดเลาะมาตามคันนาโดยอาศัยต้นไม้ริมคันนาช่วยเป็นที่กำบัง อันที่จริงเดินไปเฉยๆ ท่ามกลางคืนเดือนมืดก็ไม่ค่อยเห็นอะไรอยู่แล้ว แถมคนที่โคนต้นสะเดาก็ไม่มีท่าทีจะมองบรรยากาศภายนอกเลย ยังคงจดจ่ออยู่กับอะไรบางอย่างที่โคนต้นสะเดานั้น เมื่อใกล้จะถึงต้นสะเดา ก็เริ่มจะสว่างมากขึ้นเพราะมีแสงทั้งจากตะเกียงและไฟฉายที่โคนต้น และเพราะแสงไฟทำให้เกิดเงา พัฒน์จึงรีบดึงคนข้างๆ เข้าไปหลบที่พุ่มไม้ใหญ่ไม่ไกลจากต้นสะเดานัก พิมนวลฮึดฮัดพลางว่า “ทำไมเราไม่เข้าไปเลย จะอยู่รอให้เขาทำพิธีก่อนหรอ” “รอดูก่อน เรายังไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไร” พัฒน์บอกเบาๆ แต่พิมนวลส่ายหน้า “ทำอะไรตอนกลางคืนมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ” “ชู่วววว” พัฒน์ทำเสียงให้เงียบ จับมือคนข้างๆ เอาไว้แน่น พลางว่า “นั่น ดูก่อนว่าเขาจะทำอะไร” พิมนวลเงียบทันทีเมื่อมองเห็นชายสองคนนั่นก็คือ เชนและเบนนั่นเอง กำลังตั้งหน้าตั้งตาขุดดินที่โคนต้นไม้ ท่าทางมุ่งมั่นมาก ขุดไปบ่นไปว่าไม่เจออะไรสักที พิมนวลหันมามองพัฒน์ ในใจรู้สึกแปลกๆ “เขาทำอะไรกัน” “ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนหาอะไรสักอย่าง อย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้นะ” พัฒน์ว่าแต่พิมนวลส่ายหน้า “ไม่ได้ เราต้องเข้าไปห้ามพวกนั้น” ว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่พัฒน์รีบคว้าแขนไว้ พิมนวลสะบัดมือแต่ไม่หลุด ส่งผลให้พุ่มไม้มีการเคลื่อนไหว  ทำให้เกิดเงาวูบวาบจนเชนและเบนต้องหยุดขุดดิน หันมามองหน้ากัน “เฮ้ย เมื่อกี้เงาอะไรวะ” เบนหันมาถามเพื่อน “เงาที่ไหนของแกวะ ข้าไม่เห็น” เชนว่า แต่เบนส่ายหน้า “แต่ข้าเห็นที่พุ่มไม้ตรงนั้นน่ะ” ว่าแล้วชี้ไปที่พุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก “อะไรของแกวะ พุ่มไม้มันจะมีอะไร นี่มันกลางทุ่งนะ ไม่มีใครมาหรอก ลมมันพัดพุ่มไม้ไหวละมั้ง อย่าไปสนใจเลย มาช่วยขุดต่อดีกว่า” เชนทำท่าไม่สนใจ แต่เบนยังติดใจอยู่ เขาถึงกับลุกขึ้นแล้วว่า “แกขุดไปก่อน เดี๋ยวข้าจะไปดูนิดนึง” ว่าแล้วก็เดินไปที่พุ่มไม้นั้นทันที เบนเดินมาถึงพุ่มไม้นั้น มองดูไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ กำลังจะเดินไปดูอีกด้าน ก็พอดีเชนถามขึ้นมาซะก่อน “ว่าไง เจอไหม” เขาเลยชะงักไป ตอบเพื่อนว่า “ไม่มีอะไร แต่ยังไม่ได้เดินไปดูอีกด้านนึง” “โฮ้ย ไม่ต้องดูแล้ว เสียเวลา มาช่วยกันขุดเลยเหอะ” เชนรีบตัดบท บอกเพื่อนว่า “เหนื่อยแล้วนะเว้ย ขุดแล้วไม่เห็นเจออะไรเลย แทนที่จะช่วยกัน หาเรื่องอู้นี่หว่า” เท่านั้นแหละ เบนก็โวยวายขึ้นมาบ้าง “นี่แกหาว่าข้ากินแรงแกหรอ ไอ้นี่นี่ เดินมาดูไม่กี่ก้าว จะอะไรนักหนา” เบนเริ่มมีอารมณ์  ไม่ดงไม่ดูมันแล้วอีกด้าน รีบเดินกลับมาช่วยขุดดินต่อทันที พุ่มไม้ที่สงบนิ่งจึงเริ่มมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เมื่อมองไปอีกด้านจะเห็นคนสองคน นั่งอยู่ใกล้กัน มือจับกันไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 06:33:06

ความคิดเห็นที่ 7 พัฒน์หันมามองคนที่นั่งอยู่ใกล้ บีบมือแน่นขึ้นพลางกระซิบว่า “เกือบไปแล้วไหมล่ะ” และคำพูดนั้นเองทำให้คนข้างๆ กระซิบตอบ “ไม่เห็นกลัวเลย เราก็ออกไปตอนนี้เลยก็สิ้นเรื่อง” “ไม่คิดบ้างหรอว่าคนที่ลักลอบเข้ามาอย่างนี้จะมีอาวุธ” พัฒน์ตอบทันที ทำเอาคนข้างๆ นิ่งไป หันมามองก็เห็นดวงตาคมๆ ของเขาเป็นประกายอยู่ในความมืด เสียงเขากระซิบเบาๆ “มันอันตรายนะ รู้ไหม” สายตาที่คมกล้านั่นทำให้คนที่เผลอสบตาด้วยต้องหลบโดยเร็ว หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าคนข้างๆ จะได้ยิน เพิ่งรู้สึกว่าเขาจับมือเอาไว้แน่น จะสะบัดมือออกเขาก็ไม่ยอมปล่อย จึงว่า “เราแค่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับต้นสะเดา” “เรารู้” พัฒน์มองคนข้างๆ ไม่วางตา แม้พิมนวลจะไม่ยอมสบตาด้วยเขาก็ยังอดมองไม่ได้ เห็นอาการของเธอแล้วเขาก็ยิ้ม ขยับจะพูดอะไรก็พอดีได้ยินเสียง “โอ้ย ไม่เห็นจะเจอเลย ตกลงมันมีแน่หรอวะ” เสียงเชนโวยวายขึ้นมา พัฒน์กับพิมนวลจึงหันไปมอง “มีแน่ เชื่อข้าเถอะ” เบนว่า “แต่เราอาจจะขุดไม่ถูกจุด อาจจะไม่ใช่ตรงนี้ว่ะ” “แล้วมันตรงไหนล่ะ ข้าเหนื่อยแล้วนะ” เชนทรุดตัวลงนั่งทันที บอกคู่หูที่มีท่าทางเหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน “ข้าว่าวันนี้เราพอแค่นี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราค่อยมาขุดใหม่ ท่าทางเราจจะขุดผิดที่จริงๆ” “จะพอแค่นี้หรอ” เบนย้อนถาม ก่อนจะถอนหายใจแล้วปาดเหงื่อ “เฮ้อ จะเอาอย่างนั้นก็ได้ ข้าก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน มาๆ มาช่วยกันกลบดินก่อน” ทั้งเชนและเบนจึงเริ่มต้นกลบดินที่ขุดเอาไว้กลับไปดังเดิม เหยียบๆ ดินให้แน่นพอไม่ให้สังเกตได้ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันเดินออกไปตามคันนาเพื่อไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ริมถนนไกลออกไปอีก   คนสองคนที่อยู่หลังพุ่มไม้มองการกระทำของเชนและเบนก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นทั้งสองล้มเลิกการขุดดินและพากันเดินกลับไป เมื่อทุกอย่างเงียบจึงได้รู้สึกถึงความชิดใกล้อีกครั้งหนึ่ง พิมนวลหันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นเขาอยู่ใกล้ชิด แถมมือข้างหนึ่งเขาก็ถือวิสาสะจับไว้แน่นตั้งแต่แรกแล้วยังไม่ปล่อย ใจเต้นโครมครามขึ้นมาอีก ยิ่งมองดวงตาของเขาที่มองมาด้วยแล้ว พิมนวลก็รู้เลยว่า ความมืดนั้น ทำอะไรประกายตาของเขาไม่ได้ และประกายตาวิบวับนั้นเอง ทำให้พิมนวลต้องขยับถอยห่าง พลางบอก “ปล่อยมือได้แล้ว” แต่พัฒน์ยังมองเฉยอยู่ ก่อนจะยิ้มนิดๆ “แล้วถ้าเราไม่ปล่อยล่ะ” แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 55 12:56:32 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 06:36:04

ความคิดเห็นที่ 8 ชมเช้าของจริงเลยจ้ะตอนนี้ ๕๕๕๕๕ ชมตั้งแต่ดึกยันเช้า หลับๆ ตื่นๆ อนาถแท้ ชีวิต กร้ากกกกก ไปเตรียมตัวทำงานก่อนจ้ะ จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 06:39:49

ความคิดเห็นที่ 9 แม่ชมชั้นชอบมาก555 ชมดึกยันเช้า แต่มีความสุขใช่ไหมจ๊ะ ๒๑ .๑๒.๒๐๑๒ ถ้าโลกแตกก็อย่าได้กลัว ๕๕๕เพื่อนเยอะจ้า จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 09:21:07

ความคิดเห็นที่ 10 แม่นิ จ๊ะ เมื่อคืนชั้นเล่นเนตอย่างบ้าคลั่ง ๕๕๕ ราวกับว่าโลกจะแตกแล้วจะไม่ได้เล่นเนตอีกต่อไป แต่งนิยายอิลุ่ยฉุยแฉก เรียกว่าตายคาแป้นพิมพ์ไปได้เลย ๕๕๕ แต่เมื่อโลกไม่แตก ชั้นจึงแค่หลับคาคอม -*- น่าเกลียดอ่ะ ๕๕๕ ลงยังไม่ทันครบเลย เผลอหลับไปก่อน ตื่นมากระวีกระวาดลง แล้วก็กระวีกระวาดอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ก็เลยผิดๆ ถูกๆ อย่างที่เห็นนี่แหละจ้ะ ๕๕๕ ขอไปแก้คำผิดก่อน -*- แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 55 12:54:51 จากคุณ : ชมมันทั้งวันทั้งคืน -*- (ชมเช้า) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 12:54:06

ความคิดเห็นที่ 11 ตาเป็นประกายแม้จะอยู่ในความมืดเหรอ   อร๊ายยยยยยยยยยยย!!!   อุ๊บส์! ห้องสมุดนี่นา  ห้ามเสียงดังใช่ไหม   ขอโทษนะ  ลืมตัวอ่ะ  นี่แหนะๆๆ จากคุณ : Depasquale148 เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 15:32:56

ความคิดเห็นที่ 12 แม่ชมตกลงโลกคงไม่แตกแล้วเนอะ555 แต่มันยังไม่พ้นวันนี่นา แม่ชมมาแต่งต่อให้พ้นวันนี้นะจ๊ะ555  ชั้นรออยู่จ้า จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 22:39:15

ความคิดเห็นที่ 13 แหะ โลกไม่แตก แต่ชั้นยังคงหลับอย่างต่อเนื่อง -*- ขอโทษทุกคนที่รอ แค่เผลอเอนกายก็หลับเลยทันที ไม่น่าเลย -*- ตื่นมาอีกทีก็ในเวลานี้ เดี๋ยวก็ต้องไปทำงานอีกละ มีชีวิตใช้ซะให้เต็มที่ ๕๕๕๕ คืนนี้คงกลับมาแต่งได้ต่อจ้ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 55 07:49:08 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 07:02:17

ความคิดเห็นที่ 14 แต่แล้ว เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ยังไม่มีใครอยู่ดี ^^" จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 21:16:09

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามารอนิยายแม่ชม หลังจากชั้นผิดหวังจากบอลไทย555 หวังว่าแม่ชมคงไม่ทำให้ชั้นผิดหวังซ้ำๆนะจ๊ะ555 จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 21:49:23

ความคิดเห็นที่ 16 และแล้ว .... แม่ชมก็ให้อิชั้นรอเก้อ กระซิกๆ จากคุณ : พี่นีน่า&น้องเอมี่ เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 00:45:49

ความคิดเห็นที่ 17 แม่ชมอยู่หนใด พี่นี้จะลงแดงแล้ววว ^^ จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 06:47:09

ความคิดเห็นที่ 18 please come  back....we are still waiting for you, Chomchaw. จากคุณ : First Bavaria เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 12:56:11

ความคิดเห็นที่ 19 ประกาศตามหาคนแต่ง หายตัวไปหลายวันละ หาทางเข้าบ้านเจอมั้ยนี่ 555 จากคุณ : fon_tay เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 18:44:44

ความคิดเห็นที่ 20 เค้ายังรออยู่นะ... จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 20:18:28

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาลงชื่อรอจ้า  ไม่ได้กดดันแม่ชมนะ แม่มาเมื่อไรก็เมื่อนั้น แค่อยากให้รู้ว่า เค้ารออยู่555 จากคุณ : นิรามิสสุข เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 21:58:46

ความคิดเห็นที่ 22 สงสัยแม่ชมไปทัวร์ต่างประเทศกับซานตาครอสแน่ๆ เลย 5555 จากคุณ : พี่นีน่า&น้องเอมี่ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 18:53:52

ความคิดเห็นที่ 23 แม่ชมมมมมมม จากคุณ : KamoP เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 22:27:57

ความคิดเห็นที่ 24 มาแล้ววววววววววววจ้า มีใครอยู่ไหมมมมมมมมมมมมมมมมม -*- ช่วงที่ผ่านมา งานยุ่งมากกกกก ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เศร้า ๕๕๕๕ ตอนนี้งานคลี่คลายลง แต่ยังไม่หมดซะทีเดียว แต่นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะได้แต่งนิยายรับปีใหม่ ชั้นก็เลยขอแต่งนิยายในช่วงนี้สักหน่อย อยากแต่งนิยายข้ามปี รับปีใหม่ ๕๕๕๕ ประเดี๋ยวชั้นจะแตกตอนละนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 55 20:11:43 จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 20:10:15

ความคิดเห็นที่ 25 มาต่อตอนที่ ๗ จ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13129137/W13129137.html จากคุณ : ชมเช้า เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 20:20:33